Leabhar geinealuigh Iósa Criosd mhic Daibhí, mhic Abraham.
Do ghein Abraham Isaac. Agus do ghein Isaac Iacob. Agus do
ghein Iacob Iudas agus a dhearbhráithreacha.
Agus do ghein Iudas Phares agus Sarah ó Thamar. Agus do
ghein Phares Esrom. Agus do ghein Esrom Aram.
Agus do ghein Aram Aminadab. Agus do ghein Aminadab Naasson.
Agus do ghein Naasson Salmon.
Agus do ghein Salmon Boos ó Rachab. Agus do ghein Boos Obed
ó Ruth. Agus do ghein Obed Iesse.
Agus do ghein Iesse Dáví an Rí. Agus do ghein Dáví an Rí
Solomon ón mnaoi dobhí ag Urias.
Agus do ghein Solomon Roboam. Agus do ghein Roboam Abia. Agus
do ghein Abia Asa.
Agus do ghein Asa Iosaphat. Agus do ghein Iosaphat Ioram. Agus do
ghein Ioram Osias.
Agus do ghein Osias Ioatham. Agus do ghein Ioatham Achas. Agus
do ghein Achas Esekias.
Agus do ghein Esekias Manasses. Agus do ghein Manasses Amon.
Agus do ghein Amon Iosias.
Agus do ghein Iosias Iechonias agus a dhearbhráithreacha ag bruid
na Babilone.
Agus tar éis bhruide na Babilone do ghein Iechónias Salathiel,
do ghein Salathiel Sorobabel.
Agus do ghein Sorobabel Abiud. Agus do ghein Abiud Eliakim.
Agus do ghein Eliakim Azor.
Agus do ghein Azor Sadoc. Agus do ghein Sadoc Achím. Agus do
ghein Achím Eliud.
Agus do ghein Eliud Eleazar. Agus do ghein Eleazar Matthan. Agus
do ghein Matthan Iacob.
Agus do ghein Iacob Ioseph fear Mhuire as ar geineadh Íosa, dá
ngoirthear Críosd.
Uime sin anuile gheinealach ó Abraham gu Dáuí is ceithre
geinealuigh dhég íad: agus ó Dhauí go bruid na Babilone ceithre
gluíne dég: agus ó bhruid na Babilone gu Críosd, ceithre glúine dég.
Agus is mar so dobhí geineamhuin Iósa Críosd, óir tar éis
daingin do thabhairt eidir a mháthair Muire agus Ioseph, níis taosga na
thángadur a ngar a cheíle frioth torrach í ón Spioruid Naomh.
Ach dar mbeith do Ioseph a fear na dhuine chomhthrum, agus nar
aíll leis isimpláir do dhenamh dhi, do budh mian ris a cur uadha gós
íseall.
Agus ag smuaintiughadh na neithise dhó, féch do fhoillsigh aingeal an
Tighearna é féin dó anaislinn, ag rádha, a Ioseph mhic Dábhí ná
bíoth egla ort do bhen féin Muire do ghabhail chughad, óir an ní atá
arna gheineamhuin innte, is ón Spiorad Naomh é.
Agus béruidh sí mac, agus dobheruidh tú Íosa dainm air, óir
slanochadh se a fpubal féin óna bpecuighibh.
Agus dorinnedh so uile dochum gu gcoimhlíonfuighthe an ní adubhairt
an Tigherna thríd an bfáidh, ag rádha,
Tabhair dodhaire, bíaidh maiden torrach agus béruidh sí mac,
agus dobhéruidh tú Emmanúel dainm air (Is ionann sin ré rádha, arna
mhiniughadh, Dia maille rinn.)
Agus ar musgladh do Ioseph as a chodladh, dorinne sé mar do aithin
aingeal an Tigherna dhe, agus do ghabh sé chuige a bhen.
Agus níor aithin sé í nó gu rug sí a céudmhac agus tug sé Iósa
dainm air.
<L Mt2.>
Agus an tan dorugadh Iósa a mBethleem atá a nIúdea a
laithibh Iorúaith an rí, féuch tangadar Draoithe ónaird thoir go
Hiarusalem.
Ag rádha, ga háit ina bfuil an Rí úd na nIúduigheadh atá arna
bhreith? óir dochunncamairne a réalta ann sanaird tshoir, agus tangamar
dá onórughadh.
Achd an tráth dochúaláidh an rí Iorúaith sin, dobhí sé arna
bhúaidhredh, agus Iárusaleim uile maille ris.
Agus ar gcruinniughadh úachdarán na sagart uile dho, agus
scríobuidhegh an fphubail, do fhíafruigh sé dhíobh, cía anáit anna
mbérthaoi Críosd.
Agus adubhradarsan ris a mBeithleem atá a Niudea, óir is
mar so atá sé arna sgríobhadh ag an bfáigh:
Agus tusa a Bheithleem talamh Iúda, ní tú is lugha eidir
dhiúicidhibh Iúda: óir is asad tiocfas an diuíce bhethóchas mo
fpubal Israel.
Agus annsin do ghoir Iorúaith na dráoithe gós íseal chuige, agus do
fhíafruigh sé dhíobh gu roighér cia anaimsear ionar foillsigheadh an
réllta dhóibh.
Agus aga gcur don Bheithleem dhó, adubhairt sé, imdhigh agus iárruigh
an naoidhe gu dithcheallach agus tar éis a fhadhála dhaoíbh, innisigh
dhamhsa é, dochum go rachainnsi féin agus go dtiobhruinn onóir dhó.
Agus ar gcluinsin an ríogh dhóibh, do imthighedar: agus féch, an rélta
dochunncadar ann sanaird tshoir, dochuáidh sé rompa nó gu dtainic sé agus
gur chomhnuigh sé ós cionn anionuid ann a raibhe an náoidenán.
Agus ar bfhaicsin an rélta dhóibh, do ghabh gairdechus romhór iád.
Agus ar ndul asdech don tigh dhóibh fúaradar an naoidhe a bfochair a
mhathar Muire: agus arna leigean air a ngluinibh dhóibh, do onóruighedar
é, agus ar nosgladh a gcisdegh dhóibh tugadar tioghluicthe dhó iodhon ór,
agus túis, agus mirr.
Agus ar bhfadhail teguisg ó Dhía anaisling dhóibh gan filledh
dochum Iorúaith, do iompuidhedar a slighe eile da dtír féin.
Agus ar nimthechd air a nais dóibh, féach do toibhreadh aingeal an
Tighearna a mbrionglóid do Ioséph, ag rádha, eirigh agus gabh
an náoidhenán agus a mháthair chugad, agus teith donÉigipt: agus bí
annsin nó gu labhruidh mheise riot óir iárrfuidh Iorúaith an náoidhe
dochum a mhillte.
Agus ar néirghe dhósan do ghabh sé an náoidhe chuige agus a
mháthair ann sanoidhche, agus do imthigh sé donÉigipt.
Agus dobhí se annsin gu bás Ioruaith: dochum go gcoimhlíonfuighthi
an ní adubhairt an Tigherna leis an bhfáigh, adeir, do ghoir mé ma
mhac féin as anÉigipt.
Annsin, an tan dochunnaic Ioruaith gu ndernadar na dráoithe
fonómhad fáoi, do las sé lé feirg: agus ar gcur luchda dichennta úadha,
do mharbh sé a raibhe do léanbaibh fer a mBethleem agus ann a tórannaibh
uile ó aois a dhá mblíadhan nó fáoi, do réir na haimsire do fhoghluim sé go
dithcheallach ó na dráoithibh.
Is annsin do coimhliónadh an ní adubhairt Ieremias an fáigh, adeir,
Dochlos guth a Ráma, cáoi, agus gul, agus uállfurtach romhór,
Rachel ag caoínedh a cloinne, agus níorbháil lé sólás do léigean
chuice, tré nach rabhadar na mbeathaidh.
Agus an tan fúair Iorúaith bás, féuch do toibhridheadh aingeall an
Tigherna a mbrínglóid do Ioséph ann sanÉigipt,
Ag rádha, eirigh, gabh chugad an lenabh agus a mhathair, agus imthigh
gu talamh Iósraél, óir fúaradar an dream dobhí ag iáiruidh anma an
leinibh, bás.
Agus do éirigh seisen, agus do ghabh sé an lenabh agus a mháthair
chuige agus táinic sé gu talamh Iosrael.
Agus an tan dochúaluidh sé Archelaus do bheith na rí a nIúdea
anionadh Iorúaith a athar, dobhí egla air dhul innte: achd
chena ar bfagháil teguisg ó Dhía dhó a mbrionglóid dó iompuidh sé gu
críochaibh na Galile.
Agus an tan táinic sé annsin, do chomhnuigh sé sa gcathair dá
ngoirther Nasaréth, dochum go gcomhlíonfuidhthe an ní adubhradh ris na
Fáighibh, iodhon go ngoirfidhthe Nasardha dhe.
Agus ann sna laithibh sin dobhí Eóin baisde a denamh sennmóra air
fásach Iúdea,
Agus ag rádha: dénuidh aithrighe, oir do dhruid ríoghachd Dé ribh.
Óir as é so an té úd air ar labhair Isaias fháigh, ag rádha, guth an
té eimhgheas air an bfásach, ullmhuighidh slighe an tigherna, dénuidh a
chasain díreach.
Agus así culuigh dobhíodh uime an Eoin sin édach do rúaidhnech
chámhall, agus crios lethair a dtimchell a lesruigh, agus asé do budh
bíadh dhó, locuste agus mil fhiáín.
Dochúaidh Iarusaléim amach chuige an tansoin, agus Iúdea uile, agus
luchd na talmhan atá a dtimchell Iordán uile.
Agus do ghabhadar baisdegh uadha ann Iordán ag admháil a bpecuighedh.
Agus an tan dochunnaic sé mórán do na Phairisínechaibh agus do na
Sadúichechaibh ag techd dochum a bhaisdigh féin, adubhairt sé ríu, a
shíol na naithrech neimhe cía do fhoillsigh dháoibh teithemh ón fheirg
atá ag techd?
Ar anadhbharsoin tabhruigh toradh bhus iomchubhuigh donaithrighe
uaibh.
Agus na smúainidh a rádha ionnaibh féin, atá Abraham na athair
aguinn: óir adeirim ribh, gurab éidir lé Dia clann do dhénamh
dAbrahám do na clochuibhsi.
Agus anois atá an túagh arna cur dochum fréimhe na gcrann: air
anadhbharsoin giodhbé crann nach iomchrann toradh maith, gerrthar é,
agus teilgther ann sa teinidh é.
Gu deimhin baisdimsi sibh lé huisge dochum aithrighe: achd chena
an té thig am dheghuidh is láidire é iona mhé, agus ní fiú mheisi a bhróga
diomchur: baisdfidh seisean leis an Spioraid Náomh agus lé teinigh sibh:
Agá bfuil a chríathar ann a láimh, agus glanfuidh sé urlár a
bhúailte: agus cruinneochaidh sé a chruithnechd anáit thaisgeadha, agus
loisgfidh sé an cháith lé teinigh nach eidir do mhuchadh.
Táinic Iósa an tansoin ón nGailile gu Iordán dochum Eóin, dochum
gu mbaisdfedh sé é.
Achd chena do thoirmeisg Eóin go gér é, ag rádha, atá a ríachdanus
oramsa thusa dom bhaisdeadh, agus an bfuil tusa ag techd chugamsa?
Agus do fhregair Íosa é, agus adubhairt sé ris, léig dhó anois:
óir is mar so is iomchubhaigh dhúinn gach uile chert do choimhlíonadh: do
fhuluing sé dhó an tansoin.
Agus ar mbeith arna bhaisdegh dIósa, dochuaidh sé air ball
súas as anuisge: Agus féch do hosgladh nemh dhó, agus dochunnaic
Eóin spioruid Día ag tuirrling a gcosamhlachd choluim, agus ag
teachd airsion.
Agus féch guth ó nemh, ag rádha, ag so an mac grádhach úd agamsa,
dá bfuil mo mhórthoil.
Andsin do threoruigh an spioruid Iósa dochum an fhásaigh, dochum gu
gcuirfedh an Díabhal cathughadh air.
Agus an tan do throisg sé dá fhiched lá agus dá fhiched oidhche, (do
ghabh) ocras é na dhíaigh sin.
Agus a teachd donabhírseoir chuige, adubhairt sé, más tusa mac
Dé, aithin do na clochuibhsi bheith na narán.
Achd do fhregair seisen, agus adubhairt sé, atá sé arna sgríobhadh,
ní lé harán amháin mhairfeas an duine, achd lé gach uile bhreithir dá dtig
a béul Dia.
Rug an Díabhal leis é an tansoin, don chathruigh náomhtha, agus do
chuir sé air bheinn an teampuill hé.
Agus adubhairt sé ris, más tú mac Dé teilg thú féin siós: óir atá
sé sgriobhtha, gu ttiobhruigh sé aithne dá ainglibh ad thimchell agus
toigebhuidh siad thú ann a lámhaibh dochum nach búailfithe do chos fá
chloich.
Adubhairt Iósa ris, atá arna sgríobhadh mar an gcéna, ní chuirfidh
tú buaidhredh ar an tigherna do Dhía féin.
Rug an Díabhal arís hé dochum sleibhe roaird, agus do fhoillsigh sé
dhó ríoghachda an domhain uile agus a nglóir.
Agus adubhairt sé ris, dobhéruidh mise iád so uile dhuit, má
shléchdann tú dhamh dom onórughadh.
Adubhairt Iósa ris an tansoin, imigh romhad a chathuightheóir: óir
atá sgríobhtha, onorfuidh tú an tighearna do Dhiá féin, agus is dó na
aonar dodhéna tú seirbhís.
Do fhágaibh an díabhal é an tansoin: agus féch, tangadar na
haingill agus dorinneadar friothólamh dhó.
Agus an tan dochúaluidh Iósa gur cuiredh Eoin a láimh do
imdhigh sé don Ghalile.
Agus ar bhfágbháil Nasarét, tainic sé do dhénamh comhnuighe go
Capeirnaum, dobhí cois na fairge a leithimeall Sabulón agus
Neiptailim.
Dochum go gcoimhlíonfuidhthe an ní adubhairt Esaias fáigh, neoch
adeir,
Talamh Sabulón, agus talamh Neptalim, agus a dtimchell shlighedh
na fairge, ar an dtáobh thall do Iórdan, Galile na gcinedhach:
An pubal dobhí na shuidhe a ndorchadas, dochunnaic sé soillsi mhór,
agus atá solus ar néirghe dochum na ndáoine atá na gcomhnuidhe a gcrích
agus a sgáile an bháis.
Uáidh sin amach do thionnsgain Iósa seanmóir do dhénamh, ag rádh,
dénuidh aithrighe, oír do dhruid an ríoghachd neamhdha ribh.
Agus ag siobhal dÍosa ré taobh fhairge na Gailile, dochunnaic sé
días derbhráthar, Símon dá ngoirthear Peadar, agus Andriú a
dhearbhráthair, ag teilgen lín ann sa bfairge (óir dob íasgairighe iád.)
Agus adeir sé ríu, leanaigh mheisi, agus dodhéna mé iasgairighe air
dháoinibh dhíbh.
Agus ar bfágbháil a lióntadh air ball dóibh do leanadar eisean.
Agus ar nimtheachd as sin dó, dochunnaic sé dias eile derbhráthar
Séumas mhac Sébede, agus Eoin a dherbhráthair, a mbád a bfochair
Shebede a nathar, ag córughadh a líontadh: agus do ghoir sé iad.
Agus ar bfágbháil an bháid agus a nathar féin dhóibhsen, do
leanadar é.
Agus do ghabh Iósa a dtimcheall na Galile uile ag tegasg ann a
sionagóguibh agus ag seanmóir shoisgéil
na ríoghachda, agus ag slánachadh gach tinnis agus gach égcruais a mesg
an fpubail.
Agus dochúaidh a chlú fá Shiria uile: agus tugadar chuige gach
áon dá raibhe easlán le galruighthibh éugsamhla, agus arna gcuibhreabhadh lé
heasláintibh, agus aga mbidís deamhain ionnta, agus dobhíodh tinn lé goin an
ré, agus luchd pailirise, agus do shlánuigh sé iad.
Agus do lean cuideachda mhór é, ón Ghailile, agus ó Dhecapoli,
agus ó Iarusalém, agus ó Iudéa, agus ó na críochaibh atá don taobh
thall do Iórdán.
Agus an tan dochunnaic Iósa an slúagh, dochuaidh sé suás ar
shlíabh: agus ar suighe dho, tangadar a dhisgiobuil chuige.
Agus ar nosgladh a bhéil do, do theagaisg sé iád, ag rádha:
Is beannuighthe na boichd a sbioruid, óír is léo ríoghachd
fhlaitheamhnuis.
Is beannuighthe na daóine doní dobrón: óir doghébhaid siád sólás.
Is beannuighthe na daóine míne: óir bíaidh selbh na
talmhan aca do dhlighedh oighrechda.
Is bennuighthe an dream air a bfuil ocras agus tart na córa: óir
saishéochthar iad.
Is bennuighthe na daóine trocaireacha: óir doghébhaid siád trócaire.
Is beannuighthe na daóine atá glan na gcroidhe: óir dochífid siád
Día.
Is beannuighthe luchd na síothchána do dhénamh: óir goirfidhther clann
Dé dhíbh.
Is bennuighthe an drem fhuilngeas dochar ar son na córa: óir is
léo ríoghachd fhlaitheamhnuis.
Is bennuighthe bheithí an tan imdhergfuid daóine sibh, agus
dhíbéoruid siád sibh, agus adéuruid gach uile dhrochfhocal ribh gu
bréugach, ar mo shonsa.
Bíoth gairdechas agus luáthgháir oruibh, óir is mór bhur lúaighechd
ar neamh: óir is mar sin do bhuáidhreadar na faídhe thainic romhaibh.
Is sibhsi salann na talmhan: giodh eadh dá mbé an salann gan bhlas,
créud lé a saillfidhthear hé? ni fhuil feidhm air ó sin súas, achd a
theilgen amach, agus a shaltairt fá chosaibh dáoine.
Is sibhsi solus an domhain: ní héidir cathair atá arna suighiughadh
ar shlíabh dfolach.
Agus ni lasaid (dáoine) coinneall dochum go gcuirfeadáois fá bhéul
buiséil í, achd a gcoinnléoir agus doní sí solas dá a mbíonn asdigh.
Gu madh mar sin dhelróchus bhur soillsisi a bhfíadhnuisi na ndáoine,
a gcruth gu bhfaicfid siád bhur ndeghoibrighthe, agus gu dtiobhruid
glóir dá bhar nathair atá ar nemh.
Ná measaidh go dtáinic meisi do sgáoileadh an dlighidh nó na
bhfáighenn: ní dá sgáoileadh thainic mé, achd dá gcoimhlíonadh,
Óir adeirim ribh go fírinnech, nó ghu ndechaidh neamh agus talamh
thort, ní rachaidh én iota ná áon phunc don dligheadh thart, nó go
gcoimhlíontar gach uile ní.
Ar an adhbhar soin giodhbé nech bhrisfes áon aithne do na
haithentaibh roibhega so, agus theagoisgfes na dáoine mar sin,
goirfidhthear dhe an duine is lugha a ríoghachd neimhe: achd giodhbé
neach dodhéna agus theagoisgfeas (iád), goirfidhther duine mór dhe a
ríoghachd neimhe.
Oír adeirim ribh, muna sáruighidh bhur bhfiréntachtsa fíréntachd
na sgríobuighedh agus na bhfairisínech, nach rachtháoi asdech sa
bhflaitheas neamhdha gu brách.
Dochúalabhair gu ndubhradh ris na seinnseraibh, na déuna
dúnmharbhadh, agus giodhbé dodhéna dúnmharbhadh biáigh sé cionntach ó
bhreitheamhnas.
Achd adeirimsi ribh, gach nech doní fearg réna dhearbhráthair gan
adhbhar, budh cionntach don bhreithemhnus é: agus giodhbé neach
adéuruidh réna dherbhráthair Raca, budh cionntach do bhreith na
comhairle é: agus giodhbé adéuruidh a amadáin, budh cionntach é do
theinigh ifeirn.
Uime sin má thugann tú do thabhartus dochum na haltóra, agus gu
gcuimhneochaidh tú annsin gu bhfuil ní ar bioth agad dherbhráthair ad
haghaidh,
Fágaibh do thabhartus annsin a bhfiádhnuisi na haltóra, agus
imthigh, agus ar tús réidhigh réd dherbhráthair, agus tar éisi sin ar
dteachd duit tabhair uáit do thinnlacadh.
Réidhigh gu lúath rédh esgcaruid, an feadh bhiás tú na
fhochair sa slighe: deagla gu dtiobradh teasgcara don bhreitheamh
thú, agus gu dtiobhradh an breithemh thú don mháor, agus gu dteilgfidhthi
a bpríosún tú.
Adeirim riot gu fírinneach, nach rachaidh tú as sin amach, nó gu
níoca tú an fheoirling dheighenach.
Dochúalabhair gu ndubhradh ris na seinnsearaibh, ní dhéna tú
adhaltrannas.
Achd adeirimsi ribh, giodhbé nech fhéchas air mhnáoi chum a
sanntaighthe, go ndernuidh sé adhaltrannas lé cheana ann a chroidhe.
Ar an adhbhar soin más cionntach do shúil deas le hoilbhéim
dfhagháil duit, béan asad hí, agus teilg uait hí: óir is ferr dhuit
aon bhall dod bhallaibh do dhul amugha, ná do chorp uile do theilgean gu
hifearn.
Agus má dobheir do lámh dheas sgannail dhuit, gearr dhiót hí, agus
teilg uáit hí. Óir is ferr dhuit aon bhall dod bhallaibh do dhul amugha,
ná do chorp uile do theilgean gu hifearn.
Agus atá arna rádh, giodhbé léigfeas a bhean fpósda, tabhradh sé
leitir dhealuighthe dhí.
Achd cheana adeirimsi ribh, giodhbé neach léigfeas a bhean fpósda
féin (ach amháin ar son adhaltrannais) gu dtabhrann sé uirrthe adhaltrannas
do dhenamh, agus an té dobhéraidh an bhean soin do léigeadh, doní sé
adhaltrannas.
Mar an gcéna dochúalabhair gu ndubhradh ris na seinnsearaibh, ní
thiobhruidh tú héitheach: achd dobhéra tú don Tigherna na neithe ré a
dtuguis mionna.
Achd adeirimsi ribh, ná tabhruidh mionna ar mhodh ar bioth: ná
tabhruidh neamh, óir as í caithír Dhia hé.
Ná tabhraidh an talamh, óir as é sdól a chos é: ná tabhruidh
Iarusaléim, óir as í cathair an Ríogh mhóir hí.
Ná tabhair do cheann féin mar mhionnaibh: óir ní héidir riot áonruibe
geal ná dubh do dhéunamh.
Achd gu madh hé bhús comhrádh dháoibh, as eadh, as eadh, ní headh,
ní headh: achd gidhbé ni bhías as a gcionn so, is ón olc atá sé.
Dochúalabhair gu ndubhradh, súil ar son tsúl, agus fíacail ar son
fhíacal.
Achd chena adeirimsi ribh, ná cuiridh anadhaigh an uilc: achd
giodhbé neach bhúailfeas tú ár do ghiall deas, iompaigh chuige an iall
oile.
Agus an té lérab aill cúis bhreitheamhnuis do chur ort, agus do chóta
do bhúain díot, leig leis do chlóca fós.
Agus giodhbé bhéras leis ar feadh míle ar éigin tú, imthigh leis ar
feadh dhá mhíle.
Tabhair ní don té iarrfus ort é, agus giodhbé lenab mian
airleagadh dfhagháil uait, ná fill uadha .
Dochualabhair gu ndubhradh, grádhóchuigh tú do chomharsa, agus
biaidh fúath agad dod námhaid.
Achd adeirimsi ribh, bíogh grádh agaibh dá bhur naímhdibh,
beannaighidh na dáoine mhallaigheas sibh, déunaidh maith do na dáoinibh
ar a beag sibh, agus déunaidh urnaighthe ar son na muinntire
bhuaidhreas agus dhíbreas sibh.
Dochum gu mbeith sibh ion bhur gcloinn ag bhur nathair féin atá air
neamh, óir dobheir seisean fá deara gu néirgheann a ghrian féin air na
drochdhaoínibh agus air na deghdhaóinibh, agus doní sé fethruin air
na fírénacaibh agus air na neamhfhíréncuibh.
Óir má bhíonn grádh agaibh don muinntir agá bhfuil grádh dháoibh,
créud é an lúagheachd doghéubhthaói? an é nach dénaid na puibliocáin an
ní céudna.
Agus má chuirthí fáilte roimh bhur nderbhraithrechaibh féin amháin,
créud doníthí do bhárr air chách? an é nach deúnuid na publeacáin féin
mar an gcéudna?
Ar an adhbhar soin bídhidhsi dengmhálta, mar atá bur nathair ata ar
neamh deangmhálta.
Tabhraidh bhur naire nach deúntáoi bhur ndeírc a bhfiadhnuisi dáoine,
dochum gu bhfaicfeadáois sibh: nó ní fhuighthi lúaghuidheachd ó bhur nathair
atá air neamh.
Ar an adhbhar soin an uair doní tú déirc, ná cuir galltrompa dhá
sheinm romhat, mar doní luchd an fhúarchrabhaigh ann sna sínagógaibh agus
annsna sráideannaibh, dochum gu bhfuidhidís glóir ó dhaóinibh: gu
fírinneach adeirimsi ribh, gu bfuil a dtúarasdal aca.
Achd cheana an tan doní tú deírc, ná bíodh a fhios agad láimh chlí
créud doní do lámh dheas.
Dochum go mbíadh do dhéirc a bhfolach: agus dobhéruidh hathair
dochí an uaigneas lúaghuigheachd duit gós aírd.
Agus an tan doní tú urnuidhe na bí mar lucd an fhúarchrábhaigh: óir
is ionmhain léo urnuighthe do dheúnamh annsna sinagógaibh, agus a gcomhrac
na ród na seasamh, dochum go bhfaicfeadáois na dáoine iád: go deimhin a
deirimsi ribh go bhfuil a dtuarusdal aca.
Achd cheana an tan doní tusa urnuighthe, imthigh asdeach ann do sheómra,
agus ar niadhadh do dhoruis duit guidh hathair féin ata a bhfolach:
agus dobhéraidh hathair dochí a bhfolach luághuidheachd gós aird
duit.
Achd cheana ag déunamh urnuidhthe dháoibh ná bithí rochainnteach mar na
cineadhacha, óir saoilid siád gu néisdfidhthear ríu ann aniomad briathar.
Uime sin ná samhlaighthear sibh ríu: óir atá a fhios ag bhur nathair
féin cia híad na neithe atá dhuireasbhaigh oruibh, níis táosga ná
iarfuighthi air iád.
Air an adhbhar soin dénaidhsi bhur nurnuighe mar so. Ar nathairne
atá ar neamh, náomhthar hainm:
Tigeadh do ríoghachd. Deúntar do thoil ar an dtalamh, mar atá ar neamh.
Tabhair dúinn aniu ár narán léthamhail:
Agus maith dhúinn ár bhfíacha, amhail agus mar mhaithmídne dár
bhféitheamhnuibh féin.
Agus ná treóruigh dochum búaidheartha sinn, achd saor sinn ón olc.
Óir is leat féin an ríogháchd, agus an chumhachd, agus an ghlóir gu
siórruighe. Amen.
Óir má mhaiththí a gcionnta do dháoinibh, maithfidh bhur nathair
neamhdha dáoibhsi mar an gcédna.
Achd muna maiththísi a gcoirthe do na dáoinibh, ní mhaithfidh bhur
nathair féin dáoibhsi bhur gcoirthe.
Agus an tan doníthí trosgadh, na bídhidh grúama mar luchd an
fhúarchrábhaidh: óir dorchuidhid siád an aithe dochum gu madh follus
dona dáoinibh iád do throsgadh: adeirimsi ribh go fírinneach, gu bfuil
a dtuarasdal aca.
Achd cheana, an tan dodhéna tusa trosgadh, cuir ola ar do cheann,
agus ionnail haghaidh:
Dochum nach bhudh follas do na dáoinibh go ndenann tú trosgadh, achd
dodh athair atá a bfolach: agus dobhéuraidh hathair dochí a bfolach
(hiaratuis) dhuit gós aírd.
Ná cruinnighidh ionnmhas ar an dtalamh, mar a ttruailleann an léoghan
agus na meirge é, agus mar a ttochlaid agus mar a ngoidid na
biothamhnuigh.
Achd cruinnighidh ionnmhas dháoibh féin air neamh, ós ann nach
truáilleann an míol críon naíd na meirge, agus nach tochlaid agus nach
goidid na gaduidhthe.
Óir giodhbé ball iona bfuil bhur nionnmhas, is annsin bhias bhur
gcroidhe mar an gcédna.
As í an tsúil solas an chuirp: uime sin má bhíonn do shúil glan,
biáidh do chorp uile solus:
Achd dá raibh do shúil gu holc, biáidh do chorp uile dorcha: ar
an adhbhar soin má atá an solus atá ionnad na dhorchadus, créud é méd an
dorchaduis sin?
Ní héidir le neach air bioth seirbhís do dhéunamh do dhá
thigherna, óir biaidh fuath aige do dhuine aca, agus grádh don duine
eile: nó adharfuigh sé do neach aca, agus dobhéraidh sé tarcuisne ar
an dara fer: ní heídir libh seirbhís do dhénamh do Dhía agus do
Mhamon.
Ar an adhbhar soin adeirimsi ribh, ná bidhidh lán do chúram a
ttimcheall bhur mbeatha, créud íosdáoi nó iobhtháoi: ná a dtimcheall bhur
gcuirp, créud chuirfí iomaibh. An é nach mó an tanam ná an biadh, agus
an corp ioná an téudach?
Féchaigh ar éunlaith an aiéir: óir ní chuirid síol, agus ní bhenuid
siad, agus ní chruinnighid siád anna sgiobólaibh; agus fós bethaighidh
bhur nathair nemhdhasa iád: an é nach ferr sibhsi gu mór iona iádsan?
Agus cía agaibh léna iomad cúruim fhédas aon bhannlámh do chur léna
airde féin?
Agus créud fá a bfuiltí rochúramach a ttimcheall bhur gculadh?
foghlomaidh cionnas fhásaid lilighe an mhachuire: ní dhénaid siád saothar,
agus ní shníomhaid siad.
Gidhedh adeirimsi ribh, nach raibhe Solomh féin guna uile ghlóir,
arna eúdughadh mar aón díobh so.
Agus má doní Día luibh an mhachaire atá aniugh ann, agus amárach
arna
theilgein annsan úamhain deúdughadh mar sin an é nach mó na sin sibhsi, a
dhaóine begchreidmhecha?
Uime sin na brisidh bhur gcroidhe ré cúram, a rádha, créd iósam?
nó créd iobham? nó créd chuirfeam iomainn?
(Óir as iád so uile iarruid na cinedhaigh) óir atá a fhios aga bhur
nathair nemhdhasa gu bfuil a ríachdanas so uile oraibh.
Achd íarraigh ar tús flaithes Dé, agus a fhiréntachdsan, agus
teilgfidhther na neithesi uile chugaibh.
Uime sin ná bíoth rochúram oruibh timcheall an laói amáruigh, óir
biaidh a sháith cúruim air an lá a márach timcheall a neithe féin: is leor
don lá a olc féin.
Na beiridh breth, dochum nach bérthaói breth oraibh.
Óir is do reír na breithe bheirthí, bheúrthar breth oruibh: Agus is
leis an mésúr thomhaisti, thoimheósfuidhther dhaoibh arís.
Achd créd fá a bhfaicenn tú an brobh atá a súil do dherbhráthar,
agus nach cuireann tú an umhail an tsail atá ann do shúil féin?
Nó cionnas adeúraidh tú réd dhearbhráthair, fulaing dhamh an brobh
do bhuain ód shúil, agus féuch an tsail ann do shúil féin?
A fhir an fhúarchrábaidh, ben an tsail ar tús as do shúil féin, agus
annsin budh léir dhuit an brobh do bhuáin as súil do dherbhráthar.
Ná tabhraidh an ní naómtha do mhadruighibh, agus ná teilgidh bhur
gclocha úaisle a bhfiadhnuisi na muc air eagla go sailtéoradaóis orrtha léna
gcosuibh, agus ar bfilleadh dhóibh gu dtarróngadaóis sibh féin as a
chéile.
Iarruigh agus dobéurthar dhaóibh: lurgairidh agus doghébhtháoi:
búalidh an dorus agus oisgéoltar dhaoibh.
Oír gach uile neach iárrus, glacuidh sé: agus giodhbé lurgaireas
doghéibh sé, agus is don té bhúaileas an dorus oisgéoltar.
Oír cía an duine agaibhsi, má atá gu níarrfuigh a mhac arán air,
dobhéraidh cloch dhó?
Agus mas iásg iárrfus sé, an aithir neimhe dobheúraidh sé dó?
Ar an adbhar soin ma atá a fhios agaibhsi atá olc créd hé
tioghluicthe maithe do thabhairt dá bhur gcloinn, an é nach mó iona sin
dobhéraidh bhur nathairse atá air neamh, neithe maithe don dreim
iárrus air iád?
Uime sin gach uile ní budh mían libh do dhénamh dhaóibh do dhaóinibh,
deúnaidhsi a leithéide dhoibhsean mar an gcédna: oír as é so an
dligheadh agus na faíghe.
Imthighidh asdeach sa dorús chumhang: óír is fairsing an dorus, agus
is lethan an tslighe thréoraighes dochum damanta, agus is mór théid asdeach
thríthe.
Óir is cumhang an doras, agus is caól an tslighe thréoraighes chum
na bethadh, agus is beg dogheibh éolus uirrthe.
Tuilleadh eile, coimhédaigh sibh féin ar na fáighennaibh fallsa,
thigh chugaibh a gculaidhibh caórach, agus atá leath asdigh na
madruidhibh allta aimeartnacha.
Air a dtórthaibh aitheóntaoi iád. an gcruinnighid daoíne caóra
fínemhna do dhrisech, nó fígighe do na fóthannánaibh?
Is mar sin dobheir gach uile chrann maith tortha maithe úadha,
achd dobheir an drochchrann drochthoirthe uadha.
Ní héidir leis an gcrann maith drochthortha diomchar, ná leis an
gcrann gcríon tortha maithe do thabhairt.
Gach uile chrann nach iomchrann toradh maith, gearthar é, agus
teilgthear annsa teinidh hé.
Ar an adhbhar soin is air a ttorthaibh aitheontaói iád.
Ní hé gach uile neach adeir riomsa, a thighearna, a thighearna,
rachas asdeach sa rioghachd neamhdha, achd an té doní toil mhatharsa
atá air neamh.
As iomdha daóine adeúraidh ríumsa annsa la úd: a thighearna, a
thigherna, an é nach ad hainmsi dorinneamair fáigheadóireachd, agus
ad hainmsi do theilgeamar amach na deamhain, agus dorinneamar iomad
míorbhaileadh?
Achd chena aidmhéochuidh meisi gós aird dhóibh an tan soin, níor
aithnid damh riamh sibh, imthighidh uáim a luchd deúnta na heúgcóra.
Ar an adhbhar soin gach uile neach dochluin na briathrasa agamsa
agus doní íad, saimhléochaidh mé lé duine glic hé, neach dorinne a theagh
air charraig.
Agus do thuirling an fhearthain agus tangadar na tuilte, agus do
shéideadar na gaótha, agus do bhuaileadar ar an tteagh úd, agus níor thúit
sé: óir dobhí a fhuiniméd air charraig.
Agus gach uile neach dhochluin mo bhriathrasa, agus nach
gcoimhlíonann iad, saimhléochthar hé lé duine leamh, neoch do thógaibh a
theagh air ghaineamh.
Agus do thuirling an fhearthain, agus tangadar na tuilte, agus do
shéideadar na gaótha, agus do bhuaileadar air an dteach úd, agus do thuit
sé, agus dobudh mhór a thuitim.
Agus tárrla an tan do chríochnaigh Iósa na bríathrasa, gur ghabh
uathbhás an pubal trína theagasgsan.
Óir do theagaisg sé iád mar neach agá raibhe cumachda, agus ní mar na
sgríobuighe.
Agus tar éis teachd anúas don tsliabh dhó, do lenadar cuidechda mhór hé.
Agus tabhair huídh, tainic lóbhar chuige agus do shléchd sé dhó,
ag rádha, a thighearna, mádh áill leat, is éidir leat mheisi do ghlanadh.
Agus ar síneadh a laímhe do bhean Íosa ris a rádha, is áill: bi glan,
agus ar an mball dobhí a lobhradh arna ghlanadh.
Agus adeir Iósa ris, tabhair dod haire gan a innisin do dhuine ar
bhioth: achd imthigh, foillsigh thú féin don tsagart, agus beir chuige an
tighlacadh do aithin Máoisi, mar fhíadhnuisi dhóibh.
Agus ar ndul dIósa asdeach go Capernáum dochúaidh cintúrion
chuige dá ghuidhe.
Agus ag rádha, a thighearna atá móglach na luighe asdigh a
bpairilis, agus arna phiánadh go roiomarcach.
Agus adeir Iósa ris, a teachd damhsa sláinéochaigh mé hé.
Agus ar bhfreagra don chaptain adubhairt sé, a thighearna ní fíu
mheisi thusa do theachd asdeach fam chleith, achd amháin abair an focál,
agus sláinéochthar móglách.
Óir is duine meisi féin atá fá chumhachdaibh, aga bhfuilid díolmhuinigh
fúm, agus adeirim ris an bhfear so, imthigh, agus imthighidh sé, agus ris
an bhfear oilesi, tar, agus tig sé: agus rém shearbhfhoghantaighe déna
so, agus doní sé hé.
Achd arna chluinsin dIósa do ghabh iongantas hé, agus adubhairt
sé ris an muinntir dobhí na dhiáigh, go fírinneach adeirim ribh, nach
bhfúair mé an oireadsa do chreideamh an Iosráel féin.
Agus adeirim ribh go ttiocfuidh morán ón aird tsoir agus ón aird
tsíar, agus suighfid siad a bhfochair Abraham agus Isaac agus
Iacob annsa rioghachd neamhdha.
Agus gu tteilgfidhthear clann na ríoghachda annsa dorchadas atá léath
amuigh, biáigh gul agus gearradh fíacal annsúd.
Agus adubhairt Iósa ris an gcaptain, imthigh romhat, agus bioth
dhuit do réir mar do chreid tú: agus do slánuigheadh a sherbhfoghantaidhe
ar an úair sin.
Agus an tan tháinic Iósa go tigh fPedair, dochunnaic sé máthair
a mhná na luighe, agus hí a bhfíabhrus.
Agus do bhean sé réna láimh, agus do fhágaibh an fíabhrus hí: agus do
éirigh sí agus dorinne sí friothólamh dhóibh.
Achd an tan dobhí deíreadh an láoi , tugadar mórán do dháoinibh
ann a rabhadar deamhain chuige, agus do theilg sé na spioruidighe amach lé
focal, agus do shlánaigh sé gach uile dhuine dá raibh easlán.
Dochum go gcoimhliónfuighthe an ní adubhairt Esaias fáigh, adeir:
do ghabh séisean ar négcrúaisne air, agus do iomchair sé ar
ngalruighthe.
Agus an tan dochunnaic Iósa slúagh mór na thimcheall, do aithin sé
dhul tar obhainn anunn.
Agus ag techd do sgríobhaidhe dháiridhthe, adubhairt sé ris:
a mhaighisdir, leanfuigh meisi thú giodhbé ar bhioth ball ann a rachaidh
tú.
Agus adeir Iósa ris, atáid fúachaisighe ag na sionnchaibh agus neid
ag enlaithibh an aighéir: achd ní fhuil aít ag mac an duine ann a
gcúirfeadh sé a cheann fáoi.
Agus adubhairt fear eile dá dhisgiobluibh féin ris: a thighearna,
léig dhamhsa imtheachd ar tús, agus mathair daghlacadh.
Achd adubhairt Iósa ris, lean meisi, agus léig do na márbhuibh a
mairbh féin daghlacadh.
Agus an tan dochúaigh sé anarthach do leanadar a dhisgiobuil hé.
Agus féuch, do éirigh sdoirm mhór ar an bhfairge, ionnas gur
fholaígheadar na tonna an tarthrach: achd dobhí seisean na chodladh.
Agus ar ndul chuige dá dhisghiobluibh, do dhúisgeadar hé, ag rádha, a
thigherna, fóir oruinn, atámáoid air fágbháil
Agus adeir seisean riú, creúd fá a bhfuiltí eaglach, a luchd an
chreidimh bhig? Ar néirghe dosan an tan soin do bhagair sé air an
ngáoith, agus air an bhfairge, agus táinic ciúnas mór ann.
Agus do ghabh iongnadh na daóine, ag rádha, creúd é an fear so, aga
bhfuilid na gáotha agus an fhairge ag umhlughadh dhó.
Agus an tan tainic sé don taobh eile gu tír na nGeirgesíneach,
tarrladar días do dháonibh air ann a rabhadar demhain, a teachd as na
tuámaighibh, agus dobhí robhuileamhail, ionnas narbh éidir do dhuine ar
bhioth an tslighe sin do ghabháil.
Agus féuch, do éimhgheadar, ag rádha, creud hí ar gcuidne dhiót
a Iósa a mhic Dé? an dtainic tú annso dhár gcéusadhne roimhe an aimsir?
Agus dobhí sealbh mhór mhuc a bhfad uátha ag inghilt,
Agus do iarradar na deamhain athchuinghidh airsean, ag rádha, má
theilgeann tú amach sinn, léig dhúinn dul annsa tréud muc úd.
Agus adubhairt seisean ríu, imthidh: agus ar nimtheachd dóibh do
chúadar annsa tréd muc, agus féuch, do thuit an tréud uile don áill a
ndeaghaigh a gcinn sa bhfairge, agus fuaradar bás annsna huisgeadhaibh.
Agus do theitheadar na búachuillighe agus dochuadar don chathraigh,
agus do innisedar na neithesi uile, agus fós na neithe do eirigh don
luchd ann a rabhadar na deamhain.
Agus féuch dochuadar an chathair uile amach do theangmháil air Iósa:
agus an tan dochunncadar hé, do iarradair air imtheachd as a ttórannaibh
féin.
Agus ar ndul a loing dhó, dochuaigh sé tar uisge, agus taínic sé dhá
chathraigh féin.
Agus féuch, tugadar fear pairilise na luighe air a leabaidh chuige:
agus an tan dochunnaic Iósa a gcreideamh, adubhairt sé re fear na
pairilísi, bíodh muinighin mhaith agad a mhic, atáid do fpéacaigh arna
maitheamh dhuit.
Agus féuch, adubhradar cuid dáirighe dona sgríobaighibh ionnta féin,
is masluightheach labhras an fear so an adhaigh Dé.
Agus an tan dochunnaic Iósa a smúaintighthe, adubhairt sé, créud fá
smúaintithísi uilc ann bhur gcroidhthibh?
Oír cia is usa a rádha, atáid do fpeacaigh arna maitheamh dhuit: nó a
rádha, éirigh agus siobhail?
Achd dochum gu mbeith a fhios agaibh gu bhfuil cumhachda ag mac an
duine peacaigh do mhatheamh ar an ttalamh (adeir sé an tan soin ré fear
na pairilise) éirigh, tógaibh do leabaigh, agus imthigh dod thigh.
Agus ar néirghe dhósan dochúaigh sé dhá thigh féin.
Achd an tan dochunnaic an pubal an ní si do ghabh iongantas iád,
agus tugadar glóir do Dhía thug a leithede sin do chumhachdaibh do
dháoinibh.
Agus an tan dochuaigh Iósa as an aít sin, dochunnaic sé óglách na
shuighe ag bord an chusduim darbh ainm Matha, agus adubhairt sé ris,
lean meisi, agus ar néirghe dhó do léan sé é.
Agus táinic chum críche ar suidhe dhósan chum bidh a ttigh an fhir
sin, féuch, tangadar iomad puiblicanach agus peacthach, agus do suigheadar
chum bídh maraón ré hÍosa agus réna dhisgibluibh.
Agus an tan dochunncadar na Phairisinigh sin, adubhradar réna
dhisgiobluibhsean, créud fá nitheann bhur maighisdirsi biádh a bhfochair
na bpuiblicánach agus na bpeacach?
Agus an tan dochúalaigh Iósa, adubhairt sé ríu, ní haige an
muinntir atá slán atá féidhm ar an líaigh, achd ag an muinntir atá
easlán.
Achd imdhigh, agus foghlomaigh a chíall so: trócaire is áill lem,
agus ní híobuirt: óir ní thainic mé do ghairm na bhfírénach, achd
na bpeacach dochum aithrighe.
Annsin tangadar disgióbail Eóin chuige, ag rádha, créud fá a
ndénamaóidne agus na Fpairisinigh iomad troisgidh, agus nach troisgid do
dhisgiobailsa?
Agus adubhairt Iósa ríu, an éidir lé cloinn tséomra an fhir
núaphósda bheith dobrónach an feadh bhís an té do pósadh na bhfochair?
achd cheana tiocfuidh lá ann a dtoígébhthar an té atá núapósda uatha,
agus annsin dodhéunaid siád trosgadh.
Agus ní chuireann duine ar bhioth preabán déudach gan chórughadh air
shenédach, oír beanuidh sé a lán féin as an édach, agus doníthear an
briseadh níis measa.
Agus ní chuirid dáoine fíon núa a senbhuidéulaibh, no brisdear na
buidéil agus dóirtear an fíon, agus téid na buidéil amugha: achd cuirid
siád fíon núa a mbuidélaibh náadha, agus bíd siád aráon slán.
Agus ag labhairt na neitheann so dhó ríu, tabhair húigh ar tteachd
dúachdarán dáirighthe chuige do onóruígh sé hé, ag rádha,
fuáir minghean bás ar an mball, achd tarrsa agus cuir do lámh
uirrthe, agus bíaidh sí béo.
Agus ar néirghe dhIósa do len sé féin agus a dhisgiobail hé.
(Agus tabhair dod haire, tainic bean ar a raibhe dórthadh fola le dhá
bhliaghain dég táobh tsíar dhe, agus do chuimil sí lé himeall a eúdaigh.
Oír adubhairt sí innte féin, ma bheanaim léna eúdach abhaín,
biaídh mé slán.
Agus ar bhfilledh dhIósa agus arna faicsin sean dó, adubhairt sé,
bióth muinighin mhaith agad a inghean, do shlánaigh do chreideamh thú,
agus dobhí an bhean slán ó an uáir sin amach.)
Agus an tan tainic Iósa gu tigh an úachdaraín, agus dochunaic sé an
luchd céoil agus an chuideachda ag déunamh míshúaimhnis,
Adeir sé ríu, imthighidh romhaibh: óir ní bhfuil an cailín marbh,
achd na codladh, agus dorinneadarsan fonómhad fáoi.
Agus an tan do cuireadh an chuidechda amach, ar ndul asdeach
dhIósa rug sé air láimh uirrthe, agus do eírigh an cailín.
Agus dochuáigh an tásgsa amach ar feadh na talmhan soin uile.
Agus an tan do imthigh Iósa as sin do leanadar días dall hé ag éimhghe
agus ag rádha, déuna trócaire oruinn a mhic Dabhí.
Agus an tráth tainic sé asdeach don tegh, tangadar na doill chuige,
agus adeir Iósa ríu, an gcreidtí gurab éidir leamsa so do dhénamh?
adeirid siadsan ris, creidimíd gu deimhin, a thighearna.
Annsin do bhen sé réna súilibh, ag rádha, teangmhadh dháoibh do réir
bhur gcreidimh.
Agus do hosgladh a súile súd: agus do bhagair Iósa gu géur orrtha ag
rádha, tabhraidh dhá bhur naire nach fuidhe duine ar bioth a fhios só.
Achd ar a ndul amach dhóibhsean do leathnuighedar a clúsan fán
ttalamh soin uile.
Agus an tan dochúadarsan amach, tabhair húigh, tugadar duine balbh
chuige ann a raibh deamhan.
Agus tar éis an deamhuin do theilgen amach, do labhair an balbhán,
agus do ghabh iongantas an pubal, ag rádha, ni facas a leithéide so an
Íosrael ríamh.
Achd adubhradar na Fpairisinigh, trí fprionnsa na ndeamhan
theilgeas sé amach na deamhain.
Agus do ghabh Iósa timcheall gach uile chathrach agus bhaile, ag
teagasg ann a sinagógaibh, agus ag seanmóir shoisgéil na rioghachda, agus
a slánachadh gach uile easláinte agus égcruáis a measg an fpubail.
Agus an tan dochunaic sé an slúagh, do ghabh trúaighe ghér dhóibh hé,
ar son gu rabhadar arna leathnughadh agus arna sgaradh, mar cháorcha ag
nach fuil búachuill.
Adeir sé an tan soin rena dhisgiobhlaibh, gu deimhin is mór an
foghmhar agus is beag an luchd oibre.
Uime sin guidhidh tighearna an fhoghmhair, luchd oibre do chur amach
chum a fhoghmhair féin.
Agus ar ngairm a dhá dhisgiobal dég, tug sé cumhachda dhóibh an aghaidh na
spiorad nemhghlan, dochum gu dteilgfeadaoís amach iád, agus gu
slánéochaidís gach uile easláinte agus éagcruas.
Agus as iád so anmanna an dá easbal déug: an chéad duine dhíobh
Síomón da ngoirthear Pedar, agus Ainndrías a dherbháthair,
Séumas mhac Sebede agus Eóin a dhearbhráthair.
Philip agus Bartalomeus, Tomás agus Matha fear chruinnighthe an
chusduím, Sémus mhac Alpheus agus Lebus, dara comhainm Tádeus.
Siomón ó Chánan, agus Iudás Iscariótes, iodhan an té fós do
bhraith eisean.
Do chuir Iósa an dá fhear dhéug so amach, a tabhairt aitheantadh
dhóibh ag rádha, ná gabhaidh gu slighe na gcineadhach, agus na heirghigh
asdeach a gcathuir na Samaritánach.
Achd gu madh táosga rachtáoi dochum cáorach thighe Israel atá ar ndul
amudha.
Agus ar nimthechd dháoibh dénuidh senmóir ag rádha, do dhruid
rióghachd neimhe ribh.
Slánaighidh na dáoine éugcrúaidhe, glanaigh na lobhair, dúisgidh na
mairbh, teilgidh amach na deamhain. An aisgidh fúarabhair, tabhruidh
uáibh an aisgidh.
Na soláthruigh ór, na aírgead, ná umha in bhur gcreasganaibh,
Na mála dochum na sligheadh, na dhá chóta, na bróga, na bata: oir is
fiu an fear oibre a chuid dfhagháil.
Achd giodhbé ar bioth cathair, nó baile ann a rachuidhe asdeach,
fiafruighidh cía bhías deangmhálta innte, agus anaidh annsin nó gu
bhfágtháoi hí.
Agus ar ndul asdeach don tigh dháoibh beannuighidh dhó.
Agus mas fíu an tegh soin é, gu bhfoghnuigh bhur mbeannugadh dhó: agus
muna fhiú gu bhfillidh bhur mbeannughadh chugaibh féin arís.
Agus giodhbé neach nach gébhaidh sibhsi chuíge, agus nach éisdfidh
bhur mbríathra, ar ndul amach as an teagh, nó as an gcathruigh sin díbh,
craithidh dhíbh lúaithreadh bhur gcos.
Adeirim ribh gu deimhin gu madh socamhluidhe do thalamh luchd
Shodóm, agus Ghomorra a ló an bhreithemhnuis, ina don chathruigh
sin,
Féch, cuirimse sibhse mar cháorchaibh a meásg mhadradh állta: ar
an adhbhar soin bídhidh glic mar na haithreacha neimhe, agus
neamhurchóideach mar na colama.
Achd bídhidh ar bhur gcoimhéd ar na dáoinibh: óir dobhéraid siád a
láimh sibh do chomhairleachaibh, agus sgiúrsfuid síad sibh ann a siónagógaibh.
Agus fós bérthar sibh dochum úachdarán agus dochum ríoghthedh ar mo
shonsa, mar fhíné dhoibhsean agus do na cineadhachuibh.
Achd an tan dobhéraid síad úatha a láimh síbh, ná bíodh na
rochás oruibh cionnas, nó créd laibhéortháoi, oír dobérthar dháoibh ar
an uair sin féin an ní laibhéortháoi.
Oír ní sibhsi labhrus, achd spiorad bhur nathar féin labhrus
ionnaibh.
Agus dobhéruidh an derbhráthair an dearbhráthair eile chum báis,
agus an tathair, an mac; agus éireochuidh an chlann anaghuidh a naithreach,
agus a máithreach, agus dobhéuraid fa deara a gcur chum báis.
Agus bíaidh fúath ag gach uile dhuine dhibh ar son mhanmasa: achd
giodhbé fhuiléongas gu dtí deiredh, as é so shlaínéochthar.
Agus an tan bhúaidhéoraid siád sibh annsa chathruighsi, teithidh gu
chathruigh eile, óir gu dearbhtha, adeirimsi ribh nach géubhtháoi
timcheall chaithreach Israél suil thiocfas mac an duine.
Ní fhuil an disgiobal as cionn a mhaighisdir, iona an
searbhfhóghantuighe os cionn a thighearna.
As lór don deisgiobal bheith mar a mhaighisdir, agus don
tshearbhfhoghantuidhe bheith mar a thighearna: ma dho ghoireadar
Belsébub dfhior an tighe, an é nach mo iona sin hoirfid siád é dá
mhuinntir?
Ar an adhbhar soin na bíodh aneagla oraibh; oír ní fhuil ní ar
bioth folaighthe nach tiocfuidh chum soillsi: agus ní fhuil énní ar
ceilt nach aithéontar.
An ní adeirimsi ribh ann sa dorchadus, abruidhsi é ann sa
tsolus: Agus an ní dochluintí in bhar gclúais, dénaidh a chraoiáil ar na
tigthibh.
Agus ná bíodh eagla na muinntire mharbhas an corp oraibh, agus leis
nach éidir an tanam do mharbhadh, achd gumadh mó bhías eagla an tí ud
oraibh lenab éidir an corp agus an tanam do mhilleadh anifearn.
An é nach reacthar dá ghealbhann ar fhéorling, agus ní thuitfidh aon
aca ar an dtalamh gan bhur nathairse?
Achd cheana atá grúag bhur gceind uile arna comhaireamh.
Ar an ádhbhar soin na bíodh egla oraibh: is fearr sibhsi iona mórán
gealbhann.
Ar an adhbhar soin giodhbé aidmhéochas mheisi a bhfiaghnuisi na
ndáoine, aidmhéochuidh meisi eision a bhfiaghnuisi mhathar atá ar neamh.
Agus gidhbé nech shénfas mé a bhfíaghnuisi na ndáoine, sénfuidh
meisi eisean a bhfiaghnuisi mhathar atá ar neamh.
Ná measaigh, gu dtáinic mheisi do chur shíodhchána ar an dtalamh: ní
dochum shíodhchána do chur tháinic mé, achd dochum cloidhimh.
Oír táinic mé do chur dhuine anaghuidh a athar, agus na hinghine
anaghuidh a mathar, agus mhna an mhic anaghuidh mhathar a céile.
Agus budh naímhde do dhuine a mhuinntear féin.
Agus giodhbé grádhuigheas a athair, nó a mhathair, níis mó na
mheisi, ní fíu é meisi do bheith aige agus giodhbé ghradhuigheas a mhac
nó a inghean ós mó chionnsa, ní fíu é mheisi.
Agus an té nach glacann a chros, agus nach leanann mhéisi,
is olc an díol air mheisi.
Giodhbé doghébhaidh a anam, caillfidh sé é: agus giodhbé
chaillfeas a anam air mo shonsa, doghébhaidh sé é.
An té ghabhas sibhse chuige, gabhaidh sé mheisi, agus giodhbé
ghabhas mheisi, ghabhuid sé an té do chuir uáidhe me.
An té ghabhas fáidh anainm fháidhedh, doghébhuidh sé tuarasdal
fháidheadh: agus giodhbé ghabhas fíréun anainm fhíréin, doghébhaidh sé
lúadhuighechd fhióréunaigh.
Agus giodhbé dobhéura deoch iodhón cupán duisge fhúar amháin
déinnech do na daóinibh beagasa anainm dhisgiobuil, adeirimsi ribh go
fírinneach, nach leigfidh sé a lúaghuidheachd amugha.
Agus tarla an úair do chríochnuigh Iósha aitheanta do thabhairt dá
dhá dhisgiobal deúg, gur imthigh sé as sin do sheanmóir, agus do
theagasg ann a gcaithreachuibh súd.
Agus an tan dochúalaigh Eoin ann sa phríosún gníomhartha
Chriósd, ar gcur dheisi dá dhisgiobluibh úadha,
Adubhairt sé ris, an tusa an té úd dobhí chum teachda, nó an mbía
súil againn réd haithearrach?
Agus ar bhfregra dhIósa adubhairt sé ríu, imthighidh agus innisigh
dhÉoin na néithe dochluintí agus dochítí:
Doghebhid na doill radharc, agus siobhluid na bacaigh, glantar na
lobhair, agus dochluinid na boghair, dúisgthear na máirbh, agus atá an
soisgél dá sheanmóir do na bochdaibh.
Agus is beannuighthe an té nach fúair oilbhéim ionnamsa.
Agus ar nimthechd dóibhsin, do thionnsgain Iósa teachd tar Eóin
ris an gcoimhthinól, ag rádha créd é an ní aga ndechabhair amach fan
bfásach dá fhéchain? an giolcach dá bhogadh ag an ngáoith?
Achd créd é an ní aga ndeachabhair amach da fhéuchuin? an
dfhéchain duine atá arna édughadh re héduighibh míne? féuch,
an mhuinntear chuireas éduighe míne iompa, is a dtighthibh na ríoghthedh
bhíd siád.
Achd créd é an ní aga ndeachabhair amach dá fhéuchain? an
dfhéuchain fáidheadh? adeirim ribh gu deimhin, gurab dfhéuchain
duine is mó iona fáidh,
Oír as é so an té air a sgríobhthar, féuch, cuirimsi mo
theachdaire romhat, neach uillmhéochas do shlidhe romhat.
Adeirim ribh gu fírinneach, nachar éiridh eidir chlannaibh na mban
neach is mó iona Eóin baisde: achd chena giodhbé is lugha ann sa
ríoghachd neamhdha, is mó é iona eisean.
Agus ó laithibh Eóin baisde gus anois atá foireigean dá dhénamh
ar an ríoghachd neamhdha, agus fúaduighid luchd an fhoireigin í.
Oír dorinneadar na fáighe uile agus an dligheadh fáigheadóireachd gu
hÉoin.
Agus mas toil libh a ghabháil, is eisean an tÉlias úd dobhí chum
teachda.
Giodhbé aga bhfuil clúasa dochum eisdeachda, eísdeadh sé.
Achd cía lé a samhlóchuidh mé an geinealach so? is cosmhail é ré
garlachuibh shuigheas ar na marguidhibh, agus éimhgheas ar a
gcompánachoibh,
Agus adeir, dorinneamar céol dáoibh, agus ní dhearnámhair dámhsa: do
cháoineamar dháoibh, agus ní dhearnamhair gul.
Oír táinic Eóin, ní ag ithe ná ag ól, agus adeirid siád atá
deamhan ann.
Taínic mac an duine ag ithe agus ag ól, agus adeirid, féuch, an
duine craósach agus pótaire fíona, cara na bpuibleacánach agus na
bpecthach; gidhedh atá an gliocas arna sháoradh óna chloinn féin.
Do thionnsgain sé an tan soin milleán do thabhairt do na
cathrachaibh ann ar fhoillsigheadh mórán dá shubhaltuidhibh, ar son nach
dearnadar aithríghe ag radha.
Is anáoibhinn duit a Chórasin, is anáoibhinn duit a Bheithsáida:
óir dá madh a tTírus agus a Sídon dodhéntuidhe na míorbhuile
dorinneadh ionnaibhsi, is fada ó shoin dodhéndáois aithrighi a
nédach róin agus a lúaith.
Achd cheana adeirimsi ribh, gu madh socamhluighe do Thírus agus do
Shídon a ló an bhreitheamhnuis, iona dháoibhsi.
Agus tusa a Chapernaum, atá arnad thógbhail súas gu neamh,
téilgfidhthear síos gu hifearnn tú, óir dá madh a measg luchd Shodaim
dodhéntuidhe na míorbhuile dorinneadh ionnatsa, do anfadáois gan
sgrios gus aniú.
Achd cheana adeirimsi ribh, gu madh socamhluighe do dhúthaidh luchd
Shodaim a ló an bhreitheamhnuis, ioná dhuitsi.
Do fhreagair Iósa an uáir sin agus adubhairt sé, dobheirim
buidheachas dhuit, a athair, a thighearna neimhe agus talmhan, ar son gur
fholuigh tú na neithe se ó dhaoinibh eagnuidhe agus tuigseanacha, agus gur
nocht tú iád do na náidhenánaibh.
As eadh a athair, do bhríodh gurab mar sin dobhí do dheadhthoilse.
Atá gach uile ní arna thabhairt dhamhsa ó mathair: agus ní
haithnidh déinneach an mac achd don athair: agus ní haithnidh
dhéinneach an tathuir achd don mhac, agus dá gach áon dárab áill leis
an mac a fhoillsiughadh.
Tigidh chugamsa uile a bhfuiltí tuirseach, agus fá anúalach, agus
dobhéraidh mé fúaradh dháoibh.
Tógbhuidh mo chuingsi oraibh, agus foghlamuigh úaim, óir atú
macánta agus umhal a gcroidhe: agus doghébhtháoi súaimhneas da
bhur nanmannaibh.
Óir atá mo chuingsi soiomchuir, agus atá mhúalach édtrom.
Dochuáidh Iósa fan ám soin air an tsaóire tríd na gortaibh: agus
dobhí ocaras air a dhisgiobluibh, agus do thionnsgnadar désach do
bhúain, agus a nithe.
Agus an tan dochoncadar na Phairisínigh, adubhradar risean, féch,
doní do dhisgiobail ní nach cóir do dhénamh ann sa ló sháoire.
Agus adubhairt seision ríu, an é nár léghabhair créd dorinne
Dáibhí an tan dobhí ocaras air féin, agus ar an muinntir dobhí na
fharradh?
Cionnas dochúaidh sé asdeach go tigh Dé, agus do ith sé araín na
hibartha, nár cheaduightheach dhó féin, ná don droing dobhí na
fhochair dhithe, achd do na sagartaibh abháin?
Nó an é nár léghabhair ann sa dlighedh, gu mbrisid na sagairt
ann sa teampoll air an tsáoire lá na saboíde, agus nách coir dhóibh é?
Achd adeirim ribh, gu bhfuil neach is mó iona an teampoll annso.
Agus dá mbeith a fhios agaibh créd is cíall dó so, is trócaire is
áill leam agus ní hibairt, ní dhaimnéochadh sibh na dáoine
neamhchionntacha.
Oír as é mac an duine tighearna na saboíde féin.
Agus tar éis imtheachda as sin dó, tainic sé dá sinagógaibh súd.
Agus féuch, dobhí duine annsin ag a raibhe lámh sheirgthe: agus do
fhiosruigheadar dhe, ag rádh, an cheaduightheach leidheas do dhénamh
ann sa tsáoire?
Achd adubhairt séisean ríu, cía agaibhsi duine aga mbíadh
áoncháora amháin, agus dá dtuite sí air an tsaoire a bpoll, nach
béradh uirrthe, agus nach tóigebhadh aniós í?
An é nach mór is fearr duine iona cáora? ar an adhbhar soin is
ceaduightheach maith do dhénamh air an tsáoire.
Annsin adeir seisean ris an duine úd, sín amach do lámh, agus
do shín: agus dobhí sí arna haiseag slán mar an láimh eile.
Agus ar ndul amach do na Phairisíneachaibh, dochúadar a gcomhairle
na aghaidhsean, dochum gu millfidís é.
Agus an tan do aithin Iosa, do imthigh sé as sin, agus do lean
slúagh mór é, agus do shlánaigh sé iád uile.
Agus dorinne sé bagar orrtha dochum nach déndáois follus é.
Dochum gu gcoimhlíonfuidhthe an ní a bhí arna rádh tré Esaias fáidh,
adeir:
Tabhair dodhúidh mo shearbhfhoghantuidhe féin, do thogh mé,
mo ghrádh féin dá a bfuil toil mhór ag a manam: cuirfidh mé mo spiorad féin
air, agus inneósuidh sé breitheamhnus do na cineadhachaibh.
Ní dhénaidh sé ceandairc, ní dhénaidh sé eimhghe, agus ní chluinfidh
neach ar bioth a ghuth air na sráideannaibh.
Ní bhrisfidh sé giolcach brúite, agus ní mhúchaidh sé lion doní
deatach: no go dtuguidh sé breitheamhnus dochum búadha:
Agus is ann a ainmsin bhiás muinidhin ag na cineadhachuibh.
Tugadh chuige an tan soin duine ann a raibhe deamhan, dobhí dall,
agus balbh: agus do shlánaigh sé é, ionnus gur labhair an balbhán, agus gu
bhfacuidh an dall.
Agus do ghabh iongantus an pubal uile, agus adubhradar, an é nach é
so an mac úd Dáibhí?
Agus an tan dochúaladar na phairisínígh so, adubhradar, ní
theilgeann an fear so na deamhain amach, achd tré Bheilsóbubh
uachdarán na ndemhan.
Achd an tan do aithin Iósa a smúaintighthe, adubhairt sé ríu, gach
rioghachd atá roinnte na haghaigh féin, biáidh sí na fásach: agus
gach uile chathair, nó theagh atá roinnte na aghaidh féin, ní sheasfuidh
sé.
Agus má theilgeann Sátan, Sátan amach, atá sé roinnte na aghaidh
féin: ar an adhbhar soin cionnus anfus a ríoghachd na seasamh?
Agus más le cumhachdaibh Bheilsébub theilgimsi amach na deamhain,
cía lé a dteilgid bhur gclannsa amach iád? air an adhbhar soin
beid siádsan na mbreitheamhuin oraibh.
Achd más lé spioruid Dé theilgimsi amach na deamhain, tainic
rioghachd Dé chugaibhsi gu deimhin.
Nó cionnas is éidir le héinneach dul gu tigh dhuine láidir, agus a
airnéis tighe dfúadach leis, achd muna gcengluidh sé ar tús an duine láidir,
agus annsin sladfuidh sé a theagh.
Giodhbé nach fuil leamsa, atá sé a maghaidh: agus giodhbé nach
cruinnighenn leamsa, leathnuighigh sé.
Air an adhbhar soin adeirim ribh, gu maithfidhthear gach peacadh agus
gach cainnt asonórach do na dáoinibh: gidheadh ní maithfidhthear do na dáoinibh
cainnt asonórach anaghaidh an Spiorad Náoimh.
Agus giodhbé neach adéraidh focal anaghaidh mhic an duine,
maithfidhthear dhó é: achd giodhbé neach laibhéoras anaghaidh an Spiorad
Naóimh, ní maithfidhther dhó é ann sa tsháoghal so, na ann sa
tsháoghal atá a teachd.
Cechdar dha do dhá ní, dénaidh an crann maith, agus a thoradh maith: nó
dénaidh an crann lobhtha agus a thoradh lobhtha: óir is as a thoradh
aithéantar an crann.
A shliochd na naithreach neimhe, cionnas is eidir libh neithe maithe
do labhairt, ó atátháoi féin gu holc? óir is as anlán an chroidhe
labhrus an béul.
Dobheir an duine maith neithe maithe as ionnmhas mhaith a chroidhe:
agus dobheir an drochdhuine droichneithe as a dhroichchisde.
Achd adeirim ribh go dtiobraid na dáoine cúntas úatha lá an
bhreitheamhnuis ar son gach aóinbhreithre dímhaóinighe dá laibhéoraid
síad.
Oír is as do bhríathruibh sháorfuidhthear thú, agus is as do
bhríathruibh dhaiméontar thú.
Annsin do fhreagradar dream do na sgríobuidhibh agus do na
Fairisínechaibh, ag rádh, a Mhaighisdir is mían linn comhartha dfhaicsin
úait.
Achd ar bhfreagra dhósan, adubhairt sé ríu; íarruidh an geinealach
olc agus adhaltrannach comhartha: achd ní tiobharthar comhartha dhóibh,
achd an comhartha úd Íonás an fáidh.
Oír mar dobhí Iónás a mbroinn an mhíl mhóir trí lá agus trí
hoidhche, is mar sin bhías mac an duine a gcroidhe na talmhan trí lá agus
trí hoidhche.
Eíréochaidh luchd Niníuí a mbreithemhnus leis an an ngeinealach so,
agus daimnéochaid síad é: oír dorinneadarsan aithrighe ag seanmóir
Íonás: agus féuch atá neach is mó iona Íonas annso.
Eíreochuidh bannríoghan an táoibhe bhudh dheas a mbreitheamhnus leis
an ngeinealach so, agus daimnéochuidh sí é: oír tainic sisí ó
leithimealluibh na talmhan déisdeachd re hegna Sholaimh: agus
féuch, atá neach as mó ioná Solamh annso.
Achd cheana tar eís dul don spioraid neamhghlain as an duine amach,
síobhluidh sí trí ionadaibh tíorma ag iárraidh súaimhnis: agus ní
fhaghbhann.
Adeir sí an tan soin, fillfidh mé dom thigh féin, as a ttainic mé.
Agus tar éis techda dhí, doghebh sí folumh, sgúabtha, deaghmhaiseach
.
Imthighidh sí an tan soin, agus dobheir sí seachd spioraide eile is
measa iona í féin lé: agus ar ndul asdeach áitrighid síad annsúd, agus
is measa críoch dheigheanach an duine úd iona a thosach: agus is mar sin
teigémhas don droichgheinealach so.
Agus ar mbeith dó fós ag labhairt ris an bpubal, tabhair dodhaire
do shesadar a mháthair agus a dearbhraíthrecha a muich ag iárruidh
labhartha ris.
Agus adubhairt nech eígin ris, féch, atá do mhathair agus do
dherbhráithreacha na seasamh amuigh ag iárraidh labhartha riot.
Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé rís án té do innis dhó,
cía hí mo mhathair, agus cía hiád mo dhearbhraithreacha?
Agus ar síneadh a laimhe chum a dhisciobal dó, adubhairt sé,
tabhair dodhúidh mo mhathairsi, agus mo dhearbhraithreacha.
Óir giodhbé neach dodhénaidh toil mhatharsa atá air neamh, as é
so mo dhearbhrathairsi, agus mo dheirbhshíur, agus mo mhathair.
Agus ar nimtheachd dIósa amach as an dteach an lá soin do shuidh
sé laimh ris an bhfhairge.
Agus do chruinnighedar sluaighte móra chuige, ionnas ar ndul asdeach
a luing gur shuidh sé: agus do sheas an slúagh uile ar an dtráigh.
Agus do labhair sé móran ríu a gcosamhlachduibh, ag rádha, tabhair
dodhairé, dochúaidh síoladóir amach do chur shíl:
Agus ag cur an tsíl do, do thuit cuid dhe chois na sligheadh: agus
tangadar an énlaith, agus a dúadar í.
Agus do thuit cuid eile dhe a bhfearann chlochach mar nach raibhe mórán
uíre aige: agus do fhás sé gu lúath do bhríodh nach fúair sé doimhneachd
na talmhan.
Agus ar neírghe don ghréin do dóidhedh é, agus ar son nach raibhe
frémh aige, do shearg sé.
Agus do thuit cuid eile dhe eidir muineach, agus do eírgheadar an
muinech súas, agus do mhúchadar é.
Agus do thuit cuid eile dhe a dtalamh mhaith, agus tug sé toradh
iodhón, gráinne céud, agus gráinne trí fichid, agus gráinne a deich fichead.
Giodhbé aga bhfuil clúasa dochum éisdeachda, éisdeagh sé.
Agus a teachd do na disghiobuil chuige, adubhradhar ris: créd fá
labhrann tú ríu a gcosamhlachduibh?
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, do bhríodh gurab
daóibhsi atá éolus shécreidedh na ríoghachda neamhdha airna thabhairt,
agus nach fuil sé arna thabhairt dóibhsean.
(Oír giodhbé neach aga bhfuil ní, is dó dobhérthar, agus bíaidh
gu léor aige: achd giodhbé neach atá gan ní, tóigébhthar úadha fós an
ní atá aige.)
Air an adhbhar soin labhraim ríu a gcosamhlachdaibh, oír giodh atá
radharc aca ní fhaicid síad, agus giodh atá éisdeachd aca, ní chluinid
síad, agus ní thuigid síad.
Agus coimhlíontar ionnta fáigheadóireachd Esaiás, adeir, lé
héisdeachd dochluinfidhe, agus ní thuigfidhe: agus ag amharc dochífidhe,
agus ní budh léir dhaóibh.
Oír atá croidhe an phubailsi arna reamhrughadh, agus dochúaladar
gu bobhar léna gclúasaibh, agus do chaochadar a súile, degla gu
bhfaicfeadaois léna súilibh, agus gu gcluinfeadáois léna gcluasaibh, agus
gu dtuigfeadaóis léna gcroidhe, agus gu bhfillfeadaóis, agus gu
bhfóirfinnsi orrtha.
Achd as beannaighthe bhur súilesi, do bhríodh gu bhfaicid síad, agus
bhur gclúasa, do bhriodh gu gcluinid síad.
Oír adeirimsi ribh gu fírinneach, gurab iomdha fáidhe agus
fírénuigh lé nar mhían na neithesi dochithisi dfhaicsin, agus nach
facadar iád. agus na neithe dochluintí do chloisdin, agus nach cúaladar
iad.
Air an adhbhar soin éisdigh ré cosamhlachd an tshioladóra.
Coimh mionca agus éisdfeas duine bríathar na ríoghachda úd, agus nach
tuigeann sé í, tig an droichspiorad, agus fúaduighidh sé an ní do cuireadh
ann a chroidhe: ag so an duine úd ionar cuireadh an síol chois na
sligheadh.
Agus an té úd ann ar cuireadh an síol a bhfhearann chlochach, as é súd
an té dochluin an bhríathar, agus ghabhas chuige í do láthair maille re
gairdechas:
Achd ní fhuil frémh aige ann féin, achd anuidh sé ar fedh tamaill: agus an tan
tig tribulóid nó búaidhreadh ar son na bréithre, air ball dogheibh sé oilbhéim.
Agus an neach úd inar cuiredh an síol a measg an mhuinigh, ag so an
té dochluin an bhríathar: agus múchaidh róchúram an tshaoghailsi, agus
mealltóireachd an tsaibhris an bhríathar, agus bí sé gan toradh.
Agus an té úd inar cuireadh an síol a bhferann mhaith, as é so an
té dochluin agus thuigeas an bhríathar, agus iomchras toradh, agus dobheir
neach dióbh céd, neach eile trí fichid, agus neach eile a deich
fichead.
Do chuir sé cosamhlachd eile chuca, ag rádha, is cosmhail ríoghachd
neamhdha ré duine do chuir síol maith ann a fhearann.
Agus an tan dobhádar dáoine na gcodladh, tainic a námhaid agus do
chuir sé cogal tríd an gcruithneachd, agus do imthigh se roimhe.
Agus an tan do fhás an gemhar, agus tug sé a thoradh, annsin do
fhoillsigh an cogal é féin.
Achd ar dtechd do shearbhfhóghantáoibh fhir an tighe, adubhradar ris:
a thighearna, an é nach síol maith do chuir tú ann tfhearann? air
an adhbhar soin, caít as a bhfadhann sé an cogal.
Agus adubhairt seision ríu, easgcara éigin dorinne so; agus adubhradar
na searbhfhóghantuidhe ris, an áill let air an adhbhar soin gu
ndeachmáoisne agus gu gcruinnidhemís a bhfhochair a chéile iád?
Agus adubhairt seisean ríu, ní háill: air egla a cruinnebhadh an
chogail dáoibh gu mbenfadh sibh an chruithneachd as a frémhaibh a
naoinfheachd ris.
Fuilngidh dóibh aráon fás no gu dtí an fhóghmhar, agus anaimsir an
fhóghmhair adéra meisi rém luchd búana, cruinnighidh air tús an cogal, agus
cengluidh é na fpunnannaibh, dochum a loisgthe, agus cruinnighidh an
chruithneachd dom sgioból.
Do chuir sé cosamhlachd eile chuca aga rádh: is cosmhuil ríoghachd
nemhdha ré grainne musdaird do ghabh nech chuige, agus do chuir sé ann a
fherann.
As é gu deimhin as lugha do na huile shíoltuibh: gidheadh an tan
fhásas sé, as é is mó do na luibheannaibh, agus doní crann de:
ionnas gu ttigid énlaith an aiéir, agus gu ndénaid a nid ann a ghégaibh.
Do labhair sé cosamhlachd eile ríu ag rádha: as cosmhail ríoghachd
neamhdha ré laibhín do ghlac bean, agus do fhoiligh sí a dtrí fpeice
mineadh, nó gur ghabh an mhin uile laibhín.
Do labhair Iósa na neithesi uile ris an bpubal a gcosamhlachdaibh:
agus níor labhair sé ríu achd a gcosamhlachdaibh.
Dochum gu gcoimhlíonfuidhthe an ní adubhradh leis an bhfaídh, adeir,
oisgéoluidh mé mo bhéul tré cosamhlachdaibh: nochdfuidh mé na
neithe atá foluighthe ó thosach an domhain.
Air leigean an tsluaigh úadhe an tan soin, tainic Iósa asdeach a
dtig: agus tangadar a dhisgiobail chuige, ag rádh: mínigh dhúinne
cosamhlachd chogail an fhearainn úd.
Agus ar bhfhregra dhósan, adubhairt sé ríu, an té chuires an síol
maith, as é mac an duine é.
Agus as é an fearann an domhan, agus as é an síol maith clann na
ríoghachda: agus as é an cogal, clann an droichspiorad.
Agus an námhaid do chuir é, as é an díabhal é: agus as é an
fóghmhar deireadh an tsáoghail, agus as íad na búanuidhe na haingil.
Agus amhail mar chruinnighthear an cogal, agus loisgthear é lé
teinidh: is mar sin bhías a ndeireadh an tsháoghailsi.
Cuirfidh mac an duine a aingil féin, agus cruinnéochuid síad as a
ríoghachd gach ní dá dtig oilbhéim, agus an drem doní egcóir:
Agus teilgfid síad íad anúamhain air dearglasadh: mar a mbía gul agus
gíosgán fíacal.
Soillséochaid na fírénaigh an tan soin mar an ngréin, a ríoghachd a
nathar féin: giodhbé aga bhfhuilid clúasa dochum éisdechda, éisdeagh sé.
Mar an gcéudna, is cosmhail ríoghachd neimhe lé hionnmhas arna
fholach a bhfhearann: néoch tar éis a fhadhála do fholuigh duine, agus
tríd an ngáirdeachus dobhí air ar a shon, imthighidh sé agus racaidh sé
gach a bhfhuil aige, agus ceannchuidh sé an fearann soin.
Arís is cosmhail an ríoghachd neamhdha le ceannuighe dháirghthe,
iarras clocha úaisle,
Agus ar bhfhaghbháil aon chloiche úaisle mhórlúaighe dhó, do imthigh sé
agus do reac sé a raibhe aige uile, agus do cheannaigh sé í.
Arís is cosmhail an ríoghachd nemhdha ré líon arna theilgean
ann sa bhfairge, agus chruinnigheas dá gach uile shórt éisg:
Néoch an tan do líonadh, do thairrngeadar na híasgairighe dochum na
trágha, agus ar suidhe dhóibh, do chruinnigheadar na heísg mhaithe a
soithighibh, achd do theilgeadar na droichéisg amach.
Is mar sin bhías a ndeireadh an tsáoghail: rachaid na haingil amach,
agus dealéochuid síad na drochdháoine as lár na bhfírénach.
Agus teilgfid síad íad anúamhain teineadh: mar a mbía gul agus
gíosgarnach fiácal.
Adeir Iósa riu, nar thuigeabhair na neithe se uile? adeirid sion
ris, do thuigeamar a thighearna.
Agus adubhairt seisen ríu, ar an adhbhar soin gach uile sgríoba da
bhfhuil fóghlomtha dochum na ríoghachda neamhdha, is cosmhail é ré fear tighe,
dobheir as a chisde neithe núadha agus seanneithe.
Agus an tan do chríochnaigh Iósa na cosamhlachdasa, tárla dhó, gur
fhágaibh sé an áit sin.
Agus an tan thainic sé dá dhuthuidh féin: do theagoisg sé íad ann a
Sionagóig: ionnas gur ghabh iongnadh mór íad, agus go ndubhradar, caít a
bhfhúair an fear so an eagna so, agus na subháltuighe.
An é nach é so mac úd an tsáoir? an é nach dá mhathair ghoirthear
Muire, an é nach íad a dhearbhraithreacha Séumas, agus Iósés, agus
Símon, agus Iúdás?
Agus an é nach fuilid a dheirbhsheathracha uile eadruinne? air
an adhbhar soin caít ann a bhfhúair sé íad so uile?
Agus fúaradar óilbhéim annsan: achd adubhairt Iósa ríu, ní fhuil
fáidh fá neimhchion, achd ann a dhúthaidh féin, agus ann a thigh féin.
Agus ní dhearnuidh sé mórán miorbhuileadh annsin air son a
míchreidimh.
Fa an ám soin, dochúalaidh Iórúaith an Tétrarca clú Iósa.
Agus adubhairt sé réna shearbhfhóghantuidhibh, as é so Eóin baisde:
do éirigh sé ó mharbhaibh, agus is dá bhríodh sin ataíd subháltuighe
ag oibrebhadh ann.
Oír do ghlac Iorúaith Eóin, agus do cheangail sé é, agus do
theilg sé a bpríosún é ar son Héródiás, mhná a dhearbhráthar
Fpilib.
Oír adubhairt Eóin ris, ní dlighthech dhuit a beith agad.
Agus an tan do budh mían leis a chur chum báis, dobhí eagla an
fpubail air, óir dobhí cion fáidhe aca air Eoin.
Agus an tan dobhí sollamain an láoi ann a rugadh Iorúaith dhá
dhénamh, dorinne inghean Heródias dámhsa iona bhfhíadhnuisi: agus do
thaitnidh sí ré hIorúaith:
Ionnas gur gheall sé maille lé mionnaibh gu dtiobhradh sé dhi giodhbé
ar bhioth ní do iárrfadh sí.
Agus air bhfhagháil teagaisg óna mathair dhi, adubhairt sí,
tabhair dhamh annso ceann Eóin baisde air mhéis.
Agus do ghabh doilgheas an rí: achd ar son a mhíonn agus na muinntire
dobhí na suidhe na chuibhreann, do aithin sé a thabhairt di.
Agus ar gcur fhir dicheannta úadha, do bhean sé a cheann
dÉoin ann sa fpríosún.
Agus tugadh a cheann air méis, agus tugadh don chailín é, agus tug
sisi dá mathair é.
Agus tangadar a dhisciobail an tan soin, agus rugadar a chorp léo,
agus do adhlacadar é, agus tangadar agus do inniseadar sin dÍosa.
Agus an tan dochúalaidh Iósa so, dochúaidh sé as sin anarthrach
anionadh fhásamhail air leith: agus an tan dochúalaidh an pubal sin, do
leanadar dá gcois é ó na caithreachaibh.
Agus ar ndul amach dhIosa, dochonaic sé coimhthionól mór, agus do
ghabh trúaighe mhór dhóibh é, agus do shlánaigh sé a ndáoine easlána.
Agus an tan tainic deireadh an láoi, tangadar a dhisgiobuil
chuige, ag rádh, ionadh fhásamhail so, agus dochúaidh an aimsear tharainn
cheana: leig uáit an slúag, dochum go niméochaidáois do na bailtibh, agus
gu gceannochadáois bíadh dhóibh féin.
Achd adubhairt Iósa ríu, ní rigid siad a leas imtheachd:
tabhruidhsi dhóibh ní léna ithche.
Agus adubhradarsan ris, ní fhuil againn annso ach chúig aráin agus
dá iasg.
Achd adubhairt seisean ríu, tabhraidh chugamsa íad annso.
Agus arna aithne don fpubal suidhe air an bhfhéur, agus ar nglacadh
na gcúig narán agus an dá íasg, ag féchain súas chun flaitheamhnuis, do
bheannaigh sé, agus arna mbrisedh tug sé na haráin do na disgioblaibh, agus
tugadar na disciobail don tshluagh íad.
Agus a dúadar uile ní, agus do sásuigheadh íad: agus do thógbhadar
lán dhá chlíabh dhég don bhiádh bhrisde dobhí dhfhoidheall aca.
Agus an mhuinntir dobhí ag ithche, dobhádar a dtimcheall chúig mhíle
fer, leath amuigh do mhnáibh agus do leanbaibh.
Agus air ball do chuir Iósa dfhíachaibh ar a dhisgiobluibh dhul
anarthrach agus dul roimhe féin don táoibh anúnn don uisge, nó gu
léigeadh sé an pubal úaidhe.
Agus an tan do léig sé an pubal úadha, dochúaidh sé súas air shlíabh
na áonar chum urnuighthe do dhénamh, agus an tan dobhí deireadh an láoi ann,
dobhí sé na áonar annsúd.
Agus dobhí an tarthrach fá an ám soin a meadhón na fairge, dá
theilgen anunn agus anall ag na tonnaibh: oír dobhí an gháoth na
nadhaidh.
Agus a gcionn an cearamhadh fáire don oidhche dochúaidh Iósa
chuca, ag siobhal air an bhfhairge.
Agus an tan dochunncadar a dhisgiobail ag siobhal air an bhfhairge é,
dobhádar arna mbuaidhreadh, ag rádha, is gósda é: agus do eimhgheadar lé
heagla.
Agus do labhair Iósa ríu air an mball, ag rádh, bíodh misneach maith
agaibh: is misi atá ann, ná bíodh eagla oraibh.
Agus tug Peadar freagra air, agus adubhairt sé, a thigearna más tú
atá ann, aithin díomsa dhul chugad air na huisgeadhuibh.
Agus adubhairt seisean, tarra: agus an tan dochúaidh Peadar síos as
an arthrach do shíobhail sé ar na huisgeadhuibh, dochum teachd chum
Iósa.
Agus air bhfhaicsin na gáoithe láidire dho, do ghabh eagla é: agus
an úair do thosaigh sé air dhul aníochdar, do sgread sé, ag rádh, a
thighearna fóir orum.
Agus ar síneadh a láimhe ar an mball dhIósa, rug sé air, agus adeir
sé ris, a fhir an chreidimh bhig, créd far ghabh mídhóchas tú.
Agus an tan dochúadar asdech annsan arthrach, do choisg an gháoth.
Agus tangadar an luchd dobhí san arthrach agus do onóruigheadar é, ag
rádha, go fírinneach is tusa mac Dé.
Agus an tan dochúadar tar uisge, tangadar gu talamh Genésareth.
Agus an tan do aithnidheadar luchd na háite sin é, do chuiredar fios
air fedh na tíre sin uile ar gach táobh dhíobh: agus tugadar chuige gach a
raibhe eslán innte.
Agus do chuiredar impidhe air búain lé himeall a éduigh amháin: agus an
mhéid díobh do bhean, do slánaigheadh íad.
Annsin tigid Sgríobuighe agus Fairisínigh ó Iérusalém dochum Iósa,
ag rádha.
Créd fá a sáruighid do dheisgiobailsi gnáthughadh na sinnsear? oír
ní ionnluid síad a lámha an úair ithid arán.
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, créd fá sáruigheann
sibhsi leis, aithne Dé, lé bhur ngnáthughadh féin?
Oír tug Dia aithne, ag rádh, Onóruigh hathair agus do mhathair.
Agus giodhbé mhalluigheas a athair nó a mhathair, cuirthear chum báis é.
Achd adeirthísi giodhbé neach adéara réna athair nó réna
mhathair, gach tabhartus dá dtuguimsi don egluis, rachaidh sé a dtarbha
dhuitsi: agus dá mbeith nach onórfuidh sé a athair nó a mhathair bíaidh sé
gan chionnta.
Agus mar sin do chuirebhair a neimhmbhrígh aithne Dé tré bhur
ngnáthughadh féin.
A luchd an fhúarchrábhaidh, is maith an fháigheadóireacht dorinne
Esaías in bhar dtimcheall, ag rádha,
Druidid an pubalsa leamsa léna mbél, agus onóruighid síad mhé
léna bpusuibh: achd cheana is fada úaim atá a gcroidhe.
Achd is a ndímháoineas onóruighid síad mheisi, ag teagasc aitheanta na
ndáoine mar theagasg.
Agus ar ngairm an tshloígh, adubhairt sé ríu, éisdigh agus tuigidh.
Ní hé an ní théid asdeach ann sa bhéul shaluigheas an duine, achd an
ní thig as an mbéul, as é so shaluigheas an duine.
Annsin tangadar a dhisgiobuil chuige, agus adubhradar ris, an é
nach dtuigeann tú go bhfhúaradar na Pharisínigh dochúala an glór sa
oilbhéim ann?
Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, gach uile fhphlanta nachar
chuir mhathair neamhdhasa, benfuidhther as a phfhrémhach é.
Léigidh dhóibh féin: is éoluighthe dalla a gcionn dall íad, agus má
thréoruighenn an dall an dall éile, tuitfid aráon sa díg.
Agus ar bhfhreagra do FPheadar, adubhairt sé ris, mínigh
dhúinne an chosamhlachd sa.
Agus adubhairt Iósa, an bhfhuiltísi leis fós ainbhfheasach?
An é nach tuigthísi fós, giodhbé ní théid asdeach ann sa bhéul, gu
dteid sé sa bholg, agus gu dtéilgthear as sin don chamra é?
Achd na neithe théid amach as an mbéul, is as an gcroidhe thigid síad,
agus is síad sin shaluigheas an duine.
Oír is as an gcroidhe thighid na drochsmuaintighthe, dúnmarbhtha,
adhaltrannas, strípachas, gaduidheachd, fiaghnuisighe bréige, sgannalacha.
Is íad so na neithe shalchas an duine: achd bíadh dhithe lé lamhuibh
gan ionnladh, ní shaluigeann sé an duine.
Agus ar ndul dIósa as sin, dochúaidh sé gu leithimlibh Thirus
agus Shidon,
Agus tabhair dodhúidh, táinic bean do Chánan ó na chríochaibh
sin, agus do éigh sí, ag rádha ris, déna trócaire oram a thigearna, a
mhíc Dáibhí, atá mhinghean arna búaidhreadh gu adhúathmhar ó
dheamhan.
Achd ní thug seisean fregra ar bioth uirthe, agus tangadar a
dhísgiobail chuige, agus do iárradar air, ag rádh, cuir úainn í: óir atá
sí ag éighmhe ionar ndeadhuidh.
Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, nior cuireadh mheisi achd
dochum na gcáorach do thigh Isráel dochúaidh ar seachrán.
Gidheadh táinic sisi agus dorinne sí sléchdain dó, ag rádh, a
thighearna, fóir orum.
Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, ní cóir arán na cloinne do
ghlacadh, agus do theilgean dochum na ngadhar.
Achd adubhairt sisi, is fíor sin a thighearna, gidheadh fós, ithid na
coilén cuid don sbrúighleach thuiteas ó bhord a dtighearnadh.
Ar bhfhreagra dhIósa an tan soin, adubhairt sé ria; ó a bhean is
mór do chreideamh, teagmadh dhuit mar is toil leat: agus dobhí a hinghean
slán ó an úair sin amach.
Agus ar nimtheachd dIósa as sin, tainic sé láimh ré fairrge na
Gailelé: agus an tan dochúaidh sé súas ar an slíabh, do shuidh sé
ann.
Agus dochúadar slúaighte móra chuige, aga rabhadar bacuigh, doill,
balbháin, dáoine uiresbhadheacha, agus mórán eile: agus do theilgeadar fá
chosaibh Iósa íad: agus do shlánaigh sé íad:
Ionnas gur ghabh iongantus an slúagh, an tan dochoncadar na balbháin
ag labhairt, agus na dáoine easbhadhacha slán, na bacaigh ag siobhal,
agus a radharc ag na dallaibh: agus tugadar gloír do Dhia Israhél.
Agus ar ngairm a dhisgiobal chuige dhIósa, adubhairt sé, atá
trúaidhe agam don tslúagh: oír do anadar síad anois ré trí lá amfhochair,
agus ni fhuil ní aca do iósdáois: agus ní háill leam a léigen úaim na
dtrosgadh, deagla gu rachdáois ananbhfhainne ar an slighe.
Agus adeirid a dhisgiobail ris, cía an aít as a bhfuidheamáois ar an
bhfhásach an oiread soin darán, lé a sáiseóchamáois a choimhéd so do
shlúagh?
Agus adeir Iósa ríusan, ga mhéd arán atá agaibh? agus adubhradarsan,
a seachd, agus beagan diásgaibh beaga.
Agus do aithin seisean don tslúagh suidhe siós ar an dtalamh.
Agus ar nglacadh na seachd narán agus na níasg soin dó, ag tabhairt
buidheachais, do bhris sé íad, agus tug sé dhá dhisgiobluibh féin; agus
tugadar na disgiobail don tslúagh íad.
Agus do itheadar uile ní, agus do sásuigheadh iád: agus do
thógbhadar lán seachd gclíabh dfhuigheall an bhídh bhrisde.
Agus dobhádar an luchd a dúaidh ceithre mhíle fear, leath amuich
do mhnáibh agus do leanbaibh.
Agus ar léigean an tslúaigh úadha, dochúaidh sé a luing, agus tainic
sé gu leithimlibh Mhagdala.
Agus ar dteachd do na Phairisíneachaibh agus do na Saduichíneachuibh,
a cur chathuighthe air, do iárradar air comhartha do thaisbénadh ó
neamh dhóibh.
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, an tráth tig deireadh an
laoi aderthí, bíaidh sé na shoininn: óir atá an taidhér dearg.
Agus ar madain adeirthí bíaidh drochaimsear ann aníu: oír atá an
taidhér ag dergadh agus ag dorchudhadh. Ó a luchd an fhúarchrabhaigh, is
éol dáoibh gnúis an aiér do bhrethnughadh: achd an é nach éidir libh
comharthuidhe na naimsearach do thuigsin?
Iárraidh an droichchineadh adhaltrannach comhartha: achd ní
tiobharthar comhartha dhó, achd comhartha Iónás an fáidh, agus ar
ndelughadh ríu, do imthigh sé.
Agus an tráth thangadar a dhisgiobail a dtír ann sa fport thall, do
dhermadadar arán do bhreith léo.
Agus adubhairt Iósa ríu, tabruidh dhá bhur naire agus coimhéduidh
sibh ó laibhín na bhFairisínech agus na Saduichíneach.
As do thagradarsan etorra féin, ag rádha, is ar son nach tugamar arán
linn.
Agus arna thuigsin sin dhIósa adubhairt sé ríu, a luchd an
chreidimh bhig, créd fá a dtagartháoi eadraibh féin, gurab ar son nach
dtugabhair arán libh?
An é nach tuigthí fós, agus an é nach cuimhnighthí na cúig aráin ud
na gcúig míle fear, agus ga mhéd do chliabhaibh do thógabhair?
Nó na seachd naráin úd na gceithre mhíle fear, agus ga mhéd gclíabh do
thógabhair?
Cionnas nach tuigthí nach a dtimcheall aráín adubhairt mé ribh, bhur
naire do thabhairt dháoibh ar laibhín na bhPhairisíneach, agus na
Saduichíneach?
Do thuigeadar an tráth soin nach ó laibhín an aráin adubhairt sé
ríu íad féin do choimhéd achd ó theagasc na bhPhairisíneach agus
na Saduichíneach.
Agus ar dteachd dIósa go críchaibh Chesária FPhilippí, do
fhíafruidh se dhá dhisgiobluibh, ag rádha, créd í baramhail na ndáoine,
cía misi mac an duine?
Agus adubhradarsan, adeirid cuid díobh gurab tú Eoin baisde,
agus cuid eile Elías, agus cuid eile Ieremías, nó duine do na
fáidhibh.
Adeir seisean ríu, achd créd í bhur mbaramhailsi cia mé?
Agus ar bhfhreagra do Shímón Peadar adubhairt sé, is tusa an
Criósd úd, mac Dé bhí.
Agus ar bhfhreagra dhIósa an tráth soin adubhairt sé ris: atá tú
beannuighthe, a Shímoin mhic Ióna, oír ní féoil iona fuil do
fhoillsigh sin duit, achd mhathairsi atá a bhflaitheamhnus.
Agus adeirimsi riot, gurab tusa Peadar, agus gurab ar an
gcarruicsi thóigébhus misi méagluis féin: agus nach béruid getuidhe
ifeirn búaidh uirthe.
Agus dobhéra mé dhuit eochracha na ríoghachda neamhdha, agus giodhbé
ní cheingéolus tú ar an dtalamh, biáidh sé ceanguilte ar neamh: agus
giodhbé ní sgáoilfeas tu ar an dtalamh, biáidh sé sgáoilte ar neamh.
Annsin do aithin sé dhá dhisgiobluibh gan a innisin do neach ar bioth,
gurbh é féin Iósa an Críosd úd.
Ó an úair sin amach do thionnsgain Iósa a fhoillseachadh dhá
dhisgiobluibh gurab éigin dó dhul gu hÍarusaléim agus mórán
dfulang ó na sinnsearuibh agus ó úachdaránaibh na sagart, agus ó na
sgriobuidhibh, agus bás dfulang, agus a eiséirghe an treas lá.
Agus arna bhreith do leathtáobh do Fpeadar, do thionnsgaín sé
athchasán do thabhairt dó, ag rádha: déna trúaidhe dhe dhuit féin a
thighearna: ní theigébha so dhuit ar chruth ar bioth.
Achd ar gcasadh dhósan adubhairt sé ré Pedar, imhthigh úaim a
abhairséoir, is adhbhar oilbhéime dhamh thú: óir ní thuigenn tú na neithe
bheanas ré Diá, achd na neithe bheanas reis na dáoinibh.
Adubhairt Iósa an tan soin réna dhisgiobluibh, más áill lé neach
teachd amdheadhaidhsi, díultadh sé dhó féin, agus tógbhadh sé a chros,
agus leanadh se mheisi.
Oír giodhbé neach lénab mían a anam féin do chumhdach, caillfidh sé
é, agus giodhbé neach cháillfeas a anam ar mo shonsa, doghébha sé é.
Oír créd é a tharbha do dhuine dhá ngnodhuighedh sé an domhan uile,
agus a anam féin do leigean amugha? nó créd í an iomláoid dobhéradh
duine ar son a anma féin?
Oír tiocfuidh mac an duine a nglóir a athar féin maille léna
ainglibh: agus dobhéra sé an tráth soin dá gach neach do réir a
ghníomharthadh.
Go fírinneach adeirimsi ribh gu bhfhuil cuid don luchd atá na
seasámh annso, nach blaisfidh bás nó go bhfaicid síad mac an duine ag teachd
ann a rióghachd féin.
Agus a gcionn sé lá beiridh Iósa Peadar agus Séumas agus Eóin a
dhearbhráthair, agus tréoruighidh sé íad ar leith gu sliabh ard.
Agus do hathruigheadh a chruth an a bhfíadhnuisi, agus do dheallruigh
a adhuidh mar an ngréin, agus dorinneadh a éudhuighe geal mar an solas.
Agus tabhair dodhúigh, do taidhbhrighedh dhóibh Máoise, agus
Elías, a comhrádh ris.
Agus ar bhfhreagra do Pheadar adubhairt sé ré hÍosa, a
thighearna is maith dhúinn bheith annso: mas áill leat, dénam trí
botha annso, both dhuitsi, both do Mháoisi, agus both dhElías.
Suil do sguir seisean do labhairt, tabhair dodhúigh, do theilg néll
solus sgáile orrtha: agus féuch, tainic guth as an néll ag rádha, ag so an
mac grádhach úd agamsa, an a bhfhuil mo thoil mhaith: eisdigh ris.
Agus an tráth dochúaladar na disgiobuil so, do thuiteadar air
a naghuidh, agus do ghabh eagla romhór íad.
Agus ar dteachd dIósa do bhean sé ríu, agus adubhairt sé,
éirghidh, agus ná bíodh eagla oruibh.
Agus ar dtógbhail a súl dóibh, ni fhacadar éin neach, achd Iósa na
áonar.
Agus an tráth tangadar anúas don tslíabh, do aithin Iósa dhióbh, ag
rádha, ná hinnisidh déinnech an ní do taidhbhridheadh dháoibh, nó gu
néirghe mac an duine ó mharbhaibh.
Agus do fhiáfruigheadar a dhisgiobhail dhesean, ag rádha, maseadh
créd fa a nabruid na Sgríobuidhe, gurab éigen Elías do theachd air
tús?
Agus ar bhfhregra dhIósa adubhairt sé ríu, tiocfuidh Elías gu
fírinneach ar tús, agus aiséoghuidh sé gach éin ní:
Achd adeirimsi ribh go dtainic Elías cheana, agus nachar
aithnigheadar é, achd gu ndearnadar a dtoil féin ris: is mar sin
fhuiléongas mac an duine mar an gcédna úatha.
Do thuigedar na disgiobuil an tráth soin gurab a dtimcheall Eóin
baisde do labhair sé ríu.
Agus an tan tangadar a gceann an choimhthionóil, dochúaidh neach
dhairighe chuige, ag sléchduin ar a ghlúinibh dhó,
Agus ag rádha, a thighearna déna trocaire ar mo mhac, oír bhíodh sé tinn
lé goin na rée, agus is mór dholc fhuilngeas sé: óir tuitidh sé a dteinidh
gu minic, agus anuisge gu minic.
Agus do thairg mé dod dhisgiobluibhsi é, agus níor fhédadar a
leidheas.
Agus ar bhfhregra dhIosa adubhairt sé, a chinidh do theaguisg gan
chreideamh, ga fad fós bhías mé in bhar bfochair? ga fad fós fhuiléongas me
sibh? tabhruidh chugamsa annso é.
Agus do imdhearg Iósa an deamhan, agus do imthigh sé as: agus dobhí an
leanabh slán ón úair sin amach.
Ar dteachd do na disgiobluibh chum Iósa an tráth soin fa leith,
adubhradar, créd é an fáth nachar fhédamairne súd do theilgean amach?
Agus adubhairt Iósa ríusan, ar son bhur míchreidimh: óir adeirim
ribh go fírinnech: dá mbeith oiread re gráinne musdaird do chreidemh
agaibh, adérthaoi ris an sliabh so, athruigh as so annsúd anunn: agus
aithréochuidh sé: agus ní bhía ní ar bioth nach bhudh heidir libh.
Achd cheana ni théid an sórt demhan so amach, achd lé hurnuighthe
agus lé trosgadh.
Agus ar ndénamh comhnuighe ann sa Ghalile dhóibh, adubhairt Iósa
ríu, dobérthar mac an duine a lámhaib na ndáoine.
Agus muirfid síad é, achd an treas lá eiréochaidh sé: agus do ghabh
dobrón romhór íadsan.
Agus an tan tangadar gu Capernaum, tangadar lucht an didrachma
iodhón an dáoirchiósa do thógbháil chum Pedair: agus adubhradar, an
íocann bhur maighisdirsi an didrachma?
Adeir seisean, iócuidh: agus an tráth dochúaidh sé asdeach don tigh,
do labhair Iosa risean ar tús, ag rádha, créd í do bharamhuilsi a
Shímóin? cía ar a dtógbhuid ríghthe na talman ciós, nó cánáchas? an
óna gcloinn féin? nó ó dháoinibh eile?
Adeir Peadar ris, ó dháoinibh eile: adubhairt Iósa ris, ar
an adhbhar soin atáid an chlann sáor.
Achd dochum nach tiobhramáois oilbhéim dhóibh, imthighsi dochum na
fáirge, agus teilg innte dubhán: agus tógaibh an céd iásg thiocfas aniós:
agus ar nosgladh a bhéoil, doghébha tú sdatér iodhón, gné airgid
airighthi: glac sin agus tabhair dhóibh é ar mo shonsa agus ar do shon féin.
An úair sin tangadar a dhisgiobuil chum Iósa, ag rádha, cía is mó
ann sa rioghachd neamhdha?
Agus ar ngairm léinib bhig chuige dhIósa, do chuir sé an a lársan é.
Agus adubhairt sé, go fírinneach adeirim ribh, muna fhilltí, agus
muna bheithí mar leanbána, nach rachdáoi asdeach don ríoghachd nemhdha.
Ar an adhbhar soin giodhbé ísléochus é féin mar an leanbán so, as é
sin is mó a rióghachd neimhe.
Agus gidhbé neach ghébhus chuige én leanbán dá leithéid so a
mainmsi, gabhuidh sé mheisi chuige.
Agus gidhbé neach bhéra oilbhéim déinneach don mhuinntir bhig si
chreides ionnamsa, dob fhearr dhó chloch mhuilinn do chrochadh fana
mhuinél, agus a bháthadh a ndubhaigén na fairge.
Is mairgneach don domhan ar son oilbhéimeann, óir is eigin do na
hoilbhéimeannaibh teachd: achd cheana is anáoibhinn don duine úd tré a dtig
an toilbhéim.
Achd ma dobheir do lámh no do chos adhbhar oilbhéime dhuit, gearr
dhiót agus teilg uaít íad; is fearr dhuit dul asdeach dochum na beatha ar
leathhois nó ar leathláimh, ioná dhá láimh agus dá chois do bheíth agad
agus do theilgean ann sa teine shiórruidhe.
Agus ma dobheir do shúil adhbhar oilbhéime dhuit, bean asad agus teilg
uáit í: is fearr dhuit dul don bheathaidh ar leathshúil, iona dhá shúil do
bheith agad agus do theilgen a dteinidh ifeirn.
Tabhruidh dha bhur naire nach tiobhartháoi tarcuisne air éinneach don
mhuinntir bhig si: oír adeirim ribh gu bhfaicid anaingilsion a
bhfhlaitheamhnas do ghnáth adhaidh mhatharsa atá ar neamh.
Oír táinic mac an duine do tharrachdoin an neithe dochúaidh amugha.
Créd docíthear dháoibh? dá mbeith céd caora ag áonnduine agus go
rachadh áoncháora dhíobh ar seachrán, an é nach fúigfeadh sé na náoi
gcáoiridh dég agus ceithre fichid, agus an é nach rachadh sé ar na sléibhtibh
diárruidh na cáorach dochúaidh amudha.
Agus má theagmhann go bhfhadhann sé í, adeirimsi ribh go fírinneach
gurab mó a lúáthgháir tríthe, iona ar son na náoi gcáorach ndég agus
cheithre fichid nach deachuidh ar seachrán.
Mar an gcéadna ní hí toil bhur natharsa atá ar neamh, go rachadh
éinneach do na dáoinibh beaga sa ámudha.
Achd má fpeacuigheann do dhearbhráthair adhadhuidh, imthigh agus
spreag é eadrad féin agus é féin amháin: agus má éisdeann sé riot, do
ghnodhuigh tú do dhearbhráthair.
Agus muna éisde sé riot, beir leat fós duine nó días eile: dochum
gu mbíadh gach éinní a mbél deisi no trír dfhíadhnuisibh seasmhach.
Agus má dhiúltann sé iádsan déisdechd, innis don eagluis: agus má
dhiúltann sé an eagluis déisdeachd, bíoth mes Eitnic iodhón
anchríosduighe agus phuibliocáin agad air.
Gu fírinneach adeirimsi ribh, giodhbé ar bioth neithe ceangóltáoi
ar an dtalamh, gu mbeid síad cheangailte ar neamh, agus giodhbé ar bioth
neithe sgáoilfidhe ar an dtalamh, gu mbeid sgáoilte ar neamh.
Arís adeirim ribh má theagmhann días agaibh ar áonfhocal ar an
dtalamh, a dtimcheall gach uile ní íarrfuid síad, gu bhfuighid síad é ó
mhathairse atá ar neamh.
Óir gidhbé áit ann a bhfuilid días nó tríur arna gcruinnechadh
a mhainmsi, atáimsi annsin ann a lár súd.
Ar ndul do Fpeadar chuige an tráth soin, adubhairt sé, a thighearna,
ga a mhioncachd doghéna mo dhearbhráthair coir a madhaidh, agus
mhaithfeas mé dhó? an go nuige an seachdmhadh húair?
Adeir Iósa ris, ni abruim riot gus an seachdmhadh húair amháin,
achd gu soithe a deich agus trí fichid seachd núaire.
Ar an adhbhar soin is cosmhuil ríoghachd flaitheamhnais ré rí
dháirighthe, lérb áill cúntas do dhénamh, réna serbhfhóghantuidhibh.
Agus an tráth do thionnsgain sé cúntas do dhénamh, tugadh chuige
féitheamh dháirighthe dár dhligh sé deich míle talann.
Agus an tan nárbh éidir leis na fiácha so dhióc, do aithin a
thighearna, é féin, agus a bhean, agus a chlann, agus a raibhe aige don
tsáoghal do reic, dochum na bhfíach do dhíol.
Ar an adhbhar soin ag dénamh úmhla don tsearbhfhoghantuighe sin do
íarr sé athchuinghidh air, ag rádha, a thighearna, déna foidhide riúm, agus
dobhéra mé tfhíacha uile dhuit.
Annsin ar ngabháil trúaidhe moíre tighearna an óglaóich úd, dó,
do léig sé úadha é, agus do mhaith sé na fíacha dhó.
Agus ag dul amach don tsearbhfhoghanthuigh úd, fuáir sé duine dá
chomhshearbhfhoghantuidhibh féin, dar dhligh sé céd pinginn: agus arna
fhosdadh rug sé ar sgórnuigh air agá rádha, díol rium an ní dhligheas tú.
Ar an adhbhar soin ag tuitim dhá chomshearbhfhogantuidhe ag a
chosuibhsean, do ghuidh sé é, agá rádha, déna foidhide ríum, agus dobhéra
mé tfhiacha uile dhuit.
Achd níorbh áill leisean sin: achd ar nimtheachd dó, do theilg sé a
bprísún é, nó gu niócadh sé na fíacha.
Agus an tráth dochoncadar a choimhshearbhfoghantuidhesion na
neithe dobhí arna ndénamh, do ghabh doilghes romhór íad, agus tangadar,
agus do fhoillsigheadar dá dtighearna gach ní dá ndearnadh ann.
Annsin do chuir a thighearna fios airsean agus adeir sé ris, a
dhroichshearbhfoghantuidh, do mhaith mé na fíacha úd uile dhuit, do
bhríogh gur chuir tú impidhe oram:
Agus an é nár chóir dhuitsi trócaire do dhéanamh ar do
choimhshearbhfhoghantuidh féin, amhail agus mar dorinne meisi trócaire
ortsa?
Agus ar ngabháil fheirge a thighearna, tug sé don luchd piorríachuidh
é, nó gu niócadh sé a fhíacha uile ris.
Agus is mar sin doghéna mhathair nemhdhasa ribhsi, achd muna
maithe gach áon duine agaibh dá dhearbhráthair ó bhur gcroidhthibh a
gcionnta.
Cap. 19
Agus tarrla an tráth do chríóchnuigh Iósa na comhraítesi, gur sgáoil
sé a luing on Ghalile, agus tainic sé gu críochuibh Iúdea tar
Iordán.
Agus do lean cuidechda mhór é: agus do shlánuigh sé íad annsúd.
Tangadar na FPhairisínigh chuige an tráth soin dá bhuaidhreadh,
agus aga rádha ris; an ceaduightheach do dhuine a bhean do leigean trí gach
uile adhbhar?
Agus ar bhfheagra dhósan adubhairt sé ríu, an e nar léghabhair gu
ndearna an crúthaighthéoir ó thús an fear agus an bhean?
Agus gu ndubhairt sé, ar an adhbhar sa fúigfidh duine a athair agus a
mhathair, agus adharfuidh sé dhá mhnáoi: agus beid aráon na
néinfhéoil amhaín.
Ar an adhbhar soin ní fhuilid iona ndís nibhus mo, achd iona
néinfhéoil, uime sin an ní do cheanguil Día, na sgáoileadh duine é.
Adubhradarsan ris, mas fiór sin créd far aithin Máoisi leitir
dhealuighthe do thabhairt, agus ise do leigean?
Adeir seisen ríu, do fhuluing Máoisi dháoibhsi ar son chruáis bhur
gcroidhedh bhur mná do leigean: achd cheana ní mar sin dobhí se ó thús.
Achd adeirimsi ribh, giodhbé neach leigfeas a bhean, achd ar son
sdrípachuis, agus dobhéra bean eile, gu ndénann sé adhaltrannas: agus
giodhbé do fpós an bhean do leigeadh, gu ndénann sé adhaltrannas.
Adeirid a dhisgiobuil risean, ma as é sin is cor don fhior réna
mhnáoi, ní maith an pósadh ré a dhénamh.
Achd adubhairt seisean ríu, ní hé gach áonduine ghabhus an glór sa,
achd an dream dha dtugadh é.
Oir atáid dáoine coillte noch rugadh mar sin as bhroinn a máthar:
agus ataíd caillteánuigh ag ar bhenadar dáoine asda: agus atáid
caillteánuigh do bhean asda féin ar son na ríoghachda neamhdha: giodhbé
fhédus a ghabháil chuige, gabhadh.
Tugadh chuige an tráth soin leinibh bhega, dochum gu gcuirfeadh sé
a lámha orrtha, agus gu ndiongnadh sé urnuidhthe: agus do spreagadar na
disgiobuil íad.
Agus adubhairt Iósa, fuilngidh do na lenbaibh, agus na bacuidh
dhióbh techd chugamsa, oír is léna leithéidibh sin ríoghachd
fhlaitheamhnuis.
Agus tar éis a lámha do chur ortha, do imthigh sé as súd.
Agus tabhair dodhúidh, adubhairt nech dháirighthe ag teachd
chuige ris, a mhaighisdir mhaith, créd í an mhaith doghéna mé, dochum gu
bhfhuidhinn an bhetha mharthanach?
Agus adubhairt seisean ris, créd fá a ngoireann tú maith dhiómsa?
ni fhuil éinneach maith, achd áon Día? achd mas a mhían leat dul
dochum na betha, coimhéd na haitheanta.
Adeir seisean ris, cía híad? agus adubhairt Iósa, Ní dhiongna tú
dúnmharbhadh, ní dhiangna tú adhaltrannas, ní dhiagna tú gaduidheachd, ní
dhiongna tú fíadhnuisi bhréige.
Onóruigh hathair agus do mhathair, agus grádhuigh do chomharsa mar
thú féin.
Adeir an tógánach ris, do choimhéd mé na neithesi uile ó móige,
créd atá dhuireasbhuidh oram fós?
Adubhairt Iósa ris, mas áill leat bheith diongmhála, imthigh, reac
a bfuil don tsáoghal agad, agus tabhair do na bochduibh é: agus doghébha
tú ionnmhas ar neamh, agus tarra, agus lean mheisi.
Agus an tráth dochúaluidh an tógánach an comhrádh soin, do imthigh
sé gu dobrónach: oír dobhí iomad saidhbhris aige.
Agus adubhairt Iósa réna dhisgioluibh, adeirim ribh gu fírinneach
gurab docomhlach rachas duine saidhbhir asdeach a bhfhlaitheamhnus Dé.
Agus arís adeirim ribh, gurab usa do chámhall dul tré chró na
snáthuide, iona do dhuine sháidhbhir dhul asdeach a bhfhlaitheamhnus Dé.
Agus arna chluinsin so dhá dhisgiobluibh, do ghabh machdnadh mór íad,
aga rádha; ar an adhbhar soin cía is éidir do shlánughadh?
Agus ar bhfhéchain dIósa orrtha adubhairt sé ríu, ni fhuil so ar
cumas do na dáoinibh: achd cheana atá gach uile ní ar cumas do Dhía.
Ar bhfhreagra do Fpeadar an tráth soin, adubhairt sé ris, tabhair
dodhúidh, do thréigeamairne gach uile ní, agus do leanamar thusa:
ar an adhbhar soin créd doghébham?
Agus adubhairt Iósa ríu, adeirimsi ribh gu deimhin, an tráth
shuidhfeas mac an duine a gcaithír a ghlóire féin, gu suidhfidhesi
an mhuinntear do lean mheisi, annsan aithgheineamhuin mar an gcédna
ar dhá chaithír dhég, ag breith breithe ar dhá threibh dhég
Isráel.
Agus giodhbé neach do thréig tighthe, nó dhearbhráithreacha, nó
deirbhsheathracha, nó athair, nó mathair, nó ben phósda, nó clann, nó
dúthuidh ar son mhanmasa, doghébha sé a gcéd oiread, agus an bheatha
mharthanach do dhligheadh oidhreachda.
Achd cheana atá mórán ar tosach, bhías fa dheireadh: agus fa
dheireadh, bhiás ar tosach.
Oir is cosmhuil an rióghachd neamhdha ré fear tighe dháirighthe,
dochuaidh amach lé héirghe an láoi do chur lochda oibre ar formáil ann a
fhíneamhuin.
Agus tar éis réidhighthe ris an luchd oibre ar fphinginn sa ló, do chuir
sé ana fhíneamhain íad.
Agus ar ndul amach dhó timcheall an treas úair, dochonaic sé drong
eile dímháoineach iona seasamh ar an margadh.
Agus adubhairt sé ríu, imdhighsi leis don fhíneamhuin, agus giodhbé
ní bhús ceart dobhéra mé dhíbh é.
Agus do imdhigheadarsan. Arís ar nimtheachd amach dhó, timcheall an
seiseadh agus an náomhadh húair, dorinne sé mar an gcédna.
Agus ar ndul amach dhó a dtimchell an áonmhadh húair dég, fúair sé
drem eile iona seasamh dímháoineach, agus adeir sé ríu, créd ioma
bhfhuiltísi ion bhar seasamh annso feadh an láoi dímháoineach?
Adeirid siádsan ris, ar son nár chongaimh duine ar bioth ar túarasdal
sinn. Adeir seisean ríu, imdhighidhsi mar an gcédna don fhíneamhain,
agus giodhbé ni bhus coír doghéubhtháoi é.
Agus ar dteachd don tráthnóna adeir tighearna na fíneamhna réna
sdíobhard, goir an luchd oibre, agus tabhair dhóibh a dtúarasdal, ag
tosughadh ón luchd táinic fá dheireadh, gu soithe na céd dáoine.
Agus ar dteachd don druing úd do fostadh a dtimcheall an áonmhadh
húair dég, fúair gach duine dhióbh pinginn.
Agus ar dteachd don chéid dreim do sháoiledar gu bhfuighbhidís féin
ní bhudh mó: achd chena fúair gach áon díobh mar an gcédna pinginn.
Agus arna ghlacadh dhóibh, dorinneadar monabar anadhuidh fhir an
tighe,
Agá rádha, an dream so thainic fa dheireadh, ni dhearnadar obair achd
aonúair amháin, agus do chuirisi a gcoimhmeas rinne, do iomchuir
muiridhin agus teasbhach an láoi, íad.
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ré fear dhíobh, a chompánuigh,
ní fhuilim ag dénamh égcóra ort: an é nár réidhigh tú ríom ar fphinginn?
Tógaibh leat do chuid féin, agus imdhigh, as í mo thoilsí a
thabhairt don tési tháinic fá dheireadh mar thug mé dhuitsi.
An é nach ceaduightheach dhamhsa an ní is toil leam féin do dhénamh
rém chuid féin? an bhfhuil do shúilsi gu holc air son gu bhfhuilimsi
maith?
Is mar sin bheid na dáoine thig fa dheireadh a dtosach: agus na
dáoine atá a dtosach fa dheireadh. Oír is mór atá arna ngairm, agus
is beg atá arna dtogha.
Agus ag dul súas dhIósa gu hIárusaléim, rug sé an dá dhisgiobal
dég leis fa leith ann sa tslighidh, agus adubhairt sé ríu,
Féch atámáoid ag dul súas gu hIárusaléim, agus dobhérthar mac
an duine dhúachdaránaibh na sagart agus do dhoctúraibh an dlidhidh,
agus béruid siad breath bháis air:
Agus dobhéruid síad do na cineadhachuibh é dochum gu ndéndáois
fonámhad fáoi, agus gu sgíursfadáois agus gu gcrochfadáois é: achd an
treas lá éiréochaidh sé arís.
Tainic máthair chloinne Shebedei chuige an tráth soin, maille
réna cloinn, dá onórughadh agus ag iárruidh neithe dháirighthe air.
Agus adubhairt seisean ría, créd í do thoil? adeir sisi ris, abair
gu suidhfid an diás mac so agamsa, fear aca ar do láimh dheis, agus fear
eile ar do láimh chlé, ad ríoghachd.
Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé, ní fhuil a fhios agaibh
créd iárrtháoi, an éidir libh an cupán íobhas meisi dhól, agus bhur
mbaisdeadh leis an mbaisdeadh lé a mbaisdear mheisi? adubhradarsan ris,
is éidir.
Agus adeir seisean ríu, íobhtháoi gu deimhin dom chupánsa agus
baisdfidhthear ribh leis an mbaisdedh lé a mbaisdear mheisi: achd suidhe ar
mo láimh dheis agus chlé, ní lemsa a thabhairt, achd dobérthar é don
dreim úd dá bhfhuil sé arna ullmhughadh ómathair.
Agus an tráth dochúaladar an deichneabhar eile so, dobhí
neimhchion aca ar an días dearbhráthar.
Agus arna ngairm chuige dhIósa, adubhairt sé, atá a fhios
agaibh gu bhfhuil úachdaránachd aga dtighernuibh ar na cineadhachaibh, agus
gu bhfhuilid na daoine móra trén orrtha.
Achd cheana ní mar sin bhías sé eadruibhsi: achd giodhbé neach lé
madh mían bheith na dhuine mhór eadruibh, bíoth sé na
sheirbhiseach agaibh.
Agus giodhbé neach lénab áill bheith na úachdarán eadruibh, bíoth
sé iona shearbhfhoghantuidhe agaibh.
Fá mar nach táinic mac an duine dochum gu ndingéntáoi seirbhís
dhó, achd do dhénamh seirbhísi, agus do thabhairt a anma féin mar
lúaghuidheachd ar son mhóráin.
Ar ndul amach dhóibh an tráth soin as Iericó, do lean slúagh mór
eisean.
Agus tabhair dod húidh, días do dháoinibh dalla dobhí iona suidhe
chois na slidheadh, an tráth dochúaladar gu raibhe Iósa ag gabháil
tharsa, do eighmheadar agá rádha, déna trócaire oruinn, a thighearna
a mhic Dhábhí.
Achd do sbreagadar an slúagh íad dochum gu gcoisgfidis: achd chena
is móide do eighmheadarsan sin, agá rádha, déna trócaire oruinn, a
thighearna a mhic Dhábhí.
Agus ar seasamh dhIósa, do ghoir sé íad, agus adubhairt sé, créd
is áill libh do dhénamh dhamhsa dháoibh?
Adeiridsean ris, a thighearna, ar súile dhosgladh.
Agus do ghabh trúaidhe ghér Iósa dhóibh, agus do bhean sé réna súilibh:
agus táinic radharc dá súilibh ar an mball, agus do leanadar eisean.
Agus an tráth do dhruideadar ré hÍarusaléim, agus tángadar gu
Bethpháge dochum tsléibhe na nOluidhedh, annsin do chuir Iósa diás
disgiobal úadha,
Agá rádha ríu, imdhighidh don bhaile atá as bhur gcomhair, agus ar an
mball doghébhtháoi asal ceanguilte agus searrach iona fhochair:
sgáoilidh agus tabhraidh chugamsa íad.
Agus má labhránn áonnduine ní ar bioth ribh, abruidhsi gu bhfhuil
feidhm ag an dtighearna orrtha: agus leigfidh sé úadha ar an mball íad.
Agus táinic so uile dochum críche dochum gu gcoimhlíonfuidhthe an ní
atá arna rádha trés an bhfháidh, adeir,
Innisidh dinghin tSión, tabhair dodhúidh atá do rí ag teachd
chugad gu ciúin, ar muin asuil, agus bhromuigh mac an asail ar a
gcuirthear cuing.
Agus do imthighedar na disgiobuil, agus dorinneadar mar do aithin
Iósa dhíobh,
Agus tugadar an tasal agus an bromach léo, agus do chuireadhar a
néduighe orrtha, agus do chuireadar eisean na shuidhe ar a muin.
Agus do leathnuigheadar mórán do dháoinibh a mbruit ar an slighidh: agus
do ghearradar drong eile cráoibhech do chrannaibh, agus do sgaradar ar an
slighidh íad.
Agus do thógaibh an slúagh dobhí roimhe agus na dheadhaidh gáir,
ag rádha, hósanna do mhac Dábhí: is bennuighthe an té thig anainm an
tighearna, hósanna annsna hardaibh.
Agus ag dul dIósa asdeach gu hIárusaléim, dobhí an chathair
uile arna búaidhreadh, ag rádha, cía hé so?
Agus adubhairt an coimhthionól, as é so Iósa an fáidh úd ó Násaréth
na Galilé.
Agus dochúaidh Iósa asdeach gu teampoll Día, agus do theilg sé amach
a raibhe ag reic agus ag ceannach annsa teampoll: agus do theilg sé buird
luchda malarta an airgid bun scíonn, agus caithíreacha luchda reactha na
gcolum.
Agus adubhairt sé ríu, atá sgríobhtha, goirfidhthear tech
urnuighthe dom theachsa: achd dorinneabhairsi tuinidhthe bithbhíneach
dhe.
Tangadar chuige an tráth soin doill, agus bacaigh ann sa teampoll:
agus do shlánaigh sé íad.
Agus an tan dochoncadar úachdaráin na sagart agus na Sgríobuidhe na
míorbhuile dorinne sé, agus na leinibh ag eighmhe sa teampoll, agus ag
rádha, hósanna do mhac Dhábhí, do ghabhadar chuca gu feargach é.
Agus adubhradar ris, an gcluin tú créd adeirid an mhuinntir so?
Agus adeir Iósa ríu, dochluinim. An é nachar léghabhair, as bél
leanabh agus náoidhean ciche do chríochnuigh tú moládh?
Agus arna bhfágbháil, dochúaidh sé amach as an gcathraigh gu
Bethanía, agus do an sé annsin an oidhche sin.
Agus ag filleadh dhó dochum na cathrach ar madain, do ghabh ocarus é.
Agus an úair dochonaic sé crann fíge ar an slighidh, táinic sé
chuige, agus ní fhúair sé ní ar bith air achd duillebhar amháin: agus
adeir sé ris, nár fhása toradh ó so amach go brách ort. Agus do chríon an
crann fíge ar an mball soin.
Agus arna fhaicsin do na disgiobluibh, do ghabh iongantus íad, agá
rádha, cionnas do mheath an crann fíge ar an mball?
Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, adeirim ribh gu
fírinneach, ma bhíonn creideamh agaibh, agus nach cuirfithí cunntabhairt
ann, ní hé amháin an ní si tharla don chrann fíge doghéntáoi, achd mar
an gcédna má adeirthí ris an slíabh so, togaibhthear thú, agus teilgther
ann sa bhfhairge thú, bíaidh sin dénta.
Agus gidhbé ar bith neithe iárrfuidhthe ann bhur nurnuighe, má
chreidtí, doghébhtháoi íad.
Agus an tráth tainic sé don teampoll, tangadar úachdaráin na sagart
agus sinnsir an fpobuil chuige agus é ag teagosc, agá rádha ris,
créd é an tughdarrás ré a ndénann tusa na neithe si? agus cía thug na
cumhachda sa dhuit?
Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, fíafróchuidh meisi mar
an gcédna dhíbhsi ní dhaírighthe: agus dá ninnisdi dhamh é, innéosuidh
meisi dháoibhsi mar an gcédna cía an tughdarrás as a ndéanuim na
neithe si:
Ga háit as a dtainic baisdedh Eóin ó neamh, no ó dháoinibh? achd
do smúainteadarsan ionnta féin, aga rádha, ma adeirmíd, ó neamh: adéra sé
rinn, ar an adhbhar soin créd fa nar chreideabhairse dhó?
Agus má adeirmíd ó dháoinibh: atá eagla an fpobail oruinn: óir atá
cion fáidhe ag gach uile dhuine ar Eóin.
Agus ag tabhairt fhreagartha ar Iósa adubhradar, ní fhuil a fhios
aguinn: agus adubhairt seisean ríu, ní mó innéosadsa dháoibhse cía an
tughdarrás as a ndénuim na neithe si.
Achd créd docíthear dháoibhsi? dobhádar días mac ag duine
dháirighthe: agus ag dul a gceann an chéd mhic, adubhairt sé, a mhic,
imdhigh, déna obair aniu am fhíneamhain.
Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé, ní dhiongan: achd iona
dhiaidh sin an tráth do ghabh aithreachas é, do imdhigh sé.
Agus ag dul a gceann an dara mac, adubhairt sé mar an gcédna. Agus ar
bhfhreagra dhósan adubhairt sé, doghéun a thighearna: gidheadh niór
imdhigh sé.
Cía don dís se dorinne toil a athar? adeiridsean ris, an
cédfhear. Adeir Iósa ríusan, adeirimse ribh gu fírinneach, go
dtéid na puiblicáin agus na sdrípacha romhaibhsi gu flaitheamhnas Dé.
Oír táinic Eóin chugaibh a slighidh na córa, agus nior chreidebhair
dhó: achd do chreideadar na puiblicaín agus na sdríopacha dhó: achd gé do
chonncabhairsi, ní dhearnabhair aithrighe na dhiaidh sin, dochum
gu gcreidfedh sibh dhó.
Eísdigh ré cosamhlachd eile, dobhí fer tighe dháirighthe ann, do
chuir fíneamhuin, agus do chuir sé fál iona timcheall, agus do thochail sé
ionad brúighte an fhíona innte, agus do thogaibh sé tor agus tug sé do
sgológaibh ar feirm í, agus do imdhidh sé féin a gcoigcrich.
Agus an tráth do dhruid aimsear na dtorthadh ríu, do chuir sé a
shearbhfhoghantuidhe dochum na sgológ, do ghlacadh na dtorthadh.
Agus rugadar na sgológa ar a sherbhfhoghantuidhib, agus do ghabhadar
ar fhear dhióbh, agus do mharbhadar fear eile, agus do ghabhadar do
chlochaibh ar fhear eile.
Arís do chuir sé searbhfhoghantuidhe eile úaidh dobúdh lía iona an
chéad chuideachda: agus dorinneadarsan mar an gcédna ríu.
Agus fa dheireadh do chuir sé a mhac féin chuca, agá rádha, dobhéruid
síad onóir dom mac.
Agus ar bhfhaicsin an mhic do na sgológaibh, adubhradar eatorra féin,
as é so an toíghre, tigidh, marbham é, agus congbham a oidhreachd.
Agus ar mbreith air do theilgeadar as an bhfíneamhuin amach é, agus do
mharbhadar é.
Ar an adhbhar soin an tráth tiocfas tighearna na fíneamhna, créd
doghéna sé ris na sgológaibh úd?
Adeiridsean ris, sgriosfuidh sé gu díoghaltach na drochdháoine úd:
agus dobhéra sé a fhíneamhuin air feirm do sgológaibh eile, dobhéra na
toirthe dhó an a naimsearaibh féin.
Adeir Iósa ríu, an é nár léghabhair ríamh annsna sgrioptúraibh,
an chloch úd do dhiúltadar na sáoir, as í atá arna denamh na ceann
ann sa chúainne? as é an tighearna dorinne so, agus atá sé iongantach
ann ar suilibhne.
Ar an adhbhar soin adeirim ribh, gu dtoigébhthar ríoghachd Dé
úaibhsi, agus gu dtiobharthar í do chíneadh dobhéra a toradh úatha.
Agus giodhbé neach thuitfeas ar an gcloich se, dogéntar slígreach
dhe: agus giodhbé ar a dtuitfi sí, doghéna sí luáithreadh lé gáoith dhe.
Agus an tráth dochúaladar úachdaráin na sagart agus na
fPhairisínigh a chosmhalachda san, do aithnigheadar gurab na dtimcheall féin
labhrus sé.
Agus an tráth do shantuighedar breith air, dobhí eagla an fpobail
orrtha: óir dobhí meas fáidhe aca airsean.
Agus ar bhfhreagra dhIósa, do labhair sé arís ríu a gcosmhalachdaibh,
agá rádha,
Is chosmhuil an flaitheas neamhdha ré rígh dháirighthe, dorinne
banais fpósda dhá mhac féin.
Agus do chuir sé a shearbhfhoghantuidhe do ghairm na muinntire fúair
cuireadh dochum an fphósta: achd niórbh áill leosan teachd.
Arís do chuir sé searbhfhoghantuidhe eile chuca, da rádha, abruidhsi
ris an muinntir úd dá dtugadh cuireadh, féch, do ullmhuigh mé mo dhínnér,
atáid mo dhaimh agus mhainmhinntighe bíadhta arna marbhadh, agus atá
gach uile ní ullamh: tigidh dochum an fphósta.
Achd tugadarsan faillighe annso, agus do imthigheadar, fear dhíob dá
fhearann féin, agus fear eile dochum a cheannuigheachda.
Agus rugadar an chuid eile dhíobh ar a shearbhfhogantuidhibhsean,
agus tugadar esonóir dhóibh, agus do marbhadar íad.
Agus an tan dochúalaidh an rí do ghabh fearg é: agus ar gcur a
shlúaighte úadha, do sgrios sé an luchd dúnmharbhtha úd, agus do loisg sé a
gcathair.
Adeir sé an tan soin réna shearbhfhoghantuighibh, gu fírinneach atá
an pósadh ullamh, gidheadh níorbh fhiú an dream úd fúair an cuireadh
a fhagháil.
Ar an adhbhar soin imdhighsi a gcomhrac na ród, agus giodhbé ar bioth
dáoine doghébhtháoi ann, goiridh dochum an fphósta íad.
Agus ar ndul amach do na searbhfhoghantuidhibh úd ar na slighthibh, do
chruinnigheadar gach uile dhuine dá bhfhuaradar, eidir olc agus mhaith:
agus do líonadh teagh an fphósta do dháoinibh do shuidh chum bídh,
Agus ar ndul asdeach don rígh dféchain ar a luchd gcuiridh,
dochonnaic sé duine annsúd ag nach raibhe édach budh iomchubhaidh don
fphósadh uime:
Agus adeir sé ris, a chomhpánuigh, cionnas táinic tusa asdeach annso
gan édach budh iomchubhaidh don fphósadh iomat? achd ní raibhe áon fhocal
aigesean.
Adubhairt an rí réna mhinisdrighibh an tráth soin, ar gceangal a chos
agus a lámh súd, tógbhuidh é, agus teilgidh ann sa dorchadus amuich ,
mar a mbía gul agus gisgarnach fíacal.
Oír is mór atá arna ngairm, agus is beag atá arna dtogha.
Ag imdheachd annsin do na FPhairisíneachaibh, dochúadar a
gcomhairle cionnas doghébhdáois i bpaindtér é iona bhríathruibh.
Ar an adhbhar soin cuirid síad a ndisgiobuil féin chuige maille ré
muinntir Ióruaith, agá rádha, a mhaighisdir, atá a fhios aguinn gurab
duine fírinnech thusa, agus gu dteagasgann tú slighe Dé gu fírinneach,
agus nach fuil cás agad anáonnduine: óir ní fhéchann tu do fhphearsain
na ndáoine.
Ar an adhbhar soin innis dúinne créd docíthear dhuit, an cóir cíos
do thabhairt do Chésar, nó gan a thabhairt?
Agus ar naithne a mailíse dhIósa adubhairt sé, créd fa a gcuirthí
cathughadh oram a luchd an fhúarchrábhaigh?
Taisbénuidh dhamh airgead an chíosa, agus tugadarsan pinginn chuige.
Agus adubhairt sé ríu, cía dárab íomháidh so, agus cía ré a mbeanann
an sgríbhenn so na timcheall?
Adeiridsean ris, ré César. Adeir seisean ríusan an tráth soin, ar
an adhbhar soin tabhruidh do Chésar na neithe is lé César, agus na
neithe is lé Día, do Dhía.
Agus arna chluinsin do ghabh iongantas íad: agus ar sgur dhe, do
imdhigheadar.
An lá soin féin tangadar na Sadusínigh, adeir nach fuil eiseirghe ann,
chuige: agus do chuireadar ceisd air,
Agá rádha, a mhaighisdir, adubhairt Máoisi, dá bhfaghadh áon nduine
bás gan chloinn aige, pósfuidh a dhearbhrathair a bhean do dhlighedh
comhfhoguis, agus tóigébhuidh sé siól dá dhearbhráthair.
Agus go bhádar móirsheisear dearbhráthar eadrainne: agus tar éis mhná
do thabhairt don chéd duine fúair sé bás: agus an tan nach raibhe slichd
aige, do fhágaibh sé a bhean agá dhearbhráthair.
Agus mar an gcédna fúair an dara dearbhráthair, agus an treas
derbhráthair, bás gu soithe an seachdmhadh dearbhráthair bás.
Agus na ndiáigh uile fúair an bhean bás.
Ar an adhbhar soin annsan eiseirghe, cía don mhóirsheisear dá madh
bean í? óir dobhí sí aca uile.
Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, atátháoi ar seachrán,
gan eolus na Sgrioptúr ná cumhachd Dé agaibh.
Oír annsan eiseirghe, ní thabhruid fir mná, agus ní tugthar mná
dfhearaibh: achd atáid síad mar ainglibh Dé ar neamh.
Achd an é nachar léghabhair an ní adubhairt Dia ribh a dtimchell
eiseírghe na marbh, agá rádha,
Is meisi Dia Abrahám, agus Día Isác, agus Día Iacób? ni hé Día,
Día na marbh, achd Día na mbéo.
Agus an tráth dochúaluidh an pobal sin, do ghabh iongnadh iád tréna
theagosgsan.
Agus an tan dochúaladar na FPhairisínigh gur chuir sé na Saduisínigh
na dtochd do chruinnigheadar a gceann a chéile:
Agus do chuir doctúir dlighidh dháirighthe dhióbhsan ceisd air dá
bhúaidhreadh agus agá rádha,
A mhaigisdir, cía hí an aithne is mó sa dlidheadh?
Agus adubhairt Iósa ris, grádhóchuidh tú do thighearna Día léd
chroidhe uile, agus lédh anam uile, agus léd smuáintiughadh uile.
As í so an chéd aithne, agus an aithne mhór.
Agus is cosmhuil an dara haithne ría so, grádhóchuidh tú do chomharsa mar
thú féin.
Is ann sa dá aithne se atá bunáit an dlidhidh, agus na bhfáidheadh.
Agus an tan dobhádar na FPhairisínigh cruinn a bhfhochair a chéile,
do fhíafruidh Iósa dhíobh,
Ag rádha, créd í bhur mbaramhuilse a dtimcheall Chriósd? cía dhára
mac é? adeiridsean ris, mac Dhábhí.
Adeir seisean ríu, mas eadh cionnas ghoireas Dábhí thríd an spioruid
tighearna dhe? agá rádha,
Adubhairt an tighearna rém thighearna, suidh ar mo láimh dheis
no gu gcuiri mé do náimhde na sdól fád chosuibh.
Ar an adhbhar soin má ghoireann Dábhí tighearna dhe, cionnas atá sé
na mhac aige?
Agus níorbh éidir lé háon nduine fregra ar bioth do thabhairt air:
agus níor lamh éinneach ón lá soin suás ní ar bioth dfhiafruighidh dhe.
Do labhair Iósa an tráth soin ris an bpobal agus réna dheisgiobluibh féin,
Agá rádha, atáid na Sgríobuidhe agus na FPhairisínigh na suidhe a
gcaithír Mháoisi:
Ar an adhbhar soin gach uile ní adéruid síad ribh do choimhéd,
coimhéduidh agus dénaidh íad: achd ná dénuidh do réir a noibrighthe. Oír
adeirid síad, agus ní dhénuid.
Oír ceangluid síad úaluighe troma do iomchuir, agus cuirid síad íad ar
shlinnénuibh na ndáoine: achd cheana ní háill léo féin cor do chur dhíobh
lé hén mhér dá méruibh.
Achd cheana is dochum gu bhfhéchfadáois dáoine orrtha doníd síad a
noibrighthe uile: óir doníd síad a bhfhiolactérighe leathna, agus doníd
síad imill a néduigheadh taidhbhseach.
Agus as ionmhuin léo an céd ionad suidhe annsna fésduidhibh: agus na
céd chaithíreacha annsna coimhthionóluibh.
Agus fáiltighe dfhagháil ar na marguidhibh, agus dáoine do ghairm
Rábbi, Rábbi, iodhón, maighisdrí dhióbh.
Achd ná goirthear Rábbi dhíbhsi. Oír is aon mhaighisdir atá agaibh,
iodhón Criósd: agus is dearbhráithreacha dhá chéile sibh féin uile.
Agus na goiridh bhur nathair do dhuine ar bioth ar dtalamh: oír is áon
athair atá agaibh, noch atá ar neamh.
Ná goirthear doctúridhe dhíbh: oír is áon ndoctúir atá agaibh iodhón
Criósd.
Achd an té is mó eadruibh, bioth sé na óglach aguibh.
Oír giodhbé duine airdéochus é féin, ísléochthar é: agus giodhbé
ísléochas é féin, airdéochthar é.
Achd is truagh dháoibhsi a Sgríobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a
luchd an fhúarchrábhuidh, óir íadhtháoi an flaitheamhnus neamhdha rés na
dáoinibh: oír ní théighthí féin asdeach, agus ní fhuilngthí don luchd atá
ag dul asdeach, dul asdeach.
Is anáoibhinn dáoibh a Scríobuidhe agus a Phairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír ittí tighe na mbaintreabhthach, agus sin fós ar sgáth
bheith gu fada ag urnuighthe: ar a shon so doghébhthaoi an breitheamhnus is
truime.
Is anáoibhinn dáoibh a Sgríobuighe agus a Phairisínecha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír gabhtháoi timcheall mara agus tíre dochum gu ndiongnadh
sibh áon nduine ar bhar ríaghail féin, agus an tráth bhís sé arna dhénamh,
doníthi mac ifeirnn de nísa mhó fá dhó iona dhíbh féin.
Is anáoibhinn daóibh a thréoruightheóra dalla, adeir, giodhbé duine
dobhéra an teampoll mar mhionna, ni ní ar bíoth é: achd giodhbé dobhéradh
ór an tempoill mar mhionna, atá sé cionntach.
A dháoine leamha dalla: an mó an tór, iona an teampoll náomhas an tór?
Agus giodhbé duine dobhéra an altóir: mar mhionna, ni fhuil tabhachd
ann: achd giodhbé duine dobhéra an tiodhlacadh atá uirrthe mar mhionna, doní
sé coir.
A dháoine leamha dalla, an mó an óthráil iona an altóir náomhas an
othráil?
Ar an adhbhar sóin giodhbé dobheir an altóir mar mhionna, dobheir sé í
féin, agus gach ní dha bhfhuil uirrthe mar mhionna.
Agus giodhbé dobheir an teampoll mar mhionna, dobheir sé é féin, agus
an té atá na chomhnuidhe ann, mar mhionna.
Agus giodhbé neach dobheir neamh mar mhionna, dobheir sé caithír Dhia
agus an tí atá na shuidhe uirrthe, mar mhionna.
Is anáoibhinn dáoibh a Scríobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír gabhtháoi deachmhuidh an mhionnduis, agus na hainíse,
agus an choimín; agus leigthí tharuibh an cuid is tábhachduighe don dligheadh,
mar atá comhthrom, agus trócaire, agus fírinne: dobudh cóir dháoibh íad so
do dhénamh, agus gan íad súd dfhágbháil gan dénamh.
A thréoraidhthí dalla, sgagus an mhíoltóg thrí bhur bhfhíacluibh agus
shluigeas an cámhall.
Is anáoibhinn dáoibh a Scriobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír glantáoi an chuid amuich don chupán agus don mhéis,
achd atáid síad táobh asdigh lán do shracaireachd agus do neamhmeasardhachd.
A FhPhairisínigh dhoill, glan ar tús an chuid asdigh don chupán agus don
mhéis, dochum gu mbiadh an táobh amuich dhíobh glan mar an gcédna.
Is anáoibhinn dáoibh a Scriobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhuidh, oír is cosmhuil sibh ré túamuidhibh fionnaólta atá
deaghmhaiseach don taobh amuich, agus atá asdigh lán do chnámhaibh dáoine
marbh agus dá gach uile shalchar.
Is mar an gcédna atátháoisi leth amuich a bhfhíadhnuisi na ndáoine ion
bhar bhfhírénchuibh, achd don táobh asdigh atáthaoi lán dfhúarchrábhadh
agus dégcóruigh.
Is anáoibhinn dáoibh a Sgríobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhuidh, oír donithí túmbuidhe do na Fáidhibh, agus deaghmhaisighthí
fúarulaidh na bhfhírénach:
Agus adeirtí, da mbémís a láithibh ar naithreach, ni bhemís
pairteach ríu a bhfhuil na bhfáidheadh.
Agus is mar sin doníthí fíadhnuisi ion bhar nadhuidh féin, gurab sibh
clann na muinntire úd do mharbh na fáidhe.
Agus líonuidhsi mar an gcédna mesúr bhar naithreach féin.
A naithreacha neimhe, a shíol na naithreach neimhe, cionnas is éidir libh
teitheadh ó dhamnughadh ifeirn?
Ar an adhbhar soin, tabhair dodhúidh cuirim chugaibh fáidhe, agus
dáoine glioca, agus Sgríobuidhe, agus cuirfidhísi cuid dhíobh chum báis, agus
crochfuidhthí cuid eile, agus sgiúrsfuidhthí cuid eile: ann bhur
sínagógaibh, agus díbéortháoi íad ó chathair gu cathair.
Dochum gu dtiocfadh oruibh gach uile fhuil fhírénta dar dóirteadh ar an
dtalamh, ó fhuil Abél fhírénta gu fuil Shacarias mhic Barachías, neoch do
mharbhabhairsi eidir an teampoll agus an altóir.
Gu fírinnech adeirimsi ribh, gu dtiocfuid na neithesi uile ar an
línesi.
A Iárusaléim, a Iárusaléim, mharbhus na fáidhe , agus ghabhus do
chlochuibh ar an luchd chuirthear chugad, créd a mhionca dobudh áill lem do
chlann do chruinníughadh, mar chruinnigheas an chearc a gearrcuigh fa na
sgiathánaibh, agus níorbh áill libh?
Tabhair dodhúidh, fáguibhthear bhur dteach agaibh iona fhásach.
Oír adeirimsi ribh, nach faicfithí mheisi ó so súas, no gu nabartháoi,
is beannuighthe an té thig anainm an tighearna.
Agus ar bhfhágbháil an teampuill dIósa, do imthigh sé: agus tangadar
a dhisgiobuil chuige do thaisbénadh oibreach an teampuill dó.
Agus adubhairt Iósa ríu, an bhfaicthí íad so uile? gu fírinneach
adeirimsi ribh, nach fúicfidhthear cloch ar muin chloiche annso, nach
sgáoilfidhthear.
Agus ar suidhe dhó ar shlíabh na nOluidheadh, dochuadar a
dhisgiobuil chuige fa leith, ag rádha, innis dúinne, ga húair
thiocfuid na neithesi chum críche, agus créd é comhartha do
theachdasa, agus dheiridh an tsáoghail?
Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, tabhruidh dhá bhar
naire nach meallfa neach ar bioth sibh.
Oír tiocfuid mórán am mainmsi, agá rádha, is meisi Criósd, agus
mellfuid síad mórán.
Dochluinfithí cogthuidhe, agus túarasghbháil cogthadh: tabhruidh dhá bhur
naire gan búaidhreadh do bheith oruibh. Oír is éigin na neithe si uile do
theachd chum críche: achd ní fhuil deireadh ann fós.
Oír éiréochuidh cineadh anadhaidh chinidh, agus ríoghachd anadhaidh
ríoghachda: agus beid pláidheanna agus gorta agus crioth talmhan a mórán
dionaduibh.
Achd ni fhuil ionnta so uile achd tosach amhgar.
Annsin dobhéruid síad sibhsi dá bhur gcésadh, agus muirbhfid síad sibh:
agus bíaidh fúath ag na huile chineadhachuibh dháoibh ar son mhanmasa.
Annsin doghébhuid mórán adhbhar oilbhéime, agus bráithfid daoine a
chéile, agus bíaidh fúath aca dhá chéile.
Agus éiréochuid mórán dfháidhibh fallsa, agus meallfuid síad mórán.
Agus do bhríodh gu mbía an égcóir arna médughadh, fúairéochuidh grádh
mórán.
Achd giodhbé fhuiléongas gu deiredh, as é shláinéochthar.
Agus doghéntar an soisgél sa na ríoghachda do sheanmóir ar feadh an
domhain uile, dochum gu mbíadh sé na fhíadhnuisi do na huile
chineadhachuibh:agus annsin tiocfuidh an deireadh.
Ar an adhbhar soin an tráth dochífidhe an adhúathmhuireachd úd an
fhásuigh do labhradh lé Dániél fáidh, na seasamh annsan ionad
choisearca: (an té léghus tugadh sé dhá aire.)
Annsin an luchd bhías a nIúdea, teithidh síad fa na sléibhtibh:
In té atá ar mhullach an tighe, ná tigeadh sé anúas do bhreith neith ar
bioth leis as a thigh.
Agus an té atá ar an machaire, ná filleadh sé ar a ais do thógbháil a
éduighedh leis.
Agus budh truágh do na mnáibh torrcha, agus don luchd dobheir cíche
úatha annsna laithibh sin.
Agus guidhidh gan bur dteitheadh do bheith ann sa gheimhreadh, ná sa
tsaboíd.
Oír bíaidh amhgar mór ann an tráth soin, amhail nach raibhe ann ó thús
an domhain gus anois, agus nach bía, go brách.
Agus muna ngearruighthí na laithe úd, ní rachadh féoil ar bioth as: achd
gerrócthar na laithe úd ar son na ndáoine atá arna dtogha.
Annsin ma adeir áon nduine ribh, féch atá Críosd annso, nó annsúd, ná
creididh é.
Oír eiréochuidh Críosdanna fallsa, agus fáidhe fallsa, agus doghénuid
síad comharthuidhe agus miorbhuile móra: ionnas gu meallfuid síad (dá madh
éidir e) na dáoine tóghtha féin.
Tabhair dodhaire, tug mé sgéula dháoibh rés anaimsir.
Ar an adhbhar soin dá nabruid síad ribh, tabhair dodhúidh atá sé
ar an bhfásach, ná himdhigh amach. Féuch atá sé a seomruidhibh úaigneacha,
na creididh sin.
Oír do réir mar thig téinnteach ó an aird toir, agus docíthear í gu
soithe an aird tíar: gu deimhin is mar sin bhías teachd mhic an duine.
Óir giodhbé ball an a mbía an conablach, is annsin chruinnéochthar na
hioluir.
Ar an mball a ndíaigh bhúaidheartha na laitheadh úd, bíaidh an ghrían
arna dorchughadh, agus ni thiobhra an ghealach a soillsi uaithe, agus
tuitfid na réltanna do neamh, agus craithfidhthear subháltuidhe neimhe.
Annsin docífidhthear comhartha mhic an duine a nemh: agus annsin cáoifid
trebha na talmhan uile, agus dochífid síad mac an duine, ag teachd a néllaibh
neimhe maille ré cumhachdaibh, agus ré glóir mhóir.
Agus cuirfidh sé a aingil lé guth mór trompa, agus cruinnéochuid síad a
dháoine toghthasan ó na ceithre gáothaibh, ó leithimeall neimhe gu soithe an
leithimeall eile dhe.
Agus foghlomuidh cosamhailes ón chrann fhíge: an úair bhís a ghég bog,
agus fhásas a dhuilleabhar, aitheantar gurab fogas an samhradh.
Mar an gcédna bíth a fhios agaibhsi, an tráth dochífidhe na neithisi
uile, gu bfuil sé a ngar dháoibh annsna doirsibh.
Adeirim ribh gu fírinneach nach racha an líne si tharuinn no gu ndéntar
na neithe si uile.
Rachuidh neamh agus talamh thart: achd ní rachuid mo bhríathrasa gu
brách thart.
Achd ni fhuil fios an láoi na húaire úd ag duine ar bioth, iona fós ag
ainglibh neimhe, achd aga mathairse amháin.
Agus mar dobhádar laithe Náoi, is mar sin bhías teachd mhic an
duine.
Oír mar dobhádar annsna laithibh rés an dílinn ag ithe agus ag ól, ag
pósadh ban agus ag tabhairt ban dfhearuibh gu soithe an lá an a ndeachuidh
Náoi asdeach annsan Aírc:
Agus ni raibhe a fhios aca nó go dtáinic an díle, agus gur thógaibh sí lé
íad uile, agus is mar sin bhías teachd mhic an duine.
Beid días ar an machaire an tráth soin: gébhthar lé fear aca,
agus fuigfidhthear an fear eile.
Beid días ban ag meilt ann sa mhuileann: gébhthar lé mnáoi aca, agus
fuigfidhthear an bhean eile.
Ar an adhbhar soin dénuidhsi faire: oír ni fhuil a fhios agaibh ga húair
thiocfas bhur dtighearna.
Achd bíoth a fhios so agaibh, dá mbeth a fhios ag fear an tighe cía an
fhaire don oidhche an a dtiocfadh an gaduidhe, gu deimhin doghénadh sé
faire, agus ní fhuiléongadh sé a theach do thochailt tríd.
Agus ar an adhbhar soin bíthísi ullamh: oír is annsan úair nach sáoiltí
thiocfas mac an duine.
Uime sin cía atá na óglach fhírinneach ghlic, noch do chuir a
thighearna ós cionn a mhuinntire do thabhairt bhídh dhóibh na am féin?
Is bennuighthe an tóglach úd, agá bhfuidhe a thighearna dá dhénamh mar
sin é, ag teachd dó féin.
Gu fírinneach adeirimsi ribh, gu gcuirfe sé ós cionn a bhfuil aige é.
Achd má adeir an drochshearbhfhoghantuidhe úd an a chroidhe, atá mo
thighearna ag cur a thechda a ríghnes.
Agus má thionnsgnann sé a chomhsherbhfhoghantuidhe féin do bhúaladh, agus
fós bheith ag ithe agus ag ól a bhfhochair luchd meisge:
Tiocfuidh tighearna an ógláoich úd ann sa lá nach fuil súil aige rís,
agus annsan úair nach fuil a fhios aige:
Agus doghéna sé dhá leith de, agus dobhéra sé a chuid dó a bhfhochair
luchda an fhúarchrábhaidh, mar a mbía gul agus giosgarnach fíacal.
Annsin budh cosmhuil an flaitheas nemdha ré deichneabhar do mhaighdeanuibh
do ghlac a lampuidhe, agus dochúaidh amach do theagmháil ar an bhfear
núafphósda.
Agus dobhí cúigear dhióbh glic, agus cúigear eile oínmhideach.
Agus an chuid dobhí aimidech dhíobh, ar mbreith a lampuidhe léo, ni
rugadar ola léo:
Achd an chuid dobhí glic, rugadar ola an a soithighibh léo ré cois a
lampuidheadh.
Agus ar ndénamh moille don fhior núafpósda, do thuit smédearnach
chodalta orrtha uile, agus do chodladar.
Agus ann sa meadhón oidhche, do heighmheadh ann agá radha tabhair
dodhúidh atá an fear núafpósda ag teachd, imdhigh amach do theagmháil
air.
Annsin do éirgheadar na hógha úd uile, agus do dheasuigheadar a lampuidhe.
Agus adubhradar na haimide ris an gcuid nglic, tabhruidh dhúinne cuid dá
bhur nola: oír atáid ar lampuidhene ar ndul as.
Achd do fhreagradar an chuid ghlic, agá rádha, ni tíobhram, ar eagla
nach bíadh ar sáith aguinn féin, agus aguibhsi; imdhighsi nisa tháosga dochum
na gceannuightheadh, agus ceannchuigh ola dhíbh féin.
Agus an feadh dobhádar ag dul do cheannach, táinic an fear núafpósda:
agus an chuid úd dobhí ullamh, dochúadar leis asdeach dochum anf pósda,
agus do híadhadh an dorus.
Agus na dhíaidh sin tángadar na hógha eile, agá rádha, a
thighearna, a thighearna osguil dúinne.
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé, gu fírinneach adeirim ribh,
nach fuil a fhios agam cía sibh féin.
Ar an adhbhar soin dénuidh faire, oír ni fhuil fios an láoi iona na
húaire agaibh an a dtiocfuidh mac an duine.
Oír is amhluidh atá mac an duine fa mar dobhíadh duine ag dul a
gcoigcrích do ghoir a shearbhfhoghantuidhe chuige agus tug sé a
shaidhbhreas dóibh.
Agus tug sé chúig thallanna do dhuine aca, agus dá thallann do dhuine
eile, agus do dhuine eile áon tallann: dá gach neach do réir a acfuinne: agus
ar an mball do imthigh sé a gcoigcrích.
Agus do imthigh an té fúair na cúig thallanna, agus dorinne sé
ceannuigheachd léo, agus do ghnodhuigh sé chúig thallanna eile léo.
Agus ar an nós gcédna dorinne an té fúair an dá thallainn, agus
fúair sé dhá thalluinn eile do bhiseach.
Achd do imthigh an té úd fúair an áon tallunn, agus dorinne sé tochuilt
ann sa talamh, agus do fholuigh sé airgead a thighearna ann.
Agus tar éis aimsire faide, táinic tighearna na searbhfhoghantuidheadh
úd, agus doní sé cúntus ríu.
Agus ar dtechd don té fúair na cúig thallanna, tug sé chúig thallanna
eile leis, agá rádha, a thighearna, chúig thallanna tug tú dhamhsa: féch,
do ghnodhuigh mé chúig thallanna eile léo.
Agus adubhairt a thigherna ris, is maith sin, a shearbhfhoghantuidhe
mhaith fhírinnigh, dobhí tú ionnruic ar bheagán, cuirfidh mé ós cionn
mhóráin tú: imthigh asdeach a ngáirdeachus do thighearna féin.
Agus ar dteachd chuige don té úd fúair an dá thalluinn, adubhairt sé, a
thighearna is dá thalluinn tug tú dhamhsa: féch do ghnodhuig mé dhá
thalluinn eile léo.
Adubhairt a thighearna ris, is maith sin a shearbhfhoghantuidhe
mhaith ionnruic: dobhí tú ionnruic a mbeagán, cuirfidh meisi ós cionn
mhoráin thú: imthigh asdeach a ngáirdeachas do thighearna féin.
Agu ar dteachd don té úd fúair an áon tallann adubhairt sé, a
thighearna, dobhí a fhios agám gur dhuine crúadhdhálach thú, bheanus
annsan áit nachar chuir tú síol, agus chruinnigheas as an áit nachar
leathnuigh tú:
Uime sin do ghabh egla mheisi, agus do imthigh mé agus do fholuigh mé do
thallann ann sa talamh: féch, ag sin do chuid féin agad.
Agus ar bhfhreagra dhá thighearna, adubhairt sé ris, a
dhroichshearbhfhoghantuidhe leisg, dobhí a fhios agad go mbenuimsi annsan
áit nach derna mé siolchur, agus gu gcruinnighim as an áit nar leathnuigh mé:
Uime sin dobudh cóir dhuitsi mo chuid airgid do thabhairt do luchd
iomluit, agus ag teachd damh doghébhuinn mo chuid féin maille lé biseach.
Ar an adhbhar soin beanuigh dhe an tallann, agus tabhruidh don tí úd
ag á bhfhuilid na deich dtallanna.
(Oír dobérthar da gach duine aga bfhuil ní aige, agus bíaidh a sháith
aige: achd an té atá gan ní aige, toígébhthar úaidhe fós an ní atá aige.)
Agus teilgidh an searbhfhoghantuidhe neamhtharbhach úd ann sa
dorchadus atá leath amuich mar a mbía gul agus drandtughadh fhíacal.
Agus an tráth tiocfas mac an duine an a ghlóir féin, agus na haingil
náomhtha uile maille ris, annsin suidhfidh sé ar chaithir a ghlóire féin.
Agus cruinnéochthar na huile chinedhuigh an a fhíadhnuisi: agus
dealóchuidh sé ó chéile íad, mar dheluighes an táoghaire na cáoirigh ó na
gabhruibh.
Agus cuirfidh sé na cáoirigh ar a láimh dheis, agus na
meannain ar a láimh chlé.
Annsin adéra an Rí ris an luchd bhías ar a láimh dheis, tigidh a dháoine
bennuighthe mhatharsa, gabhuidh chugaibh oighrechd na ríoghachda atá arna
hullmhughadh dháoibh ó thosach an domhuin.
Oír dobhí ocarus oram, agus tugabhair ní ré a ithe dhamh: dobhí tart
oram, agus tugabhair deoch dhamh: dobhí mé am dhuine coigcríche, agus
tugabhair áoidhigheachd dhamh.
Dobhí mé lomnochd, agus do chuirebhairsi édach iomam: dobhí mé ag
ég, agus tangabhair dom fhéchuin: dobhí mé a bpríosún, agus tangabhuir
ar cúairt chugam.
Annsin freagóruid na fírénuigh é, agá rádha, a Thighearna, ga húair
dochoncamairne ocaras ort, agus do shásamar thú? no tart ort, agus tugamar
deoch dhuit?
Agus ga húair dochoncamar ad choigcrích thú, agus tugamar lebuidh
thighe dhuit? nó lomnochd, agus do chuireamar édach iomad?
Nó ga húair dochoncamar ag ég, nó a bprísún tú, agus tangamar
dodfhiosrughadh?
Agus freagóruidh an Rí, agus adera sé ríu, adeirim ribh gu fírinneach,
an tionadh dorinneabhair é, don duine is lugha do na dearbhráithreachaibhsi
agumsa, gurab damhsa dorinnebhair é.
Annsin adera sé mar an gcédna ré luchd na láimhe clí, a dháoine
malluighthe, imthidhidh úaim ann sa teinidh shíorruidhe, atá arna
hullmhughadh don díabhal agus dá ainglibh:
Oír dobhí mé ocrach, agus ní thugabhair bíadh dhamh: dobhí tart oram,
agus ní thugabhuir deoch dhamh.
Dobhí mé coigcríchi, agus ní thugabhair leabuidh thighe dhamh: dobhí
mé lomnochd agus níor chuireabhair édach iomam: dobhí mé égcrúaidh agus a
bpríosún, agus ní thangabhair dom fhéchuin.
Annsin dobhéruid siádsan mar an gcédna freagra air, ag rádha, a
Thighearna, ga húair dochoncamairne ocarach, nó tartmhar, iona
ad dhéora, nó lomnochd, nó égcrúaidh, nó a bprísún tú, agus nar fhóireamar
ar do ríachdanas?
Annsin dobhéra seisean freagra orrtha, agá rádha, adeirim ribh go
fírinnech, an mhéid nach dearnabhair é dhéinneach don mhuinntír
roibhigsi, nach dernabhair dhamhsa é.
Agus iméochuid so a bpennuid tsíorruidhe: achd iméochuid na fírénuigh
don bheathuigh mharthanuigh.
Agus tarrla an tan do chríochnuigh Iósa na bríathrasa uile, gu ndubhairt
sé réna dhisgiobluibh,
Atá a fhios agaibh gu bhfhuil an Chaísg táobh asdigh do dhá lá, agus gu
dtiobharthar mac an duine dá chrochadh.
Annsin do chruinnigheadar úachdaráin na sagart agus na sgriobuidhe
agus seinnsir an fpobuil gu halla an ardshagairt, dá ngoirthior,
Caiaphás:
Agus dorinneadar comhairle ré chéilé, dochum gu mbérdáois ar Iósa a
bhfheall, agus gu muirfidis é.
Achd adubhradar, na dénam ann sa bhfhésda, deagla gu mbíadh
búaidhreadh a measg an fpobuil.
Agus an tráth dobhí Iósa a mBetania a dtigh Shimóin an lobhair.
Tainic bean chuige ag á raibhe boxa duinniment rouásuil aici, agus do
dhóirt sí ar a cheannsan agus é na shuidhe ar an mbord.
Agus arna fhaicsin sin dá dhisgiobluibhsean, dorinneadar mícheudfuidh,
agá rádha, créd da bhfhoghnann an diombhail si?
Oír dob éidir an oinnment sa do reic ar mhórán, agus a tabhairt do na
bochduibh.
Agus an tan do aithin Iósa, adubhairt sé ríu, créd fa gcuirthí
búaidhreadh ar an mnáoi? oír dorinne sí obair mhaith am thimcheallsa.
Oír béid boichd do ghnáth agaibh: achd ní bhía meisi do ghnáth ion bhur
bhfhochair.
Óir ar ndórtadh an uinnment si ar mo chorpsa dhí, is fa chomhair
mhadhluice dorinne sí é.
Adeirim ribh gu fírinneach, giodhbé ar bíoth ball ar feadh an domhuin a
ndéntar an soisgél sa do sheanmhóir, gu naithréosdar mar an gcédna an ní si
dorinne an bhean sa, mar chuimhne uirrthe.
Annsin do imthigh fer don dá fher dég, darab ainm Iúdas Isgáiriotés,
dochum úachdarán na sagart.
Agus adubhairt sé ríu, créd dobhértháoi dhamhsa agus braithfidh mé
dháoibh é? agus do mheadhuigheadar dhó deich bpíosa fhichead airgid.
Agus ó sin amach, do iárr sé uain airsean do bhrath.
Agus an céd lá do laithibh an aráin gan laibhín, tangadar a dhisgiobuil
dochum Iósa, agá rádha ris, cáa an áit an a toil let sinne do dhénamh
ullmhuighthe dhuit do chaitheamh an úain chasgdha?
Agus adubhairt seisean, imdhigh don chathruigh dochum duine
dháirighthe, agus abruidh ris, adeir an maighisdir, atá mhaimsear ag
drud riom, is ad thighsi doghéna mé féin, agus mo dhisgiobuil an
Cháisg.
Agus dorinneadar na disgiobuil mar do aithin Iósa dhíobh: agus do
ullmuigheadar an túan cásgdha.
Agus an tan dobhí deireadh an láoi ann, do shuidh sé a bhfhochair an dá
fhear dhég.
Agus ar mbeith ag ithe bídh dhóibh, adubhairt sé, adeirim ribh gu
fírinnech, gu mbraithfi fear dhíbh, meisi.
Agus do ghabh dobrón romhór íadsan, agus do thionnsgain gach duine aca fa
leith a rádha ris, an meisi é a thighearna?
Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, an té thumas a lámh
ann sa mhéis am fhochairsi, as é bhraithfeas mheisi.
Gu deimhin atá mac an duine ag imtheachd do réir mar scríobhthar air,
achd is anáoibhinn don té lé mbraitear mac an duine: dobudh maith do nach
beirthí é.
Agus ar bhfhreagra dhIúdás, do bhraith eisean, adubhairt sé, an
meisi é, a mháighisdir? adubhairt seisean ris, adubhairt tú é.
Agus ar mbeith ag caitheamh a gcoda dhóibh, do ghlac Iósa arán, agus tar
éis a bheannuighthí do bhris sé , agus tug sé dhá dhisgiobluibh , agus
adubhairt sé, glacuidh, ithidh, as é so mo chorpsa.
Agus ar mbreith ar an gcupán dó, agus ar dtabhairt bhuidheachuis, tug sé
dhóibh é, agá rádha, ibhidh uile as so.
Oír is í so mhfhuilsi na tiomna núaidhe, dhóirter ar son mhóráin
dochum maitheamhnuis na bpeacadh.
Adeirim ribh, úaidh so súas, ni íobha mé don toradh sa na fíneamhna, go
soithe an lá úd an a niobha me é gu núa maille ribhsi a ríoghachd
mhathar.
Agus an úair do chanadar salm, dochuadar amach go slíabh na
nOluidheadh.
Annsin adeir Iósa ríu, doghébhtháoi uile oilbhéim ionnamsa anochd.
Oír atá sgríobhtha, búailfidh mé an táodhuire, agus sgarfuidhthear cáoirigh an
tréda.
Agus tar éis na heiséirghe do dhénamh dhamh rachuidh mé romhuibh don
Ghalile.
Agus ar bhfhreagra do Fpeadar, adubhairt sé ris, dá mbeath gu
bhfhuighbhedís cách uile oilbhéim ionnad, ní fhuidhe meisi oilbhéim ionnad
gu brách.
Adubhairt Iósa risean, adeirim riot gu fírinnech, gu sénfa tú mé trí
cúarta anochd níis táosga iona ghláoidhfeas an coileach.
Adeir Peadar ris, gu deimhin ma héigin damhsa bás dfhulang
ad tfhochair, ní shénfa mé thú: agus adubhradar na disgiobuil uile mar
an gcédna.
Dochúaidh Iósa léo an tráth soin don ionadh dá ngoirthear Gedsemané:
agus adeir sé réna dhisgiobluibh, suidhighsi annso, gu ndeacha meisi do
dhénamh urnuighthe annsúd anunn.
Agus ar mbreith Fpeadair agus deisi mac Sebideí leis, do
thionnsgain sé bheith gu dobrónach agus gu rodhoimheanmnach.
Annsin adeir sé ríu, atá mhanám lán do dhobrón gu soithe an bás:
anuidhsi annso, agus dénaidh faire am fhochair.
Agus ar nimtheachd dó beagán as sin do leig sé é féin sios ar a adhuidh
ag dénamh urnuidhthe, agus agá rádha, a athair, mas éidir é, gabhadh an cupán
sa tharamsa, achd cheana na biodh sé mar is toil lemsa, achd mar is áill
leatsa.
Agus tig sé dochum a dhisgiobal, agus dogheibh sé na gcodladh íad,
agus adeir sé ré Peadar, an mar sin narbh éidir libh faire do dhénamh áon
uair amháin am fhochairsi?
Dénuidh faire agus urnuighthe, dochum nach tuitfeadh sibh a gcathughadh.
Atá an spiorad gu deimhin ullamh, achd atá an cholann gu hégcrúaidh.
Do imthigh sé an dara húair, agus dorinne sé urnuighthe, agá rádha,
A athair, má tá nach éidir leis an gcupán sa dul taram gan mé dhá ól, déntar
do thoilse.
Agus ar dteachd dhó fúair sé arís na gcodladh íad. Oír dobhádar a
súile tróm.
Agus arna bhfhagbháil, do imthigh sé arís, agus dorinne sé urnuighthe an
treas úair, ag rádha na mbríathar gcédna.
Annsin tig sé dochum a dhisgiobal, agus adeir sé ríu, codluidh ó so
amach agus cumhsanuighidh: tabhair dodhúidh do dhruid an úair rinn, agus
atá mac an duine agá thabhairt a lámhaibh na bpeacach.
Eírgidh, bíom ag imtheachd, féch, is fogus dúinn an té bhraitheas
mheisi.
Agus an feadh dobhí sé ag rádha na mbríathar sa, féch, táinic Iúdás,
duine don dá fhear dhég, agus cuidechda mhór na fhochair maille lé
cloidhmhibh agus lé batuidhibh, ó úachdaránuibh na sagart, agus ó shinnseruibh
an fpobail.
Achd tug an fear do bhraith é comhartha dhóibhsean, agá rádha, giodhbé
nech dhá dtiobhra meisi póg, as é sin é: beiridh air.
Agus ar an mball an úair tháinic sé dochum Iósa, adubhairt sé, gu
mbeannuighthear dhuit a mhaighisdir; agus tug sé póg dhó.
Agus adubhairt Iósa risean, a chara, créd é an tadhbhar fa dtig tú?
tangadarsan an tráth soin, agus do chuireadar lámha anÍosa, agus do
ghabhadar é.
Agus féuch, ar síneadh a láimhe dfhior don mhuinntir dobhí a
bhfhochair Iósa, do tharraing sé a chloidheamh amach agus ar mbúaladh
searbhfhoghantuighe an árdshagairt do bhean sé a chlúas de.
Annsin adeir Iósa ris, cuir do chloidheamh arís an a ionat féin. Oír
gach uile dhuine ghlacus cloidhemh, is lé cloidheamh thuitfeas sé.
An e nach saoileann tú gurab éidir leamsa mhathair do ghuidhe
anois, agus dobhéradh sé dhamh do láthair nísa mhó iona dhá léghión dég
dhainglibh?
Achd cionnus do coimhlíonfuidhthe na sgrioptúirí mar sin adeir, gurab
mar so is éigean a theachd chum críche.
Adubhairt Iósa ris a slúagh an úair sin, is mar dothiocfadh sibh
chum méirligh tangabhair amach lé cloidhmhibh agus lé batuidhibh
dom ghlacadhsa; dobhínn am shuidhe gach áon lá eadruibh sa teampoll
ag teagosg, agus ní rugabhair oram.
Achd táinic so uile chum críche, dochum gu gcoimhlíonfuidhthí
sgrioptúiridhe na bhfáidheadh. Arna thréigean da dhisgiobluibh uile
annsin, do theitheadar.
Agus ar mbreith ar Iósa dhóibhsean, rugadar léo dochum Caiphás an
tardshagart é, mar a rabhadar na Sgríobuidhe agus na sinnsir ar
gcruinneachadh.
Agus do lean Peadar a bfad úadha é, gu halla an ardshagairt: agus ar
ndul asdech dhó, do shuidh sé a bfochair na searbhfhoghantuidheadh, dochum
gu bhfhaicfeadh sé an deireadh.
Agus do iárradar úachdaráin na sagart agus na seinnsir agus an chomhairle
uile fiadhnuisi bhréige anadhuidh Iósa, dochum gu gcruirfidís chum báis é.
Agus ní fhúaradar: agus fós gé thangadar mórán dfhíadhnuisibh fallsa,
ní fhúaradar. Agus fa dheireadh ar dtechd do dhiás dfhíadhnuisibh
brégacha,
Adubhradar, adubhairt an fear so, is éidir leamsa teampoll Dé do
legadh, agus a thógbháil a dtrí lá.
Agus ar neirghe dúachdarán na sagart, adubhairt sé ris, créd fa
nach tabhair tú freagra éigin úait? créd ioma bhfhuilid so ag dénamh
fíadhnuisi ad hadhuidh?
Giodheadh níor labhair Iósa áon fhocal. Agus do fhreagair úachdaráin na
sagart, agus adubhairt sé ris, cuirim ort a huchd Día béo, a innisin dúinn,
an tú Críosd úd mac Dé.
Adeir Iósa ris, adubhairt tusa é: achd cheana adeirimsi ribh,
na dhiáidh so dochífidhe mac an duine na shuidhe ar deasláimh
chumhachd Dé, agus ag teachd a nélluibh neimhe.
Annsin do réb úachdarán na sagart a éduighe, agá rádha, gur labhair sé gu
hesanorach anaghuidh Dé: créd í an uireasbhuidh fhíadhnuisi atá oruinn nísa
mó? Féuch dochúalabhair anois an masla dobheir sé do Dhia.
Créd docíthear dháoibhsi? agus ar bhfhreagra dhóibhsean adubhradar,
do thuill sé bás.
Annsin do ghabhadar do sheilidhibh an a édan, agus do ghabhadar do
bhasuibh air: agus do ghabhadar dream eile do shlataibh air,
Agá rádha, déuna faidheadoíreachd dhúinn a Chríosd, cía do bhúail thú.
Agus dobhí Peadar na shuidhe amuich ann sa halla: agus
táinic cailín daírighthe chuige, agá rádha: dobhí tusa leis a bhfhochair
Iosa an Galiléach.
Achd do shén seisean a bhfhíadhnuisi cháich uile, agá rádha: ní fhidir mé
créd adeir tú.
Agus ar ndul amach dhó ann sa fpóirsi, dochonaic cailín eile é,
agus adubhairt sí ris an luchd dobhí do láthair: dobhí an fear sa leis a
bhfhochair Iósa Nasardha.
Agus do shén sé arís maille ré mionnaibh, agá rádha ní haithnidh dhamh
an duine sin.
Agus tamall na dhíaidh sin tangadar an drem dobhí na seasamh
do láthair, agus adubhradar ré Peadar, gu fírinneach is díobh súd féin
tusa: óir atá do chainnt féin dod bhrath.
Annsin do thionnsgain sé é féin do mhallughadh, agus mionna do thabhairt
agá rádha ní haithnidh dhamh an duine: agus ar an mball do ghláoidh an
coileach.
Agus annsin do chuimhnigh Peadar ar bhríathruibh Iósa adubhairt ris,
níis táosga iona ghoirfeas an coileach, sénfuidh tú mé trí cúarta. Agus ar
ndul amach dhó, do ghuil sé gu gér.
Agus an tan táinic an mhaidean, dorinneadar úachdaráin na sagart, agus
sinnsir an phobuil uile comhuirle anaghuidh Iósa, cionnas do chuirfidís
dochúm báis é.
Agus arna cheangal dóibh rugadar léo é, agus tugadar do Fpoinncíus
Pilait an túachdarán é.
Annsin mar dochonaic Iúdas do bhraith é gur damnuigheadh é, do ghabh
aithmhéula é, agus do aisig sé na deich bpíosa fhichead airgid
dúachdaránuibh na sagart, agus do na sinnsearuibh:
Agá rádha, do fpeacaigh mé ag brath na fola neamhurchóidighe: achd
adubhradarsan, créd é sin dúinne, biodh ad leith féin?
Agus ar dteilgean na nairgead úd áadha ann sa teampoll do dhealuigh
sé ríu, agus ar nimtheachd dó do thachd sé é féin.
Achd ar nglacadh an airgid úd dúachdaránuibh na sagart adubhradar,
ní cóir a gcur ann sa chisde, óir is lúach fola íad.
Agus ar ndénamh comhairle dhóibhsean, do cheannchadar léo súd fearann do
bhí ag fior soighthigheadh gcriadh do dhénamh, dochum dáoine gcomhuidhtheach
dadhlucadh ann.
Ar an adhbhar soin ghoirthear don fhearunn úd acra na fola gus aniugh.
(Annsin do coimhlíonadh an ní adubhradh tré Ieremia fáidh, agá
rádha, do ghabhadar chuca na deich nairgid fhiched lúach an té do
measadh, dobhí arná mheas ó chlannuibh Israhél.
Agus tugadar íad ar fhearann fhir na soidhthigheadh gcríadh do dhénamh,
mar do órduigh an tighearna dhamhsa.)
Agus do sheasaimh Iósa a bhfhíadhnuisi an úachdaráin, agus do fhíafruigh
an túachdarán de, agá rádha, an tusa an rí úd na nIúdaighe? agus
adubhairt Iósa ris, adeir tusa sin.
Agus an tan do élighedar úachdaráin na sagart agus na sinnsir é, níor
fhregair sé én ní.
Adeir Pioláit ris an tan soin, an é nach cluin tú créd a
líonmhuireachd atáid so do dhénamh dhfhíadhnuisi a taghaidh?
Agus ní thug sé freagra ar én fhocal dó, ionnus gur gabh iongantus mór an
túachdarán.
Achd cheana do chleachdadh an túachdarán én bhragha amháin do leigean
amach an gach féusda dochum an fpobuil, an té budh áill léo.
Agus dobhí aca an tan soin braighe rooirdheirc ar olc darbh ainm
Barabbas.
Ar an adhbhar soin arna gcruinniughadhsan adubhairt Píolait ríu, cía
is toil libh do léigean chugaibh, Barabbas nó Iósa ré nabarthar Críosd.
Oír dobhí a fhios aige gurab tré thnúth tugadar úatha é.
Agus ar suidhe dhósan ana caithír bhreitheamhnuis do chuir a bhean
teachduireachd chuige, agá rádha, ná bíodh búain agad ris an bhfhíréunach
úd: oír is mór do fhuiling meisi aníugh a mbringlóid ar a shon.
Achd cheana tugadar úachdaráin na sagart agus na sinnsir fa deara don
phobal Barabbas diárruigh, agus Iósa do chur dochum báis.
Agus ar bhfhreagra don úachdarán adubhairt sé ríu, cía don días úd is
mían libh do léigen chugaibh damh? achd adubhradarsan, Barabbás.
Adubhairt Píolaid ríu, ar an adhbhar soin créd doghéna me ré hIósa
ré nabarthar Críosd? adubhradarsan uile ris, crochthar é.
Agus adubhairt an túachdarán, créd é an tolc dorinne sé? achd is
móide do éighmheadarsan, agá rádha, crochdar é.
Agus ar bhffaicsin do Fphiolaid nach raibhe tarbha dhó an én ní da
ndubhairt achd gur mó sa chách an bhuaidhirt táinic dhe, ar ngabháil uisge
chuige do ionnail sé a lámha a bhfhíadhnuisi an fpobail, agá rádh,
atáimsi neamhchiontach ó fhuil an fhírénuigh so, féuchuidhsi dhíbh féin.
Agus ar bhfhreagra don fpobal uile adubhradar síad, bíodh a fhuil
oruinne agus air ar gcloinn.
Do léig sé chuca an tan soin Barabbás, agus ar sgíuirseadh Iósa tug
sé dochum a chrochda é.
Annsin rugadar saighdíuirí an úachdaráin Iósa léo don halla choitchionn,
agus do chruinnigheadar síad an corughadh uile na thimcheall.
Agus do nochdadar é, agus do chuiredar brat corcra uime.
Agus do fhíghedar coroín spíne, agus do chuireadar fán a cheann í, agus
slat ghiolcuigh an a láimh dheis, agus do léigeadar ar a nglúinibh na
fhíadhnuisi íad, agus dorinneadar fónamhad fáoi, ag rádh, gu mbeannuighe Día
dhuit, a Rí na nÍodhal.
Agus an tan do ghabhadhar do sheilighibh air, do glacadar an tslat
ghiolcuigh úd, agus do bhúaileadar an a cheann é.
Agus an tan dorinneadar fonámhad fáoi, do bheanadar an róba dhe, agus do
chuireadar a éuduighe féin uime, agus rugadar amach é dochum a chrochda.
Agus ar ndul amach dhóibh, fúaradar óglach ó Cirén darbh ainm
Simón, agus do chuireadar dfhíachuibh air dul leis dochum a
chroiche diomchar.
Agus an tan tangadar dochum an ionaid darab ainm Golgótá is ionann sin
ré rádh, agus áit an chloiginn:
Tugadar fínégra agus domblas áo trina chéile ré ól dó, agus an tan do
bhlais sé ní dhe níorbh áill leis a ól.
Agus a ndiaigh a chrochda dhóibh, do roinneadar a éduighe ag cur
chrannchuir orrtha dochum gu gcoimhlíonfuidhe an ní adubhradh ón fháidh:
Do roinneadar mhéduighe dhóibh féin, agus do chuireadar chrannchar ar mo
chuluidh.
Agus ar suidhe dhóibh do choimhédadar é annsin.
Agus do chuireadar a choir bháis sgríobhtha ós a chionn: IS E SO IOSA RI
UD NA NIÚDAIGHEADH.
Do crochadh días ghaduidhe maille ris an tan soin, fear ar a dheis, agus
fear ar a láimh chlí.
Agus an mhuinntir do gabhadh thairis do imdheargdáois é ag crothadh a
gceann,
Agus ag rádh, Ó a fhir úd leagus an teampoll agus chuirios súas a dtrí lá
é, fóir ort féin: más tú mac Dé tarra anúas as an gcroich.
Agus mar an gcédna adubhradar úachdaráin na sagart maille ris na
Sgríobuidhibh, agus ris na sinnsearuibh ag fonámad fáoi,
Do fhóir sé ar dháoinibh eile, agus ní héidir leis é féin
dfhóirighthin: más é rí Israhél é, tegedh sé anúas anois as an gcroich
agus creidfimáoidne dhó.
Dobhí a dhóchus a nDía, sáoradh sé é anois mas áill leis é, óir
adubhairt sé, is meisi mac Dé.
Agus tugadar na gaduighthe do crochadh mar áon ris an sgannail chéudna
dhó.
Agus dobhí dorchadas ar an dtalamh uile ón seiseadh húair gu soithe an
náomhadh húair.
Agus timcheall an náomhadh húair do éigh Iósa do guth ard, agá rádha,
Elí, Elí, lamá Sabachthání: iodhon, mo Dhía, mo Dhía, créd far thréig
tú mé.
Agus arna chloisdin sin adubhradar cuid dá raibh na seasamh a
láthair annsin, atá an fear so ag gairm Eliás.
Agus do rioth fear dhíobh ar an mball agus ar nglacadh spuing, agus arna
líonadh do mhineigre, agus arna chur a dtímcheall tslaite ghiolcaigh,
tug sé deoch dhó ré hól,
Achd adubhradar an chuid eile, léig dó, faiceam an dtiocfa Eliás da
sháoradh.
Agus ar néigheamh arís dIósa do guth mhór, dochúaidh a spiorad
as.
Agus tabhair dod thaire do réb brat roinnte an teampoill na
dhá chuid ó úachdar gu hióchdar, agus do chriothnuigh an talamh agus do
sgoilteadar an cairgeach.
Agus do osgladar na tumbaidhe, agus do éirgheadar mórán do chorpuibh na
ndáoine náomhtha dobhí na gcodladh.
Agus ar ndul amach as na tumbuidhibh dhóibh a ndeaghuidh a eiséirgesean,
dochúadar asdeach don chathuir náomhtha, agus do fhoillsigheadar íad
féin do mhórán.
Achd ar bhfhaicsin an chreatha talmhun agus na neitheadh do éirigh ann don
Chaptaein agus dá raibhe na fhochair ag coimhéd Iósa, do ghabh egla
mhór íad, ag rádh, gu fírinneach dob é so mac Dé.
Agus dobhádar annsúd mórán ban, ag féchain air a bhfhad úadha, noch do
lean Iósa ón Ghailile, ag dénamh seirbhíse dhó.
Eidir a raibhe Muire Mágdalen, agus Muire
Mathair Iacób, agus Iosé, agus máthair chloinne Sebedeí.
Achd an tan dobhí deireadh an láoi ann, táinic duine saidhbhir ó
Arímátéá dárbh ainm Ioséph, dobhí fós ana dhisgiobal ag Iósa.
Agus dochúaidh sé a gceann Fpiolaíd, agus do íarr sé corp Iósa.
Annsin adubhairt Pioláid an corp do thabhairt dó.
Agus an tan fúair Ióséph an corp, do fhill sé línéudach glan na
thimcheall:
Agus do chuir sé ana thumba núa féin é, noch do thochuil sé a gcarruig,
agus ar niompódh leice móire dhó dochum dhoruis an túama, do imthigh sé
roimhe.
Agus dobhí Muire Magdalén, agus an Mhuire eile annsúd iona suidhe
as comhair an tumba.
Agus an lá a ndeaghuidh anollmhuighthe, do chruinnigheadar úachdaráin na
sagart, agus na Phairisínigh go Pioláid,
Agá rádha, a thighearna, is cumhain linn an tan dobhí an mealltóir úd
béo, gu ndubhairt sé, éiréochuidh mé a gcionn an treas lá:
Ar an adhbhar soin fuláir coimhéd do chur ar an dtumba gu ceann an treas
lá: ar eagla gu dtiucfadáois a dhisgiobail annsan oidhche, agus gu
ngoidfidáois é, agus gu naibéoradáois ris an bpobal, do éirigh sé ó
mharbhuibh: agus bíaidh an seachrán deigheanach niis measa iona an céud
sheachrán.
Adubhairt Pioláit ríu, atá faire agaibhsi: imthighidh, daingnighidh
mar is éol dáoibh féin é.
Agus ar nimtheachd dóibhsean do dhaingníodar an tumb ar gcur chomhartha
ar an gcloich maille ré faire.
Agus a ndeireadh na saboíde, an tan do shoillsigh an céud lá don
tseachdmhuin, táinic Muire Mhagdalén, agus an Mhuire eile dfhéchain
an túmba.
Agus tabhair dodhúigh, dobhí crith mór talmhan ann. Oír táinic
aingeal an tighearna anúas ó neamh, agus dochúaidh sé agus do iomlait sé an
chloch ón dorus agus do shuidh sé uirrthe.
Agus dobhí a ghnúis mar theinnteach, agus a édach geal mar shneachda.
Agus do chriothnuigheadar an luchd coimhéda ar a eaglasan, agus dobhádar
a riochd mhairbh.
Achd ar bhfhreagra don aingeal adubhairt sé ris na mnáibh, ná bíodh eagla
oruibhsi: oír atá a fhios agam gurab é Iósa do crochadh atátháoi
diarruigh,
Ní fhuil sé annso: oír do éirigh sé mar adubhairt sé, teguidh, féchaidh
an áit an a raibh an tighearna na luighe.
Agus ar nimtheachd dáoibh gu lúath, innsidh dá dhisgiobluibh, gur
éirigh sé ó mharbhuibh, agus féuch atá sé ag dul romhuibh don
Ghalilé: dochífidhe annsin é. Féuch, adubhairt meisi ribh é,
Agus ar nimtheachd ón tumba gu deithneasach dhóibh maille ré heagla, agus
ré gáirdeachus mór, do riothadar dá fhoillsiughadh sin dá dhisgiobluibhsion.
Agus an tan do imthigheadar dochum go bhfhoillséochadáois sin dá
dhisgiobluibhsion: féuch, tarla Iósa orrtha, agá rádha, gu mbeannuighe Día
dháoibh. Achd tangadarsan, agus rugadar ar a chosaibhsion, agus do
onóruigheadar é.
Adeir Iósa an tan soin ríu, ná bíoth eagla oruibh, imthighidh, beiridh
sgéula dochum mo dhearbhraithreach dochum go rachadáois don Ghalilé:
agus dochífid síad mheisi annsin.
Agus ar nímtheachd dóibhsean: féch, tangadar cuid don luchd faire don
chathair, agus do innisidear dhúachdaránuibh na sagart gach uile ní dá
ndearnadh ann.
Agus do chruinnigheadar a gceann a chéile maille ris na sinnsioruibh, agus
ar ndénamh comhairle dhóibh, tugadar mórán airgid do na soighdiuiribh,
Agá rádha, abruidh gu dtangadar a dhisgiobuil annsan oidhche, agus gur
ghoideadar é, an feadh dobhámuirne nar gcodladh.
Agus má dochluin an túachdarán an ní so, dobhéruimne fa deara dhó,
nach bía gúasachd ar bioth oruibhsi.
Agus ar ngabáil an airgid dóibhsion, dorinneadar mar do múinedh dhóibh:
agus aithrisdior an glór sa a measg na nIúduigheadh go soithe an lá aníugh.
Achd do imthigheadar an táoin dhisgiobail dég dochum Galilé dochum
an tsléibhe mar ar orduigh Iósa dhóibh.
Agus an tan dochoncadar é, do onóruigheadar é: achd dobhí
amharus ag cuid díobh air.
Agus ar dtoigheachd dIósa do labhair sé ríu, agá rádha; atá gach
uile chumhachda ar neamh, agus ar talamh arná dtabhairt damhsa:
Ar an adhbhar soin imthighidhsi, teaguisgidh na huile chineadhacha, dá
mbaisdeadh anainm an athar, agus an mhic, agus an Spiorad náoimh.
Agus teguisgidh íad gach uile ní dhár aithin meisi dhíbh do choimhéud:
agus féch, atáimsi in bhur bhfhochair gach én lá gu deireadh an tsáoghail.
Amen.
Tosach soisgeil Iósa Chriosd mhic Dé:
Mar atá sé arna scríobhadh ann sna fáidhibh, féuch, cuirim mo theachdaire
romhad, noch oillmheochas do shlighe romhad.
Guth an tí éigheas ar an bhfhásach, ollmhuighidh slighe an
tighearna, dénuidh a chasáin díreach.
Dobhí Eóin ag baisdeadh ar an bhfhásach, agus ag seanmóir bhaisdigh
na haithrighe dochum maithmheachuis na bpeacadh.
Agus dochuaidh tír Iúdea uile, agus luchd Iarusaléim amach
chuige: agus do baisdeadh leis iad uile a sruth Iordáin, ag admháil a
bpeacadh.
Agus dobhí Eóin arna édughadh do ruainneach cámhall, agus crios
leathair timcheall a leasruigh, agus asé bíadh do itheadh sé
locúsduighe, agus mil choillteamhail.
Agus dorinne sé seanmóir, agá rádh, tig am dheaghuidhsi neach is
neartmhuire ná meisi, ag nách fiú mé cromadh, agus iallach a bhróg do
sgáoiledh.
Gu deimhin do bhaisd meisi sibh lé huisge, achd cheana baisdfidh
seision sibh leis an spiorad náomh.
Agus tárrla ann sna laithibh úd gu dtáinic Iósa ó Nasaréth na
Galilé, agus gur baisdeadh é annsa Iórdán lé Héoin.
Agus ar ndul súas dó ar an mball as anuisge, dochonnaic Eóin
nemh arná sgoltadh ó chéile, agus an spiorad ag tuirrling air a
riochd choluim.
Agus táinic guth ó na neamhdhaibh, agá rádh, is tusa mo mhac
grádhachsa, an a bhfhuil mo lántoil.
Agus ar an mball do tharruing an spiorad é ar an bhfhásach.
Agus dobhí sé annsúd ar an bhfhásach dhá fhichead lá, ag fulang
chathuighthe ó Shatan: agus dobhí sé a bhfhochair na mbeathadhach allta:
agus dorinnedar na haingil mionasdrálachd dó.
Agus tar éis Eóin do chur a bpríosún, táinic Iósa don Galilé, ag
seanmóir soisgéil ríoghachda Dé:
Agus agá rádha, do coimhlíonadh anáimsior, agus do dhruid ríoghachd Dé
rinn: dénuigh aithríghe, agus creidigh don tsoisgél.
Agus ar siubhal dó láimh ré fairge na Galilé, dochonnaic sé
Síomón, agus Ainndriás, a dhearbhráthair, ag teilgen lín annsa
bhfhairge, (oír do budh iasguireadha iad.)
Agus adubhairt Iósa ríu, leanaidh meisi, agus doghéna mé
íasguireadha ar dháoinibh dhíbh.
Agus ar bhfhagbháil a líontadh ar an mball dóibhsion, do leanadar é.
Agus ar nímtheachd dó beagán as sin, dochonnaic sé Séumas mhac
Sebedéi, agus Eóin a dhearbhráthair, agus íad ag córughadh a
líontadh a narthrach:
Agus do ghoir sé iad ar an mball: agus ar bhfhagbháil Sebedeí a
nathar dhóibhsion annsa nárthrach maille ris an luchd formála, do
leanadar é.
Agus tiaghuid asdeach gu Capérnáum. Agus ar an mball sa tsaboid
dochuaidh Iósa don tsínagóig, agus do theaguisg sé ann.
Agus do ghabh iongnadh íadsan ioma theagasg: oír do theaguisg sé
íad mar neach agá raibhe cumhachda, agus ní mar na sgríobuighibh.
Agus dobhí an a sionagóigsion nech an a raibhe spiorad
neamhghlan, agus do éigh sé,
Agá rádha, ó, créd í an bhúain atá aguinne riotsa a Iósa
Nasardha?
an dtáinic tú dár sgriosne? atá a fhios agamsa cía thú iodhón an
nech náomhtha úd Dé.
Agus do imdhearg Iósa é, ag rádha, bí ad thochd, agus tarra
amach as.
Agus do réb an spiorad neamhghlan é, agus ag éighmhe do ghuth ard,
táinic sí amach as.
Agus do ghabh adhúathmhuireachd cách uile, ionnus gur fhiafruigheadar
eatorra féin, agá rádha, créd é so? créd é an teagusg núa so, gu gcuireann sé
smachd maille ré cumhachduibh ar na spioraduibh neamhghlana, agus gu
númhluighid síad dó?
Agus dochuaidh a chlúsan ar an mball ar feadh na tíre uile a
dtimcheall na Galilé.
Agus mar is lúaithe dochuadar as an sionagóig, tangadar gu tigh
Shiómóin, agus Ainndriás, maráon ré Séumas agus ré Héoin.
Agus dobhí mathair mhná Shiomóin na luidhe a bhfhíabhrus, agus
do labhradarsan do láthair risean na timcheall.
Agus táinic seision chuice, agus do thógaibh sé í, ag breith ar láimh
uirrthe, agus do dhealuigh an fíabhrus ría ar an mball, agus dorinne sí
friotháileamh dhóibh.
Agus an tan dobhí deiredh an láoi ann, ar ndul don ghréin faoi,
tugadar chuige gach áon dá raibhe easlán, agus an a rabhadar deamhain.
Agus dobhí an chathair uile ar gcruinníughadh dochum an doruis.
Agus do shlánuigh sé mórán ar a rabhadar easláinteadha ilghnéthecha:
agus do theilg sé amach mórán deamhan, agus níor fhulaing sé dona
deamhnuibh a rádha, gu raibhe eolus aca air.
Agus ar maidin gu romhoch ar néirghe dhó a ndeireadh na hoidhche,
dochuaidh sé amach, agus do imthigh sé gu háit fhásamhuil, agus dorinne sé
urnuighthe annsin.
Agus do lean Siómón é, agus an drem dobhí na fhochuir.
Agus an tan fúaradar é, adubhradar ris, atá gach áonnduine dod
hiárruigh.
Agus adeir seision ríu, dénam do na bailtibh beaga so láimh rinn,
dochum gu ndiongnuinn seanmóir annsin leis: oir is chuige so tháinic mé
amach.
Agus dorinne sé seanmóir an a sionaghógaibh ar feadh na Galilé uile,
agus do theilg sé na deamhain amach.
Agus tig lobhar chuige, dá leigean ar a ghlúinibh dó, agus dá rádha
ris, más a thoil leat, is éidir leat mheisi do ghlanadh.
Agus ar ngabháil trúaighe móire Iósa dho, agus ar síneadh a láimhe,
do bhen sé ris, agus adubhairt sé ris, is toil: bí glan.
Agus ar labhairt dósan do imthigh an lubhra úadha ar ball, agus dobhí
sé arna ghlanadh.
Agus tar eis Iósa do thabhairt aithne dhó maille ré bagar, do chuir
sé úadha é do láthair:
Agus adubhairt sé ris, tabhair dod thaire nach innéosa tú én ní do
dhuine ar bioth: achd imdhigh táisbén tú féin don tsagart, agus iodhbair ar
son do ghlanta, na neithe do aithin Máoise, dochum gu mbeath so an a
fhíadhnuisi dhóibh.
Agus ar nimtheachd dósan amach do thionnsgain sé mórán
dfhoillsiughadh, agus an ní do chur ós aird, ionnas nach raibhe neart ag
Iósa dul asdeach sa chathruigh ós aird: achd bheith amuigh a nionadaibh
fásamhla: agus tangadar chuige as gach uile aird.
Agus a gcionn bheagáin aímsire na dhíaigh sin, dochuaidh sé aris gu
Capernaum, agus do clos eisean do bheith a dtigh.
Agus ar an mball do chruinnigheadar mórán a gceann a cheile, ionnas nar
thuilleadar ann sna hionadaibh a dtimcheall an doruis sin: agus dorinne sé
an bhríathar do sheanmóir dhóibh.
Agus tangadar chuige dream ag iomchar fhir phailirisi, agá raibhe
cethrar agá iomchar.
Agus do bhríogh nárbhéidir léo techd a ngar dhó ag an slúagh, do
nochdadar mullach an tighe an a raibhe sé: agus arna fpolladh dhóibh do
léigeadar síos lé téuduibh an leabuidh an a raibhe fear na pairilesi
na luighe:
Agus an tan dochonnaic Iósa a gcreideamh súd, adubhairt sé ré fear na
pairilisi, a mhic, atáid do fpheacaidh arna maitheamh dhuit.
Agus dobhádar annsúd drong dháiríghthe dona sgríobuidhibh ana
suidhe, agus iad ag smúaintiughadh an a gcroidheadhaibh féin,
Créd fá labhrann an fear so gu hesanórach do Dhía mar so? cía fhéudus
peacuigh do mhaithheamh achd Día na áonar.
Agus ar an mball arna aithne Dhiósa an a spioraid féin,
gu rabhadarsan ag smuáintiughadh mar sin ionnta féin, adubhairt sé ríu,
créd fá smuáintighthísi na neithesi an bhur gcroidheadhuibh?
Cia is usa a rádh ré fear na Pairilisi, atáid do fpheacuigh arna
maitheamh dhuit: na a rádh, éirigh agus tóguibh do leaba, agus siobhail?
Achd dochum gu mbeath a fhios agaibh gu bhfhuil cumhachda ag mac an
duine peacuigh do mhaitheamh ar an dtalamh, (adeir sé ré fear na
pairilesi.)
Adeirimsi riot, éirigh, agus tóguibh do leabuidh, agus imthigh dod
tigh.
Agus do éirighsiumh ar an mball, agus ar dtógbháil a leabtha,
dochuaidh sé amach na bhfhiadhnuisi uile: ionnas gur ghabh anbhfháth
íad uile,
agus gu dtugadar glóir do Dhía, agá rádha, ní fhacamairne a leitheid so
ríamh.
Agus dochuaidh sé amach arís dochum na fairge: agus táinic an slúagh
uile chuige, agus do theaguisg sé íad.
Agus ag gabháil tairis dó, dochonnaic sé Léui mhac Alphéi na
shuidhe láimh ré háit gabhála an chusduim: agus adubhairt sé ris,
lean mheisi.
Agus ar néirghe dhósan, do lean sé é, agus tarrla an tan do shuidh
Iósa dochum bídh an a thig súd, gur shuigheadar mórán puibleacán, agus
peacthach fós maráon ré Híosa, agus réna dhisgiobluibh: óir dob iomdha
dhióbh ann, agus do leanadar é.
Agus an tan dochonncadar na sgríbuidhe, agus na Phairisínigh eision
ag caitheamh bídh a bhfhochair na publicán agus na bpeacthach, adubhradar
réna dhisgiobluibh, créd fá nitheann, agus fa nibheann bhur maighisdir
a bhfhochair na bpubleacán agus na bpeacach?
Agus an tan dochualuidh Iósa, adubhairt sé ríu, ní fhuil
ríachdanus agna dáoinibh slána ré líaigh, achd agna dáoinibh atá easlán.
Ní tháinic mé do ghairm na bhfhiréunach, achd na bpeacach dochum
aithríghe.
Agus do throisgeadar disgiobail Eóin, agus na bhPhairisíneach:
agus tigid agus adeirid risen, créd fá dtroisgid disgiobail Eóin agus
na bhPhairisíneach, agus nach déunuid do dhisgiobailsi trosgadh?
Adubhairt Iósa ríu an tan sin, anéidir lé cloinn tséomra an fhir
núaphósda, an fad bhías an fear núaphósda na bhfhochair, trosgadh do
dhénamh? an fad atá an fear núafpósda aca na bhfhochair ní héidir léo
trosgadh do dhénamh.
Achd tiocfuid na láithe an a mbéurthar úatha an fear núafpósda, agus
annsin doghénuid siad trosgadh ann sna laithibh sin.
Agus ní fhúaidheann neach ar bioth preabán déudach núa lé senéudach:
no no beanuidh an preabán núa úd cuid don tsenéudach, agus is móide an
briseadh.
Agus ní chuireann neach ar bioth fíon núa a seanbhuidéuluibh: nó no
brisidh an fíon núa na buidéil, agus doirter an fíon, agus téid na
buidéil amugha: achd is a mbuidéuluibh núadha is coir fíon núa do chur.
Agus tarla ag gabháil tré ghortuibh dhó isin tsaboíd, gur
thionnsgnadar a dhisgiobail ag siobhal na slígheadh déusa do bhúain.
Agus adubhradar na Phairisínigh ris, féuch, créd fa ndénuid síad sa
tsabóid an ní nach ceaduightheach?
Agus adubhairt seisean ríu, an né nar léughabhair ríamh créd
dorinne Dábhí, an tan dobhí riachdanus air, agus dobhí ocrus air féin,
agus ar an muinntir dobhí maille ris?
Cionnas dochúaidh sé asdeach a dtigh Dhé an tan dobhí Abiátar
na ardshagart, agus do ith sé arán na fiadhnuisi, nach ar cheaduightheach
dhithe achd do na sagartuibh: agus fós tug sé é don dréim dobhí maille
ris?
Agus mar an gcédna adubhairt sé ríu, is ar son an duine do
hórduigheadh an tsabóid, agus ní ar son na sabóide an duine.
Ar an nadhbharsoin is tighearna mac an duine ar an sabóid féin.
Agus dochúaidh Iósa asdeach arís don tsionagóig: agus dobhí neach
annsúd agá raibhe a lámh arna seargadh:
Agus dobhádar agá bhrath an sláinéochadh sé é isin tsabóid dochum go
gcuirfidís adhbhar air.
Agus adeir sé ris an duine agá raibhe an láimh seirgthe, éirigh ad
sheasamh a meadhón cháich.
Agus adubhairt sé ríusan, an ceaduightheach maith iona olc do dhénamh
isin tsabóid? anum do shlánughadh, nó dho mharbhadh? achd do
eisdeadarsan.
Agus ar bhfhéchain gu fergach orrthasan an a thímcheall, ar ngabháil
doilghis chuige ar son chruais a gcroidhedhsan, adubhairt sé ris an
duine, sín amach do lámh, agus do shín: agus do haiseagadh a lámh slán
dó mar an láimh eile.
Agus ar ndul amach do na FPhairisíneachuibh dorinneadar comhairle
ar an mball ris na Hérodiánachuibh iona aghaidhsion, cionnas do
mhillfhidís é.
Achd dochúaidh Iósa maille réna dhisgiobluibh do leathtáoibh
dochum na fairge: agus do lean slúagh mór ón Ghalilé, agus ón
Iudéa é,
Agus ó Ierusaléim, agus ó Iduméa, agus ón taobh thall do Iórdán,
agus an dream do aitreabh timcheall Tirus agus Sidon, an tan
dochúaladar méud na neitheadh dorinne, tangadar chuige buidhean mhór.
Agus adubhairt seisean réna dhisgiobluibh, long bheag do bheith do
ghnáth ag feitheamh air, do bhríogh an tslúaigh, dochum nach brúidhfidís é.
Oír do shlánuigh sé mórán, ionnus gur lingeadar air an mhéid ar a
rabhadar easláinteadha dochum gu gcuiméoldaois ris.
Agus an tan dochidís na spioraidighe neamhghlana é, do slechdadáois
dó, agus do éighmhidís, agá rádha, is tusa an mac úd Dé.
Achd dorinne seisean bagar mór orrtha, dochum nach
bhfhoillséochadáois ós aird cía hé.
Agus dochúaidh sé súas an tansoin ar an slíabh, agus do ghoir sé
chuige an dream do budh toil leis: agus tangadar chuige.
Agus do orduigh sé dhá fhear dhéug do bheith iona fhochair, dochum gu
gcuirfeadh sé do dhéunamh seanmóra íad:
Agus ar cor gu mbíadh aca cumhachda na neasláinteadh do leigheas, agus
na deamhain do sgrios.
An céudneach díobh Siómón ar a dtug sé Peadar mar ainm.
Agus Séumas mac Sebidei, agus Eóin dearbhrathair Shéumuis, (agus
tug sé boanérges danmannuibh orrtha, is ionann sin ré rádh, agus
clann na toirrnighe.)
Agus Ainndriás, agus Philip, agus Bartolomeus, agus Maithtéu, agus
Tomás, agus Séumas mac Alphéi, agus Tadéus, agus Síomón an
cannánach.
Agus Iudás Isgariot, an tí do bhraith é, agus tangadar don tigh.
Agus do chruinnigheadar an slúagh arís, ionnus nach arbhéidir leo
fíu an bhídh do chaitheamh.
Agus an tan dochúaladar a dháoine gáoil tangadar amach do bhreith
air: oír adubhradar gu raibhe sé ar míchéill.
Agus adubhradar na sgríobuidhe táinic anúas ó Iarusaléim, gu raibhe
Belsébub ann, agus gurab tré phrionnsa na ndemhan do chuiredh sé amach
na demhain.
Agus do ghoir sé chuige íad, agus adubhairt sé a mbaramhlachuibh
ríu, cionnas is éidir lé Satan Satan do theilgean amach?
Agus ma bhíonn ríoghachd roinnte na haghaidh féin, ní héidir leis
an ríoghdhachd sin sesamh:
Agus ma bhíonn teach roinnte na aghaidh féin, ní héidir leis an
dtech sin sesamh:
Agus is amhluigh sin ma éirghenn Satan na adhaigh féin, agus gu
mbía sé roinnte, ní héidir leis seasamh, achd atá deireadh aige.
Ní héidir lé neach ar bioth dul asdech gu tegh dhuine láidir, agus a
airnéis tighe dhfhuadach leis, achd muna chuibhrighe sé ar tús an duine
láidir úd: agus annsin sladfuidh sé a thech:
Adeirim ribh gu fírinneach gu maithfithear na huile pheacadh do
chlannuibh na ndáoine, agus gach anfhocal lé dtabhruid síad sgannall úatha:
Achd giodhbé dobhéra sgannall don spiorad náomh, ní
fhaghann sé maithfeachus choidhche, achd atá sé cionntach ón
bhreitheamhnus tsíoruighe.
Oír adubhradar, is spiorad neamhghlan atá aige.
Uime sin tangadar a dhearbhraithreacha agus a mhathair: agus ar seasumh
amuigh dhóibh, do chuireadar fios chuigesion, dá ghairm.
Agus do shuidh an slúagh iona thimchell agus adubhradar ris, tabhair
dod haire, atá do mhathair agus do dhearbhbhraithreacha amuich ag ad
tiarruidh.
Agus ar bhfhreagra dhóibh adubhairt sé: cia hí mo mhathair nó mo
dherbhbhraithreacha?
Agus ar bhfhéchain ar an mhuinntir dobhí na suidhe na
thimcheall, adeir sé, féuch mo mhathairsi, agus mo dherbhbhraithreacha.
Oír giodhbé neach doghéna toil Dé, is é so mo dhearbhráthair, agus
mo dheirbhshiúr, agus mo mhathair.
Agus do thionnsgain sé teagasg do dhénamh láimh ris an bhfhairge:
agus do chruinnigh slúagh mór chuige, ionnas gu ndeachuidh sé asdeach a
luing, agus gur shuidh sé ar an bhfhairge: agus dobhí an slúagh uile ar
an dtír anaice na fairge.
Agus do theaguisg sé mórán dóibh a gcosamhlachuibh, agus adubhairt sé
ríu an a theagasg:
Éisdigh, tabhruigh dá bhur naire: dochúaidh an síoladóir amach do
chur shíl:
Agus tarrla ag cur an tsíl dó, gur thuit cuid de laimh ris an slighidh:
agus gu dtangadar énluith an aiéoir, agus gur itheadar é.
Agus do thuit cuid eile dhe anáit chlochaidh, mar nach raibhe mórán
úire aige: agus do fhás sé do láthair, do bhríogh nach raibhe doimhne
thalmhan aige:
Agus ar néirghe don ghréin do dóigheadh é lé teasbhach, agus do bhríogh
nach raibhe fréumh aige, do shearg sé.
Agus do thuit cuid eile dhe eidir mhuineach: agus do eirgheadar an
muineach súas, agus do thachdadar é, agus ní thug sé toradh úadha.
Agus do thuit cuid eile dhe a dtalamh maith: agus tug sé toradh úadha
do éirigh suas agus do fhás, agus tug áonghráinne dhe a deich fichead,
agus gráinne eile trí fichid, agus gráinne eile céud:
Agus adubhairt sé ríu, giodhbé agá bhfhuilid clúasa dochum
éisdeachda, éisdeadh sé.
Agus an tan dobhí sé iona áonar, do fhíafruigheadar an mhuinntear dobhí
na fhochair maille ris an dá fhear dhéug, cíall na cosamhlachda dhe.
Agus adubhairt sé ríu, is díbhsi atá arna thabhairt éolus ar
sheichréid ríoghachda Dé: achd adeirthear na neithe so uile a
mbaramhlachuibh, ris an dréim atá leath amuigh:
Dochum ar bhfhaicsin dóibh gu bhfaicfidís, agus nach tiubhraidís dá
naire. Agus ar gcloisdin dóibh gu gcluinfidís, agus nach tuicfidís: deagla
gu bhfhillfidís uair ar bioth, agus gu maithfighe a bpeacuigh dhóibh.
Arís adubhairt sé ríu, an bhfhuil ainbhfhios na cosamhlachda so oruibh?
Agus ma atá, cionnas tuigfídhe an uile chosmhalachd?
An sioladóir úd, is í an bhríathar shíolchuireas sé.
Agus is íad so an drong atá láimh ris an tslighidh, an a gcuirthear an
bhríathar, achd tar éis a cloisdeana, tig satan ar an mball, agus
tógbhuidh sé an bhríathar do sióladh an a gcroidheadhuibh úadha.
Agus mar an gcéudna is íad so an dream an ar cuireadh an síol a
bhfhearann chlochach, iodhón, an dream éisdeas an bhríathar, agus gabhus
chuca í do láthair maille ré gáirdeachus.
Agus ní fhuil fréumh aca ionnta féin, achd anuid siad ar fedh tamuill:
agus na dheaghaidh sin an tan eirgheas trioblóid, agus buaidhirt tríd an
mbréithir, ar an mball do gheibhid síad oilbhéim.
Agus is íad so an dream ghabhus an síol chuca ann sa sgecharnaigh,
iodhón, an dream úd éisdeas ris an mbréithir,
Achd téid róchúram an tsaoghail so, agus mealltóireachd an
tsaidhbhris, agus míanghus na neitheadh eile asdeach, agus tachduid síad an
bhríathar, agus bí sí neamhthoirtheach.
Agus is íad so an dream an ar cuireadh an síol ann sa talamh maith,
noch éisdeas an bhríathar, agus ghabhus í, agus dobheir toradh úatha,
áon a deich fichead, áon trí fichid, agus áon eile céud gráinne.
Agus adubhairt sé ríu, an dtig an choinneall dochum a cora fá bhéul
tsoighthigh, nó fá lebuigh? an né nách dochum gu gcuirfídhe a
gcoinnléoir í?
Oír ní fhuil ní ar bioth foilightheach nach foillseochar, ná
seicréideach nach tiocfa dochum soluis.
Giodhbé neach agá bhfhuilid clúasa dochum éisdeachda, éisdeadh sé.
Agus adubhairt sé ríu, tabhruidh dhá bhur naire créd an ní
adchluintí: cíbé miosúr a dtomhuisdí, toimheósdar chuguibh é, agus
dobéurthar tuilleadh dáoibhsi a dhream úd éisdeas.
Oír giodhbé neach agá bhfhuil ní, dobéurthar dhó: agus giodhbé
neach atá gan ní aige, toigéubhthar úadha an ní atá aige.
Tuilleadh eile adubhairt sé ríu, is amhluigh atá ríoghachd Dé, mar
do chuirfeadh neach síol a bhfhearann,
Agus do choidéoladh sé, agus do éireóchadh sé sanoidhche, agus ann sa
lá: agus do fhásfadh an síol, agus do aírdéochadh sé, ar cruth nach raibhe a
fhios aigesion.
Oír is da dheóin féin dobheir an talamh toradh, ar tús an geamhar,
agus na dhíaigh sin déus, agus na dhíaigh sin arbhar iomshlán
sa déis:
Agus an tan taisbéunas an toradh é féin, ar an mball cuiridh sé
corrán ann, do bhríogh gu bhfhuil an foghmhar do láthair.
Agus fós adubhairt sé, créd é an ní ré a ndiongnum ríoghachd Dé do
shamhlughadh? nó créd í an bharamhail ré samhuilfimís í?
Is cosmhail ré gráinne musdaird: noch an tan churthar ann sa
talamh é, is é is lugha don uile shíol dá bhfhuil aran dtalamh:
Achd tar éis a chora, fásaidh sé súas, agus is mó é ina éunluibh do na
luibhibh: agus fásaid géuga móra air, ionnus gu bhfhédfaidís énlaith
an aieóir nid do dhénamh ar a sgáth.
Agus do labhair sé an bhríathar ríu a mórán dá leithéidibh sin do
chosmhalachaibh, do réir fá mar dobéidir léo a chloisdin.
Agus níor labhair sé ríu achd a gcosmhalachaibh: achd cheana do
mhínidh sé gach uile ní dá dhisgiobluibh féin ar leith.
Agus adubhairt sé an lá úd ríu, an tan táinic deireadh an láoi: déunum
don táobh úd anunn don abhuinn.
Agus ar bhfhágbháil an choimthionóil rugadar éisean mar dobhí sé ann
sa luing: agus dobhádar fós longa bega éile iona fhochair.
Agus do éirigh sdoirm mhór gháoithe ann: agus do lingeadar na tonna
ann sa luing, ionnas gu raibhe sí anois arna líonadh.
Agus dobhí seisean ar an dtileadh ana chodladh ar chearchaill: agus
dúisighid síad é, agus adeirid ris, a mhaighisdir, nach misde leat sinne
do dhul amugha?
Agus ar néirghe dhósan tug sé achmhasan don gháoith, agus adubhairt
sé ris an bhfhairge, coisg, bí balbh. Annsin do chíunaigh an gháoth, agus
dobhí súaimhneas mór ann.
Annsin adubhairt sé ríu, créd fá bhfhuiltí a choimheaglach sin?
créd fá nach fuil creideamh aguibh?
Agus do ghabh eagla mhór íadsan, agus adubhradar ré chéile, cía hé
an fear so, agá ndénann an gháoth féin, agus an fhairrge fós úmhlachd dó?
Agus tangadar don táoibh éile don fhairge, gu duthuigh na Ngadarénach.
Agus ar ndul amach dhó as an luing, ar an mball tárrla duine an a raibhe
spiorad neamhghlan air, ag teachd as na húaghuibh.
Agá raibhe a áit chomhnuighe ann sna tumbuighibh, agus nárbhéidir lé
neach ar bioth a cheangal lé slabhradhuibh féin:
Do bhríogh ar mbeith ceanguilte gu meinic dó lé geimhlibh, agus lé
slabhradhuibh, gu mbriseadh sé na slabhruidhe, agus gu mionuigheadh sé
na geimhleacha: agus níorbhéidir lé nech ar bioth a smachdughadh.
Agus dobhíodh sé do ghnáth, do ló agus doidhche ar na sléibhtibh,
agus a measg na bhfhúaralach ag éighmhe, agus ag gabháil do chlochaibh
air féin.
Agus ar bhfhaicsin Iósa dhó a bhfhad úadha, do rioth sé chuige,
agus dorinne sé eadurghuidhe air:
Agus ar néigheamh dó do ghuth árd, adubhairt sé, créd í mo chuidsi
dhíot a Iósa a mhic Dé róaird? cuirim a huchd Dé ort gan mo phíanadh.
(Oír adubhairt sé ris, a spiorad neamhghlan tarra amach as an duine.)
Agus do fhíafruigh sé dhe, créd is ainm dhuit? agus do fhreagair
seisean agá rádha, léghíon is ainm dhamh: oír atámáoid mórán ann.
Agus do íarr sé gu roighéur air gan a gcur amach as an dúthaidh sin.
Agus dobhí tréd mór muc annsúd ar na sléibhteibh ag ingheilt.
Agus do íarradar na deamhuin uile air, agá rádha, cuir sinne ann sna
mucuibh, dochum gu rachmáois asdech ionnta.
Agus tug Iósa ced dóibh ar an mball: agus ar ndul amach do na
spioradaibh neamhghlana sin dochúadar ann sna mucaibh: agus do thuid an
tréd a ndeaghuidh a gceann ris an aill is an bhfhairge, (agus dobhádar
timcheall dhá mhíle muc ann) agus do múchadh íad ann sa bhfhairge.
Agus do theitheadar búachaillidhe na muc, agus do inneasadar sin don
chathraigh agus don túaith, agus tangadarsan amach dá fhéuchain créd do
rinneadh ann.
Agus tigid síad dochum Iósa, agus dochíd an té an a raibhe an deamhan,
iodhón, an léghión deamhan, na shuidhe agus a éudach uime, agus a chíall
aige: agus do ghabh eagla íad.
Agus do inniseadar an líon dochonnaic dhóibhsion, cionnas
dorinneadh ris an té an a raibhe an deamhan, agus a dtimcheall na muc.
Agus do thionnsgnadarsan a íarruigh airsion imtheachd as a dtórannuibh
féin.
Agus ar ndul a luing dhósan, do íarr an té ana raibhe an deamhan air,
é féin do bheith na fhochair.
Achd nír léig Iósa dhó, achd adubhairt sé ris, imthigh dod tigh a
gceann do mhuinntire, agus foillsigh dhóibh méd na neitheadh dorinne
an tighearna dhuit, agus gu ndearna sé trócaire ort.
Agus do imthigh seision, agus do thionnsgain sé a sheanmórughadh a
Ndécapolis méud na neitheadh dorinne Iósa dhó: agus do ghabh iongantus
íad uile.
Agus an tan dochúaidh Iósa a luing arís tar a ais don chaladh
anúnn, do chruinnigh slúagh mór chuige: agus dobhí sé láimh ris an
bhfhairge.
Agus tabhair dod taire, táinic fear dháirighe dúachdaránuibh na
síonagóige, darbhainm Iairus: agus an tan dochonnaic sé eisean, do
léig sé é féin síos agá chosaibh.
Agus do ghuidh sé é gu roighér, agá rádh, atá mhinghean bheag a
núdhachd bháis: iárruim ort teachd agus do lámha do chur uirrthe,
dochum gu sláinéochaidhe í: agus gu mairfeadh sí.
Agus do imthigh Iósa leis: agus do len slúagh mór é, agus do
bhrúigheadar é.
Agus dobhí bean daírighe annsin ar a raibhe dortadh fola ré dhá
bhliadhain déug:
Agus do fhulaing mórán ó leaghuibh iomdha, agus do chaith a raibhe aice
uile, agus nírbhfheirrde í é, achd do budh measa sa chách í:
An tan dochúalaidh sí teachd tar Iósa, táinic sí don táobh thíar
dhe a measg an choimhthionóil, agus do chuimil sí réna éudach.
Oír adubhairt sí, má bheanuim réna éudach amháin, slainéochthar
mhé.
Agus do thiormaigh a dortadh fola do láthair: agus do airigh sí ar a
corp féin gu raibhe sí slán ón phláigh úd.
Agus do aithin Iósa ar an mball ann féin na súbhaltuighe sin dochúaidh
as, agus do fhill sé ar an slúagh, agus adubhairt sé, cía do chuimil rém
éuduighibh?
Agus adubhradar a dhisgiobail ris, dochí tú an slúagh dod
bhrúdh, agus an bhfhíafruigheann tú, cía co chuimil ríum?
Agus do fhéuch seision ina thimcheall dochum gu bhfhaicfeadh sé an bhean
dorinne so.
Agus do ghabh crioth agus eagla an bhean, ar naithne an neith do
rinneadh innte féin, agus táinic sí agus do shléuchd sí dhó, agus do innis
sí an fhírinne uile dhó.
Agus adubhairt seision ría, a inghean, is é do chréideamh do shlánuigh
thú; imthigh a síothcháin, agus bí slán od phláigh.
Agus ar mbeith dhósan ag labhairt, tigid dáoine ó úachdarán
na sínagóge, agá rádha, fúair hinghean bás, créd fá gcuireann tú
búaidhreadh ar an maighisdir feasda?
Agus mar dochúalaidh Iósa an comhrádh so adubhradh, adubhairt sé
ré húachdarán na síonagóge, ná bíoth eagla ort, créid amháin:
Agus níor fhulaing sé neach ar bioth dá leanmhuin, achd Peadar agus
Séumus, agus Eóin dearbhráthair Shéumuis.
Agus táinic sé gu teagh úachdaráin an tsiónagóig, agus dochonnaic sé
an búaidhreadh, agus luchd an cháointe agus na húalfartuighe móire.
Agus ar ndul asdeach, adubhairt sé ríu, créd fá bhfhuil búaidhreadh
oruibh, agus créd fá nguiltí? ní fhúair an cailín bás, achd is ana
codladh atá sí.
Agus dorinneadarsan fónamhad fáoi, achd cheana ar gcur chaích uile
amach dhósan, beiridh sé athair agus máthair an chailín leis, agus an
dream úd dobhí na fhochair féin, agus téid sé asdeach mar a raibhe
an cailín na luighe.
Agus ar mbreith dó ar láimh an chailín, adubhairt sé ría, Talíta
coumí: is é sin má eidirmhínighthear é, a chailín (adeirim riot)
éirigh:
Agus do éirigh an cailín ar an mball, agus do shiubhail sí: óir dobhí
sí a gcionn a dhá blíadhan déug, agus do ghabh adhúathmhaireachd romhór
íadsan.
Agus do aithin sé dhíobh gu roighéur, gan a fhios so do thabhairt
dénduine: agus adubhairt sé ní do thabhairt don chailín ré a ithe.
Agus do imthigh sé as sin, agus táinic sé da thír féin: agus do
leanadar a dhisgiobuil féin é.
Agus an tan táinic an tsabóid, do thionnsgain sé teagasg do dhénamh
ann sa tsínagóig: agus do ghabh iongnadh mórán da gcúalaidh é, agá rádha,
créd as a dtigid na neithesi dochum an fhirsi? agus créd í aneagna so
atá arná tabhairt dó, ionnus gu ndéuntar a leitheide so do chumhachdaibh
tré na lámhuibhsion?
An né nach é so an sáor úd, mac Muire, agus dearbhráthair Shéumais
agus Iosé agus Iudé agus Tsímóin? agus an né nach fuilid a
dheirbhsheathracha annso eadruinne? agus fúaradar oilbhéim ann.
Achd adubhairt Iósa ríu, ni fhuil fáidh gan chion achd ana thír
féin, agus eidir a dháoinibh gáoil, agus ana thigh féin.
Agus níorbhéidir leis súbhaltuighe ar bioth do dheunamh ann sanáit
sin, achd ar gcur a lámh ar beagán do dháoinibh éugcrúaidhe, do shlánaigh
sé íad.
Agus dobhí iongnadh aige ana neamhchreideamh súd: agus do
thimchealluidh sé na bailte fághcúaird, ag teagusg.
Annsin do ghoir sé an dá fhear dhéug, agus do thionnsgain sé a gcur
iona ndís, agus iona ndís: agus tug sé cumhachda dhóibh ar na spioraduibh
neamhghlana.
Agus do aithin sé dhíobh gan ní ar bioth do bhreith léo dochum na
slighéadh, achd slat amháin, gan mhála, gan arán, gan úmha iona gcrios.
Achd a mbróga do chur iompa: agus gan dá chóta do bheith iompa.
Agus adubhairt sé ríu, giodhbé háit ar bioth an a rachdáoi asdech
a dtigh, anuidh annsin nó gu nimdhighthí as an mball sin.
Agus giodhbé ar bioth nach ghéubha sibh, agus nach éisdfi ribh, ar
nimtheachd díbh as sin, craithidh an lúaithreadh bhías fá bhur gcosaibh
mar fhíadhnuisi iona nadhaigh súd. Gu firínneach adeirimsi ribh, gu ma
socamhluighe do Shodom nó do Ghomorra a ló an bhreitheamhnuis, na dhon
chathruigh sin.
Agus do imthighedarsan, agus do fhúagradar aithríghe do dhéunamh.
Agus do theilgeadar mórán deamhan amach: agus do ungadar mórán do
dháoinibh tinne lé hola, agus do shlánuigheadar íad.
Agus dochúalaidh an rí Iorúaith na neithe so, (oír dochúaidh ainm
orrdhairc airsion) agus adubhairt sé, gur éirigh Eóin baisde ó
mharbhuibh, agus dá bhríogh sin atáid subháltuighe ag oibriughadh
ann.
Adubhradar dream eile, gurbhé Eliás é. Agus adubhradar dream
eile, gurbhfháidh é, nó mar áon do na fáidhibh.
Achd arna chluinsin Diorúaith adubhairt sé, is é so an Téoin do
dhícheann meisi: do éirigh sé ó mharbhuibh.
Oír ar gcur dháoine úadha Dhioruaith, do ghabh sé Eóin, agus do
cheangail sé a bpríosún é, ar son Herodías mhná pósda Pilip a
dhearbhráthar féin, do bhríogh gur phós sé í.
Oír adubhairt Eóin ré Hiorúaith ní ceaduightheach dhuit bean
fpósda do dhearbhráthar féin do bheith agad.
Achd dobhí Heródías ar a thísean, agus do budh mían lé a mharbhadh:
achd níorbhéidir lé.
Oír dobhí eagla Eóin ar Ioruaith, ar mbéith a fhesa aige gur dhuine
comhthrom náomhtha é, agus dobheireadh sé modh dhó: agus ar néisdeachd ris
donídh sé mórán air, agus do éisdeadh sé ris gu toileamhail.
Agus an tan dobhí lá iomchúbhaidh ann, an a ndearna Iorúaith suipér
dá uaislibh, agus dá chaptéinibh, agus dúachdaránuibh na Galilé,
comhainm an láoi fá rugadh é:
Dochúaidh inghean an Heródías úd asdeach, agus dorinne sí dámhsa,
agus do thaitin sí ré Hiorúaith, agus ris an gcuideachda dobhí ar an
mbord na fhochair, agus adubhairt an rí ris an gcailín, íarr oramsa
giodhbé ní is áill leat, agus dobhéura mé dhuit é.
Agus tug sé mionna dhi, giodhbé ní íarrfus tú oram, dobhéura mé dhuit
é, gu leath mo ríoghachda.
Achd ar nimtheachd amach dhisi adubhairt sí ré na mathair, créd
iárfas mé? agus adubhairt sisi, cenn Eóin baisde.
Agus táinic sisi ar an mball asdeach dochum an ríogh maille ré
deithbhir, agus do íarr sí agá rádh, is í mo thoil tusa do thabhairt chinn
Eóin baisde dhamh anois ar méis annso.
Agus dobhí an rí lán do dhoilgheas, iodheadh níorbháill leis ar
son a mhionn, agus na druinge úd dobhí iona suidhe na fhochair, issi
dho dhíultadh.
Agus ar gcur fhir dhícheannta amach dhon rígh do láthair, do aithin sé
a cheannsan do thabhairt asdeach.
Agus do imthigh an fear úd, agus do dhícheann sé eisean ann sa
phríosún: agus tug sé a cheann leis ar méis, agus tug sé don
chailín é, agus tug an cailín súd dá máthair.
Agus an tan dochúaladar a dhisgiobuilsion tangadar, agus do
thógbhadar a chorp, agus do chuireadar a dtumba é.
Agus do chruinnigheadar na hasbuil dochum Iósa, agus do
fhoillsighedar dhó na huile ní, agus gach ní dá ndernadar, agus gach ní
dár mhúinedar.
Agus adubhairt sé ríu, tigidhsi ar leith gu hionad úaigneach, agus
déunaidh suaimhneas tamall beag. Oír dobhádar mórán ag teachd, agus ag
imtheachd: agus ní fhúaradar ám ar bhíadh amháin dithe.
Agus dochúadar a luing ar leith gu hionad fhásamhuil.
Agus dochonnaic an slúagh íadsan ag imtheachd: agus do aithneadar
mórán eisean: agus do ritheadar dá gcois as na cathrachuibh uile annsúd,
agus dobhádar rompasan, agus do chruinnigheadar chuigesion.
Agus ar ndul amach Dhiósa, dochonnaic sé an slúagh mór, agus do
ghabh trúaighe mhór dhóibh é, óir dobhádar mar cháorcha gan áodhaire aca:
agus do thionnsgain sé mórán do mhúnadh dhóibh.
Agus an tan táinic mórán don lá, dochúadar a dhisgiobuil
chuigesion, agá rádha, atá an tionadh iona fhasach, agus táinic mórán don
lá:
Léig úait íad, dochum gu rachdáois fán dtír, agus fá na bailtibh
na dtimcheall, do cheannach aráin dóibh féin: oír ní fhuil ní aca do
íosdáois.
Achd ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, tabhruidhsi dhóibh ní ré
a ithe, agus adubhradarsan ris, an rachmáois dho cheannach lúach dhá
chéud pinginn daránuibh, dochum gu dtiobhramáois ní dhóibhsion ré a ithe.
Agus adubhairt seisean ríu, gá mhéud narán atá agaibh? imthighidh,
agus fechuidh: agus ar bhfhaghbhail a fhesa sin dóibhsion, adubhradar,
chúig aráin agus dá íasg.
Agus do aithin sé dhíobh cách uile do chur na suidhe na
gcomhlánuibh ar an bhfhéur nglas.
Agus do shuighedar síos iona mbuidhneachuibh as comhair a chéile, ana
gcéuduibh, agus ana gcáogaduibh.
Agus ar ngabháil na gcúig narán úd chuige, agus an dá íasg, ar
bhfhéchain súas ar neamh dhó, do bheannuigh sé, agus do bhris sé na
haráin: agus tug sé dhá dhisgiobluibh íad dochum gu gcuirfidís na
bhfhíadhnuisi súd iad: agus do roinn sé an dá íasg orrtha uile.
Agus do itheadar cách uile, agus do sáthuigheadh íad.
Agus do thógbhadar dhá chlíabh dhéug lán do bhíadh bhrisde, agus dona
híasguibh.
Agus dobhádar an dream adúaigh an tarán, a dtúairim chúig mhíle
fear.
Agus do chuir sé dhfhíachuibh ar a dhisgiobluibh do láthair dul a
lúing, agus dul roimhe tar sruth anunn gu Bethsaida, nó gu léigeadh sé
féin an slúagh úadha.
Agus an tan do chuir sé úadha íad, dochúaidh sé ar an slíabh do dhénamh
urnuighthe.
Agus an tan dobhí deiredh an láoi ann, dobhí an long a lár na
fairge, agus eisean na áonar ar tír.
Agus dochonnaic sé íadsan ag cur sháothair mhóir orrtha féin ag
iomramh: (oír dobhí an gháoth na naghuidh) agus táinic sé chuca
timcheall an cethramhadh faire don oidhche, ag siobhal ar an bhfhairge:
agus do mhéadhuigh sé dul tarrsa.
Achd arna fhaicsin dóibhsion ag siobhal ar an bhfhairge, do
sháoileadar gur thádhbhás é: agus do éighmheadar:
(Oír dochonncadar uile é, agus dobhádar arna mbúaidhreadh) agus do
labhair sé ríu ar an mball, agus adubhairt sé ríu, bíodh meisneach maith
aguibh, meisi atá ann, na bíodh eagla oruibh.
Annsin dochúaidh sé súas chuca ann sa luing: agus do chíunaigh an
gháoth: agus is móide gu mór dobhí adhúathmhuireachd, agus iongantus
orrthasan sin.
Oír ní thugadar dhá naire an ní dorinneadh ris na haránubh: óir
dobhí a gcroidhe crúaidh.
Agus an tan dochúadar tar uisge, tangadar gu talumh Geinesareth, agus
tangadar a dtír.
Agus tar éis teachda amach as an luing dhoibh, ar an mball do
aithnigheadar eisean,
Agus do ritheadar luchd na tíre sin uile fágcúairt, agus do
thionnsgnadar na dáoine tinne dhíomchar ar lepthachuibh, dá gach áit
na gcluindís eision do bheith.
Agus gidhbé bailte, nó cathracha, no dúthaigh, an a ndechuidh sé
asdech, do chuirdis na dáoine tinne ar na sráidibh agus do iarradar air
cuimeilt ré himeall a éuduigh amháin: agus an mhéid do chuimil ris fúaradar
a sláinte.
Agus do cruinnighedar na Phairisínigh chuige, agus cuid do na
sgríbuidhibh tainic ó Iarusaléim.
Ag
us arna fhaicsin dóibh gu ndúadar cuid dá dhisgiobluibhsion arán lé
lamhuibh salcha (adhón gan ionnladh) dorinneadar gearán.
(Oír ní ithid na Pharisínigh agus na Hiuduighe uile bíadh, achd muna
ionnlaid síad a lámha gu meinic, ag coimhéd órduighthe na sínnsior.
Agus an tan tigid síad ón mhargadh, muna ionnlaid síad, ní ithid síad,
agus atáid mórán do neithibh eile do ghabhadar réna nais do choimhéud,
mar atá níghe na gcopán, agus na bpotadh, agus na soightheach bpráis,
agus na lebhthach.)
Do fhíafruigheadar na Phairisínigh, agus na Sgríbuidhe dhe tar a éis
sin, créd fá nách siubhluid do dhisgiobuilsi do réir órduighthe na
sínnsior, achd ithid síad arán le lamhuibh gan ionnladh?
Agus do fhregair seision agus adubhairt sé ríu, gu fírinneach is
maith dorinne Isaias fáidheadóireacdh in bhar dtimcheall a luchd an
fhúarchrábhuidh: mar atá arna sgriobhadh, Onóruighid an pobal so mhé
léna bpussuibh, achd atá a gcroidhe a bhfhad úaim.
Achd is díomháoineach doníd síad seirbhís damhsa, ag teagasg aithentadh
na ndaoine mar theagasg.
Oír ar dtréigen aithne Dé, congaibhthí órdughadh na ndáoine, mar
atá nighe na bpotadh agus na gcopan: agus doníthí mórán do neithibh
eile is cosmhail ríu so.
Agus adubhairt sé ríu, is maith churtháoi ar gcúl aithne Dé, dochum gu
gcoimhéudfadh sibh bhur ngnáthughadh féin.
Oír adubhairt Máoisi, Onóruigh hathair agus do mháthair féin, agus
gidhbé adéra olc réna athair nó réna mhathair, cuirthear dochum báis é.
Achd adeirthísi, dá nabradh éin neach ré na athair nó ré na
mháthair Corbán (adhón, an tiodhlacadh) dobheirimsi úaim, rachaidh sé
a dtarbha dhuitsi.
Agus ní léigthí dhó as sin amach nísa mhó do dhéunamh dá athair ná dhá
mháthair féin:
Ag cur bhréithre Dé ar gcúl leis an ngnáthughadh do órduigheabhair
féin: agus is mór dá leitheidibh so doníthí.
Agus ar ngairm an tslúaigh uile chuige dhó, adubhairt sé ríu,
éisdigh ríumsa uile, agus tuigidh.
Ní fhuil ní ar bioth ar an dtáobh amuigh don duine théid asdeach ann,
lénab éidir a shalchadh: achd na neithe thig as amach, as íad súd na
neithe shalchus an duine.
Ma táid clúasa dochum éisdechda ag neach ar bhioth, éisdeadh sé.
Agus an tan dochúaidh sé asdeach a dtigh ón tslúagh, do chuireadar a
dhisgiobuil ceisd air, a dtimchell na baramhla.
Agus adubhairt sé ríu, an bhfhuiltísi leis mar an gcéudna gan tuigsin?
an né nach tuigthí giodhbé ní don táobh amuigh théid asdeach sa dhuine,
nach éidir leis eisean do shalchadh?
Oír ní théid sé asdeach ana chroidhe, achd ana bholg: agus téid sé
amach sa chamra, ghlanus an uile bhíadh.
Achd adubhairt sé, an ní théid as an duine, gurab é súd shalchus
an duine:
Oír is don táobh asdigh, ó chroidhe na ndáoine, tigid na
drochsmúaintighe, adhaltrannas, sdríopachus, dúnmharbhtha,
Goid, sainnt, aingídheachd, mealltóireachd, míonáire, drochshúil,
aithiomrádh, úabhar, cuthach,
Tigid na huilcsi uile ón táobh asdigh, agus salchuid síad an duine.
Agus ar néirghe dhó as sin, dochúaidh sé gu léithimlibh Thírus
agus Tsídon: agus ar ndul asdeach gu teagh dháirighthe,
nírbháill leis duine ar bioth dfhaghail a fheasa: gidheadh
nírbhéidir leis bheith a bhfholach.
Oír an tan dochúalaidh bean dáirighthe a thuarascbháil, agá raibhe
spiorad neamhghlan ana hinghin, táinic sí agus do léig sí í féin síos
agá chosaibh:
(Agus do budh Gréugach an bhen, do chinéal Sirophenissa) agus do
ghuidh sí é an deamhan do theilgean amach as a hinghin.
Achd adubhairt Iósa ría, fulaing ar tús an chlann do sháthughadh:
oír ní cuibhdheasach arán na cloinne do ghlacadh, agus a theilgen dochum
na gcoiléun.
Achd do fhregair sisi, agus adubhairt sí ris, is fíor sin a
thighearna, gidheadh ithid na cuiléin fán mbord ní do sbrúileach na
leanabh.
Agus adubhairt seisean ríasi, ar son na cainnti so imthigh romhat:
dochúaidh an deamhan amach as tinghin.
Agus dochúaidh sí dhá tigh, agus fúair sí an deamhan ar nimtheachd,
agus a hinghean na luighe ar a leabuidh.
Agus do fhill sé arís ó thórannuibh Thíruis agus Shidon, agus
táinic sé dochum fairge na Galilé, tré lár leithimeall Dhecapolis.
Agus tugadar duine bodhar balbh chuige: agus do íarradar air a lámh do
chur air.
Agus arna bhreith leis fó leith ón fpobal dó, do chuir sé a mhéoir
ana chlúasaibh: agus ag seileagar dhó, do bhean sé réna theanguidh.
Agus ar bhfhéchain súas ar neamh dho, do léig sé osnadh as, agus
adubhairt sé ris, Ephphatha, adhón, bí osgailte.
Agus ar an mball do hosgladh a chlúasa súd: agus do sgáoileadh
cuibhrech a theangadh, agus do labhair sé gu soiléir.
Agus do aithin sé dhíobh gan sin dinnisin do neach ar bioth: achd ní
fhuil dá mhéud dár thoirmisg sé iompa, nach móide gu mór
do fhoillsighidísion é.
Agus do ghabh iongantus romhór íad, agus adubhradar, dorinne sé
gach uile ní gu maith: dobheir sé fá deara gu gcluinid na bodhair: agus
gu labhruid na bailbh.
Ann sna laithibh sin ar gcruinniughadh do phóbal romhór, agus gan ní
aca do iosdáois, ar ngairm a dhisgiobal Diosa chuige, adubhairt sé
ríu:
Atá trúaighe romhór agam don phobal: do bhríogh gur anadar anois
trí lá am fhochair, agus nach fuil ní ar bioth ré a ithe aca.
Agus dá léige mé iona dtrosgadh dhá dtighibh féin íad, rachaid síad
an anbhfhainne ar slighidh, óir táinic cuid aca a bhfhad.
Agus do fhreagradar a dhisgiobuil é, agá rádha gá háit as a
bhfhédfadh duine íad so do shásadh lé harán annso ar an bhfhásach?
Agus do fhíafruigh seisean díobh, gá mhéud narán atá agaibh? agus
adubhradarsan, a seachd.
Agus do aithin seision don tslúagh suidhe síos ar an dtalamh: agus ar
nglacadh na seachd narán úd dó, tar éis bhuidheachuis do thabhairt do,
do bhris sé, agus tug sé dá dhisgiobluibh íad dochum a gcura ana
bhfhíadhnuisi: agus do chuiredarsan a bhfhíadhnuisi an tslúaigh íad.
Agus dobhádar beagán díasgaibh bega aca: agus an tan tug sé
buidheachus, adubhairt sé íad soin fós do chur na bhfhíadhnuisi.
Agus do itheadar, agus do sásadh íad: agus do thóghbhadar seachd gcléibh
do bhíadh bhrisde dobhí dhfhuighleach aca.
Agus dobhí an luchd do chaith an bíadh a dtúairim cheithre míle:
agus do léig sé úadha íad.
Agus ar an mball ar ndul a luing dhó maille réna dhisgiobluibh,
táinic sé go rann Dalmanutha.
Agus tángadar na Phairisínigh amach, agus do thionnsgnadar connspóid
do chur air, ag íarruigh comhartha ó nemh air, ag cur chathuighthe air.
Agus ar ndéunamh osnaidh doimhne dhósan ana spioraid, adubhairt sé,
créd fá níarrann an cineadh so comhartha? adeirim ribh gu fírinneach, nách
tiobharthar comhartha don chineadh so.
Agus arna bhfhagbháil dó, ar ndul a luing arís dó, dochúaidh sé tar
abhuinn.
Agus do dhearmadadar na disgiobuil arán do bhreith léo: agus ní
raibhe aca achd áon arán amháin ann sa luing.
Agus do aithin sé dhióbh, agá rádha, féuchaidh, tabhruidh dhá bhur
naire ribh ó laibhín na Bhpairisínéach, agus ó laibhín Iorúaith.
Agus do thagradar eatorra féin, agá rádha, is tré nách fuilid
aráin aguinn atá sé.
Agus arná aithne sin Diósa, adubhairt sé ríu, créd dobheir ag
disbóireachd sibh, ar son nach fuilid aráin aguibh? an né nach tugtháoi
fós dá bhur naire an bhfhuiltí fós gan tuigsin? an bhfhuilid croidheadha
crúaidhe aguibh fós?
O atáid súile aguibh créd fá nach faicthí? agus ó táid clúasa
aguibh créd fá nach cluintí, agus nach cuimhnighthí?
An tan do bhris mé na cuig aráin úd ar na cuig mhíltibh, ga mhéud
clíabh lán do bhíadh bhrisde do thógabhair? adeiridsean ris, da chlíabh
dhéug.
Agus a núair do bhris mé na seachd naráin ar na ceithre mhíle fear,
gá mhéud gclíabh lán dfhuigheall do thógabhair? agus
adubhradarsan, a sechd.
Agus adubhairtsion ríu, cionnas nách tuigthí na neithesi?
Agus táinic sé gu Bethsaida: agus tugadar dall chuige, agus do
íarradar air búain ris.
Agus ar mbreith ar láimh an doill dó, do threóruigh sé as an mbaile
amach é: agus ar gcur a sheile ar a shúilibh súd, agus ar gcur a lámh air,
do fhíafruigh sé dhe an bhfhacuidh sé én ní.
Agus ar dtógbháil a shúl súas dósan, adubhairt sé, dochím dáoine ag
siobhal mar chranna.
Na dhíaidh sin, do chuir sé a lámha arís ar a shúilibh, agus tug
sé fá deara dhó, a shúile do thógbháil súas: agus do haiseagadh a radharc
dhó, agus dochonnaic sé cách uile gu soiléir a bhfhad úadha.
Agus do chuir Iósa dhá thigh féin é, agá rádha, na himthigh don
bhaile úd asdeach, agus ná hinnis dénduine sa bhaile.
Agus dochúaidh Iósa agus a dhisgiobail amach gu bailtibh Cesaria
Philippi: agus do chuir sé ceisd ar a dhisgiobluibh ar an slighidh,
ag rádha ríu, créd adeirid na dáoine cía mheisi?
Achd do fhreagradarsan, adeir cuid díobh gurab tú Eóin baisde:
agus cuid eile Elías: agus cuid eile áon do na fáidhibh.
Agus adubhairt seisean ríu, achd cía adeirthísi mheisi dho bheith? ar
bhfreagra do Pheadar, adubhairt sé ris, as tú an Críosd úd.
Agus dorinne sé bagar orrtha, gan sin do rádha ré duine ar bioth
na thimcheall féin.
Agus do thionnsgain sé a dteagasg, gurab éigean do mhac an duine mórán
dfhulang, agus a dhíultadh ó na sínnsearuibh, agus ó úachdaránuibh na
sagart, agus ó na sgríobuidhibh, agus a mharbhadh: agus a éirghe arís a
gcionn trí lá.
Agus do labhair sé an glórsa ós aird. Agus ar mbreith do Pheadar
air, do thionnsgain sé milleun do thabhairt do.
Achd ar gcassadh dhósan, agus ar bhfhéchain ar a dhisgiobluibh,
do imdhearg sé Peadar agá rádha, beir úaim thú a shataín: óir ní
thuigeann tú na neithi thig ó Dhia, achd na neithe thig ó
dháoinibh.
Agus ar ngairm an tslúaigh agus a dhisgiobal chuige dhó, adubhairt
sé ríu: giodhbé lénab áill mheisi do leanmhuin, díultadh sé dhó féin,
agus tógbhadh sé a chros, agus leanadh se mheisi.
Oír gidhbé neach lénab áill a anam do choimhéd, caillfidh sé é:
agus gidhbé neach chaillfeas a anum féin ar mo shonsa, agus ar son an
tsoisgéil coimhéudfaidh sé é.
Oír créd é an tarbha dho neach ar bioth, dá bhfhaghadh sé an domhan
uile dhéudáil, agus a anum féin do chailleamhain?
Nó créd í an mhaluirt dobhéuradh neach ar bioth ar son a anma féin?
Oír gidhbé neach lé madh nár mheisi, agus mo bhríathra ann sa chineadh
adhaltrannach agus pheacthach so, bhudh nár lé mac an duine eisean mar an
gcédna, an tan tiocfas sé a nglóir a athar féin, maille ré na ainglibh
náomhtha.
Agus adubhairt sé ríu, gu fírinneach adeirimsi ribh, gu bhfhuil
cuid dá bhfhuil ina seasamh annso dho lathair, nách blaisfi bás, no gu
bhfhaicid siad ríoghachd Dé ar dtechd maille ré cumhachduibh.
Agus a gcionn sé lá na dhíaigh sin, rug Iósa Peadar, agus Séumas,
agus Eóin leis, agus do thréoruigh sé íad na naonar fá leith, gu sliabh
ro árd: agus do hathruigheadh a chruth ina bhfhiadhnuisi.
Agus dobhádar a éduighe deallruightheach, roigheal mar an sneachta, a
gcruth nách éidir lé háoin fhear bheirthi anéudach ar an dtalumh a
ngealadh.
Agus do taidhbhreadh dhóibh Elías maille ré Máoisi, agus dobhádar
ag comhradh ré Hiosa.
Agus ar bhfhreagra dho Pheadar, adubhairt sé ré Hiósa, a
mhaighisdir, is maith sinne do bheith annso: ar anadhbharsin déunam
trí botha, both dhuitsi, agus both do Mháoisi, agus both Délías.
Oír ní raibhe a fhios aige créd do laibhéoradh sé: oír dobhádar ar
crith ré heagla.
Agus do éirigh néull do chuir sgáile na dtimcheall: agus táinic guth as
an néull, agá rádha, ag so an mac gradhach úd agamsa, éisdigh ris.
Agus ar bhfhéchain ina dtimcheall gu hobann doibh, ní fhacadar éin
neach as sin súas, achd Iósa na áonar ina bhfhochair.
Agus an tan dobhádar ag teachd anúas don tslíabh, do thoirmisg sé iompa,
gan na neithe dochonncadar dinnisin déin neach, no gu neiséirghedh mac an
dhuine ó mharbhuibh.
Agus do chongmhadar an glór sin aca féin, dá fhíafruighidh dhá chéile,
ciodh is ciall dó súd, eiséirghe ó na marbhaibh.
Agus do fhíafruigheadar dheisean agá rádha, créd fá nabruid na
sgriobuidhe, gurab éigean do Elías do thoigheachd ar tús?
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, gu deimhin ar dtoigheachd
Delías ar tús, aiséogaidh sé gach uile ní: agus mar atá arná sgríbhadh a
dtimchell mhic an duine, gu gcaithfedh sé mórán dfhulang, agus bhéith fá
neimhchion.
Achd adeirimsi ribh, gu dtáinic Elías, agus gu ndearnadar ris
gidhbé ní do thogradar, mar atá arná sgríobhadh air.
Agus ar dteachd dó dochum a dhisgiobal, dochonnaic sé slúagh mór ina
dtimcheall, agus na sgriobuidhe ag diosbóireachd ríu.
Agus ar an mball a bhfhacaidh an slúagh uile é, do ghabh úathbhás íad:
agus ag rioth chuige do chuireadar fáilte roimhe.
Agus do fhíafruigh sé do na Sgríobuidhibh, créd é an ní so thagartháoi
eadruibh féin?
Agus ar bhfhreagra dho neach dhon tslúagh, adubhairt sé, a mhaighisdir,
tug mé mo mhac chugad, an a bhfhuil spiorad bhalbh.
Agus gach uile bhall a mbeirenn sí air, tairrngidh sí as a chéile é:
agus cuiridh se cubhar thar a bhéul, agus doní sé gíosgarnach léna
fhíacluibh, agus téid se a seirgtheachd: agus adubhairt mé réd
dhisgiobluibhsi a cur amach as, achd cheana níor fhéudadar.
Agus ar bhfhregra dhósan adubhairt sé ris, a chíneadh gan
chreideamh, gá fad bhías mé eadruibh? agus gá fad fós fhuiléongus mé sibh?
tabhruidh chugamsa é.
Agus tugadar chuige é. Agus an tan dochonnaic sé é, do tharraing an
spiorad as a chéile é ar ball: agus ar dtuitim ar an dtalamh dhó, dobhíodh
sé dhá únfairt ag cur chubhair as a bhéul.
Agus do fhiafruigh Iósa dhá athair, gá fad daimsir ó tharla so
dhó? achd adubhairt seision, ó dobhí sé na leanabh,
Agus is meinic do theilg sí a dteinidh agus an uisgibh é, dochum gu
millfeadh sí é. Achd má atá cumhachda ar bioth agadsa, fóir oruinne, maille
ré trúaighe do bheith dhúinn.
Achd adubhairt Iósa ris, más éidir leat so do chreideamhuin, atá
gach én ní sodhénta don té chreidios.
Agus ar neigheamh dhathair an bhúachalla ar an mball maille ré
déruibh, adubhairt sé creidim a thighearna, fóir mo mhíchreideamh.
Agus an tan dochonnaic Iósa an slúagh uile ag coimhrith chuige, do
imdhearg sé an spiorad neamhghlan, agá rádha ría, a spiorad bhalbh agus
bhodhar, aithnimsi dhíot, imthigh amach as, agus na héirigh asdeach
ann nísa mhó.
Agus ar neigheamh dhi, agus arna tharrang as a chéile gu ro
úathbhásach dhí, dochúaidh sí amach as: agus dobhí sé a riochd mhairbh,
ionnas gu ndubhradar mórán, gu bhfhúair sé bás.
Achd ar mbreith Díosa ar a láimh, do thógaibh sé súas é: agus
do éirigh seision.
Agus an tan dochúaidh sé asdeach a dtigh, do fhíafruigheadar a
dhisgiobail de gu seicréidech, créd é an fáth nách ar fhédamairne an
spiorad úd do theilgean amach?
Agus adubhairt seisean ríu, ní héidir an ghné dheamhan so do dhul
amach lé ní ar bioth eile, achd tré úrnuighthe, agus tré throsgadh.
Agus ar nimtheachd dóibh as súd, dochúadar a náoineachd tríd an
Ngalilé: agus nírbháil leis a fhios do bheith ag áoinneach.
Oír do thegaisg sé a dhisgiobail féin, agus adubhairt sé ríu,
dobéurthar mac an duine a lámhuibh na ndáoine, agus cuirfid síad
dochum báis é: agus tar éis bháis dfhaghbháil dó, éiréochuidh sé an
treas lá.
Achd nír thuigeadar an comhrádhsa, agus dobhí eagla orrtha a
fhíafruighe dheisean.
Agus táinic sé gu Capernaum: agus ar mbeith a dtigh dhó, do
fhíafruigh sé dhíobh, créd dobhí aguibh dhá thagra edruibh féin ar an
slighidh?
Achd do thochdadarsan: óir dho bhádar ag tagra an adhaigh a chéile
ar an slighidh, cía aca budh mhó.
Agus ar suidhe dhó, do ghoir sé an dá fhear dhéug chuige, agus
adubhairt sé ríu, gidhbé neach lénab mían bheith a dtosach, búdh é bhus
déigheanuighe dho chách uile, agus bhus minisdir dhóibh uile.
Agus ar mbreith ar leanabh dhó, do chuir sé ana lár é: agus arna
ghabháil ana uchd do, adubhairt sé riu,
Gidhbé neach ghéubhus chuige aon dá leitheidibh so do leanbuibh am
mainmsi, gabhuidh sé mheisi chuige: agus gidhbé neach ghéubhus mheisi
chuige, ní meisi ghabhus sé chuige, achd an té úd do chuir úadha mhé.
Achd do fhreagair Eóin é, agá rádha, a mhaighisdir, dochonncamair
neach ag cur na ndeamhan amach ad tainmsi, nách leanann sinne: agus do
chuireamair toirmeasg air, ar son nách leanann sé sinne.
Agus adubhairt Iósa, ná toirmeasguidh é: oír ní fhuil áoinnech
dhoghéna míorbhuile tré mainmsi, agus fhédus olc do rádh ríum ar an
mball.
Oír gidhbé neach nách fuil anar naghuidhne, atá sé ar ar son.
Oír gidhbé neach dobhéura cupán uisge ré a ól dáoibhsi am
mainmsi, tré gurab lé Críosd sibh, adeirim ribh gu fírinneach, nach
léigfi sé a lúaighidheachd amugha.
Agus gidhbé dobhéura adhbhar oilbhéime dáoin neach do na dáoinibh
beaga so chréideas ionnamsa, do budh fhearr dhó gu mór gu gcuirthí cloch
mhuilinn fána bhrághuid, agus gu dteilgthí é ann sa bhfhairge.
Agus más ciontach do lámh ré hoilbhéim dhfhagháil duit, gearr dhíot
í: is fearr dhuit dul ar leathláimh don bheathaidh, iná dhá láimh do
bheith agad, agus dul gu hifearnn, a dtéinidh nách éidir do mhúchadh:
A náit nach téid a bpéisd déug, agus nách múchtar an teine.
Agus más ciontach do chos ré hoilbhéim dhfhagháil duit, gearr dhíot í:
is fearr dhuit dul don bheathuidh mharthanuigh ar leathchois, iná dhá
chois do bheith agad agus do theilgean gu hifearn, ann sa teinidh nách
éidir dhó mhúchadh:
A náit nách téid a bpéisd déug, agus nách múchtar an teine.
Agus más ciontach do shúil ré hoilbhéim do thabhairt dhuit, teilg
assud í: is fearr dhuit dul asdeach gu ríoghachd Dé ar éunshúil, ná dhá
shúil do bheith agad, agus do theilgean gu teinidh ifeirn:
A náit nách téid a bpéisd déug, agus nách múchtar an teine.
Oír saillfithear gach áoin neach lé teinidh: agus saillfithear gach
áoin iodhbairt lé salann.
Is maith an salann: achd cheana má bhíonn an salann gan bhlas, créd
lé a ndéuntáoi deaghbhlasda é? biodh salann agaibh ionnaibh féin, agus
biodh síodhcháin aguibh ré chéile.
Agus ar néirghe as sin dó, táinic sé gu críochuibh Iudéa, trés an
dtáobh thall do Iórdán: agus do chruinnighedar slúagh arís chuige:
agus mar bhudh ghnáthach leis, do theaguisg sé íad arís.
Agus ar dteachd do na Phairisíneachuibh chuige, do fhíafruigheadar
dhe, ag cur chathuighthe air, nar cheaduightheach dhfhior a bhean do
ligean.
Achd ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé ríu, créd do aithin
Máoisi dhíbh?
Agus adubhradarsan, do fhulaing Máoisi leitir dhealaighthe dho
sgríobhadh, agus a leigean.
Agus ar bhfhreagra Dhiósa adubhairt sé ríu, is ar son chrúais bhur
gcroidhesi do sgríobh sé anaithnesi dhíbh.
Gidheadh ó thósach an chruthaighthe, dorinne Día an fear agus an bhean.
Ar anadhbharsin fúicfidh neach a athair féin, agus a mháthair, agus
adharfuidh sé dhá mhnáoi fpósda:
Agus beid síad aráon na náoin fhéoil: ionnas nách días íad as sin
amach, achd éin fhéoil.
Ar anadhbharsin gidhbé ní do chengail Día ré chéile, na
sgáoileadh duine é.
Agus asdigh arís do chuireadar a dhisgiobuil ceisd fán ni gcéudna
sin air.
Agus adubhairt seision ríu, gidhbé ar bioth duine leigfios a bhean
féin, agus dobhéura bean eile, doní sé adhaltrannus na haghaidh.
Agus má léigenn ben a fear féin, agus gu bpósfadh sí ré fear eile,
doní si adhaltrannas.
Agus tugadar chuige leinibh, dochum gu mbenfadh sé ríu: agus do
imdhergadar a dhisgiobail an mhuinntear thug léo íad.
Achd an tan dochonnaic Iósa sin dobhí míchéudfaidh aige orrtha,
agus adubhairt sé ríu: léigidh do na leanbaibh teachd chugamsa, agus ná
toirmeasgaidh íad. Oír is léna leithéidibh súd flaitheas Dé.
Adeirim ribh gu fírinnech, gidhbé nách géubha ríghachd Dé chuige
mar leanb, nách racha sé asdeach gu bráth innti.
Agus an tan do ghabh sé chuige íad ana uchd, ar gcur a lámh orrtha,
do bheannaigh sé íad.
Agus an tan dochúaidh sé amach ar an slighidh, do rith óglach
chuige, agus do léig sé ar a ghlúinibh dhó é, agus do fhíafruigh sé dhe: a
mhaighisdir mhaith, créd doghéuna mé, dochum gu bhfhuighinn an bheatha
mharthanach dhoighreachd.
Agus adubhairt Iósa ris, créd fá ngoireann tú maith díomsa, ní
fhuil nech ar bioth maith, achd an táon adhón Día.
Atá fíos na naitheantadh agud, ná déuna adhaltrannus, ná déuna
dúnmharbhadh, ná déuna goid, ná déuna fíadhnuisi bhreige, ná déuna díoghbháil
do neach ar bioth, onóruigh thathair féin agus do mháthair.
Achd ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé ris, a mhaighisdir, do
choimhéud mé íad so uile ó móige.
Achd ar bhfhéuchain Diósa air, tug sé toil dó, agus adubhairt sé ris,
atá én ní dhuireasbhuidh ort: imthigh, reac a bhfhuil don tsáoghal agad,
agus tabhair do na bochdaibh: agus doghébha tú ionnmhas ar neamh: agus tarra,
lean meisi, ar dtógbháil do chroisi ort.
Agus do ghabh doilgheas eisean ar son an chomhráidh sin, agus do
imthigh sé gu tuirseach: óir dobhí iomad saidhbhris aige.
Agus an tan do fhéuch Iósa ina thimcheall, adubhairt sé réna
dhisgiobluibh, créd é a dhocamhluighe dhon mhuinntir úd agá bhfhuil
saidhbhrios aca, dul asdeach gu flaitheas Dé.
Agus dobhí faitcheas ar a dhisgiobluibh réna bhríathruibh. Agus ar
bhfhregra Dhiósa arís, adubhairt sé ríu: a chlann, créd é a dhocrachd
don mhuinntir chuireas a ndóigh ana saidhbhreas, dul asdeach gu flaitheas
Dé?
As usa dho chámhall dul tré chró shnáthaide, iná dho dhuine shaidhbhir
dul asdech a bhfhlaitheas Dé.
Achd do ghabh barr úathbháis íadsan, agá rádha eatorra féin, más fíor
sin cía is éidir dho shlánughadh?
Agus ár bhfhéuchuin Diosa orrtha adubhairt sé, ní fhuil so a
gcumhachdaibh na ndáoine do dhéunamh, achd atá sé ar cumas do Dhía, óir
atáid na huile neith soidhéunta dho Dhía.
Agus do thionnsgain Peadar a rádha ris, féuch, do thréigeamairne
gach uile ní, agus do leanamair thusa.
Achd ar bhfhreagra Dhiósa, adubhairt sé, adeirim ribh gu
fírinneach,
nách fuil éin neach fhúigfeas a theagh, nó a dherbhráithreacha, nó a
dheirbhsheathracha, nó a athair, nó a mháthair, nó a bhean, nó a chlann,
nó a dhúthaidh, ar mo shonsa agus ar son an tsoisgéil,
Nach fuighe sé a chéud oiread anois ann sanaimsirso, tighthe,
agus dearbhraithreacha, agus deirbhsheathracha, agus máithreacha, agus
clann, agus dúthaidh maille ré hannro, agus ann sa tsáoghal atá ag
teachd an bheatha mharthanach.
Achd atáid mórán ar tús, bhías fá dheireadh: agus ar deiredh, bhías
a dtosach.
Agus dobhádar ar an slighidh ag dul súas gu Híarusaléim: agus do
bhí Iósa rompa, agus do ghabh adhúathmhuireachd iad, agus dá leanmhuin do
ghabh eagla íad. Agus ar mbreith an dá fhear dhéug dhó fá leith leis
arís, do thionnsgain sé na neithe do theigéumhadh dhó dhinnisin dóibh.
Agá rádha tabhruidh dhá bhur naire, atámaíd ag dul súas gu
Híarusaléim, agus dobérthar mac an duine dúachdaránuibh na sagart,
agus do na sgríbuidhibh, agus béuruid síad bhreith mbáis air, agus
dobhéruid síad do na cineadhachuibh é.
Agus doghéunaid síad fonámhad fáoi, agus sgíursfuid síad é, agus
géubhaid síad dá seilidhibh air, agus cuirfid síad dochum báis é; achd
éiréochuidh sé arís an treas lá.
Agus tangadar clann mhac Sebidei, adhón, Séumas agus Eóin
chuige, agá rádha, a mhaighisdir, is sí ar dtoil gidhbé ní
íarrfam ort, do dhéunamh dhuinn.
Achd adubhairt seisean ríu, créd bhudh áill libh dho dhéunamh
dhamhsa dhíbh?
Agus adubhradarsan ris, áontaigh dhúinn gu suidhfi fear aguinn ar
dho láimh dheis, agus fear eile ar dho láimh chlí, ad ghlóir féin.
Achd adubhairt Iósa ríu, ní fhuil a fhios aguibh, créd íarrtháoi.
Anéidir libh an cupán ibhimsi dól, agus bhur mbaisdedh, leis an
mbaisdedh, lé a mbaisder mheisi?
Agus adubhradarsan ris, is éidir. Achd adubhairt Iósa ríu, gu
deimhin an cupán ibhimsi iobhtháoisi é: agus an baisdeadh lé a mbaisdear
mheisi, baisdfither sibhsi leis:
Achd suidhe ar mo láimh dheis, agus ar mo láimh chli, ní lemsa a
thabhairt úaim, achd dobéurthar é dhon dreim úd dar hullmhuigheadh é.
Agus an tan dochúaladar an deichneabhar so, do thionnsgnadar
míchédfáidh do dhéunamh ar Shéumas agus ar Eóin.
Agus arna ngairm súd Díosa, adubhairt sé ríu: ata a fhios
aguibh an mhuinntear agá bhfhuil cumhachda ar na cinedhachaibh, gu
bhfhuil tighearnus aca orrtha: agus gu mbíd a ndáoine móra tréun orrtha.
Achd cheana ní mar sin bhías sé edruibhsi: achd gidhbé lénab mian
bheith na dhuine mhór an bhur measgsa, bíaidh sé na mhinisdir
aguibh:
Agus gidhbé aguibh lénab mían bheith a dtosach, bíodh sé na
óglách ag cách uile.
Oír ní tháinic mac an duine díarruidh seirbhíse do dhénamh dhó, achd do
dhénamh seirbhísi, agus do thabhairt a anma féin mar éiric ar son mhóráin.
Agus tangadar gu Iericó: agus ar nimthechd dósan agus dá
dhisgiobluibh, agus do bhuidhin mhóir as Ierico, do shuidh an dall
Bartimeus, mac Thimaius, ar an slighidh ag íarruidh derca.
Agus an tan dochúaluidh sé gurbé Iósa Nasardha dhobhí ann, do
thionnsgain sé éighmhe, agus a rádha, a Iósa a mhic Daibhí, déna
trocaire orum.
Agus do imdheargadar mórán é, dochum gu mbíadh sé na thóchd: achd is
móide do éighmheadh seision sin agá rádha a mhic Dábhí, déuna
trócaire oram.
Agus ar seasamh Dhiósa adubhairt sé, eisean do ghairm chuige. Agus do
ghoireadarsan an dall, dá rádha ris, bíodh dóchas maith agad, éirigh: atá
sé dhod ghairm.
Agus ar dteilgean a bhruit úadha dhósan, do eirigh sé, agus táinic sé
dochum Iósa.
Agus ar bhfhreagra Dhiósa adubhairt sé rís, créud is mían leat
mheisi
do dhéunamh dhuit? achd adubhairt an dall ris, Rabbóni, adhón, a
mhaighisdir mo radharc dhaiseag dhamh.
Agus adubhairt Iósa ris, imthigh, do shlánuigh do chréideamh thú.
Agus ar an mball fúair sé a radharc, agus do lean sé Iósa sa tslighidh.
Agus an tan tangadar a bhfhogus Díarusaleim, gu Bethphage agus
gu Betanía gu slíabh na Noluidheadh, do chuir sé días dá
dhisgiobluibh úadha,
Agus adubhairt sé ríu, imthighidh don bhaile úd tháll as bhur
gcomhair. Agus mar ráchtháoi asdeach ann, doghéubhtháoi searrach
ceanguilte, ar nách deachuigh éunduine ríamh: sgáoilidh é agus tabhruidh libh
é.
Agus dá nabra éinneach ribh, créud fá ndéuntáoi so? abruidh, gu bhfhuil
a ríachdanus ar an dtighearna: agus cuirfidh sé úaidh annso ar ball é.
Achd do imthigheadarsan, agus fúaradar an searrrach ceangailte
ag an dorus don táoibh amuigh ag gcomhrug dhá shlighedh: agus do
sgáoileadar é.
Agus adubhradar dream dháirighthe don mhuinntir dobhí ina sesamh
annsúd ríu, créd doníthí ag sgáoileadh an tsearruigh?
Achd adubhradarsan ríu, mar dho aithin Iósa dhíobh: agus do
leigedar úatha íad.
Agus tugadarsan an searrach dochum Iósa, agus do theilgeadar a mbruit
air, agus do shuidh sé air.
Agus do leathnuigheadar morán a mbrait ar an slighidh: agus do
ghearradar drong eile géuga do na crannuibh, agus do chroithedar ar an
slighidh íad.
Agus an luchd dobhí rompa, agus an luchd dobhí ina ndeaghuidh, do
éighmhedar, agá rádha, hosanna, is beannaighthe an té thig a nainm an
tighearna.
Is beannuighthe ríoghdhachd ar nathairne Dábhí, táinic a nainm an
tighearna: hosanna atá ann sna neamhdhaibh roárda.
Agus dochúaidh Iósa asdech gu Híarusaléim, agus don teampoll:
agus ar bhfhéuchain ina thimcheall ar gach én ní dhó, ar mbeith don
tráthnóna ann, dochúaidh sé amach gu Betania maille ris an dá fhear
dhéug.
Agus an lá na dheaghaidh sin, an tan dochúadar amach as
Betanía, do ghabh ocrus é.
Agus an tan dochonnaic sé crann fíge a bhfhad úadha, ar a raibhe
duilleabhar, táinic sé dhá fhéuchain an bhfhuighbheadh sé éin ní air:
agus an tan táinic sé chuige, ní fhúair sé ní ar bioth air achd na duilléoga:
óir nírbhí aimsir na bhfhighidhe í.
Agus ar bhfhreagra Díósa, adubhairt sé ris an gcrann bhfhige, ó
so súas nár ithe duine ar bioth toradh dhíot gu bráth, agus dochúaladar a
dhisgiobail é,
Agus tangadar gu Híarusaléim: agus ar ndul asdeach dhon teampoll
Díosa, do thionnsgain sé an dream úd dobhí ag reic, agus ag ceannach ann
sa teampoll do chur amách, agus do theilg sé buird lochda malarta an
airgid, agus caithíreacha luchda reaca na gcolum bunscionn.
Agus ní fhuilngedh sé gu nímchóradh duine ar bioth soightheach thríd
an dteampoll.
Agus tug sé teagasg úadha, agá rádha ríu, an né nach fuil sgríobhtha,
gu ngoirfithear teach úrnuighthe dom thíghse, ag na huile
chineadhachuibh? achd dorinneabhairsi tuinidhe bhithbhineach dhe.
Agus dochúaladar na sgriobuidhe, agus úachdaráin na sagart so, agus
dobhádar dhá íarruidh cionnus do mhillfidís é. Oír dhó bhí eagla orrtha,
do bhríogh gu raibhe adhúathmhuireachd ag an tslúagh uile ana theagasg.
Agus an tan táinic an tráthnóna, dochúaidh sé amach as an
gcathruigh.
Agus ar ngabháil réna tháobh ar maidin dóibh, dochonncadar an
crann fíge arná chrionadh as a fhréumhach.
Agus ar gcuimhniughadh do Fpeadar, adubhairt sé ris, a mhaighisdir,
féuch, an crann fíge úd do mhalluigh tú, atá sé ar gcríonadh.
Agus ar bhfhreagra Dhíosa adubhairt sé ríu, bíodh creideamh Dé aguibh.
Oír gu fírinneach adeirimsi ribh, gidhbé neach adéura ris an
slíabh so, tógaibhthear thú, agus teilgthear ann sa bhfhairge thú: agus
nách bía
cunntabhairt aige ana chroidhe, achd gu gcréide sé gu dtiucfaid na
neithe adeir sé dochum críche, teigéumhaidh dhó gach ní a déura sé.
Ar anadhbharsoin adeirim ribh, gidhbé ní íarrtháoi an tan
doníthí úrnuighthe, creididh gu bhfhuighthí: agus doghéubhtháoi é.
Agus an tan bhéithí an bhur seasamh ag dénamh úrnaighthi, maithidh má
tá ní ar bioth aguibh anaghuidh dhuine ar bioth: dochum gu maithfeadh bhur
nathairsi atá ann sna neamhdhaibh, bhur gcoirthe dháoibhsi mar an
gcéudna.
Oír muna mhaithtísi, ní mhaithfi bhur nathair atá ann sna neamhdhaibh
bhur gcoirrthe féin díbhsi.
Agus tangadar arís gu Híarusaléim: agus ar mbeith ag siobhal sa
teampoll dósan, tangadar úachdaráin na sagart, agus na sgríobuidhe, agus
na sinnsir chuige:
Agus adeirid síad ris, créd é an túghdarrás lé a ndéunann tusa na
neithesi? agus cía thug na cumhachda so dhuit, dochum na neitheadh so
do dhéunamh?
Achd ar bhfhreagra Dhíosa adubhairt sé ríu, fíafróchaidh meisi éin ní
amháin díbhsi: agus tabhruidh freagra oram, agus innéosaidh mé dhíbh cía
an tughdarrás a ndéunuim na neithe so?
An ó neamh tháinig baisdeadh Eóin, nó an ó dháoinibh? tabhruidh freagra
orum.
Agus dobhádar ag disbóireachd eatarra féin, agá rádha, ma deirmid
ó neamh: adéura sé, ar anadhbharsin créd fá nár chréideabhairsi dhó?
Achd má deirmíd, ó na dáoinibh: atá eagla an fpobuil oruinn: oír
dobé a mbreathnughadh uile ar Eóin, gurbhfháidh é gu fírinneach.
Agus ar bhfhregra dhóibhsion adubhradar ré Híosa, ní fhuil a fhios
againn. Agus ar bhfhregra Dhíosa, adubhairt sé ríu, ní mó innéosus
meisi dhíbhsi cía an tughadarrás lé a ndéunuim na neithe so.
Agus do thionnsgain sé labhairt riu a gcosmhalachaibh agá rádh, do
chuir duine dháirighthe fíneamhuin, agus do chuir sé fál na
timcheall, agus do thochuil sé clais an a mbrúidhfidhe an fíon, agus
do thogaibh sé tor, agus
tug sé ar cios do sgológaibh í: agus dochúaidh sé féin a gcoigcrích.
Agus do chuir sé searbhfhoghantuidhe chum na sgológ na am
féin, dochum gu bhfhuighbheadh sé ni do thoradh na fíneamhna ó na
sgológuibh.
Achd ar mbreith air dhóibhsean do ghabhadar air, agus do leigeadar
úatha folumh é.
Agus arís do chuir sé chuca searbhfhoghantuighe eile: agus ar
ngabháil do chlochaibh ar an bhfhearsoin, do bhriseadar a cheann, agus
do chuireadar úatha fá mhímhodh é.
Agus arís do chuir sé neach eile chuca: agus do mharbhadar an
fearsin: agus mórán eile, ag gabháil ar chuid aca, agus ag marbhadh choda
eile.
Achd dobhí aige fós éun mhac amháin ionmhuin, agus do chuir sé eisean
chuca fá dheireadh, agá rádha, dobhéuraid síad onoir dom mhac.
Achd adubhradar na sgológa úd eatorra féin, is é so an toidhre: tigidh,
marbhum é, agus bhudh linn féin an oidhreachd.
Agus ar mbreith air do mharbhadar agus do theilgeadar as an
bhfíneamhain amach é.
Ar anadhbharsin, créud doghéna tighearna na fíneamhnach? tiocfaidh
sé, agus sgriosfuidh sé na sgológa, agus dobhéura sé an fhíneamhuin do
dháoinibh eile.
An né nár léughabhair an sgriobtúir so, an chloch dho dhíultadar na
sáoir, is í so atá arná cur na cloich uillenn sa chúinne.
Is é an tighearna dorinne so, agus is iongnadh é an ar súilibhne?
Agus do íarradarsan breith airsion, achd dobhí eagla an fpobail
orrtha: oír do thuigeadar gurab ana naghaidh féin adubhairt sé an
chosmhalachdsoin, agus arna fhagbháil do imthigheadar rompa.
Agus do chuireadar chuige dream dháirighthe do na Phairisíneachuibh,
agus do na Herodianachuibh, dochum gu ngreamóchadáois é ana chainnt.
Agus an tan tangadar súd adubhradar ris, a mhaighisdir, atá a fhíos
aguinne gu bhfhuil tusa fírinneach, agus nách fuil cás agad a
náonduine: oír ní fhéuchann tú ar fpersuin na ndáoine, achd múinidh tú
slighe Dé do réir na fírinne: an ceaduightheach cíos do thabhairt do
Chesar, nó gan a thabhairt? an dtiubhrum nó an né nách dtiubhrum?
Agus ar naithne a gcealgaireachda dhósan, adubhairt sé ríu,
créd fá mbuaidheartháoi mhé? Tabhruidh chugam pinginn dá féuchain.
Agus tugadarsan sin léo. Agus adubhairt seision ríu, cía dhárab
íomháigh so, agus cía an sgríbheann? agus adubhradarsan
ris, iomhaigh Cheusair.
Agus ar bhfhreagra Dhíosa adubhairt sé ríu, tabhraidh do Chésair, na
neithe is lé Césair: agus do Dhía, na neithe is lé Dia. Agus do
biongnadh léo é.
Agus tangadar na saduicínigh chuige, adeir nách fuil eiséirghe
ann: agus do fhíafruigheadar dhe agá rádh,
A mhaighisdir do sgríobh Máoisi dhuinn, da bhfhagadh dearbhráthair
dhuine ar bioth bás, agus gu bhfhúigfeadh sé a bhean, agus nach fuigfeadh
sé clann, a dhearbhráthair do ghabháil a mhná súd chuige, do thógbháil
tsleachda da dhearbhráthair.
Dobhádar móirsheisior dearbhráthar ann: agus tug an céudfhear dhíobh
ben, agus ar bhfhaghail bháis do, nír fhágaibh sé sliochd.
Agus do ghabh an dara fear chuige í, agus fúair sé bás, agus nír
fháguibh seision fos sliochd: agus an treas fear mar an gcéudna.
Agus tugadar an móirsheiser úd í, agus nír fhágbhadar sliochd: agus tar
éis cháich uile fúair an bhen bás mar an gcédna.
Ar anadhbharsin ann saneiséirghe, an tan doghéunuid síad a
neiséirghe, cía aca dá madh bean í? oír dobhí sí ag an móirsheisior na
mnáoi.
Agus ar bhfhregra Dhíosa adubhairt sé ríu; an né nách uime so
atátháoi ar seachrán, tré nách fuil éolus na sgriobtúra aguibh, ná
chumhachd ndé?
Oír an tan éiréochuid síad ó mharbhuibh, ní thabhruid fir mná, agus ní
tabharthar mná dhfhearuibh: achd atáid síad mar na hainglibh atá ar neimh.
Achd a dtimcheall na marbh, gu néireochuid síad arís, an né nár
léughabhair a leabhar Mháoisi, cionnas do labhair Día ris ann sa
sceich, agá rádha, is meisi Día Abrahám, agus Día Iósac, agus Día
Iacob?
Ní hé Día na marbh é, achd Día na mbéo: ar anadhbharsin atátháoisi
ar seachrán gu mór.
Agus táinic neach do na Sgríobuidhibh chuca dochúalaidh ag
disbóirechd íad, agus mar dochonnaic sé gur maith do fhreagair sé iad,
do fhiafruigh sé dhe, cía an chéudaithne do na haithentuibh uile?
Agus do fhreagair Iósa é, gurab í an chéudaithne do na huile
aitheantuibh, éisd a Israhél, an tigherna ar Ndiane, is áointighearna é:
Ar anadhbharsin grádhóchuidh tú an tigherna do Dhía fein, as do
chroidhe uile, agus as tanum uile, agus as tinntinn uile, agus as do
bhríoghuibh uile, ag so an chéudaithne.
Agus is cosmhuil ría so an dara haithne, mar atá so, grádhóchuidh tú do
chomharsa mar thú féin: ní fhuil aithne éile ann, is mó ná íad so.
Agus adubhairt an Sgríobuidhe úd ris, maith, a mhaighisdir,
is fírinneach adubhairt tú sin: gurab éindia atá ann, agus nách fuil
a aithearrach ann achd é féin:
Agus a ghrádhughadh as an gcroidhe uile, agus as an dtuigsin uile, agus
as an nanum uile, agus as ar mbríoghuibh uile: agus an chomharsa do
ghrádhughadh mar é féin, is mó sin ná na huile iodhbarta agus ofráil.
Agus an tan dochonnaic Iósa gur thuigseach do fhreagair sé,
adubhairt sé ris, ní fada ó fhlaitheas Dé atá tú. Agus nír lamh neach
ar bioth ó sin súas ceisd do chur air.
Agus ar bhfhregra Dhiósa adubhairt sé, ag tegasg ann sa tempoll,
cionnas adeirid na Sgríobuidhe gurab é Críosd mac Dábhí?
Oír adubhairt Dábhí féin tríd an spíorad náomh, adubhairt an
tigherna rém thighernasa, suidh ar mo láimh dheis, no gu gcuire mé do
námhaid na sdól fád chosuibh.
Ar anadhbharsin goiridh Dábhí féin a thighearna dhe: agus cionnas
atá sé na mhac aige? agus do éisd cuideachda mhór gu fonnmhar ris.
Agus adubhairt sé ríu ana theagasg, coimhéuduidh sibh ó na
Sgríobuidhibh lénab ionmhuin siobhal a gculadhaibh fada, agus fáiltíghe
dhfhaghail ar na margudhaibh,
Agus na céud ionuid tsuidhe ann sna sínagógaibh, agus tús suidhe súas
ar na féusdadhuibh.
Noch shluigeas tighe na mbaintrebhthach, agus sin fós ar sgáth bheith
gu fada ag úrnuighthe: doghéubhuid so an breitheamhnus is truime.
Agus an tan do shuidh Iósa as comhair inaid choimhéuda an ionnmhuis,
tug sé dhá aire cionnas do chuireadh an pobal monadh ann, agus do
chuireadar mórán do dháoinibh saidhbhre mórán ann.
Agus ar dtechd do bhaintrebhthaigh bhoichd dháirighthe, do theilg
sí dá phíosa bheaga umha commáith ris an gcethramhadh cuid do
fpinginn.
Agus ar ngairm a dhisgiobal dó, adubhairt sé ríu, gu fírinneach
adeirimsi ribh, gurab mó do chuir an bhainntreabhthach bhochd so ann sa
chisde, ná cách uile do chuir ní ann.
Oír is don ní dobhí dhiomarcaigh aca do chuiredarsan uile ann: achd
do chuir so dhá dáibhreas féin, a ráibhe aice ann adhón a beatha féin
uile.
Agus an tan dochúaidh sé amach as an dteampoll, adubhairt neach dhá
dhisgiobluibh féin ris. A mhaighisdir, féuch gá hionnus na clocha, agus gá
hionnus na haithtrebhtha so.
Agus ar bhfhreagra Dhíosa adubhairt sé rís, an bhfhaiceann tú na
hoibreacha móraso? ní fúicfidhear cloch ar muin chloiche dhíobhso,
nách sgarfuidhear ó chéile.
Agus ar mbeith na shuidhe dhó ar shlíabh na Noluigheadh, as comhair
an teampuill, do fhíafruigh Peadar, agus Séumas, agus Eóin, agus
Ainndrías ós íseall de,
Innis dúinne gá tráth theigéumhuid na neithe so, agus créd é an
comhartha bhias an tan chríochnóchthar na neithe so uile.
Agus ar bhfhreagra Dhíosa dhóibh, do thionnsgain sé a rádh, tabhruidh
dhá bhur naire nach meallfadh éinneach sibh.
Oír tiucfuid mórán am mainmsi, agus adéruid síad is meisi Criosd agus
meallfuid síad mórán.
Achd an tan dochluinfidhe coguidh, agus túarasgbhála cogthadh, ná
biodh amhlúadh orúibh: oír is éigean na neithe so dho theachd. Achd
ní thiocfa an deireadh fós.
Oír éiréochuidh cineadh a naghaidh chinidh, agus ríoghdhachd a naghaidh
ríoghdhachda: agus bíaidh crioth talmhan a nionaduibh iomdha, agus bíaidh
gorta agus buaidhreadh ann.
Budh tosach doilghis na neithe so, achd tabhruidhsi dhá bhur naire ribh
féin: oír béuraid síad sibh do láthair oireachdas agus coimhthionól:
sgiúrsfuidhear sibh, agus bérthar sibh a bhfhíadhnuisi na núachdarán,
agus na ríogh ar mo shonsa, mar fhíadhnuisi dhóibh.
Agus is éigean an soisgél do sheanmóir do na huile chineadhachuibh ar
tús.
Agus an tan bhéuruid síad a láimh sibh, na biodh na róchúram oruibh
roimh láimh créd adéurtháois agus ná smúainidh air: achd gidhbé ní
dobérthar ar an momeintsin dhibh, abruidh é. Oír ní sibhsi labhrus, achd
an Spiorad náomh.
Achd cheana dobhéura an dearbhráthair an dearbhráthair éile,
agus an tathair an mac dochum báis: agus éiréochuid an chlann a nadhuigh a
naithredh, agus a maithreach, agus dobhéuruid fá deara a gcur dochum báis.
Agus bíaidh fúath ag gach uile dhuine dháoibh ar son mhanmaso: achd
gidhbé anfus gu búan gu deireadh, as é shláinéochar.
Achd an tan dochífidhe adhúathmhuireachd an fhásuigh úd, ar ar
labhair Daniél an fáidh, na sheasamh ann sanionad nár chóir,
(an té léghas tabhradh dhá aire,) annsin teithid an dream bhías an
Iúdea, fá na sléibhtibh:
Achd an neach bhías ar an dteach, na tigeadh sé anúas dochum dul
asdeach don tigh, agus ná himthigheadh sé asdech do thogbháil neith ar
bhioth as a thigh.
Agus gidhbé neach bhías ar an machaire, na casadh sé tar a ais, do
thógbháil a éuduigh.
Achd bhudh trúagh do na mnáibh torrcha agus do na mnáibh dobhéura
cíocha úatha ann sna laithibh úd.
Achd guidhidhsi gan bhar dteitheadh do bheith ann sa gheimhreadh.
Oír béid na laithesin ina leithéid sin damhgar, amhail nach raibhe
a leithéid ann ó thús chruthuighthe na neithedh do chruthuigh Día, gu
soithe so, agus nách bía gu bráth.
Agus muna ghearruigheadh an tighearna na laithe úd, ní rachadh
éinfhéoil as: achd ar son na ndáoine dtoghtha, do thogh sé, do ghearraidh
sé na laithe úd.
Agus annsin dá nabra neach ar bioth ribh, féuch, atá Críosd
annso, nó, féuch, atá sé annsúd, na creididh é.
Oír éiréochuid Críosdanna fallsa, agus fáidhe fallsa: agus
doghéunuid comharthuidhe agus míorbhuile, do mhealladh na ndáoine dtoghtha
féin, dá madh éidir é.
Achd tabhruidhsi bhar naire ribh: féuch, do innis mé dháoibh gach uile
ní résanaimsir.
Achd ann sna laithibh úd, tar éis anámhghair úd, dorchóchthar an
ghrían, agus ní thiobhra an ghealach a soillsi féin úaithe.
Agus tuitfid réllanna neimhe, agus beid na cumhachda atá ann sna
neamhaibh ar crioth.
Agus annsin dochífid síad mac an duine ag teachd ann sna nélluibh
maille ré cumhachdaibh móra, agus ré glóir.
Agus cuirfidh sé a aingil an tansoin, agus cruinnéochuidh sé a
dháoine toghtha féin ó na ceithre gáothaibh, ó leithimell na talmhan gu
leithimeall neimhe.
Agus foghlomuidh baramhail ón chrann fhíge: an tráth bhíos a ghég
máoth, agus chuireas sé a dhuille thríd, atá a fhios agaibh gurab fogus
an samhradh:
Agus mar an gcéudna sibhsi, an tan dochífidhe na neithesi arna
ndénamh, bioth a fhios agaibh gu bhfhuil flaitheas Dé gu gar dháoibh ann
sna doirsibh.
Adeirimsi ribh gu fírinneach, nach racha an línesi tharuinn, no gu
ndearntar na neithesi uile.
Rachuidh neamh agus talamh thart, achd ní rachaid mo bhríathrasa
choidhchi thart.
Achd ní fhuil fios an láoi úd, ná na húaire úd ag neach ar bioth, ina fós
ag na hainglibh atá ar neamh, ná ag an mac fein, achd ag anathair
na aonar.
Féuchuidh, dénuidh faire agus úrnuighthe: oír ní fhuil a fhios
agaibh, gá tráth thiocfas anaimsear úd.
Oír is amhluidh atá mac an duine mar do bheith duine ag dul a
gcoigcrích, noch do fhágaibh a theach, agus tug cumhachda dá
shearbhfhóghantuibh, agus a obair féin dá gach áonnduine, agus do aithin dá
dhóirséoir faire do dhénamh.
Ar anadhbharsin dénuidhsi faire: (oír ní fhuil a fhios aguibh gá
ham thiocfas fear an tighe, an tráthnóna, nó a meadhón oidhche, nó a
ngairm an choiligh, nó ar madain.)
Deagla ar dteachd gu hobann dó, gu bhfhuigheadh sé sibhsi ion bhar
gcodladh.
Agus na neithe adeirim ribhsi, adeirim ré gach áon eile íad,
déunuidh faire.
Agus a gcionn dá lá na dhiaigh sin, dobhí an Chaisg agus sollamuin
anaráin gan laibhín ann: agus do iarradar úachdaráin na sagart agus na
Sgríobuidhe, cionnas dobhéurdáois a bhfheall airsean, dochum a
mharbhtha.
Achd adubhradar, na dhénam é sa tsollamuin, ar eagla gu néiréochadh
búaidhreadh a measg an fpobuil.
Agus ar mbeith dó a Mbetania, a dtigh Shimóin an lobhair, ar
suidhe dhó ar an mbord, táinic bean aga raibhe box uinneminnte, do
spicnard mhórlúaighe: agus ar mbriseadh an bhoxa dhí, do dhoirt sí
ar a cheann é.
Agus dorinneadar dream aca michédfuidh an a ninntinn féin, agus
adubhradar, créud fá ndentar an diombail uinnemenntsi?
Oír do budh éidir so do reic ar nísa mhó ina trí chéd pinginn, agus a
thabhairt do na bochdaibh. Agus dobhádar rodhiomdhach dhí.
Agus adubhairt Iósa, leigidh dhi: créd fá gcuirthi búaidhreadh
uirrthe? dorinne sí obair mhaith oramsa.
Oír atáid boichd in bhar bhfhochair do ghnáth, agus giodhbé húair bhus
toil libh, is éidir dháoibh maith do dhénamh dhóibh: achd ní bhía meisi
agaibh do ghnáth.
A ní dob éidir lé, dorinne sí é: táinic sí roimh láimh dungadh mo
chuirpsi dochum anadhnacuil.
Adeirimsi ribh gu fírinneach, gidhbé ar bioth ball ar feadh an
domhain uile an a ndéntar an soisgélsa do sheanmóir, gu ninnéosdar an
nísi dorinne sisi leis, mar chuimhne uirrthe.
Agus do imthigh Iúdás Isgaríot, fear don dá fhear dhég, dochum
úachdarán na sagart, dochum gu mbraithfeadh sé éisean dóibh.
Agus arna chluinsin sin dóibhsean, do ghabh gairdeachus íad: agus
do ghelladar gu dtibhradáois airgead do: agus do íarr seision am
iomchubhaidh ar a bhrath dóibh.
Agus an céd lá do shollamhain anáráin gan laibhin, an tan do
ghnáthaighdís an túan Cásg do mharbhadh, adubhradar a dhisgiobail
ris, gá háit an bhudh áill leat sinni do dhul dullmhughadh, dochum gu
níosdá úan na Cásg.
Agus do léig sé úadha días dá dhisgioblaibh, agus adubhairt sé ríu,
imthighidh dhon chathraigh: agus téigemhaidh neach oraibh ag iomchar
tsoidhigh uisce: leanaidh é:
Agus gidhbé ar bioth teach a racha sé asdeach, abraidh ré fear an
tighe, gu nabair an maighisdir, cáit a bhfhuil an séomra an a níosa mé
an túan Cásg, a bhfhochair mo dhisgiobal.
Agus taisbénfuidh seision díbh séomra ard, fairsing, deaghmhaiseach,
ullumh: ullmhuighidhsi an túan dúinn ann.
Agus do imthigheadar a dhisgiobail, agus tangadar don chathraigh, agus
fúaradar mar adubhairt seision ríu: agus do ullmhuigheadar an Cháisg.
Agus ar dteachd don tráthnóna, táinic seision maille ris an dá fhear
dhéug.
Agus an tan do shuidheadar, agus do chaitheadar bíadh, adubhairt
Iósa, adeirim ribh gu fírinneach, gu mbraithfi fear dhíbhsi mhé, noch
atá ag ithe bídh am fhochair.
Agus do thionnsgnadarsan bheith gu dubhach, agus gach fear aca
agá rádh ris a ndíaigh a chéile, an meisi é? agus fear eile, an meisi é?
Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé ríu, is fear dhon dá fhear
dhéug é, thumas a lámh máráon riumsa sa mhéis.
Atá mac an duine ag imtheachd gu fírinneach, mar atá arna sgríobhadh
air: achd is anáoibhinn don fhior úd lé a mbraithtear mac an duine:
dobfhearr dhon fhior úd nách beirthí ríamh é.
Agus ar mbeith ag caitheamh bídh dhóibhsean, do ghlac Iósa arán,
agus tar éis a bheannaighthe, do bhris sé é: agus tug sé dhóibhsen é,
agus adubhairt sé, glacaidh, ithidh: is sé so mo chorpsa.
Agus ar nglacadh an chopáin dó, an tan rug sé buidheachus, tug sé
dhóibhsion é, agus do ibheadar uile as.
Agus adubhairt sé ríu, ag so mhfhuilsi na Timna núaidhe, dhoirtear
ar son mhóráin.
Adeirim ribh gu fírinneach, nach íobha mé ó so amach do thoradh na
fínemhnach, gu nuige an lá úd an a níobha mé núa é a ríghachd Dé.
Agus an tan do chanadar salm, dochúadar amach gu slíabh na
Noluigheadh.
Agus adubhairt Iósa ríu, doghébhtháoi uile oilbhéim ionnamsa
anochd: oír atá sgríobhtha, búailfidh mé an táodhaire, agus
sgarfuidhear na cáorigh.
Achd tar éis na heiséirghe do dhéunamh dhamh, rachaidh mé romhaibhsi
don Ghalilé.
Achd adubhairt Pedar ris, dá dtegmhadh gu bhfhuighid cách uile
oilbhéim innud, ní fúigheabhsa é.
Agus adubhairt Iósa rissen, adeirim riot gu fírinneach, aniugh,
ann sanoidhche anochd féin, níis táosga ná ghoirfeas an coileach fá dhó,
gu sénfa tú mheisi trí cúarta.
Achd is mó sa chách adubhairt seision, dá madh héigean damh bás
dfhulang ad tfhochair, ní shénfa mé thú gu bráth, agus adubhradar cách
uile mar an gcédna.
Agus tangadar don ionad dárab ainm Gedsemane: annsin adubhairt
seisin réna dhisgiobluibh, suidhigh annso gu ndearna mé úrnaighthe.
Agus rug sé Peadar agus Séumas, agus Eóin leis: agus do
thionnsgain sé bheith gu hamhluadhach ro dhobrónach.
Agus adubhairt sé ríu, atá mhanam rodhobrónach gu dtí an bás:
anaidhsi annso, agus dénaidh faire.
Agus ar nimthechd roimhe dhó beagan, do thuit sé ar an dtalamh: agus
dorinne sé urnuighthe, dochum dá madh éidir é, gu rachadh an úair thairis.
Agus adubhairt sé, Abbá, a athair, atá gach ní soidhénta dhuitsi:
cuir an cupánso tharamsa: gidhedh nárab é an ní bhus toil lemsa,
achd an ní bhus toil letsa.
Agus táinic sé, agus fúair sé íadsan ana gcodladh: agus adubhairt sé
ré Peadar, a Shimóin, an bhfhuil tú ad chodladh? an né
nárbhéidir leat faire én úaire dho dhéunamh?
Déunuidh faire agus urnuighthe, dochum nách teigemhadh a mbúaidhreadh
sibh: atá an spiorad ullamh gu deimhin, achd atá an cholann éugcrúaidh.
Agus ar nimtheachd uatha arís, dorinne sé urnaighthe, ag rádh na
mbríathar gcéudna.
Agus ar bhfhilledh dhó, fúair sé arís ina gcodladh íad, (oír do
bhadar a súile trom) agus ní raibhe a fhios aca cionnas dobhéurdáois
freagra air.
Agus táinic sé an treas úair, agus adubhairt sé ríu, codluidh as so
súas, agus cumhsanuighidh: is lór sin, táinic an úair: féuch, dobeirthear mac
an duine a lámhuibh na bpeacthach.
Eírghidh, imthigheam: féuch, is fogus dúinn an té bhraitheas mheisi.
Agus ar an mball, an feadh dobhí sé ag cainnt, táinic Iudás duine
dhon dá fher dhéug, agus slúagh mór na fharradh, maille ré clóidhmhibh
agus ré batuidhibh, ó úachdaránuibh na sagart, agus ó na sgríobuidhibh,
agus ó na sinnsioruibh.
Agus tug an té do bhraith é comhartha coitcheann dóibh eatarra, agá
rádha; gidhbé neach dhá dtiobhra meisi póg, is é sin é: beiridh air,
agus tabhraidh libh é gu coimhéudach.
Agus ar dteachd dhó, dochúaidh sé ar ball chuigesion, agus
adubhairt sé ris, a mhaighisdir, a mhaighisdir: agus tug sé fpóig dhó.
Agus do chuireadar súd a lámha annsan: agus do ghabhadar é.
Achd ar dtarrang a chloídhimh amach dfhior don mhuinntir do sheasaimh
dho láthair, do bhúail sé óglách an árdshagairt, agus do bhean sé a chlúais
de.
Agus ar bhfhregra Dhíosa adubhairt sé ríu, an dtangabhair amach dom
ghlacadhsa, lé cloidhmhibh, agus lé batuidhibh, mar dhothiocfadh sibh
dochum méirligh?
Dobhí mé gach láoi aguibh sa teampall ag teagasg, agus nír
ghlacabhair mhé. Achd is éigean so do dhéunamh dochum gu
gcoimhlíonfuidhe na sgríobtúiridhe.
Agus arna thréigean san, do theitheadar a dhisgiobuil uile.
Agus do leán ógánach dháirighthe é, imá raibhe línéudach, ag folach a
lómnochdaighe: agus rugadar na hógánaigh air.
Agus ar bhfhágbhail an línédaigh dhósan, do theith sé lomnochd
úatha.
Agus rugadar Iósa léo dochum an ardshagairt: agus do chruinnigheadar
ina fharradh úachdaráin na sagart uile, agus na sinnsir, agus na
sgríobuidhe,
Agus do lean Peadar a bhfhad úadha é nó gu raibhe sé asdigh an alla
anárdshagairt: agus dobhí sé ina shuidhe a bhfhochair na
searbhfhoghainteadh, agus dá ghoradh ag an dteinidh.
Agus dobhádar úachdaráin na sagart agus an chomhairle uile ag
íarraidh fíadhnuisi a nadhaidh Iósa, dochum gu gcuirfidís dochum
báis é: agus ní fhúaradar.
Oír dorinnedar mórán dáoine fíadhnuisi bhréige ana adhaigh: achd ní
thangadar a bhfhíadhnuisidhe lé chéile.
Agus do éirgheadar dáoine dháirighthe, agus dorinneadar fíadhnuisi
bhréige na adhaidh, agá rádha,
Dochualamairne é agá rádh, brisfidh mé sios an teampollso atá
arná dhénamh lé lámhaibh, agus táoibh asdigh dho thrí lá, tóigébhaidh mé
teampoll eile gan obair lámh.
Achd mar sin féin ní raibhe a bhfhíadhnuisi ag teachd lé chéile.
Agus ar néirghe na sheasamh a lár cháich don ardshagart, do chuir sé
ceisd ar Iósa, agá rádha, an né nách tabhair tú freagra ar bioth úait?
créd fá ndénaid so fíadhnuisi ad tadhaidh?
Agus do thochd seision, agus nír fhregair sé én ní. Do fhíafruigh
an tardshagart de arís, agus adubhairt sé ris, an tusa an Críosd úd mac
Dé bhennuighthe?
Agus do fhreagair Iósa, is mé: agus dochífidhesi mac an duine
na shuidhe ar deis chumhachd Dé, agus ag techd lé nélluibh neimhe:
Agus do réb úachdarán na sagart a éudach, agá rádha, créd é an
feidhm atá aguinn ar fhíadhnuisibh feasda?
Dochúalabhair a thathaoir ar Dhía: créd docíthear dháoibhsi? agus
rugadarsan uile breath na adhuidhsean, gur thuill sé bás.
Agus do thionnsgnadar drem dhairighthe gabháil do sheilidhibh air,
agus a adhaidh dhfholach, agus basa do bhúaladh air: agus a rádha ris, déna
fáidheadóirechd: agus do ghabhadar na hoifigigh do shlatuibh air.
Agus ar mbeith do Fpeadar ann sa halla thíos, taínic
cailín do chailínibh an ardshagairt:
Agus ar bhfhaicsin Fpeadair dá ghoradh dhi, tug sí dhá haire é, agus
adubhairt sí ris, dobhí tusa fós a bhfhochair Iósa Nasardha.
Achd do shén seisean sin, agá rádha, ni thuigim, agus ni fhuil a fhios
agam créd adeir tú. Agus dochúaidh sé amach don phóirsi: agus do ghoir
an coileach.
Agus dochonnaic aninneilt é arís, agus do thionnsgain sí a rádha ris
an druing dobhí na seasamh dho láthair, is díobh súd an fearso.
Agus do shén seisean arís. Agus fá cheann beagáin na dhíaidh sin
arís adubhradar an mhuinntear dobhí na seasamh dho láthair ré
Peadar, gu fírinnech is díobh súd thusa: oír is Galiléach thú, agus is
cosmhail hurlabhra ríu.
Achd do thionnsgain seisean mallachadh, agus mionna dho thabhairt, agá
rádha, ní haithnidh dhamh an duinesi adeirthí.
Agus do ghoir an coileach an dara húair, agus do chuimhnigh Peadar
ar na bríathruibh adubhairt Iósa ris, niis táosga na ghoirfeas an coileach
fá dhó, sénfuidh tú mheisi trí cúarta. agus ar ndul do leathtáobh dhó do
ghuil sé.
Agus gu moch ar madain ar ndénamh comhairle dhóibh, rugadar na
hardshagairt, maille ris na sinnsearaibh, agus ris na sgríobuidhibh,
agus ris an gcomhairle uile, Iósa ceangailte léo, agus tugadar do
Phioláit é.
Agus do fhíafruidh Píláid deisean, an tusa an rí úd na
Níuduigheadh? agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ris, adeir
tusa sin.
Agus do chuireadar úachdaráin na sagart mórán na adhaidh.
Agus do fhíafruidh Piláid de arís, agá rádha, an né nach tabhair tú
freagra éigin úait? féuch, a iomadamhlachd doníd síad fíadhnuisi ad
tadhaidh.
Agus nír fhreagair Iósa ní ar bioth ó shin amach, ionnas gur ghabh
iongantus Píláid.
Agus ann sa tsollamain do leigeadh sé fá sgáoil dóibh, gidhbé én
phrisúnach amháin do íarrdáois.
Agus dobhí nech dhairighthe dárbhainm Barabbás ceangailte a
bhfhochair a chompánach ceannairce, noch dorinne marbhadh a gceannairc.
Agus ar néighemh dhon phobal, do thionnsgnadar a íarruidh air,
a dhéunamh dhóibh do réir mar doníodh sé dhóibh a gcomhnuidhe.
Do fhreagair Píláid dóibh, agá rádha, anáill libh gu sgáoilinn
dáoibh an rí úd na Niúduidheagh?
(Oír dobhí a fhios aige gurab tré thnúth tugadar úachdaráin na
sagart úatha é.)
Agus do bhogadar úachdaráin na sagart an pobal, dochum gu madh
táosga do sgáoilfeadh sé Barabbás chuca.
Achd ar bhfhreagra do Phíláid, adubhairt sé ríu arís, ar
anadhbharsin créd bhudh áill libh do dhénamh dhamh ris an tési dá
ngoirthí rí na Níuduighedh?
Agus do éighmhedarsan arís, croch é.
Achd adubhairt Píláid ríu, créd é an tolc dorinne sé? agus is
móide do gháireadarsan sin, croch é.
Agus do bhríogh gur mhían lé Píláid toil an phobail do dhénamh, do
sgáoil sé Barabbás dóibh, agus tar éis gabhála do sgíursuidhibh ar Iósa,
tug sé úadha dochum a chrochda e.
Agus rugadar na soighdíuruidhe asdech don halla é, adhón gu cúirt
anúachdaráin, agus do ghoiredar an córughadh uile a bhfhochair a chéile:
Agus do chuireadar édach purpuir uime, agus ar bhfhighe choróna
spíne dhóibh, do chuireadar air í:
Agus do thionnsgnadar beannughadh dhó, agá rádha, gu mbeannaighí Día
dhuit a rí na Níuduidheadh.
Agus do bhúaileadar é ana cheann lé giolcach, agus do ghabhadar do
sheilidhibh air, agus ar léigean a nglún fútha, dorinneadar úmhla dhó.
Agus an tan dorinneadar fonámhad fáoi, do bhenadar an tédach
purpair dhe, agus do chuireadar a éduighe féin uime: agus tugadar amach
é, dochum gu gcrochdáois é.
Agus do chuireadar dhfhíachuibh ar óglách dháirighthe dobhí ag
gabháil tarrsa darbhainm Simón Cúrénach (athair Alexander agus
Ruphus, táinic ón túaith amuich) a chroch dhiomchar.
Agus rugadar léo é donionad darab ainm Golgota, is sé sin ré na
éidirmhíníughadh, ionadh na gcloigceann.
Agus tugadar fíon ar ar cuireadh mirr ré a ól dó: achd nír ghabh
seisen é.
Agus an tan do chrochadar é, do roinnedar a éduighe, ar dteilgean
chrannchuir orrtha, créd do roithfeadh dá gach nech aca.
Agus dobhí an treas úair ann, an tan do chrochadar é.
Agus dobhí tiodal a choire, arna sgríobhadh ós a chionn, adhón
AN RI UD NA NIUDUIGHEADH.
Agus do chrochadar días gaduidhedh na fhochair: fear ar a láimh
dheis, agus fear ar a láimh chlí.
Annsin do coimhlíonadh an sgríobtúir adeir, agus a measg dháoine
gcoirtheach do comhairmheadh é.
Agus an dream do ghabhadh thairis, dobheirdís aithis do, ag crathadh
a gceann, agus agá rádha, ó a fhir úd leagas an teampoll, agus tógbhas é a
dtrí laithibh:
Fóir ort féin, agus tarra anúas as an gcroich.
Agus is mar an gcéudna adubhradar úachdaráin na sagart agus na
sgríbuidhe ré chéile ag fonámhad fáoi, do fhóir sé ar dháoinibh éile,
agus ní héidir leis é féin dfóirighthin.
Tigeadh Críosd an rí úd Israhél anúas anois as an gcroich,
dochum gu bhfhaicfimís agus gu gcreidfimís. Agus na dáoine do crochadh
na fhochair tugadar aithis dó.
Agus an tan táinic an seiseadh húair, dobhí dorchadus ar feadh na
talmhan uile gu soithe an náomhadh húair.
Agus ann sa náomhadh húair do éigh Iósa do ghuth ard, agá rádha,
Eloí, Eloí, lamá sabachthaní? asé sin arna eidirmhíniughadh, ó ma Dhía,
ma Dhía, créd far thréig tú mhé?
Agus adubhradar cuid da raibhe na seasamh dho láthair an tan do
chúaladar sin, féuch, atá sé ag gairm Elías.
Agus do rioth fear dhíobh, agus ar líonadh sboing dfhínégra dhó,
agus arna chur a dtimcheall shlaite giolcuigh, tug sé déoch dhó,
agá rádha, leigidh dhó: fécham an dtiocfa Elías dá legadh anúas.
Agus ar leigean eighimh móir as Díosa, tug sé a spíoruid úadha.
Agus do rébadh brat roinnte an tempuill na dhá chuid, ó úachdar
gu híochdar.
Agus an tan dochonnairc an Centúrion dobhí na sheasamh as a
chomhair thall, gu ndeachuidh a anam as tar éis éighimh mar sin, adubhairt
sé, gu fírinneach dobé an duine so mac Dé.
Agus dobhádar mar an gcéudna mná a bhfhad úadha ag féchain: eidir a
raibhe Muire Magdalén, agus Muire mathair Shéumuis bhig agus
Iósé, agus Salómé:
Noch do lean é an tan dobhí sé fós sa Ghalilé, agus dorinneadar
minisdrálachd do: agus mórán do mhnáibh eile dochúaidh a náoinfheachd
ris súas gu Hiarusaléim.
Agus anois ar dtechd don tráthnóna, (do bhríogh gurbhé lá an
ullmhuighthe é, adhón, an la roimh an tsabbóid.)
Táinic Ioséph ó Arimatea, comhairleach onórach, agá raibhe fós
suil ré ríghachd Dé, agus dochúaidh sé asdeach gu dána a gcenn
Philáid, agus do íarr sé corp Iósa.
Agus dobiongnadh lé Pílaíd gu mbíadh sé chena tar éis bháis:
agus do ghoir sé an Centúrion, agus do fhíafruigh sé dhe, an fada ó
fúair sé bás.
Agus ar bhfhaghbháil sgél ón Chentúrion, do bhronn sé an corp do
Ioséph.
Agus do cheannuigh Ioséph línédach, agus do leg sé anúas é, agus
do chuir sé uime é, agus do chuir sé é a dtúama dobhí arna
thochailt amach as carraig: agus do iomluit sé leac ar dhorus an
túama.
Agus dobhí Muire Magdalén, agus Muire mathair Iosé ag
féuchain gá háit a gcuirfidhe é.
Agus ar ndul don tsabbóid tarrsa, do cheannuigh Muire Magdalén
agus Muire mathair Shéumuis, agus Shalóme spíosradh
deaghbhaluidh, dochum gu dtiocfadáois agus gu nungfadáois é.
Agus tangadar gu romhoch ar maidin an céd lá don tshechdmhuin
dochum an túama, lé héirghe na gréine.
Agus adubhradar eatorra féin, cía iompóbhas dhúinn an leac, ó dhorus
an túama?
Agus ar bhfhéchain dóibh, dochonncadar an chloch arna hiomlat: oír
dobhí sí romhór.
Agus ar ndul asdeach ann sa túama dhóibh, dochonncadar ógánach na
shuidhe ar a láimh dheis, ima raibhe éudach glégheal: agus do ghabh
adhúathmhuirechd íad.
Agus adubhairt seisean ríu, ná bíodh eagla oraibh, atátháoi ag
íarruidh Iósa Nasardha do césadh: do éirigh sé, ni fhuil sé annso:
féuch anáit an ar chuireadar é.
Achd imthighidh, innisidh dá dhisgiobluibh, agus do Pheadar, gu
bhfhuil sé ag dul romhuibh don Ghalilé: dochífidhe annsin é, fá
mar adubhairt sé ribh.
Agus ar nimtheachd dóibhsean amach gu deithniosach, do theithedar
ón túama: oír dobhí crioth agus úathbhás orrtha: agus nír labhradar ní
ar bioth ré héinneach: oír dobhí eagla orrtha.
Agus ar ndénamh na heiséirghe Dhíosa ar maidin an céd lá don
tseachdmhuin, do thaisbén sé é féin ar tús do Mhuire Mhagdalén, as
ar theilg sé seacht ndeamhain.
Agus ar nimtheachd disi do fhoillsigh sí sin don druing dobhíodh
na fhochairsean, dobhí ag gul agus ag cáoi.
Agus an tan dochúaladarsan eisean do bheith béo, agus gu bhfhacuidh
sisi é, nír chreideadar.
Achd tar éise so do thaisbén seisen é féin do dhías aca a gcruth
eile, agus íad ag dul fan dtúaith.
Agus do imthigheadar súd, agus do fhoillsigheadar sin don chuid eile,
gidheadh nír chreideadar íadsan fós.
Fa dheireadh ar mbeith ar áonbhall donáoinfhear dég, do thaisbén
sé é féin dóibh, agus do chuir sé na nadhaidh a michreideamh, agus a
gcrúas croidhe: tré nár chreideadar don druing úd dochonnaic é ar
neiséirghe.
Agus adubhairt sé ríu, imthighidh ar feadh an domhain uile,
déunuidh an soisgél do shenmóir dá gach uile chreatúir.
Gidhbé chreidfeas agus bhaisdfither, slainéochthar é: achd gidhbé
nach creidfi, daiméontar é.
Agus leanfuid na comharthadhasi an dream úd chreidfeas, sgriosfuid
síad deamhuin tré mainmsi: laibhéoruid síad lé teangthuibh núadha:
Tóigébhaid síad naithreacha neimhe ana lamhaibh, agus má ibhid síad
ni marbhthach ar bioth, ni ghoirtéocha sé íad, cuirfid síad lámha ar na
dáoinibh égcrúaidhe, agus beid síad slán.
Agus tar éis an tighearna do labhairt ríu, do gabhadh súas ar neamh
arís é, agus do shuidh sé ar deis Dé,
Agus ar ndul amach dhóibhsean dorinneadar seanmóir ann gach uile
áit, ar mbeith don tighearna ag coimhoibriughadh ríu, agus ag tabhairt
bhríghe dá mbríathruibh, leis na comharthadhaibh do lean íad.
Do bhríogh gur ghabhadar mórán do laimh, sdair na
neitheadh úd agá bhfhuil a sáirfhios aguinne do sgríobhadh,
Do réir mar thugadar na dáoine dochonnaic léna súilibh féin ó thús,
agus dobhí ag minisdrálachd na bréithre dhúinne íad:
Doconncas damhsa mar an gcéudna a Théophilus roordhraic, ar
bhfhagháil fheasa gach uile neich óna bhfhíorthosach dhamh, a
sgríobhadh chugadsa a nordughadh:
Dochum gu mbeth deimhin na mbríathar úd do múineadh dhuit agad.
Ré línn Iorúaith an Rí úd na Híudea dobhí sagart dáirighthe
dárbháinm Sacharías, do sheal Abía: agus a bhen dingheanuibh
Aróin, agus Elisabet dobainm dhi.
Agus dobhádar aráon na ndáoinibh fírénta a bhfhiadhnuisi dé, ag
siobhal gu neamhchoirtheach an uile aitheantuibh agus orduighthibh an
tighearna.
Agus ní raibhe sliochd orrtha, do bhríogh gu raibhe Elisábet aimrid,
agus gu raibhe áois mhór aca aráon.
Agus tarla, an tan dobhí sé ag dénamh oifige an tsagairt a
bhfhiadhnuisi Dé, fá mar tháinic a aimsear do réir órduighthe,
Do réir ghnáthuighthe oifige an tsagairt, gu ráinic dhó an túis do
losgadh, tar éis dula asdech gu teampoll an tighearna dhó.
Agus dobhí coimhthionól an Phobuil uile ag dénamh úrnuighthe amuigh,
an tráth do loisgeadh an túis.
Agus do taidhbhreadh dhó aingeal an tighearna, ina sheasamh ar an
dtáoibh ndeas daltóir na túise.
Agus arna fhaicsin do Shacharías dobhí sé arna bhúaidhreadh, agus
do thuit eagla air.
Achd adubhairt an taingeal ris, na bíodh eagla ort a Shacharías:
oir do héisdeadh húrnuighthe: agus béruidh do bhean Elisábet mac
dhuit, agus dobhéra tú Eoin mar ainm air.
Agus bhudh gáirdeachus agus lúthgháir dhuit é, agus bíaidh lúthgháir
ar mhórán fána bhreith.
Oír bíaidh sé na dhúine mhór a bhfhíadhnuisi an tighearna, agus ní
íobha sé fíon na deoch láidir: agus fós bíaidh sé lán don spiorad náomh ó
bhroinn a mháthar:
Agus fillfidh sé mórán do chlannuibh Israhél dochum an tighearna a
Ndia féin.
Oír gébhaidh seisean roimhe na fhíadhnuisi, a spioraid agus a
subháltaibh Elías, dfilleadh chroidheadh na naithrech dochum
na cloinne, agus na neasumhal dochum ghliocuis na ndáoine gcomhthrom:
agus dullmhughadh phobuil dhingmhála don tighearna.
Agus adubhairt Sacharías ris an aingeal, cionnas bhías a fhios so
agum? óir ataimsi arsuidh, agus atá áois mhór agam mhnáoi.
Agus ar bhfhreagra don aingel adubhairt sé ris, is meisi Gabriél
tsheasmhuigheas a bhfhiadhnuisi Dé: agus do cuireadh mhé do labhairt
riotsa, agus dinnisin na núaidhigheacht maith so dhuit.
Agus féuch, bíaidh tú gan urlabhra, agus níbá héidir leat
labhairt, go soithe an lá an a dtiocfaid na neithe so dochum críchi: do
bhríogh nár chréid tú dom bríathraibhsi, noch coimhlíonfuidhear na nam
féin.
Agus dobhí an pobal ag fuireach ré Sacharías: agus dobiongnadh léo
a fhad do an sé sa teampoll.
Agus ar ndul amach dhó, nír éidir leis labhairt riú: agus do
aithnigheadar gu bhfhacaidh sé taidhbhsi sa teampoll: óir do sméid sé
orrtha: agus do an sé balbh.
Agus tarrla dhó, an tan do coimhlíonadh laithe a mhionisdrálachda, gu
ndechaidh sé dá thigh féin.
Agus tar éis na laithesi, do toirrcheadh Elísabet a bheansan: agus
do fholaigh sí í féin ar feadh chuig míos, agá rádha,
Oir is mar so dorinne an tighearna rium, ann sna laithibh an ar
fhéch sé oram, do thógbháil mo neimhcheana dhíom a measg na ndáoine.
Agus annsa seisiodh mí, do cuireadh an taingeal Gabríel ó Dhía, gu
cathruigh don Ghalilé dár ainm Nasaret,
A gceann oíghe ar a raibhe ceart ag fior do thigh Dhábhí, dár
ainm Ioséph: agus dobé dobainm donóigh, Muire.
Agus ar ndul asdeach na ceann donaingeal, adubhairt sé, bí
forbhfáoilteach a ógh do toghadh tré ghrásaibh: atá an tighearna
maille riot: is beannuighthe thú eidir na mnáibh.
Agus an tan dochonnaic sí é, dobhí sí arna búaidhreadh fá na
bhríathraibh: agus dobhí sí agá smúaineadh créd an ghné bheannuighthi so.
Agus adubhairt an taingeal ría, ná bíodh eagla ort a Mhuire: óir
fúair tú grása ó Dhia.
Agus féuch, bíaidh tú torrach, agus béraidh tu mac: agus dobhéra
tú Iósa dhainm air.
Bíaidh an té so na dhúine mhór, agus goirfidhear mac an té is airde dhe,
agus dobhéara an tighearna Dia catháoir Dhábhí a athair féin dó.
Agus bíaidh sé na rígh ar thegh Iácob go bráth, agus ní bhía
deireadh ar a ríoghachdsan.
Agus adubhairt Muire ris anaingel; cinnus bhías so, oír ní
fhuil fios fir agamsa.
Agus ar bhfhreagra dhonaingeal adubhairt sé ría, tuirléonguidh an
spiorad náomh ort, agus foiléochaid cumhachda an té as airde thú: uime
sin an ní náomhtha bhéras tú, goirfidher mac Dé dhe.
Agus féuch, Elizabet do shíur, atá sisi leis torrach air mac ina
harrsuighechd: agus is sé so an seisiodh mí don mhnaoi úd dá
ngoirthear bean aimrid.
Oír ní bhía ní ar bioth nach éidir lé Día do dhénamh.
Agus adubhairt Muire, féuch, banóglach an tighearna, teagmhadh
dhamhsa do réir do bhréithrisi, agus do imthigh an taingeal úaithe.
Agus an tan do éirigh Muire is na laithibh sin, dochúaidh sí gu
deithneasach chois tsléibhé gu cathraigh Iúda.
Agus dochúaidh sí asteach do thigh Shacharías, agus do bheannaigh
sí Dhelizabet.
Agus tarrla mar dhochúalaidh Elizabet bennughadh Muire, gur
bhéadhg an toirrches dobhí na broinn: agus dobhí Elizabet arna
línadh don spiorad náomh.
Agus do eigh sí do ghuth mhór, agus adubhairt sí, is beannaighthe thú
eidir na mnaibh, agus is beannaighthe toradh do bhronn.
Agus cionnus do éirigh so dhamhsa, gu dtiocfadh máthair mo thighearna
féin chugam.
Oír féch, mar is táosga tháinic fúaim do bheannaighthe am chlúasaibh,
do bhedhg an naoidheanán lé gairdeachus ann mo bhroinn.
Agus is bennaighthe an bhean do chreid: óir coimhlíonfuidhear na neithe
do ghell an tighearna dhi.
Agus adubhairt Muire an tansin, adhmholaidh mhanam an
tighearna,
Agus doní mo spiorad gáirdeachus ar son Día ma shlánuighthéora.
Oir do fhéch sé ar ísle a bhanógláighe féin. Oír féch, ó so
súas adéruid na huile áosa meisi do bheith beannuighthe.
Oir dorinne an té úd atá cumhachdach neithe móra dhamhsa, agus is
beannaighthe a ainm:
Agus atá a thrócaire ó áois gu háois don dréim úd ar a bhfhuil a eagla.
Dorinne sé gniomh láidir léna láimh: do leathnuigh sé na dáoine
úaibhreacha lé smúaintighthibh a gcroidheadh féin.
Do tharruing sé na dáoine cumhachdacha as a gcatháoiribh, agus do
arduigh sé na dáoine umhla.
Do lion sé na dáoine ocracha lé neithibh maithe, agus do chuir sé
úadha na dáoine saidhbhre folumh.
Do thóghaibh sé súas Israhél a shearbhfhoghantuidhe féin, dochum gu
gcuimhnéochadh sé ar a thrócaire,
(Mar do labhair sé rénar naithreachuibh, adhón Abraham, agus
ré na shíol) gu bráth.
Agus do an Muire ina fochair súd timcheall trí míos: agus tar a éisi
sin do fhill sí dhá tigh féin.
Agus táinic ionbhuidh Elizabet: agus rug sí mac.
Agus dochúaladar a comharsain agus a dáoine gáoil, gur fhoillsigh an
tighearna a thrócaire mhór féin di: agus dorinneadar gáirdeachus máráon
ría.
Agus tarrla, go dtangadar an tochdmhadh lá dochum gu ndingéndáois
an náoidhe do thimcheallghearradh, agus do ghoireadar Sacharias de,
do réir anma a athar.
Achd ar bhfhreagra dhá mháthair adubhairt sí, ní hámhluid bhías:
achd Eoin ghoirfidhear dhe.
Et adubhradar ría, ní fhuil énnduine dod chineadh dá ngoirthear
an tainmsi.
Agus dorinneadar comharthadha dhá athair, créd an tainm do budh
mian leis do thabhairt air.
Agus ar niarruidh thabhuill dhósan, do sgríobh sé, agá rádh,
is Eóin is ainm dhó, agus do ghabh iongantus íad uile.
Agus ar an mball do hosgladh a bhélsan, agus a theanga, agus do
labhair sé ag moladh Dé.
Agus do ghabh eagla a gcomharsuin uile: agus do haithriseadh na
neithe so uile chois tsléibhe thíre Iúdea uile.
Agus gach uile dhuine dhá gcúalaidh sin, do chuireadar a dtaisgidh an
a gcroidhthibh féin íad agá rádh, gá hionnas bhías an leanabh so? agus
dobhí lámh an tighearna maille ris.
Agus dobhí Sacarias a athair lán don Spíorad náomh: agus dorinne sé
faidheadóireachd agá rádh,
Gu madh beannaighthe an tighearna Dia Israhél, ar son gur fhiosruigh
sé, agus gur fhúasgail sé a fpobal féin.
Agus do thógaibh sé súas adharc na sláinte dhúinne, a dtigh Dábhi
a sherbhfhoghantuidhe féin.
Do réir mar dho labhair sé tré bhéul a fháidheadh náomhtha féin, do
bhí ann ó thús an domhain.
Gu gcuimhdéochadh sé sínn ó ar naimhdibh, agus ó láimh gach uile
dhuine agá bhfhuil fúath dhúinn.
Go ndingénadh sé trócaire ar ar naithreachuibh, agus gu gcuimhnéochadh
sé ar a chunnradh náomhtha féin:
Agus ar na mionnaibh lé a dtug sé móid Dábrahám ar nathairne,
ádhón gu dtiubhradh sé dhúinn,
Gu mbeimís gan egla ar nár sáoradh ó láimh ár námhad, dochum
seirbhísi do dhénamh dhó féin,
A náomhthachd agus a bhfhíréntachd na fhíadhnuisisean, a láithibh ar
mbeathadh uile.
Agus goirfithear Dhíotsa a náoidhenáin, fáidh an té as airde: óir
rachuidh tú roimh aghaidh an tighearna dullmhughadh a shligheadh.
Do thabhairt éoluis na sláinte dá phóbal, tré maitheamhnus na
bpeacadh.
Tré thrócaire romhóir ár Ndía féin, lér fhiosfruigh sé sinn ag éirghe
ón ionad árd:
Do thabhairt shoillsi dhon droing dobhí na suidhe a ndorchadas, agus a
sgáile an bháis, agus do dhíorghadh ar gcos a slighidh na síothchána.
Agus do fhás an leanb, agus do neartuigheadh é a spíoruid: agus do
bhí sé ar na fásuighibh gu soithe an lá úd agá bhfhoillséochadh sé é féin
Dísrahél.
Agus tarla ann sna laithibh úd, gu ndeachuidh aithne ó Chésair
Augustus, an domhan uile dho mheas.
(Ag so an céudmheas dorinneadh, an tan dobhí Círenius na úachdarán
ar Shíria).
Agus dochúadar uile dhá meas, gach áon fá leith dhá chathruigh féin.
Agus dochúaidh Ióseph mar an gcéudna súas ón Ghalilé, as an
gcathraigh Nazarét, don Iúdea, gu cathruigh Dhábhi, dá
ngoirthear Bethleem, do bhríogh gu raibhe sé do thigh agus do
shliochd Dábhí.
Dochum gu gcuirfidhe meas air a bhfhochair Mhuire dobhí arna
ceangal ris mar mhnáoi, dobhí torrach.
Agus tarrla ar mbeith dóibh annsúd, go dtangadar laithe a
hionbhuidhesean.
Agus rug sí mac, a céudduine cloinne, agus do chuir sí giobuil
cheangail na thimcheall, agus do chuir sí na luighe a mainnséur é: do
bhríogh nách raibhe áit aca sa tigh ósda.
Agus dobhádar búachailleadha cáorach sa dúthuidh sin na
gcomhnuidhe amuigh, agus ag dénamh faire oidhche ar a dtréd.
Agus tabhair dod húidh, táinic aingel an tighearna gu hobann
na gceann, agus do shoillsigh glóir an tighearna na dtimcheall:
agus do ghabh eagla mhór íad.
Agus adubhairt an taingeal ríu, na bíodh eagla oruibh: óir atáim ag
soisgélughadh ghairdeachuis mhoir dhíbh, noch bhías dá gach uile phobal.
Oír rugadh an slánuightheoir dháoibh aníu (adhón, Críosd an
tighearna) a gcathruigh Dhábhí.
Agus bíodh so mar chomhartha aguibh, doghéubhtháoi an leanab
ceanguilte a ngiobluibh, na luighe a mainnséur.
Agus dobhí gu hobann cuideachda mhór do shlúagh neamhda a bhfhochair
an aingil, ag moladh Dé, agus agá rádha,
Glóir dho Dhía ann sna neamhdhaibh roárda, agus síodhcháin ar an
dtalamh, deaghthoil do na dáoinibh.
Agus tarrla, mar dho imthigheadar na haingil úatha ar neamh, gu
ndubhradar na háoghaireadha ré chéile, imthigheam dhon Bhethléem,
agus féucham an ní so dorinneadh, noch do fhoillsigh an tighearna
dhúinn.
Agus tangadar gu deithneasach, agus fúaradar Muire agus Ióseph, agus
an náoidhe na luighe a mainnséur.
Agus an tráth dochonncadar sin, do aithrisedar an ní adubhradh
ríu a dtimcheall an leinibhsin.
Agus gach uile dhuine dhá gcúaluidh so, do ghabh iongantus íad, fá
na neithibh adubhradar na háoghaireadha ríu.
Achd do thaisigh Muire na bríathrasa uile, dá mbreathnughadh an a
croidhe.
Agus do fhilleadar na háoghaireadha, ag tabhairt ghlóire, agus ag moladh
Dé, tré gach ní dhá gcúaladar, agus dá bhfhacadar, mar adubhradh ríu.
Agus an tan do coimhlíonadh na hochd lá an tráth bhudh chóir an leanb
do thimcheallghearradh, tugadh Iósa mar ainm air, adhón, an tainm do
ghoir an taingeal de, sul do geineadh a mbroínn é.
Agus an tan do coimhlíonadh laithe glanta Muire do réir rechda
Máoisi, rugadar léo go Hiarusaléim é, dá thaisbénadh dhon
tighearna,
(Mar atá arna sgríobhadh a reachd an tighearna, gach céudghein mhic
thuismheas brú, bíaidh sé náomhtha dhon tighearna.)
Agus do thabhairt ofrála, do réir mar atá arna rádh a reachd an
tighearna, cúpla turtair nó dhá ghearrcach coluim.
Agus féuch, dobhí neach a Níarusaléim, dárbhainm Simeón: agus
dobhí an fear so na dhuine chomhthrom Dhíadha, agus a shúil ré
comhfhurtachd Israhél: agus dobhí an spíorad náomh air.
Agus do fhoillsigh an spiorad náomh dhó, nách faicfeadh sé bás, nó
gu bhfhaiceadh sé an Críosd úd an tighearna.
Agus táinic an fearso maille ré tréoir na spioraide don teampoll:
agus an tan tug a athair agus a mháthair an leanb Iósa, dochum gu
ndinghéundaois ar a shon do réir ghnáthuighthe an dlighidh:
Annsin do ghabh seision chuige an a uchd é, agus do mhol sé Dia, agus
adubhairt sé,
A thighearna, anois leigeas tú do shearbhfhoghantuidhe a síodhcháin, do
réir thfhocail.
Oír dochonncadar mo shúilesi do shlánughadhsa:
Noch do ullmhuigh tú a bhfhíadhnuisi na nuile phobal.
Solus doghéuna soillsi do na cineadhachuibh, agus glóir do phobuil
féin Israhél.
Agus do ghabh iongantus Ioséph agus a mháthairsion fá na neithibh
adubhradh na thimcheall.
Agus do bheannuigh Simeón íad, agus adubhairt sé ré Muire a
mháthairsion, féch, atá an mac so arná órdughadh dochum tuitme agus
eiséirghe mhóráin a Nisrahél, agus an a chomhartha agá gcuirfithear ina
aghaidh:
(Agus fós rachaidh cloidheamh tré tanamsa) dochum gu nochdfuidhe
smúaintighthe as mórán do chroidhibh.
Agus fós dobhí banfháidh, dárbháinm Anna, inghean Phanúel, do
thréibh Aser: agá raibhe áois mhór, tár éis sechd mblíadhan a
ndíaigh a maighdenuis do chaitheamh dhi ag fior.
Agus ar mbeith na baintreabhthuigh a dtimcheall cheithre mblíadhan agus
cheithre bhfhichid dhi, nír fhágaibh sí an teampoll, achd ag déunamh
seirbhísi dho Dhia do ló agus doidhche, lé trosgadh agus lé húrnuighthe.
Agus táinic so dho láthair ar an úair gcéudna, agus do aduimh sí an
tighearna maráon ríu, agus do labhair sí na thimcheal ré gach áon agá
raibhe súil ré fúasgladh an Iarusaléim.
Agus mar dho chríochnuigheadar gach uile ní do réir reachda an
tighearna, do fhilleadar don Ghalilé, dá gcathruigh féin Nasarét.
Agus do fhás an macáomh, agus do neartuigheadh a spioraid é, agus do
bhí sé lán deagna: agus dobhí grása Dé maille ris.
Agus do ghnáthuigheadh a athair agus a mháthair dul gacha bliadhna
gu Hiarusaléim, a sollumuin na Cásg.
Agus ar mbeith a dhá bhlíadhan déug dhó, dochúadar súas gu
Hiarusaléim, do réir ghnathuighthe na sollamnach:
Agus ar gcríochnughadh na laitheadh úd, an tan do chasadarsan
do an an leanbh Iósa a Niarusaléim: gan fhios do Ioseph, ná dhá
mháthair.
Agus an tan do sháoileadar go raibhe sé na gcuideachda, do shiobhladar
aisdear láoi, agus do íarradar é a measg a ndáoine gáoil agus aitheanta.
Agus an tan nách fúaradar é, do fhilleadar gu Híarusaléim, dhá
íarruigh.
Agus tarrla trí lá dhá éis sin, gu bhfhuaradar é ann sa teampoll an
a shuidhe a measg na ndoctúireadh, ag éisdeachd ríu, agus ag cur
cheasd orrtha.
Agus do ghabh iongnadh gach uile dhuine dá gcúalaidh é, fána
thuigsin, agus fána fhreagarthaibh.
Agus arna fhaicsin dóibh, do ghabh adhúathmhuireachd íad: agus
adubhairt a mháthair ris, a mhic, créd fá ndearna tú mar so rinn? féuch, do
bhí meisi agus tathair lán do dhobrón dod lorgaireachd.
Agus adubhairt seision ríu, créd fá rabhabhair dom lorgaireachdsa?
An né nách raibhe a fhios agaibh gurbhéigean damhsa bheith ag dénamh
ghnódhaighthe mhathar?
Achd nír thuigeadarsan na bríathra do labhair sé ríu.
Agus dochúaidh sé léo síos, agus táinic sé go Nasaret: agus dobhí
sé umhal dóibh. Agus do thaisigh a mháthair na bríathra so uile an a
croidhe.
Agus do mhéuduigh Iósa an eagna, agus a bpearsuin, agus a ngean ag
Día agus ag dáoinibh.
Agus an cúigeadh blíadhan déug dhimpireachd Thiberius Chesair, ar
mbeith do Fpoinncius Philáid na Ghíusdis ann sa Niúdea, agus
Iorúaith na úachdaráin ar an gceathramhadh cuid don Ghaililé,
agus Pilip a dhearbhráthair na úachdarán ar an gceathrumhadh cuid
do Itúrea agus ar chrích Thraconítis, agus Lisánias na
úachdarán ar an gceathramhadh cuid don Abiléne.
An tan dobhí Annas agus Caiphás na nardshagartuibh, táinic
bríathar Dhé dochum Eóin mheic Shacharías, ar an bhfhásach.
Uime sin táinic sé ar feadh na dúithchi a dtimcheall Iórdán, ag
seanmóir bhaisdigh na haithrighi dochum maithmhechuis na bpeacadh
dhfhagháil:
Mar atá arna sgríobhadh a leabhar comhráidhteagh Esaías fáidh,
adeir, guth an té éighmheas ar an bhfhásach, ullmhuighidh shlighidh an
tighearna, dénuidh a chasain díreach.
Líonfuidhear gach uile ghleann, agus ísléochthar gach uile shlíabh agus
chnoc: agus beid na neithe cama díreach, agus na slighthi garbha mín.
Agus dochífi gach uile fhéoil slánughadh Dé.
Uime sin adubhairt sé ris an slúagh tháinic amach chuige, dochum gu
mbaisdfeadh sé íad, á shlíochd na naithreach neimhe, cía thug
robhadh dháoibh, teitheadh ón fheirg atá ag teachd?
Ar anadhbharsin tabhraidh torrtha bhus iomchubhaidh don naithrighe
úaibh: agus ná tindsgnaidh a rádh ionnaibh féin, atá Abraham ina
athair aguinn. Oír adeirimsi ribh, gurabéidir lé Dia clann do
dhusachd as na clochuibh so féin DAbrahám.
Agus atá an túagh anois fós arna cur dochum Phréimhe na gcrann: ar
anadhbhar sin gach uile chrann nách tabhair toradh maith, gearrthar é,
agus teilgthear sa teinidh é.
Agus do fhíafruigh an slúagh uile dhe, agá rádha, ar anadhbharsin
créud doghéunam?
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé riú, an té agá bhfhuil dá
chóta, roinneadh ris an té atá gan én chóta: agus gidhbé agá bhfhuil
bíadh, dénadh sé mar an gcéudna.
Agus tangadar na Puiblicáin mar an gcéudna, dochum gu mbaisdfidhe
íad: agus adubhradar ris, a mhaighisdir, créud doghéunaimne?
Agus adubhairt seision ríu, na déunuidh nísa mhó ná dho hórduigheadh
dháoibh.
Agus do chuireadar na soighdíuirí fós ceisd air, agá rádha, agus créud
doghéunuimne? agus adubhairt sé ríusan; ná déunaidh foiréigean ar
dhuine ar bioth, agus ná hagraidh duine ar bith gu héugcórach: agus gu
madh lór libh bhur dtúarasdal féin.
Agus ar mbeith ag feitheamh don fpobal, agus ar mbeith ag
smúaintiughadh dhóibh uile an a gcroidhthibh a dtimcheall Eóin,
narbheisean an Críosd,
Do fhreagair Eóin, agá rádh ríu uile, atáimse go deimhin
dá bhur mbaisdeadh lé huisge: achd atá neach is neartmhuire iná mheisi
ag teachd, ag nach fíu mhé iallach a bhróg dho sgáoileadh: baisdfidh
seision sibh leis an spíorad naomh, agus lé teinidh:
Agá bhfhuil a roilléun an a láimh, agus glanfaidh sé a iothla féin:
agus cruinnéochuidh sé an chruithneachd dá inad taisgidhe,
achd loisgfidh sé an cháith lé teineidh nách éidir dho mhúchadh.
Agus ag teagasg mhóráin eile fós dó, do mhínigh sé an soisgéul don
phobal.
Agus ar gcur an aghaidh Iorúaith an Tetrarcha dhó, fá Herodías
ben a dhearbhbhráthar Philip, agus fá gach uile dhrochghníomhartha eile
dá nderna Iorúaith,
Do chuir sé so leis do bharr ar gach ní, gur dhúin sé ar Eóin a
bpríosún.
Agus tarrla an tan do baisdeadh an pobal uile, agus dobhí Iósa agá
bhaisdeadh, agus ag dénamh úrnaighthe, gur hosgladh neamh:
Agus gur thuirrling an spiorad náomh a bhfhióghair chorpardha mar
cholum air: agus gu dtáinic guth ó neamh agá rádh, is tú mo mhac
grádhachsa, is ionnadsa atá mo dheaghthoil.
Agus dobhí Iósa féin a dtúairim a dheich mblíadhan bhfhichead
dáois, ar mbeith (do réir bhreathnuighthe na ndaoine) na mhac ag
Ióseph, mac Heli,
Mheic Matthat, mheic Léuí, mheic Melchi, mheic
Ianna, mheic Ioséph,
Mheic Mattathias, mheic Amos, mheic Naum, mheic
Esli, mheic Nagge,
Mheic Maath, mheic Mattathias, mheic Semei, mheic
Ioséph, mheic Iúda,
Mheic Ioanna, mheic Résa, mheic Sorobabél, mheic
Salathiel, mheic Néri,
Mheic Mhelchi, mheic Addi, mheic Chosam, mheic
Elmodam, mheic Er,
Mheic Iosé, mheic Eliesér, mheic Iorim, mheic
Matthat, mheic Léui,
Mheic Simeón, mheic Iúda, mheic Ioséph, mheic
Ionán, mheic Eliacim,
Mheic Mhelea, mheic Mainán, mheic Mattatha, mheic
Nathan, mheic Dábhí,
Mheic Iessé, mheic Obéd, mheic Boós, mheic Salmón,
mheic Naassón,
Mheic Aminadáb, mheic Aram, mheic Esron, mheic
Phares, mheic Iúdas,
Mheic Iacob, mheic Isaac, mheic Abraham, mheic
Thara, mheic Nachor,
Mheic Saruch, mheic Ragu, mheic Phalec, mheic
Heber, mheic Sala,
Mheic Cainán, mheic Arphaxad, mheic Sé, mheic Noe,
mheic Lamech,
Mheic Mathusala, mheic Enoch, mheic Iaréd, mheic
Maleléel, mheic Cainán, mheic Enos, mheic Séth, mheic
Adhaimh, mheic Dé.
Agus ar mbeith Díosa lán don spíorad náomh, do fhill sé tar a ais ó
Iórdán, agus do tréoruigheadh leis an spioruid ar an bhfhásach é:
Agus dobhí sé annsin dá fhichead lá, agus an díabhal ag cur
chathuighthi air: agus ní dhúaigh sé ní ar bioth ar fedh na laitheadh úd:
achd arna gcríochnughadh, annsin do ghabh ocras é.
Agus adubhairt an Díabhal ris, más tú mac Dé, abair ris an gcloichsi
bheith na harán.
Agus do fhreagair Iósa é, agá rádh, atá sgríobhtha, nách lé harán
amháin mhairfios an duine, achd lé gach uile bhréithir Dhé.
Agus an tan do thréoruigh an Díabhal é ar shlíabh árd, do thaisbén sé
ríoghachda na talmhun uile dhó, a moimeint daimsir.
Agus adubhairt an Díabhal ris, dobhéra meisi na cumhachda so uile
dhuit, agus a nglóir: oír atá sí arná tabhairt damhsa, agus dobheirim
í dhon tí dárab toil leam.
Ar an adhbharsin dá ndearna tú onóir dhamhsa, budh leat íad uile.
Agus ar bhfhreagra dhíosa, adubhairt sé ris, imthigh úaim a Shatain:
óir atá sgríobhtha, dobhéura tú onóir don tighearna do Dhía féin, agus
is dó na aonar doghéuna tú seirbhís.
Agus do thréoruigh sé é gu Hiarusaléim, agus do shuidhidh sé é ar
bheinn an teampoill: agus adubhairt sé ris, más tú mac Dé, teilg thú
féin síos as so.
Oir atá sgríobhtha, dobhéura sé aithne dhá ainglibh ad thimcheall,
tusa dho choimhéud:
Agus toigéubhuid síad eidir a lámhuibh thú, deagla gu
mbuailfidhthea do chos fá chloich úair ar bioth.
Agus ar bhfhregra dhíosa adubhairt sé ris, atá arna rádh,
ní chuirfe tú cathughad ar an dtighearna do Dhia féin.
Agus ar gcur chríche ar a chathuighthibh uile dhon Diabhal,
do fháguibh sé eisen ar feadh tamuill.
Agus do chas Iósa maille ré cumhachdaibh na spíoruide don Ghalilé:
agus dochúaidh a chlú ar feadh na tíre na thimcheall.
Agus do theaguisg seision an a sínagogaibh súd, ag fághail glóire ó gach
uile dhuine.
Agus táinic sé gu Nasaret, mar ar hoiledh é: agus dochúaidh sé
asdteach mar bhudh ghnáth leis, lá na sabóide, don tsínagóig: agus do
éirigh sé na sheasamh do leughthóireachd.
Agus tugadh leabhar Esaías fáidh dhó, agus an tan do osgail sé an
leabhar, fúair sé an tionad an a raibhe sgríbhtha,
Spíorad an tighearna oramsa, tré gur ong sé mhé: do chuir se úadha mhé
dochum gu ndingénuinn an soisgél do sheanmóir do na bochduibh, dochum
gu sláinéochuinn na dáoine agá bhfhuilid croidhthe brisde brúidhti, dochum
gu ndingénuinn senmóir do na braighdibh gu bhfhúaisgéoltáoi íad, agus
do na dalluibh u bhfhuighdís radharc, agus gu dtiobhruinn sáoirsi don
mhuinntir atá arna gcombrudh:
Dochum gu seanmóruinn bliadhuin fhorbháilteach an tighearna.
Agus ar ndúnadh an leabhair dhó, agus arna thabhairt don mhinisdir,
do shuidh sé: agus dobhádar súile a raibhe ann sa tsínagoig uile ag féchain
air gu géur.
Agus do thionnsgain sé a rádh ríu, aníugh atá an sgriobtúirso arna
choimhlíonadh an bhur gclúasuibhsi.
Agus dorinneadar uile fíadhnuisi leis, agus dobhí iongantus aca ann
sna comhráitibh grásamhla dothigeadh as a bhéul, agus adeirdís, an né
nach é so an mac úd Ióséph?
Agus adubhairt sé ríu, adértháoi rium gan amharus an seanfhocalsa,
a líaigh, leighis tú féin: leitheíd na neitheadh dochúalamar dorinne tú
a Gcapernaum, déna mar an gcéudna annso ad dhúthuidh féin íad.
Agus adubhairt seision, adeirim ribh go fírinneach, nach fuil cion
ar fháidh an a thír féin.
Achd adeirimsi gu fírinneach ribh, gu rabhadar mórán baintreabhthach a
laithibh Elías an Israél, an tráth dobhí an fhiormámeint trí
blíadhna agus sé mhí arna híadhadh, ionnas gu raibhe gorta mhór ar feadh
na talmhan uile:
Achd nír cuireadh Elias dochum áon bhaintreabhthaighe aca súd,
achd gu Sarepta adhón, cathair na Sidoni, dochum mná dhobhí
na baintreabhthaigh.
Agus dobhádar mórán lobhar an Israél, ré línn Eliseus an fáidh:
agus nír glanadh éin neach aca, achd Náaman an Sírénach.
Agus do líonadh a raibhe annsa tsínagóig dfheirg, an tan dochúaladar
na neithesi.
Agus ar néirghe na seasamh dhóibh, do theilgeadar as an gcathruigh
amach é: agus rugadar léo é ar mhaluidh an tsléibhe ar a raibhe a
gcathair arna tógbháil, dochum go dteilgfidís síos a ndíaigh a chinn é.
Achd ar nimthechd dosan tré na lár, dochúaidh sé as úatha.
Agus dochúaidh sé síos go Capernaum, cathair don Ghalilé, agus do
bhíodh sé dhá dteagasg ann sna sabóidibh.
Agus dobhí adhúathmhuireachd acasan ana theagasg, oir dobhí a
chomhrádh maille ré hughdarrás.
Agus dobhí neach ann sa tsíonagóig an a raibhe spiorad deamhnaighe
neamhghlan, agus do éigh sé do ghuth mhór,
Agá rádh, uch, créud í an bhuain atá aguinne riot a Iósa
Nasardha? an dár sgrisne tháinic tú? atá a fhios agumsa cia thú:
adhón an neach náomhtha úd Dé.
Agus do imdhearg Iósa é, agá rádha, bí ad tochd, agus tarr amach as.
Agus do imthigh an deamhan as arná thrasgairt do láthair, gan díoghbháil
ar bioth do dhenamh dhó.
Agus do ghabh crith cách uile: agus do labhradar ré chéile, agá rádh,
créud é an níse, gu naithnigheann sé do na spioradaibh neamhghlana lé
cumhachdaibh, agus lé neart, agus gu dtigid síad amach?
Agus dochúaidh a thúarasgbháil an gach uile ionad don réghión
gacha táobha.
Agus an tan do éirigh Iósa as an tsínagóig, dochúaidh sé asdteach
gu teagh Símóin: agus dobhí fíabhrus romhór ar mháthair mhná
Símóin: agus do chuireadar impidhe air ar a son.
Agus ar seasamh dhósan ós a cionn, do imdhearg sé an fíabhrus: agus
do fhágaibh an fiabhrus í, agus ar néirghe dhisi dho láthair, dorinne sí
friotháileamh orrtha.
Agus ar ndul don ghréin fáoi, gach áon agá rabhadar dáoine éugcrúaidhe,
ó thinneasaibh éugsamhla, tugadar chuigesean íad: agus ar gcur a lámh
dhósan ar gach áon díobh, do shlánuigh sé íad.
Agus fós do imthighidís na deamhain as mórán, ag éighmhe, agus agá
rádh, is tusa an Críosd úd mhac Dé. Achd dá nimdheargadh dhosan ní
léigeadh sé dhóibh a rádha, gu raibhe a fhios aca gurbhé féin an Críosd.
Agus ar néirghe dhon lá do imthigh sé amach, agus dochúaidh sé
anionad fhásamhail, agus dobhí an slúagh agá lorgaireachd, agus tangadar
chuige: agus do chongbhadar é dochum nách rachadh sé úatha.
Achd adubhairt seision ríu, gu fírinneach is éigean damhsa flaitheas
Dé dho sheanmóir do chathrachuibh éile leis: óir is chuige so do cuireadh
mhé.
Agus dobhíodh sé ag déanamh senmóra a síonagógaibh na Galilé.
Agus tarrla an tan do ling an pobal air, déisdeachd ré bréithir Dé,
gur sheasuimh seision laimh ré Loch Ghenesarét:
Agus dochonnaic sé dhá luing dobhí ar an loch: achd do imthigheadar
na híasgairedha asda, agus do nighedar a líonta.
Agus ar ndul dósan a luing dhíobh do budh lé Síomón, do íarr sé air
dul beagán ón tír: agus ar suidhe dhó do theagaisg sé an pobal as an
luing.
Agus mar dho sguir sé dho labhairt, adubhairt sé ré Símón; déunuigh
romhaibh ar an ndubhaigéun, agus leigidh siós bhur líonta dochum
éisg do ghabháil.
Agus ar bhfhregra dho Shímon adubhairt sé ris, a mhaighisdir,
do thuirrsigheamair sinn féin feadh na hoidhche uile, agus nír
ghabhamair éin ní: achd cheana ar tfhuáireamhsa cuirfidh mé siós an
lion.
Agus an tan dorinnedar so, do íadhadar ar iomarcuigh éisg: ionnus gur
briseadh a líon.
Agus do sméideadar ar a gcompánachuibh dobhí ann sa luing éile,
dochum gu dtiocfadáois chuca do thabhairt chunganta dhóibh, agus
tangadarsan, agus do líonadar an da arthrach, ionnas gu rabhadar an innmhe
a mbáidhte.
Agus an tan dochonnaic Símon Peadar so, do shléchd sé ag
glúinibh Iósa, agá rádh, imthigh úaim a thigherna, oir is duine peacthach
mhé.
Óir do ghabh eagla é féin, agus a raibhe na fhochair uile, ar son na
gabhála éisg do ghabhadar:
Agus mar an gcéudna Séumas agus Eóin, clann Sebedei, dobhí na
gcompánachuibh ag Símon, agus adubhairt Iósa ré Símon, na bíodh egla
ort: as so amach bíaidh tú ad tíasgaire ar dháoinibh.
Agus an tan tugadarsan a longa dochum tíre, ar bhfhágbháil an uile
neith dóibh, do leanadar eisean.
Agus tarrla an tan dobhí sé a gcathruigh dháirighthe, féch, dobhí
óglách lán do lubhra innte: agus ar bhfhaicsin Iósa dhó, do léig sé é
féin fíos ar a aghaidh, agus do ghuidh sé é, agá rádh, a thighearna,
más a thoil leat é, is éidir leat mheisi dho ghlanadh.
Agus ar síneadh a láimhe Dhíosa, do bhean sé ris, agá rádh,
as toil, bí glan, agus do fháguibh an lubhra é ar an mball.
Agus do aithin sé dhe gan a innisin do dhuine ar bioth: achd
imthigh ar seisean foillsigh thú féin don tsagart, agus iodhbair ar son
do ghlanta, mar do aithin Máoisi, dochum gu mbeth sé na fhíadhnuisi
dhóibh.
Achd is móide dho leathnuigh a thúarasgbháil sin: agus do chruinnigh
slúagh mór dhéisdeachd ris, agus dfhagháil fhoirithne a dteinneas
úaidhe.
Achd dochúaidh seisean fá leith ar an bhfhásach, agus dorinne sé
urnaighthe.
Agus tarrla gu raibhe sé lá dháirighthe ag teagasg: agus gu rabhadar
na Fpairisínigh, agus dochtúirí an dlighidh na suidhe dho láthair, noch
tháinic as gach uile bhaile don Ghalilé, agus don Iúdea, agus ó
Iarusaléim: agus dobhí cumhachda an tigherna aigesion dochum a
slánuighthe:
Agus féuch, do iomchradar dáoine a leabuidh, óglach dobhí a
bpairilis: agus do íarradar a thabhairt asdeach, agus a chur na
fhíadhnuisisean.
Agus an tráth nach fúaradar cáoi ar a thabhairt asdeach, ag méud
na cuideachda, dochúadar súas ar an dteagh, agus do léigeadar é féin, agus a
leabuidh síos tríd an slinnteach ar lár, a bhfhiadhnuisi Iósa.
Agus ar bhfhaicsin a gcreidimh dhó, adubhairt sé ris, a dhuine,
atáid do fpeacuidh arná maitheamh dhuit.
Agus do thionnsgnadar na sgríobuidhe, agus na Phairisínigh
disbóireachd do dhéunamh, agá rádh, créd é an fearsa labhras gu
tatháoireach ar Dhia?: cía fhéudus peacuigh dho mhaitheamh achd Día na
áonar?
Achd ar naithne a smúaintighthe dhíosa, do fhreagair sé, agus
adubhairt sé ríu, créd é an ní so smuaintighthisi an bhur gcroidhthibh?
Cía is usa? a rádha, atáid do pheacuidh arna maitheamh dhuit: na a
rádha, éirigh, agus siobhail?
Achd dochum go mbeth a fhios agaibh, gu bhfhuil cumhachda ag mac an
duine, peacuidh dho mhaitheamh ar an dtalamh, (adubhairt sé ré fear na
pairilisi) adeirimsi riot, éirigh, tóguibh do leabuidh, agus imthigh dod
thigh.
Agus ar néirghe dhósan ar an mball an a bhfhiadhnuisi, do thógaibh sé
an leabuidh an a raibhe sé na luighe, agus dochúaidh sé dhá thigh, ag
moladh Dé.
Agus do ghabh uathbhás cách uile, agus do mholadar Día: agus do
líonadh dhegla íad, aga rádh, dochonncamair neithe doichreite aníugh.
Agus tar éisi so dochúaidh Iósa amach, agus dochonnaic sé
puiblecán dárbhainm Leuí, na shuidhe ag bord an chusduim do ghlacadh,
agus adubhairt sé ris, lean mheisi.
Agus ar bhfhágbháil gach éin neithe dhósan, do éirigh sé, agus do lean
sé eisean.
Agus dorinne Leui féusda mór dhó ana thigh féin: agus dobhí
cuideachda mhór phuibleacán, agus dáoine eile ar suidhe na bhfhochair.
Agus dorinne cuid díobh dhobhí na sgríobhuidhibh, agus na
BPhairisíneachuibh monabar an aghaidh a dhisciobalsan, agá rádha,
créud fá nithtísi agus fá nibhthí a bhfhochair na bpuiblicán, agus na
bpeacthach?
Agus ar bhfhreagra Dh'íosa adubhairt sé ríu, ní fhuil ríachdanus
an leagha ar na dáoinibh slána, achd ar na dáoinibh tinne.
Ní tháinic mé dho ghairm na bhfhíréunach achd na bpeacthach dochum
aithrighe.
Achd adubhradarsan ris, créud fá dtroisgid disgiobail Eóin gu
minic, agus créd fá ndéunuid síad urnaighthe, agus mar an gcéudna
disgiobail na hPhairisíneach: achd ithid agus ibhid do dhisgiobailsi.
Agus adubhairt seision ríu, an bhfhédtáoisi a thabhairt fá deara do
chloinn tséomra an fhir núa fpósda trosgadh dho dhéunamh, an feadh bhías
sé féin na bhfhochair?
Achd tiocfaid na laithe an tan bhéurthar an fear núafpósda úatha, ann
sna laithibh sin, doghéunuid síad trosgadh.
Agus adubhairt sé fós tré chosmhalachd ríu, ní chuireann neach ar
bioth preabán éuduigh núa a seanchulaidh, nó no brisidh an téudach nua
an seinéudach agus ní thig an preabán núaéuduigh leis an seinéudach.
Agus ní chuireann duine ar bioth fíon núa a seanbhuidéulubh, nó
no brisfidh an fíon núa na buidéil, agus doirtfidhear an fíon, agus rachuid
na buidéil amugha.
Achd fíon nua is cóir dho chur a a mbuidéuluibh núadha, agus beid
síad aráon slán.
Agus ní fhuil duine ar bioth ibheas seinfhíon, lénab áill fíon núa
ar ball: oír adeir sé, is é an seinfhíon is folláine.
Agus tárrlá ar ngabháil trí ghortuibh dhosan an dara sabóid don
tsollamain, gur bheanadar a dheisgiobail déusa, agus tar éis agcuimealta
eidir a lamhuibh dhóibh, adúadar íad.
Achd adubhradar cuid dona Phairisineachuibh ríu: créd fá ndéuntaoi an ní
nách indénta, annsa tsaoire?
Agus ar bhfhreagra Dhiosa adubhairt sé ríu, an né nár
léughabhuirsi an ní so dhorinne Dabhí, an tan dobhí ocrus air féin,
agus ar an muintir dhobhí na fharradh:
Cionnus dochúaidh sé asdeach go teagh dé, agus do ghlac sé arán na
fíadhnuisi, agus a duaigh sé hé, agus tug sé fós don mhuintir dobhí na
fhochair hé: noch nár chóir dhéin neach dh'ithe, achd dona
sagurtuibh amháin?
Agus adubhuirt seisean ríu, as tighearna dhon tsábbóid fein mac an
duine.
Agus tarrla fós a saboíd eile, go ndeachuidh seisean asdeach don
tsinagog, agus gur theaguisg sé, agus dobhí óglách annsin agá raibhe a
lámh dheas arna seargadh.
Agus dobhí coimhéud ag na sgríobhuidhi agus ag na Pharisineachuibh
airsean, dá fhéuchuin an ndingnadh se leigheas annsa tsabóid, dochum go
bhfhuighbhidís adhbhar gearáin air.
Achd do aithin seisean a smúainthighthe: agus adubhairt sé ris an
nduine agá raibhe an lámh sheirgthé: éirigh, agus seasuimh a lár cháich.
Agus do éirigh seision agus do sheasuimh sé.
Ar an adhbhar sin adubhart Iósa ríusan, fiafróchaidh meisi dhíbhsi ní
dháirighthe, an cóir maith nó olc dho dhéunamh sa tsabóid: anum do
theasargadh nó dho ligean amugha?
Agus an tan do fhéuch sé orrtha uile na thimcheal, adubhairt sé ris
an nduine, sín amach do láimh: agus dorinne seisean mar sin: agus do
haiseagadh a lámh comhshlán ris an láimh eile.
Agus do líonadh íadsan do chuthach: agus do luaidheadar ré a chéile,
créd doghéundís ré hÍosa.
Agus tarrla ann sna laithibh sin, go ndeachuidh seisean amach ar
sliabh, do dhéunamh úrnaighthe: agus do chaith sé an oidhche ag guidhe Dé.
Agus ar néirghe dhon lá, do ghoir sé a dheisgiobail chuige, agus do
thogh sé dhá fhear dhéug asda, dár ghoir sé absdail:
Eadhón Símon dár ghoir sé fós Peadar, agus Ainndriás a
dhearbhráthoir, Séumas agus Eóin, Philip, agus Bartolomeus.
Maithteu agus Tomás, Séumas mac alphei, agus Símon dá
ngoirthear Selótes.
Iudás dearbhráthair Shémuis, agus Iudás Iscaríot, (an té fós
do bhraith eision.)
Agus táinig sé anúas léo, agus do sheasuimh sé ar mhachuire réidh, agus a
choimhthionól deisgiobal, agus mórán mór dho phobal ón Iudea uile
agus ó Iarusalem, agus ó chois fhairrge Tirus agus Sidon, noch tháinig
dhéisdeachd rission, agus dfhaghbháil leighis ar a neaslaíntibh.
Agus a raibhe arná gciorrbhadh ag spioraduibh neamhghlana, agus do
leighiseadh iád.
Agus dobhí an slúagh uile ag iárruidh cuimealta ris, óir do
bhíod cumhachda ag dul úaidh, agus do shlánuidh sesion iád uile.
Agus ar dtógbháil a shúl súas dósan ar a dheisgiobluibh, adúbhairt
sé: as beandaighthe sibhsi a dháoine bochda: oír as libh flaitheas
Dé.
As beannaighthe sibh a dháoine atá ocrach anois: óir saiseóchthar
sibh: As beannaighthe sibhsi cháoidheas anois: oír doghéuntáoi gáire.
As beannaighthe beithí an tráth fhúathóchuid dáoine sibh, agus
chuirfid síad as a gcuideachda sibh, agus imdhergfuid síád sibh, agus
chuirfid siad bhur nainm as, mar go madh olc he, ar son mheic an duine.
Déunuidh gairdeachus an lá sin, agus éirghidh anairde re lúthghair,
óir féuch, as mór bhur lúaidhigheachd ar neamh. Oir as mar sin dorinneadar
a naithreacha ris na fáidhibh.
Achd as anáoibhinn dáoibhsi a dhaoine saidhbhre: oir atá bhur sólás
aguibh.
As anáoibhinn dáoibh a dháoine atá sáitheach: oír bíaidh ocras
oruibh. As anáoibhinn díbhsi, a dhaoine atá ag gáire anois: oír
cáoifidhe, agus goilfidhe.
As anáoibhinn dáoibhsi an tráth adéuruid na huile dháoine maith ribh:
oír as mar sin dorinneadar a naithreacha ris na fáidhibh fallsa.
Achd adheirim ribhsi, a dhream dhobheir éisdeachd damh,
grádhuighidh bhur námhuid: déunuidh maith dhon dréim ar a leag sibh:
Tabhruidh bhur mbeannachd don dréim mhalluigheas sibh: agus déunuidh
urrnaighthe ar son na muinntire dhoní bhur ndíoghbháil.
Agus an té bhuáileas ar dho ghíall thú, iompó chuige an gíall eile leis:
agus an té bheanus do bhrat leithimeallach dhíot, ná bac dhe do chóta fós
do bhuáin díot.
Agus tabhuir dhá gach neach iarrus ort: agus ón té thógbhus do chuid
uáit, ná hiárr tar a hais hí.
Agus fá mar as toil libh dáoine do dhéunamh dhíbh, déunuidhsi mar an
gcéudna dhóibhsion.
Oír má tá grádh águibh dhon mhuinntir ghradhuigheas sibh, créud hé an
buidheachus bhias oruibh? óir grádhuighíd na peacuigh féin, na dáoine
ghrádhuigheas íad.
Agus má dho nithí maith don dreim ud doní maith dhíbh, créud hé an
buidheachus bhias oruibh? óir doníd na peacuidh féin, a leithéid sin.
Agus dá dtugtháoi áirleagadh do na daoinibh ó a saoiltí a fhagháil
arís, créud hé an buidheachus bhias oruibh? óir dobheirid na peacaidh
áirleagadh do na peacthachaibh, dochum go bhfhuighdís a leithéid arís.
Ar anadhbhar sin grádhuighidh bhur námhuid, agus déunuidh maith, agus
tabhruidh áirleagadh úaibh, gan tsúil ré ní ar bioth dfagháil da tharla:
agus bhudh mór bhur luáigidheachd, agus beithí in bhur gcloinn ag an té as
airde. Oír as úr toirbheartach hé, dona drochdháoinibh, dobhuidhachuis.
Ar anadhbhar sin bithísi trócaireach, mar atá bhur nathuir
trócuireach.
Agus ná beiridh breath, agus ní béurthar breath oruibh: ná
damnuighe, agus ní daiméontar sibh: maithidh, agus maithfidhear dháoibh.
Tabhruidh úaibh, agus dobéurthar dháoibh: agus dobhéuruid dáoine
dáoibh an bhur nuchd measúr maith, dingthe, croithte, ag dul thairis. Oir
as leis an measúr an a dtoimheosdaoí, toimheósdar mar an gcéudna dháoibh.
Agus do labhuir sé baramhuil ríu, an bhfhéudann an dall éolus do
dhéunumh dhon dall eile? an ne nách tuitfid siad aráon sa díg?
Ni fhuil an deisgiobal ós cionn a mhaighisdir, achd gidhbé neach
bhus dhiongmhála, bíaidh sé mar a mhaighisdir.
Agus créud fá abhfhaiceann tú an brobh beag asúil do dhearbhráthar,
agus nach tabhroir dhod taire, an tsail atá ad tsúil féin?
Nó cionnus as éidir leat arádh réd dhearbhráthuir, a
dhearbhráthuir léig dhamh an tsimhin atá ad tsúil do bhuáin aisde: águs
nách faiceann tú an tsail atá ad tsúil féin? a fhir an
fhúarchrábhuidh, ar tús teilg amach an tsail as do shúil féin, agus ansin
bhus léir dhuit, an tsimhin atá a súil do dhearbhráthar do bhuáin aisde.
Oír ní maith an crann iomchras drochthoradh, agus ní holc an crann
iomchras toradh maith.
Óir is as a thoradh aítheantar gach uile chrann. Oír ní chruinnighid
dáoine fígeadha dhon droighean: na cáora fíneamhna, dhon drisleach.
Dobheir an duine maith, ní maith, as cisde mhaith a chroidhe féin: agus
dobheir an drochdhuine drochní, as drochchisde a chroidhe fein. Oír is
as acfuinn a chroidhe, labhrus a bhéul.
Achd créud fá ngoirthísi, a thighearna, a thighearna dhíomsa: agus
nach déuntaoi na neithe adeirim?
Gach uile neach thig chugamsa, agus éisdeas rém bríathruibh, agus do
ní dhá reir: foillséochuidh mé dhaoibhsi cía réna cosmhuil hé.
As cosmhuil hé ré neach dho thógaibh a theach, agus do thochail, agus
dochuaidh go domhuin a dtalumh, agus do chuir a fuinnemennt ar charruig:
agus mar tháinig an tuile, do bhúail an sruth fán dteach úd, achd
nírbhéidir leis a chorrughadh: oír dobhí sé arna fhunndámentughadh ar
charruig.
Achd gidhbé dhochúalaidh ma bhríathrasá, agus nach dearrna
dhá réir, as cosmhuil hé ré neach dho thóguibh a theach ar thalamh gan
fhunndámennt, ar ar bhúail an tuile: agus do thuit sé dho láthuir,
agus do budh mór tuitim an tighe úd.
Agus an tráth dho chríochnuigh sé a bhriathra uile anéisdeachd an
phobail, dochúaidh sé asdeach go Capernaum.
Agus dobhí óglách chaptín dáirighthe gu bréoite a riochd bhaís, ar a
raibhe cion mór aige.
Agus an tan dochúaluidh sé tuarasgbáil Iósa, do chuir sé sinnsir na
niuduighe chuige, aga iarruidh air, teachd, agus a shearbhfhoghantuidhe
dhfhoirithin.
Agus an tan tangadar so dochúm Iósa, do iárradar air go dítheallach, agá
rádh, gurbhfhíu hé so dho thabhuirt do.
Oír atá grádh aige dhar gcineadhne, agus do thóguidh sé sionagóg
dhúinne.
Agus dochúaidh Íosa léo. Agus an tan dobhí sé a ngar dhon tigh, do
chuir an captiein caruid chuige, agá rádh ris, a thighearna, ná cuir
buaidhreadh ort fein: oír ní fiú meisi go rachdá asdeach fá cléith mo
thighi.
Ar anadhbhar sin níor mheas mé gurbhfhiú mé féin dul ad cheann,
achd abuir a bhfocal, agus bíaidh mhóglách slán.
Óir as duine meisi féin atá fá chumhachdaibh (duine eile), aga
bhfuilid soighdíuirí fúm, agus adeirim ris an bhfhear so imthigh, agus
imthighidh sé: agus ré fear éile, tarr, agus tig sé: agus rém
shearbhfhoghantaidhe deuna so: agus doní sé hé.
Agus arná gcloisdin so dhíosa, dobhí iongnadh aige ann, agus ar
bhfhilleadh dhó, adubhairt sé ris an sluagh dho lean hé, adeirim ribh,
nách fúair mé fós an Israhél féin a chommór so dho chreideamh.
Agus ar bhfhilleadh dhá dtigh dhona teachduiribh úd do cuireadh chuige,
fúaradar an searbhfoghantaidh dhobhí tinn, slán.
Agus tárrlá an lá na dheaghuidh sin, go ndeachaidh sé dhon chathruigh,
dá ngoirthear Náin: agus dochuadar morán dá dheisgiobluibh leis, agus
buidhean mhór.
Agus an tan tánig sé angar dho dhoras na cathrach, fhéuch, dobhí
duine marbh aga bhreith amach, dobhí ina aon mhac agá mháthuir, agus hí na
baintreabhthaigh: agus dobhí cuimhthionól mór ón chathruigh na fochair.
Agus arna faicsin don tighearna, do ghabh trúaighe mhór dhi hé, agus
adubhairt sé ría, ná guil.
Agus ar ndrud ris, do bhean sé ris an gcomhraidh, (agus do
sheasmhuigheadar an luchd dobhí agá iomchar) agus adubhairt sé,
a ógánaigh, adeirim riot, éirigh.
Agus do éirigh an duine marbh na shuidhe, agus do thinnsgain sé,
labhairt, agus tug sé dhá mháthuir féin hé.
Agus do ghabh eagla iad uile, agus tugadar glóir dho Dhia, agá radh:
atá fáidh mór ar néirghe an ar measg, agus do fhéuch Dia ar a fpobal féin.
Agus dochúaidh an tuarasgbháil so amach air féadh Iudéa
uile, agus feadh an reigioín uile ar gach taobh.
Agus do innseadar a dhéisgiobail na neithe so uile Dhéoin. Agus ar
ngairm Dhéoin deisi dhairighthe dhá deisgiobluibh chuige,
Do chuir sé a gceann Iosa, iad, agá rádh: an tusa an té úd do
bhí dochum teachda, nó an bhfhuiréochum ré neach eile?
Agus an tan tángadar na daoine úd chuigesean, adubhradar, do chuir
Eoin baisde sinne chugad, agá rádh: an tusa an té úd dobhí dochum
teachda, nó an bhfuiréochum ré neach eile?
Agus ar an uáir sin fein do shlanuigh sé mórán daoine, ó
easlaíntibh, agus ó pláighibh, agus ó dhróch spioraduibh: agus tug sé a
ragharc dho mhórán do dhalluibh.
Agus ár bhfreagra Diosa, adubhairt sé ríu, ár nimtheachd díbh,
innisidh dhéoin, na neithe dhochonncabhair, agus dochúalubhair:
go naiseagthar dho na dalluibh a radharc: go siubhlaid na bacuidh:
go nglantar na lobhair: go gcluinid na buibhir: go néirghid na mairbh:
go bhfhuil an soisgéul dá sheanmóir do na bochdaibh.
Agus as beannaighthe an té nách fuighi oilbhéim ionnumsa.
Agus an tráth do imthigheadar teachdaireadha Eoin, do thinnsgoin
seision arádh ris an bpobal a dtimcheall Eoin, créud hé an ní agá
ndeachubhuir dhá fhéuchain amach ar an bhfhásach? an d'fhéughuin
ghiolchuigh arná bhogadh ag an ngaoith?
Achd créud hé an ní agá ndeachubhair amach dhá fhéuchuin? an
dfhéchuin duine atá arná éudughadh anéuduighibh mine? fhéuch, an
luchd bhíos an éudaighibh onóracha agus a sáimhe, is a bpálásuibh na
ríogh bhíd síad.
Achd créd hé an ní agá ndeachubhair amach dhá fhéuchuin? an
d'fhéuchuin fáidh? adeirim ribh go fírinneach gurab dféuchuin dhuine
as mó ioná fáidh.
Ag so an té ar a bhfhuil sgríobhtha, féuch, cuírim mo theachdaire
romhad, oillmhéochus do shlighe ad tfhiadhnuisi.
Oír adeirim ribh, nách fuil fáidh as mó ioná Eóin baisde, edir
chlannuibh na mban. Achd cheana an té as lugha a ríoghachd Dé, as mó
hé ná eisean.
Agus arna gcloisdin so, do mholadar an pobal uile, agus na
Puibleacain Dia, dobhí arná mbaisdeadh re baisdeadh Eóin.
Achd tugadar na Phairisínigh agus an luchd dlighidh tarcuisne ar
chomhairle Dhé iona naghuidh féin, ar ndíultadh baisdigh úadhasan.
Agus adubhuirt an tighearna, cía ré saimhéola mé dáoine an chinidh
so? agus cia réna cosmhuil iad?
As cosmhuil iád re leanbuibh na suidhe ar áit an mharguidh, agus
eighmeas ar á chéile, agus adeir: dorinneamair píobaireachd dáoibh,
agus ní dhearnubhair damhsa: dorinneamair cáoi dhíbh, agus ní
dhearnubhair gúl.
Oír thánig Eóin baisde, ní ag ithe aráin, ná ag ól fhíona, agus
adeirthísi atá an diabhal ann.
Táinig mac an duine ag ithe, agus ag ól, agus adeirthí, feuch, an
duine craosach, agus pótaire fíona, cara na bPuibleacan agus na bpeacthach.
Achd atá an eagna arná sáoradh óna cloinn féin uile.
Agus do iárr duine dháirighthe dona fairisíneachaibh air,
biadh dhithe na fhochair. Agus ar ndul asdeach go tigh an fhairisínigh
dhó, do shuidh sé síos dochum bídh.
Agus tabhair dodhúidh, an tráth fúair bean don chathraigh, dobhí
na peacthach, a fhios go raibhe sé na shuidhe ag bíadh a dtigh an
fhairisínigh, tug sí boxa duinnemennt lé,
Agus ar seasamh agá chosuibh don taobh thiár dhe ag gul, do
thionnsgain sí a chosa dionnladh léna deúruibh, agus a dtiurmughadh lé
grúaig a cinn, agus do phóg sí a chosa, agus do ong sí leis an uinement iád.
Agus an tan dochonnaic an pairisínneach tug an cuireadh dhósan sin,
do smúain sé na inntinn, agá rádh, dá madh fháidh an fear so do aithéonadh
sé, cía, agus gá hionnus an bhean so bheanus ris, óir as peacthach hí.
Agus ar bhfhreagra DhÍosa adubhairt sé ris; a Shimóin, atá ní
agum ré rádh riot: agus adubhairt seision, a mhaighisdir, abuir romhat.
Dobhadar ar Iósa días dfhéitheamhnuibh ag fior airligthe do
thabhairt úaidh, do dhligh sé chúig céud pinginn dfhior aca, agus
deich bpinginne agus dá fhichead don dara fear.
Agus an tráth nach raibhe díoluigheachd ag ceachdar aca ré a
thabhairt dó, do mhaith sé na fiacha dhóibh araon: uime sin innis damhsa,
cía aca lénab annsa hé?
Agus ar bhfreagra dho Shímón adubhairt sé, measuim gur leis an té
dhár mhaith sé an tsuim as mó. Agus adubhuirt seision ris, as maith
an bhreath rug tú.
Agus ar bhfhilleadh dhó dochum na mná, adubhairt sé ré Símón, an
bhfhaiceann tú an bhean so? táinig meisi asdeach dod thighsi agus ní
thug tú uisge dochum mo chos dionnladh, achd do nigh an bhean so mo chosa
léna deuruibh, aghus do thiormuigh sí iád lé grúaig a cind.
Ní thug túsa pog dhamh: achd ó tháinig mé asdeach, nír choisg sisi
dho fhógadh mu chos.
Níor ong tú mo cheann lé hola, achd do ong an bhean so mo chosa ré
huinnemennt.
Ar anadhbhar sin adeirim riut, go bhfhuilid a hiomad peacaidh arná
maitheamh dhi: oir as mór do ghrádhuigh sí. Achd gidhbé dhá maithear
beagán as beag ghrádhoigheas sé.
Agus adubhairt sé ría, atáid do pheacuidh arna maithteamh dhuit.
Agus do thionnsgnadar an líon dobhí na suidhe na fhochair ar an
mbórd, arádh ionnta féin, cía an fear so maitheas na peacuidh?
Agus adubhairt sé ris an mnaoí, do shlanuigh do chréideamh thú
imthigh a síothcháin.
Agus tarrla na dheghaidh so, gur shiobhuil seisean tré gach cathair,
agus tré gach baile, ag seanmórúgadh, agus ag soisgéulughadh rioghachda Dé.
Agus dobhádar an dá fhear dhég ina fhochair:
Agus mná dháirighthe dobhí arna slánughadh ó dhroichspioraduibh,
agus ó easláintibh mar atá, Muire dá ngoirthí Maghdalén, as a ndeachadar
seachd ndeamhain,
Agus Ioanna bean Chúsa fheadhmannuigh Ioruaith, agus Susanna,
agus mórán do mhnáibh do chaith risean dá gcuid féin.
Agus an tan do chruinnigh buidhean mhór, agus tángadar as gach uile
chathruigh chuigesion, do labhair sé a gcosamhlachd ríu.
Dochuaidh síoladoír dháirighthe amach do chur a shíl, agus ag cur an
tsíl dó, do thuit cuid de chois na shlighedh, agus do brúigheadh fá
chosaibh daoine hé, agus do itheadar enlaith anaigheir hé:
Agus do thuit cuid eile dhe ar charraic, agus ar bhfás dó, do shearg sé,
do bhrídh nach raibhe taisleach aige:
Agus do thuit cuid eile dhe a mesg sgeacharnuighe: agus ar bfás
don sgeacharnuigh anaoinfheachd ris, do thachdadar hé:
Agus do thuit cuid eile a dtalamh mhaith: agus an tan do fhás sé, tug
sé toradh cédach uadha. Agus arna rádh so dhó, do éigh sé, giodhbe aga
bhfhuilid clúasa dochum eisdeachda, eísdeagh sé.
Agus do fhiáfruigheadar a dhisgiobuil de, ag radha, cred do bhudh ciall don
chosamhlachdsoin.
Agus adubhairt seisean ríu: is daoibhsi atá arna thabhairt
séicreide rioghachda Dé dhaithni, achd labhruimsi tré
chosamhlachduibh ré cách eile, dochum ar bhfaicsin
dóibh nach bhfaicfeadaoís, agus ar gcluinsin dóibh nach tuigfeadaois:
Ag so an bharamhuil: as é an síol bríathar Dhé:
Agus an dréam hlacas an síol chois na sligheadh, asíad súd
éisdeas, na dhiaidh sin tig an diabhal, agus tógbhuidh sé an bhríathar
as a gcroidhe, deagla gu gcreidfeadáois, agus go slainéochthaoi iad.
Agus an dream do ghlac an síol ar an gcarruic, asiád so noch
an tan dochluinid siád ghabhas chuca an bhríathar maille lé gáirdeachas:
achd ní fhuil frémh aca so, noch chreideas feadh tamuill, agus fhilleas
ar a nais an aimsir an chathaighthe.
Achd an ní úd do thuit a measg na sgeacharnuidhe, asiad so do eisd:
achd ar nimthechd dóibh, múchtar iád lé cúramuibh, agus lé saidhbreas, agus
lé saímhe na beatha sáoghalta so agus ní thabruid toradh úatha.
Achd an ní do thuit ann sa talamh mhaith, asiad súd éisdeas ris an
mbréithir, agus chunnmhas hí a gcroidhe shocraidh mhaith, agus dobheirid
toradh úatha á bhfhoighide.
Achd ní fhuil neach ar bioth lasas coinneall, fholchas fa
shoightheach hí, na chuireas fá leabuidh hí: achd cuiridh sé a gcoinnleoir
hí, dochum go bhfhaicfeadh an luchd teid asdeach an solas.
Oír ní fhuil éin ní foluightheach nach biaidh sé follas: na
ní ar bith seicréideach, nach fuidhthear a fhios agus nach tiocfaidh
dochum soillsi.
Ar anadhbharsoin tabhruidh bhur naire ribh cionnas eisdeas sibh:
Oír giodhbé neach aga bhfhuil, is dó dobhérthar: agus gidhbé neach ag
nach fuil, bérthar úadha an ní fós shaoíltear do bheith aige.
Agus tángadar a mhathair agus a dhearbhraithreacha chuige, agus
níorbhéidir leó dhul a ngar dhósan ag an slúagh.
Agus do hinniseadh dhó, ag rádha, atá do mháthair agus do
dhearbhrathireacha na seasamh amuich ag iárruidh dfaicsiona.
Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé riú, asiad so mo
mháthair, agus mo dhearbráithreacha noch eisdeas briathar Dhé, agus doní
dá réir.
Agus tarrla lá dháirighthe gu ndeachaidh seisean agus a dhisgiobuil a
luing: agus adubhairt sé ríu, dénam ar an mbrúach úd anunn an locha.
Agus do sdiuradar rompa.
Agus ag luingseórachd dóibh do thuit a chodladh airsean: agus do
éirigh sdoirm gháoithe ar an loch: agus do líonadh suas iád, agus dobhádar
a ngábhadh.
Agus ar ndol chuigesen dóibh do dhuisgedar hé: ag rádha, a
mhaighisdir, a mhaighisdir, atámaoid ar fágbháil. Agus ar néirghe
dhosan do bhagair sé ar an ngaoith agus ar thonnghail anuisge: agus do
chiúnuigheadar, águs táinic suaimhnes ann.
Agus adubhairt sé riú cáit a bhfhuil bhar gcréideamh? agus ar
mbeith ar crioth le hegla dhóibhsion do ghabh iongnadh iad, aga rádh ré
chéile; cia hé so, adeir ris na gaothaibh, agus ris anuisge fós, bheith
na dtochd, agus umhluighid siád dó?
Agus dorinnedar loingseórachd go crích na nGadarénach, atá as
comhair na Galilé anunn.
Agus ar ndol a dtír dhosan, tarrla óglach dháirighthe as an
gcathruigh air, ann a rabhadar demhuin re haimsir fhada, agus ag nach bíoth
édach uime, agus ni chomhnuidheadh sé a dtigh achd an sna tuámaidhibh.
Agus ar bhfhaicsin Íosa dhó, agus ar néigheamh do theilg sé é féin
siós aga chosaibh, agus adubhairt sé do ghuth árd, créd é mo chuidsi dhiot
a Iósa a mhic Dé roáird? iarruim ort gan mo phiánadh.
Oír do aithin sé don spiraid nemhghlain úd dol as anduine. Oír is
iomdha uair do ghreamuigheadh sí hé: agus do ceangladh lé
slabhraidhibh agus do coimhédadh lé geimhleachuibh é: agus ar mbriseadh
na gcuibhreach dhósan do thiománadh an demhan fá na fásaghibh hé.
Agus dfhiafruidh Íosa dhe, ag rádha, crédh is ainm dhuit? agus
adubhairt séision, léigión, do bhríogh go ndeachadar mórán deamhan asdeach
ann.
Agus do iarradar air gan a chur dfiachaibh órrtha dhul ann sa
dubhaigén.
Agus dobhí tréd mór muc annsúd ag inghilt ar an slíabh: agus
do iárradar air a léigean dóibh dhul ionnta: agus do fhulaing seision sin
dhóibh.
Agus ar ndul dona deamhnuibh as anduine úd, dochuadar ann sna
mucaibh: agus do rioth an tréd muc ris anaill ann sa loch, agus do múchadh
iád.
Agus an tráth dochunncadar na haodhairidhe an ní dorínneadh ann, do
theitheadar: agus ar nimtheachd doibh, dinniseadar sin ann sa
chathruigh agus ar na machairibh.
Agus dochúadarsan amach dfhéchain an neithe dobhí arna dhénamh:
agus dochuadar agceann Iósa, agus fúaradar an duine as a ndeachadar na
deamhuin arna édughadh, agus é ar deaghcheill na shuidhe ag cosaibh
Iósa, agus do ghabh eagla iád.
Agus do fhoillsigheadar an dream dochunnairc dhóibhsion, cinnas
do slánaigheadh an tí ina rabhadar na demhuin.
Agus do iárradar luchd chríche na nGadarénach uile airsion,
imtheachd úatha, oír dobhí eagla romhór orrtha: agus ar ndol dósan ann sa
loing do fhill sé tar a ais.
Agus do iárr an fear úd as a ndeachadar na deamhuin air, é féin do bheith
na fhochair: achd do léig Iósa uaidh hé, ag rádha,
Fíll dod thigh féin, agus innis méd na neitheann dorinne Dia dhuit.
Agus do imthigh seision ar feadh na cathrach uile, ag innisin créd iád
na neithe dorinne Íosa dhó.
Agus tarrla an tan do fhill Iósa tar a ais, gur ghabh an slúagh chuca
hé: oír dobhádar uile ag feitheamh ris.
Agus tabhair dod haire, táinic neach dháirighthe darbhainm
Iairus dobhí na úachdarán ar an Sínagóg: agus an tan do shléchd sé ag
cosaibh Iósa, do iarr sé dathchuinghidh air dol leis dá thigh féin.
Oír dobhí éinghein inghini aige timcheall a dhá blíadhan
dég, agus fuair sí bhás (agus ar mbeith ag imtheachd dhó do mhuchadar
an sluagh é.
Agus bean dobhí a bhfhluxa fola dhá bhliadhuin dég, agus do chaith a
raibhe don tsaoghal aice le leadhaibh, agus narbéidir le neach a leigheas;
Dochúaidh sí taobh thíar dheision, agus do chumil sí ré himeall a
bhruit: agus do sguir a dortadh fola ar an mball.
Agus adubhairt Iósa, cía so do bhen rium? agus arna shéna do
chách uile, adubhairt Peadhar, agus an dream dobhí na fharradh, a
mhaighisdir, atá an sluagh agad bhrúghadh, agus agad mhúchadh, agus an
bfíafruidhonn tú, cia do bhean rium?
Agus adubhairt Iosa, do bhean duini éigin riom. Oír do mhothuigh me
subhaltuidhe a dul asam.
Agus an tráth dochunnuic an bhen úd gur hairigheadh hí, táinic sí ar
crioth, agus ar sléchdain dósan, do fhoillsigh sí dhó a bhfiadhnuisi an
phubuil uile créd é an tadhbhar far chumail sí ris, agus cionnus do
leigheasadh hí ar an mball.
Agus adubhairt seisean ría, bith muinighin mhaith agad a inghean,
do fhoír do chredemh ort: imthigh romhad a síthcháin.)
An feadh dobhí seision ag labhairt, táinic neach dháirighthe
ó úachdarán na Sinagóge, da rádha ris: Fuair hinghean bás: na cuir
buadhairt ar an maighisdir.
Agus arna chluinsin dIósa, do fhreagair sé é, ag rádha, ná
bíoth eagla ort: creid amháin, agus sláineochthar hí.
Agus ar ndol asdeach don tigh dhó, níor fhuiling sé neach ar bith do
dhol asdeach, achd Peadar, agus Sémus, agus Eóin, agus athair agus
máthair an chalín.
Agus dobhádar cách uile a gul, agus dá cáoineadhsi: achd adubhairt
seision, ná guilidh: ní fhuil sí tar éis báis dfhaighail achd na codladh.
Agus dorinniodarsan fonomhad faoi, tré gu raibhe a fhios acá, gu raibhe
sí ar bhfhaghail bháis.
Agus ar gcur cháich uile amach dhósan, agus ar mbreith ar a láimh, do
éigh sé ag rádha; a chalín éirigh.
Agus táinic a spiraid arís innte, agus dho éirigh sí ar an mball: agus
do aithin sé báadh do thabhairt dí.
Agus do ghabh anbháthadh a hathair agus a mathair: gidheadh dho aithin
seision díobh gan an ní dobhí arna dhénamh dinnisin do neach ar bioth.
Agus ar ngairm a dhá dhisgiobal dég dhó, tug sé neart agus cumhachda
dhóibh ar na huile dheamhnuibh, agus ar easláintibh do leigheas.
Agus do chuir sé iád do sheanmoír ríghechda Dé, agus do leigheas na
ndáoine easlán.
Agus adubhairt sé riú, ná beiridh ní ar bith libh chum na sligheadh,
bataighe, ná tiách loín, na arán, na airgead: na bíodh dhá cóta aguibh.
Agus gidhbé ar bith teach an a rachtaoi asdeach, dénuidh comhnuidh
annsin agus gurab ás rachtaoi amach.
Agus gidhbé nach gébhuidh chuca sibh, ar bhfhagbháil na
cathrachsain daoibh, craithidh fós an luaithreabhán dá bhur gcosaibh
mar fhiadhnuisi na nadhaigh.
Agus do imthigheadarsan, agus do ghabhadar timcheall na mbailteagh ag
dénamh seanmóra agus ag leigheas ann gach uile bhall.
Agus dochualuidh Ioruáith an Tétrarca gach uile ní dá ndearnuidh
seision, agus dobhí sé anamharus, do bhrídh go ndubhradar daóine
dháirighthe, gur éirigh Eóin ó mharbhuibh.
Agus gu ndubhradar cuid eile, gur fhoillsigh Elias é féin: agus gu
ndubhradar cuid eile, gur eiséirigh fáigh éighin dhona seanfháighibh.
Agus adubhairt Ioruaith, do bhean meisi a cheann dEóin: agus
cia hé so ar a gcluinim a leithéde so? agus do iárr sé eision dfhaicsin.
Achd ar bhfilleadh dhoná habsdaluibh do inniseadar dhósan gach ní dhá
ndearnadar, agus arna mbreith leis dó, dochuaidh sé fá leith ar
fásach na caithrech da ngoirthear Beithsáida.
Agus an tan do aithin an pubal sin, do leanadar é: agus arna ngabháil
chuige dhó, do labhair sé ríu a dtimcheall rioghachda Dé, agus do
leighis sé an chuid díobh ar a raibhe úireasbhuidh slainte.
Agus dobhí an lá ag dol tarrsa, agus tangadar an dá fhear dhég
chuigesion, agus adubhradar ris, léig úait an sluagh dochum gu
niméochadáois fá na bailtibh, agus fán tír do leathnughadh, agus dfhagháil
bhídh: oír atámaoid annso anionad fhásamhuil.
Achd adubhairt seision ríu, tabhruidhsi ní léna ithchi dhóibh. Agus
adubhradarsan, ní fhuil níis mó aguinn ná chuíg aráin, agus dhá iásg,
achd muna dtéimis do cheannach bhídh don phobal so uile.
Oír dobhádar a dtimcheall chuig míle fear: achd adubhairt seision ré
rna dhisgiobluibh, cuiridh na suidhe iád na gcáogadaibh agus na
gcáogadaibh.
Agus dorinneadarsan mar sin, agus do chuireadar na suidhe iad uile.
Agus ar ngabhail na gcuig narán úd agus an dá iásg dósan, agus ar
bhfhéchain súas ar neamh, do bheannuigh sé iád, agus do bhris sé iád,
agus tug sé dhá dhisgiobluibh iad dochum gu gcuirfeadaois a
bhfhíadhnuisi an phubail iád.
Agus aduádar, agus do sasaigheadh iád uile: agus do tógbhadh dhá
chliabh dhég don fhaoileach bídh bhrisde dobhí aca.
Agus tarrla an tan dobhí sé na aonar ag dénamh urnuighthe, go rabhadar
a dhisgiobuil na fhochair: agus gur fhiafruidh sé dhíobh, ag rádha,
créd hí baramhail an tsluaigh, cia meisi?
Agus do fhreagradarsan agus adubhradar; Eóin baisde: agus cuid
eile urab tú Elias: agus cuid eile gur éirigh faigh éigin dona
seanfháigheannibh arís.
Agus adubhairt seision ríu, achd créd í bhur mbaramhuilsi
dhamh, cía mé? agus ar bhfhreagra do Pheadar adubhairt sé, adeirmid
gurab tú an Críosd úd Dé.
Agus ar ndénamh bagair orrtha dhó, do aithin sé dhíobh gan so
dhinnisin do dhuine ar bioth:
Ag rádh gurab éigin do mhac an duine mórán dfhulang, agus a
bheith arna dhiultadh ó shinnsearuibh, agus ó uachdaránuibh na sagart,
agus ó na sgríobuidhibh, agus bás dfhulang, agus éirghe an treas lá.
Agus adubhairt sé ríu uile, madh áill ré héinneach meisi do
leanmhuin, díultadh sé dhó féin, agus tógbadh sé a chros gach laoi, agus
leanadh sé mheisi.
Óir giodhbé lenab áill a anam dho shlánughadh, caillfidh sé hé:
agus gidhbé neach chaillfeas a anam ar mo shonsa, asé an neach so
shlaíneochas hé.
óir créd é a tharbha do dhuine dá ngnoghuigheadh sé an domhan uile,
agus gu gcaillfeadh sé, nó gu léigfeadh sé amugha hé féin?
Oír giodhbé le budh nár mheisi agus mo bhriathra, budh nár le mac an
duine eision, an tráth thiocfas sé ann a ghloir féin, agus athar, agus na
naingeal náomhtha.
Agus adeirim ribh gu fírinneach, gu bhfhuilid cuid don mhuintirsi
atá do láthair annso, nach blaisfidh bás nó gu bhfhaicfid siad rioghachd Dé.
Agus tárrla, a dtimcheall ochd lá tar éis na mbriatharsa, ar mbreith
Pheadair, agus Eoin, agus Shémuis, leis dó gu ndeachaidh sé
súas ar shliabh dochum gu ndéradh sé urnuighthe.
Agus tarrla ag dénamh urnuighthe dhó, gur hathruigheadh fioghair a
aidhe, agus gu ndearnadh á edach geal agus dealruighthe.
Agus tabhair dod haire, dobhádar días fear ag comhrádh ris,
mar atá Máoisi agus Elias.
Noch docunncas a nglóir, agus do fhoillsigh a bhás, do fhuileongadh sé
a nIarusalém.
Agus dobhí codladh trom ar Pheadar agus ar androing dobhí na
fharradh, agus an tan do dhuisgeadar, dochunncadar a ghloírsion, agus an
días fear úd dobhí na seasamh na fhochair.
Agus tarrla an tan do fhágbhadar é, gu ndubhairt Peadar ré hÍosa, a
mhaighisdir, is maith sinne do bheith annso: agus dénam trí botha, both
dhuitsi, agus both do Mhaoísi, agus both dhElias: agus gan a fhios
aige créd adubhairt sé.
Agus an tan adubhairt sé so, táinic néll agus do fhoiligh sé iad:
agus do ghabh eagla iádsan an tan dochuadar ann sa néll.
Agus táinic guth as a néll, ag rádha, ag so an mac grádhach úd agamsa
éisdigh ris.
Agus ar dteachd don ghuthsoin, fríoth Iósa na aonar: agus do
bhádarsan na dtochd, agus nir innisiodar do dhuine ar bioth annsna
laithibh sin ní ar bioth dhá bhfhacadar.
Agus tarrla an lá na dheadhuidh sin, ar ndol síos don tsliabh dhóibh,
gu dtarrla sluagh mór airsion:
Agus féch, do éigh neach don tsluagh, aga rádha; a mhaighisdir,
iárruim ort, feúch ar mo mhac: óir asé mhaonmhac é.
Agus tabhair dod haire, beiridh an spiorad air, agus éimhigh sé
go hobann, agus tairrngidh sí as a cheile é, agus é ag cur chubhair, agus
is ar éigin fhágbhas sí é tar éis a rébtha.
Agus do iárr mé ar do disgioblaibhsi a cur as: achd nír fhédadar.
Agus ar bhfreagra dhÍosa adubhairt sé, a chineadh míchreidmheach,
cám, gá fad fós bhias mé eadruibh, agus fhuileongas mé sibh? tabhuir do
mhac leat annso.
Agus a teachd chuige dhó do bhuail an deamhan fán talamh é, agus do
tharruing sé as a chéile hé: achd do imdhearg Iósa an spiorad neamhglan,
agus do leighis sé an leanab: agus tug sé dhá athair féin é.
Achd do ghabh adhúathmhuireachd cách uile trí mhórchumhachduibh Dé.
Agus ar mbeith ag dénamh iongantuis dóibh uile ann gach uile ní dá
ndearnuidh Íosa, adubhairt sé réna dhisgioblaibh.
Taisgidh na bríathrasa in bhar gcluasaibh: oír tiocfuidh chum
críche go dtibhartar mac an duine a lámhuibh na ndaoine.
Achd nír thuigeadarsan an comhrádhsa, agus dobhí sé arna fholach
uatha, an mhéidesin, ionnas nar mhothuigheadar é, agus dobhí eagla
orrtha ceisd do chur airsion a dtimcheall an chomhráidh sin.
Agus do éirigh diospoireachd eatarra cia dhíobh féin budh mó.
Agus ar bhfaicsin smuaintightheagh a gcroidhtheagh dhÍosa, do
ghabh sé leanabh chuige agus do chuir sé na aice féin hé.
Agus adubhairt sé riú; gidhbé neach ghébhas chuige an leanabhso
amainmsi, is meisi ghabhas se chuige: agus gidhbé neach ghébhas
mheisi chuige, gabhuidh se chuige an té do chuir uadha mhé. Óir gidhbhé
is lugha eadruibhsi uile, biaidh sé mór.
Agus ar bhfhreagra dhEoin adubhairt sé, a mhaighisdir,
dochunncamairne duine dháirighthe a teilgean deamhan amach
adainmsi, agus do thoirmeasgamar é, ar son nach leanann se tusa
mar áon rinne.
Agus adubhairt Íosa ríu; ná toirmeasguidh : óir gidhbé nach fuil
nar nadhuidhne atá sé linn.
Agus tarrla an tan do comhlíonadh laithe a dula suas ar neamh
gur chuir sé roimhe dhol gu hIarusalém.
Agus do chuir sé teachdairíghe roimhe: agus ar nimtheachd dóibh
dochuadar asdeach a mbaile na Samáritánach, dochum gu ndénadaois
ullmhughadh roimhesion.
Achd niór ghabhadarsin chuca é, ar son go raibhe a ghothadh air, dol
gu hIarusalém.
Agus an tráth dochunncadar a dhisgiobuilsion Sémas agus Eoin so,
adubhradar; a Thighearna, anáill leat gu nabramaois teine do theachd
anuas ó neamh, dá losgadh súd, mar dorinne Elías leis?
Agus ar gcasadh orrtha dhÍosa, do imdhearg sé iad, agus adubhairt
sé, ní fhuil a fhios aguibh, créd í an spiruid atá ionnuibh.
Oír ní thainic mac an duine do mhilleadh anmann na ndaóine, achd dá
slánughadh. Agus dochuadar as sin go baile eile.
Agus tarrla ar nimtheachd dóibh, go ndúbhairt neach dháirighthe
rision ar an slighe, leanfuidh meisi thú, giodhbé háit ann a racha tú, a
Thighearna.
Agus adubhairt Íosa ris, atáid fúachaisighe ag na sionnchaibh, agus
neid, ag énlaith anaidheír: achd ní fhuil áit ag mac an duine ann a
gcurfeadh sé a cheann fáoi.
Agus adubhairt sé ré neach eile, leansa mheisi: achd adubhairt
seision, a Thighearna, léig dhamh imtheachd ar tús agus m'athair
dhadhlacadh.
Achd adubhairt Iósa ris, léig dona marbhuibh a mairbh
dhaghlacadh: achd imthighsi agus déna righachd Dé do shenmóir.
Agus mar an gcédna adubhairt nech eile leanfuidh meisi thú, a
Thighearna. Achd leig dhamh ar tús, mo chead do ghabhail ag am mhuintir.
Achd adubhairt Íosa ris, giodhbé ar bith neach chuireas a lámh ar an
gcéchd, agus fhéchas na dhiaigh, ní fhuil sé iomchubhaidh do ríoghachd
Dé.
Agus tar a éisi so, do órduigh an tighearna mar an gcédna
deithnebhar agus trí fichid eile, agus do chuir sé na ndís agus na ndís
roimhe féin iád da gach uile chathruigh agus ionadh ann a raibhe a teachd.
Ar anadhbhar sin adubhairt sé ríu, is mór an fóghmhar, achd is
beag an luchd oibre: uime sin gudhidh tighearna an fhoghmuir luchd oibre
do chur amach dochum a fhóghmhair féin.
Imthighidh, féch, atáim dá bhur gcur uaimh mar úana a measg
mhadra allta.
Ná hiomchruidh sbarán, ná tiách loín, na bróga: agus ná beannaighidh
do nech ar bioth ann sa tslighe.
Agus giodhbé ar bioth teach iona rachtáoi asdeach, abruidh ar tús,
gu raibhe síotthchaín don tighse.
Agus má bhíonn mac na síothchána annsin, dodhénuidh bhur
síothcháinsi comnuidhe air: achd muna raibh, fillfidh sí chugaibh féin
arís.
Agus anaidh ann sa tighsin ág ithche agus ag ól gach neith dá
gcuirfid siád ann bhur bhfhiadhnuisi: oír is fíu an saothruighe a
thuarasdal dhfhaghail. Ná hathraghidh ó thigh gu tigh.
Agus giodhbé ar bioth cathair ann a rachtáoi asdeach, agus go ngébhaid
siád sibh, ithidh na neithe chuirfid siad in bhar bhfhiadhnuisi.
Agus slánaighidh na hesláin bhiás innte, agus abruidh ríu, do dhruid
rioghachd Dé ribh.
Agus giodhbé ar bioth cathair ann a rachtaoi asdeach, agus
nach gébhuid siád sibh, ar nimtheachd daoibh amach ar na sráidibh, abruidh:
Craithmíd dínn inbhur nadhuidhsi gu fiú an luaithridh do len dínn as
bhur gcathruigh: achd cheana bioth a fhios so aguibh, gur dhruid rioghachd
Dé ribh.
Agus adeirim ribh, go madh socumhluighe dona Sodomachaibh an lá úd
ná don chathraighsin.
Is ánaoibhinn duit a Chorásin, is anaoibhinn duit a Bhetsaída:
oír dá madh a dTírus agus a Sídon dodéntaoi na miorbhuile dorinneadh
ionnabhsi, is fada ó dodhéntaois aithrighe na suidhe anédach roín
agus a luáithreagh.
Ar anadhbhársoin budh socamhluighe do Thírus agus do Shídon ann
sa breitheamhnus na dháoibhsi.
Agus tusa a Chapernáum atá arnad tógbháil suas gu neamh,
teilgfidhthear siós gu hífearnn tú.
Giodhbé éisdeas ribhsi, is riomsa eisdeas sé: agus gidhbé dobheir
neimhchin oruibhsi, is oramsa dobheir sé neimhchion: agus gidhbé dobheir
neimhchion oramsa, is ar an té do chuir uaidh mhé dobheir sé
neimhchion.
Agus do fhilleadar an deithneabhar agus na trí fichid úd maille lé
gairdeachas, ag rádh, a thighearna, ataíd na deamhuin féin fa smachd
aguinni tréd hainmsi.
Agus adubhairtsion ríu; dochunnaic mé Sátán mar theinnteach a
tuitim ó neamh.
Féch dobheirim cumhachda shaltartha ar na haithreacaibh
neimhi agus ar na sgorpiónuibh, agus ar uile neart námhad daoibh, agus ní
ghoirteochaidh éinní sibh.
Achd cheana ná bíoth gáirdechas oraibh ar son gu bhfhuilid na
spiraididhe fa bhur smachd: achd gu madh mó bhias gáirdeachas oruibh fa
gu bhfhuilid bhur nanmanna sgríobhtha ar neamh.
Ar anuairsion féin do ghabh gáirdechas iona spirid Íosa, agus
adubhairt sé, dobheirim buidheachas duit a athair, a thighearna neimhe
agus talmhan, tri gur fhoiligh tú na neithesi ó na daoinibh glioca,
tuigseacha, agus gur nochd tu iád dona naoighionánuibh: aseadh a athair,
tré gurab mar sin do budh tollet féin é.
Ataíd na huile neithe arna dtabhairt dhamhsa óm athair: agus ní
fhuil a fhios ag éinneach ciá hé an mac, achd ag anathair: agus ciá
hé an tathair, achd ag an mac, agus giodhbé neach ag a dtoigéora an mac
a nochdadh dhó.
Agus ar bhfhilleadh dochum a dhisgiobal dó, adubhairt sé fá leith
riu, is beannaighthe na suile dochí na neithe dochithísi.
Oír adeirim ribh, gurab iomdha faighe agus ríghthe lér mhian na
neithe dochithísi dfaicsin, agus nach fhacadar íád: agus na neithe
dochluintí do chlunsin, agus nach cualadar iád.
Agus feuch, do éirigh fear dlighidh dháirighthe na sheasamh, ag cur
chathaighthe airsion, agus ag rádha: a mhághisdir, créd dodhéna mé dochum
gu bfhuidhinn an bheatha mhathrannach dhoighreacht?
Achd adubhairt seision ris, créd atá sgríobhtha ann sa reachd?
cionnas léaghas thú?
Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé, grádhóchuidh tú do thighearna
Dia féin as do chroidhe uile, agus as tanam uile, agus as do bhríoghuibh
uile, agus as do smuaintighthibh uile: agus do chomharsa mar thú féin.
Agus adubhairt seision ris, as díreach do fhreagair tú. Dénasa so,
agus mairfidh tú.
Achd ar mbeith funnmhar dhósan dochum a fhiréntachda féin do
thaisbénadh, adubhairt sé ré hÍosa; masedh cía is chomharsa damh?
Agus ar bhfreagra dhÍosa adubhairt sé, dochuaidh duine
dáirighthe sios ó Ierusalém gu Ierico, agus tarrla a measg
bhithbhineach é, do shlad agus do loit é, agus do imthigh rompa arna
fhagbháil leathmharbh.
Agus tárrla do chinneamhain gur ghabh sagart dháirighthe síos sa
slighe sin: agus arna fhaicsin sion dó, do gabh sé thairis don taobh eile don
thshlighe.
Agus mar an gcédna Leuíta dháirighthe a teachd dochum anionaid
sin, arna fhaicsin dó, do ghabh sé thairis don taobh eile.
Agus ar mbeith a gabháil na slighedh do Shamaritánach dáirighthe,
tainic sé mar a raibh seision, agus arna fhaicsin do ghabh truaidhe ghér
dó hé.
Agus ar ndrud ris do cheangail sé a chneadha, ag dortadh ola agus
fhióna ionnta: agus arna chur air a ainmhide féin dó, rug sé leis go tigh
ósda hé, agus do ghabh sé chúram air.
Agus ag imtheachd dó lá arna mhárach, do bhean sé dá phighinn amach
agus tug sé don osdóir iád, agus adubhairt sé ris, bíoth cúram an
fhirsi ort: agus giodhbé chaithfeas tú as a chionn so, an trath
fhillfeadsa, dobhéra mé dhuit hé.
Ar anadhbharsion cía don triúrsa bhreathnaigheas tusa do
bheith na chomharsain ag an tí úd tarrla ameasg na mbhithbhineach.
Agus adubhairt seision an tí úd dorinni trocaire air. Ar
anadhbharsoin adubhairt Íosa ris, imthighsi, agus déna mar an
gcédna.
Agus tárrla ag imtheachd dóibhsion, gu ndeachaidh seision gu
baile dháirighthe: agus gu rug bean dháirighthe darbhainm
Martha dá tigh féin é.
Agus dobhí deirbhshiúr aicesi dá ngoirthí Muire, agus ar suidhe dhi
ag cosaibh Iósa, do eisd sí léna bhriathraibh.
Agus dobhí Márta lán do chúram lé hiomad friotholuimh: agus
táinic sí do láthair agus adubhairt sí, a thighearna, an é nach
meisde leatsa mar do fhágaibh mo dheirbhshiúr meisi amáonar ag
fritholamh? ar anadhbhar sin abair riá cungnamh do thabhairt damh.
Agus ar bhfreagra dhÍosa adubhairt sé ría: a Mhartha, a
Mhartha, atá tú rochúramac, agus buaidhridh tú thu féin fá mhórán
do neithibh:
Achd cheana rigthear aleas eínní amhain, rug Muire an chuid
mhaith do roghain, nach bérthar uaithe.
Agus tárrla an tan dhobhí se ag dénamh urnuighthe anáit
dáirighthe, mar do sguir sé, go ndubhairt fear dháirighthe dá
dhisgiobluibh ris, a thighearna múin dúinne urnuighthe do dhénamh,
amhail agus mar do mhúin Eóin dá dhisgiobluibh féin:
Agus adubhairt seision ríu, anúair dodhéntaoí urnuighthe, abraidh,
O ar nathairne atá ar neamh, gu naomhthar hainm: gu dtí dho
rioghachd: gu déntar do thoil ar an talamh, mar atá ar neamh.
Tabhair dhúinn ar narán laoitheamhuil gach láoi.
Agus maith dúinn ar bpeacaigh, Oír maithmidni da gach áon ar a bfhuil
fiacha aguinn: agus na leig a mbuaidhreadh sinn, achd sáor sinn ón olc.
Agus adubhairt sé ríu, cía agaibhsi aga mbíadh cara, agus go rachadh
sé chuige a meadhón oidhche, agus go naibeoradh sé ris, a chara, tabhair
trí haráin damh air airleagadh:
Oír táinic cara dhamh as an slighe am cheann, agus ní fhuil
éinní agam do chuirfinn na fhiadhnuisi?
Agus aga bhfreigeóradh seision asdigh, agus aga naibeóradh sé, ná cuir
buaidhreadh oram: atá glas air andoras anois, agus atáid mo chlann am
fhochair sa tseomhra: ní fhéduim éirghe agus a dtabhairt duit.
Adeirim ribh, ar néirghe dhó dá mbeith nach dtiobhradh sé sin uaidh,
ar son gur chara dhó hé: gidheadh go firinneach ar son a lisdachda do
éiréochadh sé, agus dobhéradh sé dhó an mhéid dobhiádh do riachdanus
air.
Agus adeirimsi ribh, iárraidh agus dobhérthar dhaoibh: lurgairigh
agus doghebhthaoi: buailidh an doras, agus oisgéoltar dhaoibh.
Óir giodhbé iarras, glacaidh sé: agus giodhbé doní lurgaireachd,
dogheibh sé: agus oisgéoltar don té bhuaileas an doras.
Agus cía agaibhsi athair ar a niarrfadh a mhac arán, dobhéradh
cloch dhó? nó dhá niárradh sé iásg, dobhéradh naithair neimhe
anionad éisg dhó?
Nó mar an gcédna dá niarradh sé ugh, an dtiobhradh sé scorpíon dó?
Ar anadhbharsin más eól dáoibhsi agus sibh gu holc, tioghluice
maithe do thabhairt da bhur gcloinn, an é nach mó ina sin dobhéra bhur
nathair nemhdha an spirad naomh dona daoinibh irrfas air hí?
Agus dobhí sé ag teilgean deamhain amach dobhí balbh: agus tárrla ar
ndul don deamhan amach, gur labhair an balbhán, agus do ghabh iongnadh an
sluágh?
Agus adabhairt dream acasan, is tri Bheelsébúb prionnsa na ndeamhan
theilgeas sé amach na deamhuin.
Agus dream eile a cur chathaighthe air, do iárradar comhartha ó neamh
air.
Agus ár bhfhaicsin a smuaintightheadh súd dósan, adubhairt sé riú, gach
rioghachd bhíos roinnte na hadhaidh féin, donithear fásach dhi: agus an
teach bhíos roinnte na adhuidh féin, tuitidh sé.
Agus mar an gcédna dá raibh Satán arna roinn na adhuidh féin, cionnas
anfas a rioghachd na seasamh? Oír adeirthísi gurab trí Bheelsebúb
theilgímsi amach na deamhain.
Agus más trí Bhelsébúb sgriosaimsi na deamhuin, cia thré sgriosaid
bhur gclannsa iád? ar anadhbhairsain beid siadsan na mbreitheamhnaibh
oraibhsi.
Achd cheana más le mér Dé theilgimsi amach na deamhain, gan
chunntabhairt taínic rioghachd Dé chuguibhsi.
An tan choimhédas duine laídir armáilte a chuirt féin, atá a bhfuil
aige a sithchaín:
Achd an tráth thig duiné is neartmhaire iona é, beiridh sé buaidh air,
agus togbhuidh sé a uile armáil ann ar chuir sé a mhuinighin, agus
roinnidh sé a édáil.
An té nach bhfuil leamsa, atá sé am aghaidh: agus giodhbé nach
gcruinnigheann leamsa, leathnuighidh sé.
An tráth imthigheas an spiorad neamhghlan ó dhuine ar bioth, imdhigh
sí trí ionaduibh tiorma, ag iárruidh suaimhnis: agus an tráth nach
bhfaghann sí sin, adeir sé, fillfidh mé dom thigh féin ó dtáinic mé.
Agus ar dteachd di, dogheibh sé arna sguabadh agus arna
dheaghmhaisíoghadh hé.
Imthighidh sí ansin agus beirid sí lé seachd spiraide eile is
measa ina hí féin, agus ar ndol asdeach dhóibh doníd siad comhnaidhe annsúd:
agus is measa deireadh an duine úd, iona a thosach.
Agus tarrla ag rádh na neitheannso dhó, gur árduigh bean
dáirighthe don tslúagh a guth, agus go ndubhairt sí, as beannaighthe
an bhrú do iomchuir thú, agus na ciocha do ibh tú.
Agus adubhairt seision, achd as beannaighthe an dream eisdeas briáthar
Dhé, agus choimhéudus í.
Agus an tan do cruinnidh an sluagh chuige, do thionsgain sé aradh,
as olc an cineadh so: iárraidh sé comhartha agus ní tiubhurthur
comhartha dhó: achd an comhartha úd Íonás fáidh.
Óír amhail dobhí Íonas na chomhartha dona Niniuíteachaibh, as mar
sin bhiás mac an duine mar an gcéudna don chineadh so.
Eireóchaidh bannrióghan an taoíbhe ó dheas a mbreitheamhnus maille ré
daoinibh an chinidh si, agus daimneochaidh sí íad: oír táinic sisi ó
leithimlibh na talmhan deísdeachd re heagna Sholaimh: agus féuch
atá duine as mó ná Solamh annso.
Eireóchaidh luchd Nineui a mbreitheamhnus maille ris an gcineadh so,
agus daimneóchaid siád é: oír dorinneadarsan aithrighe ag seanmóir
Íonás: agus féuch, atá duine as mó ná Íonas annso.
Ní lasann duine ar bioth coinneall dochum a cur a bfholach nó fá
bhuiseúl, achd dochum a cora a gcoinnleoir: dochum gu bhfaicfeaddaoís
an dream thig asdeach an solus.
Así an tsúil solus an chuirp: ar anadhbharsin an uair bhias
do shúil glan, biaidh do chorp uile solus mar an gcédna: achd dá raibh
do shúil gu holc, biáidh do chorp mar an gcédna dorcha.
Ar anadhbhar sin tabhair thaire riot nach biáidh an solus atá
ionnad na dhorchadus.
Ar anadhbhar sin dá raibh do chorp uile solus gan énchuid de
dorcha: biáidh sé solus uile, amhail mar dheallruigheas coinneal
thú ré soillse.
Agus tar éis na mbriátharsa dho labhairt dó, do chuir fPhairisíneach
dháirighthe impídhe air, a dhínnér do chaitheamh na fhochair: agus ar
ndul asdeach dhó do shuigh sé dochum bídh.
Agus an tan dochonnaic an fPhairisíneach sin, dob iongnadh leis nár
ionnail sé ar tús roimh dhínnér.
Agus adubhairt an tighearna ris, go deimhin doní sibhse a
fPhairisineacha an táobh amuigh don chupan agus don mhéis glan: achd
atá an táobh asdigh dhíobh lán do shracaireachd agus dolc.
A dháoine gan chéill, ané nách hé an tí dorinne an táobh amuigh,
dorinne an táobh asdigh mar an gcédna.
Ar anadhbharsin tábhruidh déirc uaibh do na neithibh
atá dho láthair aguibh: agus féuch biaídh na huile neithe glan dhíbh.
Achd is anáoibhinn dhaoibh a fhPhairisíneacha, do bhrígh go
ngabhtháoi deachmhaidh an mionnduis, agus na ruibhe, agus na nuile luibheann:
achd gabhtháoi thar bhreitheamhnus agus tar ghrádh Dé. Do búdh coír iád so
dho dhenamh, agus gan iád súd do léigean gan deúnamh.
As anáoibhinn dáoibh a FhPhairisíneacha: oír ios ionmhuin libh an
céud ionadh suidhe ann sna sionagógaibh, agus fáilteagha dhfhaghail
ar na márguidhibh.
As anáoibhinn dáoibh a sgriobuidhe agus a Phairisíneacha, a luchd
an fúarchrábhaidh: oír atáthaoi mar thuámbuidhibh nách faicthear, agus
nách aithid do na daoinibh shiubhlus ortha.
Agus ar bhfhreagra dho dhuine dháirighthe don luchd dlighidh
adeir sé ris, a mhaighisdir ag rádh na neitheann sa dhuit, dobheir tú
masla dhuinne fós.
Achd adubhairt seision; as anáoibhinn dáoibhsi leis a luchd
mhínighthe an dlighidh, oír curtháoi úaluidhe doiomchuir ar na dáoinibh,
agus ní bheanntaoi féin ris na háalladhaibh lé háon mheúr dá bhur meóraibh.
As anáoibhinn dáoibh: óir tógtháoi túmbuidhe na bhfaídheadh, agus
asiad, bhur naithreacha do mharbh iád.
Go deimhin doníthí fiádhnuisi, agus moltaoi gníomhartha bhur
naithreach: oír do mharbhadarson iád, agus doníthíse túmbuidhe
dhóibh.
Ar anadhbharso adubhairt eagna Dé, cuirfe mé fáidhe agus absdail
chuca, agus muirbhfid siád cuid díobh, agus díbéoraid siad cuid eile.
Dochum gu leanfuidhe ar an gcineadhsa fuil na bhfáidheadh uile do
doirteadh ó thús an domhain.
O fhuil Aibéil go fuil Shacharias, do mharbhadh eidir analtóir
agus an teampall: gu fírinneach adeirim ribh go leanfuidhear hí ar an
gcinedhso.
As anáoibhinn dáoibh a lúchd eidirmhínighthe an reachda: oír
rugabhair libh eochair anéolais, ní dheachabhair féin asdeach, agus do
thoirmisgeabhair an dream dhobhí ag dul asdeach.
Agus anuáir adubhairt sé na neitheise ríu, do thionnsgnadar na
sgríobuidhe, agus na fhPhairisínigh consbóid ghéur dho dhénamh ris, agus a
thabhairt fá deara dho labhairt ar mhórán do neithibh;
Ag luidheachán air, agus ag iárraidh neithe éigin do ghreamughadh as a
bhéul, ina naigeoraidís hé.
Faanám sin ar mbeith dho fphubal romhór croinn a bhfhochair a chéile,
ionnus go rabhadar ag saltairt ar a chéile, do thionnsgain sé a rádh
réna dhisgiobluibh ar tús comhéduigh sibh pféin ar laibhín na
bhFhairisíneach, eadhon an fuarchrábhadh.
Óir ní fhuil einí foluightheach nách tiocfuidh dochum soillsi; agus
ní fhuil ní seicreíteach nách fuighthear a fhios.
Ar anadhbhar sin giodhbé neithe do labhrabhair a ndorchadus,
cluinfidhthear iád sa solus: agus giodhbé ní do labhrabhair a gcluáis a
seómruidhibh uaígneacha, doghéntar a chroidhail ar na tighthibh.
Agus adeirim ribhse a cháirde, ná bíodh eagla na muinntire oraibh
mhárbhus an corp, agus tar a éise sin leis nach eidir nísa mhó do
dhénamh.
Achd foillséochaidh mé dháoibh cía ré a mbia bhur neagla: biódh eagla
an tí úd oraibh, noch tar éis mharbhtha dho ghénamh, agá bfhuil cumhachda,
teilgthe gu hifearn: aseadh, adeirim ribh, biódh eagla so oraibh.
Ané nach ceannaighthear chúig ghealbhainn ar dhá fheórling, agus fós
ni fhuil áon healbhann aca ar dearmad a bhfhiádhnuise Dé?
Achd fós atá gruag bhar gcinn uile arna comháireamh: ar
anadhbharsin na biódh faitcheas oraibh: as fearr sibh iná morán
gealbhann.
Agus adeirim ribh, giodhbé ar bioth aidmhéochus meisi a bhfhiádhnuise na
ndáoine: aidmhéochaidh mac an duine mar an gcédna eisean, a bhfiadhnaisi
aingeal Dé.
Achd giodhbé shénfus meíse a bhfiadhnaise na ndáoine, sénfuighear
eisean leis a bhfhiadhnaise aingeal Dé.
Agus giodhbé neach laibheóras focal anadhaidh mhic an duine,
maithfighthear dhó hé: achd ní maithfighear don tí bhérus masla don spiorad
naomh.
Agus an tan bhéruid siád sibh dochum na Sinagóg agus dochum na
nuachdarán, agus dochum na ndáoine gcumhachdach, ná bíoth no rochúram
oraibh cionnas nó créd fhregórthaoi, nó créd adérthaoi.
Oír muinfidh an spiorad náomh dhaoibh ar anuairsin féin, na neithe
is coír dhaoibh do rádha.
Agus adubhairt oglách dháirighthe don tsluagh ris; a mhaighisdir,
abair rem dhearbhrathair anoighreachd do roinn rium.
Agus adubhairt seision ris, a dhuine, cía do chuir mheisi ós bhur gcionn
am bhreitheamh, nó am rannadóir:
Agus adubhairt sé riú, féchaidh, agus seachnuidh sibh ar an saint.
Oír dá mbé acfuinn ag duine ar bioth, fós ní hann a shaibreas atá a
bheatha.
Agus adubhairt sé cosamhlachd ríu, ag rádha na mbriatharsa: tug
fearann dhuine sháibhir dháirighthe toradh mór.
Agus do smuaintigh sé ann féin, a rádha: créd dodhéna mé? Oír ní fhuil
ait agam ann a gcruinneócha mé mo thórthuighe.
Agus adubhairt sé, dodhéna mé so: leagfuídh mé mo sgiobóil, agus
toigébhuidh mé sgiobóil bhus mó iona iád: agus cruinneochaidh mé mo thortha
uile agus mo mhaitheas ionnta:
Agus adéra mé rém anam féin, a anuim, atáid iomad maitheasa agad arna
gcur a dtaisge fa chomhair mhórán bliadhan: an ad chomhnuidhe, ith, ibh,
bí go súgach.
Agus adubhairt Diá ris, a amadáin, sanoidhche anochd féin
béruid siád hanam uait: agus cía le madh leis na neithe do sholáthair tú?
Is mar sin atá an té chruinnigheas ionnmhas dó féin, agus nach fuil
sáidhbhir a nDía.
Agus adubhairt sé réna dhisgiobluibh, uime so adeirim ribhsi,
ná bídhidh rochúramach fa bhur mbheatha, créd é an ní iosdáoi, na fa
bhur gcorp, créd é an ní chuirfí iomuibh.
As mó an tanam iona an biádh, agus an corp iona an chuluidh.
Tabhraidh da bhur naire ná précháin, óir ní chuirid siad siól,
agus ní bhéanuid siád: agus ní fhuil teach taisgeadha na sgioból acá, agus
fós beathaighidh Diá iád: agus ané nach fearr sibhsi gu mór ina anénlaith?
Achd cía agaibhsi léna iomad cúruim fhédas áon chnáimhrigheadh
amháin do chur dhairde air féin.
Ar an adhbhar sain muna bhfhuil ar bhur gcumas an ní as lugha, créd fá
bhfhuil cúram na neitheann eile oraibh?
Tabhraidh dá bhur naire na lilidhe, cinnas fhásaid siád: ní dhénuid
siád saothar, agus ní shníomhuid síad; achd adeirim ribh, nách raibhe
Solamh fhéin ann a ghlóir uile arna édughadh mar aon díobh so.
Agus má éduigheann Diá mar sin an fér atá aniú ar an machaire, agus
chuirthear amárach ann sanuamhaidh: ané nach mó ná sin dodhéna sé
ribhse do chlúdadh ó a luchd an chreidimh bhig?
Ar anadhbharsoin ná fiáfruidhidhsi créd iósdaoi, nó créd iobhthaoi:
agus ná bíthe amhairseach.
Óir as iad na neithesi uile iárraid cineadhuigh an domhuin: achd atá
a fhios aga bhur nathair gu bhfuil a riachdanas a leas so oraibh.
Achd cheana iárruidhsi rioghachd Dé, agus teilgfidhthear na neithe si
uile chuguibh.
Ná bióth eagla ort a thréd beag: óir así toil bhur nathar rioghachd
do thabhairt dáoibh.
Racaidh a bhfhuil aguibh, agus tabhruidh déirc uáibh: dénuidh
sparain daoibh féin, nách racha a narsaidheachd, ionnmhas ar nách racha
caitheamh ar nemh, anait nach dtig gaduidhe a ngar dhó, agus nach
truáilleann an leóghan.
Óir giodhbé áit ina bhfuil bhur nionnmhas, is ansin bhiás bhur
gcroidhe mar an gcédna.
Bíoth bhur gcreasganna a dtimcheal bhur leasrach, agus bhur lóchrainn ar
lasadh:
Agus bíthi féin comhchosmhuil ré dáoinibh ag fuireach réna
dtighearna, gá huair do fhillfeadh sé ón phósadh, ionnas ar dteachd agus
ar mbualadh an doruis dó, go noisgéoladaois ar ball dó.
Ios beannaighthe na searbhfhoghantaoi úd, dogheibh an tigherna ag
dénamh faire an tan tig sé: aderim ribh go fírinnioch, gu
gcuirfidh sé a chris tairis agus gu gcuirfidh sé iádsúd na suidhe,
agus ar dteachd amach dhó gu ndénuidh sé friothólamh dhóibh.
Agus má thig sé sa dara faire, agus má thig sé sa tres faire, agus gu
bhfuidhe sé mar sin iád, is beannaighthe na searbhfoghantuighe úd.
Achd bíoth a dheimhin so aguibh, dá mbeith a fhios ag fear an tighe,
cia anuair dothiocfadh an gaduighe, go ndénadh sé faire, agus nach
fuileóngadh sé a theach féin do tholladh thríd.
Agus ar anadhbharsin bithísi ullamh, óir is ar anuair nách
saoltí, thicfus mac an duine.
Agus adubhairt Peadar ris, a thighearna, an rinni adeir tú an
chosamhlachd so, nó fós in ré cách uile?
Agus adubhairt an tigherna, giodhbé atá na fheadhmannach
fhírinneach ghlic, chuirfeas an tighearna ós cionn a mhuintire féin,
dochum gu dtiobhradh sé a miosúr dhoibh na am féin?
Is bheannaighthe an searbhfhoghantuidhe úd, agá bhfhuidhe a thighearna an
tan thiocfus sé, aga dhénamh mar sin hé
Go fírinneach adeirim ribh, go gcuirfe sé ós cionn a bhfhuil aige hé.
Achd má deir an searbhfhoghantuighe úd ann a chroidhe féin, cuiridh mo
thighearna a theachd a rineas: agus gu dtionnsgónuidh sé gabhail ar na
searbhfhoghantuidhibh fear agus ban, agus bheith ag ithe agus ag ól agus ar
mheisge:
Tiocfa tighearna an tsearbhfhoghantuighe úd sa lá nach sáoileann sé
hé, agus ann sanuair nach fhuil a fhios aige: agus dealóchaidh sé
uaidh é, agus dobhéra sé a chuid dó, a bhfhochair na ndáoine gan
chreideamh.
Achd an searbhfhoghantuidhe úd aga raibhe fis tola a thighearna féin,
agus nar ullmhuidh é féin, agus nach dearna do réir a thola, gébhtar
mórán air.
Achd an tí úd ag nách raibhe a fhios, agus fós dorinni na neithe do
thuill buillidhe, buailfithear beagán air, óir giodhbé dá dtugadh mórán,
iárrfuidhthear mórán air, agus giodhbé dá dtugadh mórán a dtaisge,
iárrfuidhthear nísa mhó air.
Taínic mé do chur theineadh ann sa talamh, agus créd eile do iárrfuinn
má atá sí arna lasadh cheana?
Achd is éigean damhsa mo bhaisdedh lé baisdeagh, agus créd a mhéd
chubhrighthear mé, nó gu gcrióchnuighthear é?
An saoiltí gurab dochum sióthchána do thabhairt ar an dtalamh thaínic
méisi? adeirim ribh nach eadh, achd do chur ceannairce.
Óir ó so amach, béid cúiger anéintigh arna roinn, triúr anadhuidh
deisi, dias anadhuidh trír.
Biaidh an tathair animreasain ris an mac, agus an mac anadhuidh
an athar: an mháthair anadhuidh na hinghine, agus aninghean anadhuidh na
máthar: agus máthair an fhir phósda anadhuidh a mhná, agus
an bhean phósda anadhuidh mháthar a fir.
Agus adubhairt sé mar an gcédna ris an bpubal: an tan dochíthí
néll ag éirghe ón táoibh aníar, adeirthí ar ball, atá an cioth ag
teachd: agus is amhluidh bhiós.
Agus an tráth dochithí an gháoth andeas ag séideadh, adeirthí,
biaidh sé na theasmhach: agus bí sé mar sin.
A luchd an fhuárchrábhuigh, is éol daoibh fioghair na talmhan
agus anaidhéir do bhreathnughadh: achd cionnas nach breathnuighthí
anaimsior sa?
Agus créd fá nach breathnuighthí uaibh féin créd is coír ann?
Agus fós an tan téid tú réd heasgcaruid i gceann anuachdaráin, déna
do dhicheall ar slighe ar hú féin do reiteach uadha: deagla gu
dtarrongadh sé dochum an bhreitheamhan thú, agus gu dtiobhradh an
breitheamh don tsiorríam thú, agus go dteilghfeadh an siorríam a bpríosún
tú.
adeirim riot nách dtiocfa tú amach as sin, nó gu níoca tú an
fheoirlinn deigheanach.
Agus fanamsain féin tangadar daoine dháirighthe chuige ag innisin
sgél na nGaliléánach dhó, ag ar mheasg Piolat a bhfhuil tri
fhuil a niobarthadh.
Agus ar bfreagra dhÍosa adubháirt sé riú, an saoiltísi gurab mó
na peacaigh na Galiléanuighsi ina an chuid eile dona galiléánachaibh,
ar son gur fhuilngeadar a leitéide so?
Adeirimsi ribh, nach mó: achd muna ndéntaoisi áithrighe, gu
sgrisfuidhthear sibh uile mar an gcédna.
Nó an saoiltí na hochd bhfhir dhég úd, ar ar thuit an tor a
Siloam, agus ag ar mharbh sé iád, gur mhó na peacaigh iád na gach
aon nduine eile da raibhe na gcomhnuidhe a nIárúsalém:
Adeirim ribh nach ar mhó: achd muna ndearntaoisi aithrighe, gu
sgrisfuidhthear sibh uile mar an gcédna:
Agus adubhairt sé an chosamhlachdsa, dobhí crann fíge ag duine
dháirighthe curtha and a fhineamhain: agus thaínic sé diarruidh
toraidh air, agus ní fhuair.
Agus adubhairt sé ris an ngarrghadoír, féuch, atáim ré trí bliánuibh
ag teachd diárruidh toruidh ar an gcrann fhígisi, agus ní fhaghaim: gearr
hé: créd fá gcunnmhann sé an fearann gu neamhtharbhach?
Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ris, a thighearna leig dhó
ar an mbliadhainsi mar an gcédna nó gu rómhraidh mé na thimcheall, agus gu
gcuire mé aoileach fáoi:
Agus ma dhobheir sé toradh, leigfidh tú dhó: achd muna dtuga,
gearrfuidh tú tara éisi sin é.
Agus dobhí sé ag teagasg a sinagog dhairighthe lá na saboíde.
Agus féuch, dobhí bean do látháir, aga a raibh spiorad égcrúais lé
hochd mblianuibh dég: agus dobhí sí dronnach, niorbhéidir lé í féin do
dhireachadh ar chruth ar bioth.
Agus an tráth dochunnaic Iósa hí do ghoir sé chuige hí, agus adubhairt
sé ría, a bhean, atá tú sgaoilthi od hégcruas.
Agus dho chuir sé a lámha urre: agus dorinneadh díreach ar ball hí, agus
tug sí gloír do Dhía.
Agus ar bhfhreagra dhuachdarán na sinagóge, ar mbeith diomghach dhó
fa Íosa do dhénamh leidhís ann sa tsaboid, adubhairt sé ris an bpobal,
atáid sé laithe ann ar coir obair do dhenamh: ar anadhbharsain gurab
ionnta sin thiocfathaoi dá bhur leidheas, agus narab a lá na saboidi.
Uime sin do fhreagair an tighearna dhó, agus adubhairt sé, a fhir an
fhuairchrabhuidh, ané nach sgaoileann gach aon nduine agaibh féin a dhamh
nó a asal on mhainnsér lá na sabboide, agus ané nach beireann sé dochum
uisge hé?
Agus an bheansa atá na hinghin ag Abraham noch ag ar chuibhrigh
Satán hí anois le hochd mblianuibh dég: ané nar chóir a sgaoileadh ón
chuibhreachsa a lá na saboide?
Agus an tan adubhairt sé na neithesi, do ghabh naire gach aon nduine
da raibhe a cur na adhuidh: achd dobhí gáirdeachas ar an sluagh uile tré gach
uile ní ionmholta da ndearnuidh seision.
Agus adubhairt sé, cía lenab cosmhuil rioghachd Dé, agus cía ré
samhlóchaidh mé hí?
Is cosmhuil ré gráinni musdaird hí, do ghabh duine chuige agus do chuir
sé ann a gharrgha: agus do fhás sé, agus dorinne crann mór dhe, agus
dorinneadar énlaith an aidhéir neid ann a ghéguibh.
Agus adubhairt sé arís, cia ré samhlóchaidh mé rioghachd Dé?
Is cosmhuil hí ré laibhín do ghabh ben chuice agus do fhoilidh sí a
dtrí cronnóguibh mineadh, nó gur gabh sí uile laibhín.
Agus dochuaidh sé trí gach cathair agus gach baile, ag teagasg, agus a
gabháil na sligheadh gu hIerúsalém.
Agus adubhairt duine dháirighthe ris, a thighearna, an beag
shláineochthar? agus adubhairt seision ríu,
Denuidh bhur dteinndithcheall ar dhol asdeach sa doras chumhang: oír
adeirim ribh, is iomdha iárrfas dol asdeach, agus nach búdh héidir leó é:
O anuair fá néireochaidh fear án tighe, agus fa a nduínfe sé a dhoras,
agus thoiseóchthaoisi seasamh amuich agus an doras do bhualadh, ag rádha,
a thighearna, a thighearna, osguil dúinni: agus ar bhfhregra dhósan
adéra sé ribh, ní fhuil a fhios agam ga has dáoibh.
Annsin toiseóchthaoisi a rádha, dobhímis ag ithche agus ag ól
ad fhiadhnuisisi, agus dobhiothá ag teagasg ann ar sraidibh.
Agus adéraidh sé, adeirim ribh, ní fhuil a fhios agam ga has daoibh.
Imdhigh uaim uile a luchd dénta na hégcóra.
Annsúd bhias gul agus gísgarnach fhiacal, anuair dochifi Abraham,
agus Iosac, agus Iacab, agus na fáidhe uile a bhfhlaitheas Dé, agus sibh
féin da bhur dteilgean amach.
Agus tiocfaid mórán ónaird tsoir, agus ónaird tsiar, agus thuaidh
agus theas: agus suidhfid siad sís a bhfhlaitheas Dé.
Agus feuch, ataíd daoine ar deireadh bhias a dtosach, agus atáid
a dtosach bhias ar deireadh.
An lásain féin tángadar cuid dairighthe dona Phairisíniochuibh
chuige, aga rádh ris, imthigh amach, agus fágaibh anaitsi: oir is mián ré
hIoruáith do mharbhadh.
Agus adubhairt seision ríu, ar nimtheachd dáoibh, abruidh ris an
sionnachsain, tabhair dod haire, teilgimsi deamhain amach, agus doním
leighes aniú, agus amárach, agus críchnóchar leam an treas lá.
Achd cheana is eigean damh aniú, agus amárach, agus anoirrther mo
shlighe do chur tharam: oír ní héidir fáigh do bhásachadh taobh amuich
dhIarusalém.
O a Iárúsalém, a Iarúsalém mharbhas na fáighe, agus ghabhas do
chlochaibh ar na daoinibh chortar chugat, ga mhioncachd bhudh aill leam
do chlann do chruinnioghadh, mar chruinnigheas an cherc a gearrcuigh fá na
sgiothánuibh, agus níorbháill libh?
Féuch fagthar bhur dteach na fhásach aguibh. Agus adeirimsi ribh gu
fírinnioch, nach faicfí mheisi no gu dti anaimsear iona naibeortháoi,
is beannaighe an té thig anainm an tighearna.
Agus tarrla ar dteachd dó gu tigh dhuine dháirighthe
duachdaránuibh na bPairisíneach a lá na sábóide do chaitheamh bídh,
go rabhadar a coimhéd air.
Agus féuch, dobhí duine dháirighe anioropuis na fhiadhnuisi.
Achd ar bhfreagra dhIósa do labhair sé ris an luchd dlighidh
agus ris na Phairisíneachaibh, ag rádha; an ceadaightheach leighes do
dhénamh lá na saboíde?
Achd do thosdadarsan. Agus ar mbreith ar anóglach dhósan do
leghis sé hé, agus do leig sé úaidh hé.
Agus ar bhfreagra dóibhsen adubhairt sé, ciá aguibhsi aga dtuitfeadh
a asal nó a bhó a ndióguidh nach dtóigebhadh aníos hé a lá na saboíde?
Agus níorbheídir leó freagra do thabhairt air ann sna neithibhsi.
Agus do labhair sé cosamhlachd ris an muintir thaínic ar cuireadh, arna
thabhairt dá aire mar dobhadar ag togha an chédionuidh suidhthe, aga rádha
riú:
An tan doghébha tú cuireadh ó neach ar bioth dochum bainnsi, ná suidh
ann sa chéad ionad: ar eagla go bhfúair duine bhúdh onóruighe iona thusa
cuireadh uaidh mar an gcédna:
Agus go dtiocfadh an tí do ghoir thusa agus eission, agus gu naibeoradh
sé riot, tabhair ionad dó so: agus annsin do thoiseóchthá maille le náire
suidhe ann sanionad is ísle.
Achd an tan ghoirfidhthear thú, imthigh, agus suidh ann sanionad
is ísle, dochum an tan thiocfas an tí thug cuireadh dhuit, go naibeoradh
sé riot, a chara, suidh níis foide suás iona sin. Annsin doghébha tú
onoir a bhfhiadhnuisi a mbhia na suidhe ar an mbord.
Óir é árduigheas é féin, ísleóchthar e: agus gidhbé ísligheas
é féin, airdeochthar é.
Agus fós adubhairt sé ris an té úd thug cuireadh dhó, an tráth
dodhéna tú dínér, nó suipér, ná goir do charuid féin, ná do
dhearbhraithreacha, ná do dháoine gaoil, ná do chomharsanna saidhbhre: ar
eagla go dtiobhradáois cuireadh dhuit mar an gcédna agus gu bhfuightheá
an chomáoin chédna.
Achd an tan doní tú fésda, goir na boichd, na dáoine
easbhadhacha, na bacaigh, agus na doill:
Agus biaidh tú beannuighthe: oír ní fhuil acfuinn aca an
chomaoin chédna do thabhairt duit, oír dobérthar luaghuidheachd duit
aneiséirghe na bfírénach.
Agus an tan dochualaidh duine dháirighthe da raibh ar aonbhord ris na
neithesi, adubhairt sé ris, is beannaighthe an té itheas arán a
bhflaitheas Dé.
Achd adubhairt seision ris, dorinne duine dháirighthe suipér mór,
agus do ghoir sé mórán:
Agus do chuir sé a shearbhfhoghantaidhe anam shuipéir dá rádha ris an
muinntir fuair cuíreadh, tigidh uaibh, oír atáid na huile neithe anois
ullamh.
Agus do thionnsgnadar uile dáonghuth a leithsgél do ghabháil.
Adubhairt an cédduiné ris, do cheannaigh mé fearann, agus is éigean dhamh
dhol amach, agus a fhéchain: iárruim ort, gabh mo leithsgéul.
Agus adubhairt fear eile, do chéannuigh mé chuig cuingealuigh do
dhamhuibh, agus atáim ag dol dá ndearbhadh: iárruim ort gabh mo
leithsgél.
Agus adubhairt fear eile, do phós mé bean, ar anadhbharsain ní
fhéduim theachd.
Agus ar dteachd don tshearbhfhoghantuidhe úd, do innis sé na neithesi
dá thighearna. Annsin ar ngabháil fheirge dhfhear an tighe, adubhairt sé
réna óglach; imthigh go tapuidh fá shráidibh agus fá chuileannuibh na
caithreach, agus tabhair leat asdeach annso na boichd, na daoine
ciorrbhuidhthe, agus na bacaigh, agus na doill.
Agus adubhairt an searbhfhoghantuidhe, a thighearna atá an ní
adubhairt tú arna dhénamh: giodheadh ata áit folamh fós ann.
Agus adubhairt an tighearna ris anóglách, imthigh fá na slíghthibh
agus fá na fáltuibh, agus cuir dfhiachuibh orrtha theachd asdeach,
dochum gu lionfuidhthe mo theach.
Óir adeirim ribh nách blaisfidh aon nduine don mhuinntir úd fúair
cuireadh, dom shuipérsa.
Agus dobhí slúagh mór na chuideachdain, agus ar bhfilleadh dhó
adubhairt sé ríu,
Da dtí neach ar bioth chugamsa, agus nach fuathuigheann sé a athair, agus
a mhathair, agus a bhean, agus a chlann, agus a dhearbhraithreacha, agus
fós a anam féin, ní héidir leis bheith na dhisgiobhal agamsa.
Agus giodhbé duine nach iomchrann a chros féin, agus nach
leanann mheisi ní héidir leis bheith ná dhisgiobal agamsa.
Óir cía agaibhsi duine lé madh mián tor dho dhénamh, nach suidhfeadh
ar tús do theilgean chúntais an chosduis, an bhfhuil acfuinn aige dochum
críche do chur air?
Ar eagla, dhéis an fhuinniméid do chur dhó, agus gan cumas aige
críoch do chur air, go dtoiséochadh gach aon nduine dhá bfaiceann é, ar
fhonómhad do dhénamh faoí,
Ag rádha, do thionnsgain an fearsa obair do chur ar siobhal, agus
níor fhéd sé crích do chur uirrthe.
Nó cía an Rí rachadh do dhenamh coguidh anadhuidh ríogh eile, nach
suidhfeadh ar tus do dhénamh comhairle in bhúdh héidir leis lé deich míle,
teangmháil don té úd thig na aghuidh lé fiche míle?
Nó no, ar mbeith dhósan fós a bhfad uadha, cuiridh sé teachdaireachd
úaidh, agus iarruidh sé siothcháin.
Mar an gcédna gach uile dhuine agaibhsi nach diúltann dá bhfhuil
aige, ní héidir dhó bheith na dhisgiobal agamsa.
Is maith an salann, achd má bhíonn an salann gan bhlas, créd lé
gcuirfidh blas air?
Ní bhfuil feidhm air dochum na talmhan ná dochum anaoiligh:
achd teilgid dáoine amach é: giodhbé aga bhfhuilid cluasa dochum
éisdeachda, éisdedh sé.
Agus tángadar na Puibleacaín uile, agus na peacaigh chuige,
déisdeachd ris:
Agus dorinneadar na Phairisínigh agus na sgríbuidhe munmar, ag
rádha, gabhuidh an fear so peacaigh chuige, agus ithchid sé biádh na
bhfhochair.
Achd do labhair seision an chosamhlachd sa riú, ag rádha,
Cía agaibhsi duine, aga bfhuil céd cáora, agus do leigfeadh cáora
dhióbh amudha, nach fagann na náoi gcáoiridh déug agus ceithre fichid ar
an bhfásach, agus nach teíd a ndiáidh na cáorach úd dochuaidh amudha,
nó go bhfhadhann sé hí?
Agus arna faghail dó, nach cuireann go luaithghaireach ar a
ghuaillibh hí?
Agus ar dteachd dá thigh dhó, goiridh sé a charuid agus a chomharsain
a gceann a chéile? aga rádha riú, dénuidh luathghaire leamsa: oír fuair mé
mo cháora dochuáidh amugha.
Adeirim ribh, gurab mar sin bhiás forbhfháilteachas ar neamh ar son éin
pheacaigh doní aithrighe, níis mó iona ar son naoí bhfear ndég agus
cheithre fichid do dháoinibh comhthroma, ar nach bhfuil riachdanas aithrighe.
Nó cía an bhean agá mbiadaoís deich mboinn, agus do léigfeadh aon bhonn
díobh amudhá, nach lasfadh solus agus nach sguaibéochadh an teagh, agus
nach iárrfadh go dithcheallach, nó gu bhfaghadh sí hé?
Agus an tráth doghébhadh sí nach goirfeadh a banchairde
agus a banchomharsain a gceann a chéilé ag radha, dénuidh gáirdeachas
léamsa: oír fuair mé mo bhonn do léig mé amudha.
Is mar an gcédna, adeirim ribh, gu mbí gáirdeachas ar ainglibh
Dé trí éin pheacach amháin doní aithrighe.
Agus adubhairt sé fós, dobhádar dias mac ag duine dáirighte.
Agus adubhairt an tí dob oíge aca réna athair, a athair, tabhair dhamh
an chuid roitheas damh dod mhaitheasa. Agus do roinn seision a mháoin
eatorra.
Agus tar éis bheagaín aimsire, ar gcruinneabhadh a chodach uile
don mhacsain dob óige, dochuaidh sé as an dtír gu dtalamh a bhfad
úadha: agus do dhiombáil sé annsin a mhaitheas léna bheathuidh dhíoblásaigh.
Agus tar éis a chodach uile do chaitheamh dhó, do éirigh gorta romhór
ann sa tír sin: agus do thosaigh seision ar bheith a riáchdanus.
Agus do imthigh sé roimhe, agus do lean sé dhóglách dhar aitrigh
sa tír sin: noch do chuir sé fána dhúthaidh amach é do bhúachuilleachd
mhuc
Agus dobudh mian leis a bholg do líonadh do na féithleóguibh
do ithdís na muca: agus ní thug éunduine dhó iad.
Agus an tan do chuimhnigh sé air féin, adubhairt sé, gá mhéd do luchd
formála mhathar agá bhfuil iomarchaidh aráin, agus meisi ag dul
amudha lé gorta.
Eíreóchaidh mé, agus rachaidh mé a gceann mhathar, agus adéruidh
mé ris, a athair, do pheacaigh mé anadhuidh nimhe agus
ad tfhiadhnuisisi:
Agus ní fiú mé ó so suás do mhachsa do ghairm dhióm: déna mé mar áon
dod luchd tuarasduil.
Agus do éirigh sé, agus dochuaidh sé a gceann a athar, agus ar
mbeith fós a gcián uadha dhó, dochunnuic a athair é, agus do ghabh
truaidhe mhór dhó hé, agus a rioth chuige dhó, do chrum sé fána
bhrághuid, agus do phóg sé hé.
Agus adubhairt an mac ris, a athair, do pheacaigh mé anadhuidh
fhlaitheamhnuis agus ad tfhiadhnuisisi, agus ní fiú mé nísa mhó
do mhacsa do ghairm dhíom.
Achd adubhairt an tathair ré na searbhfhoghantaibh, tabhruidh an
chuluidhsin is fearr libh, agus cuiridh uime hí, agus cuiridh fáinni air a
laimh, agus bróga ima chosaibh:
Agus tuguidh libh agus marbhuidh an laogh biátha: agus caitheam biádh,
agus bíom go súgach.
Óir fuair mo mhac annso bás, agus do aithbeouigh sé, agus dochuaidh
sé amugha, agus frioth hé. Ar anadhbharsain do thinnsgnadar
bheith go súgach.
Achd dobhí an mac do budh seine aige air an machaire amuich: agus ar
dteachd angar don teagh dhó, dochualuidh sé an céol agus na damhsaidhe.
Agus ar ngairm dhuine dona searbhfhoghantuibh chuige dhó, do fhiafruidh
sé dhe créd iád na neithe si?
Agus adubhairt seision ris, do dherbhráthairsi tháinic: agus do
mharbh hathair an laogh biadhta úd: ar son gu bhfuair sé shlán arís hé.
Agus do gabh ferg eision, agus niorbháill leis dul asdech:
uime sin táinic a athair amach, agus do iarr sé dhathchuinghidh air
theachd asdeach.
Achd ar bhfreagra dhósan adubhairt sé ris an athair, féuch,
atáimsi ag déanamh seirbhísi dhuit anoiread so do bhliadnuibh, agus nír
sháruigh mé haithne ariamh, gidheadh ní thug tú fiú an mheannainn
riamh dhamh, dochum go mbéinn go súgach eidir mo charuid:
Achd an tan táinic an macsa agad do shluig do mhaitheas a bhfhochair
mheirdreach, do mharbh tú an láogh biáta úd dhó.
Achd adubhairt seision ris, a mhic, atá tusa do ghnáth am fhochairsi,
agus na huile neithe is leamsa, is leatsa iad.
Achd do budh cóir dhuínn súghachas agus forbháilteachas do dhénamh,
tré go raibhe an dearbhráthairsi agadsa tar éis bháis, agus gur
aithbhéouigh sé: agus gu ndeachaidh sé amudha, agus gu bhfrioth arís é.
Agus adubhairt sé fós réna dhisgiobluibh, dobhí duine saidhbhir
dháirighthe ann, aga raibhe sdiobhard: agus dorinneadh casaoid ris air,
gur dhiombail sé a mhaitheas.
Agus arna ghairm chuige dhó, adubhairt sé ris, créd é so dochluinim
ort? tabhair cúntas do sdíobardachda uáit, óir ní héidir dhuit bheith ad
sdiobhard níbhus foide.
Agus adubhairt an sdíobhard ris féin, créd dodhéna mé, oír atá mo
thighearna ag búain na sdiobhardachda dhíom? ní heol damh romhar do
dhénamh, agus is nár leam deirc dhiarruidh.
Atá a fhios agam créd dodhéna mé, dochum an tan chuirfidhthear as an
sdíobhardachd mhé, go ngebhuid siád chuca mé dá dtighthibh féin.
Agus ar ngairm gach aoín fá leith dar dhligh a thighearna fiacha,
adubhairt sé ris an gcéd fhear dhíobh: gá mhéd dfiachaibh dhligheas
mo thighearna dhíot?
Agus adubhairt seision, céd miosúr dhola: agus adubhairt seision ris,
gabh chugad do sgribhneóireachd, agus suidh go luath, agus sgrióbh a deich agus
dá fithcheadh.
Agus adubhairt sé na dhiaigh sin ré duine eile, créd dhlighthear
dhiotsa? agus adubhairt seision, céd mhiosúr cruithneachda: agus a
dubhairt seision ris, gabh chugad do sgriobhneoireachd, agus sgríobh ceithre
fithchid.
Agus do mhol an thighearna an sdiobhard eúgórach, do bhríogh gu
ndearnuidh sé ní glic. Oír is glioca clann an tsaoghail si, iona clann an
tsolais ina gcinél féin.
Agus adeirimsi ribh, dénuidh caruid daoibh féin, lé saibhreas na
hégcóra: dochum an tráth bhiás uiresbhuidh oruibh, gu ngebhdaois chuca sibh
ann a lóisdínibh siórruidhe.
An tí atá ionnraic sa ní is lúgha, atá sé ionnruic a mórán: agus
giodhbhé atá éghcórach sa ní is lugha, atá sé égcórach a mórán mar an
gcédna.
Ar anadhbharsain sin muna rabhabhair fírinnioch annsa tshaibhreas
bhrégach, cía do thaoibheóchadh an saibhreas fírinnioch ribh?
Agus mun bhfrioth ionnruic sibh a gcuid duine eile, cía dobhéradh
dhaoibh an ní is libh féin?
Ní héidir le searbhfhoghantuidhe ar bioth seirbhís do dhénamh do
dhá thighearna: oír ceachdar do dhá ní biaidh fuath aige do neach aca,
agus grádh don dára fear: nó adhárfuidh sé dho neach aca, agus dobhéra
sé nemhchion ar an dara fear: ní héidir libh seirbhís do dhénamh
do Dhia agus don tshaibhreas.
Agus dochualadar na Phairisínigh shanntacha mar an gcédna
na neithesi uile: agus dorinniodar fonómhad faoision.
Agus adubhairt seision riú, is sibhsi an dream úd shaoras sibh féin a
bhfiadhnuisi na ndaoine: achd is aithnid do Dia bhur gcroidhtheacha: oír
an ní atá fá mhórchion a bhfiádhnuisi na ndaoine, atá sé gráineamhuil a
bhfiadhnuisi Dé.
Dobhí an reachd agus na fáighe ann gu teachd dEoin: ó shoin a
leith atá ríoghachd Dé dhá soisgélughadh, agus atá gach uile dhuine a
coinglinn dochum dola innte
Achd as usa neamh agus talamh do dhol thart, iona aonphunc dhon
dlighedh do thuitim.
Giodhbé neach léigeas a bhean, agus phósus bhean eile, doní sé
adhaltrannas: agus giodhbé dobheir an bheansain do leigeadh, doní sé
adhaltrannas.
Achd dobhí dhuine saibhir dháirighthe ann, agus is é do budh hédach
dhó purpuir agus sióda, agus dothéighedh sé chum bídh gu roshóghamhuil gach
laoí.
Agus dobhí duine bochd dáirighthe ann, darbhainm Lásarus, do
bhí na luidhe aga gheatasan, lán do chréchduibh:
Agus ler mhián é féin do shásadh leis an sbruileach do thuiteadh do
bhord an duine shaibhir: agus dothigdis na mhadruidhe, agus do ligheidís
a chréuchda.
Agus tárrla gu bhfhuair an duine bochd bás, agus gur iomchradar na
haingail gu huchd Abrahám hé: agus mar an gcédna fuair an duine
saibhir úd bás, agus do hadhluiceadh é.
Agus ar mbeith dhó anifearn a bpiánuibh, do thóguibh sé a shuile
suás, agus dochunnaic sé Abrahám a bhfad úadha, agus Lasarus iona uchd.
Agus ar neimhghe dhósan an tan soin adubhairt sé, a athair a
Abrahám, déna trocaire oram, agus cuir Lásarus do thumadh bhairr
a mheóir anuisge, agus dfhuaradh mo theangadh: oír atáim dom
roiphianadh annsa lásair si.
Achd adubhairt Abrahám, a mhic, cuimhnigh gu bhfhuair tú do
shomhaóin lé linn do bheith beó, agus u bhfhuair Lásarus mar an
gcédna amhgar: achd atá sólás aigesion anois da fhaghail, agus atá
tusa dod phianadh.
Agus do bhárr orrtha so uile, atá fodhomhain mhór arna chur
eadruinni, agus sibhsi, ionnas nach éidir leis na dáoinibh lé bhudh
mián é, dol as so chugaibhsi, na teachd as sin chuguinne.
Agus adubhairt seision, ar anadhbhar sain iarruim ort a athair,
eision do chur gu tigh mhathar féin.
Óir atáid cúigear dearbhraithreach agam, do thabhairt sgel dóibh, dochum
nach tiocfadaoision mar an gcédna ann sanionadsa na péine.
Adeir Abraham ris, atáid Maoisi agus na fáighe aca: éisdid siad
riúsan.
Achd adubhairt seision, ní hamhluidh atá a athair a Abraham: achd da
ndeacha duine ó na marbhuibh chuca, dodhéndais aithrighe.
Agus adubhairt Abrahám rís, muna néisdid siád ré Maóisi agus ris
na faighibh, da néirgheadh duine ó mharbhuibh féin, ní thiobhradáois
credeamhuin dó.
Agus adubhairt sé ris na disgiobluibh, ní héidir nach tiocfuid
sgannalacha: achd is trúagh don tí úd tré a dtigid siád.
Do budh fearr don té úd cloch mhuilinn do chur a dtimcheall a
mhuinil, agus a bheith arna theilgean ann sa bhfhairrge, ná áon
don mhuinntir bhigsi dhoilbemeachadh
Tabhruid bhur naire dhaoibh féin. Má pheacaigheann do bhrathair
ad haghuidh, imdhearg é: agus má doní sé aithrighe maith dó hé.
Agus má pheacaigheann sé ad hadhaidh seachd núaire ann sa ló, agus go
bhfillfe sé chugad seachd nuaire ann sa ló, ag rádha; atá aithreachas oram:
maith dhó .
Agus adubhradar na hasbuil ris an dthighearna, meudaigh ar
gcrédéamh.
Agus adubhairt an tighearna, dá mbeith oiread ghráine mhuisdaird do
chreideamh aguibh, adéradh sibh ris an gcrann bhfigeadhsa, éirigh as do
fhrémhach, agus curthar an sa bhfhairge thú: agus do umlochadh sé
dháoibh.
Agus cía aguibh aga bhfhuil searbhfhoghantuidhe a treabhadh, no a
coimhéd tréda, aga naibeoradh sé ris ar an mball, an tan dothiocfadh sé ón
bhfherann, imthigh agus suidh síos ar an mbord?
Achd ané nach aibeóra sé ris, ullmhuigh an ní iosas mé ar mó shuipér,
agus cuir do chris tort, agus fritheoil mheisi nó gu nithe mé agus gu
nibhe mé: agus tar éisi sin ithsi, agus ibh?
An mbiá buidheachas aige ar an searbhfhoghantuidhe úd, do bhrígh gu
nderna sé na neithe do haithneadh dhe? ní shaoilim go mbiá.
Agus is mar sin dáoibhsi, an tan dodhéntáoi gach uile ní da
bhfhuil arna naithni dhíbh, ábruidh, is searbhfhoghantuidhe neamhtharbhacha
sinn: oír dorinneamar an ní dobhí dfhiachaibh oruinn do dhénamh.
Agus tárrla ag dol suás gu hIerúsalém dhó, gur ghabh sé trí lár na
Samária agus na Galilé.
Agus an tráth dochuaidh sé asdeach gu baile dháirighthe, tarrladar
deithneabhar loghar air, do sheas a bhfad uada:
Agus do arduigheadar a nguth, ag rádha; a Íosa a mhaighisdir, déna
trócaire oruinn.
Agus an tan dochunnaic sé iád, adubhairt sé riú, imthighidh,
foillsighidh sibh féin dona sagartuibh: agus tarrla an fad dobhádar
ar siobal gur glanadh iád.
Achd fear aca mar dochunnaic sé é féin arna shlánughadh, do fhill sé
tar a ais, ag moladh Dé do ghuth mhór.
Agus do thuit sé ar a aghuidh aga chosaibhsean, ag breith
bhuidheachais ris: agus do budh Samaritánach an tí si.
Agus ar bhfhreagra dhÍosa, adubhairt sé, ané nach fuilid
deithneabhar arna nglanadh? agus cait a bhfhuil naonbhar aca?
Ní fhuilid ar faghbháil maille ré filleadh do thabhairt ghloíre
do Dhía, acht an teachdarchinélachsa
Agus adubhairt sé ris, éirigh, imthigh romhad: do shlánuigh do
chreideamh thu.
Agus arna fhiafruidhe dhe dona Phairisíniochaibh, cia an
tráth dothiocfadh rioghachd Dé: do fhreagair sé iád, agus adubhairt sé,
ní thiocfa rioghachd Dé, maillé ré coimhéd do bheith uirrthe:
Agus ní aibeóruid siád, feuch annso, nó, féuch annsúd: oír
tabhair dod huidh, atá flaitheas Dé aguibh ann bhur measg.
Agus adubhairt sé réna dhisgiobluibh, tiocfuidh anaimsior,
an tráth bhiás míangus oruibh aon do laithibh mhic an duine dfhaicsin:
agus ní fhaicfithí.
Agus adhéruidh siád ribh; féuch annso, nó, féuch annsúd: achd na
hímdhigh, agus na leanuidh iad.
Óir amhuil agus mar dheallruidheas an tinnteach shoillsigheas ónaird
gu chéile fá neamh: is mar sin bhiás mac an duine mar an gcéudna ana
lá féin.
Achd is éigin dhó ar tús mórán dfhulang, agus a dhiultadh ón
cineadhsa.
Agus mar tárrla a laithibh Náoi, is mar sin fós bhiás a laithibh
mhic an duine.
Do ithidís, do ibhedís, do phosadhedís, agus dobheirdís chum pósda,
gus an lá úd ann a ndeachaidh Naoi donAirc: agus taínic an díle,
agus do sgris sí iád uile.
Agus ar a nós gcédna mar thárrla a laithibh Lot: do ithedís,
do ibhdís, do cheannchadaoís, do reacdáois, do phlantuighedís,
do thogbhadaois tighthe:
Agus an lá úd dochuaidh Lot amach as Sodom, do fearadh teine
agus ruibh ó neamh, agus do sgrios sé iád uile.
Is da réir so bhiás an lá an a bhfhoillseochthar mac an duine.
Annsa lá úd an té bhiás ar an dtegh, agus a mhaitheas ann sa tigh sin,
na tuirlingeadh sé chum a dtógbhála: agus an tí atá ar an machaire, na casadh
sé tar a ais mar an gcédna.
Giodhbé ar bioth neach iarrfas a anam féin dfoírightin,
caillfidh sé hé: agus giodhbé ar bioth neach chaillfeas hé,
beóafuidh sé hé.
Adeirim ribh, béid diás anaon lebaigh ann sanoidhe úd:
gébtar lé háon aca, agus fuigfighthear an dara fear.
Beid días ban ag bróinteórachd anaoinfheachd: gebhthar lé mnaoí
aca, agus fuigfighthear an dara bean.
Beid diás fear ar an machaire: gébhthar lé háon aca, agus
fuigfighthear an neach eile.
Agus ar bhfreagra dhoibhsion adeirid ris, gá hionadh a thighearna?
agus adubhairt seision riú, giodhbé ball iona mbia an corp, is annsin fós
chruinneochthar na hiolair.
Agus adubháirt sé fós cosamhlachd ríu, gurab éigean dóibh urnuighthe
do dhénamh do ghnáth, gan leisge.
Ag radha, dobhí breitheamh dháirighthe a gcathraidh
dhairighthe ar nach raibhe eagla Dé air, agus nach raibhe onoír aige do
neach ar bioth:
Agus dobhí bantreabhthach dháirighthe ann sa chathruigh úd, noch
thanic chuige, ag rádha, déna coír dhamh anadhuigh fhir mhéilighthe.
Agus níorbháill leision ar feadh aimsire faide: achd tar a éisi sin
adubhairt sé ris féin, gé nach fuil faitchéas Dia oram, agus nach fuil onoir
agam dáonduine:
Giodheadh trí gu mbuaidhreann an bhantreabhthachsa mhé, dodhena mé
coír dhi í, dochum nach ticfadh sí fa dheireadh dom bhuáidhreadh.
Agus adubhairt an tighearna, cluinidh créd adeir an breithemh
égcomhthrom úd:
Ané nach déna Día dioghaltas ar son a dhaoine toghtha féin,
eimhgheas air do ló agus doidhce, ge chuireas sé a fhearg ar cairde ortha.
Adeirim ribh, gu ndéna sé dioghaltas ar a son gu luáth. Achd cheana
an tan thiocfas mac an duine an bhfuidhbhe sé creideamh ar an dtalamh?
Agus adubhairt sé fós ré dreim do sháoil iád féin do bheith na
bfírénachaibh, agus do tharcaisnigh cách eile, an chosamhlachdsa:
Dochuadar diás do dhaoinibh suas don teampall dochum urnuidhthe,
aon aca na Fhairisíneach, agus araile na phuiblicánach:
Ar seasamh don FhPhairisínioch anaonar ag so anurnuighthe dorinne
sé a Dhiá, beirim buidheachas riot nach fuilim mar atáid daoine
eile, iona luchd fuaduigh, égcórach, ina luchd adhaltrannuis: no fós
mar an bpuibliocanachsa.
Troisgim fa dhó ann sa tseachdmhuin, dobheirim deachmuidh ar gach ní
dá sealbhuighim.
Agus ar seasamh don fphubleacán a bhfad uadha, nirbháill leis fiú a
shúl do thógbháil suás dochum neimhi: achd do bhuail sé a uchd, ag rádha,
a Dhia, déna trócaire oramsa an peacach.
Adeirim ribh, go dtaínic an tési anuas iona fhirénach dá thigh féin
níis mó ina na an tí úd: oír giodhbé arduigheas é féin, ísléochthar
hé: agus giodhbé neach ísligheas é féin, áirdeochthar é.
Agus fós tugadar chuige naoidhenáin, dochum gu mbeanfadh sé riú: agus
an tan dochunncadar na disgiobuil so, do imdheargadar iád.
Achd ar ngairm na leanabh dhÍosa chuige, adubhairt sé, fuilngidh na
leinbh do theachd chugamsa, agus na toirmeasguidh iad: oír is léna
leithéididhibh so rioghachd Dé.
Adeirim ribh go fírinneach, giodhbé ar bioth nach gébha chuige
riogachd Dé mar naoidheanán, nach racha sé gu brách asdeach innte.
Agus do fhiafruigh duine dháirighthe dona huachdaránuibh an tansain
de; a mhaighisdir mhaith, créd dodhéana mé lé a seabhócha mé
an bheatha mharthanach?
Agus adubhairt Íosa ris: créd fá ngoireann tú máith dhíomsa? ní
fhuil éinneach maith achd an taon eadhon Día.
Atá eolas na náitheantadh agád, ná déna adhaltranas, ná déna
dúnmharbhadh, ná déna goid, ná déna fiadhnuisi bhrége: onóiruigh
hathair agus do mháthair.
Agus adubhairt seision, do choimhéid mé na neithesi uile óm óige.
Agus ar gcluinsin na neitheannsa dhÍosa, adubhairt sé ris,
atá éinní dhuireasbhuidh ort fós, reac a bhfhuil agad, agus roinn
ar na bochduibh, agus biaidh ionnmhas ar neamh agad: agus tarra lean mheisi.
Agus arna gcloinnsin so dhósan, dobhí sé arna ghénamh
rodhobrónach, oír dobhí sé roshaidhbhir.
Agus an tan dochunnaic Iósa gu raibhe sé lán do dhobrón, adubhairt
sé, créd é a dheacrachd dona dáoinibh saidhbhre dul asdéch a rioghachd
Dé.
Oír is usa camhall do dhol tri chró snáthuide, iona do dhuine shaidhbhir
dol asdeach a rioghachd Dé.
Agus adubhradar an dream dochualuidh so, máseadh cía bhus éider do
shlánughadh?
Achd adubhairt seision, na neithe atá doidhénta ag na daoinibh,
atáid siád soidhénta ag Dia.
Agus adubhairt Peadar, féuch, do fhágamairni na huile neithe, agus
do leanamair thusa.
Agus adubhairt seision riú, adeirimsi ribh go fírinneach, nách
fuil éinneach do fhágaibh a theach ná a athair, ná a mháthair, ná a
dhearbhraithreacha, ná a bhean phósda, ná a chlann ar son rioghachda Dé.
Nach glacfa sé mórán nísa mhó ann sanaimsir so, agus an bheatha
mharthanach an sa tsaoghal tig.
Agus ar mbreith an dá fhear dég úd leis dÍosa, adubhairt sé riú;
féuch, téghmaoíd suas go hIarusalém, agus críchnócthar a dteimcheall
mhic an duine na huile neithe atá arna sgriobhadh tríd na faíghibh
Óir dobhérthar do na cineadhachaibh hé, agus doghéuntar fonomhad
faoi, agus maisleochthar hé, agus géubhthar do chroinntselighibh air.
Agus arna sgiúrsadh dhóibh, muirfidh siád hé: achd éireodhaidh
sé arís an treas lá,
Agus níor thuigeadarsan éinní dhíobh so: agus dobhádar na
briathrasa foilightheach uatha, agus níor aithnigheadar na neithe adubhradh
ann.
Agus tárrla an tan do dhruid sé ré Ierico, gur shuidh dall
dáirighthe cois na sligheadh ag iarruidh déirce.
Agus an tan dochualuidh sé an slúagh ag gabháil thairis, do fhiafruidh
sé créd é so.
Agus do inniseadar dhó gurab hé Íosa Nazardha dobhí a gabháil tairis.
Agus do éigh seision ag ráda, a Iosa a mhic Dáibhi déuna trócaire
oram.
Agus an dream dobhí roimhe do imdheargadar hé dochum gu mbiadh sé na
thochd: achd is móide do éidheadh seision sin, aga rádh, a mhic
Dháibhí déna trócaire oram.
Agus ar seasamh dhÍosa, do aithin sé a thabhairt chuige: agus an tan
do dhruid sé ris: do fhiafruidh sé dhe,
Ag rádha créd is mián leat meisi dodhéna dhuit? agus adubhairt
seision a thighearna, mo roidhearc dhaiseag dhamh.
Agus adubhairt Íosa ris, gabh chugad hamharc: do shlánuigh do
chreidemh thú.
Agus do gabh sé a radharc chuige ar an mball, agus do lean sé hé, ag
tabhairt ghlóire do Dhiá: agus an tan dochunnaic an poball uile,
tugadar moladh dho Dhia.
Agus ar ndol asdeach gu Iérico dhÍosa, do ghabh sé tríthe:
Agus tabhair dodhúidh, dobhí duine dháirighthe ann
dhárbhainmh Saceus, dobhí na mhaighsidir air na publeacánachaibh, agus
dobhí sé na dhuine shaidhbhir:
Agus dobhí fonn air a fhaicsin cía hé Íosa: agus níorbh édir ris ag an
sluagh, tré go raibhe sé ísiol do fhphearsain:
Agus ar rioth roimhi dhó, dhochuáidh sé suás a gcrann fige
fiádhain, dochum gu bhfhaicfeadh sé hé: oir dobhí fáoi an tslighesin
do ghabháil.
Agus an tan táinic Iósa dochum na háite sin, ar bhfhéachain suás dó,
dochunnaic sé hé, agus adubhairt sé ris; a Shaceus tuirrling gu
difraech oir is ad thigh is éigean damhsa comhnuidhe dhénamh aniú.
Agus ar ndéúnamh difreach dhósan, do thuirrling sé, agus do
ghabh sé chuige é go luáthgháireach.
Agus an tan dochunncadar cách uile so, dorinniodar monabhar, ag rádha,
gu ndeachaigh sé asdeach gu tigh pheacaigh dochum gu mbiadh sé ar
aoidheachd ann.
Agus ar seasamh do Shaceus adubhairt sé ris an dtighearna, féuch, a
thighearna, dobheirim leath mo mhaitheasa dona bochdaibh: agus má
dho bhean mé ní air bioth do dhuine tré mhealltóireachd dobheirim
a cheithre oiread dó.
Agus adubhairt Íosa ris, tarrla sláinte don tighsi aniugh,
trí gu bhfhuil tusa fós ad mhac ag Abrahám.
Óir taínic mac an duine dochum gu niarrfadh sé agus gu
slaíneóchadh sé an ní dochuaidh amugha.
Agus ar gcloisdin na neithedhso dhóibhsin, ar gcur thuillidh leis
sin, adubhairt sé cosamhlachd tré go raibhe sé láimh ré hIárúsalém,
agus gur shaoileadarsan nach fada gu bhfhoillseochthaoi rioghachd
Dé.
Ar anadhbhar soin adubhairt sé, dochuaidh duine uasal dáirighthe a
régíon a bhfhad uadha, dochum gu ngébhadh sé rioghachd dó féin, agus gu
gcasfadh sé tar a ais.
Agus ar ngairm a dheíchneabhár searbhfoghantuighe dhó, tug sé deich
bpíosa airgid dóibh, agus adubhairt sé riú déunuidh gnouighthe nó gu
dtí mé.
Achd dobhí fuath ag luchd a chaithreach dhó, agus do chuireadar
teachdaireachd na dheaghuidh, ag rádha, ní háill linn an tísi do ríoghadh
oruinn.
Agus tarrla an tan do fhill sé, ar ngabháil na rioghachda chuige, gur
aithin sé na searbhbhogantaighe úd dá dtug sé an tairgead, do ghairm
chuige: dochum gu mbiadh a fhíos aige créud do ghnouigh gach neach aca.
Agus taínic an céd duine, ag rádha, a thighearna, do ghnouigh do
phísa, deich bpiósa.
Agus adubhairt seision ris, is maith sin a shearbhfhoghantuighe
mhaith: oír dobhí tú fírinneach ar an mbeagán, bíoth comhachda agad ar
dheich gcaithreachaibh.
Agus táinic an dára neach, ag rádha, a thighearna, dorinni do phísa
chuig phiosa.
Agus adubháirtsion ris an tési, bísi mar an gcédna ós cionn
chuig gcathrach.
Agus taínic an neach eile chuige, ag rádha, a thighearna, féuch do
phiósa dobhí agamsa arna choimhéd a naipigín:
Oír dobhí heaglasa oram, tré gurab duine forrghruama thú: tógbhuidh tú
suas an ní nar chuir tú sios, agus beanuidh tú an ní nár shíolchuir tú.
Adubhairtsion ris an tansain, as do bhél féin dodhéna
mé breitheamhnas ort, a dhroichshearbhfoghantaighe: dobhí a fhios
agad mheisi do bheith am dhuine fhorrghruama thógbhus suas an ní
nach ar chuir mé síos, agus bheanas an ní nach ar chuir mé?
Ar anadhbhar sain créd nach tug tú mo chuid airgid chum an bhuird,
agus ar dteachd damhsa do thóigebhuinn hé maille lé biseach?
Agus adubhairt sé ris an muinntir dobhí na seasamh, tógbhuidh uadha an
píosa, agus tabhruidh don té úd aga bhfhuilid na dheich bpíosa hé.
Agus adubhradarsan ris, a thighearna atáid deich bpiósa aige.
Oír adeirim ribh, gurab dá gach aon aga bhfhuil, dobérthar: agus
ón té ag nach fuil ní aige, gu mbeanfuidhthear dhe fós an ní atá aige.
Agus fós tabhruidh libh anso na naimhde úd agamsa lé narbháill
meisi do ríoghadh ós a gceann, agus marbhaidh am fhiadhnuisi iad.
Agus arna rádha so, dochúaidh sé rompa ag dol suás gu hIarusaléim.
Agus tarrla an tan do dhruid sé lé Bethpháge agus ré Betánia, láimh
ris an sliabh dá ngoirthear sliabh na noluidhe, gur chuir sé diás
da dhisgiobluibh uadha,
Ag rádh, imthighidh don bhaile atá as bhur gcomhair: ar ndol asdeach
ann daoibh, doghebhthaoi searrach ceangailte, ar nar shuidh aon nduine
riamh: arna sgaoileadh tabhruidh libh hé.
Agus dá bhfhiafruidhe éin neach dhíbh, créd fá sgáoiltí ? is mar so
adértháoi ris, ar son gu bhfuil féidhmh ag an tighearna air.
Agus ar nimtheachd don mhuinntir úd do cuireadh a dteachdaireachd,
fuaradar mar adubhairt sé riú.
Agus ar sgaoileadh an tserraigh dhóibhsion, adubhradar a
thighearnuidhe riú créd fá sgaoiltí an searrach?
Agus adubhradarsan, tré gu bhfhuil a uireasbhuigh ar an dtighearna.
Agus rugadar leo hé chum Íosa: agus ar dteilgean a mbrat ar an
searrach, do chuireadar Íosa air.
Agus ag imtheachd dósan do leathnuigheadar a néduighe air an
slighe.
Agus an tan do dhruid sé ré dortadh ré fanuidh shléibhe na
noluidheadh, do thinnsgain an chuideachda dhisgiobal uile ar a
raibhe gáirdeachas Dia do mholadh do ghuth mhór ar son gach uile
subhailcuighe dá bhfhacadar,
Ag rádha, is bennaighthe an Rí úd tháinic anainm an
tighearna: síocháin ar neamh, agus glóir an sna harduibh.
Agus adubhradar dream dona Phairisineachaibh as an sluagh,
a maighisdir, tabhuir achmhasán dod dhiscgoblaibh féin.
Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé riú, adeirim ribh, má
thochduid so, gu neighfid na clocha féin.
Agus mar do dhruid sé a radharc na cathrach, do ghuil sé ar a son,
Ag rádha, ó dá naitheanta ann sa lá sa agad féin fós na neithe
bheanas réd shíocháin: achd atáid siad anois foluighthe ód shúilibh.
Oír tiocfuid laithe ort ann a dteilgfid do naimhde dióg ad thimcheall,
agus ina dtimchillfid siad agus ina gcuibhreochaid siád tú gach a táobha:
Agus dodhénuid comhchothrom ris an dtalamh thú, agus do chlann
ionnad asdhigh: agus ní fhuicfid siád cloch ar muin cloithe ionnad: tré nach ar
aithin tú aimsear tfhiosruighthe.
Agus ar ndol asdeach don tempall dó, do thionnsgain sé an dream
dobhí a reic agus ag ceannach ann do chur amach.
Aga rádha riú, atá sgríobhtha, mo theachsa, is teagh
urnuighthe hé: achd cheana dorinneabhairsi tuinuighthe ghádhuidhthe dhe.
Agus do theagaisgeadh sé gach láoi ann sa teampall. Agus do iarradar
uachdaráin na sagart agus na sgriobuidhe, agus cinn an phobuil eision do
mhilleadh.
Giodheadh ní raibhe a fhios aca créd dodhéunadáois: oír do
leanadh an pobal uile dheision an tan dochluindís hé.
Agus tárrla a lá dháirighthe dona laithibh úd, an tann do
theagaisg seision an puball ann sa teampall, agus do sheanmoir sé
an soisgéul, go dtangadar uachdaráin na sagart agus na sgríbuidhe,
maille ris na sinnsearuibh gan fhios air.
Agus do labhradar ris ag rádha, innis dúinne, cía an tudarrás as a
ndénann tú na neithe si, nó cía thug an tudarrása dhuit?
Agus ar bhfreagra dhÍosa adubhairt sé riú, fiofrochaidh meisi
dhibhsi mar an gcédna ní dháirighthe: ar anadhbharsoin tabhruidh
freagra oram.
In ó neamh dobhí baisdheadh Eóin, nó ó dhaoinibh?
Agus dobhádarsan ag tagra eatarra féin, ag rádha, da nabram ó nemh:
adéra se, ar anadhbharsoin créd fa nár chreideabhairsi dhó?
Giodheadh da nabram ó dháoinibh: gébhuidh an poball uile do chlochaibh
orainn. Oír is deimhin léo gurab faigh Eoin.
Agus do fhreagradár nach raibhe a fhios aca féin ga has dó.
Agus adubhairt Íosa riú, ní mó inneósas meisi dhaoibhsi, cía an
túdarrás as a ndéanuim na neithesi.
Agus do thionnsgain sé an chosamhlachdsa do rádha ris an bpobal, do
chuir duine dháirighthe fíneamhuin, agus tug sé amach do sgológuibh hí:
agus dobhí sé féin a gcoigcrích ré feadh aimsire foide.
Agus na am féin do chuir sé a shearbhfoghantuighe dochum na sgológ
úd dochum gu dtiobhradaois ní as torádh na fíneamhna dhó: agus ar ngabháil
air súd do na sgológaibh do chuireadar folamh uátha hé.
Agus do chuir sé searbhfhoghantuighe eile uadha arís: achd ar ngabháil
air sin leis, agus ar dtabhairt asonóra dhó, do chuireadar folamh uátha hé.
Agus na cheann sin do chuir sé an treas searbhfhoghantuighe uadha:
achd do chuireadarsan amach an tésin leis arna lot.
Ar anadhbharsoin adubhairt tigherna na fíneamhna, créd dodhéna
mé? cuirfidh mé mo mhac grádhach féin chuca: a muinidhin an
tan dochifeadhaois hé, gu dtibhradaois onoír dhó.
Agus arna fhaicsin dona sgológuibh, do labhradar eatarra féin, ag
rádha, as é so an toighre: tigidh, marbham é, dochum gu mbiadh
anoighreachd aguinn féin.
Agus arna theilgeán don taobh amach don fhíneamhain, do mharbhadar
hé. Ar anadhbharsoin créd dodhéna tighearna na fíneamhna riú súd?
Tiocfuidh se agus sgriosfuidh sé na sgológa úd, agus dobhéura sé a
fhíniomhuin do dhaoinibh eile. Agus an tan dochúaladarsan so,
adubhradar, nár léige Día sin.
Achd ar bhféchain dósan órrtha adubhairt sé: ar anadhbharsoin
créd é an ní úd atá arna sgríobhadh, an cloch do dhiúltadar na saoir,
is di so dorinneadh ceann an chuainne?
Giodhbé ar bioth duine thuitfeas ar an gcloich úd, dodhéntar
greamanna dhe: agus giodhbé duine ar a dtuitfidh sí, dodhéna sí luaithreadh
dhe.
Agus do iarradar uachdaráin na sagart agus na sgríbuidhe lámha do chur
annsan ar anuair sin féin: achd dobhí eagla an fpobuil orrtha: óir do
aithneadar gurab na nadhuidh féin adubhairt sé an chosamhlachdso.
Ar anadhbharsoin a dhénamh aireachuis air dhóibh, do
chuireadur luchd breith do chuiméochadh iád féin do bheith na
bfírénachaibh: dochum gu ngreamóchaidaois a chomhradh, dochum a
thabhartha dimpireachd, agus do chumhachduibh anuachdaráin.
Agus do fhiafraigheadar dhe, ag rádha, a mhaighisdir, atá a fhios
againni gurab ceart labhras tú, agus theagaisges tú, agus nach fuil cion
agad ar fphearsain tar a chéile, achd go dteagasgann tú slighe Dé do réir
na fírinne:
An ceaduidhtheach dhúinne cánachus do thabhairt do Chésár, nó gan
a thabhairt?
Agus ar dtabhairt a mheabhla súd dá aire dhó, adubhairt sé riú,
créd fá gcurthaoi cathachadh oram?
Taisbénaigh dhamhsa pinginn: cía lénab leis aníomháigh agus an
sgríbhneóireachd atá uirthe? agus ar bhfregra dhoibhsion adubhradar
lé Césár.
Adubhairt séision riú an tansoin, ar anadhbhar soin, tabhruidh do
Chésar, na neithe is lé César: agus na neithe is lé Dia, do Dhia.
Agus níor fhédadar a bhriathra san do ghreamughadh a bhfiadhnuisi an
fpobuil: agus ar ngabháil iongantais ann a fhreagarthuibhsion, do
thochdadar.
Agus ar dteachd do dhruing do na Saduceachaibh chuige, (noch shénas
aneiséirghe do bheith ann) do fhiafruigheadar dhe,
Ag rádha, a mhaighisdir, do sgríobh Maoisi dúinn, dá bhfaghbha
dearbhráthair dhuine ar bioth bás, aga mbiá bean fpósda, agus go
bhfuidhbhe sé bás gan chloinn aige, go ngébhadh a dhearbhrathair chuige an
bhean úd, águs go dtóigébhuidh sé sliochd dá dhearbhrathair.
Ar anadhbharsoin dobhádar móirsheisior dearbhrathar ann, agus ar
ngabháil mná chuige don chéd fhior, fuair sé bás gan chloinn.
Agus do ghabh an dara dearbhrathair chuige an bhean, agus fuair
seision leis bás gan chloinn.
Agus do ghabh an treas dearbhráthair chuige hí: agus is mar an gcédna
dorinneadar an móirsheisior úd: agus níor fhágbhadar clann, agus
fuaradar bás.
Agus a ndiagh cháith uile fuair an bhean bás mar an gcédna.
Ar anadhbharsoin ann saneiséirghe, cía aca súd dá madh bean hí?
Oír dobhí sí ag an móirsheisior úd na mhnáoi.
Agus ar bhfhreagra, adubhairt Íosa riú, pósaid clann an tshaoghailsi
mná, agus dobeirthear dfhearuibh iad:
Achd cheana an dream mheasfuidhthear do bheith deangmhálta dochum
an tsaoghuil úd, agus eiséirghe ó na marbhuibh, ní fpósaid siad mná
agus ní phósaid mná iád:
Óir ní héidir léo bás dfhagháil nísa mhó. Óir atáid siád mar
na haingle: agus atáid siád na gcloinn ag Día, ar mbeith na gcloinn
ag aneiséirghe.
Agus do fhoillsidh Máoisi leis ag an muini gu néireochaidh na
mairbh, an tan adeir sé, an tighearna Dia Abraham, agus Dia Iosac,
agus Dia Iacób.
Achd ní hé Dia na marbh é, achd Dia na mbeo: óir atáid siad uile na
mbeáthaigh dhósan.
Agus ar bhfreagra do dhruing dona sgríobuidhibh do adubhradar, a
mhaighisdir, is maith adubhairt tú sin.
Agus níor lamhadar ó sin suás ní ar bioth dfhiáfruighe dhe.
Agus adubhairt sé riú, cionnas adeirid siad gur mac do Dháibhi
Criósd?
Agus adeir Dáibhi féin a leabhar na salm, adubhairt an tighearna
rém thighearnasa, suidh ar mo laímh dheis,
No go gcuire mé do namhuid na sdól fád chosaibh?
Ar anadhbharsain goiridh Dáibhi tighearna dhe, agus cionnas is mac
dhó hé?
Agus anéisdeachd an fpobuil uile, adubhairt sé réna dhisgiobluibh
féin,
Tabhruidh aire dhaoibh féin ar na sgríobuidhibh, lenab áil siobhal a
róbuidhibh fada, agus lénab ionmhuin fáiltighe ar na marguidhibh, agus na
céd ionuid suighthe ann sna coimhthionóluibh, agus na céd chuibhrinn ann
sna fésdaidhibh:
Noch shluigeas tighthe na mbaintreabhthach, agus sin fós ar sgáth
bheith go fada ag urnuighthe: doghébhuid so an damnadh is truime.
Agus ar bhfhéchain na thimcheall dó, dochunnaic sé na daoíne
saidhbhre ag cur a dtioghlaiceadh anáit choimhéda anionnmhuis.
Agus dochunnaic sé fós baintreabhthach dáirighthe bhochd,
a cur dhá fpiosa bheaga umha ann.
Agus adubhairt sé, adeirim ribh go fírinneach, gurab mó do chuir an
bhaintreabhthach bhochdsa ann, iná cách uile.
Oír is doniomarcuidh atá aca, thugadar so uile tioghlaice do Dhia:
achd do chuir sisi dá bochdachd féin a beatha uile ann.
Agus adubhairt sé ré druing dháirighthe dobhí ag labhairt ar an
dteampall: tré go raibhe sé arna dheaghmhaisiughadh do chlochaibh áille,
agus do shuaitheantasaibh.
Ann orrtha so atáthaoi ag féchain?, tiocfuid na laithe ann nach
fuigfighthear cloch air chloith díbh so, nach sgaoilfidhthear ó chéile.
Agus do fhiafraigheadar dhe ag rádha, a mhaighisdir, cia anuair bhéid na
neithesi? agus créd é an comhtharra bhias ann an tan dodhéntar iad
so?
Achd adubhairt seision, féchaidh nach meallfuidhthear sibh: oír
tiocfuid mórán am ainmsi, aga rádha, is meisi Criosd agus atá
anaimsior úd fogas. Ar anadhbharsoin ná leanuidh iad.
Agus an tan dochluinfidhe cogtha águs buaidhertha, ná bíodh eagla
oruibh: óir is éigean iad so do theachd ar tús, achd ní bhia an
deireadh do láthair.
Adubhairt sé riú an tansoin, éireochaidh cineadh anadhaidh
chinidh, agus rioghachd anadhaigh rioghachda:
Agus beid mórán do chriothnuighthibh talmhan ann gach uile áit,
agus gorta, agus plagha, agus neithe aduathmhara agus comharthuige móra ó neamh.
Achd rompa so uile, cuirfid síad lámha ionnuibhsi, agus foileanfaid siád
sibh, dá bhar dtabhairt do na coimhthionolaibh, agus dona príosúnuibh,
da bhur mbreith dochum na righthe, agus dochum na nuachdarán, ar son
manmasa.
Achd teigémhuid na neithesi dhaoibh mar fhiadhnuisi.
Ar anadhbharsain, daingnidhidh ion bhar gcroidhthibh féin gan a
smuáinteachadh roimh láimh cionnas do fhreagóradh sibh ar bhar son féin,
Óir dobhéra meisi béul daoibh, agus eagna nach budh héidir lé bhur
neasgcáirdibh uile labhairt, ná cur na hadhuidh.
Agus braithfidhthear sibh fós ó bhar naithreachaibh, agus ó bhar
maithreachaibh, agus ó bhar ndearbhráithrechaibh, agus ó bhar ngaoltuibh,
agus ó bhar gcáirdibh: agus dobhéruid siád fá deara cuid dhíbh do chur chum
báis.
Agus biaidh fuath ag gach uile dhuine dhaoibh ar son mhanmasa.
Achd ní racha aon ruainne do ghruaig bhar gcinn amudha.
Sealbhuighidh bhar nanamanna féin lé bhar bhfaidhide.
Agus an tan dochífí Iérusalem arna timcheallughadh ó shluaguibh,
bit a fhios aguibh an tansoin gurab fogas a fásughadh.
An dream bhias a nIudéa an tansoin, teithid siád fá na
sléibhtibh: agus an luchd bhiás ina lár, imdhighid siad isde: agus án
dream bhiás ar na machairidhibh ná héirgid siád asdeach innte.
Óir asiad so laithe an dioghaltuis, dochum gu gcoimhlionfuidhthe na
huile neithe atá arna sgríobhadh.
Agus budh truagh don mhuinntir bhias torrach, agus bhias ag
oileamhuinn ann sna laithibh úd. Óir biaidh riachdanas romhór ann sa
dúthaighsi, agus fearg ris an bpobalsa.
Agus tuitfid siád lé faobhar an chloidhimh, agus bérthar a mbraighdeanas
iad chum na na nuile chineadheach: agus biaidh Iarúsalém arna saltairt
fá chossaibh na gineadhach. Nó gu gcoimhlíontar aimsearacha na gcineadheach.
Agus béid comhtharradha ann sa gréin, agus annsa ghealuigh, agus
ann sna rellannuibh an tan soin: agus comhbhrúgh na gcinidheach ar
an dtalamh tre dhith comhairle, ag sgreadaigh don fhairrge agus don nuisge:
Agus racha a nanam as na daoinibh tré eagla agus tré bheith ag
feitheamh ris na holcaibh thicfas ar an dómhan. Óir croithfithear
cumhachda neimhe.
Agus annsin dochífid siád mac an duine ag teachd a néll maille lé
cumhachda, agus lé glóir mhóir.
Agus an tan thionsgóntar na neithesi do dhénamh, féchuidh suás agus
tógbhaidh bhar gcinn, oír is gar dhaoibh bhar bhfuasgladh.
Agus adubhairt sé an chosamhlachdsa riú, féchaigh an crann fíge agus
na huile chroinn eile:
An tan sgeithfid siád a nduilleabhar arna bhfaicsin daoibhsi
aithentaoi féin gu bhfuil an samhradh anois a ngar dhaoibh.
Is mar sin daoibhsi an tan dochífí na neithesi uile arna
gcríochnughadh, bíoth a fhios aguibh gurab fogas atá rioghachd Dé.
Adeirim ribh go fírinneach, nach racha an línisi tharuinn nó gu
ndéntar na neithesi uile.
Imeochaidh neamh agus talamh, achd ní imeóchaidh mo bhriathrasa
gu brách tharuibh.
Achd tabhruidh bhur naire dhaoibh féin, deagla gu mbiadh sibh
tromchroidhtheach uair ar bioth ó chráos agus ó mheisge, agus ó
rochuramuibh na beathasa: agus gu dtiocfadh an lá úd gu hobann oraibh.
Oír tiocfa sé mar phaintér ar na huile dhaoine dá náitrigheann
ar uachdar na talmhan uile.
Ar anadhbharsain dénuidh faire, ag dénamh urnuidhthe gach uile
uair dochum gu measfuidhthe gu madh fiú sibh dol as ó na neithibhsi uile
atá chum teachda, agus go seasmhóchadh sibh a bhfiadhnuisi mhic an duine.
Agus do theagaisgeadh sé sa ló ann sa teampall: achd ar nimtheachd
do amach ann sanoidhche, do chomhnuigheadh sé ar an sliabh dá
ngoirthear sliabh na noluidheadh.
Agus dothigeadh an poball uile chuige gu moch, dochum éisdeachda
ris ann sa teampall.
Agus do dhruid fésda anaráin gan laibhín riú, dá ngoirthear an
Cháisg:
Agus do iárradar uachdaráin na sagart agus na sgríobuidhe caoi
ar eision do mharbhadh: óir dobhí eagla an fpobuil órtha.
Achd dochuaigh Sátan a nIúdas dár chomhainm Iscairiót, dobhí
donuibhir an dá asball déug.
Agus ar nimtheachd amach dhó, do labhair sé ris na hárdshagartaibh,
agus ris na huachdaránuibh, cionnas do bhraithfeadh sé eision dóibh.
Agus do ghabh luathgháire iadsan: agus dorinneadar cunnradh ris,
airgead do thabhairt dó.
Agus do gheall seision sin, agus do iárr sé uáin ar eision do bhrath
dóibh an tan nach biadh an poball do láthair.
Achd taínic lá anaráin gan laibhín, ann arbéigean an tuan
Cásg do mharbhadh.
Agus do chuir Íosa Peadhar agus Eoin uadha, ag rádha, imdhigh, agus
ullmhuighidh dhúinn an tuan Cásg dochum gu nismáois é.
Achd adubhradarsan ris, cía anáit an a toil leat sinn dá
ullmhughadh?
Agus adubhairt sé riú, féuch, tar éis dola asdeach sa chathraigh
dhaoibh, teigémhuidh duine dháirighthe oruibh ag iomchar shoighthigh uisge,
leanaidh hé don tigh iona racha sé asdeach.
Agus abruidh ré fear an tighe, adeir an maighisdir riot, cáit a
bhfuil an loísdín iona níosa mé an Cháisg maille rem dhisghiobluibh?
Agus foillseóchaidh seision daoibh an tansoin seomra mór deaghmhaisioch:
ullmhuighidh annsúd é.
Agus ar nimtheachd dóibhsion fuaradar gach éin ní mar a
dubhairt seision riú: agus do ullmhuigheadar an Cháisg.
Agus an tráth thaínic an aimsior úd do shuidh sé siós, agus a dhá
dhisgiobal déag na fhochair.
Agus adubhairt sé riú, dobhí fonn romhór oram an Cháisgse do
chaitheamh maille ribhsi níbhus taosga na fhuileongas mé.
Oír adeirim ribh, nach íosa me níbhus mhó dhe, nó go gcoimhlióntar hé
a rioghachd Dé.
Agus ar ngabháil an chupáin chuige, ar mbreith buidheachas dó, adubhairt
sé; glacaidh so, agus roinnidh eadruibh hé.
Oír adeirim ribh, nach iobha mé do thoradh na fíneamhna, nó gu dtí
rioghachd Dé.
Agus ar ngabháil anaráin chuige, an tráth rug sé buidheachas, do
bhris sé , agus tug sé dóibh ag rádha, as é so mo chorpsa, dobeirthar
tar bhar gcionnsa: dénuidh so mar chuimhni oramsa.
Agus mar an gcédna fós tug sé dhóibh an cupán. tar éis tsupéir,
ag rádha, asé an cupánsa an tiomna nua úd trém fhuilsi, doirtear
ar bhar sonsa.
Achd cheana, féuch atá, lámh an té úd braitheas mheisi am
fhochair ar an mbord.
Agus imthighídh mac an duine go deimhin, do réir mar do
hórduigheadh: achd cheana is mairg don duine úd lé mbraitear é.
Agus do thionnsgnadarsan a iomradh eatarra féin, cia aca do bheith ar
a thí so do dhénamh.
Agus fós do éiridh imreasain eatarra, cía aca do measfuidthe do bheith
níbhudh mó.
Achd adubhairt seision riú, atá tíghearnas ag rithibh na
gcineadheach orrtha, agus an dream ag á bhfuil cumhachda orrtha, goirthear
daoine flaitheamhla dhíobh.
Achd na bíthisi mar sin: achd an ti bhus mó eadruibh, bíoth sé mar an
té is ludha, agus an té is áirde eadruibh bioth sé mar an té doní
minisdralachd.
Óir cía aca is mó, an té shuidheas ar an mbord, nó an tí doní
friotholamh? ané nach hé an té shuidheas? achd atáimsi eadruibh mar
an té doní friotholamh.
Agus issibhsi an dream úd do an am fhochairsi ann mo bhuaidhearthuibh.
Ar anadhbharsoin órduighim dhaoibhsi rioghachd, mar do orduigh
mháthair féin damhsa.
Dochum gu níosdaoi agus go niobhthaoi ar mó bhórdsa ann mo
rioghachd féin, agus gu suidhfí ar chaithíreachaibh ag breith bhreithe
ar dhá threibh dhéug Isráeil.
Agus adubhairt an tighearna, a Shímoin, a Shímóin, féuch, do iarr
Satán sibhsi le bhar gcáthadh, mar chruithneachd:
Achd dorinne meisi urnuighthe ar do shon, dochum nach biadh do
chreideamh uireasbhach ar anadhbharsoin ar bhfilleadh duitsi, neartuigh
do bhraithreacha.
Agus adubhairt seision ris, a thighearna, atáim ullamh air dhol
leatsa dochum príosúin, agus dochum báis leis.
Achd adubhairt seision, adeirim riot a fPeadair, nach goirfe an
coileach aniu, nó gu séna tú trí huaire gu bhfhuil aithne agad oramsa.
Agus fós adubhairt sé riú, an tan do chuir mé uaim sibh gan sparán,
agus gan mala, agus gan bhróga, an raibhe uireasbhuigh éin neithe
oruibh? agus adubhradarsan, ní raibhe.
Ar anadhbhar soin adubhairt sé riú, achd anois, giodhbé ag á
bhfhuil sparán tógbhadh sé hé, agus a thiachóg mar an gcédna: agus
giodhbé ag nach bhfuil sin aige, reacadh sé a bhrat, agus ceannchadh
sé cloidheamh.
Óir adeirim ribh, gurabéigean fós an ní atá arna sgríobhadh do
choimhlínadh ionnamsa, agus atá sé arna chomháireamh a measg na
ndaoine gcoirtheach: oír na neithe úd atá arna sgríobhadh oramsa,
atá deireadh aca.
Achd adubhradarsan, a thighearna, féuch, ataíd dhá chloidheamh ann
so. Achd adubhairt seision riú, is lór sin.
Agus ar nimtheachd amach dhó, dochuaidh sé do réir a ghnáthuighthe
go sliabh na noluidheadh: Agus fós do leanadar a dhisgiobuil hé.
Agus an tan taínic sé chum anionuid úd, adubhairt sé riú, dénuidh
urnuighe dochum nach teigémhadh a mbuaidhreadh sibh.
Agus do tairrngeadh eision uatha, an tansoin a dtimcheall
urchair cloithe, agus aga leigean ar a ghlúinibh, dorinne sé urnuighe,
Ag rádha, a athair, más toil leat , cuir an cupánsa tharam: achd
cheana narabhí mo thoilsi, achd do thoilsi dodéntar.
Agus do taisbénadh dhó aingeal do neamh dá chomhfhurthachd.
Agus ar mbeith ananbhuain mhoír dhósan, dorinne sé urnuighthe ní
dhíthchealluighe. Agus dobhí a allas mar bhraona fola ag tuitim ar an
dtalamh.
Agus an tan do éirigh sé ó urnuighthe, taínic sé chum a dhisgiobal,
agus fuair sé na gcodladh iád trí thuirsi.
Agus adubhairt sé riú, créd fa gcodaltaói? éirghidh, agus dénuidh
urnuidhthe, dochum nach dtuitfeadh sibh a gcathughadh.
Agus ag labhairt do fós, tabhair dod húigh an sluagh, agus an tí úd
dá ngoirthí Iúdas, aon don dá fhear dhéag, dochuaidh sé rompa, agus
do dhruid sé ré hÍosa dochum gu dtiobruid sé póg dhó.
Agus adubhairt Íosa ris, a Iúdais, an lé póig bhraitheas tú mac an
duine?
Agus an tan dochunncadar an drem úd dobhí na thimcheallsan an ní do
bhí ag teachd, adubhradar ris, a thighearna, an mbuailfeam le
chloidheamh?
Agus do bhuail fear dhíobh searbhfhoghantuidhe anardshagairt, agus
do bhean sé a chluas deas de.
Agus ar bhfreagra dhÍosa, agus adubhairt sé, fuilngidh go soithe
so. Agus ar mbuain ré na chluais súd, do shlánuigh sé hé.
Agus adubhairt Íosa ris andruing úd taínic chuige eadhon
ris na hardshagartaibh, agus ré huachdaránaibh an teampuill, agus ris
na seinnseraibh, an dtangabhair amach mar dothiocfadh sibh chum
bithbheanuigh lé cloimhthibh agus lé batuidhibh?
An tan dobhí mé gach laoi ion bhár bhfhochair sa teampall,
níor shíneabhair lámha dhamh: achd así so bhar nuairsi, agus
cumhachda an dorchaduis.
Achd ar mbreith airsion rugadar leo hé, agus do threoruigheadar
gu tigh uachdaráin na sagart é. Agus do lean Peadar a bhfad uadha
hé.
Agus an tráth do lasadár teine ar lár an halla, agus do shuidheadar
anéinfheachd a bhfochair a chéile, do shuidh Peadar eatarra.
Agus an tan dochunnaic cailín dáirighthe hé na shuidhe ag an
dteinidh, ar bhféchain go gér dhí air, adubhairt sí, dobhí an tísi mar
an gcéudna na fhochair súd.
Agus do shén seision é, ag rádha, a bhean, níorbhaithnid damh hé.
Agus beagán na dheaghaidh sin, arna fhaicsin do neach eile, adubhairt
sé, agus is díobh súd tusa fós: achd adubhairt Peadar, a dhuine, ní
diobh meisi.
Agus a dtímcheall aonuaíre amháin na dhiaigh sin, do dhearbh
neach dháirighthe eile, ag rádha, go fírinneach dobhí an tési leis na
fhochair súd: óir is galiléach hé.
Achd adubhairt Peadar, a dhuine ní fhuil a fhios agam créd adeir
tú. Agus ar an mball an feadh dobhí sé ag labhairt, do ghoir an
coileach.
Agus ar gcasadh don tighearna do fhéch sé ar Pheadar: agus do
chuimhnigh Peadar ar chomhrádh an tigherna, cionnas adubhairt sé ris,
níbhus taosga na ghoirfeas an coileach, sénfuidh tu me fa thrí.
Agus ar ndol amach do Phéadar, do ghuil sé go searbh.
Agus na daoine do chuinnimh Iósa, dorinneadar fonómhad faoi, da
bhualadh:
Agus an tan do fholuigheadar é, do bhuaileadar a aghuidh, agus
do fhiafruidheadar dhé, ag rádha, déna faígheadóireachd, ciá do bhuail thú.
Agus adubhradar mórán do neithibh eile na adhaidh dhá mhaslughadh.
Agus mar do éirigh an lá, do chruinnigheadar sinnsir an fpobuil, agus
uachdaráin na sagart, agus na sgríbuidhe, a bhfochair a chéile, agus tugadar
eision chum a gcomhairle féin,
Ag rádha, an tusa an Críosd? innis dúinne. Agus adubhairt
seision riú, má innisim sin daoibh, ní chreidfidhe mé.
Agus fós ma fhiafruighim ni dhíbh ní thiobharthaoi freagra oram,
agus ní léigfi uaibh mé.
O so amach biaidh mac an duine na shuidhe ar deis chumhachd Dé.
Agus adubhradar uile ris, ar anadhbharsoin an tusa mac Dé? agus
adubhairt seision riú, adeirthísi gurab mé.
Achd adubhradarsan, créd é an riachdanus fiadhnuisi nísa mhó
atá oruinn: óir dochualamar féin as a bhéul féin hé.
Agus ar néirge dá gcuidechda súd uile, rugadar chum Piolaíd hé.
Agus do thionnsgnadar adhbhar do chuir air, ag rádha, fuaramar an
fearsa ag iompódh ar gcinidh, agus ag toirmeasg chíosa do thabhairt
do Chésar, aga rádha gurab é féin Críosd an Rí.
Agus do fhiafruidh Piláit de, ag rádha, an tusa Rí na niúdhal
agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé ris, adeir tusa hé.
Agus adubhairt Pilát ris na hárdshagartuibh agus ris an sluagh,
ní fhaghbhuimsi adhbhar ar bioth ar a bhfhear so.
Achd do shasaigheadarsan ag rádha, buaidhridh sé an pobal, ag
teagasg ar feadh tíre Iudeá uile, ag tosughadh ón Ghalilé, go
soithe so.
Agus mar dochualuidh Píolát techd tar an nGalilé, do fhiafruidh
sé dhe nar ghalileach é.
Agus an tan do aithin sé gurab fa chumhachduibh Ioruaith dobhí sé,
do chuir sé chum Ioruaith, dhobhí a nIarúsalém ann sna laithibh
úd, tar ais hé.
Agus ar bhfhaicsin Iósa dhIoruaith, do ghabh luathgháire mhór é:
óir dobhí fonn air ré fada eision dfhaicsin, trí go gcualuidh sé morán
air: agus dobhí dóchas aige go bhfhaicfeadh sé comhtharra éigin arna
dhenamh leis.
Agus do fhiafruidh sé mórán do cheasdannuibh dhe: achd ní thug seision
fregra ar bioth air.
Agus do sheasadar uachdaraín na sagart agus na sgríobuidhe ag dénamh
casáoide air gu roidhichiollach.
Agus tug Ioruaidh maille réna luchd coguidh tarcuisni air, agus
dorinneadar fonómhad faoi, agus arna édughadh le hédach geal, do
chuireadar chum Piláit arís hé.
Agus an lásoin féin, dorinneadh Ioruaith agus Piolát na gcáirdibh
dhá chéile: óir dobhádar na naimhdibh aga chéile roimhe sin.
Agus ar ngairm na nardshagart agus na nuachdarán, agus an fpobuil
do fPiláit,
Adubhairt sé riú, tugabhair chugamsa an duine si, mar neach
iompuidheas an pobal: agus feuch, ar gcesdughadh ris damhsa ion bhar
bhfiadhnuisi féin, ní fhuair mé coir ar bioth ar anduinisi dona neithibh
agá ndéntaoisi casaoid air:
Agus fós ní fhuair Ioruaidh: oír dho chuir mé chuige sibh, agus féch,
ní dhearnuidh sé ní ar bioth do thuillfeadh bás.
Ar anadhbharsain arna smachdughadh léigfidh mé uaim hé.
Óir dob éigean dó, neach éigin do leigean amach dhóibh ann sa bhfésda:
Achd do éigh an choimhthionól uile anaóinfheachd, ag rádha,
cuir an fersa as an slighe, agus sgaoil Barabas dúinne:
Dobhí arna chur a bprisún tre cheannairc éigin, agus trí
mharbhadh dorinneadh ann sa chathraigh.
Ar anadhbhar soin do labhair Pílát riú arís, ar mbeith fonnmhar
dhó ar Iósa do léigean uádha.
Achd do éimhgheadarsan arís, ag rádha, croch, croch hé.
Agus adubhairt sé riú an treas uair, achd créud é an tolc dorinne
sé? ní fhuair meisi adhbhar báis ar bioth chuige: ar anadhbharsain arna
smachdughadh leigfidh mé amach hé.
Achd do sheasmhuigheadarsan gu cruaidh na adhuidh lé
gothannuibh móra, ag iarruidh eision do chrochadh: agus do
bhuadhuigheadar a ngothasan agus otha uachdarán na sagart.
Agus rug Pílát do bhreith an ní do iarradarsan do dhénamh.
Agus do léigh sé amach chuca an tí dobhí arna theilgean a
bprisún ar son cheanairce, agus mharbhtha, noch do iárradar: agus
tug sé Iósa dhá anantoilsion.
Agus an tan do threoruigheadar leo hé, ar mbreith ar Shirénach
dháirighthe darbhainm Símon, dobhí ag teachd ón tuaith,
do chuireadar an chroch air dá hiomachar andeaghuidh Íosa.
Agus do lean cuideachda mhór don fpobal agus dona mnaibh hé, dobhí
fós ag gul agus da chaoineadhsan.
Agus ar bfilleadh dhÍosa chuca adubhairt sé, a ingheana
Iarúsaléim, ná guilidh ar mo shonsa, achd guilidh ar bhar son féin,
agus ar son bhar gcloinne:
Óir féuch, tiocfuid na laithe iona naibeóruid siád is bheannuighthe
na mná seasga, agus na bronna nach ar thuismhidh, agus na cíocha nach tug
bainne uatha.
Annsin thoiseochaid na dáoini a rádha ris na sléibhtibh,
tuitigh oruinne: agus ris na cnocaibh, folchaidh sinn.
Óir má dhoníd siad na neithesi ris an gcrann úr, créd dodhéntar
ris an crann gcríon?
Agus fós tugadh diás eile do luchd feillghníomha do dhénamh
dochum gu gcuirfí dochum báis na fhochairsion iád.
Agus an tan tangadar donionadh dá ngoirthear áit na cloigceann, do
chrochadar annsúd hé féin, agus na meirligh: fear ar a láimh dheis,
agus fear eile air a láimh chlí.
Agus adubhairt Íosa, a athair, maith dhóibh: oír ní fhuil a fhios
aca créd doníd siád. Agus a roinn a éduighsion, do theilgeadar
crannchar órtha.
Agus do sheasaimh an pobal ag féchain air. Agus dorinneadar na
huachdaráin leis fonómhad fáoi maille riúsúd, ag rádha, do fhoír sé ar
dhaoinibh eile, foíreadh sé air féin, mas é so an Críosd úd do thogh Dia hé.
Agus fós dorinneadar na soidiúruighe fonómhad fáoi, ag drud ris,
agus ag tairgsin fhinégra dhó:
Agus aga rádha ris, mas tusa an Rí úd na nIúduigheadh,
foír ort féin.
Agus fós dobhí sgribhneoireachd sgríobhtha ós a chionn do leitreachaibh
gréige, agus laidni, agus eabhra, ASE SO AN RI ÚD NA NIUDUIGHEADH.
Achd do imdhearg fear dona daoinibh droithbheardachasoin dobhí
crochta hé, ag rádha, más tú an Críosd úd, foír ort féin agus oruinne.
Agus ar bhfreagra don fhior eile, do cháin sé é, ag rádha, ané nach
fuil eaglé Dé ort, agus tú fa aondamnadh ris?
Gu deimhin is coír rinne do bheith mar so: (óir fuáramar na
neithe do thuilleadar ar ngniomhartha): achd ní dhearna an tési ní
ar bioth nach raibhe iondéunta.
Agus adubhairt sé ré hIósa, a thighearna, cuimhnigh oramsa an tan
thiocfas tú ad rioghachd féin.
Agus adubhairt Íosa ris, adeirim riot gu fíririnneach, go mbia tú
am fhochair aniu a bpáthras.
Agus dobhí sé a dtimcheall an seiseadh huair, agus dorinneadh
dorchadas ar an dtalamh uile gus a naomhadh huair.
Agus do dorchuigheadh an ghrián, agus do briseadh brat roinnte an
teampuill ann a lár.
Agus ar néigheamh dhÍosa do ghuth mhór, adubhairt sé, a athair,
cuirim mo spiorad ann do lámhaibhsi. Agus an tan adubhairt sé na
neithe si, dochuaidh a spiorad as.
Agus an tráth dochunnaic an Centuírion an ní dobhí arna dhénamh,
tug sé glóir do Dhia, ag rádha, gu fírinneach dob fírénach an duinesi.
Agus an pobal uile thaínic anaoinfheachd dá fhéchainsoin,
an uair dochunncadar na neithe dorinneadh ann, ar mbualadh a nochda, do
fhilleadar tar a nais.
Agus do sheasmhuidheadar a dhaoine muinntire a bhfad uadha,
agus na mná do lean é ón Ghalilé, ag féchain ar na neithibh si.
Agus féuch táinic fear dharbhainm Ióseph, dobhí na
chomhairleach, na duine mhaith, agus na fhírénach:
Nach ar aontaigh dá gcomhairle, na dhá ngníomh súd, ó Arimátea
cathair na nIúduigheadh: aga raibhe súil aige fós ré rioghachd Dé:
Ar ndol dó so chum Piolaít do iarr sé corp Iósa.
Agus arna bhuain anuas dó, do chuir sé línédach na thimcheall, agus
do chuir sé a dtuama dobhí arna thochailt a gcarraic hé, ann nach ar
cuireadh aonduine roimhesion riamh.
Agus do budh é súd lá anullmhuighthe, agus dobhí an tsaboít ag druid
riú.
Agus fós na mná do lean , agus táinic leis ón Ghalilé, dochunncadar
an tuama, agus cionnas dobhí a chorpsan arna chur.
Agus ar bhfhilleadh dhóibh do ullmhuigheadar spísruidhe deaghbhaluidh,
agus uinniméntighe: agus dorinniodar comhnuidhe lá na saboide do réir na
haithni.
Agus an céd lá don tseachdmhuin tangadar gu romhoch dochum an tuama,
ag tabhairt leó na neitheadh ndeaghbhaluidh do ullmhuigheadar léo: agus mná
dháirighthe eile maile friú.
Agus fuaradar an chloch arna hiomlat ón tuáma:
Agus ar ndol asdeach dhóibh, ní fhuaradar corp an tighearna Iósa.
Agus tarrla gur ghabh uathbhás iád fán ní sin, agus féuch, do sheasadar
días fear na naice anéduighibh dealruightheacha:
Agus ar ngabháil eagla, agus ar gcromadh a naithe dochum
na talmhan dona mnáibh, adubhradarsan riú, creúd fa niárrthaoi
eidir na marbhuibh, an té úd atá beo?
Ní fhuil sé annso, achd do éirigh sé. Cuimhnighidh mar adubhairt
sé féin ribh an feadh dobhí sé fós ann sa Ghalilé,
Ag rádha, is éigean mac an duine do thabhairt a lámhuibh na ndaoine
bpecach, agus a chrochadh: agus a eiséirghe an treas lá.
Agus do chuimnigheadarsan ar a bhriathraibhsion.
Agus ar bhfilleadh ón tuama do fhoillsigheadar na neithesi uile don
éin easbal dég, agus do chách eile uile.
Achd así Muire Mhagdalén, agus Iohanna, agus Muire máthair
Shémais, agus na mná eile dobhí maille riú, do innis na neithesi do na
habsdolaibh.
Agus do bhreathnuigheadarsan gurab édromachd chéile a mbriathrasan,
agus níor chreideadar dhóibh.
Agus ar néirghe do Pheadar do rioth sé chum an tuama: agus an tan
do fhéuch sé asdeach, dochunnaic sé ion linédach na luighe leis féin,
agus do imthigh sé ag dénamh iongantais leis féin fán ngníomhsa.
Agus féuch, dochuadar diás díobhsan an lásoin féin gu baile atá
trí fithid sdaíde ó Iérúsalém, darab ainm Emmáus.
Agus dobhádar ag labhairt eatarra féin ar na neithibhsi uile tárrla
ann.
Agus tárrla ar mbeith ag comhrádh dhóibh, agus ag ceasnúghadh ré
chéile, gu dtaínic Iósa féin, agus gur shiubhuil sé anaoinfheachd riú.
Achd do chunnmhadh a súilesion, dochum nach aithneochadaois eision.
Agus adubhairt sé riú, créd iad na comhráitesi tar a bhfhuiltí ag
teachd eadruibh féin, agus sibh ar siobhal, agus sibh dobrónach?
Agus ar bhfreagra do neach acasan, darbhainm Cleópás, adubhairt
sé ris, an bhfhuil tusa ad haonar ad dhuine choigcríche a
nIarusalém, agus gan fios na neitheann dorinneadh innte ann sna
laithibhsi agad?
Agus adubhairt seision riú, créd iád na neithe? agus adubhradarsan
ris, na neithe dorinneadh ré hÍosa Nasardha, dobhí na fháigh
chumhachdach do ghniómh agus do bhreithir a bhfhiadhnuisi Dé, agus an
fpobuil uile.
Cionnas tugadar na hardshagairt, agus ar nuachdaráinne dochum
breithe báis do bhreith air hé, agus do chrochadar é.
Achd dobhí ar súilne gurbhé súd an té do fhuaisgeoladh Iosrahel:
agus leath amuich diobh so uile, asé aniu an treas lá ó dhorinneadh na
neithe si.
Agus mar an gcédna do chuireadar mná dháirighthe dhínn féin
adhuathmhuireachd oruinn, taínic gu moch dochum an tuáma.
Agus mar nach fuaradar a chorp, tángadar, ag rádha gu bhfacadar
féin fós taibhsi aingeal adubhairt gu raibhe sé na bheathaigh.
Agus dochuadar dream dháirighthe dhá raibhe maille rinne,
chum an tuama, agus fuaradar mar adubhradar na mná, achd ní fhacadar eision.
Agus adubhairt seision riú an tan soin, ó a dhaoine gan chéill,
agus a luchd mallchroidhtheach dochum creidmhe dá gach éinní dar
labhradar na fáighe,
Ané nárbhéigean do Chríosd na neithesi dhfhulang, agus dol
asdeach ann a ghlóir féin?
Agus ar dtinnsgnadh ó Mhaoisi, agus ó na fáighibh uile, do
eidirmhínigh sé dhóibh ann sna huile sgriptúraibh na neithe dobhí
arna sgríobhadh na timcheall féin.
Agus do dhruideadar ris an mbaile dochum a rabhadar ag dol, agus do léig
seision air gu rachadh sé níis foide.
Achd do chuimhéignigheadarsan é, aga rádha, comhnuigh maille
rinne, oír atá sé na easbort, agus is deireadh laoi ann. Agus dochuaidh sé
asdeach dochum anmhana maille riú.
Agus tarrla an tan do shuidh sé dochum bí na bhfhochair, ar mbreith ar
anarán go rug sé buidheachas, agus arna bhriseadh, tug sé dhóibhsion é.
Agus do hosgladh a súilesion, agus do aithnidheadar eision, agus do
tógbhadh as a namharc hé.
Agus adubhradarsan eatarra féin, ané nach rabhadar ar gcroidhtheacha
ar lasadh ionnuinn, an feadh dobhí sé ag labhairt rinn ar an slighe,
agus an tan do osguil sé dhúinn na sgriptúruidhe?
Agus ar néirghe dhóibh ar anuairsin féin, do fhilleadar go
hIarúsalém, agus fuaradar an téin fhear déug cruinn a bhfhochair a
chéile, agus an dream dobhí maille friú,
Ag rádha, do éirigh an tighearna go fírinneach, agus do foillsigheadh do
Shíomón hé.
Agus dinnisiodarsan na neithe dobhí arna ndénamh ar an slighe,
agus mar dho aithinidheadar he a mbriseadh anaráin.
Agus arna labhairt so dhóibhsion, do shesaimh Íosa féin
iona meadhon, agus adubhairt sé riú, síocháin maille ribh.
Achd ar mbeith dhóibhsion ar crioth agus lán daithcheas, do
shaoileadar gurab spioruid dochunncadar.
Agus adubhairt seision riú, créd fá bhfhuiltí arna bhar mbuaireadh,
agus créd fá a néirghid smuaíntighthe ion bhar gcroidhthibh?
Féuchaidh mo lámha agus mo chosasa: óir is meisi féin atá
ann: glacaidh, agus féuchaidh mé: óir ní fhuil feoil na cnámha ag
spioruid, mar dochithí agamsa.
Agus an tan adubhairt sé na neithesi, do fhoillsigh sé dhóibh a lámha
agus a chosa.
Agus ar mbeith míchreidmheach dhóibhsion fós tré ghairdeachas, agus ag
dénamh iongantais, adubhairt seision riú, an bhfhuil biadh ar bioth agaibh
annso?
Agus tugadarsan dó an tansoin cuid diasg rosduighe, agus cuid
do chír mheala.
Agus arna nglacadh sin dósan, aduaidh sé na
bhfhiadhnuisision iád.
Agus adubhairt sé riú, ag so na briathra do labhair mé ribh,
an uair dobhí mé fós ion bhar bhfochair, iodhón gurab éigin na huile
neithe atá arna sgríbhadh a reachd Mhaoisi, agus ann sna fáighibh,
agus ann sna salmuibh am thimcheallsa, do choimhlíonadh.
Annsin do osguil sé a nintinn, dochum gu dtuigfedaois na sgriptúir,
Agus adubhairt sé riú, gurab mar so dobhí sé arna sgríobhadh,
agus gurab mar so dob éigean do Chriosd fulang, agus eiséirghe ó
mharbhuibh an treas lá:
Agus aithrighe agus maitheamhnas na bpeacadh do shenmóir na ainm dona
huile chineadheachuibh ag tionnsgnadh ó Iarusalém.
Agus is sibhsi fiadhnuiseadha na neitheann sa.
Agus tabhair dod huigh, cuirfidh meisi geallamhuin mhathar
chugaibh: achd anuidh a gcathair Iarusalém nó gu gcuirthear cumhachda anuas
iomuibh.
Agus rug sé amach gu soithe Betánia iád: agus ar dtógbháil a lámh, do
bheannuigh sé iád.
Agus tárrla ar mbeith dá mbeannughadh dhó gur sgaradh riú hé, agus gur
tógbhadh suas ar neamh é.
Agus arna onórughadh dhóibhsean do fhilleadar go hIarusalém maille
le gáirdeachus mór.
Agus dobhídaois do ghnáth ann sa teampall, ag moladh Dé, agus ag
tabhairt ghloire dho. Amen.
Dobhí an bhriathar and sa tosach, agus dhobhí an bhríathar a bhfhochair
Dhé, agus dobudh hí an bhríathar sin Día.
Dobhí so ar tús a bhfhochair Dhé.
Ataíd na huile neithe arna ndéunamh trí san mbréithirsi: agus
ní fhuil ní ar bioth dá ndéarnadh arna dhéunamh na féugmais.
Is ann sa mbreithir dobhí an bheatha, agus dobudh hí an bheatha an
solus úd na ndaoine:
Agus soillsighidh an solus soin annsa dorchadas, agus nír ghabh an
dorchadas chuige hé.
Dobhí duine arna chur ó Dhía dhárbhainm Eóin:
Taínic an té so dochum fíadhnuisi, dochum gu ndiongnadh sé fiadhnuisi don
tsolus, dochum gu gcreidfidís cách uile thríd.
Nirbhé súd an solus úd, achd do cuireadh hé dochum gu ndiongnadh sé
fíadhnuise don tsolus úd.
Dobudh hé so an solus fírinneach úd shoillsigheas gach uile dhuine
dhá dtig ar an ndomhan.
Dobhí sé air an ndomhan, agus atá an domhan arna dhéunamh thríd: achd
nír aithin an domhan hé.
Dochum a dháoine féin taínic sé, agus nír ghabhadar a dhaoine
féin chuca é.
Achd an mhéid do ghabh chuca hé, tug sé na cumhachda so dhóibh bheith
ana gcloinn ag Dia, eadhón don droing chreideas ann a ainmsean:
Nách fuil arna ngeineamhain ó fhuil, na ó ainmián ná colla, ná ó
thoil fhir, achd ó Dhía.
Agus dorinneadh féoil don bhreithir úd, agus do chomhnuigh sí
eadruinne, agus dochunncamar a glóirsi, mar ghloír éingheine meic ón
athair lán do grásuibh agus dhfírinne.
Dorinne Eoin fiadhnuisi dhó, agus do éigh sé, agá rádh; as é so an té
ar ar labhuir mé, an té thig am dheaghaidhsí, dobhí sé romhan: oír
dobudh taosga hé iná mheisi.
Agus do ghabhamair uile chugainn as a lán san, agus grása ar son
ghrás.
Oír atá an reachd arna thabhairt tré Mháoisi: achd taínic
grása agus firinne tré Iósa Críosd.
Ní fhacaidh neach ar bioth Día riámh: an áoinghein mheic úd atá an
uchd an athar, as hé do fhoillsigh hé dhúinne.
Agus as hí so fíadhnuisi Eóin, an tan do chuireadar na híudaighe ó
Ierúsalém Sagairt agus Lébhití, dochum gu bhfhiafróchaidís de, cía
thusa?
Agus do adaimh seision, agus niór shéun sé: do adaimh sé adeirim
nárbhé féin an Críosd úd.
Agus do fhiafruigheadar dhé, créd eile thú? an tú Eliás? agus
adubhairt seision, ní mé. An fáidh tú? Agus do fhreagair seision, ní headh.
Ar anadhbharsin adubhradar ris, cia tú?, dochum gu dtiobhramáois
freagra ar an ndreim úd do chuir úatha sinn: créd adeir tú ad thimcheall
féin?
Adubhairt seisean, mheisi guth an té éighmheas ar an bhfásach,
dírghidh shlighidh an tighearna, mar adubhairt Esahias an fáidh.
Agus an dream úd dobhí arná gcur leis an dteachdaireachd, dobudh do na
Phairisíneachuibh iad.
Agus do fhiáfruigheadar dhesean, agus adubhradar ris; ar
anadhbhársain créd fá ndéunann tú baisdeadh, muna tú Chríosd, nó
Eliás, nó fáidh?
Do fhreagair Eóin dóibh, agá rádh; baisdimsi lé huisge: achd atá na
sheasamh an bhur meadhónsa an tí nách fuil a fhios aguibh.
As é so an té úd tig am dheaghaidhsi, dobhí romhamsa: ag nách
fíú meisi iallach a bhróg dho sgaoileadh.
Dorinneadh na neithe so a Mbetabara ar an dtaobh thall do Iordán, an
aít anar bhaisd Eóin.
An lá an a dheaghaidh sin dochunnaic Eóin Iósa ag teachd chuige féin,
agus adubhairt sé; féuch an túan úd Dé, thógbhas peacadh an domhain.
Ag so an té úd ar ar labhair mé, tig am dheaghaidhsi neach do
bhí romham: óir dobudh taosga hé na mheisi.
Agus ní raibhe aithne agumsa air: achd dochum gu mbeadh sé follus
d'israhél, as uime sin taínic meisi ag baisdeadh lé huisge.
Agus dorinne Eóin fíadhnuisi, agá rádh; dochunnaic mé spioruid ag
tuirleing amhail cholam do neamh. Agus do chomhnuidh sé airsion.
Agus nír aithin meisi hé, achd an té do chuir meisi dochum gu
mbaisdfind lé huisge, as é adubhairt rium; gidhbé ar a bhfaicfe tú
an spioraid ag tuirrling agus ag comhnuighe air, ag so an té bhaisdeas
leis an spiorad náomh.
Agus dochunnaic meisi, agus doním dhfíadhnuisi gurab é so
anmac úd Dé.
An lá ina dheaghaidh sin arís do sheasaimh Eóin, agus diás dá
dheisgioblaibh:
Agus ar bhfhaicsin Iósa ag siobhal adubhairt sé; féuch an túan úd
Dé.
Agus dochualadar an dís deisgiobal úd hé ag labhairt, agus do
leanadar Iósa.
Agus ar bhfhilleadh Dhíosa, agus arná bhfhaicsinsean dá
leanmhuin féin, adubhairt sé riú;
Créud atátháoi dhíarraigh? agus adubhradarsan ris, Rabbi
ré n-abarthar, má eidirmhínigheann tú hé a mhaighisdir gá haít an a
mbí ad chomhnuighe?
Adubháirt sé riú; tigidh agus féuchaidh. Tangadar agus dochunncadar
an tionad a gcomhnuigheadh seisean: agus do anadar aige an la úd uile:
oír dobhí an úair sintimcheall a deich.
Agus dobé Ainndréas dearbhráthair Shimóin Peaduir fear dhon
dís úd dochúalaidh na neithe úd ó Eóin, agus do lean eisean:
Asé so céud duine fár búaileadh a dhearbhbhráthair féin Síomon, agus
adubhairt sé ris; fúaramar an Messías, as sé sin arna eidirmhíniughadh, an
Críosd.
Agus rug sé dochum Iósa hé. Agus ar bhfhéuchcain Díosa air,
adubhairt sé; as tusa Siomón Ioná: goirfidhear Céphas díot, dárab
ciall carraig.
Arna mhárach dobudh mían lé Híosa dul don Ghalilé: agus fuáir sé
Pilib, agus adubhairt sé ris; lean mheisi.
Agus dobudh as Bedsaída do FhPilib, cathair Ainndréas agus
Pheadair.
Fuáir Pilib Nathanael agus adubhairt sé ris; fuáramar an té ar ar
sgríobh Máoisi annsa reachd, agus na fáidhe adhón Iósa an mac úd
Ióséubh ó Násaréth.
Agus adubhairt Nathanael ris; an éidir ní air bioth maith
do thoigheachd ó Nasaréth? Adubhairt Pilib ris, tarr agus féuch.
Dochunnaic Iósa Nathanael ag teachd chuige, agus do labhair sé air;
féch an tisrahelach fírinneach ann nach fuil meabhuil.
Adubhairt Natánael ris; cionnas aithnigheas tú mheisi? do fhreagoir
Iosa, agus adubhairt sé ris; nías taosga ina do ghoir Pilib thú, an tráth
dobhí tú fá an gcrann bhfhíge, dochunnaic me thú.
Do fhreagair Natanael agus adubhairt sé ris; Rabbi, as mac tusa mac úd
Dé, as tú an rí úd Israhél.
Do fhreagair Iósa agus adubhairt sé ris; tré gu ndubhairt mé riot,
dochunnaic mé fán gcrann bhfhígthe thú, an gcreideann tú? dochífi tú
neithe as mó ina iád sho.
Agus adubhairt sé ris; gu fíreanneach fíreannach adeirim ribh, gu
bhfhaicfidhe ó so amach neamh osgailte, agus aingil Dé ag dul suás agus ag
teachd anúas ar mhac an duine.
Agus an treas lá dorinneadh pósadh a gCána baile dhon Ghalile:
agus dobhí máthair Íosa annsúd.
Agus fós do goireadh Iósa agus a dheisgiobail dochum an fhphosda.
Agus án tan dochuaidh as an bhfhíon, adubhairt máthuir Íosa ris;
ní fhuil fíon áca.
Adubhairt Iósa ría, créud atá damhsa riot, a bhean? ní thaínic
mhaimsirsi fós.
Adubhairt a mháthair ris an luchd bhfriotháilmhe; giodhbé ar
bioth ní adéra sé ribh, déunaigh é.
Agus dobhádar sé soithighe cloiche arna gcur annsúd do réir
ghnáthaighthe ghlanta na níudaigheadh, dhá chíndeircín nó a trí do an
gach áon aca.
Adubhairt Iósa riú; líonaidh na soithighe so dhuisge. Agus do
lionadar iád gó a mbrúachaibh.
Agus adubhairt sé riú an tansin: tairrngidh anois agus beiridh
dochum uachdaraín an fhéusda hé; agus rugadar.
Agus mar do bhlais an túachdarán an tuisge úd dobhí arna
dhéunamh a na fhíon, agus ní raibh a fhios aige créd as a dtaínic sé:
achd dobhí a fhios ag an luchd bhfhriothóilmhé do thairraing an tuisge:
do ghoir an túachdarán an fear nuafpósda chuige,
Agus adhubhairt sé ris; cuiridh gach uile dhuine an fíon maith amach
ar tús, agus an tanibhid dáoine a sáith, annsin an fíon as measa; achd
do choimhéud tusa an fíon maith gus anois.
As hé so tosach míorbhuile dorinne Iósa, a gCcána na Galile,
agus dorinne sé a ghloír féin follus: agus do chreideadar a dheisgiobail
ann.
Agus na dheaghaidh sin dochuaidh sé síos gu Capernáum, é féin agus a
mháthair, agus a dhearbhráithreacha agus á dheisgiobail: achd níor
anadar annsúd mórán do laithibh:
Oír dobhí Cáisg na níudaigheadh a bhfogus. Agus dochuaidh Iósa
suas go Hierúsalém.
Agus fuáir sé annsa teampallluchd reactha damh, agus caorach, agus
colum, agus luchd malarta an airgid an a suidhe.
Agus ar ndéunamh sgíursi dhó do chórduighibh, do chuir sé amach as an
dteampoll iad uile, maille ré na gcáorchaibh, agus ré na ndamhuibh, agus
do dhoirt sé amach monuidhe luchd an airgid diomlat, agus do leag sé a
mbuird bunsgionn.
Agus adubhairt sé ré luchd reactha na gcolam; tógbhuídh iad so as so,
ná deunuidh teagh mhatharsa ana theach ceannuigheachda.
Agus do chuimhnigheadar a dheisgiobailsean, gu raibhe arna sgríobhadh:.
do shluig éud do thighesi mhé.
Ar anadhbharsin do fhreagradar na híudaidhe, agus adubhradar rís;
créd hé an comhartha fhoillsigheas tú dhúinne, fá ndéunann tú na neithesi?
Do fhreagair Iósa agus adubhairt sé riú, leagaidh síos an teampoll
so, agus tóigéubhuidh meisi hé a dtrí laithibh.
Ar anadhbharsin adubhradar na hIuduidhe; sé bliádhna agus dá
fhichead dobhí an teampall so agá dhéunamh, agus an dtóigéubha tusa a
dtri laithaibh é?
Achd ios do theampoll a chuirp féin do labhair seision.
Ar anadhbharsin an tan do éirigh sé ó mharbhaibh, do
chuimhnigheadar a dheisgiobail gu ndubhairt sé so riú: agus do chreideadar
dhon sgriobtúir, agus don bhréithir adubhairt Iósa.
Agus ar mbeith a Niérusalém dhó fá Chaísg sa bhfhéusda, do
chreideadar mórán ana ainmsean, ag faicsin na gcomharthadh dorinne sé.
Achd nír tháobhadh Iósa hé féin riú, tré gur aithin sé iád uile:
Agus ní raínig sé a leas neach ar bith do dhéunamh fiadhnuisi dho
ar dhuine: oír dobhí a fhios aige féin créd dobhí annsa duine.
Achd dobhí duine dháirighthe do na Phairisíneachuibh, darbhainm
Nícodémus, dúachdaránuibh na níudaigheadh.
Taínig an té so dochum Iósa annsanoidhche, agus adubhairt sé ris; a
maighisdir, atá a fhios aguinn gurab ó Dhía thaínig tusa ad dfhior
teaguisg: oír ní héidir lé héinneach na comharthuidhe so doní tusa do
dhéunamh, achd muna bheath Día maille ris.
Do fhreaguir Iósa agus adubhairt sé ris; go fírinneach, fírinneach,
adeirim riot, achd muna gheintear duine arís, nách éidir leis ríoghachd Dé
dhfhaicsin.
Agus dubhairt Nícodémus ris; cionnos as éidir lé duine atá arsaidh, a
gheineamhuin? an éidir leis dul asdeach a mbroinn a mháthar an dara
huáir, agus a gheineamhain?
Do fhreagair Iósa; gu fírinneach fírinneach adeirim riot, achd
muna raibhe neach arna gheineamhuin ó uisge agus ó an spioruid, nach éidir
léis dul asdeach a bhfhlaitheas Dé.
An ní atá arna gheineamhuin ó an bhfhéoil, as feoil hé: agus an ní
atá arna gheineamhuin ón spioraid, is spiorad hé.
Na bíodh iongnadh agad gu ndubhairt meisi riot, gurab éigean dáoibh
bhur ngeineamhuin arís.
Séidigh an gháoth mar as áil lé, agus dochluin tú a torann, achd ní
fhuil a fhios agad créad as a dtig sí, nó caít a dtéid sí: is mar sin
atá giodhbé neach atá arna gheineamhuin ón spioruid.
Do fhreagair Nicodémus, agus adubhairt sé ris; cionnas as eidir na
neithe so do bheith:
Do fhreagoir Iósa agus adubhairt sé ris; an bhfhuil tusa ad
mháighisdir a Nisraheul, agus gan fiós na neitheannsa agad.
Go fírinneach, fírinneach, adeirim riot, gu labhramáoid an ní a
bhfhuil a fhios aguinn agus gu mbeirmíd fiadhnuisí ar an ní dochunncamar:
achd ní ghabhtháoisi ar bhfhíadhnuisi chuigaibh.
Más neithe talmhuidhe adubhairt mé ribh, agus nach gcreidthí: cionnas
chreidfidhe dá nabra mé neithe neamhdha ribh?
Oír ní dheachuidh neach ar bioth suás ar neamh, achd an té do thuirrling ó
neamh, eadhón mac an duine atá ar neamh.
Agus mar do árduigh Máoisi a nathuír neimhe ar an bhfhásach, as mar
sin as éigean mac an duine dhárdughadh:
Dochum giodhbé neach do chreidfeadh ann, nach rachadh sé dho dhíth,
achd gu mbeath an bheatha shiórruidhe aíge.
Oír is mar so do ghrádhaigh Día an domhan, gu dtug sé a éinghein
mheic féin, dochum giodhbé neach chreideas ann nach rachadh sé amugha, achd
gu bhfhághbhadh sé an bheatha mharrthanach.
Oír níor chuir Día a mhac féin don domhan, dochum gu
ndaiméonadh sé an domhan, achd dochum gu slainéochaidhe an domhan
tríd.
An tí chreideas ann, ní damantar é: achd an tí nách creideann, atá sé
arná dhamnughadh cheana: tré nár chréid sé a nainm aoingheine mheic Dé.
Agus as é so an damnughadh; gu dtaínig an solus ar an
domhan, agus gur mhó do ghrádhuigheadar na dáoine an dorchadas ina an solus:
ar son gu bhfhuilid a noibrighthe gu holc.
Oír giodhbé neach doní olc, fúathaighidh sé an solus, agus
ní thig sé dochum an tsolais, deagla gu ndiommolfuidhe a oibrighthe.
Achd gidhbé doní an fhírinne, thig sé dochum an tsoluis: dochum gu
mbeidís a oibrighthe follus, tré gurab do réir Dhé atáid siad arna
ndéunamh.
Taínig Iósa agus a dheisgiobail an a dheaghaidh sin gu talamh Iúdea:
agus do chomhnuigh sé annsúd maille riú, agus do bhaisd sé.
Agus fós do bhaisd Eóin, mar an gcédna a Nenón láimh ré Sálim,
oír dobhí iomad uisge annsúd: agus tangadar agus do baisdeadh iád.
Oír ní raibhe Eóin arna dteilgean a bpríosún fós.
Uime sin do éirigh ceisd eidir chuid do dheisgiobluibh Eóin agus na
híudaidhe a dtímcheall an ghlanta.
Agus tangadar dochum Eóin, agus adubhradar ris; a mhaighisdir, an
té dobhí ad tfochair ar an dtáoibh thall do Iordán, dá ndearna tú
fíadhnuisi, féuch baisdigh sé, agus tigid na huile dhaoine chuige.
Do fhreagair Eóin agus adubhairt sé; ní héidir lé duine ní ar bioth
do ghabháil chuige achd muna raibhe sé arna thabhairt dhó ó neamh.
Atathaoisi féin in bhur bhfhíadhnuisi agumsa gu ndubhairt mé, ní meisi
an Críosd, achd gu bhfhuilim arnam chur dhollmhughadh reimhe.
An té aga bhfhuil an bhean nuaphósda, as hé an fear núafphósda hé:
achd cara an fhir nuafpósda noch sheasmhuigheas agus éisdeas ris, gabhuidh
gáirdeachus mór é tré ghuth an fhir núaphósda. Ar anadhbharsin atá
mó gháirdeachusa arna choimhliónadh.
As éigean dósan fás, agus damhsa laighdiughadh.
An té thig anuas atá sé ós cionn cháigh uile: an té atá ón talamh,
atá sé talmhuidhe, agus labhraidh sé neithe talmhuidhe: an té thig ó
neamh, atá sé ós cionn cháich uile.
Agus an ní dochunnaic agus dochúalaidh sé doní sé so
dfhiadhnuise: achd ní ghabhann neach ar bioth a fhíadhnuisisean chuíge.
An neach ghabhus a fhíadhnuisisean chuige do chuir sé séula air
gu bhfhuil Día fírinneach.
Oir an té do chuir Día uádha, labhraidh sé briathra Dé. Oír ní do
réir mhiosúir thug Día an spiorad dó.
Atá grádh ag an athair dhon mhac, agus tug sé na huile neithe ina
laímh.
An té chreideas annsa mhac, atá an bheatha mharrthanach aige: achd
an té bhíos easumhal don mhac, ní fhaicfe sé an bheatha, achd comhnuighidh
fearg Dhé air.
Ar anadhbharsin an tan do aithin an tighearna gu gcúaladar na
Pairisínigh gurab mó do dheisgiobluibh doniodh Iósa agus do bhaisdeadh sé
ina Eoin:
Bíodh nách baisdeadh Iósa féin, ach a dheisgiobail
Do fhágaibh sé an Iúdeá, agus dochúaidh sé arís don Ghalilé.
Agus dobudh éigean dó dul thríd Shamária.
Ar anadhbharsin tháinig sé gu cathair Shamaría dá ngoirthear
Síchar, laimh ris an bhfearann tug Iacób dhá mhac féin Iósébh.
Agus dobhí tobar Iacób annsúd: Ar anadhbharsin ar mbeith tuirrseach
Dhiósa óna aisdear, do shuidh sé mar sin ar an dtobar. Oír dobhí sé a
dtimcheal an seiseadh huáir.
Taínig bean ó Shamariá dochum gu dtarraingfeadh sí uisge: adubhairt
Iósa ría, tabhair dhighdhámhsa.
Óir dochúadar a dheisgiobailsion don chathraigh dochum gu
gceineochdaoís bíadh.
Ar anadhbharsin adubhairt an bhean Shamaritánach úd rís; cionnas
ár mbeith duitsi ad Iúdaighe, iarrus tú deoch oramsa atá am mnáoi
Shamaritánaigh? oír ní ghnathuighid na hiudaighe na samaritánuigh.
Do fhreagair Iosa agus adubhairt sé ría; da mbeath fios an
tiodhluighthe úd Dé agud, agus cía hé an té adeir riot, tabhair dhamh
deoch: do iárrfása air, agus dobhéuradh sé uisge béo dhuit.
Adubhairt an bhean ris; a thighearna, ní fhuil ní agad lé dtairrengtháoi,
agus atá an tobar domhain: ar anadhbharsin gá háit a bhfuil an
tuisge béo sin agud:
An mó thusa inaar nathairne Iacób, tug dhúinne an tobarso, as ar ibh
sé féin, agus a chlann, agus a aírnéis?
Do fhreagair Iósa agus adubhairt sé ría; gidhbé neach ibheas as
an uisgeso biaidh tart air arís:
Achd gidhbé neach ibheas as an uisge úd dobhéura meisi dhó, ní
bhía tart air gu bráth: achd an tuisge úd dobhéra meisi dhó, bíaidh sé
ana thobar uisge fhiuchaigh ann dochum na beatha marrthannuighe.
Agus adubhairt an bhean ris; a thighearna, tabhair dhamhsa an t-uisge
sin, dochum nach bia tart oram, agus nach tiocfa mé annso dá tharraing.
Adubhairt Iósa ría; imthigh, goir thfear féin, agus tarr annso.
Do fhreagair an bhean agus adubhairt sí ris; ní fhuil fear agam.
Adubhairt Iósa ría, as maith adubhairt tú, ní fhuil fear agam.
Oír dobhádar cúigear fear agad: agus an té atá agad anois, ní hé
thfear hé. Adubhairt tú so gu fírinneach.
Adubhairt an bhean ris; a thighearna, dochím gurab fáidh thú.
Dorinneadar ar naithre eadarghuidhe ar an sliábh so: agus a
deirthísi gurab a Niarúsalém atá an tionad úd ana béigean guidhe
do dhéunamh.
Adubhairt Iósa ría; a bhean, creid damhsa tig an uáir nach
guidhfidhesi an tathair ar an sliabh so na a Niarúsalém.
Doníthísi eadarghuidhe ar an ní nach fuil a fhios aguibh, doníomáoidne
eadarghuidhe ar an ní aga bhfhuil a fhios aguinn: oír as ó
na hiudaidhibh atá slaínte.
Achd tig an uáir, agus ata sí ann anois, an tan ghuidhfidh na
headarghuidheadoíreadha fírinneacha an tathair a spioraid agus a
bhfhírinne: oír gu deimhin iárruidh an tathuir a leithéidighso dá ghuidhe.
Ios spiorad Día: agus an dream ghuidheas hé, as éigean doíbh a
eadarghuidhe a spioraid agus a bhfhirinne.
Adubhairt an bhean ris, atá a fhios agum gu dtiocfa an Messías ré a
nabarthar Críosd, an tan thiocfas sé, foillséochuidh sé na huile
neithe dhuinne.
Adubhairt Iósa ría; as meisi hé labhrus riotsa.
Agus fan amsin tangadar a dheisgiobailsion, agus dobiongnadh léo
gur labhair sé ris an mnáoi: achd cheana ní dhubhairt aoínneach, créd
iárrus tú? nó créud labhrus tú ría?
Ar anadhbharsin do fháguibh an bhean a soitheach uisge, agus dochúaidh
sí dhon chathraigh, agus adubhairt sí ris na dáoinibh,
Teaguidh, féuchuidh an duine adubhairt riumsa gach éinní dá ndearna
mé: ané nách hé so Críosd?
Ar anadhbharsin dochuádar amach as an gcathraigh, agus tangadar
chuigision.
Agus do iárradar a dheisgiobail air fá anámsin, aga rádh; a
mhaighisdir, ith bíadh.
Agus adubhairt seisean riú; atá bíadh agamsa ré na ithe, nach fuil
a fhios aguibhsi.
Ar anadhbharsin adubhradar a dheisgiobail ré chéile, an dtug
áoinneach chuige ní do íosadh sé?
Adubhairt Iósa riú; as hé mó bhíadhsa toil an té úd do chuir uádha mé
do dhéunamh, agus a obair do chríochnughadh.
An hé nach abartháoisi, gu bhfhuilid cheithre mhí fós, agus gu dtiocfa
an foghamhar ánnsein? féuch, adeirim ribh, tógbhuidh suás bhur súile, agus
féuchuidh na reghíon: oír atáid siád geal cheáná dochum an fhoghamhair.
Agus an té bheanas, gabhaidh sé túarasdal chuige, agus cruinnighe sé toradh
dochum na beatha marrthanuighe: ar cor gu mbeidh an té shíolchuireas agus an
té bheanus forbhfhailteach a bhfhochair a chéile.
Oír as annso atá an rádh úd fírinneach, gu síolchuireann neach, agus
gu mbeanann neach eile.
Do chuir meisi sibhsi do bhuáin an neithe nár shaothrabhair: do
sháothraigheadar dáoine eile, agus dochúabhairsi ana sáothar asdteach.
Agus do chreideadar mórán do Shamaritanachaibh na cathracha úd annsan
ar shon chomhraidh na mná, rug fiadhnuisi gu ndubhairt sé ría giodhbé ar
bioth neithe dorinne sí.
Ar anadhbharsin an tan tangadar na Samaritánaigh chuige,
do iárradar air anmhuin aca féin: agus do chomhnuigh sé dhá lá annsúd.
Agus as rómhó iná sin do chreid ar son a bhréithre féin.
Agus adubhradar ris an mnáoi; ní ar son do chomhráídheadhsa
chreidmáoidne feasda: oír dochúalamarni féin hé, agus atá a
fhios aguinn gu fírinneach gurab é so Críosd, slánuightheóir an domhain.
Agus dhá lá tar a éisi sin dochúaidh sé as sin, agus dochúaidh sé dhon
Ghalilé.
Oír rug Iósa féin dhfhíadhnuisi, nach fuil cion ar fháidh ana thír
féin.
Ar anadhbharsin an tan taínig sé don Ghalilé, do ghabhadar luchd
na Galilé chuca é tar éis mar dochonocadar gach ní dá ndearna sé a
Niérúsalém lá an fhéusda: oír tangadarsan féin dochum an fhéusda.
Ar anadhbharsin taínig Iosa arís gu Cána na Galilé mar a
ndéarnuidh sé fíon don uisge. Agus dobhí tighearna dháirighthe a
gCapernáum aga raibhe a mhac ag éug.
An tan dochúaluidh an té so go dtainig Iósa as an Iudeá don
Ghalilé, dochuaidh sé amach chuige, agus do iárr sé air dul sios agus a
mhac do shlánughadh: oír dobhí sé ré huchd mbáis.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósaris; muna fhaicthí comharthadha
agus míorbhuile ní chreidfidhe.
Adubhairt an tighearna úd ris; a mhaighisdir, éirigh síos nías as
táosga na dho ghéubha mo mhac bás.
Adubhairt Iosa ris; imthigh romhad, mairfidh do mhac. Agus do
chreid an dhuine don fhocal adubhairt Iósa ris, agus do imthidh sé.
Agus ar ndul síos dhó do láthuir, tarrladar a shearbhfhoghantaidhe air,
agus do fhoillsigheadar dhó aga rádh; mairidh do mhac.
Ar anadhbharsin do fhíafruigh sé dhíobh an uáir fuair sé fáoiseamh:
agus adubhradarsan ris, ané timcheall an seachdmhadh huair do fhágaibh an
fiabhrus hé.
Ar anadhbharsin do aithin an tathair gurab annsan uáir úd féin
ana ndubhairt Iósa ris, mairidh do mhac: do fhaothaigh air agus do
chreid seasean agus a theagh uile.
Ag so an dara comhartha dorinne Iósa arís, an tan taínig sé ón
Iudéa don Ghalilé.
Tar a éisi so dobhí lá féusda na Níuduigeadh, agus dochúaidh Iósa
súas gu Hiárusalém.
Agus atá a Niárusalém laimh ré geata na hairnéisi, loch dá
ngoirther an eabhra Bethesda, agá bhfhuilid chuig calaidh.
Dobhádar mórán do dháoinibh éugcruaidhe na luighe ionnta so, do
dhalluibh, do bhacachuibh agus do luchd seirglidhe dobhí ag fuireach ré
corrughadh an uisge.
Oír do thuirlingeadh aingeal a naimsir dháirighthe ar an loch, agus
do bhuáidhreadh sé an tuisge: ar anadhbharsin giodhbé cédneach do
theigheadh síos ann tar éis bhuáidheartha an uisgi, doníthí slán hé ó gach
tinnés ar bioth dhá mbíodh air.
Agus dobhí duine dháirighthe annsúddobhí ochd mblíadhna déug ar
fhichid an easláinte.
An tan dochunnaic Iósa an té so ana luighe, agus do aithin sé gu
raibhe sé tinn ré haimsir fháda, adubhairt sé ris; an mían leat do
dhéunamh slán?
Do fhreagair an teaslán úd hé; a thighearna, ní fhuil éinneach agum do
chuirfeadh mhé annsa loch an tanbhíos an tuisge arna bhuáidhreadh: achd
an gcéin bhímsi ag teachd, téid neach eile síos romham.
Adubhairt Iósa ris, éirigh, tóghaibh do leabuidh, agus siobhail.
Agus dorinneadh an duine úd slán do lathair: agus do thógaibh sé a
leabuidh féin agus do shiobhail sé. Agus dobudh sabboíd ann an lá úd.
Ar anadhbharsin adubhradar na Híuduidhe ris an té úd dobhí
arna shlánughadh, as hí an tsábboíd hí, ní dlightheach dhuit do leabuidh
dhiomchar.
Do fhreagair seision dóibh; an té úd dorinne slán mé, as hé adubhairt
riúm, togaibh do leabaidh, agus siobhail.
Ar anadhbharsin do fhiafruigheadar dhé; cía hé an té úd adubhairt
riot tógaibh do leabhaidh agus siobhail?
Achd ní raibhe a fhios ag an té úd dobhí arna shlánughadh cía hé:
oír do éuló Iósa as an slúagh dobhí annsanionadh ud.
Fuair Iósa hé ana dheaghaidh sin annsa teampoll, agus adubhairt sé
ris; féuch, atá tú arnad dhéunamh slán: na peacuigh nísa mhó, deagla gu
dteigéumhadh ní bhudh mheasa dhuit.
Do imthigh seisean, agus do fhoillsigh sé do na Híudaidhibh gurbhé
Iósa an té úd dorinne slán hé.
Agus ar anadhbharsin do fhoileanadar na Híudaidhe Iósa, agus do
smúaineadar a mharbhadh, tré gu ndearna sé na neithe so sa tsabboíd.
Agus do fhreagair Iósa dhóibh, oibrighidh mhathairsi gus anosa,
agus oibhrighimsi.
Ar anadhbarsin as móide do smúaineadar na Híudaidhe easean do
mharbhadh so, tré nach hé amháin gur bhris sé an tsabboíd, achd gu ndubhairt
sé fós gurbhé Día a athair féin, dá dhénamh féin coimhionann ré Día.
Ar anadhbharsin do fhreagair Iósá agus adubhairt sé riú, gu
firinneach, fírinneach adeirim ribh, nách éidir leis an mac ní ar
biothdhoibriughadh uádha féin, achd muna fhaiceadh sé an tathair ag
oibriughadh: oír giodhbé neithe doní seision, doní fós an mac iád
mar an gcédna.
Oír grádhuighidh an tathair an mac, agus foillsighidh sé na huile
neithe doní sé féin dó: agus taisbeúnfuidh sé oibrighthe as mó ina iád so
dhó, dochum gu mbeith iongantus oruibhsi.
Oír amhail mar dhuísgeas agus mar bhéoaigheas an tathair na mairbh, as
mar an gcéudna bhéoaigheas an mac an dream as áill leis.
Oír ní bheireann an tathair breath ar dhuine ar bioth, achd tug sé
gach uile breitheamhnus don mhac:
Dochum gu nonórfadh gach uile dhuine an mac, mar onóraidsiád an
tathair: an té nach onóruigheann an mac, ní onóruigheann sé an tathair
do chuir uádha hé.
Gu fírinneach, fírinneach adeirim ribh, an té éisdeas rém
bhréithirsé, agus chreideas don té úd do chuir uádha mé, gu bhfuil an bheatha
mharrthanach aige, agus nach tiocfa sé dochum damnuighthe: achd gur
athruigh sé ó bhás gu beathaidh.
Gu fírinneach, fírinneach adeirim ribh, tiocfaidh a naimsir agus atá sí
anois ann, an tráth chluinfid na mairbh guth mheic Dé: agus an dream
chluinfeas, mairfid siád.
Oír mar atá an bheatha ag an athair ann féin, is mar sin tug sé don mhac
fós beatha do bheith aige ann féin.
Agus fós tug sé ughdarras dó breitheamhnus do dhéunamh, an méid gurab
hé mac an duine.
Ná bíodh iongnadh aguibh annso: oír tiocfaidh an uáir an a gcluinfid
an mhéid atá annsna tumbuidhibh a ghuthsan:
Agus rachaid amach an dream dorinne deághghníomhartha gu
heiséirghe na beatha: agus an dream úd dorinne drochghniomhartha gu
heiséirghe na damanta.
Ní heidir leamsa ní ar bioth do dhénamh uáim féin: do réir mar
chluinim, beirim bhreith: agus atá mó bhreitheamhnus coír: óir ní iárruim
mo thoil féin, achd toil an té úd do chuir uádha mé eadhón a nathar.
Má dhónímsi fíadhnuisi dhamh féin, ní fhuil bhfíadhnuisi fírinneach.
Atá neach eile doní fiadhnuisi dhamhsa, agus atá a fhios agam gurab
fírinneach an fhiadhnuisi doní sé orum.
Do chuireabhuirsi teachdaireadha dochum Eóin, agus tug sé fíadhnuisi
dhon fhírinne.
Achd ní ó dhuine do gheibhimsi fíadhnuisi: achd adeirim na neithe so
dochum gu slaínéochtháoi sibhsi.
Dobhí an té úd an a lóchrunn lasárrghá tsolasda, agus do
thograbhairsi, ar feadh tamaill gáirrdeachus do dhéunamh an a sholus.
Achd atá fíadhnuisi agumsa as mó ná fíadhnuisi Eóin: oír
na hoibrighthe tug an tathair dhamhsa dochum gu gcríochnóchuind iád,
na hoibhrighthe sin donímse, beirid siád fiádhnuisi leam gurab é an
tathair do chuir mheisi uadha.
Agus an tathair féin do chuir úadha mhé, rug sé fíadhnuisi lium.
Agus ní chúalabhair a ghuth riamh, agus ní fhacabhair a ghné.
Agus ní fhuil a bhríatharsan ina chomhnuighe ionuibh: oír ní chreidtí
dhon té úd do chuir seision uádha.
Cuartuighidh na sgriobtúiridhe, oír docíthear dháoibh féin gurab
ionnta do gheibhthí an bheatha mharrthanach: agus as iad súd bheireas
fíadhnuisi leamsa:
Agus ní háill libh teachd chugamsa, dochum gu bhfhuighbheadh sibh an
bheatha.
Ní ghabhaim gloír ó dháoinibh:
Achd atá dhéolus agum oruibhse, nach fuil grádh Día ionnuibh.
Thaínig meisi a nainm mhathar, agus ní ghabhtháoi chugaibh
mhé: ma thig neach eile ana ainm féin, géubhtháoi chugaibh é.
Cionnas as éidir libhsi creideamh, an tan ghabhtháoi gloír ó a
chéile, agus nach iárrthaoi an ghloír thig ó Dhía ina áonar?
Ná breathnuighidh gu ndiongna meisi casáoid oruibh ag an athuir:
atá neach doní casáoid oruibh, eadhón Maoisi, ana gcuirtháoisi
bhur ndóchus.
Oír dhá gcreideadh sibh dho Mháoisi, do chreidfeadh sibh dhamhsa:
oír do sgríobh seision orumsa.
Achd muna chreidtí dhá sgribheannuibh súd, cionnus chreidfidhe dhom
bhriathruibhsi?
Ana ndeaghaidh so dochúaidh Iósa tar fairrge na Galile,
Thibérias.
Agus do lean buidhean mhór hé, tré gu bhfacadar a chomharthadha dorinne sé
ar na dáoinibh éugcruaidhe.
Agus dochuaidh Iósa suas ar shliabh, agus do shuidh sé annsúd maile
ré na dheisgiobluibh.
Agus dobhí an Cháisg, féusda na Níudaidheadh a bhfogus.
Ar anadhbharsin an tan do thógaibh Iósa a shuíle suás, agus
dochunnaic sé gu dtaínic buidhean mhór chuige, adubhairt sé ré
Pilib, ga háit as a gceinnéochamáois arán dochum gu n-íosdáois
so ní?
Achd adubhairt sé so, da dhearbhadhsan: oír dobhí a fhios aige
féin cred doghéunadh sé.
Do fhreagair Pilib dhó, ní budh lór dhóibh luách dhá chéud pighind
daránuibh, dochum gu ngéubhadh gach aon aca beagán chuige.
Adubhairt fear dhá dheisgiobluibh ris, eadhón Ainndréas
dearbhrathair Shimoín Pheadair:
Atá búachoill beag dháirighthe annso aga bhfhuilid chúig aráin
eórna agus dá iásg bheaga: achd créud iád sin eidir an uiread so?
Agus adubhairt Iósa, tábhruidh fá deara dona dáoinibh suidhe síos.
Agus dobhí mórán feóir annsanionadh úd. Ar anadhbharsin do
shuidheadar na dáoine síos, a nuimhir timcheall chúig míle.
Agus do ghabh Iósa na haráin úd chuige, agus ar mbreith
bhuidheachus do roinn sé ar na deisgiobluibh iád, agus do
roinneadar na deisgiobail ar na cuibhreannuibh iad: agus
mar an gcéudnafós dona hiásgaibh beaga úd an mheid dobúdh áill léo.
Agus an tan do sasadh iád, adubhairt sé ré na dheisgiobluibh féin;
cruinnighidh an sbrúilleach dobhí dhiomarcuigh, dochum nach rachadh
éinní amugha.
Ar anadhbharsin do chruinnigheadar, agus do lionadar dhá chliabh
déug do sbrúilleach dona cúig aránuibh eorna úd, dobhí dhfhuighleach ag
an dréim úd do ith.
Ar anadhbharsin an tan dhochunncadar na dáoine úd an comhartha
dorinne Iósa, adubhradar; as hé so gu fírinneach an fáidh úd dobhí dochum
teachda dhon domhan.
Ar anadhbharsin an uáir do aithin Iósa gu raibhe fúthasan teachd
agus breith air dochum riogh dho dhéunamh dhé dochúaidh sé dhá
leaththáoibh arís ar an sliabh ina áonar.
Agus an tan taínig an tráthnóna, dochuadar a dheisgiobail síos
dochum na fairrge.
Agus ar ndul asdeach a luing dhóibh, dochúadar tar fairrge dochum
Capernaúm. Agus dobhí dorchudus ann an uáirsin, agus ní
thaínig Iósa chuca.
Agus do éirigh an fhairrge ar séideadh do gháoith mhoír.
Ar anadhbharsin an tan dorinneadar iomramh timcheall a cúig no a
deich fichead do sdáidibh, dochunncadar Iósa ag siobhal ar an bhfhairrge,
agus ag drud ris an luing: agus do ghabh eagla iád.
Achd adubhairt seisean riú; is meisi ata ann, ná bíodh eagla oruibh.
Ar anadhbharsin do ghabhadar chuca hé gu toileamhail don luing: agus
ráinig an lung do láthuir don reghión ana rabhadar ag dul.
An lá na dheaghuidh sin in sluagh do sheasuimh ar an dtáobh
thall don fhairrge, mar dochunncadar nach raibhe long ar bioth eile annsúd,
achd an áon long úd ana ndeachadar a dheisgiobáilsion, agus nach
deachaidh Iósa lé na dheisgiobluibh don luing, achd amháin a
dheisgiobail, do imthigheadar rompa.
Agus tangadar longa beaga eile ó Thibérias laímh ris an aít anar
itheadar an tarán, tar éis an tighearna do bhreith bhuidheachuis:
Ar anadhbharsin an tan dochunnaic an slúágh nach raibhe Iósa annsúd,
ina a dheisgiobail, dochúadarsan leis a nárrthruighibh, agus tangadar
gu Capernáum, ag iárruidh Iósa.
Agus arna fhaghbháil doíbh ar an dtáoibh thall don fhairrge, adubhradar
ris; a mhaighisdir, gá huáir thaínig tú annso?
Do fhreagoir Iósa dhoíbh, agus adubhairt sé; gu fírinneach,
firinneach adeirim ribh, gu niárrtháoi mhé, ní tré gu bhfhacabhair na
comharthadha, achd tré gur itheabhar na haráin úd agus gur sasadh sibh.
Déunaidh sáothar, ní ar son an bhídh théid amugha, achd ar son an
bhídh úd mhaireas dochum na beatha mharrthanuigh dobhéura mac an duine dhíbh:
oír as hé so an té do chomharthaigh an tathair eadhón Día.
Ar anadhbharsin adubhradar ris, créud do dhéunum dochum gu
n-oibréochamáois oibrighthe Dé?
Do fhreagair Iósa agus adubhairt sé riú; ag so obair úd Dé, sibhsi
do chreideamh annsa té úd do chuir sé uadha.
Uime sin adubhradarsan ris: ar anadhbarsain, créud é an comhartha
doní tusa, dochum gu bhfhaicfiomáois hé agus gu gcreidfiomáois duit?
créud hí an obuir doní tú?
Do itheadar ar naithrene maind ar an bhfhásach: mar atá arna
sgriobhadh tug sé arán neamhdha dhóibh ré a ithe.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa riú; gu fírinneach, firinneach
adeirim ribh, nach hé Máoise thug an taránneamhdha dhaoibh: achd
mhathairsi dobheir dhaoibh an tarán neamhdha firinneach úd.
Oír as hé an tarán úd Dé, an neach do thuirling dhó neimh, agus
dobheir beatha dhon domhan.
Ar anadhbharsin adubhradar ris; a thighearna, tabhuir dhúinne an
taránso a gcomhnuidhe.
Agus adubhairt Íosa riú; is meisi an tarán úd na beathadh:
an té thig chugamsa, ni bhía ocras gu bráth air: agus giodhbé chreideas
ionnumsa, ní bhía tart gu bráth air.
Achd adubhairt mé ribh, dochunncabhair mé fós, agus ní chreidtí.
Giodhbé ní dobheir an tathair dhamh, tiocfaidh sé chugam:
agus an té thig chugam, ní chuirim gu bráth uáim hé.
Oír do thuirrling mé do neimh ní dochum gu ndiongnuinn mo thoil féin,
achd toil an té úd do chuir uadha mé.
Agus as hí so toil an té úd do chuir uádha mhé eadhón an tathair,
nach léigfinn amugha ní ar bioth dha dtug sé dhamh, achd gu ndúisgfinn
súd annsa lá deigheanach.
Agus as hí so toil an té úd do chuir mhéisi uádha, gu bhfuidhbhe
gach aon dochí an mac, agus chreideas ann, an bheatha mharrthanach:
agus dúiseóchuidh meisi hé an lá déigheanach.
Ar anadhbharsin dorinneadar na Hiúdaidhe monabar air,
tré gu ndubhairt sé, as meisi an tarán úd do thuirrleing dhó neimh.
Agus adubhradar; an né nach hé so Iósa an mac úd Iósébh,
agar ab aithnid dúinne a athair agus a mháthair? ar anadhbharsin cionnus
adéir sé, dó neimh do thuirrling mé?
Ar anadhbharsin do fhreagair Iósa agus adubhairt sé riú; na
déunaidh monabar eadruibh féin.
Ní héidir lé neach ar bioth teachd chugamsa, achd muna thairrnge an
tathair, do chuir uádha mhé, hé; agus dúiséochuidh meisi é annsa lá
dhéigheanach hé.
Atá sgriobhtha annsna faidhibh; agus beid siád uile arna dteagasg ó
Dhía. Ar anadhbharsin giodhbé ar bioth neach dochúalaidh ónathair
agus do fhoghluim, tig se chugamsa.
Ní hé gu bhfhacuidh neach ar bioth an tathair, achd an té úd
atá ó Dhía: ag so an té dochunnaic an tathair.
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, an té chreideas ionnumsa,
gu bhfhuil an bheatha mharrthanach aige.
As meisi an tarán úd na beathadh.
Do itheadar bhur naithreachasa manna ar an bhfhásach, agus fúaradar
bás.
Ag so an tarán úd do thuirleing ó neimh, dochum giodhbé neach
itheas de, nach fuighbheadh sé bás.
Is meisi an tarán béo úd do thuirrling ó neimh: giodhbé neach
iosas don arán so, mairfidh sé gu bráth: agus an tarán dobhéura meisi,
as hí bhfhéoil féin hé, dobhéura mé ar son bheathadh an domhain.
Ar anadhbharsin do chathuigheadar na Hiúdaidhe a naghaidh
a chéile, aga rádha, cionnas as éidir leis an neach so fhéoil
fein do thabhairt duinn ré a ithe?
Ar anadhbharsin adhubhairt Iósa riú; go fírinneach, fírinneach
adeirim ribh; muna ithí féoil mhic an duine, agus muná ibhthí a fhuil, nach
fuil beatha aguibh ionnuibh.
An té itheas mhfhéoilsi, agus ibheas mhfhuilsi, atá an bheatha
mharrthanach aige: agus dúiseóchaidh meisi hé annsa lá dheigheanach.
Oír as bíadh gu fírinneach mhfheoilsi, agus as deoch gu fírinneach
mhfhuilsi.
Giodhbé itheas mhfhéoilsi, agus ibheas mhfhuilsi, comhnuighidh
sé ionnamsa, agus mheisi annsan.
Mar dho chuir an tathair béo úd meisi uádha, agus mhairimsi
trés anathair: as mar sín mar an gcéudna giodhbé itheas mheisi,
mairfidh sé fós triom.
Ag so an tarán úd do thuirrling dho neimh: ní mar dho itheadar bhur
naithresi an mhanna, agus fuáradar bás. An té itheas an tarán so,
mairfidh ré gu bráth.
Adubhairt sé na neithesi annsa tsinagog, an tan do theagaisg sé a
gCapernáum.
Ar anadhbharsin arna gcloisdinso dho mhórán dá dheisgiobluibhsion
adubhradar; as crúaidh an comhrádh so: cía lénab éidir éisdeachd ris?
Agus arna aithne Dhiósa ann fein gu rabhadar a dheisgiobail ag
monabar air so, adubhairt sé riú; an dtabhuir so oilbhéim dhíbh?
Créud cheana dhá bhfhaiceadh sibh mac an duine ag dul suás annsan
aít an a raibhe sé ar tús?
As hí an spioraid bhéoaigheas, ní fhuil tarbha ar bioth sa bhfheoil: na
bríathra labhruimsi ribh, is spioraid agus as beatha iád.
Achd ataíd dream dhíbhsi nach creideann. Oír do aithin Iósa ó thús
cía hiad an dream nachar chreid, agus cía an neach bhí dochum a bhraithti.
Agus adubhairt sé; as ar anadhbharsin adubhairt mé ribh nach
éidir lé háoinneach teachd chugamsa, muna raibhe sé arna thabhairt dó ó
mathuir.
O shoin amach dochúadar mórán dá dheisgiobluibh tar a nais, agus nír
shiobhladar nísa mhó leis.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa ris an dá fhear dhéug; a náill
libhsi leis imtheachd?
Do fhreagair Síomon Peadar an tan sin dó: a thighearna, cía dochum a
rachamaois? as agadsa ataíd bríathra na beatha marrthanuighe.
Agus creidmáoidne, agus atá a fhios aguinn gurab tusa an Críosd
úd mac Dé bhéo.
Do fhreagair Iósa dhóibh; an hé nar thoghasa sibhsi, an dá fhear
dhéug, agus atá fear agaibh ana dhiabhal?
Achd is ar Iudás Iscariót mhac Simoín do labhair sé: oír dobhí
fáoi so eision do bhrath, ar mbeith ina fhear dhon da fhear dhéug dhó.
Agus tar a éisi so dho chomhnuigh Iósa annsa Ghalilé: oír
nírbháil leis comhnuighe annsanIudea, tré gur smuaineadar na
Híudaidhe a mharbhadh.
Agus dobhí féusda ná Níudaidheadh eadhón Scenopégia, a bhfhogus.
Ar anadhbharsin adubhradar a bhráithreachasan ris; fáguibh so,
agus imthigh dhon Iudéa, dochum gu bhfhaicfidís do dheisgiobail
fós na hoibreacha dhoní tú.
Oír ní dhéunann neach ar bioth éinní a bhfholach, agus iárrus hé féin
do bheith ordheirc: má doní tú iád so, foillsigh thú féin don tsáoghal.
Oír nír chreideadar a bhráithreacha féin fós ann.
Uime sin adubhairt Iósa riú; ní thaínig mhaimsearsa fós: achd atá
bhur naimsearsa do ghnáth ullamh.
Ní héidir leis ion sáoghal sibhsi dhfhúathughadh: achd atá fúath aige
dhamhsa, do bhríogh gu ndéunuim fiadhnuisi air, gurab olc a oibrighthe.
Imthighidhsi suás dochum na sollaman so: ní racha meisi suás fós dochum
na sollamanso, oir níor ní fhuil mhaimsearse coimhlíonta fós.
An tan adubhairt sé na neitheso riú, do an sé annsa Ghalilé.
Achd tar éis a bhráithreach do dhul suás, dochúaidh seisean mar an
gcédna suás dochum na solluman, ní hós aird, achd mar dho bhiádh
sé ós íseal.
Ar a-nadhbharsin do iarradar na Híudaidhe hé sa tsollamain, agus
adubhradar; gá haít a bhfhuil an fear úd?
Agus dobhí monabar mór a measg an fpobuil ana thimcheallsan;
óir adubhairt cuid diobh, as duine maith hé: achd adubhairt cuid eile, ní
headh: achd mealluidh sé an pobal.
Gidheadh ní thanig áonduine thairis ós aírd, ar eagla na
Níudaidheadh.
Achd tar éis leatha na sollamun do chríochnughadh, dochuaidh Iósa
suas don teampoll, agus do theaguisg sé.
Agus dobiongnadh leis na Híudaidhibh sin, agá rádh; cionnas as
aithnidh dhon fhiorsa a léighionn, agus gan hé arna fhoghluim?
Do fhreagair Iósa iád, agus adubhairt sé; ní leam féin mó theagasg,
achd leis an tí do chuir úádha mhé.
Giodhbé neach lénab áill a thoilsean do dhéunamh, aithéonaidh sé a
dtimcheall an teaguisg más ó Dhía atá sé, nó an uaim féin labhruimsi.
Giodhbé labhrus uáidhe féin, así a ghloír féin iárrus sé: achd giodhbé
iárrus glóir an té chuireas a dteachdaireachd hé, atá sé fírinneach agus
ní fhuil égcóir ann.
An né nách tug Máoisi dligheadh dhibhsi, agus fós ní choimhlíonann
aoinneach aguibh an dligheadh? créd fá a niárrtháoi mheisi do mharbhadh.
Do fhreaguir an pobal, agus adubhradar, atá an díabhal ionnad: cía
atá ag iárruidh do mharbhtha?
Do fhreaguir Iósa, agus adubhairt sé riú; dorinne mé éun obair
amhaín, agus atá sí na hiongnadh oruibhsi uile.
Ar anadhbharso tug Máoisi an timcheallghearradh dhíbhsi ní ar
son gurab ó Mháoisi atá sé, achd ó na haithribh agus doníthí duiné
dho thimcheallghearradh annsa tsaboíd.
Má ghlacunn duine timcheallghearradh ann sa tsabboíd, dochum nach
brisfidhe dligheadh Máoisi, an bhfhuil fearg oruibh riumsa, ar son duine
uile do shlánughadh annsa tsaboíd?
Na beiridh bhreith do réir na faicsiona, achd beiridh an bhreath
cheart.
Uime sin adubhradar dream dhairighthe ó Iarusalém, ané nach hé
so an té iárruid siád dochum a mharbhtha?
Agus tabhuir dhod thúidh, labhruidh sé ós aírd, agus ní
abruidsion éinní ris: an bhfhuil a dheirbhfhios ag na huáchdaránuibh,
gurab hé so Críosd dáríribh?
Achd atá a fhios aguinn ga has dó so, gidheadh an tan tiocfas an
Críosd, ní bhía a fhios ag áonnduine ga has dó.
Uime sin do éigh Iósa annsa teampoll, ag teagasg agus aga rádha: atá a
fhios aguibh cía mheisi, agus atá a fhios aguibh ga has damh: agus ní huáim
féin taínig mé, achd as fírinneach an té do chuir uáidh mé, ar nach fhuil
éolus aguibhsi.
Achd atá éolus agumsa air, óir as uáidh atáim, agus as hé do chuir
uáidhe mhé.
Ar anadhbharsin do shanntuigheadar breith air: gidheadh nír chuir
éunduine lámh ann, do bhríogh nach taínig a uair fós.
Agus do chreideadar mórán don phobal ann, agus adubhradar; an tan
thiocfas Críosd, an ndiongna sé níbhus lía dhó mhíorbhuilibh, ina dorinne
an fear so?
Dochualadar na Phairisinigh an pobal ag monabar na neitheadhso na
thimcheallsan, agus do chuireadar na Phairisínigh, agus uáchdaráin na
sagart máoir dhá ghlacadh.
Uime sin adubhairt Iósa riú; bíaidh mé fós sealad beag in bhur
bhfhochair, agus ana dhiágh sin imdhéocha mé dochum an té do chuir uádha
mhé.
Iárrfuidhe mé, agus ní bhfhuighthí: agus a naít a mbía mé, ní
fhédfuidhesi teachd innti.
Ar anadhbharsin adubhradar na Híuduidhe eatarra féin; gá háit a
racha an fear so, nach bhfuighemne hé? an racha sé dochum na muinntire atá
sgartha a measg na ngréugach, agus an dteaguisgfidh sé na gréuguidh?
Créud as ciall don chomhrádhso adubhairt sé; iárrfuidhe mhé, agus ní
bhfhuighthí: agus an aít a mbía mé, ní budh éidir libhsi teachd innte?
Agus annsa lá mhór dhéigheanach dhon tsollamuin, do sheasuimh Iósa
agus do éigh sé aga rádh, má tá tart ar ionduine tigeadh sé chugamsa,
agus ibheadh sé.
Giodhbé chreideas ionnamsa, mar adubhairt an sgrioptúir, lingfid
srothanna duisge bhéo as a bhroinn.
Do labhair sé so a dtimcheall na spioraide, doghéubhdáois na
dáoine do chreidfeadh ann féin: óir ní raibhe an spioraid náomh arna
thabhairt fós, ar son nach raibhe Iósa arna ghlórughadh fós.
Uime sin an tan dochúaladar mórán don phobal an comhrádhso, adubhradar;
gu firinneach as é so an fáidh úd.
Adubhradar cuid eile; as é so an Criósd. Achd adubhairt dream eile;
an nón Ghalilé thiocfas an Criosd?
An né nach dubhairt an sgriobtuir, gu dtiocfadh Criosd do shiol
Dábhí, agus as an Mbetelém an baile an a raibhe Dábhí?
Ar anadhbharsin déirigh siosma a measg an phobail ar a
shonsan.
Agus do bhreathnuigheadar cuid diobh a ghlacadh, achd nír chuir
éunduine lámha ann.
Uime sin tangadar na máoir dochum na nardshagart agus na
bhPhairisíneach: agus do fhiáfruigheadarsan díobh, créud fá nach tugabhair
libh hé?
Do fhreagradar na hoifigidh, nír labhair duine ríamh mar an dhuinesi.
Ar anadhbharsin do fhreagradur na Phairisínigh iádsan; in
bhfhuiltísi mar an gcéudna ar bhur mealladh?
Ionar chreid áoineach dona húachdaránaibh ann, nó dho na
Phairisíneachaibh?
Achd atá in luchdso ag nach fuil éolas an dlighidh, mallaighthi.
Adubhairt Nicodémus riú, eadhón an té thainig chuige
annsanoidhche, agus dobhí na áon díobhsun,
An ndáorann ar ndligheadhne duine ar bioth, nías taosga na
chluinfeas sé uaidh, agus aitheónaidh sé cred dorinne sé?
Do fhreagradár, agus adubhradar ris, in don Ghalilé thusa leís?
lorgair, agus féuch, óir nír éirigh fáidh ón Ghalilé riámh.
Agus do imthigh gach áon díobh dhá thigh féin.
Agus do imthigh Iósa dochum shleibhe na noluidheadh.
Agus taínig sé gu moch arís don teampull, agus tangadar an pobal uile
chuige, agus ar suidhe dho do theagaisg sé iád.
Agus tugadar na sgriobuidhe, agus na Phairisinigh bean ar a rugadh a
nadhaltrannus chuige: agus arna cur anna lár,
Adubhradar ris; a mhaighisdir, rugadh ar an mnáoisi sa ngníomh féin,
ag dénamh adhultrannais:
Agus do aithin Máoisi dhín sa dligheadh, a leithéidso do bhásughadh
lé clochaibh: ar anadhbharsin créd adeir tusa?
Agus as hé adhbhur fá a ndubhradar sin dá dhearbhadhsan, dochum gu
gcuirfidís coir air. Achd ar gcromadh síos diosa, do sgriobh sé lé na
mhéur ar an dtalamh.
Agus an tan do leanadar ag cur na céasda sin air, do éirigh sé suás,
agus adubhairt sé riú; giodhbé aguibhsi atá gan pheacadh gu má hé
céud duine chaithfeas chloich ria é.
Agus ar gcromadh arís siós dó arís, do sgriobh sé ar an dtalamh.
Achd mar dochualadar na neithesi, agus a gcogús dá nagra, do
imthigheadar amach an fear a ndíaigh a chéile, ag tosughadh ó na
sinnsioraibh gus na dáoinibh déigheanacha: agus do fágbhadh Iósa na
áonar, agus an bhean na seasamh a lár.
Agus ar néirghe suás Diósa, an tan nach fhacuidh sé áonduine achd
an bhean, adubhairt sé ría; a bhean, cáit a bhfhuilid an mhuinntir úd do
chuir coir ort? nar dhamhuin duine ar bioth thú?
Adubhairt sisi; a thighearna, nír dhamhuin áoinduine. Agus adubhairt
Íosa riá, ní mó dhamnuighimsi thú: imthigh romhad, agus ná
peacuidh uáidh so amach.
Ar anadhbharsin do labhair Iósa riú arís, agá rádh; is meisi solus
an domhain: giodhbé leanus mheisi, ní shiobhalfa sé a ndorchadas, achd
doghéubha sé solus na beathadh.
Uime sin adubhradar na phairísinigh ris; atá tú ag déunamh
fíadhnuisidhuit féin, ni fhuil tfhiadhnuisi fírinneach.
Do fhreagoir Iósa agus adubhairt sé riú; gé donímsi fínné dhamh
féin, atá mhfinné fírinneach: do bhríogh gu bhfhuil a fhios agum ga haít
as a dtaínig mé, agus ga haít a bhfhuilim ag dul: achd ní fhuil a fhios
aguibhsi ga haít as a dtaínig mé, nó gá haít a dtéighim.
Do réir na féola bheirthísi breath, ní bheirimsi breath ar áonduine.
Agus fós dá mbeirinn breath, as fírinneach mó bhreitheamhnus: oír ní
fhuilim am áonar, achd meisi agus an té do chuir uádha mhé eadhón
an tathuir.
Agus atá sgriobhtha an bhur ndligheadhsa, gurab fíor fínné deisi.
As meisi an té dhoní finné dhomtháobh féin agus an té do chuir úaidh
mhé eadhón an tathair, doní sé fíadhnuisi leam.
Uime sin adubhradarsan ris; gá haít a bhfhuil tathuirsi? do
fhreagair Iósa iád; ní haithnidh dháoibhse ceachdar aguinn, mheisiina
mhathair: da mbeath eolus aguibh oramsa, do bheith éolus aguibh ar
mhathuir mar an gcédna.
Do labhair Iósa na bríathrasa an áit choimhéda an ionnmhuis, ag
teagasg annsa teampall: agus nír chuir éunnduine lámh ann: oír ní
thainig a uáir fánamsin.
Agus na dhíaigh sin do labhuir Iósa riú arís; atáimsi ag imtheachd
agus iárrfuidhesi mhé, agus dogheubhtháoi bás in bhur bpeacadh; mar a
dtéighimsi ní héidir libhsi teachd.
Uime sin adubhradar na Híudaighe, an muirbhfe sé hé féin, fá a nabair
sé; mar a dteighimsi ní héidir libhsi teachd.
Agus adubhairt sé riú; is don mhuinntir atá thíos sibhsi, agus
don mhuinntir atá thúas mheisi: don tsaoghalsa sibhsi, ní dhon
tsáoghalsa meisi.
Ar anadhbharsin adubhairt mé ribh, gu bhfhuighbheadh sibh bás in
bhur bpeacadhuibh; oír muna chreidtí gurab mheisi atá ann, doghéubhtháoi bás
an bhur bpeacadhuibh.
Uime sin adubhradar ris; cía thú féin? agus adubhairt Iósa riú; an
ní adeirim ribh ó thús.
Atá mórán agum ré labhairt agus ré na bhreitheamhnus in bhur dtáobhsa:
achd as fírinneach an té do chuir uádha mé: agus labhruim ris an sáoghal
na neithe dochualuidh mé uádhasan.
Agus nír thuigeadar gurab a dtimcheall a nathar do labhuir sé riú.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa riú; an tan thóigéubhtháoi suás
mac an duine, annsin aithéonthaoi gurab meisi atá ann, agus nach déunuim
éinní uáim féin, achd gurab mar do theaguisg an tathuir mhé, labhruim na
neithesi.
Agus atá an té do chuir uaidh mhé am fhochuir. Nír fháguibh an
tathuir am áonar mhé, do bhrigh gu ndéunuim do ghnáth na neithe as mían
leision.
Ar labhairt na neitheadhso dhó do chréideadar mórán ann.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa ris na Híudaidhibh do chreid dhó;
má chomhnuighthísi am bhréithirsi, gu fírinneach beithí in bhar
ndisgioblaibh agum.
Agus aithéontáoi anfhírinne, agus sáorfaidh anfhírinne sibh.
Do fhreagradarsan hé; síol Abraham sinn, agus ní dhearnumair
ógláchus déunnduine riámh: cionnas adeir tusa, beithí sáor?
Do fhreaguir Iósa iád; gu fírinneach, fírinneach adeirim ribh,
giodhbé doní peacadh gurob óglách dhon pheacadh hé.
Achd ní chomhnuigheann an t-óglách annsa tigh a gcomhnuighe: achd
anuidh an mac gu síorruidhe.
Ar anadhbharsin má sháorann an mác sibhsi, beithí sáor gu fírinneach.
Atá a fhios agum gurab do shiól Abrahám sibh, gidheadh iárrtháoi
mheisí dho mharbhadh: oír ní fhaghann mó bhríathar ionad ionnuibh.
Labhruimsi an ní dochunnaic mé aga mathuir, agus donithísi an ní
dochunncabhair aga bhur nathuir féin.
Do fhreagradarsan, agus ádubhradar ris; as hé Abrahám as athuir
dhúinne. Adubhairt Iósa riú, dá madh clann Dabrahám sibh,
doghéunadh sibh oibreacha Abrahám.
Achd iárrtháoisi anois mheisi dho mharbhadh, neach do innis dáoibh
an fhírinne, dochúaluidh mé ó Dhía: ní dhearna Abrahám so.
Doníthísi oibreacha bhur nathar féin. Uime sin adubhradarsan
ris; ní a meirdreachus rugadh sinne: atá áon athuir aguinn, eadhon Día.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa riú; dá madh hé Dia bhur
nathairsi, gan chunntabhairt do ghrádhochadh sibh mheisi: oír is ó Dhía
do ghluáis mé, agus taínig mé: agus ní uáim féin tainig mé, achd eisean
do chuir uádha mhé.
Créd fá nach tuigtí mó chomhrádhsa? ar son nach féudtáoi mó
bhriathar dhéisdeachd.
As hé an diabhal as athair dháoibh, agus as iád na neithe as mían
leis a nathuir sin as toil libhsi do dhéunamh. Dobhí seision na fhear
dúnmharbhtha ó thus, agus nír chomhnuidh sé sa bhfhírinne: oír ní fhuil
fírinne ann: an uáir doní sé brég, uáidhe féin labhrus sé, oír as
bréguire hé, agus as sé as athuir dhon bhréig.
Achd ar anadhbhar gu labhruimsi an fhírinne, ní creidtí mhé.
Cía dhíbhsi chuireas peacadh am leith? má adeirim an fhírinne, cred
fá nach creidtí dhamh?
Giodhbé atá ó Dhía, éisdidh sé briathra Dé, is uime nach
éisdtísi iád, ar son nach ó Dhía sibh.
Uime sin do fhreagradar na Híudaidhe, agus adubhradar ris; an né
nach maith adeirmíd gurab Samaritanach thú, agus gu bhfhuil deamhan ionnad?
Do fhreaguir Iósa, ní fhuil an deamhan ionnamsa: achd dobheirim
onoír dhom athair, agus dobheirthísi easonóir dhamhsa.
Agus ní hí mó gloír féin iárruimsi, gidheadh atá neach iarrus
hí agus bheireas breath.
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, dá gcoimhéda neach ar bioth
mó bhríatharsa, ní fhaicfi sé bás gu siórruidhe.
Ar anadhbharsin adubhradar na Hiuduidhe ris; aithnimíd anois gu
bhfhuil an diabhal ionnad. Dochuáídh Abrahám agus na fáidhe déug:
agus adeir tusa, giodhbé neach choimhéudfas mo bhríatharsa, ní
bhlaisfe sé bas gu siórruidhe.
An mó thusa na ar nathuir Abrahám noch fuáir bás? agus fuáradar na fáidhe
bás: créd an neach dhoní tusa dhiót féin?
Do fhreagair Iósa, mámholuimsi mhé féin, ní fhuil
tábhachd ann mo mholadh: as hé mhathair mholus mé, noch
adeirthísi as Diá dhíbh féin.
Agus ní fhuil aithne aguibhsi air: gidheadh is aithnidh dhamhsa hé:
agus má adeirim nach aithnidh dhamh hé, biáidh mé cosmhuil ribhsi, am
dhuine bhrégach: gidheadh as aithnidh damh he, agus coimhéuduim a bhriathar.
Dobhí gáirdeachus mor ar bhur nathuirse Abrahám, fám lása
dhfhaicsin: agus dochunnaic sé hé, agus dobhí luathgháir air.
Uime sin adubhradar na Hiuduidhe ris; ní fhuil deich mbliadhna agus
dá fhichead daois agad fós, agus an bhfhacuidh tú Abrahám?
Adubhairt Iósa riú, gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh,
gu bhfhuilimsi ann sul dobhí Abrahám.
Uime sin do thógbhadar clocha, dochum gu gcaithfidís ris iád: achd
do fholuigh Iósa hé féin, agus dochuáidh sé amach as an teampall, ag dul
tré na lár; agus is mar sin dochuáidh sé thárrsa.
Agus ag gabháil tarrsa Dhiósa dochunnaic sé duine dhobhí dall ó
rugadh hé.
Agus do fhiáfruigheadar a dheisgiobuil de, aga rádh; a mhaighisdir, cía
dhíobh dho fpheacuidh, an fearso féin, nó a athuir agus a mhathuir, fá
rugadh dall hé?
Do fhreaguir Iósa, nír pheacuidh an duinesi, agus nír fpheacuidh
a athair agus na mhathair lé mbéurthaoi dall hé; achd is mar so
rugadh é dochum gu bhfhoilséochtháoi oibreacha Dé ann.
Is éigean damhsa oibreacha an té ó dtáinig mé dho dhéunamh, an feadh bhus
lá ann: atá anoidhche ag teachd, in tan nach fédann éunnduine obuir dho
dhéunamh.
An feadh atáim ar an sáoghal, as mé solus an tsáoghuil.
An tan adubhairt sé so, do chuir sé seile ar an dtalamh, agus dorinne sé
lathach dhon tseile, agus do chuimil sé an lathach dho shúilibh an
doill:
Agus adubhairt sé ris; imthigh, ionnail a loch Shíloam, noch
mhínighthear, arna chur. Uime sin do imthigh sé, agus do ionnail sé,
agus taínig arís agus a radharc aige.
Ar anadhbharsin adubhradar na comharsain, agus na dáoine dochunnaic
dall hé roimhe sin; an né nách hé so an té dobhí na shuidhe ag
iarruidh na déurca?
Adubhradar cuid dhíobh, as hé so hé; agus adubhradar cuid eile,
as cosmhuil ris hé, gidheadh adubhairt sé féin, as meisi féin hé.
Uime sin adubhradar ris; cred é an modh ar ar hosgladh do shúile?
Do fhreáguir seision, agus adubhairt sé; an té dhárab ainm Iósa
dorinne sé láib, agus do chuimil sé dom shúilibh hí, agus adubhairt rium,
imthigh dochum locha Shiloam, agus ionnail; agus do imthigh meisi, agus
do ionnuil mé, agus fúarus mo radharc.
Adubhradarsan ris annsin; gá haít a bhfhuil sé? adubhairt
seision, ní fhuil a fhios agum.
Rugadar léo dochum na bpairisíneach, an tí úd adeirim dobhí
dall reimhe sin.
Agus dobudh sabboíd ann an tan dorinne Iósa an lathach, agus
do osguil sé a shúile.
Ar anadhbharsin do fhíafruigheadar na Phairisínigh arís de, cionnus
fuáir sé aradharc. Agus adubhairt seisean riú; do chuir sé láib ar mo
shúilibh, agus do ionnuil mé, agus dochím.
Uime sin adubhradar cuid dona Phairisíneachuibh; ní ó Dhía an
duinesi; oír ní chongbhann sé an tsabboíd: adubhradar cuid eile, cionnus
as éidir lé duine peacthach, a leithéidighe so do chomharthadhuib dho dhéunamh?
Agus dobhí siosma eatorra.
Adeirid siádsan arís risin dall; créud í do bharamhuil don té úd,
ar son gur osguil sé do shúile? agus adubhairt seisean, is fáidh hé.
Uime sin nír chreideadar na Híudaidhe uáidh gu raibhe sé dall, agus gu
bhfhuáir sé a radharc, nó gur ghoireadar athuir agus mathuir an té fuáir a
radharc.
Agus do fhiáfruigheadar dhíobh, aga rádh; an né so bhur macsa, noch
adeirthí rugadh dall? ar anadhbharsin cionnas dochí sé anois?
Do fhreaguir a athuir agus a mhathuir iad, agus adubhradar; atá a
dheimhin aguinn gurab é so ar mac, agus gu rugadh dall hé:
Achd cionnus dochí sé anois ní fhuil a fhios aguinn: nó cía do
osguil a shúile ní fhuil a fhios aguinn: atá áois aige, fíafruighidh
dhe féin, freigéoruidh sé ar a shon féin.
Adubhairt a athuir agus a mhathuir na bríathraso, ar eagla na
Niudaidheadh: oír do orduigheadar na Hiudaidhe roimhe sin, giodhbé
do aideomhadh eisean do bheith na Chríosd, a chur as an tsinagoig.
Ar anadhbharsin adubhradar a athair agus a mhathair; atá aois
aige, fiáfruighidh dhe féin.
Ar anadhbharsin do ghoireadarsan an dara huair an duine dobhí dall,
agus adubhradar ris; tabhair glóir do Dhía: atá a dheimhin aguinne gurab
peacthach an duinesi.
Ar anadhbharsin do fhreagoir seision agus adubhairt sé riú: masa
fpeacthach hé, ní fhuil a fhios agumsa: gidheadh atá fios anaoin
neithesi agum, gu raibhe mé dall, agus gu bhfhaicim anois.
Agus adubhradarsan arís ris; créd dorinne sé riot? cionnas
do osguil sé do shúile.
Do fhreaguir seisean iád; do innis mhé dhíbh cheana hé, agus nír
éisdeabhuir: créud fa niárrtháoi a chloisdin arís? in mían libhsi leis
bheith bhur ndisgiobluibh aige?
Uime sin tugadar aithis dó, agus adubhradar ris: bísi ad dhisgiobal
aige: achd is do Mháoisi is disgiobail sinne.
Atá a fhios aguinne gur labhuir Día ré Máoisi: achd ní fhuil a fhios
aguinn ga has don fhiorsa.
Do fhreagair seisean, agus adubhairt sé riú; ata cuid iongantuis annso,
nach fuil a fhios aguibhsi ga has dó, agus fós gur osguil sé mó shúilesi.
Achd atá a fhios aguinn nach éisdeann Día na peacuidh: achd má dhobheir
duine onoír do Dhía, agus má dhoní sé a thoil, éisdidh sé an fearso.
Ní clos ó thosach an tsáoghail, gur osguil duine ar bioth súile duine
rugadh dall.
Muna bheath an fearso ó Dhía, ní bhudh éidir leis ní ar bioth do
dhéunamh.
Do fhreagradar, agus adubhradar ris; a bpeacadhuibh rugadh thusa
uile, agus an dteaguisgeann tú sinne? agus do theilgeadar amach hé.
Dochuáluidh Iósa gur theilgeadar amach é: agus mar thárrla sé air,
adubhairt sé ris; an gcreideann tusa a mac Dé.
Do fhreaguir seision, agus adubhairt sé; cia hé, a thighearna, dochum gu
gcreidfinn ann?
Adubhairt Iósa ris, dochunnaic tú hé: agus as hé an té labhrus riot
hé.
Agus adubhairt seision, creidim, a thighearna. Agus do onóruidh sé hé.
Agus adubhairt Iósa; dochum breitheamhnuis taínig mé ar an
sáoghalsa: dochum gu bhfhaicfidís na daoine nach faiceann, agus gu
ndallfuidhe na dáoine dochí.
Agus dochuáladar cuid dairighthe do na Phairisíneachuibh dobhí na
fhochair na neithesi, agus adubhradar ris; an bhfhuilmídne dall leis?
Adubhairt Iósa riú; dá mbeath sibh dall, ní bhíadh peacadh oruibh:
achd anois adeirthí, dochímíd: ar anadhbharsin, anuidh bhur
bpeacadh, oruibh.
Go fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, giodhbé nach teid asdeach thríd
an ndorus gu cró na gcáorach, achd téid ar dreapaireachd asdeach a dtaoibh
eile, is bithbhineach agus sladuidhe hé.
Achd giodhbé théid asdeach annsa dorus, as hé buáchuill na gcáorach hé.
Is dó so osglas an doirrseóir, agus eisdid na cáoirigh a ghuth: agus
goiridh sé a cháoirigh ag rádh a nanmann fá leith, agus tréoruighidh sé
amach iád.
Agus an tan léigeas sé a cháoirigh féin amach, siobhluidh sé rómpa,
agus leanuid na cáoirigh hé: oir aithnighid siád a ghuth.
Gidheadh ní leanfaid siád buáchuill comhnuightheach, achd teithfid siád
uáidh: do bhríogh nach aithnid dóibh guth na gcomhuightheach.
Do labhair Iósa an chosmhalachdso riú. Gidheadh nír thuigeadar
na bríathra adubhairt sé riú.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa riú arís; go fírinneach, fírinneach,
adeirim ribh, gurab mheisi dorus na gcáorach.
A dtainig romham uile as bhithbhinigh agus is sladuighthe iád: achd nír
éisdeadar na cáoirigh riú.
Is meisi an dorus, gidhbé neach rachas asteach thríomsa,
slaínéochthar hé: agus rachuidh sé asteach, agus amach, agus doghéubha sé
inbhiur.
Ní thig an gaduidhe, achd dochum gu ngoidfeadh sé, gu muirfeadh sé,
agus gu millfeadh sé an tréud: taínig meisi dochum gu bhfhuigdís
beatha, agus dochum gu bhfhuighdís hi gu fairsing.
As meisi an táodhuire maith: cuiridh an táodhaire maith a anum
féin ar son na gcáorach.
Achd an formáluidhe, agus an té nach fhuil na bhuáchuill, agus nach
leis féin na cáoirigh, dochí sé an mac tíre ag teachd, agus fágbhuidh sé na
cáoirigh, agus teithidh sé: agus fuáduighid an mac tíre na cáoirigh, agus
leathnuighidh sé iád.
Achd teithidh an formáluidhe, ar son gurab formáluighe hé, agus nach
fuil suim aige annsna cáorchuibh.
As meisi an táodhaire maith, agus aithnighimh mo cháoirigh féin, agus
aithnighid mo cháoirigh féin mhé:
Mar aithnigheas an tathuir mhé, aithnighimsi an tathuir mar an gcéudna,
agus dhobheirim mhanam ar son na gcáorach.
Agus atáid cáoirigh eile agum nach don chróso: agus caithfidh mé iád
sin leis do thabhuirt leam, agus éisdfid siád mo ghuth, agus biaidh
áon chró amháin, agus áon bhuachuill amhaín ann.
Ar anadhbharsin ghrádhuigheas mhathuir mheisi, ar son gu gcuirim
mhanam uáim, dochum gu nglacfuinn hé arís.
Ní bheireann eunnduine uáim hé, achd cuirim féin uáim féin hé: atá
cumhachda agum a chur uáim, agus atá cumhachda agum a ghabháil chugam
arís. Fuáir mé an aithnesi ó mathair.
Ar anadhbharsin do éirigh siosma arís eidir na Híuduidhibh trés
na bríathraibhse.
Agus adubhradar mórán díobh; atá diábhal ann, agus atá sé ar buile:
créd fá néisdtí ris?
Adubhradar cuid eile; ní bríathra duine ina bhfhuil diabhal iád
so: an bhfhéudann an díabhal súile na ndáoine ndall dosgladh?
Agus dobhí sollamain choimhnighthe aththogbhála an teampoill a
Niarusalem, agus dobudh geimhreadh ann an tansoin.
Agus dobhí Iósa ag siobhal annsa teampall a bpóirsi Sholuimh.
Uime sin do chruinnigheadar na Híuduidhe na thimcheall, agus
adubhradar ris; gá fad choingéubhas tú sinn an amharus? Innis duinn
ós aírd más tú Críosd.
Do fhreaguir Iosa iád; do inniseas dáoibh, agus ní chreidtí mhé: na
hoibreacha dhoním a nainm mhathar, doníd siád fínné dámh.
Gidheadh ní chreidtísi: oír ní dom chaorchaibhsi sibh, mar adubhairt
mé ribh.
Dochluinid mo chaoirighsi mó ghuth, agus aithnighim iád, agus
leanuid siád mhé:
Agus dobheirim an bheatha mharrthanach dhóibh, agus ní rachaid siád
amugha gu bráth, agus ní fhúaidéochaidh neach ar bioth as mó láimh iád.
Mhathair noch thug dhamhsa iád as mó hé ina na huile: agus ní
fhéudann éuneach a bhfhuadach as laímh mhathar.
As áon mheisi agus an tathuir.
Uime sin do thógbhadar na Híuduidhe clocha arís, dochum a gcaithte ris.
Do fhreaguir Iósa iád; do thaisbéun mé mórán doibreachuibh maithe
dháoibh ó mathair: cía aca obair ar son a ngabhtháoi dho chlochuibh
oram.
Do fhreagradar na Híudaidhe hé, aga rádh; ní ar son toibre maithe
ghabhmáoid do chlochuibh ort, achd ar son na masla dobheir tú dho
Dhía agus gan ionnad achd duine, gu ndéunann tú Día dhiót féin.
Do fhreaguir Iosa iád; an né nach fuil sgriobhtha an bhur
ndligheadhsa, adubhairt meisi as Déé sibh?
Má adubhairt sé gurab Déé na dáoine úd dochum a dtaínig bríathar Dé,
agus nach éidir an sgriobtúir do shárughadh:
Anabartháoisi ris an té dho bheannuigh an tathair, agus do chuir sé
uaidh dochum an tsáoghuil; dobheir tú masla do Dhía, do bhríogh gu
ndubhairt mé gurab mé mac Dé?
Munandéunaim oibreacha mhathar na creididhsi dhamh.
Achd má dhoním iád, gé nach creidtí dhamhsa, creididh do
na hoibreachuibh: dochum gu naithéonadh sibh, agus gu gcreidfeadh sibh,
gu bhfhuil an tathair ionnamsa, agus meisi annsan.
Uime sin do iárradar arís a ghlacadh: agus do imthigh sé as a lamhuibh.
Agus do imthidh sé arís tár Iordán, don ionadh anar bhaisd Eoin ar
tús: agus do chomhnuidh sé annsin.
Agus tangadar mórán chuige, agus adubhradar; ní dhearna Eóin
míorbhuile ar bioth: achd gach uile ní dhá ndubhairt Eóin a dtáobh
an duinesi dob fhíor iád.
Agus do chreideadar móran annsanáit sin ann.
Agus dobhí óglách dhairighthe ag éug, darbhainm Lasarus ó
Bhethania baile Muire agus Martha a deirbhsheathrach.
Agus dobhí an Mhuiresin do ong an tighearna lé huinnement, agus do
thiormuigh a chosa lé na grúaig dár dhearbhráthair Lasarus dobhí ag
éug.
Uime sin do chuireadar a dheirbhsheathracha fios chuigesion, aga rádh;
a thighearna féuch, atá an tí as ionmhuin leat ag éug.
Agus arna chloisdin sin Díosa, adubhairt sé riú: ní fhuil an
tégcruás so dochum báis, achd dochum gloire Dé: dochum gu bhfhuighbheadh
mac Dé gloír dhá tháoibh.
Agus dob ionmhuin lé Híosa Martha, agus a deirbhshiur, agus Lasarus.
Uime sin mar dochuáluidh sé gu raibhe sé éugcrúaidh, do an sé fós dhá
lá na comhnuidhe annsanáit a raibhe sé:
Agus tar a éisi sin adubhairt sé ré na dhisgioblaibh; déunam arís
don Iudéa.
Adubhradar a dhisgiobail ris; a mhaighisdir, anois do iárradar na
Híudaidhe gabháil do chlochuibh ort: agus an bhfhuile ag dul arís ann?
Do fhreagair Iósa, an né nach fuil dá uair dhégsa ló? má
shiobhlann duine annsa ló, ní fhaghann sé oilbhéim: oír dochí sé solus
an tsáoghailsi?
Gidheadh má shiobhlann duine sanoidhche, dogheibh sé tuisleadh: oír
ní fhuil solus ann.
Adubhairt sé na neithese, agus an a dhiáidhsin adubhairt sé riú;
atá ar gcara Lasarus na chodladh: achd ataím ag dul dá dhúsachd as a
chodladh.
Annsin adubhradar a dhisgiobail; a thighearna, má tá sé na
chodladh, biáidh sé slán.
Gidheadh as a dtimcheall a bháis do labhuir Iósa: achd do
sháoileadarsan gurab a dtimcheall tsuain chodalta dho labhair sé.
Uime sin adubhairt Iósa an tan sin ós aird riú; dochuáidh
Lasarus déug.
Agus ata luthghair oram air bhur sonsa, dochum gu gcreidfeadh
sibh nach raibhe mé dho láthuir annsin: achd dénam na cheann.
Ar anadhbharsin adubhairt Tomás, ré ráidhtear Didimus, ré na
choimhdhisgiobluibh; dénaimne leis dfagháil bháis ina fhárradh.
Uime sin taínig Iosa, agus fúair sé hé ar gcaitheamh cheithre lá
cheana annsa tumba.
Agus dobhí Bethania a bhfhogus Diárusalém mar adéurthá chuig
sdaide dég:
Agus tangadar mórán dona Hiudaidhibh dochum Martha agus Muire dá
gcomhfhurtachd adtimcheall a ndearbhráthar.
Agus mar dochuálaidh Martha gu raibhe Críosd ag teachd, dochuáidh
sí dho teagmháil dó: achd do an Muire na suidhe asdigh.
Uime sin adubhairt Martha ré Híosa; a thighearna, dhá mbeithéasa
annso, ní fuighbheadh mó dhearbhráthairsi bás:
Achd atá a dheimin agum anois mar an gcédna, giodhbé ní iárrfus tú
ar Dhía, gu bhfhuidhe tú uáidh hé.
Adubhairt Iósa ría; éireochuidh do dhearbhráthuir arís.
Adubhairt Martha ris, atá a fhios agum gu néiréocha sé
annsan eiséirghe, an lá déigheanach.
Adubhairt Iósa ría; is meisi aneiséirghe agus an bheatha: giodhbé
chreideas ionnam, da mbeath gu mbíadh sé tar éis bháis, marfidh sé:
Agus gidhbé mhaireas , agus chreideas ionnamsa: ní fhuíghe sé bás
gu bráth: an gcreideann tú so?
Adubhairt sí ris; creidim a thighearna; do chreid mé gurab tú
Críosd mhac Dé, dobhí ag teachd dochum an tsáoghailsi.
Agus an tan adubhairt sí so, do imthigh sí, agus do ghoir sí a
deirbhshúir Muire a nuáignios, agá rádh; atá an mhaighisdir ar
dteachd, agus atá sé dod iarruidhsi.
An tan dochuáluidh sisi sin, do éirigh sí gu tapaidh, agus tainig sí
na cheann.
Oír ni tháinig Iósa fánamsin don bhaile: achd dobhí sé annsan aít
na dtárrla Martha dhó.
Uime sin na Híudaidhe dhobhí a bhfhochair Mhuire astigh, dá
comhfhurtachd, an tan dochunncadar ag éirghe gu tapuidh hí, agus ag
dul amach, do leanadar hí, aga rádh; atá sí ag dul dochum an tuáma,
do cháoineadh ann.
Ar anadhbharsin an tan taínig Muire sanaít a raibhe Iósa, agus
dochunnaic sí hé, do theilg si hí féin fá na chosaibh, agus adubhairt sí
ris; a thighearna, dá mbeithéa dho láthair, ní fhuigheadh mó
dhearbhráthairsi bás.
Ar anadhbharsin an tan dochunnaic Iósa ag gul hí, agus na
Híudaidhe thaínig lé ag gul mar an gcédna, dobhí sé ag osnadhaidh
ana spioraid, agus do bhuaidhir sé hé féin.
Agaus adubhairt sé; ga haít nar chuireabhair hé? adubhradar ris; a
thighearna, tarr agus féch.
Uime sin adubhradar na Híudaidhe, tabhair dod taire méud a ghrádha dhó.
Agus adubhradar cuid díobh; ané nach féudfadh an téso dho osgail
suile an doill, a tabhairt fá deara mar an gcédna, nach fuigheadh an fearso
bás?
Uime sin tainig Iósa arís, agus hé ag osnaidhaigh ann féin, dochum an
tumba: agus dobhí an tumba ana fháspholl agus cloch arna cur ósa chionn.
Adubhairt Iósa, tógbhuidh an gcloich. Adubhairt Martha deirbhshiur an
duine mhairbh ris; a thighearna, atá drochbhaladh anois air: oír atáid
ceithre lá ó fúair se bás.
Adubhairt Iósa ría; nach dubhairt mé riot má chreideann tú, gu
bhfhaicfe tú glóir Dhé?
Uime sin do thógbhadar an chloch dhon aít a raibhe an duine marbh
arna chur. Agus do thóguibh Iósa a shúile suás, agus adubhairt sé; a athuir,
dhobheirim buidheachus duit, do bhríogh gur éisd tú rium.
Agus ata a dheimhin agum, gu gcluin tú mhé dho ghnáth: achd ar son an
phobail atá na seasamh am thimcheall, adubhairt mé so, dochum gu
gcreidfidís gurab tú do chuir uaít mhé.
Agus tar éisi so dho rádh dhó, adubhairt sé dho ghuth ard; a
Lasaruis, tarr amach.
Agus ar an mball taínig an duine marbh amach, agus hé ceanguilte
re héudach ceanguil eidir lamhaibh agus chosaibh, agus a aghaidh
ceanguilte ré naipigín. Adubhairt Iósa riú; sgaoilidh hé, agus
leigidh dhó imtheachd.
Uime sin mórán dona Hiuduighibh thainig dochum Muire mar dhochuncadar
na neithe dhorinne Iósa, do chreideadar ann.
Agus do imthigheadar cuid aca dochum na bpairisineach, agus
do inniseadar dhoibh na neithe dhorinne Iósa.
Ar anadhbharsin do chruinnigheadar uachdaráin na sagart agus na
Phairisínigh comhairle, agus adubhradar; créd dodhénam? oír as iomdha
míorbhuile dhoní an fear so.
Má fhuilngemíd hé mar so, creidfidh na huile dháoine ann, agus
tiocfaid na Rómhánuigh agus sgrisfuid siád ar náitne, agus ar gcineadh.
Annsin adubhairt fear dhíobhsan darbhainm Caíphas, fear
dobhí na cheann ar na sagartuibh an bhliadhuinsin riú; ní
thuigthísi ní ar bioth:
Agus ní smuáintighthí gurab é ar leasne gu bhfuighbheadh áonduine
amhaín bás ar son an fpobuil, agus gan an cineadh uile dho sgrios.
Achd ní huáidhe féin adubhairt sé so: achd ar mbeith dhó na
árdsagart an bhliadhuinsin, do thárrnguir sé gu bhfhuighbheadh Iósa bás ar
son an chinidh:
Agus ní ar son an chinidhsin amhaín, achd dochum gu gcruinnéochadh
sé a gceann a chéile clann Dé dobhí arna leathnughadh.
Uime sin ón lá sin amach dorinneadar dho chomhairle ré chéile eisean
do mharbhadh.
Ar anadhbharsin nír shiobhail Iósa ó sin suás gu follus ameasg
na Níudaidheadh, achd dochuáidh sé as sin don chuid don tír dobudh
goire dhon fhásach dhon chathruigh ré a raidhtear Ephrem: agus do
chomhnuidh sé annsin a bhfhochair a dhisgiobal.
Agus dobhí Cáisg na Níuduidheadh a bhfhogas dóibh, agus do
imthigheadar mórán as an dtírsin suás gu Hiarusalém roimh Cháisg
dá nglanadh féin.
Uime sin do iárradar Iósa, agus do labhradar eatarra féin, ag seasamh
annsa teampoll dhóibh: créd hí bhur mbaramhail nach tig sé dochum an
fhéusda?
Agus tugadar na hárdshagairt agus na Phairisínigh aithne, giodhbé ar
bioth doghéubhadh a fhios gá háit a raibhe sé, a innisin, dochum gu
mbéurdáois air.
Ar anadhbharsin taínig Iósa sé lá roimh Cháisg gu Bethánia, mar á
raibhe Lasarus dhobhí marbh, noch do dhúisigh seisean ó mharbhuibh.
Uime sin dorinneadar suipér dhó annsin, agus dobhí Martha ag
friothalamh: achd dobhí Lasarus ana áon don mhuinntir do shuidh na
fharradh ar an mbord.
Agus ar ngabháil do Mhuire an tan sin phúint duinnement náird
tana roúasail, agus do ong sí cosa Iósa, agus do thiormuigh sí a chosa
lé na grúaig: agus dobhí an teach arna líonadh do bhaladh na
huinnemeinnte.
Ar anadhbharsin adubhairt áon dá dhisgiobluibhsean, eadhón
Iudás Iscariot mac Simoin, noch dhobhí ar tí a bhraithesion;
Créd fá nar díoladh anuinnementso ar thrí chéud pighinn, agus a
dtabhuirt dona bochduibh?
Achd adubhairt seision so, ní hé gu raibhe suim aige annsna
bochdaibh, achd ar son gur ghaduidhe hé, agus gurab aige dhobhí an sparán,
agus gurab hé diomchradh an ní do chuirthí ann.
Uime sin adubhairt Iósa, léig dhi: fá chomhair laithe mhadhnacuil
do thaisgidh sí so.
Uair atáid na boichd in bhur bhfharradh do ghnáth, achd ní do
ghnáth bhiás meisi in bhur bhfhochuir.
Agus dobhí a fhios ag cuid mhóir dhona Híudaidhibh gu raibhe sé annsin:
agus tangadar, ní ar son Chríosd amhaín, achd dochum gu bhfhaicfidís
Lasarus nar an gcédna noch dho dhúisigh sé ó mharbhuibh.
Uime sin dhorinneadar na hardshagairt do chomhairle, Lasarus do
mharbhadh leis:
Ar son gu ndeachadar mórán dona Híudaidhibh dhá bhríoghsan agus
gur chreideadar an Iósa.
Achd arna mhárach mórán dá dtaínig dochum an fhéusda, an tan
dochuáladar gu raibhe teachd Iósa gu Hiarusalém,
Do ghlacadar cráobha pailme, agus dochuádar amach dho theagmháil dó,
agus do éighmheadar aga rádh, Hosanna, as beannaigthe an tí thig a
nainm an tighearna, rí Israhél.
Agus ar bhfagháil asail Diósa, dho shuidh sé air, mar atá
sgriobhtha,
Na biodh eagla ort a inghean Shióin: tabhair dhod taire, atá do rí
ag teachd, na shuidhe ar shearrach asail.
Achd nír thuigeadar a dhisgiobail na neithe so ar tús, gidheadh an
tan do gloírigheadh Iósa, annsin do chuimhnigheadar gu rabhadar na
neithesi sgriobhtha air, agus gu ndearnadar na neithe so dhó.
Uime sin dorinneadar an pobal dobhí na fharradh, fíadhnuisi dhó, do
bhriogh gur ghoir sé Lasarus as an uáigh, agus gur dhuisig sé hé ó
mharbhuibh.
As trídsin taínig an pobal do theagmhail dhó, do bhríogh mar dhochualadar
gu ndearna sé an mhíorbhuilsi.
Ar anadhbharsin adubhradar na Phairisínigh eatarra féin; an
bhfhaicthí nach feirde dhíbh aon ní dhá ndéuntáoi? féuch, atá an sáoghal
dhá leanmhuinsion.
Agus dobhí dream dháirighthe dhona Gréugachuibh ameasg na muintire
dochuáidh suás do dhénamh seirbhísi dho Dhía san bhféusda:
Agus tangadar agceann Fpilib, noch dobhí ó Bhethsáida na
Galile: agus do iarradar air, aga rádh; a mhaighisdir, dobudh mhián
linn Íosa dhfhaicsin.
Táinig Pilib agus do innis sé sin Dhainndriás: agus do innis
Ainndriás agus Pilib arís Díosa hé.
Agus do fhreaguir Iósa iád, aga radh; táinig an uair dhochum gu
bhfhuighbheadh mac an duine gloír.
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, muna fhagha an gráinne
cruithneachda a thuiteas annsa talmhuin bás, anuidh sé na aonar: achd má
theid sé déug, dobheir sé toradh mór uádha.
Giodhbé ghradhuigheas a anum féin, cáillfidh sé hé: agus gidhbé
fhuáthuigheas a anum féin ar an sáoghalso, coimhéudfaidh sé hé dochum na
beatha marthanuighe.
Má doní neach ar bioth seirbhís damhsa, léanadh sé mhé: agus
giodhbe aít ambiá meisi, biáidh mo sheirbhíseach ann mar an gcédna:
agus má dhoní duine ar bioth seirbhís damh, biáidh cion ag an athuir air.
Atá mhanam buáidheartha anois: agus créd adéura mé? a athuir,
sáor mhé ónuáir si: achd as chuige so thaínig mé dochum na huáiresi.
A athuir, tabhair glóir dhod tainm féin. Uime sin taínig guth ó neamh,
tugas gloír agus dobhéur gloír dhó arís,
Uime sin adubhradar an drong dhobhí na seasamh dho lathuir,
agus dhochuáluidh hé gur thóirrneach dhobhí ann. Adubhairt cuid
eile, gurbhaingeal do labhair ris.
Do fhreagair Iósa, agus adubhairt sé; ní ar mo shonsa tháínig an
guthsa, achd ar bhur sonsa.
Anois atá breitheamhnus an tsáoghailsi dho láthair: anois
teilgfidhear amach uáchdarán an tsáoghailsi.
Agus má thógaibhthear mheisi suás dhon talamh, tairreóngaidh mé
an uile chugam féin.
Achd adubhairt sé so, dhá chur a gcéill, créud hí an ghne bháis
doghéabhadh sé.
Do fhreaguir an pobal hé; dochuálamairne ón dligheadh, gu nanann
Críosd gu síorraidhe: agus cionnus adeir tusa, gurab éigean mac an duine
do thógbháil a naírde? cía hé an mac so an duine?
Uime sin adubhairt Iósa riú; atá an solus in bhur measg fós ar feadh
tamuill bhig: siubhlaidh an feadh bhiás an solus aguibh, deagla gu mbéuradh
an dorchadus oruibh. Oir giodhbé shiobhlus annsa dorchadus, ní feas dó
ga haít a ngabhann sé.
An féadh atá án solus aguibh, creididh annsa tsolus, dochum gu mádh
clann don tsolus sibh. Do labhair Iósa na neithesi, agus ar nimtheachd
dó do fholuigh sé he féin uátha.
Agus gé dorinne sé anoireid so dho mhíorbhailibh na bhfhíadhnuisi, nír
chreideadar ann:
Dochum gu gcoimhlíonfuidhe bríathar an fháidh Esaias, noch
adubhairt, a thighearna, cia dho chreid ar ngloírne, agus cía
dhár nochdadh lámh an tighearna?
As uime sin nár fhédadar creideamh, do bhriogh mar adubhairt Esaias
arís;
Do dhall sé a súile, agus do chruadhaigh sé a gcroidhe, d'eagla gu
bhfhaicfidís lé na súilibh, agus gu dtuigfedhís lé na gcroidheadhuibh, agus
gu bhfillfedís, agus gu slaínéochuinn iád.
Do labhair Esaias na neithe so, an tan dochunnaic sé a ghloírsean,
agus do labhair sé na thimcheáll.
Achd fós dho chreideadar móran dhona huáchdaránuibh féin ann: achd ar
son na bpairisíneach nír admhuigheadar sin, deagla gu gcuirfidhe amach
as an tsinagóig iad.
Oír dob annsa leo gloír na ndáoine, ina gloír Dhé.
Agus do labhair Iósa dho ghuth árd, agus adubhairt sé; giodhbé
chreideas ionnamsa, ní hionnamsa chreideas sé, achd annsa té do chuir
uaidh mé.
Agus giodhbé dochí mheisi, dochí sé an té do chuir uáidh mhé.
Táinig mé mar sholus dochum an tsáoghail, dochum giodhbé chreideas
ionnam, nach diongnadh sé comhnuidhe a ndorchadas.
Agus gidhbé neach éisdeas mo bhríathra, agus nach gcreidfe iád:
ní bhéirimsi bhreith na aghaidh. Oír ní thainig mé do dhamnughadh
an domhain, achd do shlánughadh an domhuin.
Gidhbé dhíultus mhé, agus nach gabhann chuige mó bhríathra, atá aige
neach dháorus hé: an bhríathar dho labhair mé, as hí dháorfus hé sa ló
dheigheanach.
Oír nír labhair meisi uáim féin, achd an té ó dtaínig mé eadhón
an tathuir, tug sé aithne dhamh cred as coir dhamh dho thagra, agus créd as
coír dhamh dho rádh.
Agus atá a dheimhin agum gurab beatha mharrthanach a aithnesion. Ar
anadhbharsin na neithe adeirimsi, is amhluidh adeirim iád, mar adubhairt
an tathuir rium.
Agusroimh shollamain na Cásg, arna aithne Dhiósa gu dtaínig a
uáir ana rachadh sé as an sáoghalsa dochum anathar; ar
ngrádhughadh a mhuinntire féin dobhí ar an sáoghal, do ghrádhuigh
sé gu deireadh iád.
Agus a ndíagh shúípéir (an tan do chuir an diábhal a gcroidhe
Iudais Iscariót mheic Shimóin eisean do bhrath.)
Arna aithne Dhiosa gu dtug an tathair na huile neithe fá na
lámhuibh, agus gurab ó Dhía thaínig sé, agus gurab dochum Día dhobhí sé
ag dul:
Do éirigh sé ó shuipéur, agus do chuir sé a bhrat de: agus ar ngabháil
tuáille dhó chuige do cheanguil fá na chóm hé.
Na dhiágh sin do chuir sé uisge a mbáisín, agus do thionnsgain sé cosa
a dhisgiobal dionnladh, agus do thiormughadh leis an dtuáille dobhí imá
chóm.
Annsin taínig sé dochum Simóin Peadair: agus adubhairt Peadar ris;
a thighearna, an bhfhuil tusa ag ionnladh mo chossa?
Do fhreaguir Iósa, agus adubhairt sé ris; ní fhuila fhios agadsa
anois, créd donímsi, achd biáidh a fhios agad tar a éisi so.
Adeir Peadar ris, ní innóla tú mo chosasa gu bráth. Do fhreaguir
Iósa hé; muna ionnla mé thú, ní bhía cumann agad rium.
Adubhairt Símón Peadar ris, a thighearna, ní hiád mó chosa
amhaín, achd mo lámha agus mó cheann mar an gcédna.
Adubhairt Iósa ris, giodhbé atá ionnalta, ní fhuil duireasbhuidh
air achd a chosa dhionnladh, achd atá sé glan uile: agus atátháoisi glan,
gidheadh ní fhuiltí uile lann.
Oír dhobhí a fhios aige cía dho bhraithfeadh hé: uime sin adubhairt sé,
ní fhuiltí uile glan.
Ar anadhbharsin tar éis a gcos dionnladh dhó, agus a bhruit do
ghabháil uime, ar suidhe siós dhó, adubhairt sé riú, an dtuigthí
créd dorinne mé ribh?
Goirthísi maighisdir agus tighearna dhíomsa: agus as maith adeirthí
sin: oír as mar sin atáim.
Ar anadhbharsin má dho ionnail meisi, atá am thighearna agus am
maighisdir, bhur gcosasa, as coír dháoibhsi mar an gcédna cosa a chéile
dhionnladh.
Oír tug mé eisimplair dháoibh, dochum gu ndiongénadh sibhsi, fá mar
dorinne meisi dháoibhsi.
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, ní mó an tóglách iná a
mhaighisdir, agus ní mó an teachdaire ina an té dho chuir a dteachduireachd
hé.
Má thuigthí na neithesi, atátháoi beannaighthi, má dhoníthí iád.
Ní labhruim oruibh uile: atá a fhios agum cía an dream dho thogh mé:
achd dochum gu gcoimhlíonfuidhe an sgribtuir, an té atá ag ithe aráin
am fhochair, do thógaibh sé a shál am aghuidhsi.
Anois adeirim ribh, sul tiocfus sé dochum críche, ionnas an tan
doghéuntar hé, gu gcreidfeadh sibh, gurab mé atá ann.
Gu deimhin, deimhin, adeirim ribh, giodhbé ghabhus chuige an té
chuirim uáim, gabhuidh ré mheisi chuige: agus giodhbé ghabhus mheisi
chuige, gabhuidh sé an té dho chuir uáidh mhé chuige.
Arna rádh so Dhíosa dobhí sé buaidheartha na sbioruid, agus
dorinne sé fínné, agus adubhairt sé; gu fírinneach, fírinneach, adeirim
ribh, gu mbraithfí áon dáoibh mhé.
Uime sin do fhéuchadar na disgiobail ar a chéile, ag déunamh amhuruis
cía agár labhuir sé na thimcheall.
Agus dobhí áondá dhisgiobluibh na luidhe an uchd Iósa, noch
dobionmhuin leis.
Ar anadhbharson do sméid Simón Peadar ar an bhfhearsoin, dochum
gu bhfiafróchadh sé, cía a dtimcheall ar labhair sé.
Annsin ar gcláonadh dhósan an uchd Iósa, adubhairt sé ris, a
thighearna cía hé?
Do fhreaguir Iósa, as hé an té dhá dtiobhra meisi greim aráin déis a
thumtha hé: agus ar dtumadh an ghreama, tug sé Dhiudás Iscariót
mhac Simóin hé.
Agus tar éis an ghreama do ghlacadh dhó dochuaidh an taibhirséoir
asdteach ann. Ar anadhbharsin adubhairt Iósa ris, gidhbé ní aga
bhfhuile ar a thí, déuna go tapaidh hé.
Achd nír thuig áon dá raibhe a dtimcheall an bhuird, cred fá
ndubhairt sé ris.
Oír do sháoileadar cuid díobh do bhríogh gurab ag Iudás dobhí an
sparán gurab hé ní adubhairt Iósa ris, ceannuigh dhuínn gidhbé bhiás
na ríachdanus oruinn dochum na sollaman: nó ní éigin do thabhairt dona
bochdaibh.
Agus an tan do ghlac seision an greim, do imthigh sé amach ar ball.
Agus dobhí an oidhchi ann.
Uime sin ar ndul amach dhó, adubhairt Iosa, anois atá mac an duine
ar bhfhagháil ghloíre, agus atá Día arna bhfhagháil ghlóire ann.
Má atá Día arna bhfaghail ghloíre annsan, dobhéra Día glóir dhósan
ann féin mar an gcéudna, agus dobhéura sé gloír dhó ar an mball.
Ó a chlann bheag, ataím fós seal beag in bhur bhfarradh: iárrfuidhe mhé,
gidheadh fá mar adubhairt mé ris na Híuduidhibh, giodhbé haít a dteighimsi,
ní fhéudtáoisi theachd ann: is mar sin adeirim ribhsi anois.
Dobheirim aithne nua dhíbh, a chéile dho ghrádhughadh: fá mar dho
ghrádhuidh misi sibhsi, grádhuighidh féin a cheile mar sin.
Air so aitheónaid na huile dháoine gurab disgiobail dámhsa sibh, má
bhíonn grádh aguibh féin dá chéile.
Adubhairt Siomón Peadar ris; a thighearna, gá haít a dteid tú? Do
fhreaguir Iósa hé: mar a dtéighimsi, ní fhéudann tusa anois mo
leanmhoin: gidheadh leanfuidh tú mhé na dhiáigh so.
Adubhairt Peadar ris, a thighearna, créud fá nach féduim do
leanmhuin anois? cuirfidh mé mhanum ar dho shon.
Do fhreagair Iósa é, an gcuirfe tú thanam ar mo shonsa? gu
fírinneach, fírinneach, adeirim riot, ní ghoirfe an coileach, sul
tsénfas tú mhé trí huáire.
Na buáidhearthar bhur gcroidhesi: creidídh a Ndía, creididh
ionnamsa mar an gcédna.
As iomdha teaghdhais a dtigh matharsa: agus muna bheath sin
mar sin, do innéosuinn dháoibhsi hé:
Ataím ag dul dullmhughadh aíte dháoibh: agus má imthighim
dullmhughadh aite dháoibh, tiocfaidh mé arís, agus géubhuidh mé sibhsi
chugam féin: dochum gu mbeath sibhse mar a bhfhuilimsi mar an gcédna.
Agus atá a fhios aguibhsi gá haít a dtéighimsi, agus atá éolus na
sligheadh aguibh.
Adubhairt Tomás ris; a thighearna, ní feas duínne ga háit
a dtéighe: agus cionnas as éidir linn éolus na sligheadh do bheith aguinn?
Adubhairt Iósa ris; as meisi an tslighe, agus an fhírinne, agus an
bheatha. Ní thig aonduine dochum anathar, achd tríomsa.
Dá madh aithnidh dháoibh mheisi, do bheith éolus aguibh ar mhathair
mar an gcédna: agus as aithnidh dháoibh anois hé, agus dochunncabhair hé.
Adubhairt Pilib ris; a thighearna, taisben tathuir dhúinn, agus
is lór linn hé.
Adubhairt Iósa ris; an bhfhuilim an fadsa dhaimsir in bhur
bhfhochair, agus nach aithnidh dhuit mhé, a Philib? gidhbé
dhochunnaic mheisi, dhochunnaic sé an tathair, agus cionnas adeir
tusa, taisbén duínn an tathair.
An né nach chreideann tú gu bhfhuilimsi annsanathair, agus an
tathuir ionnamsa? ní huaim féin labhruim na bríathra adeirim ribh: achd an
tathair atá na chomhnuidhe ionnam, as hé dhoní na hoibreacha.
Creididh mhé gu bhfhuilimsi annsanathuir, agus an tathuir
ionnumsa: an ní aslugha dhe, creididh dhamh ar son na noibreach féin.
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, giodhbé chreideas
ionnamsa na hoibreacha dhonímsi doghéuna seisean iád agus
doghéuna sé oibreacha bhus mó ina iád. Oír atáimsi ag dul
dochum mhathar:
Agus giodhbé ar bioth ní iárrfuidhe am ainmsi, doghéuna meisi
an ní so dochum gu bhfhúighbheadh an tathair onoír annsa mhac.
Má iárrthaoi ní ar bioth a mainmsi, doghéuna meisi an nísi.
Más ionmhuin libh meisi, coimhéuduidh maitheanta.
Agus guidhfidh meisi an tathuir, agus dobhéura sé comhfhurtuighthéoir
eile dháoibh dochum gu nanfadh sé in bhur bhfhochair gu bráth:
Eadhón spiorad na fírinne, noch nach féudann an sáoghal do ghabháil, ar
anadhbhar nach faiceann sé hé, agus nach aithnigheann sé hé: achd
aitheantáoisi hé, oír anuidh sé maille ribh, agus biaidh sé ionnuibh.
Ní fhúighfe mé in bhur ndílleachduibh sibh: achd fillfidh mé chugaibh.
Tamall beag fós, agus ní fhaicfe an sáoghal feasda mhé, achd
dochífidhísi mhé: do bhríogh gu bhfhuilimsi béo, beithísi béo mar an
gcédna.
Annsa lá sin aithéontáoi gu bhfhuilimsi sanathair, agus sibhsi
ionnamsa, agus mheisi ionnuibhsi.
Giodhbé aga bhfhuilid mhaitheantasa, agus choimhédas iad, as hé sin
ghrádhuigheas mheisi: agus giodhbé ghradhuigheas mheisi, grádhóchaidh
mhathair eisean: agus grádhóchuidh meisi hé, agus foillséochuidh mé mhé
féin dó.
Adubhairt Iudás ris, ní hé Iscariót, a thighearna, créd hé an
tadhbhar fá dtasbénfá thú féin dúinne, agus ní don tsáoghal?
Do fhreaguir Iósa, agus adubhairt sé ris; giodhbé ghrádhuigheas
mheisi, coimhéudfuidh sé mó bhríathar, agus grádhóchuidh mhathuir hé, agus
tiocfamáoid chuige, agus doghéunam comhnuidhe na fhochair.
Giodhbé nách grádhuigheann mheisi, ní choimhéudann sé mo bhríathra: agus
an bhríathar chluintí, ní leamsa hí, achd leis anathair do chuir uáidh
mhé.
Adubhairt mé na neithesi ribh, am chomhnuidhe in bhur bhfharradh.
Achd an comhfhurtaighthéoireadhón an spioradnáomh, noch
chuirfeas an tathuir uaidh, a mainmsi, múinfidh sé na huile neithe
dhíbhsi, agus cuirfidh sé a gcuimhne dháoibh, gach uile ní dhá ndubhairt meisi
ribh.
Fágbhuim siódhchaín aguibh, dobheirim mo shiódhchaín féin dáoibh:
ní mar dhobheir an sáoghal, dobheirimsi dháoibh. Na búaidheárthar bhur
gcroidhé, agus na biódh eagla air.
Dochuálubhair gu ndubhairt mé ribh, téighim uáibh agus tiocfaidh mé
chuigaibh. Dá ngrádhuigheadh sibh mheisi, gu fírinneach dobhiádh lúthgháir
oruibh, do bhríogh gu ndubhairt mé, ataím ag dul dochum anathar; oír as mó
mathair ina mheisi.
Agus do innis mé dháoibh, sul tiocfas sé dochum criche, dochum gu
gcreidfeadh sibh, an tan tiocfas sé dhochum críche.
O so amach ní laibhéora mé mórán ribh: oir atá uáchdarán an tsáoghuilsi
ag teachd, agus ní fhuilní ar bioth aige ionnamsa.
Achd is uime dhoníthear na neithesi dochum gu naitheonadh an saoghal
gurab ionmhuin leam an tathair: agus amhuil mar thug an tathair aithne
dhamh, is mar sin doním: éirghidh, deunam as so.
As meisi an fhíneamhuin fhírinneach, agus as críadhuire mhathair.
Gach uile ghéug ionnamsa nach tabhair toradh, gearruidh sé hí: agus
gach uile hég dobheir toradh glanuidh sé hí, dochum gu madh móidi
dobhéuradh sí toradh uáithe.
Anois atátháoisi glan tríd an mbréithir do labhuir mé ribh.
Anuidh ionnamsa, agus mheisi ionnuibhsi. Do réir nach féudann an
ghéug toradh dho thabhuirt uáithe féin, muna ana sí sa bhfhíneamhuin: is
mar sin nách éidir libhsi toradh dho thabhuirt muna antáoi ionnamsa.
As meisi an fhíneamhuin, agus is sibhsi na géuga: giodhbé
anus ionnamsa, agus mheisi annsan, dobheir sé toradh mór: oír ní
héidir libh ní ar bioth dho dhéunamh gan mheisi.
Giodhbé nach anfa ionnumsa, teilgfithear amach hé, mar ghéig, agus
críonfuidh sé: annsin chruinnighthear iád, agus cuirthear sa teinidh iád, agus
loisgthear iád.
Má antáoi ionnamsa, agus má anuid mo bhríathrasa
ionnuibhse, iárruidh gach ní bhus áil libh, agus dogéuntar dháoibh hé.
As so dogheibh mhathuirsi gloír, sibhsi dho thabuirt mhóráin
toraidh: agus bheith in bhur ndisgiobluibh agumsa.
Fá mar dho ghrádhuigh an tathuir mheisi, as mar sin do ghradhuigh meisi
sibhsi; anuidh am ghrádhsa.
Má choimhéudtáoi maitheanta, anfuidhe am ghrádh: fá már dho choimhéud
meisi aitheanta mhathar, agus anuim ana ghrádh.
Adubhairt mé na neithe soribh, dochum gu nanfadh mo ghairdeachus
ionnuibh, agus dochum gu mbiádh bhur ngairdeachus lán.
As hí so mhaithnesi, sibhsi dho ghrádhughadh a chéile, fá mar dho
ghrádhaigh meisi sibhsi.
Ní fhuil grádh as mó iná so ag neach ar bioth, na a anum dho thabhuirt
ar son a charad.
Is caruid damhsa sibhsi má dhoníthí gach ní dhá naithnighim dhíbh.
Uaidh so suás ní ghoirfe mé searbhfhoghantaidhe dháoibh, oír ní fhuil a
fhios ag an searbhfhoghantuidh créud doní a thighearna: achd do ghoir mé
caruid dibh, oír na huile neithe dhochuáluidh mé ó mathair, do léig mé
a bhfios chugaibhsi.
Ní sibhsi do thogh meisi, achd meisi do thogh sibhsi, agus do chuir mé
sibh dochum gu nimdhéochadh sibh agus gu dtiubhradh sibh toradh, agus dochum
gu nanfadh bhur dtoradh: ar chor giodhbé ní ar bioth iárrfuidhe a
mainmsi ar anathair, gu dtiobhradh sé dhíbh hé.
Aithnighim na neithesi dhíbh, dochum grádha dho bheath aguibh féin dhá
chéile.
Má fhúathuighéann an sáoghal sibh, biodh a fhios aguibh gur fhuáthaigh
sé mheisi romhuibh.
Dá mádh don tsáoghal sibh, do ghrádhóchadh an sáoghal a ní féin:
gidheadh ar son nách don tsáoghal sibh, achd gur thogh meisi sibh as an
sáoghal, ar anadhbharsin atá fúath ag an tsáoghal daoibh.
Cuimhnighidh ar an mbreithir adubhairt mé ribh, ní mó an
searbhfhoghantaidh ina a mhaighisdir; má dho dhíbreadar meisi; díbeóraid
siád sibhsi mar an gcéudna: má dho choimhéudadar mo bhríatharsa,
coimhéudfuid siad bhur mbríathersa mar an gcédna.
Achd doghéunuid siád na neithesi uile ribh, ar son mhanmasa: do
bhriogh nach fuil fios an tí ó a dtaínig mé aca.
Muna bheith gu dtaínig mé, agus gur labhuir mé riú, ní bhiadh peacadh
orra: achd anois ní fhuil leisgéul a bpeacuidh aca.
Giodhbé aga bhfhuil fuáth dhamhsa, fuáthuighidh sé mhathoir mar an
gcédna.
Muna dhearnuinn oibreacha na measg, nach dearna neach ar bioth eile, ní
bhiádh peacadh orra: achd anois dochunncadar, agus fós do fhuáthuigheadar
mheisi, agus mhathuir.
Achd as chuige dhorinneadar so dochum gu gcoimhliónfuidhe an
rádh atá sgriobhtha ana ndligheadh féin: eadhón dho fhuáthaigheadar
mheisi gan adhbhar.
Achd an tan tiocfas an comhfhurtuightheoir noch chuirfeas meisi
chugaibh ón athuir, eadhón spioradna fírinne, thig amach ón athair,
doghéuna sé fíadhnuisidhom tháobhsa.
Agus doghéantáoisi leis fíadhnuisi dhamh,oíratáthaoi
am fhochuir ó thús.
Adubhairt mé na neithesi ribh, deagla gu bhfhuighbheadh sibh
oilbheím.
Cuirfhid siád as na sínagóguibh sibh: agus fós tiocfuid anaimsior,
giodhbé chuirfeas dochum báis sibh, gu mbreathnócha sé gu ndénann sé
seirbhís do Dhía.
Agus doghéunuid siád na neithe so ribh, ar son nach aithnid dóibh an
tathuir ina mheisi.
Achd do labhuir mé na neithe so ribh, dochum an tan tiocfas an uáir gu
gcuimhnéochadh sibh na neithesi, gur innis mé dhíbh iád. Gidheadh nír
innis mé dháoibh ó thús iád, do bhriogh gu raibhe mé féin in bhfhochuir.
Agus anois ataím ag imtheachd dochum an tí do chuir uáidh mé, agus ní
fhiáfruigheann éunduine aguibh dhióm, cá haita dteid tú?
Achd do bhríogh gu ndubhairt mé na neithesi ribh, do lióndóbrón bhur
gcroidhthe.
Gidheadh atáim ag innisin na fírinne dhíbh, is é bhur leassa
mheisi dhimtheachd. Oír muna nimthighe mé, ní thiocfa an
comhfhurthaightheóir chugaibh: gidheadh má imthighimsi, cuirfidh mé
chugaibh hé.
Agus an tan tiocfas sé, aigéoraidh sé an domhan a dtaobh peacuidh,
agus chomhthruim, agus bhreitheamhnuis.
A dtáobh peacuidh, ar son nach creidid siád ionnamsa:
Agus a dtáobh chomhthruim, do bhríogh gu bhfhuilim ag dul dochum
mhathar, agus ní fhaicfidhesi mhé ó so suás:
Agus a dtáobh breitheamhnuis, ar son gu bhfhuil uáchdaran an
tsáoghailsi arna dhamnughádh.
Atá mórán agum fós ré rádh ribh, achd ní fhéudtáoi aniomchar
anois.
Achd an tan tiocfus seisean, spiorad na fírinne,
tréoróchaidh sé sibh dochum gach uile fhírinne; oír ní huáidhe féin
laibheóras sé, achd laibhéoruidh sé na huile neithe chluinfeas
sé: agus foillséochuidh sé dhíbh na neithe atá dochum teachda.
Dobhéura seisean gloír dhamhsa, oír as uáimsi dho ghéubha sé,
an ní thaisbeunas sé dháoibhsi.
As leamsa na huile neithe dhá bhfhuil ag anathuir: ar anadhbharsin
adubhairt mé gu ngéubhadh seisean uáimsi agus gu bhfoillséochadh sé
dháoibhsi hé.
Sealad beag fós, agus ní fhaicfidhe mhé: agus arís, tamall beag
eile, agus dochífidhe sibh mé: óir ataím ag dul chum anathar.
Uime sin adubhradar cuid dá dhisgiobluibh ré chéile, créd hé so adeir
sé rinn, sealad beag agus ní fhaicfidhe mé, agus arís sealad beag agus
dochífidhe mé: agus, oír atáim ag dul dochum an athar?
Ar anadhbharsin adubhradar, crédas cíall don ní so adeir sé,
tamall beag? ní thuigmíd créd adeir sé.
Achd dobhí a fhios ag Iósa gur mhián léo a fhiáfruighe dhe, agus
adubhairt sé riú; an bhfhuiltí dhá fhiáfruighe so eadruibh féin, mar
adubhairt mé, sealad beag, agus ní fhaicfidhe mé: agus arís sealad beag
agus dochífí mé?
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim ribh, gu nguilfidhe agus gu
gcaoinfidhe, agus gu ndiongna an sáoghal gárdeachus: achd beithísi
dóbrónach; gidheadh fillfidhear bhur ndóbhrón a ngairdeachus.
Ag breith leinb dho mhnáoi, bí sí a bpéin, oír tainig a huáir: achd
tar éis leinb dho bhreith dhi, ní chuimhnigheann sí a doilgheas níbhus
foide, lé gairdeachus gu rugadh duine dochum an tsáoghuil.
Agus sibhsi mar an gcédna, atátháoi anois gu dóbrónach: gidheadh
dochífe mé arís sibh, agus doghéunaidh bhur gcroidhe gairdeachus, agus ní
bhéura éunduine bhur ngairdeachus uáibh.
Agus annsa ló soin ní fhiáfróchtháoi éunní dhíomsa. Gu fírinneach,
fírinneach, adeirim ribh, giodhbé ar bioth neithe iárrfuidhe ar anathuir
a mainmsi, gu dtíubhra sé dháoibh hé.
Gu nuige so níor iárrabhair ní ar bioth a mainmsi: iárruidh, agus
doghéubhtháoi, dochum gu mbiádh bhur ngairdeachus lán.
Do labhuir mé na neithesi ribh a mbríathruibh dorcha: tiocfuidh
anaimseár, ann nach laibheóra mé ribh a mbríathruibh dorcha, achd
laibhéoruidh mé ribh gu follus a dtimcheall anathar.
Annsa ló sin iárrfuidhe a mainmsi, agus ní abruim ribh, gu nguidhfhe
mé an tathair ar bhur son.
Oír atá grádh ag anathair féin dáoibh, ar son gur ghrádhuigheabhuirsi
mheisi, agus gur chreideabhuir gurab ó Dhía thaínig mé.
Taínig mé amach ónathuir, agus taínig mé dochum an tsáoghail: fágbhuim
an sáoghal arís, agus téighim dhochum anathar.
Adubhradar a dhisgiobail ris; féch, anois labhrus tú gu soiléir,
agus ní labhrann tú cosamhlachd ar bioth.
Anois aithneamáoid gu bhfhuil fios na nuile neitheann agad, agus nach
righeann tú a leas duine ar bioth do chur cheasda ort: as so chreidmáoid,
gurab ó Dhía thaínig tú.
Do fhreaguir Iósa iád; an gcreidtí anois?
Féuch, tiocfuidh anaimsior, agus taínig sí cheana, ana
sgarfuidhear gach áon díbh ó a chéile, gach uile dhuine dha ionad féin,
agus fúigfidhe mheisi am áonar: gidheadh ní fhuilim am áonar, oír atá an
tathuir am fhochuir.
Do labhuir mé na neithesi ribh, dochum gu mbeith síodhchaín aguibh
ionnumsa. Doghéubhtháoi trioblóid sa tsáoghal: achd biódh dóchus maith
aguibh; do bhuadhaigh meisi ar an sáoghal.
Do labhuir Iósa na neithesi, agus ag tógbháil a shúl dochum neimhe dhó,
adubhairt sé, a athair taínig an uáir, tabhuir glóir dhod mhac féin,
dochum gu dtíubhradh do mhac gloír dhuit mar an gcédna.
Fá mar thug tú cumhachda dhósan ós cionn gach uile fhéola, dochum
gu dtiobhradh se an bheatha mharrthanach, dá gach uile neach dha dtug tú
dhó.
Agus as sí so an bheatha mharrthanach, gu mbeath a fhios aca tusa
amháin do bheith: ad Dhía fhírinneach agus an té dho chuir tú uáit
Iósa Críosd.
Tug meisi glóir duitsi ar an dtalumh: do chríochnuigh mé an obair thug
tú damh ré a dénamh:
Agus tabhairsi a athuir anois gloír dhamhsa, ad dfhochair féin,
maille ris an ngloír dhobhí agum ad tfhochair sul do chruthuigheadh an
sáoghal.
Do fhoillsigh mé thainm dhona dáoinibh thug tú dhamh as an
sáoghal: dobudh leatsa iád, agus thug tú dhamhsa iád, agus do
choimhédadar do bhriathar.
Anois do aithnigheadar gurab uáitsi atáid na huile neithe, dhá dtug
tú dhamhsa.
Oír tug meisi dhóibh na bríathra thug tusa dhámhsa: agus do ghabhadar chuca
iád, agus do aithnigheadar gu deimhin gurab uáitsi thainig meisi, agus
do chreadeadar gurab tusa dho chuir uáit mhé.
Atáimsi ag guidhe ar a son: ní ar son an tsáoghuil doním guidhe,
achd ar son na muinntire tug tusa dhamh, oír is leatsa iád.
Agus as leatsa na huile neithe is leamsa, agus as leamsa na
neithe as leatsa: agus atáim ar mo ghlóiriughadh ionntasa.
Agus ní fhuilim ó so amach ar an sáoghal, gidheadh atáid so sa tsaoghal,
agus atáimsi ag teachd chugadsa. A athuir náomhtha, coimhéid léd thainm
féin an mhuinntear tug tú dhamhsa, dochum gu mbeidís ina naon, fá mar
atámáoidne.
An feadh dhobhí meisi na bhfharradh sa tsaoghal, do choimhéd mé
iád ad tainmsi: do choimhéd mé an mhuinntear tug tusa dhamh, agus
ní dheachuidh áonduine aca amugha, achd an mac damanta úd: dochum gu
gcoimhlíonfuidhe an sgriobtúir.
Achd atáim anois ag teachd chugadsa, agus labhruim na neithesi ar an
sáoghal, dochum gu mbiádhmo ghairdeachas iomlán ionntasan.
Tug mé do bhríatharsa dhóibh agus do fhúathuigh an sáoghal iád, ar
son nách don tsáoghal iád, mar nách fuilimsi dhon tsáoghal.
Ní fhuilim ag iarruidh ambeirrthe dhuit as an sáoghal, achd gu
gcoimhéda tú ar olc iád.
Ní don tsáoghal iád, mar nách don tsáoghal mheisi.
Beannaigh iád léd tfírinne: as hí do bhríatharsa an fhírinne.
Ar an gcor ar ar chuir tusa mheisi dochum an tsáoghail, is mar sin
do chuir meisi iádsan dochum an tsáoghail.
Agus is ar a sonsannáomhaimsi mhé féin, dochum gu mbéidísean mar an
gcédna arna náomhadh sa bhfhírinne.
Ní ar a sonsan amháin doním guidhe, achd mar an gcéudna ar son na
ndáoine chreidfios ionnam, tré na mbreithirsean:
Dochum gu mbéidís uile ná náon, mar atá tusa a athuir ionnamsa, agus
meisi ionnadsa: dochum gu mbéidision mar an gcédna na naon
ionnuinne: dochum gu gcreidfeadh an sáoghal, gurab tusa dho chuir uáit mhé.
Agus tug meisi dhóibhsean an ghloír thug tusa dhámhsa: dochum gu
mbeidís na naon, fá mar atámáoidne ar naon.
Meisi ionntasan, agus tusa ionnamsa, dochum gu mbeidís gu diongmhála
ina naon, agus dochum gu mbiádh a fhios ag an sáoghal gurab tú do chuir
uait mhé, agus gur ghradhuidh tú iádsan, mar dho ghradhuigh tú mheisi.
A athuir, is áil leam an dream úd tug tú dhámh, do bheith am
fhochair mar a bhfhuilim: dochum gu bhfhaicfidís mo ghloír, noch thug
tusa dhamh, oír do ghradhuigh tú mhé sul do cruthuigheadh an domhan.
O a athuir chomhthruim, níor aithin an sáoghal tusa, achd do aithin meisi
thú, agus do aithnigheadar so gurab tusa do chuir uáit mhé.
Agus do fhoillsigh mé thainmsi dhóibh, agus foillséochaidh mé
dhóibh hé, dochum gu mbeith an grádh lér ghrádhuigh tusa meisi
ionntasan, agus gu mbeínnsi ionnta.
An tan adubhairt iósa na neithesi, dochuáidh sé féin maille ré na
dhisgioblaibh tar sruth Chédrón, mar a raibhe garrdha, an a
ndeachuidh seision, agus a dhisgiobail.
Agus dobhí fios na haíte sin ag Iudás fós, noch dho bhraith eisean;
oir do chruinnigheadh Iósa agus a dhisgiobail a gceann a chéile gu meinic
sanáitsin.
Uime sin anuáir fuáir Iudás buidhean, agus oifigidh ó na
hardshagurtuibh, agus ó na fpairisínibh, taínig sé dhon ionadh sin
lé lainndéuruibh agus lé toírsidhibh, agus lé harmuibh.
Annsin arna aithne Dhíosa na huile neithe dho theigéumhadh dho
féin, ar ndul amach dhó na gceannsan adubhairt sé riú; cía atátháoisi
dhiárruidh?
Do fhreagrádar hé; Iósa Nasardha. Adubhairt Iósa riú, as meisi hé.
Agus dobhí Iudás, noch dho bhraith hé, na sheasamh na bhfhochuir.
Annsin mar is táosga adubhairt sé riú, is meisi hé; dochuádar ar a
gcúl, agus do thuiteadar ar an dtalumh.
Uime sin do fhiáfruigh sé dhíobh arís; cía atá ar iárruidh agaibh? Agus
adubhradarsan, Iósa Nasardha.
Do fhreaguir Iósa, do innis mé dháoibh gur mheisi é. Ar anadhbharsin
más meisi iárrtháoi, léigidh dhóibh so imtheachd.
Dochum gu gcoimhliónfuidhe an bhríathar adubhairt seisean, nír léig
mé éunnduine amugha dhá dtug tú dhamh.
Annsin do tharruing Simón Peadar, aga raibhe cloidheamh, amach hé
agus do bhúail sé óglach an árdshaguirt, agus do ghearr sé a chluás
deas de. Agus as hé dhobainm dhon óglách Malcus.
Uime sin adubhairt Iósa ré Peadar, cuir do chloidheamh ana
thrúaill:an né nach íobha meisi an cupán tug mhathuir dhamh?
Annsin rugadar an córughadh, agus an caiptéin, agus oifigidh na
Níuduidheadh ar Iósa, agus do cheangladar hé.
Agus rugadar a bhfiádhnuisi Annas ar tús hé: (oír dobé athuir
chéile Chaipháis hé, noch dhob árdshagart an bhliadhain sin:)
Agus dobé an Caiphas sin tug comhairle dhona Hiudaidhibh, gur
tharbhach éunduine amháin dfhagháil bháis ar son an phobail.
Agus do lean Simón Peadar, agus disgiobal eile Iósa. Agus dob
aithnidh dhon ardshagurt an disgiobal sin: ar anadhbharsoin dochuáidh sé
asdteach lé Hiósa gu cúirt an árdshaguirt.
Achd do sheasaimh Peadar ag an dorus leath amuigh. Ar anadhbhar
soin dochuáidh an disgiobal eile sin, noch dhob aithnidh dhon
ardshagart, agus do labhuir sé ris an gcalín dobhí ambun an doruis,
agus tug sé Peadar asdteach.
Annsin adubhairt an cailín dobhí a mbun an doruis ré Peadar; nach do
dhisgiobluibh an fhirsi thusa leis? adubhairt seision, ní díobh meisi.
Agus dobhadar na searbhfhoghantaidhe agus na hoifigidh na seasamh ag
an dteinidh, oír dobhí an aimsear fuár, agus dobhádar dhá ngoradh féin.
Agus do sheasaimh Peadar mar an gcéudna dha ghoradh na measg.
Annsin do chuir an tardshagurt ceisd ar Iósa adtáobh a dheisgiobal
agus a theaguisg.
Do fhreaguir Iosa hé; do labhair meisi ós aird ris an sáoghal: do
theagaisg mé dho ghnáth annsa tsínagoig, agus annsa teampoll, mar a
gcruinnigheid na Híudaighe uile a gceann a chéile, agus nír labhair mé
ní ar bioth a bhfholach:
Créud fá bhfhiáfruigheann tú dhíomsa? fiáfruigh dhon mhuinntir
dhochuáluidh créd adubhairt mé riú: féuch, atá a fhíos aca so créd
adubhairt mé.
Agus an tan adubhairt sé na neithisi, do bhuáil óglách dhona
máoruibh dhobhí na shesamh dho láthuir, buille dho shlait ar Iósa,
aga rádh; an mar sin fhreagrus tú an tardshagurt?
Do fhreaguir Iósa hé; más olc adubhairt mé, déna fínné an
uilc: achd más a mhaith, créd fá mbuaileann tú mhé?
Ar anadhbharsin do chuir Annas ceanguilti dochum Caipháis
anairdshaguirt hé.
Agus dobhí Simón Peadar na sheasamh agus dá ghoradh fhéin: uime
sinadubhradarsan ris, nách dhá dhisgiobluibh súd thusa leis? do
shén seisean agus adubhairt sé; ní díobh meisi.
Adubhairt fear dho mhuinntir anardshaguirt, brathair don té agár
ghearr Peadar a chluás; nách facaidh mé thú annsa ghárrdha na
fhochuir súd?
Ansin do shén Peadar arís; agusar an mball do ghoir an coileach.
Na dhiáigh sin beirid siád Iósa leo ó Chaiphás gu teagh na Cúirte,
agus dobudh maidean ann: agus ní dheachadar féin don chúirt asdeach,
dochum nách truáillfídhe iád, achd gu bhfhéudfaidís uán na Cásg dhithe.
Ar anadhbharsin dochuáidh Piláit amach chucasan, agus adubhairt
sé, créd hí an choir chuirthi ar anduinesi?
Do fhreagradarsan, agus adubhradar ris; mun bhudh fhear
droichghníomharthadh dho dhéunamh hé, ní thiobhramáoisne chugadsa hé.
Annsin adubhairt Piláit riúsan; beiridhsi féin libh hé, agus beiridh
breath na aghuidh do réir bhur ndlighidh féin. Uime sin adubhradar na
Híuduidhi ris; ní dleisdeanach dhúinne duine ar bioth do chur dochum báis:
Dochum gu gcoimhliónfuidhe an bhríathar adubhairt Iósa, ag
taisbéunadh créd hí an ghné bháis doghéubhadh sé.
Ar anadhbharsin do imthigh Pilát arís don chuírt, agus do
ghoir sé Iósa, agus adubhairt sé ris; an tusa rí na Níudaidheadh?
Do fhreaguir Iósa hé; an uáit féin adeir tú sin, nó nar inneasasdar
dáoine eile dhuit hé am thimcheallsa?
Do fhreaguir Pilát, an don chineadh Iúdaidhe mheisi? do chineadh
féin agus na hardshagairt tug chugamsa thú. Créd dorinne tú?
Do fhreaguir Iósa, ní don tsáoghalsa mo rióghachdsa: dá
madh don tsáoghalsa mo ríoghachd, gan chunntabhairt doghéunduis mo
mhuinntear cathughadh dochum nach tiobhartháoi do na Híuduidhibh mhé:
gidheadh ní as so mo rioghachdsa.
Ar anadhbharsin adubhairt Pilát ris; maseadh an rí thú? do
fhreaguir Iósa, adeir tusa gurab rí mé. Is chuige so rugadh mhé, agus is
chuige thainig mé ar an sáoghal, dochum gu ndingenuinn fínné dhon fhírinne:
gach uile dhuine ata ar tháobh na fírinne, éisdidh sé mo ghuthsa.
Adubhairt Pílát ris; cidh is fírinne ann? agus an tan adubhairt
sé so, dochuáidh sé amach arís dochum na Níudaidheadh, agus adubhairt sé
riú, ní fhaghuimsi adhbhar ar bioth air.
Achd atá gnáth aguibhsi, gu sgáoilfinnduine éigin dáoibh gacha
Cásg: ar anadhbharsin an áill libh gu sgáoilinnsi chugaibh an rí úd na
Níudaidheadh?
Annsin do thógbhadarsan uile gáir arís, aga rádh; ní heisean
iarrmáoid, achd Barabbás, agus dobadh meirrleach an Barabás so.
Ar anadhbharsin do ghlac Pilát Iósa annsin, agus do ghabh sé
do sgíursadhuibh air.
Agus ar bhfhighe choróine spíne dho na soighdíuiribh, do chuireadar ar a
cheann hí, agus do chuireadar brat purpair uime.
Agus adubhradar, gu mbeannuighe Día dhuit a rí na Níudaidheadh.
Agus do ghabhadar air lé sgiursadhaibh.
Annsin dochuáidh Pilát amach arís, agus adubhairt sé riú; féuch,
atáim dha thabhairt so amach chugaibh, dochum gu mbíadh a fhios aguibh,
nach faghuim coir ar bioth air.
Uime sin taínig Iósa amach, agus coróin spíne air, agus an brat
purpair uime. Agus adubhairt Pilát riú, féuch an duine.
Ar anadhbharsin an tan dochunncadar na hardshaguirt agus a
muinntear hé, do thogbhadar gáir, agá rádh; croch, croch hé. Adubhairt
Pilát ríu, glacuidh féin, agus crochuidh hé. oír ní fhaghuimsi coir
air.
Do fhreagradar na Híuduidhe hé, atá dligheadh aguinne, agus
ios cóir eisean do chur dhochum báis do réir na ndlighidhne, ar son
gu ndearna sé mac Dé dhe féin.
Ar anadhbharsin an tan dochuálaidh Pilát an glórsa, dobadh
móide a eagla hé.
Agus dochuáidh sé dhon chúirt arís, agus adubhairt sé ré Hiósa, gá
as duitsi? achd ní thug Iósa freagra air.
Uime sin adubhairt Pilát ris, an né nach tabhuir tú freagra oramsa?
nach fuil a fhios agad gu bhfhuil cumhachda agumsa do chrochadh, agus gu
bhfhuil cumhachda agum do léigean fá sgáoil?
Do fhreaguir Iósa; ní bhiádh cumhachda ar bioth agud oramsa, achd muna
tugtháoi duit ó neamh hé; ar anadhbharsin as móide peacadh an té
dothug meisi dhuit.
Uáidh sin suás dobadh mián lé Pilát a leigean fá sgáoil: achd do
thógbhadar na Híudaidhe na gáirthe, agá rádh, má leigeann tú an fearso as, ní
cara do Chesar thú. Oír giodhbé ar bioth dhoní rí dhe féin, labhruidh
sé a naghuidh Chesair.
Ar anadhbharsin an tan dochuáluidh Pilát na bríathrasa, tug sé
Iósa amach, agus do shuidh sé sa chatháoir bhreitheamhnuis, sanaít
dárab ainm a ngreig Lithostrotos eadhón an paiment, agus
a neabhra Gabatha.
Agus dobé ullmhughadh na Cásg hé, agus a dtimcheall an seiseadh
huáir: agus adubhairt seisean ris na Híudaidhibh, féuchuidh bhur rí.
Achd do eighmheadarsan; beir uáinn, beir uainn, croch hé. Adubhairt
Pilát riú, an gcrochfa meisi bhur righse? do fhreagradar ná
hardshagairt, ní fhuil rí aguinn achd Césair.
Ar anadhbharsin tug sé dhóibh hé annsin dochum a chrochda. Agus
do ghlacadarsan Iósa, agus rugadar léo hé.
Agus ag iomchar a chroiche dhó, dochuáidh sé amach don aít dá
ngoirthear aít an chloiginn dárab ainm a neabhra Golgotá:
An ar chrochadar hé, agus diás eile na fhochair, duine ar gach dtaobh
dhe, agus Iósa ana lár.
Agus do sgriobh Pilát tiodal mar an gcéudna, agus do chuir sé ós cionn na
croiche hé, agus as é dhobhí sgriobhtha ann. IOSA NASARDHA RI NA
NIUDAIDHEADH.
Uime sin do léughudar mórán do na Híuduidhibh an tiodal so: do bhriogh
gu raibhe anaít inar crochadh Iósa gu gar dhon chathruigh: agus dobhí
sé sgriobhtha an eabhra, a ngréig, agus a laidin.
Ar anadhbharsin adubhradar ardshaguirt na Níudaidheadh ré
Pilát, na sgríobh, rí na Níudúidheadh: achd gu ndubhairt sé féin,
as meisi Rí na Níuduidheadh.
Do fhreaguir Pilát, giodhbé ní dho sgriobh mé, do sgriobh mé hé.
Na dhiágh sin anuair dho chrochadar na saighdíuirí Iósa, do
ghlacadar a éudaighe (agus dorinneadar cheithri cotanna dhióbh,
cuid dá gach soighdíuir) agus a chóta mar an gcédna. Agus dobhí
an cóta gan fhuáighéul ann, arna fhighe siós ar fad.
Ar anadhbharsin adubhradar ré chéile; ná gearram hé, achd dénam
crannchar ciá agá mbiá sé. Dochum gu gcoimhliónfuidhe an sgriobtúir,
adubhairt, do roinneadar mhéadaighe eatorra, agus do theilgeadar
crannchar ar mo chóta. Is ar anadhbharsin dorinneadar na soighdíurí
na neithesi.
Agus dobhí a mháthair na seasamh a naice chroiche Iósa, agus
deirbhshiur a mhathar, Muire bean Cleopha, agus Muire Mhagdalén.
Agus an tan dochunnaic Iósa a mháthuir, agus an disgiobal dob
ionmhuin leis do láthair, adubhairt sé ré na mháthair; a bhean,
féuch do mhac.
Na dhiáigh sin adubhairt sé ris an disgiobal; féuch do mháthuir.
Agus uáidh sin suás, rug an disgiobal chuige féin dá thigh hí.
Tar a éisi sin arna aithni Dhiósa gu raibhe gach uile ní arna
chríochnughadh, dochum gu gcoimhlíonfuidhe an sgriobtúir, adubhairt sé;
atá tart oram.
Agus dobhí soitheach lán dfínégra dho láthair. Agus ar
líonadh spuing do mhineigre dhóibh, agus arna chur a dtimcheall
Isoipi, do shíneadar dochum a bheoil hí.
Annsin ar ngabháil an fhínégra Dhiósa, adubhairt sé; atá sé
arna chríochnughadh: agus ar gcláonadh achinn, tug sé a spiorad uáidh.
Annsin na Hiudaighe dochum nách anfaidís na cuirp annsa chroich
sa tsabboit, do bhríogh gu raibh ullmhughadh na Cásg ann, oír
dobadh mór an lálá na sabbóiti sin, diárradar ar Philát a
luirgne dho bhriseadh agus a dtabhuirt anuas.
Uime sin tangadar na soighdiuirí: agus do bhriseadar luirgne an
chéd duine, agus an dara duine, do crochadh a bhfhochuir Iósa.
Achd an tan tangadar dhochum Iósa, agus dochunncadar gu raibhe sé
cheana ar bhfhagháil bháis, nír bhriseadar a luirgne:
Achd do tholl áon dona soidíuiribh a tháobh lé ga, agus ar an mball
taínig fuil agus uisge as.
Agus an té dochunnaic sin, doní sé fíadhnuisi, agus as
fírinneach a fhiádhnuisi: agus atá a fhios aige gurab fíor na neithe adeir
sé dochum gu gcreidfeadh sibhsi.
Oír dhorinneadh na neithesi, dochum gu gcoimhlíonfuidhe an
sgriobtúir noch adeir: ní brisfidhear éun chnaimh dhá chnámhuibh.
Agus arís adeir sgriobtuir eile, dochífid siad an té agár
tholladar a tháobh.
Agus tar éis na neitheadhso, do iárr Íoséph on Arimathea
noch dhobhí na dhisgiobal ag Iósa, gidheadh gu foluightheach ar
eagla na Níuduidheadh ar Philat, corp Iósa do leagadh siós:
agus tug Pilát an cead sin do. Taínig seisean annsin agus
rug sé leis corp Iósa.
Agus mar an gcéudna taínig Nicodémus noch thaínic dochum
Iósa sanoidhche ar tús agus tug sé a dtimcheall chéud punt do mhiorr
agus do alóes arna gcumusg trí na chéile, leis.
Annsin do thógbhadarsan corp Iósa, agus do cheangladar a linédach
hé maille ré spísradhuibh deaghbhaluidh, fá mar as gnáth leis na Híudaidhibh
adhlacadh dho dhéunamh.
Agus dobhí gárrdha annsanaít inar crochadh hé, agus dobhí tumba
núa annsa gharrdha ionnar cuireadh duine riamh.
Ar anadhbharsin tré ullmhughadh Chásg na Niuduidheadh, do bhriogh
gu raibhe an tumba soin a ngar dhóibh, do chuireadar Iósa ann.
Agus an céd lá dhon tseachdmhuin taínig Muire Mhagdaléun ar maduin
annsa dorchadas dochum an tumba, agus dochunnaic sí an leac arna
togbhail ón tumba.
Uime sin do rioth sí, agus taínig sí mar a raibhe Simón Peadar, agus
an disgiobal eile, noch dhob ionmhuin lé Hiósa, agus adubhairt sí riú,
rugadar an tighearna léo as andtumba, agus ní fhuil a fhios aguinn gá
haít ar chuireadar hé.
Ar anadhbharsin dochuáidh Peadar agus an deisgiobal eile sin amach,
agus tangadar dhochum an tumba.
Agus do ritheadar aráon a naoínfheachd: achd dobudh luaithe do rioth an
disgiobal eile iná Peadar, agus taínig sé ar tús dochum an tumba.
Agus ar gcromadh asdeach dhó, dochunnaic sé an línédach na luidhe:
gidheadh ní dheachuidh sé asdteach.
Annsin taínig Simón Peadar na dheaghaidhsean, agus dochuaidh sé
asdeach sa tumba, agus dochunnaic sé an línéudach na luidhe:
Agus an línédach dobhí má cheann, ní a bhfhochair an línédaigh
eile, achd arna fhilleadh ar a chéile a naít ar leith leis féin.
Annsin dochuáidh an disgiobal eile asdeach mar an gcéudna, noch
thaínig ar tús dochum an tumba, agus dochunnaic sé sin, agus do chreid
sé.
Oír ní raibhe fios an sgriobtúra fós aca, adeir gurbhéigean eision
deiséirghe ó mharbhaibh.
Ar anadhbharsin do fhilleadar na disgiobail dochum a gcuideachdan féin.
Achd do sheas Muire ag an tumba amuigh, a gul. Agus ag gul di, do
chróm sí asdeach annsa tumba.
Agus dochunnaic sí dhá aingeal na suidhe a gculaidhibh glégheala,
fear aga cheann, agus fear aga chosaibh, sanaít ina raibhe corp Iósa
na luidhe:
Agus adubhradar riá; a bhean creud fá a nguileann tú? adubhairt
sise riú, do bhriogh gu rugadar mo thighearna léo, agus nách fios damh ca
háit inar chuireadar hé.
Agus an tan adubhairt sí so, do fhill sí ar a hais, agus dochunnaic
sí Iósa na sheasamh, agus nior aithin sí gurab hé Iósa dobhí ann.
Adubhairt Iósa riá, a bhean, créud fá a nguileann tú? ciá atá tú
dhiárraigh? arna sháoilsin dise gurab hé an gárrghadhoir dobhí ann,
adubhairt sí ris, a thighearna, má rug tusa leat hé, innis damhsa gá
haít inar chuir tú hé, agus béuruidh meisi leam é.
Adubhairt Iósa riá, a Mhuire. Ar niompódh dhise adubhairt sí
ris, Rabbóni, ionnan ré a rádh agus a mhaighisdir.
Adubhairt Íosa ría, ná bean rium: oír ní dheachaidh mé fós suas
dochum mathar: achd imhigh romhad dochum mo dhearbhraithreach, agus
abair riú, gu bhfhuilim ag dul suás dhochum mhathar, agus dochum bhur
natharsa, dochum mo Dhé, agus bhur Ndíasa.
Taínig Muire Mhagdalén da innisin dona disgioblaibh, gu bhfacaidh
sí an tighearna, agus gu ndubhairt sé na neithese riá.
Agus ar dteachd dheiridh an láoi an lá sin féin, ar mbeith dó na
chéud lá don tseachdmhuin, agus ar mbeith dho dhoírrsibh na haíte dunta
mar a rabhadar na disgiobail ar gcruinniughadh a bhfhochuir a chéile
deagla na Níuduigheadh, taínig Iósa, agus do sheas sé na lár, agus
adubhairt sé riú, sichaín maille ribh.
Agus arna rádh so dhó, do thaisbéin sé a lamha agus a thaobh dhóibh.
Uime sin dobhí gairdeachus arna disgiobluibh an tan dochunncadar an
tighearna.
Uime sin adubhairt Iósa riú arís, sichaín maille ribh:
fá mar dho chuir an tathuir meisi uáidh, ios mar sin chuirimsi
sibhse mar an gcéudna.
Agus an tan adubhairt sé so, do leig sé fogháoth fútha,
agus adubhairt sé riú, gabhuidh an spiorad náomh.
Gidhbé dhá maithfidhe sibh a bpeacaidh, ataíd siad maithmheach aca:
agus giodhbé peacaidh choingébhtháoi, ataíd siád congaibhthe.
Achd ní raibhe Tomás, ré a raítear Didimus, áon don dá fhear dhéug na
bhfochair, anuair taínig Iósa.
Ar anadhbharsin adubhradar na disgiobail eile ris, dochunncamairne
an tighearna. Agus adubhairt seision riú, muna fhaice meisi lorg na
dtairrngeadh ana lámhuibh, agus muna gcuire mé mo mhéur a náit na
dtairngeadh, agus muna chuire mé mo lámh ina tháobh, ní chreidfe mé sin.
Agus a gcionn ochd lá na dheaghaidh sin, dobhádar a dhisgiobail arís
astigh, agus Tomas na bhfochair. Taínig Iósa ar mbeith dona
doírrsibh dúnta, agus do sheas sé ana lár, agus adubhairt sé, sicháín
maille ribh.
Na dhiáigh sin adubhairt sé ré Tomás, cuir do mhéur annso, agus
féuch mo lámha, agus tabhair do lamh leat agus cuir ann mo thaobh hí,
agus na bí neamhchreidmheach, achd creidmheach.
Agus do fhreagair Tomás agus adubhairt sé ris, ios tú mo
thighearna, agus mo Dhía.
Adubhairt Iósa ris, ar son gu bhfacaidh tú mé a Thomáis do chreid
tú: as beannaighthe na dáoine nách facaidh, agus do chreid.
Agus dorinne Iósa mórán do mhíorbhuilibh eile a bhfíadhnuisi a
dhisgiobal féin, nách fuil sgriobhtha sa leabhar so.
Achd ataíd so sgríobhtha, dochum gu gcreidfeadh sibh, gurab é
Iósa Críosd mac Dé: agus dochum ar gcreideadh dhíbh, gu bhfhuighbheadh
sibh beatha tré na ainmsion.
Na dhiáigh so do thaisbén Iósa hé féin arís dá dhisgiobluibh, ag
fairrge Thibérias. Agus as mar so do thaisbén sé hé féin.
Dobhí Simón Peadar, agus Tomás da ngoirthear Didimus, agus
Nathánael ó Chaná na Gailile, agus clann mhac Shebedéi, agus
diás eile dhá dhisgiobluibh, a bhfochair a chéile.
Adubhairt Simón Peadar riú, ataím ag dul diásgaireachd.
Adubhradarsan ris, rachmáoidne leat mar an gcéudna. Do imthigheadar
rómpa, agus dochuádar ar a mball a luing: agus niór ghabhadar ní ar bioth
anoidhche sin.
Agus anuáir taínig an mhaiduin, do sheas Iósa ar an dtraígh:
gidheadh niór aithnigheadar na disgiobail gurab hé Iósa dobhí ann.
Ar anadhbharsin adubhairt Iósa riú, a chlann, an bhfuil biadh ar
bioth aguibh? do fhreagradarsan hé, ní fhuil.
Agus adubhairt seision riú, theilgidh bhur lión ar an dtáobh ndeas don
luing, agus doghéubhtháoi. Uime sin do theilgeadar amach a lión, agus
niórbheidir léo ar ghléus ar bioth a thairruing asdteach lé hiomad éisg.
Ar anadhbharsinadubhairt an disgiobal dobionmhuin le Hiósa,
adubhairt sé ré Peadar, asé an tighearna atá ann. Uime sin an tan
dochuálaidh Simón Peadar gurab hé an tighearna dhobhí ann, do chuir sé
éudach uime, óir dobhí sé nochduighthe agus do theilg sé hé féin sa
bhfairrge.
Agus tangadar an chuid eile dona disgiobluibh a luing, oír
niórbhfada ó thír dobhádar, achd a dtimcheall dá chéud cubhfhad do
thairruing an lín éisg.
Agus mar thangadar a dtír, dochunncadar gríosach dhearg, agus iásg
arna leathnughadh uirrthe, agus aran.
Adubhairt Iósa riú, tabhraidh libh cuid don iásg do gabhabhair
anois.
Dochuáidh Simón Peadar suás, agus do thairruing sé an liónn a
dtír, lán diásguibh móra, eadhón céud trí heisg dhéug agus da fhichid:
agus gé dhobhí anoiread sin ann, niór briseadh an lión.
Adubhairt Iósa riú, taguidh, ithidh bhur ndínnéur. Agus niór lamh
aon dona disgiobluibh a fhiafruighe dhe, ciá thusa? do bhriogh gur
aithnigheadar gurab hé an tighearna é.
Uime sin taínig Iósa, agus do ghlac sé arán, agus tug sé dhoibhsean
hé, agus iásg mar an gcéudna.
As sé so anois an treas uáir do thaisbén Iósa hé féin da
dhisgiobluibh, tar éis a eiséirghe ó mharbhuibh.
Annsin ar nithe a ndineír dhóibh, adubhairt Iósa ré Simón Peadar,
a Shimón mhic Ioná, an annsa leat mheisi, iná léo so?
Adubhairt seision ris, aseadh a thighearna, atá a fhios agudsa
gurab ionmhuin liom thú. Adubhairt seision ris, beathaidh mhuaín.
Adubhairt Iósa ris arís an dara huáir; a Shimóin mhic Iona,
anionmhuin leat mheisi? adubhairt seision ris; as deimhin sin a
thighearna, atá a fhios agudsa gurab ionmhuin liom thú. Adubhairt
Iósa ris, beathuidh mo cháoirigh.
Adubhairt sé ris an treas uáir, a Shimón mhic Ioná,
anionmhuin leat mheisi? do ghabh doilgheas Peadar, do bhríogh gu
ndubhairt sé ris an treas uáir, anionmhuin leat mheisi? agus adubhairt sé
ris, a thighearna, atá fios na nuile neithionn agad: atá a fhios agad gurab
ionmhuin leam thú. Adubhairt Iósa ris, beathaidh mocháoirigh.
Gu fírinneach, fírinneach, adeirim riot, an tan dobhádhais níios oíge,
do chuirthea do chrios thort, agus do shiubhalta mar a dtugartha féin:
achd an tan bhiás tú arrsuidh, sinfe tú do lámha amach, agus cuirfe duine
eile do chrios thort, agus treoróchaidh sé thú sanionadh nach budh mián leat.
Agus adubhairt sé so, dhá fhoillsiughadh créd hí an ghné bháis ré a
dtibhreadh sé gloír dho Dhiá. Agus an tan adubhairt sé so, adubhairt sé ris,
lean mheisi.
Agus ar bhfilleadh dho Pheadar tar a ais, dochunnaic sé an disgiobal
dhobionmhuin lé Hiosa dha leanmhuin, noch fós do chláon a nuchd Iósa ar
a shuipér, agus adubhairt, a thighearna ciá bhraitheas tú?
Ar anadhbharsin an tan dochunnaic Peadar eision, adubhairt sé
ré Hiósa, a thighearna, créd dodhena an fear so?
Adubhairt Iosa ris, másí mo thoilse eision danmhuin gu
teacht damh, créud hé sin duitse? leansa misi.
Uime sin dochuáidh an rádh so amach ameasg na ndearbhraithreach,
nach fuigheadh an disgiobal sin bás: gidheadh ní dhubhairt Iósa ris,
ní bhfhuighe sé bás: achd másí mo thoilse eision danmhuin gu teacht
damh, créd é dhuitsé hé?
Asé an disgiobal so, doní fínné dona neithibh so, agus do sgriobh
na neithe se: agus atá a fhios aguinn gurab fíor a fhiádhnuisi.
Agus ataíd mórán do neithibh eile noch dhorinne Iósa, agus da
mbeithdáois sgriobhtha a ndiáigh a chéile, así mo baramhail nách
coingéubhadh an domhan féin a sgriobhéochtháoi dho leabhruibh. Amén.
Gniomhartha na nEaspal Náomhtha
Dorinne mé an céudleabhar, a Theóphilus, a dtimcheall gach uile
neithe dhár thionnsgain Iósa do dhénamh, agus do theagasg,
Gu soithe an lá iona rugadh suás é, ar dtabhairt aitheantadh do na
heasbaluibh, noch do thogh sé, trés an spioruid náomh.
Agus dhár thaisbén sé é féin béo a ndiáigh a fpáisi, maille le mórán do
chomharthachuibh fírinneacha, ar feadh dhá fhichead lá dá fhoillsiughadh
féin dóibh, agus a teachd tar na neithibh do bhean ré rioghachd Dé.
Agus ar mbeith a bhfhochair a dhisgiobal, do aithin sé dhíobh gan dul
as Iarusalém, achd fuireach lé gealladh a nathar, noch ar sé
dochualabhair uaimsi.
Oír do bhaisd Eóin gu deimhin lé huisge, achd beithisi ar bhur
mbaisdeadh leis an spiorad náomh leath asdigh don bheagán laitheadhsa.
Ar an adhbhar sin ar gcruinníughadh a gceann a chéile dhóibh,
do fhiáfruigheadar dhe aga rádh, a thighearna, an annsan aimsirsi aiséogas
tú an rióghachd DIosraél?
Achd adubhairt seisean riú; ní bheanann ribhsi na haimsearacha naíd
na sésúir dhaithne, noch do chuir an tathair ina chumhachduibh féin.
Achd gébtháoi subhaltuighe chugaibh ón spioruid náomh, thuirrleóngas
oruibh, agus beithi bhar bhfhiadhnuisibh dhamhsa a nIarusalém,
agus annsan Íudéa uile, agus a Samária, agus gu soithe leithimeall
na talmhan.
Agus an tan adubhairt sé na neithesi, do tógbhadh suás é, agus
iádsan dá fhéchain: agus rug néll as a namharc hé.
Agus an feadh dobhádar ag féchuin go gér dochum neimhe, agus eisean ag
imtheachd; féuch, do sheasadar diás fear anédach gheal láimh riú:
Noch adubhairt fos, a mhuinntear Galilé, créd fá seasaimhthisi ag
féchuin, dochum neimhe? An tIosaso atá arna thogbháil uáibh dochum
neimhe, is amhluidh thiocfas sé, mar dochunncabhair é ag imtheachd ar
neamh.
Annsin do filleadar gu hIárusalém ón tsliábh ré a nabarthar
slíabh na nOluidheadh, noch atá laímh lé hIárusalém aisdear
shaboide.
Agus an tan dochuádar asdeach, dochuádar suás a seomra uáchdarach, mar
ar an Peadar, agus Sémus, agus Eóin, agus Andreas, Philip agus
Tomás, Bartolomeus, agus Matthe, Sémus mhac Alphéi, agus
Simón Selótes, agus Iudás dearbhrathair Shémuis.
Do chomhnuidheadar so uile lé héntoil amháin a núrnuighe, agus a
nguidhe maille ris na mnaibh, agus lé Muire mathair Iósa, agus léna
bhráithreachuibh.
Agus annsna laithibhsin ar néirghe do Fpeadar a lár na ndisgiobal
adubhairt se, (ar mbeith don uimhir nanmann dobhí ar an láthair sin a
dtimcheall chéd agus fiche)
A dháoine agus a bhráithreacha, dob éigin an sgrioptúrso a choimhliónadh,
noch ar ar labhair an spiorad náomh roimhe so tré bhéul Dabhí, a dtimcheall
Iudáis, noch dhobhí na éolach ag an muintir do chuir lámha a nIósa:
Oír dobhí sé arna chomháireamh inar measgne, agus fuáir sé cuid don
minisdralachdso.
Uime sin do sholáthair an fearso fearann lé lúaigheachd egcora: agus
arna thilgean féin siós do a ndiáigh a chinn, do bhris sé ann a lár, agus do
sginneadar a inne uile amach.
Agus fuaradar aitreabhuigh Iarusalém uile aithne air so, a gcruth go
ngoirthear don fhearannsin an a dteanguidhsion, Aceldáma, adhon fearann
na fola.
Oír atá sgríobhtha a leabhar na salm; bioth a aít chomhnuidhe na
fhasach, agus na haítreabhadh duine ar bioth innte. Agus glacadh neach
eilé a oifig.
Ar an adhbharsin is éigean duine don mhuinntirsi dobhí már áon rinne
ar feadh na haimsire uile ana dtaínig an tighearna asdeach agus
amach inar measg.
(Ag tosughadh ó bhaisdeadh Eóin gu soithe an lá ana rugadh suas uáinn
é,) do bheith arna ordughadh inar bhfhochairne na fhiádhnuisi ar
eiséirgesean.
Agus do orduigheadar diás, Ióseph dhá ngoirthí Barrabas, noch
ohar chomhainm Iustus, agus Matthías,
Agus ag dénamh urnuighthe dhóibh adubhradar; as tusa a thighearna,
aithnidheas croidhthe na nuile dháoine, foillsigh ciá don díasa dho thogh
tú:
Do ghlacadh ionuid na minisdrálachda so agus na heabsdaltachda, ó a
ndeachuidh Iúdas ar seachrán, dochum dhula dhó ina ionadh féin.
Annsin do theilgeadhar a gcrannchar, agus do thuit an crannchar ar
Mhatthías, agus do toghadh é gu háontadhach a bhfhochair anéineasbal
dég.
Agus an tan thaínig lá na Cingcíse dobhádar uile dháontoil ar
áonbhall.
Agus thaínig torann ó neamh gu hobann, mar dothiocfadh séideadh do
ghaoíth roaintréin, agus do líon si an teach uile mar a rabhadarsan na
suidhe.
Agus do foillsigheadh dhóibh teangtha sgoiltidhghe mar theine, noch do
shuidh air gach áon dióbh.
Agus dobhádar uile arna liónadh don spioraid náomh, agus do thosuigheadar
labhairt lé teangthuibh eile, do réir mar thug an spiorad dóibh labhairt.
Agus dobhádar na gcomhnuidh a nIarusalém Iúduidhe, dáoine
diágha dá gach uile cheinél dá bhfhuil fá neamh.
Agus ar ndul don tásgso amach, do chruinnigh an coimhthionol a gceann
a chéile, agus dobhádar buáidheartha, do bhrígh gu gcualuidh gach áon aca
iadsan ag labhairt ann a dteanguidh féin.
Agus do ghabh adhuathmhuireachd, agus iongantas iád uile, dhá rádh ré
céile, féuch, an é nach Galileánuigh an mhuinntear iule noch labhras?
Agus cionnas dochluin sinne gach duine aguinne iád ag labhairt
na theanguidh féin ina rugadh sinn?
Parti, agus Médi, agus Elamíti, agus na dáoine aítigheas a
Mesopotámia, agus a nÍudéa, agus a gCappadócia, a bPontus,
agus annsan Ásia.
A bhFrígia, agus a bPamphília, annsan Égipt, agus a ranntuibh
Líbia noch atá timcheall Chiréne, agus coigcrióchtha na Rómha, agus
Iúduidhe, agus Proseliti,
Luchd Chréta agus Arábia, dochluinmíd iád ag labhairt ann ar
dtengthuibh féin oibreacha iongantacha Dé.
Agus do ghabh adhuáthmhuireachd agus amharas iád uile, ag rádh, an fear ré
a chéile; créd is ciáll dó so?
Agus adubhradar dáoine eile ag fonomhad, atáid an muinntearsa lán
dfhión mhilis.
Achd ar seasamh do Fpheadar a bhfhochair an aóin easbuil dég, do
ardaigh sé a ghuth, agus do labhair sé ríu, ag rádha a fpobal Iúdaidhe,
agus a luchd áitighthe Iarusalém uile, bíoth a dheimhin so agaibh, agus
éisdigh rém bhríathruibh.
Oír ní fhuilid na dáoinesi mar mhestaóise ar meisge, an tan nach fuil
sé achd an treas uair don ló:
Achd asé so an ní adubhradh trésan bhfáidh Ióel,
Agus biáidh ann sna laithibh déigheancha (adeir Diá,) dóirtfidh mé
dom spiorad féin air gach uile fheóil: agus doghéunuid bhar gclann
mhac, inghean fáidheadoíreachd, agus dochífid bhur nógánaigh taibhrighthe,
agus bhur seandáoine aislingthe.
Agus fós dóirtfidh mé dom spioruid féin ar mo shearbhfhoghantuidhib
fear agus ban annsna laithibhsin, agus dodhéanuid faídheadoireachd.
Agus foillséochuidh mé iongantuis ar neamh thuas, agus comharthadha
an an dtalamh thiós, fuil, agus teine, agus gal deathuighe.
Iomptheóchar an ghrían a ndorchadas, agus an ghealach a bhfhuil, ní
bhus táosga ina thiocfás an lá mór deallruightheach sin an tighearna.
Agus tiocfuidh dochum críche, gidhbé ghuidhfeas ainm an tigherna,
slaineochthair é.
Eisdigh na bríathrasa a chlann Israél; Iósa Nasárrgha, duine
dearbhtha ó Dhía eadruibhsi maille lé cumhachduibh agus lé miórbhailibh,
agus le comharthadhuibh noch dorinne Diá maille risean in bhar measgsa, fá
mar is aithnid dháoibh féin,
Ar an bhfhearso adeirim rugabhair lé lámhuibh dháoine gcoirbthe,
agus arna chésadh do mharbhabhair, arna thabhairt dháoibh do chomhairle
dhiongmhálta agus do reimhfhéchuin Dé.
Noch do thóguibh Diá suás ar sgáoileadh dhoilghis an bhaís, ar an adhbhar
narbhéídir don bhás a chungmháil.
Oír adeir Dáibhi na thimcheallsan, dochunnaic mé an tighearna
am fhíadhnuisi do ghnáth: oír atá sé ar mo laímh dheis, dochum nach
corróchthaoi mé.
Ar a shon so dobhí mo croidhe gu subhach, agus dorinne mo theanga
luáthghair: agus na cheann sin suáimhneóchuidh mfeóil a ndóchas:
Ar an adhbhar nach fuigfe tú mhanam san uáigh, agus ní fhuileónga
tú do dhuine naomhtha féin dhfaicsin truáillidhthe.
Do fhoillsigh tú dhamhsa slighthe na beathadh, liónfuidh tú mé dho
gháirdechus léd ghnúis féin.
A fhiora agus a bhráithreacha, is ceaduidhtheach damhsa labhairt gu dána
ribh a dtimcheall an Phatriárca Dábhí, go bhfhuil sé ar bhfhaghbháil
bháis, agus arna adhlacadh, agus atá a thumba eadruinne gus an lá aniú.
Ar an adhbharsin ar mbeith na fháidh dhó, agus ar mbeith a
fheasa aige go dtug Diá moíd maille lé mionnuibh dhó, gu dtoígebhadh sé
Críosd suás do shíol a leasruighsion do réir na féola, agus gu
suidhéochadh sé ana chatháoirsean é:
Arna fhaicsin dhó roimhe, do labhair sé a dtimcheall eiséirghe
Chríosd, nách fuigfithí a anam san uáigh, agus nách faicfeadh a cholann
truáilleadh.
Do thógaibh Diá an tIosaso suás noch aga bhfhuilimidne uile nar
bhfhiádhnuisibh do.
Ar an adhbharsin arna bhreith suás lé laímh dheis Dé, agus ar bhfhadhail
an spiorada náoimh do réir gheallamhna an athar, do dhóirt sé amach an nísi
dochíthísi anois, agus dochluintí.
Oír ní dheachuidh Daví gu neamh suás: gidheadh adeir sé; adubhairt an
tighearna rém thighearnasa, suidh ar mo láimh dheis,
Nó gu gcuire mé do námhaid na sdól fád chosuibh.
Uime sin bith a fhios go dearbhtha ag teagh Iosraél uile, go ndearnuidh
Diá tighearna agus Críosd don Iosasa do chrochabhairsi.
Agus arna chloinsin so dhóibh, do goineadh ana gcroidhe iád, agus
adubhradar ré Peadar agus ris an gcuid eile do na heasbaluibh; a fhiora,
agus a bhráithreacha, créud do dhéunam?
Agus do fhreagair Peadar dóibh, dénuidh aithrighe, agus baisdear gach
áonduine agaibh anainm Iósa Críosd, dochum maitheamhnuis na bpeacadh,
agus gébhthaoi chugaibh tiodhlacadh a spioruid náoimh.
Oír is dáoibhsi dorinneadh an gealladh, agus dá bhar gcloinn, agus
dá gach nduine dá bhfuil a bhfad úaibh adhón giodhbé ar bioth dáoine
ghoirfeas ar dtighearna Dia.
Agus do ghuidh sé, agus do theaguisg sé iád ré morán eile do
bhríathruibh, ag rádha, coimhéduidh sibh féin ón drochgheinealachsa.
Annsin na dáoine do ghabh chuca a bhriáthra go toileamhail, do baisdeadh
iád. Agas do cuireadh leis an eagluis an lá soin a dtimcheall thrí mhíle
anam.
Agus do chomhnuideadar a dteagasg na neasbal, agus ina gcomhluádar a
mbriseadh aráin, agus anurnuidhthibh.
Agus do ghabh eagla gach uile anam: agus dorinneadh mórán do
mhíorbhuilibh agus do chomharthuibh leis na heasbaluibh.
Agus na huile dháoine do chreid dobhádar a bhfochair a chéile, agus
dobhádar na huile neithe coitcheann aca:
Agus do reacadar a bhfhineachas agus a máoin, agus do roinneadar íad ar
gach áon fá leith do réir a riáchdanuis.
Agus ag anmhuin gach láoi maille ré héntoil ann sa teampoll, agus ag
briseadh araín ó thigh go tigh, do chaithdís biádh maille lé gairdeachas,
agus lé neamhúirchoid chroidhe:
Ag moladh Dé, agus ág fagháil cheána ón fpobal uile: agus do chuir an
tighearna leis aneagluis gach láoi, an dream do slainéochtháoi.
Agus dochúaidh Peadar agus Eóin an áoineachd suás don teampoll,
anám urrnuighthe, a dtimcheall a náomhadh huáir.
Agus do hiomchradh duine dháirighe dobhí na mhartíneach ó
bhruinn a mharthar: noch dho chuirdís gach láoi ag dorus an teampuil, ré a
raítear an dorus sglamhgha, dochum déirce dhiárruidh ar a ndruing
dothéigheadh asdeach dhon teampoll.
An tan dochunnaic an fear so Peadar agus Eóin ar tí dul asdteach
dhon teampoll, do iárr sé déirc dathchuinge órrtha.
Agus ar bhféuchain gu géur do Pheadar air maille lé hEóin, adubhairt
sé; féuch oruinne.
Agus tug seision aire dhóibh, a ndóchus neithe éigin dhfághail úatha.
Achd adubhairt Peadar; ní fhuil airgead na ór agamsa: achd an ní
atá agum dobheirim dhuitse hé: an ainm Iósa Críosd Nasárrgha,
éiridh, agus siubhail.
Agus ar mbreith air a láimh dheis dó, do thóguibh sé suás hé: Agus ar an
mball do neartuigheadh mugharlaín agus bonnaidheach a chos.
Agus do léim sé suás, do sheas, agus do shiubhail sé; agus dochuáidh
sé riú asdteach don teampoll, ag siubhal, agus ag léimnidh, agus ag moladh
Dé.
Agus dochunnaic an pobal uile hé, ag siubhal, agus ag moladh Dé.
Agus do aithneadar hé, gurab é dobhíodh ag iárruidh dérca na
shuidhe ag geata sgiámhgha an teampuill: agus do liónadh iád do
chriothnughadh, agus daghuáthmhaireachd, fá a ní sin thárla dhó.
Agus an feadh dho chunnaimh an mairtíneach úd dobhí arna slánughadh,
Peadar agus Eóin do rioth an pogal uile chuca ag iongantus, don phóirse dá
ngoirthear póirse Sholaimh.
Agus arna fhaicsin sin do Pheadar do fhreagair sé an pobal, ag
rádha a fheara Israél, créd fá bhfuil iongnadh aguibh annso? nó créd fá
bhfuiltí ag siórfhéchuin oruinne, fá mar dhothiocfadh dhínn dár
gcumhachdaibh pféin nó dhár ndiághachd, a thabhairt fá deara dhon tíre
siubhal.
Dia Abrahám, agus Isáac, agus Iacob, Diá ar naithreachne, do
ghlóiriughadh sé a mhac féin Iósa, noch do bhraitheabhairsé, agus do
shénneabhair a bhfiádhnuise Philát, an tan rug sé do bhreith a léigean
sgáoil.
Achd do shéuneabhairse an neach náomhtha fírénda, agus do iárrabhair
dathchuinghe a neach dúnmharthach do thiodhlacadh dhíbh:
Achd do mharbhabhairse úghdar na beatha, noch do dhúisigh Diá ó
mharbhaibh, agá bhfuilmidne nar bhfiádhnuisibh.
Agus tré chreideamh a anmasan, do neartaidh a ainmsean an tíre dochíthí
agus aitheantáoi: agus an creideamh atá dhá tháobhsan, tug sé dhó so an
tiomlánadhsa ion bhur bhfiádhnuisibhse uile.
Agus anois, a dhearbhraithreacha, atá a fhios agum gurob tré ainbhfios
dorinneabhair na neithe so, fá mar dorinneadar bhur nuáchdaraín mar
an gcédna.
Achd is mar so do choimhlíon Diá na neithe do fhoillsigh sé tré
bhéul a fhaídheadh uile, go bhfuileóngadh a Chríosd an phaís.
Ar anadhbhar sin déuna aithrighe, agus fillidh, dochum gu
sgriosfuidhe bhur bpeacaidh, an uáir thiocfus aimear an fhuáraidh ó
fhiádhnuise an tighearna,
Agus chuirfeas sé chugaibh Iósa Críosd noch dho seanmóruigheadh
dhíbh roimhe.
Agár ob éigin do neamh a ghabháil, gu teachd daimsearachaibh
aiseagtha na nuile nitheann, noch dho labhair Diá tré bhéul a uile
fháidheadh náomhtha ó thús an domhain.
Oír adubhairt Máoise ris na haithreachuibh; toigéubhaidh bhur
dtighearna Diá faídh suás díbh, dá bhur ndearbhraithreachaibh féin, mar
mheisi: éisdfidh sibh ris na huile neithibh laibheórus sé ribh.
Agus tiocfuidh chum críche giodhbé neach nách éisdfidh ris an bhfáidhsin,
gu sgriosfuighthear hé as an bpobal.
Agus do fhoillsigheadar na huile fháidhe mar an gcéudna, ó Shamuél,
agus ón druing dho lean hé ó shoin, an mhéid dho labhair dhióbh, na laithe
so.
As sibhsi clann na bhfáidheadh, agus an chonnartha dorinne Día ré ar
naithreachaibh, ag rádh ré hAbrahám; agus ann do shiólsa bheanneóchthar
cineadhaidh na talmhan uile.
As chuguibhse ar tús do chuir Diá a mhac féin Iósa, arna dhusachd ó
mharbhuibh, dá bhur mbeannughadh, agus do fhilleadh gach áoin aguibh ó bhur
nolcaibh.
Agus an feadh dobhádar ag labhairt ris an bpobal, tanagadar na
sagairt, agus uachdarán an tempoill, agus na Saducíni ortha:
Arna ghahbáil chuca gu díbhfhirgeach, iádsan do bheith ag teagasg an
phobail, agus ag seanmórughadh anainm Iosa, a neiséirghe ó mharbhuibh.
Agus do chuireadar lámha ionnta, agus do chuireadar a ngreamughadh iád,
gu dtáinic arna mhárach, oír dobhí sé fá anamsin déigheanach.
Giodheadh fós do chuireadar mórán noch dhochuáluidh an bhríathar: agus
dobhí an uimhir dháoine a dtimcheall chúig míle.
Agus tárrla arna mhárach, gur chruinnidheadar a nuachdaráin, agus a
sinnsir, agus a sgríobuidhe a bhfochair a chéile a NIarusalém:
Agus Annas an tárdshagurt, agus Caiaphas, agus Eóin, agus
Ailixándar, agus an mhéid dobhíodh chinéul na nárdshagurt.
Agus an tan do chuireadar ina meadhón íad, do fhiáfruigheadar; créud hé an
túghdarrás, nó an tainm as a ndearnabhair a ní so.
An sin ar mbeith dho Pheadar an tan sin árna liónadh dhon spiorad náomh,
adubhairt sé riú, a luchd riághalta phobuil, agus a shinnseara
Israél,
O atámuidne aniugh ar nar dtabhairt chum ceasda, a dtimcheall na
maitheasa dorinneamar dhon duine égruáidh cionnus do slánuigheadh é;
Bíodh a fhios aguibh uile, agus ag pobal Israél uile, gurob tré ainm
Iósa Críosd Nasárrdha, noch dho chrochabhairse, noch dho dhúisigh Diá
ó mharbhuibh, gurob tríd sin adeirim sheasus an ferso slán ion bhur
bhfiadhnuisesi.
Así so an chloch úd dobhí fá neimhchion aguibhse, a sháora; dá
ndearnadh cloch chinn na huilleann:
Agus ní fhuil slánughadh a neach ar bioth eile. Oír ní fhuil ainm ar
bioth eile fá neamh arna thabhairt do na dáoinibh, lénab éidir sinne do
shlánughadh.
Agus an tan tugadar dhá naire dánachd Pheadair agus Eóin, agus gur
thuigeadar a mbeith na ndáoinibh gan fhoghluim, gan éolus, do ghabh
iongantus iád, agus do aithneadar gu rabhadar a bhfochair Iósa.
Agus ar bhfaicsin anfhir dobhí arna shlánughadh, na sheasamh
na bhfochair, ní raibhe ní ar bioth aca ré rádh ina nadhuidh
Achd arna fhógra dhóibh dul amach as an gcomhairle, do iomraidheadar
eatorra féin,
Agá rádh, créud do dhéunm ris an muintirse? oír gu deimhin atá
comhargha foillsightheach aca arna dhénamh, agus is ní follus a gach áon
aítigheas a nIárusalem hé, agus ní féidir linne a shéna:
Achd deagla leathnuighthe dhóní bhús faide ameasg an phobail,
toirmisgeam iád go bagrach fá labhairt feasda ó so amach, ré neach ar
bioth sanainmse.
Agus arna ngaírm dhóibh, do aithneadar dhióbh, gan labhairt a gcás ar
bioth, agus gan teagusg do dhéunamh anainm Iósa.