Leabhar geinealuigh Iósa Criosd mhic Daibhí, mhic Abraham.

Do ghein Abraham Isaac. Agus do ghein Isaac Iacob. Agus do
ghein Iacob Iudas agus a dhearbhráithreacha.

Agus do ghein Iudas Phares agus Sarah ó Thamar. Agus do
ghein Phares Esrom. Agus do ghein Esrom Aram.

Agus do ghein Aram Aminadab. Agus do ghein Aminadab Naasson.
Agus do ghein Naasson Salmon.

Agus do ghein Salmon Boos ó Rachab. Agus do ghein Boos Obed
ó Ruth. Agus do ghein Obed Iesse.

Agus do ghein Iesse Dáví an Rí. Agus do ghein Dáví an Rí
Solomon ón mnaoi dobhí ag Urias.

Agus do ghein Solomon Roboam. Agus do ghein Roboam Abia. Agus
do ghein Abia Asa.

Agus do ghein Asa Iosaphat. Agus do ghein Iosaphat Ioram. Agus do
ghein Ioram Osias.

Agus do ghein Osias Ioatham. Agus do ghein Ioatham Achas. Agus
do ghein Achas Esekias.

Agus do ghein Esekias Manasses. Agus do ghein Manasses Amon.
Agus do ghein Amon Iosias.

Agus do ghein Iosias Iechonias agus a dhearbhráithreacha ag bruid
na Babilone.

Agus tar éis bhruide na Babilone do ghein Iechónias Salathiel,
do ghein Salathiel Sorobabel.

Agus do ghein Sorobabel Abiud. Agus do ghein Abiud Eliakim.
Agus do ghein Eliakim Azor.

Agus do ghein Azor Sadoc. Agus do ghein Sadoc Achím. Agus do
ghein Achím Eliud.

Agus do ghein Eliud Eleazar. Agus do ghein Eleazar Matthan. Agus
do ghein Matthan Iacob.

Agus do ghein Iacob Ioseph fear Mhuire as ar geineadh Íosa, dá
ngoirthear Críosd.

Uime sin anuile gheinealach ó Abraham gu Dáuí is ceithre
geinealuigh dhég íad: agus ó Dhauí go bruid na Babilone ceithre
gluíne dég: agus ó bhruid na Babilone gu Críosd, ceithre glúine dég.

Agus is mar so dobhí geineamhuin Iósa Críosd, óir tar éis
daingin do thabhairt eidir a mháthair Muire agus Ioseph, níis taosga na
thángadur a ngar a cheíle frioth torrach í ón Spioruid Naomh.

Ach dar mbeith do Ioseph a fear na dhuine chomhthrum, agus nar
aíll leis isimpláir do dhenamh dhi, do budh mian ris a cur uadha gós
íseall.

Agus ag smuaintiughadh na neithise dhó, féch do fhoillsigh aingeal an
Tighearna é féin dó anaislinn, ag rádha, a Ioseph mhic Dábhí ná
bíoth egla ort do bhen féin Muire do ghabhail chughad, óir an ní atá
arna gheineamhuin innte, is ón Spiorad Naomh é.

Agus béruidh sí mac, agus dobheruidh tú Íosa dainm air, óir
slanochadh se a fpubal féin óna bpecuighibh.

Agus dorinnedh so uile dochum gu gcoimhlíonfuighthe an ní adubhairt
an Tigherna thríd an bfáidh, ag rádha,

Tabhair dodhaire, bíaidh maiden torrach agus béruidh sí mac,
agus dobhéruidh tú Emmanúel dainm air (Is ionann sin ré rádha, arna
mhiniughadh, Dia maille rinn.)

Agus ar musgladh do Ioseph as a chodladh, dorinne sé mar do aithin
aingeal an Tigherna dhe, agus do ghabh sé chuige a bhen.

Agus níor aithin sé í nó gu rug sí a céudmhac agus tug sé Iósa
dainm air.

<L Mt2.>

Agus an tan dorugadh Iósa a mBethleem atá a nIúdea a
laithibh Iorúaith an rí, féuch tangadar Draoithe ónaird thoir go
Hiarusalem.

Ag rádha, ga háit ina bfuil an Rí úd na nIúduigheadh atá arna
bhreith? óir dochunncamairne a réalta ann sanaird tshoir, agus tangamar
dá onórughadh.

Achd an tráth dochúaláidh an rí Iorúaith sin, dobhí sé arna
bhúaidhredh, agus Iárusaleim uile maille ris.

Agus ar gcruinniughadh úachdarán na sagart uile dho, agus
scríobuidhegh an fphubail, do fhíafruigh sé dhíobh, cía anáit anna
mbérthaoi Críosd.

Agus adubhradarsan ris a mBeithleem atá a Niudea, óir is
mar so atá sé arna sgríobhadh ag an bfáigh:

Agus tusa a Bheithleem talamh Iúda, ní tú is lugha eidir
dhiúicidhibh Iúda: óir is asad tiocfas an diuíce bhethóchas mo
fpubal Israel.

Agus annsin do ghoir Iorúaith na dráoithe gós íseal chuige, agus do
fhíafruigh sé dhíobh gu roighér cia anaimsear ionar foillsigheadh an
réllta dhóibh.

Agus aga gcur don Bheithleem dhó, adubhairt sé, imdhigh agus iárruigh
an naoidhe gu dithcheallach agus tar éis a fhadhála dhaoíbh, innisigh
dhamhsa é, dochum go rachainnsi féin agus go dtiobhruinn onóir dhó.

Agus ar gcluinsin an ríogh dhóibh, do imthighedar: agus féch, an rélta
dochunncadar ann sanaird tshoir, dochuáidh sé rompa nó gu dtainic sé agus
gur chomhnuigh sé ós cionn anionuid ann a raibhe an náoidenán.

Agus ar bfhaicsin an rélta dhóibh, do ghabh gairdechus romhór iád.

Agus ar ndul asdech don tigh dhóibh fúaradar an naoidhe a bfochair a
mhathar Muire: agus arna leigean air a ngluinibh dhóibh, do onóruighedar
é, agus ar nosgladh a gcisdegh dhóibh tugadar tioghluicthe dhó iodhon ór,
agus túis, agus mirr.

Agus ar bhfadhail teguisg ó Dhía anaisling dhóibh gan filledh
dochum Iorúaith, do iompuidhedar a slighe eile da dtír féin.

Agus ar nimthechd air a nais dóibh, féach do toibhreadh aingeal an
Tighearna a mbrionglóid do Ioséph, ag rádha, eirigh agus gabh
an náoidhenán agus a mháthair chugad, agus teith donÉigipt: agus bí
annsin nó gu labhruidh mheise riot óir iárrfuidh Iorúaith an náoidhe
dochum a mhillte.

Agus ar néirghe dhósan do ghabh sé an náoidhe chuige agus a
mháthair ann sanoidhche, agus do imthigh sé donÉigipt.

Agus dobhí se annsin gu bás Ioruaith: dochum go gcoimhlíonfuighthi
an ní adubhairt an Tigherna leis an bhfáigh, adeir, do ghoir mé ma
mhac féin as anÉigipt.

Annsin, an tan dochunnaic Ioruaith gu ndernadar na dráoithe
fonómhad fáoi, do las sé lé feirg: agus ar gcur luchda dichennta úadha,
do mharbh sé a raibhe do léanbaibh fer a mBethleem agus ann a tórannaibh
uile ó aois a dhá mblíadhan nó fáoi, do réir na haimsire do fhoghluim sé go
dithcheallach ó na dráoithibh.

Is annsin do coimhliónadh an ní adubhairt Ieremias an fáigh, adeir,

Dochlos guth a Ráma, cáoi, agus gul, agus uállfurtach romhór,
Rachel ag caoínedh a cloinne, agus níorbháil lé sólás do léigean
chuice, tré nach rabhadar na mbeathaidh.

Agus an tan fúair Iorúaith bás, féuch do toibhridheadh aingeall an
Tigherna a mbrínglóid do Ioséph ann sanÉigipt,

Ag rádha, eirigh, gabh chugad an lenabh agus a mhathair, agus imthigh
gu talamh Iósraél, óir fúaradar an dream dobhí ag iáiruidh anma an
leinibh, bás.

Agus do éirigh seisen, agus do ghabh sé an lenabh agus a mháthair
chuige agus táinic sé gu talamh Iosrael.

Agus an tan dochúaluidh sé Archelaus do bheith na rí a nIúdea
anionadh Iorúaith a athar, dobhí egla air dhul innte: achd
chena ar bfagháil teguisg ó Dhía dhó a mbrionglóid dó iompuidh sé gu
críochaibh na Galile.

Agus an tan táinic sé annsin, do chomhnuigh sé sa gcathair dá
ngoirther Nasaréth, dochum go gcomhlíonfuidhthe an ní adubhradh ris na
Fáighibh, iodhon go ngoirfidhthe Nasardha dhe.

Agus ann sna laithibh sin dobhí Eóin baisde a denamh sennmóra air
fásach Iúdea,

Agus ag rádha: dénuidh aithrighe, oir do dhruid ríoghachd Dé ribh.

Óir as é so an té úd air ar labhair Isaias fháigh, ag rádha, guth an
té eimhgheas air an bfásach, ullmhuighidh slighe an tigherna, dénuidh a
chasain díreach.

Agus así culuigh dobhíodh uime an Eoin sin édach do rúaidhnech
chámhall, agus crios lethair a dtimchell a lesruigh, agus asé do budh
bíadh dhó, locuste agus mil fhiáín.

Dochúaidh Iarusaléim amach chuige an tansoin, agus Iúdea uile, agus
luchd na talmhan atá a dtimchell Iordán uile.

Agus do ghabhadar baisdegh uadha ann Iordán ag admháil a bpecuighedh.

Agus an tan dochunnaic sé mórán do na Phairisínechaibh agus do na
Sadúichechaibh ag techd dochum a bhaisdigh féin, adubhairt sé ríu, a
shíol na naithrech neimhe cía do fhoillsigh dháoibh teithemh ón fheirg
atá ag techd?

Ar anadhbharsoin tabhruigh toradh bhus iomchubhuigh donaithrighe
uaibh.

Agus na smúainidh a rádha ionnaibh féin, atá Abraham na athair
aguinn: óir adeirim ribh, gurab éidir lé Dia clann do dhénamh
dAbrahám do na clochuibhsi.

Agus anois atá an túagh arna cur dochum fréimhe na gcrann: air
anadhbharsoin giodhbé crann nach iomchrann toradh maith, gerrthar é,
agus teilgther ann sa teinidh é.

Gu deimhin baisdimsi sibh lé huisge dochum aithrighe: achd chena
an té thig am dheghuidh is láidire é iona mhé, agus ní fiú mheisi a bhróga
diomchur: baisdfidh seisean leis an Spioraid Náomh agus lé teinigh sibh:

Agá bfuil a chríathar ann a láimh, agus glanfuidh sé urlár a
bhúailte: agus cruinneochaidh sé a chruithnechd anáit thaisgeadha, agus
loisgfidh sé an cháith lé teinigh nach eidir do mhuchadh.

Táinic Iósa an tansoin ón nGailile gu Iordán dochum Eóin, dochum
gu mbaisdfedh sé é.

Achd chena do thoirmeisg Eóin go gér é, ag rádha, atá a ríachdanus
oramsa thusa dom bhaisdeadh, agus an bfuil tusa ag techd chugamsa?

Agus do fhregair Íosa é, agus adubhairt sé ris, léig dhó anois:
óir is mar so is iomchubhaigh dhúinn gach uile chert do choimhlíonadh: do
fhuluing sé dhó an tansoin.

Agus ar mbeith arna bhaisdegh dIósa, dochuaidh sé air ball
súas as anuisge: Agus féch do hosgladh nemh dhó, agus dochunnaic
Eóin spioruid Día ag tuirrling a gcosamhlachd choluim, agus ag
teachd airsion.

Agus féch guth ó nemh, ag rádha, ag so an mac grádhach úd agamsa,
dá bfuil mo mhórthoil.

Andsin do threoruigh an spioruid Iósa dochum an fhásaigh, dochum gu
gcuirfedh an Díabhal cathughadh air.

Agus an tan do throisg sé dá fhiched lá agus dá fhiched oidhche, (do
ghabh) ocras é na dhíaigh sin.

Agus a teachd donabhírseoir chuige, adubhairt sé, más tusa mac
Dé, aithin do na clochuibhsi bheith na narán.

Achd do fhregair seisen, agus adubhairt sé, atá sé arna sgríobhadh,
ní lé harán amháin mhairfeas an duine, achd lé gach uile bhreithir dá dtig
a béul Dia.

Rug an Díabhal leis é an tansoin, don chathruigh náomhtha, agus do
chuir sé air bheinn an teampuill hé.

Agus adubhairt sé ris, más tú mac Dé teilg thú féin siós: óir atá
sé sgriobhtha, gu ttiobhruigh sé aithne dá ainglibh ad thimchell agus
toigebhuidh siad thú ann a lámhaibh dochum nach búailfithe do chos fá
chloich.

Adubhairt Iósa ris, atá arna sgríobhadh mar an gcéna, ní chuirfidh
tú buaidhredh ar an tigherna do Dhía féin.

Rug an Díabhal arís hé dochum sleibhe roaird, agus do fhoillsigh sé
dhó ríoghachda an domhain uile agus a nglóir.

Agus adubhairt sé ris, dobhéruidh mise iád so uile dhuit, má
shléchdann tú dhamh dom onórughadh.

Adubhairt Iósa ris an tansoin, imigh romhad a chathuightheóir: óir
atá sgríobhtha, onorfuidh tú an tighearna do Dhiá féin, agus is dó na
aonar dodhéna tú seirbhís.

Do fhágaibh an díabhal é an tansoin: agus féch, tangadar na
haingill agus dorinneadar friothólamh dhó.

Agus an tan dochúaluidh Iósa gur cuiredh Eoin a láimh do
imdhigh sé don Ghalile.

Agus ar bhfágbháil Nasarét, tainic sé do dhénamh comhnuighe go
Capeirnaum, dobhí cois na fairge a leithimeall Sabulón agus
Neiptailim.

Dochum go gcoimhlíonfuidhthe an ní adubhairt Esaias fáigh, neoch
adeir,

Talamh Sabulón, agus talamh Neptalim, agus a dtimchell shlighedh
na fairge, ar an dtáobh thall do Iórdan, Galile na gcinedhach:

An pubal dobhí na shuidhe a ndorchadas, dochunnaic sé soillsi mhór,
agus atá solus ar néirghe dochum na ndáoine atá na gcomhnuidhe a gcrích
agus a sgáile an bháis.

Uáidh sin amach do thionnsgain Iósa seanmóir do dhénamh, ag rádh,
dénuidh aithrighe, oír do dhruid an ríoghachd neamhdha ribh.

Agus ag siobhal dÍosa ré taobh fhairge na Gailile, dochunnaic sé
días derbhráthar, Símon dá ngoirthear Peadar, agus Andriú a
dhearbhráthair, ag teilgen lín ann sa bfairge (óir dob íasgairighe iád.)

Agus adeir sé ríu, leanaigh mheisi, agus dodhéna mé iasgairighe air
dháoinibh dhíbh.

Agus ar bfágbháil a lióntadh air ball dóibh do leanadar eisean.

Agus ar nimtheachd as sin dó, dochunnaic sé dias eile derbhráthar
Séumas mhac Sébede, agus Eoin a dherbhráthair, a mbád a bfochair
Shebede a nathar, ag córughadh a líontadh: agus do ghoir sé iad.

Agus ar bfágbháil an bháid agus a nathar féin dhóibhsen, do
leanadar é.

Agus do ghabh Iósa a dtimcheall na Galile uile ag tegasg ann a
sionagóguibh agus ag seanmóir shoisgéil
na ríoghachda, agus ag slánachadh gach tinnis agus gach égcruais a mesg
an fpubail.

Agus dochúaidh a chlú fá Shiria uile: agus tugadar chuige gach
áon dá raibhe easlán le galruighthibh éugsamhla, agus arna gcuibhreabhadh lé
heasláintibh, agus aga mbidís deamhain ionnta, agus dobhíodh tinn lé goin an
ré, agus luchd pailirise, agus do shlánuigh sé iad.

Agus do lean cuideachda mhór é, ón Ghailile, agus ó Dhecapoli,
agus ó Iarusalém, agus ó Iudéa, agus ó na críochaibh atá don taobh
thall do Iórdán.

Agus an tan dochunnaic Iósa an slúagh, dochuaidh sé suás ar
shlíabh: agus ar suighe dho, tangadar a dhisgiobuil chuige.

Agus ar nosgladh a bhéil do, do theagaisg sé iád, ag rádha:

Is beannuighthe na boichd a sbioruid, óír is léo ríoghachd
fhlaitheamhnuis.

Is beannuighthe na daóine doní dobrón: óir doghébhaid siád sólás.

Is beannuighthe na daóine míne: óir bíaidh selbh na
talmhan aca do dhlighedh oighrechda.

Is bennuighthe an dream air a bfuil ocras agus tart na córa: óir
saishéochthar iad.

Is bennuighthe na daóine trocaireacha: óir doghébhaid siád trócaire.

Is beannuighthe na daóine atá glan na gcroidhe: óir dochífid siád
Día.

Is beannuighthe luchd na síothchána do dhénamh: óir goirfidhther clann
Dé dhíbh.

Is bennuighthe an drem fhuilngeas dochar ar son na córa: óir is
léo ríoghachd fhlaitheamhnuis.

Is bennuighthe bheithí an tan imdhergfuid daóine sibh, agus
dhíbéoruid siád sibh, agus adéuruid gach uile dhrochfhocal ribh gu
bréugach, ar mo shonsa.

Bíoth gairdechas agus luáthgháir oruibh, óir is mór bhur lúaighechd
ar neamh: óir is mar sin do bhuáidhreadar na faídhe thainic romhaibh.

Is sibhsi salann na talmhan: giodh eadh dá mbé an salann gan bhlas,
créud lé a saillfidhthear hé? ni fhuil feidhm air ó sin súas, achd a
theilgen amach, agus a shaltairt fá chosaibh dáoine.

Is sibhsi solus an domhain: ní héidir cathair atá arna suighiughadh
ar shlíabh dfolach.

Agus ni lasaid (dáoine) coinneall dochum go gcuirfeadáois fá bhéul
buiséil í, achd a gcoinnléoir agus doní sí solas dá a mbíonn asdigh.

Gu madh mar sin dhelróchus bhur soillsisi a bhfíadhnuisi na ndáoine,
a gcruth gu bhfaicfid siád bhur ndeghoibrighthe, agus gu dtiobhruid
glóir dá bhar nathair atá ar nemh.

Ná measaidh go dtáinic meisi do sgáoileadh an dlighidh nó na
bhfáighenn: ní dá sgáoileadh thainic mé, achd dá gcoimhlíonadh,

Óir adeirim ribh go fírinnech, nó ghu ndechaidh neamh agus talamh
thort, ní rachaidh én iota ná áon phunc don dligheadh thart, nó go
gcoimhlíontar gach uile ní.

Ar an adhbhar soin giodhbé nech bhrisfes áon aithne do na
haithentaibh roibhega so, agus theagoisgfes na dáoine mar sin,
goirfidhthear dhe an duine is lugha a ríoghachd neimhe: achd giodhbé
neach dodhéna agus theagoisgfeas (iád), goirfidhther duine mór dhe a
ríoghachd neimhe.

Oír adeirim ribh, muna sáruighidh bhur bhfiréntachtsa fíréntachd
na sgríobuighedh agus na bhfairisínech, nach rachtháoi asdech sa
bhflaitheas neamhdha gu brách.

Dochúalabhair gu ndubhradh ris na seinnseraibh, na déuna
dúnmharbhadh, agus giodhbé dodhéna dúnmharbhadh biáigh sé cionntach ó
bhreitheamhnas.

Achd adeirimsi ribh, gach nech doní fearg réna dhearbhráthair gan
adhbhar, budh cionntach don bhreithemhnus é: agus giodhbé neach
adéuruidh réna dherbhráthair Raca, budh cionntach do bhreith na
comhairle é: agus giodhbé adéuruidh a amadáin, budh cionntach é do
theinigh ifeirn.

Uime sin má thugann tú do thabhartus dochum na haltóra, agus gu
gcuimhneochaidh tú annsin gu bhfuil ní ar bioth agad dherbhráthair ad
haghaidh,

Fágaibh do thabhartus annsin a bhfiádhnuisi na haltóra, agus
imthigh, agus ar tús réidhigh réd dherbhráthair, agus tar éisi sin ar
dteachd duit tabhair uáit do thinnlacadh.

Réidhigh gu lúath rédh esgcaruid, an feadh bhiás tú na
fhochair sa slighe: deagla gu dtiobradh teasgcara don bhreitheamh
thú, agus gu dtiobhradh an breithemh thú don mháor, agus gu dteilgfidhthi
a bpríosún tú.

Adeirim riot gu fírinneach, nach rachaidh tú as sin amach, nó gu
níoca tú an fheoirling dheighenach.

Dochúalabhair gu ndubhradh ris na seinnsearaibh, ní dhéna tú
adhaltrannas.

Achd adeirimsi ribh, giodhbé nech fhéchas air mhnáoi chum a
sanntaighthe, go ndernuidh sé adhaltrannas lé cheana ann a chroidhe.

Ar an adhbhar soin más cionntach do shúil deas le hoilbhéim
dfhagháil duit, béan asad hí, agus teilg uait hí: óir is ferr dhuit
aon bhall dod bhallaibh do dhul amugha, ná do chorp uile do theilgean gu
hifearn.

Agus má dobheir do lámh dheas sgannail dhuit, gearr dhiót hí, agus
teilg uáit hí. Óir is ferr dhuit aon bhall dod bhallaibh do dhul amugha,
ná do chorp uile do theilgean gu hifearn.

Agus atá arna rádh, giodhbé léigfeas a bhean fpósda, tabhradh sé
leitir dhealuighthe dhí.

Achd cheana adeirimsi ribh, giodhbé neach léigfeas a bhean fpósda
féin (ach amháin ar son adhaltrannais) gu dtabhrann sé uirrthe adhaltrannas
do dhenamh, agus an té dobhéraidh an bhean soin do léigeadh, doní sé
adhaltrannas.

Mar an gcéna dochúalabhair gu ndubhradh ris na seinnsearaibh, ní
thiobhruidh tú héitheach: achd dobhéra tú don Tigherna na neithe ré a
dtuguis mionna.

Achd adeirimsi ribh, ná tabhruidh mionna ar mhodh ar bioth: ná
tabhruidh neamh, óir as í caithír Dhia hé.

Ná tabhraidh an talamh, óir as é sdól a chos é: ná tabhruidh
Iarusaléim, óir as í cathair an Ríogh mhóir hí.

Ná tabhair do cheann féin mar mhionnaibh: óir ní héidir riot áonruibe
geal ná dubh do dhéunamh.

Achd gu madh hé bhús comhrádh dháoibh, as eadh, as eadh, ní headh,
ní headh: achd gidhbé ni bhías as a gcionn so, is ón olc atá sé.

Dochúalabhair gu ndubhradh, súil ar son tsúl, agus fíacail ar son
fhíacal.

Achd chena adeirimsi ribh, ná cuiridh anadhaigh an uilc: achd
giodhbé neach bhúailfeas tú ár do ghiall deas, iompaigh chuige an iall
oile.

Agus an té lérab aill cúis bhreitheamhnuis do chur ort, agus do chóta
do bhúain díot, leig leis do chlóca fós.

Agus giodhbé bhéras leis ar feadh míle ar éigin tú, imthigh leis ar
feadh dhá mhíle.

Tabhair ní don té iarrfus ort é, agus giodhbé lenab mian
airleagadh dfhagháil uait, ná fill uadha .

Dochualabhair gu ndubhradh, grádhóchuigh tú do chomharsa, agus
biaidh fúath agad dod námhaid.

Achd adeirimsi ribh, bíogh grádh agaibh dá bhur naímhdibh,
beannaighidh na dáoine mhallaigheas sibh, déunaidh maith do na dáoinibh
ar a beag sibh, agus déunaidh urnaighthe ar son na muinntire
bhuaidhreas agus dhíbreas sibh.

Dochum gu mbeith sibh ion bhur gcloinn ag bhur nathair féin atá air
neamh, óir dobheir seisean fá deara gu néirgheann a ghrian féin air na
drochdhaoínibh agus air na deghdhaóinibh, agus doní sé fethruin air
na fírénacaibh agus air na neamhfhíréncuibh.

Óir má bhíonn grádh agaibh don muinntir agá bhfuil grádh dháoibh,
créud é an lúagheachd doghéubhthaói? an é nach dénaid na puibliocáin an
ní céudna.

Agus má chuirthí fáilte roimh bhur nderbhraithrechaibh féin amháin,
créud doníthí do bhárr air chách? an é nach deúnuid na publeacáin féin
mar an gcéudna?

Ar an adhbhar soin bídhidhsi dengmhálta, mar atá bur nathair ata ar
neamh deangmhálta.

Tabhraidh bhur naire nach deúntáoi bhur ndeírc a bhfiadhnuisi dáoine,
dochum gu bhfaicfeadáois sibh: nó ní fhuighthi lúaghuidheachd ó bhur nathair
atá air neamh.

Ar an adhbhar soin an uair doní tú déirc, ná cuir galltrompa dhá
sheinm romhat, mar doní luchd an fhúarchrabhaigh ann sna sínagógaibh agus
annsna sráideannaibh, dochum gu bhfuidhidís glóir ó dhaóinibh: gu
fírinneach adeirimsi ribh, gu bfuil a dtúarasdal aca.

Achd cheana an tan doní tú deírc, ná bíodh a fhios agad láimh chlí
créud doní do lámh dheas.

Dochum go mbíadh do dhéirc a bhfolach: agus dobhéruidh hathair
dochí an uaigneas lúaghuigheachd duit gós aírd.

Agus an tan doní tú urnuidhe na bí mar lucd an fhúarchrábhaigh: óir
is ionmhain léo urnuighthe do dheúnamh annsna sinagógaibh, agus a gcomhrac
na ród na seasamh, dochum go bhfaicfeadáois na dáoine iád: go deimhin a
deirimsi ribh go bhfuil a dtuarusdal aca.

Achd cheana an tan doní tusa urnuighthe, imthigh asdeach ann do sheómra,
agus ar niadhadh do dhoruis duit guidh hathair féin ata a bhfolach:
agus dobhéraidh hathair dochí a bhfolach luághuidheachd gós aird
duit.

Achd cheana ag déunamh urnuidhthe dháoibh ná bithí rochainnteach mar na
cineadhacha, óir saoilid siád gu néisdfidhthear ríu ann aniomad briathar.

Uime sin ná samhlaighthear sibh ríu: óir atá a fhios ag bhur nathair
féin cia híad na neithe atá dhuireasbhaigh oruibh, níis táosga ná
iarfuighthi air iád.

Air an adhbhar soin dénaidhsi bhur nurnuighe mar so. Ar nathairne
atá ar neamh, náomhthar hainm:

Tigeadh do ríoghachd. Deúntar do thoil ar an dtalamh, mar atá ar neamh.

Tabhair dúinn aniu ár narán léthamhail:

Agus maith dhúinn ár bhfíacha, amhail agus mar mhaithmídne dár
bhféitheamhnuibh féin.

Agus ná treóruigh dochum búaidheartha sinn, achd saor sinn ón olc.
Óir is leat féin an ríogháchd, agus an chumhachd, agus an ghlóir gu
siórruighe. Amen.

Óir má mhaiththí a gcionnta do dháoinibh, maithfidh bhur nathair
neamhdha dáoibhsi mar an gcédna.

Achd muna maiththísi a gcoirthe do na dáoinibh, ní mhaithfidh bhur
nathair féin dáoibhsi bhur gcoirthe.

Agus an tan doníthí trosgadh, na bídhidh grúama mar luchd an
fhúarchrábhaidh: óir dorchuidhid siád an aithe dochum gu madh follus
dona dáoinibh iád do throsgadh: adeirimsi ribh go fírinneach, gu bfuil
a dtuarasdal aca.

Achd cheana, an tan dodhéna tusa trosgadh, cuir ola ar do cheann,
agus ionnail haghaidh:

Dochum nach bhudh follas do na dáoinibh go ndenann tú trosgadh, achd
dodh athair atá a bfolach: agus dobhéuraidh hathair dochí a bfolach
(hiaratuis) dhuit gós aírd.

Ná cruinnighidh ionnmhas ar an dtalamh, mar a ttruailleann an léoghan
agus na meirge é, agus mar a ttochlaid agus mar a ngoidid na
biothamhnuigh.

Achd cruinnighidh ionnmhas dháoibh féin air neamh, ós ann nach
truáilleann an míol críon naíd na meirge, agus nach tochlaid agus nach
goidid na gaduidhthe.

Óir giodhbé ball iona bfuil bhur nionnmhas, is annsin bhias bhur
gcroidhe mar an gcédna.

As í an tsúil solas an chuirp: uime sin má bhíonn do shúil glan,
biáidh do chorp uile solus:

Achd dá raibh do shúil gu holc, biáidh do chorp uile dorcha: ar
an adhbhar soin má atá an solus atá ionnad na dhorchadus, créud é méd an
dorchaduis sin?

Ní héidir le neach air bioth seirbhís do dhéunamh do dhá
thigherna, óir biaidh fuath aige do dhuine aca, agus grádh don duine
eile: nó adharfuigh sé do neach aca, agus dobhéraidh sé tarcuisne ar
an dara fer: ní heídir libh seirbhís do dhénamh do Dhía agus do
Mhamon.

Ar an adhbhar soin adeirimsi ribh, ná bidhidh lán do chúram a
ttimcheall bhur mbeatha, créud íosdáoi nó iobhtháoi: ná a dtimcheall bhur
gcuirp, créud chuirfí iomaibh. An é nach mó an tanam ná an biadh, agus
an corp ioná an téudach?

Féchaigh ar éunlaith an aiéir: óir ní chuirid síol, agus ní bhenuid
siad, agus ní chruinnighid siád anna sgiobólaibh; agus fós bethaighidh
bhur nathair nemhdhasa iád: an é nach ferr sibhsi gu mór iona iádsan?

Agus cía agaibh léna iomad cúruim fhédas aon bhannlámh do chur léna
airde féin?

Agus créud fá a bfuiltí rochúramach a ttimcheall bhur gculadh?
foghlomaidh cionnas fhásaid lilighe an mhachuire: ní dhénaid siád saothar,
agus ní shníomhaid siad.

Gidhedh adeirimsi ribh, nach raibhe Solomh féin guna uile ghlóir,
arna eúdughadh mar aón díobh so.

Agus má doní Día luibh an mhachaire atá aniugh ann, agus amárach
arna
theilgein annsan úamhain deúdughadh mar sin an é nach mó na sin sibhsi, a
dhaóine begchreidmhecha?

Uime sin na brisidh bhur gcroidhe ré cúram, a rádha, créd iósam?
nó créd iobham? nó créd chuirfeam iomainn?

(Óir as iád so uile iarruid na cinedhaigh) óir atá a fhios aga bhur
nathair nemhdhasa gu bfuil a ríachdanas so uile oraibh.

Achd íarraigh ar tús flaithes Dé, agus a fhiréntachdsan, agus
teilgfidhther na neithesi uile chugaibh.

Uime sin ná bíoth rochúram oruibh timcheall an laói amáruigh, óir
biaidh a sháith cúruim air an lá a márach timcheall a neithe féin: is leor
don lá a olc féin.

Na beiridh breth, dochum nach bérthaói breth oraibh.

Óir is do reír na breithe bheirthí, bheúrthar breth oruibh: Agus is
leis an mésúr thomhaisti, thoimheósfuidhther dhaoibh arís.

Achd créd fá a bhfaicenn tú an brobh atá a súil do dherbhráthar,
agus nach cuireann tú an umhail an tsail atá ann do shúil féin?

Nó cionnas adeúraidh tú réd dhearbhráthair, fulaing dhamh an brobh
do bhuain ód shúil, agus féuch an tsail ann do shúil féin?

A fhir an fhúarchrábaidh, ben an tsail ar tús as do shúil féin, agus
annsin budh léir dhuit an brobh do bhuáin as súil do dherbhráthar.

Ná tabhraidh an ní naómtha do mhadruighibh, agus ná teilgidh bhur
gclocha úaisle a bhfiadhnuisi na muc air eagla go sailtéoradaóis orrtha léna
gcosuibh, agus ar bfilleadh dhóibh gu dtarróngadaóis sibh féin as a
chéile.

Iarruigh agus dobéurthar dhaóibh: lurgairidh agus doghébhtháoi:
búalidh an dorus agus oisgéoltar dhaoibh.

Oír gach uile neach iárrus, glacuidh sé: agus giodhbé lurgaireas
doghéibh sé, agus is don té bhúaileas an dorus oisgéoltar.

Oír cía an duine agaibhsi, má atá gu níarrfuigh a mhac arán air,
dobhéraidh cloch dhó?

Agus mas iásg iárrfus sé, an aithir neimhe dobheúraidh sé dó?

Ar an adbhar soin ma atá a fhios agaibhsi atá olc créd hé
tioghluicthe maithe do thabhairt dá bhur gcloinn, an é nach mó iona sin
dobhéraidh bhur nathairse atá air neamh, neithe maithe don dreim
iárrus air iád?

Uime sin gach uile ní budh mían libh do dhénamh dhaóibh do dhaóinibh,
deúnaidhsi a leithéide dhoibhsean mar an gcédna: oír as é so an
dligheadh agus na faíghe.

Imthighidh asdeach sa dorús chumhang: óír is fairsing an dorus, agus
is lethan an tslighe thréoraighes dochum damanta, agus is mór théid asdeach
thríthe.

Óir is cumhang an doras, agus is caól an tslighe thréoraighes chum
na bethadh, agus is beg dogheibh éolus uirrthe.

Tuilleadh eile, coimhédaigh sibh féin ar na fáighennaibh fallsa,
thigh chugaibh a gculaidhibh caórach, agus atá leath asdigh na
madruidhibh allta aimeartnacha.

Air a dtórthaibh aitheóntaoi iád. an gcruinnighid daoíne caóra
fínemhna do dhrisech, nó fígighe do na fóthannánaibh?

Is mar sin dobheir gach uile chrann maith tortha maithe úadha,
achd dobheir an drochchrann drochthoirthe uadha.

Ní héidir leis an gcrann maith drochthortha diomchar, ná leis an
gcrann gcríon tortha maithe do thabhairt.

Gach uile chrann nach iomchrann toradh maith, gearthar é, agus
teilgthear annsa teinidh hé.

Ar an adhbhar soin is air a ttorthaibh aitheontaói iád.

Ní hé gach uile neach adeir riomsa, a thighearna, a thighearna,
rachas asdeach sa rioghachd neamhdha, achd an té doní toil mhatharsa
atá air neamh.

As iomdha daóine adeúraidh ríumsa annsa la úd: a thighearna, a
thigherna, an é nach ad hainmsi dorinneamair fáigheadóireachd, agus
ad hainmsi do theilgeamar amach na deamhain, agus dorinneamar iomad
míorbhaileadh?

Achd chena aidmhéochuidh meisi gós aird dhóibh an tan soin, níor
aithnid damh riamh sibh, imthighidh uáim a luchd deúnta na heúgcóra.

Ar an adhbhar soin gach uile neach dochluin na briathrasa agamsa
agus doní íad, saimhléochaidh mé lé duine glic hé, neach dorinne a theagh
air charraig.

Agus do thuirling an fhearthain agus tangadar na tuilte, agus do
shéideadar na gaótha, agus do bhuaileadar ar an tteagh úd, agus níor thúit
sé: óir dobhí a fhuiniméd air charraig.

Agus gach uile neach dhochluin mo bhriathrasa, agus nach
gcoimhlíonann iad, saimhléochthar hé lé duine leamh, neoch do thógaibh a
theagh air ghaineamh.

Agus do thuirling an fhearthain, agus tangadar na tuilte, agus do
shéideadar na gaótha, agus do bhuaileadar air an dteach úd, agus do thuit
sé, agus dobudh mhór a thuitim.

Agus tárrla an tan do chríochnaigh Iósa na bríathrasa, gur ghabh
uathbhás an pubal trína theagasgsan.

Óir do theagaisg sé iád mar neach agá raibhe cumachda, agus ní mar na
sgríobuighe.

Agus tar éis teachd anúas don tsliabh dhó, do lenadar cuidechda mhór hé.

Agus tabhair huídh, tainic lóbhar chuige agus do shléchd sé dhó,
ag rádha, a thighearna, mádh áill leat, is éidir leat mheisi do ghlanadh.

Agus ar síneadh a laímhe do bhean Íosa ris a rádha, is áill: bi glan,
agus ar an mball dobhí a lobhradh arna ghlanadh.

Agus adeir Iósa ris, tabhair dod haire gan a innisin do dhuine ar
bhioth: achd imthigh, foillsigh thú féin don tsagart, agus beir chuige an
tighlacadh do aithin Máoisi, mar fhíadhnuisi dhóibh.

Agus ar ndul dIósa asdeach go Capernáum dochúaidh cintúrion
chuige dá ghuidhe.

Agus ag rádha, a thighearna atá móglach na luighe asdigh a
bpairilis, agus arna phiánadh go roiomarcach.

Agus adeir Iósa ris, a teachd damhsa sláinéochaigh mé hé.

Agus ar bhfreagra don chaptain adubhairt sé, a thighearna ní fíu
mheisi thusa do theachd asdeach fam chleith, achd amháin abair an focál,
agus sláinéochthar móglách.

Óir is duine meisi féin atá fá chumhachdaibh, aga bhfuilid díolmhuinigh
fúm, agus adeirim ris an bhfear so, imthigh, agus imthighidh sé, agus ris
an bhfear oilesi, tar, agus tig sé: agus rém shearbhfhoghantaighe déna
so, agus doní sé hé.

Achd arna chluinsin dIósa do ghabh iongantas hé, agus adubhairt
sé ris an muinntir dobhí na dhiáigh, go fírinneach adeirim ribh, nach
bhfúair mé an oireadsa do chreideamh an Iosráel féin.

Agus adeirim ribh go ttiocfuidh morán ón aird tsoir agus ón aird
tsíar, agus suighfid siad a bhfochair Abraham agus Isaac agus
Iacob annsa rioghachd neamhdha.

Agus gu tteilgfidhthear clann na ríoghachda annsa dorchadas atá léath
amuigh, biáigh gul agus gearradh fíacal annsúd.

Agus adubhairt Iósa ris an gcaptain, imthigh romhat, agus bioth
dhuit do réir mar do chreid tú: agus do slánuigheadh a sherbhfoghantaidhe
ar an úair sin.

Agus an tan tháinic Iósa go tigh fPedair, dochunnaic sé máthair
a mhná na luighe, agus hí a bhfíabhrus.

Agus do bhean sé réna láimh, agus do fhágaibh an fíabhrus hí: agus do
éirigh sí agus dorinne sí friothólamh dhóibh.

Achd an tan dobhí deíreadh an láoi , tugadar mórán do dháoinibh
ann a rabhadar deamhain chuige, agus do theilg sé na spioruidighe amach lé
focal, agus do shlánaigh sé gach uile dhuine dá raibh easlán.

Dochum go gcoimhliónfuighthe an ní adubhairt Esaias fáigh, adeir:
do ghabh séisean ar négcrúaisne air, agus do iomchair sé ar
ngalruighthe.

Agus an tan dochunnaic Iósa slúagh mór na thimcheall, do aithin sé
dhul tar obhainn anunn.

Agus ag techd do sgríobhaidhe dháiridhthe, adubhairt sé ris:
a mhaighisdir, leanfuigh meisi thú giodhbé ar bhioth ball ann a rachaidh
tú.

Agus adeir Iósa ris, atáid fúachaisighe ag na sionnchaibh agus neid
ag enlaithibh an aighéir: achd ní fhuil aít ag mac an duine ann a
gcúirfeadh sé a cheann fáoi.

Agus adubhairt fear eile dá dhisgiobluibh féin ris: a thighearna,
léig dhamhsa imtheachd ar tús, agus mathair daghlacadh.

Achd adubhairt Iósa ris, lean meisi, agus léig do na márbhuibh a
mairbh féin daghlacadh.

Agus an tan dochúaigh sé anarthach do leanadar a dhisgiobuil hé.

Agus féuch, do éirigh sdoirm mhór ar an bhfairge, ionnas gur
fholaígheadar na tonna an tarthrach: achd dobhí seisean na chodladh.

Agus ar ndul chuige dá dhisghiobluibh, do dhúisgeadar hé, ag rádha, a
thigherna, fóir oruinn, atámáoid air fágbháil

Agus adeir seisean riú, creúd fá a bhfuiltí eaglach, a luchd an
chreidimh bhig? Ar néirghe dosan an tan soin do bhagair sé air an
ngáoith, agus air an bhfairge, agus táinic ciúnas mór ann.

Agus do ghabh iongnadh na daóine, ag rádha, creúd é an fear so, aga
bhfuilid na gáotha agus an fhairge ag umhlughadh dhó.

Agus an tan tainic sé don taobh eile gu tír na nGeirgesíneach,
tarrladar días do dháonibh air ann a rabhadar demhain, a teachd as na
tuámaighibh, agus dobhí robhuileamhail, ionnas narbh éidir do dhuine ar
bhioth an tslighe sin do ghabháil.

Agus féuch, do éimhgheadar, ag rádha, creud hí ar gcuidne dhiót
a Iósa a mhic Dé? an dtainic tú annso dhár gcéusadhne roimhe an aimsir?

Agus dobhí sealbh mhór mhuc a bhfad uátha ag inghilt,

Agus do iarradar na deamhain athchuinghidh airsean, ag rádha, má
theilgeann tú amach sinn, léig dhúinn dul annsa tréud muc úd.

Agus adubhairt seisean ríu, imthidh: agus ar nimtheachd dóibh do
chúadar annsa tréd muc, agus féuch, do thuit an tréud uile don áill a
ndeaghaigh a gcinn sa bhfairge, agus fuaradar bás annsna huisgeadhaibh.

Agus do theitheadar na búachuillighe agus dochuadar don chathraigh,
agus do innisedar na neithesi uile, agus fós na neithe do eirigh don
luchd ann a rabhadar na deamhain.

Agus féuch dochuadar an chathair uile amach do theangmháil air Iósa:
agus an tan dochunncadar hé, do iarradair air imtheachd as a ttórannaibh
féin.

Agus ar ndul a loing dhó, dochuaigh sé tar uisge, agus taínic sé dhá
chathraigh féin.

Agus féuch, tugadar fear pairilise na luighe air a leabaidh chuige:
agus an tan dochunnaic Iósa a gcreideamh, adubhairt sé re fear na
pairilísi, bíodh muinighin mhaith agad a mhic, atáid do fpéacaigh arna
maitheamh dhuit.

Agus féuch, adubhradar cuid dáirighe dona sgríobaighibh ionnta féin,
is masluightheach labhras an fear so an adhaigh Dé.

Agus an tan dochunnaic Iósa a smúaintighthe, adubhairt sé, créud fá
smúaintithísi uilc ann bhur gcroidhthibh?

Oír cia is usa a rádha, atáid do fpeacaigh arna maitheamh dhuit: nó a
rádha, éirigh agus siobhail?

Achd dochum gu mbeith a fhios agaibh gu bhfuil cumhachda ag mac an
duine peacaigh do mhatheamh ar an ttalamh (adeir sé an tan soin ré fear
na pairilise) éirigh, tógaibh do leabaigh, agus imthigh dod thigh.

Agus ar néirghe dhósan dochúaigh sé dhá thigh féin.

Achd an tan dochunnaic an pubal an ní si do ghabh iongantas iád,
agus tugadar glóir do Dhía thug a leithede sin do chumhachdaibh do
dháoinibh.

Agus an tan dochuaigh Iósa as an aít sin, dochunnaic sé óglách na
shuighe ag bord an chusduim darbh ainm Matha, agus adubhairt sé ris,
lean meisi, agus ar néirghe dhó do léan sé é.

Agus táinic chum críche ar suidhe dhósan chum bidh a ttigh an fhir
sin, féuch, tangadar iomad puiblicanach agus peacthach, agus do suigheadar
chum bídh maraón ré hÍosa agus réna dhisgibluibh.

Agus an tan dochunncadar na Phairisinigh sin, adubhradar réna
dhisgiobluibhsean, créud fá nitheann bhur maighisdirsi biádh a bhfochair
na bpuiblicánach agus na bpeacach?

Agus an tan dochúalaigh Iósa, adubhairt sé ríu, ní haige an
muinntir atá slán atá féidhm ar an líaigh, achd ag an muinntir atá
easlán.

Achd imdhigh, agus foghlomaigh a chíall so: trócaire is áill lem,
agus ní híobuirt: óir ní thainic mé do ghairm na bhfírénach, achd
na bpeacach dochum aithrighe.

Annsin tangadar disgióbail Eóin chuige, ag rádha, créud fá a
ndénamaóidne agus na Fpairisinigh iomad troisgidh, agus nach troisgid do
dhisgiobailsa?

Agus adubhairt Iósa ríu, an éidir lé cloinn tséomra an fhir
núaphósda bheith dobrónach an feadh bhís an té do pósadh na bhfochair?
achd cheana tiocfuidh lá ann a dtoígébhthar an té atá núapósda uatha,
agus annsin dodhéunaid siád trosgadh.

Agus ní chuireann duine ar bhioth preabán déudach gan chórughadh air
shenédach, oír beanuidh sé a lán féin as an édach, agus doníthear an
briseadh níis measa.

Agus ní chuirid dáoine fíon núa a senbhuidéulaibh, no brisdear na
buidéil agus dóirtear an fíon, agus téid na buidéil amugha: achd cuirid
siád fíon núa a mbuidélaibh náadha, agus bíd siád aráon slán.

Agus ag labhairt na neitheann so dhó ríu, tabhair húigh ar tteachd
dúachdarán dáirighthe chuige do onóruígh sé hé, ag rádha,
fuáir minghean bás ar an mball, achd tarrsa agus cuir do lámh
uirrthe, agus bíaidh sí béo.

Agus ar néirghe dhIósa do len sé féin agus a dhisgiobail hé.

(Agus tabhair dod haire, tainic bean ar a raibhe dórthadh fola le dhá
bhliaghain dég táobh tsíar dhe, agus do chuimil sí lé himeall a eúdaigh.

Oír adubhairt sí innte féin, ma bheanaim léna eúdach abhaín,
biaídh mé slán.

Agus ar bhfilledh dhIósa agus arna faicsin sean dó, adubhairt sé,
bióth muinighin mhaith agad a inghean, do shlánaigh do chreideamh thú,
agus dobhí an bhean slán ó an uáir sin amach.)

Agus an tan tainic Iósa gu tigh an úachdaraín, agus dochunaic sé an
luchd céoil agus an chuideachda ag déunamh míshúaimhnis,

Adeir sé ríu, imthighidh romhaibh: óir ní bhfuil an cailín marbh,
achd na codladh, agus dorinneadarsan fonómhad fáoi.

Agus an tan do cuireadh an chuidechda amach, ar ndul asdeach
dhIósa rug sé air láimh uirrthe, agus do eírigh an cailín.

Agus dochuáigh an tásgsa amach ar feadh na talmhan soin uile.

Agus an tan do imthigh Iósa as sin do leanadar días dall hé ag éimhghe
agus ag rádha, déuna trócaire oruinn a mhic Dabhí.

Agus an tráth tainic sé asdeach don tegh, tangadar na doill chuige,
agus adeir Iósa ríu, an gcreidtí gurab éidir leamsa so do dhénamh?
adeirid siadsan ris, creidimíd gu deimhin, a thighearna.

Annsin do bhen sé réna súilibh, ag rádha, teangmhadh dháoibh do réir
bhur gcreidimh.

Agus do hosgladh a súile súd: agus do bhagair Iósa gu géur orrtha ag
rádha, tabhraidh dhá bhur naire nach fuidhe duine ar bioth a fhios só.

Achd ar a ndul amach dhóibhsean do leathnuighedar a clúsan fán
ttalamh soin uile.

Agus an tan dochúadarsan amach, tabhair húigh, tugadar duine balbh
chuige ann a raibh deamhan.

Agus tar éis an deamhuin do theilgen amach, do labhair an balbhán,
agus do ghabh iongantas an pubal, ag rádha, ni facas a leithéide so an
Íosrael ríamh.

Achd adubhradar na Fpairisinigh, trí fprionnsa na ndeamhan
theilgeas sé amach na deamhain.

Agus do ghabh Iósa timcheall gach uile chathrach agus bhaile, ag
teagasg ann a sinagógaibh, agus ag seanmóir shoisgéil na rioghachda, agus
a slánachadh gach uile easláinte agus égcruáis a measg an fpubail.

Agus an tan dochunaic sé an slúagh, do ghabh trúaighe ghér dhóibh hé,
ar son gu rabhadar arna leathnughadh agus arna sgaradh, mar cháorcha ag
nach fuil búachuill.

Adeir sé an tan soin rena dhisgiobhlaibh, gu deimhin is mór an
foghmhar agus is beag an luchd oibre.

Uime sin guidhidh tighearna an fhoghmhair, luchd oibre do chur amach
chum a fhoghmhair féin.

Agus ar ngairm a dhá dhisgiobal dég, tug sé cumhachda dhóibh an aghaidh na
spiorad nemhghlan, dochum gu dteilgfeadaoís amach iád, agus gu
slánéochaidís gach uile easláinte agus éagcruas.

Agus as iád so anmanna an dá easbal déug: an chéad duine dhíobh
Síomón da ngoirthear Pedar, agus Ainndrías a dherbháthair,
Séumas mhac Sebede agus Eóin a dhearbhráthair.

Philip agus Bartalomeus, Tomás agus Matha fear chruinnighthe an
chusduím, Sémus mhac Alpheus agus Lebus, dara comhainm Tádeus.

Siomón ó Chánan, agus Iudás Iscariótes, iodhan an té fós do
bhraith eisean.

Do chuir Iósa an dá fhear dhéug so amach, a tabhairt aitheantadh
dhóibh ag rádha, ná gabhaidh gu slighe na gcineadhach, agus na heirghigh
asdeach a gcathuir na Samaritánach.

Achd gu madh táosga rachtáoi dochum cáorach thighe Israel atá ar ndul
amudha.

Agus ar nimthechd dháoibh dénuidh senmóir ag rádha, do dhruid
rióghachd neimhe ribh.

Slánaighidh na dáoine éugcrúaidhe, glanaigh na lobhair, dúisgidh na
mairbh, teilgidh amach na deamhain. An aisgidh fúarabhair, tabhruidh
uáibh an aisgidh.

Na soláthruigh ór, na aírgead, ná umha in bhur gcreasganaibh,

Na mála dochum na sligheadh, na dhá chóta, na bróga, na bata: oir is
fiu an fear oibre a chuid dfhagháil.

Achd giodhbé ar bioth cathair, nó baile ann a rachuidhe asdeach,
fiafruighidh cía bhías deangmhálta innte, agus anaidh annsin nó gu
bhfágtháoi hí.

Agus ar ndul asdeach don tigh dháoibh beannuighidh dhó.

Agus mas fíu an tegh soin é, gu bhfoghnuigh bhur mbeannugadh dhó: agus
muna fhiú gu bhfillidh bhur mbeannughadh chugaibh féin arís.

Agus giodhbé neach nach gébhaidh sibhsi chuíge, agus nach éisdfidh
bhur mbríathra, ar ndul amach as an teagh, nó as an gcathruigh sin díbh,
craithidh dhíbh lúaithreadh bhur gcos.

Adeirim ribh gu deimhin gu madh socamhluidhe do thalamh luchd
Shodóm, agus Ghomorra a ló an bhreithemhnuis, ina don chathruigh
sin,

Féch, cuirimse sibhse mar cháorchaibh a meásg mhadradh állta: ar
an adhbhar soin bídhidh glic mar na haithreacha neimhe, agus
neamhurchóideach mar na colama.

Achd bídhidh ar bhur gcoimhéd ar na dáoinibh: óir dobhéraid siád a
láimh sibh do chomhairleachaibh, agus sgiúrsfuid síad sibh ann a siónagógaibh.

Agus fós bérthar sibh dochum úachdarán agus dochum ríoghthedh ar mo
shonsa, mar fhíné dhoibhsean agus do na cineadhachuibh.

Achd an tan dobhéraid síad úatha a láimh síbh, ná bíodh na
rochás oruibh cionnas, nó créd laibhéortháoi, oír dobérthar dháoibh ar
an uair sin féin an ní laibhéortháoi.

Oír ní sibhsi labhrus, achd spiorad bhur nathar féin labhrus
ionnaibh.

Agus dobhéruidh an derbhráthair an dearbhráthair eile chum báis,
agus an tathair, an mac; agus éireochuidh an chlann anaghuidh a naithreach,
agus a máithreach, agus dobhéuraid fa deara a gcur chum báis.

Agus bíaidh fúath ag gach uile dhuine dhibh ar son mhanmasa: achd
giodhbé fhuiléongas gu dtí deiredh, as é so shlaínéochthar.

Agus an tan bhúaidhéoraid siád sibh annsa chathruighsi, teithidh gu
chathruigh eile, óir gu dearbhtha, adeirimsi ribh nach géubhtháoi
timcheall chaithreach Israél suil thiocfas mac an duine.

Ní fhuil an disgiobal as cionn a mhaighisdir, iona an
searbhfhóghantuighe os cionn a thighearna.

As lór don deisgiobal bheith mar a mhaighisdir, agus don
tshearbhfhoghantuidhe bheith mar a thighearna: ma dho ghoireadar
Belsébub dfhior an tighe, an é nach mo iona sin hoirfid siád é dá
mhuinntir?

Ar an adhbhar soin na bíodh aneagla oraibh; oír ní fhuil ní ar
bioth folaighthe nach tiocfuidh chum soillsi: agus ní fhuil énní ar
ceilt nach aithéontar.

An ní adeirimsi ribh ann sa dorchadus, abruidhsi é ann sa
tsolus: Agus an ní dochluintí in bhar gclúais, dénaidh a chraoiáil ar na
tigthibh.

Agus ná bíodh eagla na muinntire mharbhas an corp oraibh, agus leis
nach éidir an tanam do mharbhadh, achd gumadh mó bhías eagla an tí ud
oraibh lenab éidir an corp agus an tanam do mhilleadh anifearn.

An é nach reacthar dá ghealbhann ar fhéorling, agus ní thuitfidh aon
aca ar an dtalamh gan bhur nathairse?

Achd cheana atá grúag bhur gceind uile arna comhaireamh.

Ar an ádhbhar soin na bíodh egla oraibh: is fearr sibhsi iona mórán
gealbhann.

Ar an adhbhar soin giodhbé aidmhéochas mheisi a bhfiaghnuisi na
ndáoine, aidmhéochuidh meisi eision a bhfiaghnuisi mhathar atá ar neamh.

Agus gidhbé nech shénfas mé a bhfíaghnuisi na ndáoine, sénfuidh
meisi eisean a bhfiaghnuisi mhathar atá ar neamh.

Ná measaigh, gu dtáinic mheisi do chur shíodhchána ar an dtalamh: ní
dochum shíodhchána do chur tháinic mé, achd dochum cloidhimh.

Oír táinic mé do chur dhuine anaghuidh a athar, agus na hinghine
anaghuidh a mathar, agus mhna an mhic anaghuidh mhathar a céile.

Agus budh naímhde do dhuine a mhuinntear féin.

Agus giodhbé grádhuigheas a athair, nó a mhathair, níis mó na
mheisi, ní fíu é meisi do bheith aige agus giodhbé ghradhuigheas a mhac
nó a inghean ós mó chionnsa, ní fíu é mheisi.

Agus an té nach glacann a chros, agus nach leanann mhéisi,
is olc an díol air mheisi.

Giodhbé doghébhaidh a anam, caillfidh sé é: agus giodhbé
chaillfeas a anam air mo shonsa, doghébhaidh sé é.

An té ghabhas sibhse chuige, gabhaidh sé mheisi, agus giodhbé
ghabhas mheisi, ghabhuid sé an té do chuir uáidhe me.

An té ghabhas fáidh anainm fháidhedh, doghébhuidh sé tuarasdal
fháidheadh: agus giodhbé ghabhas fíréun anainm fhíréin, doghébhaidh sé
lúadhuighechd fhióréunaigh.

Agus giodhbé dobhéura deoch iodhón cupán duisge fhúar amháin
déinnech do na daóinibh beagasa anainm dhisgiobuil, adeirimsi ribh go
fírinneach, nach leigfidh sé a lúaghuidheachd amugha.

Agus tarla an úair do chríochnuigh Iósha aitheanta do thabhairt dá
dhá dhisgiobal deúg, gur imthigh sé as sin do sheanmóir, agus do
theagasg ann a gcaithreachuibh súd.

Agus an tan dochúalaigh Eoin ann sa phríosún gníomhartha
Chriósd, ar gcur dheisi dá dhisgiobluibh úadha,

Adubhairt sé ris, an tusa an té úd dobhí chum teachda, nó an mbía
súil againn réd haithearrach?

Agus ar bhfregra dhIósa adubhairt sé ríu, imthighidh agus innisigh
dhÉoin na néithe dochluintí agus dochítí:

Doghebhid na doill radharc, agus siobhluid na bacaigh, glantar na
lobhair, agus dochluinid na boghair, dúisgthear na máirbh, agus atá an
soisgél dá sheanmóir do na bochdaibh.

Agus is beannuighthe an té nach fúair oilbhéim ionnamsa.

Agus ar nimthechd dóibhsin, do thionnsgain Iósa teachd tar Eóin
ris an gcoimhthinól, ag rádha créd é an ní aga ndechabhair amach fan
bfásach dá fhéchain? an giolcach dá bhogadh ag an ngáoith?

Achd créd é an ní aga ndeachabhair amach da fhéuchuin? an
dfhéchain duine atá arna édughadh re héduighibh míne? féuch,
an mhuinntear chuireas éduighe míne iompa, is a dtighthibh na ríoghthedh
bhíd siád.

Achd créd é an ní aga ndeachabhair amach dá fhéuchain? an
dfhéuchain fáidheadh? adeirim ribh gu deimhin, gurab dfhéuchain
duine is mó iona fáidh,

Oír as é so an té air a sgríobhthar, féuch, cuirimsi mo
theachdaire romhat, neach uillmhéochas do shlidhe romhat.

Adeirim ribh gu fírinneach, nachar éiridh eidir chlannaibh na mban
neach is mó iona Eóin baisde: achd chena giodhbé is lugha ann sa
ríoghachd neamhdha, is mó é iona eisean.

Agus ó laithibh Eóin baisde gus anois atá foireigean dá dhénamh
ar an ríoghachd neamhdha, agus fúaduighid luchd an fhoireigin í.

Oír dorinneadar na fáighe uile agus an dligheadh fáigheadóireachd gu
hÉoin.

Agus mas toil libh a ghabháil, is eisean an tÉlias úd dobhí chum
teachda.

Giodhbé aga bhfuil clúasa dochum eisdeachda, eísdeadh sé.

Achd cía lé a samhlóchuidh mé an geinealach so? is cosmhail é ré
garlachuibh shuigheas ar na marguidhibh, agus éimhgheas ar a
gcompánachoibh,

Agus adeir, dorinneamar céol dáoibh, agus ní dhearnámhair dámhsa: do
cháoineamar dháoibh, agus ní dhearnamhair gul.

Oír táinic Eóin, ní ag ithe ná ag ól, agus adeirid siád atá
deamhan ann.

Taínic mac an duine ag ithe agus ag ól, agus adeirid, féuch, an
duine craósach agus pótaire fíona, cara na bpuibleacánach agus na
bpecthach; gidhedh atá an gliocas arna sháoradh óna chloinn féin.

Do thionnsgain sé an tan soin milleán do thabhairt do na
cathrachaibh ann ar fhoillsigheadh mórán dá shubhaltuidhibh, ar son nach
dearnadar aithríghe ag radha.

Is anáoibhinn duit a Chórasin, is anáoibhinn duit a Bheithsáida:
óir dá madh a tTírus agus a Sídon dodhéntuidhe na míorbhuile
dorinneadh ionnaibhsi, is fada ó shoin dodhéndáois aithrighi a
nédach róin agus a lúaith.

Achd cheana adeirimsi ribh, gu madh socamhluighe do Thírus agus do
Shídon a ló an bhreitheamhnuis, iona dháoibhsi.

Agus tusa a Chapernaum, atá arnad thógbhail súas gu neamh,
téilgfidhthear síos gu hifearnn tú, óir dá madh a measg luchd Shodaim
dodhéntuidhe na míorbhuile dorinneadh ionnatsa, do anfadáois gan
sgrios gus aniú.

Achd cheana adeirimsi ribh, gu madh socamhluighe do dhúthaidh luchd
Shodaim a ló an bhreitheamhnuis, ioná dhuitsi.

Do fhreagair Iósa an uáir sin agus adubhairt sé, dobheirim
buidheachas dhuit, a athair, a thighearna neimhe agus talmhan, ar son gur
fholuigh tú na neithe se ó dhaoinibh eagnuidhe agus tuigseanacha, agus gur
nocht tú iád do na náidhenánaibh.

As eadh a athair, do bhríodh gurab mar sin dobhí do dheadhthoilse.

Atá gach uile ní arna thabhairt dhamhsa ó mathair: agus ní
haithnidh déinneach an mac achd don athair: agus ní haithnidh
dhéinneach an tathuir achd don mhac, agus dá gach áon dárab áill leis
an mac a fhoillsiughadh.

Tigidh chugamsa uile a bhfuiltí tuirseach, agus fá anúalach, agus
dobhéraidh mé fúaradh dháoibh.

Tógbhuidh mo chuingsi oraibh, agus foghlamuigh úaim, óir atú
macánta agus umhal a gcroidhe: agus doghébhtháoi súaimhneas da
bhur nanmannaibh.

Óir atá mo chuingsi soiomchuir, agus atá mhúalach édtrom.

Dochuáidh Iósa fan ám soin air an tsaóire tríd na gortaibh: agus
dobhí ocaras air a dhisgiobluibh, agus do thionnsgnadar désach do
bhúain, agus a nithe.

Agus an tan dochoncadar na Phairisínigh, adubhradar risean, féch,
doní do dhisgiobail ní nach cóir do dhénamh ann sa ló sháoire.

Agus adubhairt seision ríu, an é nár léghabhair créd dorinne
Dáibhí an tan dobhí ocaras air féin, agus ar an muinntir dobhí na
fharradh?

Cionnas dochúaidh sé asdeach go tigh Dé, agus do ith sé araín na
hibartha, nár cheaduightheach dhó féin, ná don droing dobhí na
fhochair dhithe, achd do na sagartaibh abháin?

Nó an é nár léghabhair ann sa dlighedh, gu mbrisid na sagairt
ann sa teampoll air an tsáoire lá na saboíde, agus nách coir dhóibh é?

Achd adeirim ribh, gu bhfuil neach is mó iona an teampoll annso.

Agus dá mbeith a fhios agaibh créd is cíall dó so, is trócaire is
áill leam agus ní hibairt, ní dhaimnéochadh sibh na dáoine
neamhchionntacha.

Oír as é mac an duine tighearna na saboíde féin.

Agus tar éis imtheachda as sin dó, tainic sé dá sinagógaibh súd.

Agus féuch, dobhí duine annsin ag a raibhe lámh sheirgthe: agus do
fhiosruigheadar dhe, ag rádh, an cheaduightheach leidheas do dhénamh
ann sa tsáoire?

Achd adubhairt séisean ríu, cía agaibhsi duine aga mbíadh
áoncháora amháin, agus dá dtuite sí air an tsaoire a bpoll, nach
béradh uirrthe, agus nach tóigebhadh aniós í?

An é nach mór is fearr duine iona cáora? ar an adhbhar soin is
ceaduightheach maith do dhénamh air an tsáoire.

Annsin adeir seisean ris an duine úd, sín amach do lámh, agus
do shín: agus dobhí sí arna haiseag slán mar an láimh eile.

Agus ar ndul amach do na Phairisíneachaibh, dochúadar a gcomhairle
na aghaidhsean, dochum gu millfidís é.

Agus an tan do aithin Iosa, do imthigh sé as sin, agus do lean
slúagh mór é, agus do shlánaigh sé iád uile.

Agus dorinne sé bagar orrtha dochum nach déndáois follus é.

Dochum gu gcoimhlíonfuidhthe an ní a bhí arna rádh tré Esaias fáidh,
adeir:

Tabhair dodhúidh mo shearbhfhoghantuidhe féin, do thogh mé,
mo ghrádh féin dá a bfuil toil mhór ag a manam: cuirfidh mé mo spiorad féin
air, agus inneósuidh sé breitheamhnus do na cineadhachaibh.

Ní dhénaidh sé ceandairc, ní dhénaidh sé eimhghe, agus ní chluinfidh
neach ar bioth a ghuth air na sráideannaibh.

Ní bhrisfidh sé giolcach brúite, agus ní mhúchaidh sé lion doní
deatach: no go dtuguidh sé breitheamhnus dochum búadha:

Agus is ann a ainmsin bhiás muinidhin ag na cineadhachuibh.

Tugadh chuige an tan soin duine ann a raibhe deamhan, dobhí dall,
agus balbh: agus do shlánaigh sé é, ionnus gur labhair an balbhán, agus gu
bhfacuidh an dall.

Agus do ghabh iongantus an pubal uile, agus adubhradar, an é nach é
so an mac úd Dáibhí?

Agus an tan dochúaladar na phairisínígh so, adubhradar, ní
theilgeann an fear so na deamhain amach, achd tré Bheilsóbubh
uachdarán na ndemhan.

Achd an tan do aithin Iósa a smúaintighthe, adubhairt sé ríu, gach
rioghachd atá roinnte na haghaigh féin, biáidh sí na fásach: agus
gach uile chathair, nó theagh atá roinnte na aghaidh féin, ní sheasfuidh
sé.

Agus má theilgeann Sátan, Sátan amach, atá sé roinnte na aghaidh
féin: ar an adhbhar soin cionnus anfus a ríoghachd na seasamh?

Agus más le cumhachdaibh Bheilsébub theilgimsi amach na deamhain,
cía lé a dteilgid bhur gclannsa amach iád? air an adhbhar soin
beid siádsan na mbreitheamhuin oraibh.

Achd más lé spioruid Dé theilgimsi amach na deamhain, tainic
rioghachd Dé chugaibhsi gu deimhin.

Nó cionnas is éidir le héinneach dul gu tigh dhuine láidir, agus a
airnéis tighe dfúadach leis, achd muna gcengluidh sé ar tús an duine láidir,
agus annsin sladfuidh sé a theagh.

Giodhbé nach fuil leamsa, atá sé a maghaidh: agus giodhbé nach
cruinnighenn leamsa, leathnuighigh sé.

Air an adhbhar soin adeirim ribh, gu maithfidhthear gach peacadh agus
gach cainnt asonórach do na dáoinibh: gidheadh ní maithfidhthear do na dáoinibh
cainnt asonórach anaghaidh an Spiorad Náoimh.

Agus giodhbé neach adéraidh focal anaghaidh mhic an duine,
maithfidhthear dhó é: achd giodhbé neach laibhéoras anaghaidh an Spiorad
Naóimh, ní maithfidhther dhó é ann sa tsháoghal so, na ann sa
tsháoghal atá a teachd.

Cechdar dha do dhá ní, dénaidh an crann maith, agus a thoradh maith: nó
dénaidh an crann lobhtha agus a thoradh lobhtha: óir is as a thoradh
aithéantar an crann.

A shliochd na naithreach neimhe, cionnas is eidir libh neithe maithe
do labhairt, ó atátháoi féin gu holc? óir is as anlán an chroidhe
labhrus an béul.

Dobheir an duine maith neithe maithe as ionnmhas mhaith a chroidhe:
agus dobheir an drochdhuine droichneithe as a dhroichchisde.

Achd adeirim ribh go dtiobraid na dáoine cúntas úatha lá an
bhreitheamhnuis ar son gach aóinbhreithre dímhaóinighe dá laibhéoraid
síad.

Oír is as do bhríathruibh sháorfuidhthear thú, agus is as do
bhríathruibh dhaiméontar thú.

Annsin do fhreagradar dream do na sgríobuidhibh agus do na
Fairisínechaibh, ag rádh, a Mhaighisdir is mían linn comhartha dfhaicsin
úait.

Achd ar bhfreagra dhósan, adubhairt sé ríu; íarruidh an geinealach
olc agus adhaltrannach comhartha: achd ní tiobharthar comhartha dhóibh,
achd an comhartha úd Íonás an fáidh.

Oír mar dobhí Iónás a mbroinn an mhíl mhóir trí lá agus trí
hoidhche, is mar sin bhías mac an duine a gcroidhe na talmhan trí lá agus
trí hoidhche.

Eíréochaidh luchd Niníuí a mbreithemhnus leis an an ngeinealach so,
agus daimnéochaid síad é: oír dorinneadarsan aithrighe ag seanmóir
Íonás: agus féuch atá neach is mó iona Íonas annso.

Eíreochuidh bannríoghan an táoibhe bhudh dheas a mbreitheamhnus leis
an ngeinealach so, agus daimnéochuidh sí é: oír tainic sisí ó
leithimealluibh na talmhan déisdeachd re hegna Sholaimh: agus
féuch, atá neach as mó ioná Solamh annso.

Achd cheana tar eís dul don spioraid neamhghlain as an duine amach,
síobhluidh sí trí ionadaibh tíorma ag iárraidh súaimhnis: agus ní
fhaghbhann.

Adeir sí an tan soin, fillfidh mé dom thigh féin, as a ttainic mé.
Agus tar éis techda dhí, doghebh sí folumh, sgúabtha, deaghmhaiseach
.

Imthighidh sí an tan soin, agus dobheir sí seachd spioraide eile is
measa iona í féin lé: agus ar ndul asdeach áitrighid síad annsúd, agus
is measa críoch dheigheanach an duine úd iona a thosach: agus is mar sin
teigémhas don droichgheinealach so.

Agus ar mbeith dó fós ag labhairt ris an bpubal, tabhair dodhaire
do shesadar a mháthair agus a dearbhraíthrecha a muich ag iárruidh
labhartha ris.

Agus adubhairt nech eígin ris, féch, atá do mhathair agus do
dherbhráithreacha na seasamh amuigh ag iárraidh labhartha riot.

Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé rís án té do innis dhó,
cía hí mo mhathair, agus cía hiád mo dhearbhraithreacha?

Agus ar síneadh a laimhe chum a dhisciobal dó, adubhairt sé,
tabhair dodhúidh mo mhathairsi, agus mo dhearbhraithreacha.

Óir giodhbé neach dodhénaidh toil mhatharsa atá air neamh, as é
so mo dhearbhrathairsi, agus mo dheirbhshíur, agus mo mhathair.

Agus ar nimtheachd dIósa amach as an dteach an lá soin do shuidh
sé laimh ris an bhfhairge.

Agus do chruinnighedar sluaighte móra chuige, ionnas ar ndul asdeach
a luing gur shuidh sé: agus do sheas an slúagh uile ar an dtráigh.

Agus do labhair sé móran ríu a gcosamhlachduibh, ag rádha, tabhair
dodhairé, dochúaidh síoladóir amach do chur shíl:

Agus ag cur an tsíl do, do thuit cuid dhe chois na sligheadh: agus
tangadar an énlaith, agus a dúadar í.

Agus do thuit cuid eile dhe a bhfearann chlochach mar nach raibhe mórán
uíre aige: agus do fhás sé gu lúath do bhríodh nach fúair sé doimhneachd
na talmhan.

Agus ar neírghe don ghréin do dóidhedh é, agus ar son nach raibhe
frémh aige, do shearg sé.

Agus do thuit cuid eile dhe eidir muineach, agus do eírgheadar an
muinech súas, agus do mhúchadar é.

Agus do thuit cuid eile dhe a dtalamh mhaith, agus tug sé toradh
iodhón, gráinne céud, agus gráinne trí fichid, agus gráinne a deich fichead.

Giodhbé aga bhfuil clúasa dochum éisdeachda, éisdeagh sé.

Agus a teachd do na disghiobuil chuige, adubhradhar ris: créd fá
labhrann tú ríu a gcosamhlachduibh?

Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, do bhríodh gurab
daóibhsi atá éolus shécreidedh na ríoghachda neamhdha airna thabhairt,
agus nach fuil sé arna thabhairt dóibhsean.

(Oír giodhbé neach aga bhfuil ní, is dó dobhérthar, agus bíaidh
gu léor aige: achd giodhbé neach atá gan ní, tóigébhthar úadha fós an
ní atá aige.)

Air an adhbhar soin labhraim ríu a gcosamhlachdaibh, oír giodh atá
radharc aca ní fhaicid síad, agus giodh atá éisdeachd aca, ní chluinid
síad, agus ní thuigid síad.

Agus coimhlíontar ionnta fáigheadóireachd Esaiás, adeir, lé
héisdeachd dochluinfidhe, agus ní thuigfidhe: agus ag amharc dochífidhe,
agus ní budh léir dhaóibh.

Oír atá croidhe an phubailsi arna reamhrughadh, agus dochúaladar
gu bobhar léna gclúasaibh, agus do chaochadar a súile, degla gu
bhfaicfeadaois léna súilibh, agus gu gcluinfeadáois léna gcluasaibh, agus
gu dtuigfeadaóis léna gcroidhe, agus gu bhfillfeadaóis, agus gu
bhfóirfinnsi orrtha.

Achd as beannaighthe bhur súilesi, do bhríodh gu bhfaicid síad, agus
bhur gclúasa, do bhriodh gu gcluinid síad.

Oír adeirimsi ribh gu fírinneach, gurab iomdha fáidhe agus
fírénuigh lé nar mhían na neithesi dochithisi dfhaicsin, agus nach
facadar iád. agus na neithe dochluintí do chloisdin, agus nach cúaladar
iad.

Air an adhbhar soin éisdigh ré cosamhlachd an tshioladóra.

Coimh mionca agus éisdfeas duine bríathar na ríoghachda úd, agus nach
tuigeann sé í, tig an droichspiorad, agus fúaduighidh sé an ní do cuireadh
ann a chroidhe: ag so an duine úd ionar cuireadh an síol chois na
sligheadh.

Agus an té úd ann ar cuireadh an síol a bhfhearann chlochach, as é súd
an té dochluin an bhríathar, agus ghabhas chuige í do láthair maille re
gairdechas:

Achd ní fhuil frémh aige ann féin, achd anuidh sé ar fedh tamaill: agus an tan
tig tribulóid nó búaidhreadh ar son na bréithre, air ball dogheibh sé oilbhéim.

Agus an neach úd inar cuiredh an síol a measg an mhuinigh, ag so an
té dochluin an bhríathar: agus múchaidh róchúram an tshaoghailsi, agus
mealltóireachd an tsaibhris an bhríathar, agus bí sé gan toradh.

Agus an té úd inar cuireadh an síol a bhferann mhaith, as é so an
té dochluin agus thuigeas an bhríathar, agus iomchras toradh, agus dobheir
neach dióbh céd, neach eile trí fichid, agus neach eile a deich
fichead.

Do chuir sé cosamhlachd eile chuca, ag rádha, is cosmhail ríoghachd
neamhdha ré duine do chuir síol maith ann a fhearann.

Agus an tan dobhádar dáoine na gcodladh, tainic a námhaid agus do
chuir sé cogal tríd an gcruithneachd, agus do imthigh se roimhe.

Agus an tan do fhás an gemhar, agus tug sé a thoradh, annsin do
fhoillsigh an cogal é féin.

Achd ar dtechd do shearbhfhóghantáoibh fhir an tighe, adubhradar ris:
a thighearna, an é nach síol maith do chuir tú ann tfhearann? air
an adhbhar soin, caít as a bhfadhann sé an cogal.

Agus adubhairt seision ríu, easgcara éigin dorinne so; agus adubhradar
na searbhfhóghantuidhe ris, an áill let air an adhbhar soin gu
ndeachmáoisne agus gu gcruinnidhemís a bhfhochair a chéile iád?

Agus adubhairt seisean ríu, ní háill: air egla a cruinnebhadh an
chogail dáoibh gu mbenfadh sibh an chruithneachd as a frémhaibh a
naoinfheachd ris.

Fuilngidh dóibh aráon fás no gu dtí an fhóghmhar, agus anaimsir an
fhóghmhair adéra meisi rém luchd búana, cruinnighidh air tús an cogal, agus
cengluidh é na fpunnannaibh, dochum a loisgthe, agus cruinnighidh an
chruithneachd dom sgioból.

Do chuir sé cosamhlachd eile chuca aga rádh: is cosmhuil ríoghachd
nemhdha ré grainne musdaird do ghabh nech chuige, agus do chuir sé ann a
fherann.

As é gu deimhin as lugha do na huile shíoltuibh: gidheadh an tan
fhásas sé, as é is mó do na luibheannaibh, agus doní crann de:
ionnas gu ttigid énlaith an aiéir, agus gu ndénaid a nid ann a ghégaibh.

Do labhair sé cosamhlachd eile ríu ag rádha: as cosmhail ríoghachd
neamhdha ré laibhín do ghlac bean, agus do fhoiligh sí a dtrí fpeice
mineadh, nó gur ghabh an mhin uile laibhín.

Do labhair Iósa na neithesi uile ris an bpubal a gcosamhlachdaibh:
agus níor labhair sé ríu achd a gcosamhlachdaibh.

Dochum gu gcoimhlíonfuidhthe an ní adubhradh leis an bhfaídh, adeir,
oisgéoluidh mé mo bhéul tré cosamhlachdaibh: nochdfuidh mé na
neithe atá foluighthe ó thosach an domhain.

Air leigean an tsluaigh úadhe an tan soin, tainic Iósa asdeach a
dtig: agus tangadar a dhisgiobail chuige, ag rádh: mínigh dhúinne
cosamhlachd chogail an fhearainn úd.

Agus ar bhfhregra dhósan, adubhairt sé ríu, an té chuires an síol
maith, as é mac an duine é.

Agus as é an fearann an domhan, agus as é an síol maith clann na
ríoghachda: agus as é an cogal, clann an droichspiorad.

Agus an námhaid do chuir é, as é an díabhal é: agus as é an
fóghmhar deireadh an tsáoghail, agus as íad na búanuidhe na haingil.

Agus amhail mar chruinnighthear an cogal, agus loisgthear é lé
teinidh: is mar sin bhías a ndeireadh an tsháoghailsi.

Cuirfidh mac an duine a aingil féin, agus cruinnéochuid síad as a
ríoghachd gach ní dá dtig oilbhéim, agus an drem doní egcóir:

Agus teilgfid síad íad anúamhain air dearglasadh: mar a mbía gul agus
gíosgán fíacal.

Soillséochaid na fírénaigh an tan soin mar an ngréin, a ríoghachd a
nathar féin: giodhbé aga bhfhuilid clúasa dochum éisdechda, éisdeagh sé.

Mar an gcéudna, is cosmhail ríoghachd neimhe lé hionnmhas arna
fholach a bhfhearann: néoch tar éis a fhadhála do fholuigh duine, agus
tríd an ngáirdeachus dobhí air ar a shon, imthighidh sé agus racaidh sé
gach a bhfhuil aige, agus ceannchuidh sé an fearann soin.

Arís is cosmhail an ríoghachd neamhdha le ceannuighe dháirghthe,
iarras clocha úaisle,

Agus ar bhfhaghbháil aon chloiche úaisle mhórlúaighe dhó, do imthigh sé
agus do reac sé a raibhe aige uile, agus do cheannaigh sé í.

Arís is cosmhail an ríoghachd nemhdha ré líon arna theilgean
ann sa bhfairge, agus chruinnigheas dá gach uile shórt éisg:

Néoch an tan do líonadh, do thairrngeadar na híasgairighe dochum na
trágha, agus ar suidhe dhóibh, do chruinnigheadar na heísg mhaithe a
soithighibh, achd do theilgeadar na droichéisg amach.

Is mar sin bhías a ndeireadh an tsáoghail: rachaid na haingil amach,
agus dealéochuid síad na drochdháoine as lár na bhfírénach.

Agus teilgfid síad íad anúamhain teineadh: mar a mbía gul agus
gíosgarnach fiácal.

Adeir Iósa riu, nar thuigeabhair na neithe se uile? adeirid sion
ris, do thuigeamar a thighearna.

Agus adubhairt seisen ríu, ar an adhbhar soin gach uile sgríoba da
bhfhuil fóghlomtha dochum na ríoghachda neamhdha, is cosmhail é ré fear tighe,
dobheir as a chisde neithe núadha agus seanneithe.

Agus an tan do chríochnaigh Iósa na cosamhlachdasa, tárla dhó, gur
fhágaibh sé an áit sin.

Agus an tan thainic sé dá dhuthuidh féin: do theagoisg sé íad ann a
Sionagóig: ionnas gur ghabh iongnadh mór íad, agus go ndubhradar, caít a
bhfhúair an fear so an eagna so, agus na subháltuighe.

An é nach é so mac úd an tsáoir? an é nach dá mhathair ghoirthear
Muire, an é nach íad a dhearbhraithreacha Séumas, agus Iósés, agus
Símon, agus Iúdás?

Agus an é nach fuilid a dheirbhsheathracha uile eadruinne? air
an adhbhar soin caít ann a bhfhúair sé íad so uile?

Agus fúaradar óilbhéim annsan: achd adubhairt Iósa ríu, ní fhuil
fáidh fá neimhchion, achd ann a dhúthaidh féin, agus ann a thigh féin.

Agus ní dhearnuidh sé mórán miorbhuileadh annsin air son a
míchreidimh.

Fa an ám soin, dochúalaidh Iórúaith an Tétrarca clú Iósa.

Agus adubhairt sé réna shearbhfhóghantuidhibh, as é so Eóin baisde:
do éirigh sé ó mharbhaibh, agus is dá bhríodh sin ataíd subháltuighe
ag oibrebhadh ann.

Oír do ghlac Iorúaith Eóin, agus do cheangail sé é, agus do
theilg sé a bpríosún é ar son Héródiás, mhná a dhearbhráthar
Fpilib.

Oír adubhairt Eóin ris, ní dlighthech dhuit a beith agad.

Agus an tan do budh mían leis a chur chum báis, dobhí eagla an
fpubail air, óir dobhí cion fáidhe aca air Eoin.

Agus an tan dobhí sollamain an láoi ann a rugadh Iorúaith dhá
dhénamh, dorinne inghean Heródias dámhsa iona bhfhíadhnuisi: agus do
thaitnidh sí ré hIorúaith:

Ionnas gur gheall sé maille lé mionnaibh gu dtiobhradh sé dhi giodhbé
ar bhioth ní do iárrfadh sí.

Agus air bhfhagháil teagaisg óna mathair dhi, adubhairt sí,
tabhair dhamh annso ceann Eóin baisde air mhéis.

Agus do ghabh doilgheas an rí: achd ar son a mhíonn agus na muinntire
dobhí na suidhe na chuibhreann, do aithin sé a thabhairt di.

Agus ar gcur fhir dicheannta úadha, do bhean sé a cheann
dÉoin ann sa fpríosún.

Agus tugadh a cheann air méis, agus tugadh don chailín é, agus tug
sisi dá mathair é.

Agus tangadar a dhisciobail an tan soin, agus rugadar a chorp léo,
agus do adhlacadar é, agus tangadar agus do inniseadar sin dÍosa.

Agus an tan dochúalaidh Iósa so, dochúaidh sé as sin anarthrach
anionadh fhásamhail air leith: agus an tan dochúalaidh an pubal sin, do
leanadar dá gcois é ó na caithreachaibh.

Agus ar ndul amach dhIosa, dochonaic sé coimhthionól mór, agus do
ghabh trúaighe mhór dhóibh é, agus do shlánaigh sé a ndáoine easlána.

Agus an tan tainic deireadh an láoi, tangadar a dhisgiobuil
chuige, ag rádh, ionadh fhásamhail so, agus dochúaidh an aimsear tharainn
cheana: leig uáit an slúag, dochum go niméochaidáois do na bailtibh, agus
gu gceannochadáois bíadh dhóibh féin.

Achd adubhairt Iósa ríu, ní rigid siad a leas imtheachd:
tabhruidhsi dhóibh ní léna ithche.

Agus adubhradarsan ris, ní fhuil againn annso ach chúig aráin agus
dá iasg.

Achd adubhairt seisean ríu, tabhraidh chugamsa íad annso.

Agus arna aithne don fpubal suidhe air an bhfhéur, agus ar nglacadh
na gcúig narán agus an dá íasg, ag féchain súas chun flaitheamhnuis, do
bheannaigh sé, agus arna mbrisedh tug sé na haráin do na disgioblaibh, agus
tugadar na disciobail don tshluagh íad.

Agus a dúadar uile ní, agus do sásuigheadh íad: agus do thógbhadar
lán dhá chlíabh dhég don bhiádh bhrisde dobhí dhfhoidheall aca.

Agus an mhuinntir dobhí ag ithche, dobhádar a dtimcheall chúig mhíle
fer, leath amuigh do mhnáibh agus do leanbaibh.

Agus air ball do chuir Iósa dfhíachaibh ar a dhisgiobluibh dhul
anarthrach agus dul roimhe féin don táoibh anúnn don uisge, nó gu
léigeadh sé an pubal úaidhe.

Agus an tan do léig sé an pubal úadha, dochúaidh sé súas air shlíabh
na áonar chum urnuighthe do dhénamh, agus an tan dobhí deireadh an láoi ann,
dobhí sé na áonar annsúd.

Agus dobhí an tarthrach fá an ám soin a meadhón na fairge, dá
theilgen anunn agus anall ag na tonnaibh: oír dobhí an gháoth na
nadhaidh.

Agus a gcionn an cearamhadh fáire don oidhche dochúaidh Iósa
chuca, ag siobhal air an bhfhairge.

Agus an tan dochunncadar a dhisgiobail ag siobhal air an bhfhairge é,
dobhádar arna mbuaidhreadh, ag rádha, is gósda é: agus do eimhgheadar lé
heagla.

Agus do labhair Iósa ríu air an mball, ag rádh, bíodh misneach maith
agaibh: is misi atá ann, ná bíodh eagla oraibh.

Agus tug Peadar freagra air, agus adubhairt sé, a thigearna más tú
atá ann, aithin díomsa dhul chugad air na huisgeadhuibh.

Agus adubhairt seisean, tarra: agus an tan dochúaidh Peadar síos as
an arthrach do shíobhail sé ar na huisgeadhuibh, dochum teachd chum
Iósa.

Agus air bhfhaicsin na gáoithe láidire dho, do ghabh eagla é: agus
an úair do thosaigh sé air dhul aníochdar, do sgread sé, ag rádh, a
thighearna fóir orum.

Agus ar síneadh a láimhe ar an mball dhIósa, rug sé air, agus adeir
sé ris, a fhir an chreidimh bhig, créd far ghabh mídhóchas tú.

Agus an tan dochúadar asdech annsan arthrach, do choisg an gháoth.

Agus tangadar an luchd dobhí san arthrach agus do onóruigheadar é, ag
rádha, go fírinneach is tusa mac Dé.

Agus an tan dochúadar tar uisge, tangadar gu talamh Genésareth.

Agus an tan do aithnidheadar luchd na háite sin é, do chuiredar fios
air fedh na tíre sin uile ar gach táobh dhíobh: agus tugadar chuige gach a
raibhe eslán innte.

Agus do chuiredar impidhe air búain lé himeall a éduigh amháin: agus an
mhéid díobh do bhean, do slánaigheadh íad.

Annsin tigid Sgríobuighe agus Fairisínigh ó Iérusalém dochum Iósa,
ag rádha.

Créd fá a sáruighid do dheisgiobailsi gnáthughadh na sinnsear? oír
ní ionnluid síad a lámha an úair ithid arán.

Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, créd fá sáruigheann
sibhsi leis, aithne Dé, lé bhur ngnáthughadh féin?

Oír tug Dia aithne, ag rádh, Onóruigh hathair agus do mhathair.
Agus giodhbé mhalluigheas a athair nó a mhathair, cuirthear chum báis é.

Achd adeirthísi giodhbé neach adéara réna athair nó réna
mhathair, gach tabhartus dá dtuguimsi don egluis, rachaidh sé a dtarbha
dhuitsi: agus dá mbeith nach onórfuidh sé a athair nó a mhathair bíaidh sé
gan chionnta.

Agus mar sin do chuirebhair a neimhmbhrígh aithne Dé tré bhur
ngnáthughadh féin.

A luchd an fhúarchrábhaidh, is maith an fháigheadóireacht dorinne
Esaías in bhar dtimcheall, ag rádha,

Druidid an pubalsa leamsa léna mbél, agus onóruighid síad mhé
léna bpusuibh: achd cheana is fada úaim atá a gcroidhe.

Achd is a ndímháoineas onóruighid síad mheisi, ag teagasc aitheanta na
ndáoine mar theagasg.

Agus ar ngairm an tshloígh, adubhairt sé ríu, éisdigh agus tuigidh.

Ní hé an ní théid asdeach ann sa bhéul shaluigheas an duine, achd an
ní thig as an mbéul, as é so shaluigheas an duine.

Annsin tangadar a dhisgiobuil chuige, agus adubhradar ris, an é
nach dtuigeann tú go bhfhúaradar na Pharisínigh dochúala an glór sa
oilbhéim ann?

Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, gach uile fhphlanta nachar
chuir mhathair neamhdhasa, benfuidhther as a phfhrémhach é.

Léigidh dhóibh féin: is éoluighthe dalla a gcionn dall íad, agus má
thréoruighenn an dall an dall éile, tuitfid aráon sa díg.

Agus ar bhfhreagra do FPheadar, adubhairt sé ris, mínigh
dhúinne an chosamhlachd sa.

Agus adubhairt Iósa, an bhfhuiltísi leis fós ainbhfheasach?

An é nach tuigthísi fós, giodhbé ní théid asdeach ann sa bhéul, gu
dteid sé sa bholg, agus gu dtéilgthear as sin don chamra é?

Achd na neithe théid amach as an mbéul, is as an gcroidhe thigid síad,
agus is síad sin shaluigheas an duine.

Oír is as an gcroidhe thighid na drochsmuaintighthe, dúnmarbhtha,
adhaltrannas, strípachas, gaduidheachd, fiaghnuisighe bréige, sgannalacha.

Is íad so na neithe shalchas an duine: achd bíadh dhithe lé lamhuibh
gan ionnladh, ní shaluigeann sé an duine.

Agus ar ndul dIósa as sin, dochúaidh sé gu leithimlibh Thirus
agus Shidon,

Agus tabhair dodhúidh, táinic bean do Chánan ó na chríochaibh
sin, agus do éigh sí, ag rádha ris, déna trócaire oram a thigearna, a
mhíc Dáibhí, atá mhinghean arna búaidhreadh gu adhúathmhar ó
dheamhan.

Achd ní thug seisean fregra ar bioth uirthe, agus tangadar a
dhísgiobail chuige, agus do iárradar air, ag rádh, cuir úainn í: óir atá
sí ag éighmhe ionar ndeadhuidh.

Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, nior cuireadh mheisi achd
dochum na gcáorach do thigh Isráel dochúaidh ar seachrán.

Gidheadh táinic sisi agus dorinne sí sléchdain dó, ag rádh, a
thighearna, fóir orum.

Agus ar bhfhreagra dhósan, adubhairt sé, ní cóir arán na cloinne do
ghlacadh, agus do theilgean dochum na ngadhar.

Achd adubhairt sisi, is fíor sin a thighearna, gidheadh fós, ithid na
coilén cuid don sbrúighleach thuiteas ó bhord a dtighearnadh.

Ar bhfhreagra dhIósa an tan soin, adubhairt sé ria; ó a bhean is
mór do chreideamh, teagmadh dhuit mar is toil leat: agus dobhí a hinghean
slán ó an úair sin amach.

Agus ar nimtheachd dIósa as sin, tainic sé láimh ré fairrge na
Gailelé: agus an tan dochúaidh sé súas ar an slíabh, do shuidh sé
ann.

Agus dochúadar slúaighte móra chuige, aga rabhadar bacuigh, doill,
balbháin, dáoine uiresbhadheacha, agus mórán eile: agus do theilgeadar fá
chosaibh Iósa íad: agus do shlánaigh sé íad:

Ionnas gur ghabh iongantus an slúagh, an tan dochoncadar na balbháin
ag labhairt, agus na dáoine easbhadhacha slán, na bacaigh ag siobhal,
agus a radharc ag na dallaibh: agus tugadar gloír do Dhia Israhél.

Agus ar ngairm a dhisgiobal chuige dhIósa, adubhairt sé, atá
trúaidhe agam don tslúagh: oír do anadar síad anois ré trí lá amfhochair,
agus ni fhuil ní aca do iósdáois: agus ní háill leam a léigen úaim na
dtrosgadh, deagla gu rachdáois ananbhfhainne ar an slighe.

Agus adeirid a dhisgiobail ris, cía an aít as a bhfuidheamáois ar an
bhfhásach an oiread soin darán, lé a sáiseóchamáois a choimhéd so do
shlúagh?

Agus adeir Iósa ríusan, ga mhéd arán atá agaibh? agus adubhradarsan,
a seachd, agus beagan diásgaibh beaga.

Agus do aithin seisean don tslúagh suidhe siós ar an dtalamh.

Agus ar nglacadh na seachd narán agus na níasg soin dó, ag tabhairt
buidheachais, do bhris sé íad, agus tug sé dhá dhisgiobluibh féin; agus
tugadar na disgiobail don tslúagh íad.

Agus do itheadar uile ní, agus do sásuigheadh iád: agus do
thógbhadar lán seachd gclíabh dfhuigheall an bhídh bhrisde.

Agus dobhádar an luchd a dúaidh ceithre mhíle fear, leath amuich
do mhnáibh agus do leanbaibh.

Agus ar léigean an tslúaigh úadha, dochúaidh sé a luing, agus tainic
sé gu leithimlibh Mhagdala.

Agus ar dteachd do na Phairisíneachaibh agus do na Saduichíneachuibh,
a cur chathuighthe air, do iárradar air comhartha do thaisbénadh ó
neamh dhóibh.

Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ríu, an tráth tig deireadh an
laoi aderthí, bíaidh sé na shoininn: óir atá an taidhér dearg.

Agus ar madain adeirthí bíaidh drochaimsear ann aníu: oír atá an
taidhér ag dergadh agus ag dorchudhadh. Ó a luchd an fhúarchrabhaigh, is
éol dáoibh gnúis an aiér do bhrethnughadh: achd an é nach éidir libh
comharthuidhe na naimsearach do thuigsin?

Iárraidh an droichchineadh adhaltrannach comhartha: achd ní
tiobharthar comhartha dhó, achd comhartha Iónás an fáidh, agus ar
ndelughadh ríu, do imthigh sé.

Agus an tráth thangadar a dhisgiobail a dtír ann sa fport thall, do
dhermadadar arán do bhreith léo.

Agus adubhairt Iósa ríu, tabruidh dhá bhur naire agus coimhéduidh
sibh ó laibhín na bhFairisínech agus na Saduichíneach.

As do thagradarsan etorra féin, ag rádha, is ar son nach tugamar arán
linn.

Agus arna thuigsin sin dhIósa adubhairt sé ríu, a luchd an
chreidimh bhig, créd fá a dtagartháoi eadraibh féin, gurab ar son nach
dtugabhair arán libh?

An é nach tuigthí fós, agus an é nach cuimhnighthí na cúig aráin ud
na gcúig míle fear, agus ga mhéd do chliabhaibh do thógabhair?

Nó na seachd naráin úd na gceithre mhíle fear, agus ga mhéd gclíabh do
thógabhair?

Cionnas nach tuigthí nach a dtimcheall aráín adubhairt mé ribh, bhur
naire do thabhairt dháoibh ar laibhín na bhPhairisíneach, agus na
Saduichíneach?

Do thuigeadar an tráth soin nach ó laibhín an aráin adubhairt sé
ríu íad féin do choimhéd achd ó theagasc na bhPhairisíneach agus
na Saduichíneach.

Agus ar dteachd dIósa go críchaibh Chesária FPhilippí, do
fhíafruidh se dhá dhisgiobluibh, ag rádha, créd í baramhail na ndáoine,
cía misi mac an duine?

Agus adubhradarsan, adeirid cuid díobh gurab tú Eoin baisde,
agus cuid eile Elías, agus cuid eile Ieremías, nó duine do na
fáidhibh.

Adeir seisean ríu, achd créd í bhur mbaramhailsi cia mé?

Agus ar bhfhreagra do Shímón Peadar adubhairt sé, is tusa an
Criósd úd, mac Dé bhí.

Agus ar bhfhreagra dhIósa an tráth soin adubhairt sé ris: atá tú
beannuighthe, a Shímoin mhic Ióna, oír ní féoil iona fuil do
fhoillsigh sin duit, achd mhathairsi atá a bhflaitheamhnus.

Agus adeirimsi riot, gurab tusa Peadar, agus gurab ar an
gcarruicsi thóigébhus misi méagluis féin: agus nach béruid getuidhe
ifeirn búaidh uirthe.

Agus dobhéra mé dhuit eochracha na ríoghachda neamhdha, agus giodhbé
ní cheingéolus tú ar an dtalamh, biáidh sé ceanguilte ar neamh: agus
giodhbé ní sgáoilfeas tu ar an dtalamh, biáidh sé sgáoilte ar neamh.

Annsin do aithin sé dhá dhisgiobluibh gan a innisin do neach ar bioth,
gurbh é féin Iósa an Críosd úd.

Ó an úair sin amach do thionnsgain Iósa a fhoillseachadh dhá
dhisgiobluibh gurab éigin dó dhul gu hÍarusaléim agus mórán
dfulang ó na sinnsearuibh agus ó úachdaránaibh na sagart, agus ó na
sgriobuidhibh, agus bás dfulang, agus a eiséirghe an treas lá.

Agus arna bhreith do leathtáobh do Fpeadar, do thionnsgaín sé
athchasán do thabhairt dó, ag rádha: déna trúaidhe dhe dhuit féin a
thighearna: ní theigébha so dhuit ar chruth ar bioth.

Achd ar gcasadh dhósan adubhairt sé ré Pedar, imhthigh úaim a
abhairséoir, is adhbhar oilbhéime dhamh thú: óir ní thuigenn tú na neithe
bheanas ré Diá, achd na neithe bheanas reis na dáoinibh.

Adubhairt Iósa an tan soin réna dhisgiobluibh, más áill lé neach
teachd amdheadhaidhsi, díultadh sé dhó féin, agus tógbhadh sé a chros,
agus leanadh se mheisi.

Oír giodhbé neach lénab mían a anam féin do chumhdach, caillfidh sé
é, agus giodhbé neach cháillfeas a anam ar mo shonsa, doghébha sé é.

Oír créd é a tharbha do dhuine dhá ngnodhuighedh sé an domhan uile,
agus a anam féin do leigean amugha? nó créd í an iomláoid dobhéradh
duine ar son a anma féin?

Oír tiocfuidh mac an duine a nglóir a athar féin maille léna
ainglibh: agus dobhéra sé an tráth soin dá gach neach do réir a
ghníomharthadh.

Go fírinneach adeirimsi ribh gu bhfhuil cuid don luchd atá na
seasámh annso, nach blaisfidh bás nó go bhfaicid síad mac an duine ag teachd
ann a rióghachd féin.

Agus a gcionn sé lá beiridh Iósa Peadar agus Séumas agus Eóin a
dhearbhráthair, agus tréoruighidh sé íad ar leith gu sliabh ard.

Agus do hathruigheadh a chruth an a bhfíadhnuisi, agus do dheallruigh
a adhuidh mar an ngréin, agus dorinneadh a éudhuighe geal mar an solas.

Agus tabhair dodhúigh, do taidhbhrighedh dhóibh Máoise, agus
Elías, a comhrádh ris.

Agus ar bhfhreagra do Pheadar adubhairt sé ré hÍosa, a
thighearna is maith dhúinn bheith annso: mas áill leat, dénam trí
botha annso, both dhuitsi, both do Mháoisi, agus both dhElías.

Suil do sguir seisean do labhairt, tabhair dodhúigh, do theilg néll
solus sgáile orrtha: agus féuch, tainic guth as an néll ag rádha, ag so an
mac grádhach úd agamsa, an a bhfhuil mo thoil mhaith: eisdigh ris.

Agus an tráth dochúaladar na disgiobuil so, do thuiteadar air
a naghuidh, agus do ghabh eagla romhór íad.

Agus ar dteachd dIósa do bhean sé ríu, agus adubhairt sé,
éirghidh, agus ná bíodh eagla oruibh.

Agus ar dtógbhail a súl dóibh, ni fhacadar éin neach, achd Iósa na
áonar.

Agus an tráth tangadar anúas don tslíabh, do aithin Iósa dhióbh, ag
rádha, ná hinnisidh déinnech an ní do taidhbhridheadh dháoibh, nó gu
néirghe mac an duine ó mharbhaibh.

Agus do fhiáfruigheadar a dhisgiobhail dhesean, ag rádha, maseadh
créd fa a nabruid na Sgríobuidhe, gurab éigen Elías do theachd air
tús?

Agus ar bhfhregra dhIósa adubhairt sé ríu, tiocfuidh Elías gu
fírinneach ar tús, agus aiséoghuidh sé gach éin ní:

Achd adeirimsi ribh go dtainic Elías cheana, agus nachar
aithnigheadar é, achd gu ndearnadar a dtoil féin ris: is mar sin
fhuiléongas mac an duine mar an gcédna úatha.

Do thuigedar na disgiobuil an tráth soin gurab a dtimcheall Eóin
baisde do labhair sé ríu.

Agus an tan tangadar a gceann an choimhthionóil, dochúaidh neach
dhairighe chuige, ag sléchduin ar a ghlúinibh dhó,

Agus ag rádha, a thighearna déna trocaire ar mo mhac, oír bhíodh sé tinn
lé goin na rée, agus is mór dholc fhuilngeas sé: óir tuitidh sé a dteinidh
gu minic, agus anuisge gu minic.

Agus do thairg mé dod dhisgiobluibhsi é, agus níor fhédadar a
leidheas.

Agus ar bhfhregra dhIosa adubhairt sé, a chinidh do theaguisg gan
chreideamh, ga fad fós bhías mé in bhar bfochair? ga fad fós fhuiléongas me
sibh? tabhruidh chugamsa annso é.

Agus do imdhearg Iósa an deamhan, agus do imthigh sé as: agus dobhí an
leanabh slán ón úair sin amach.

Ar dteachd do na disgiobluibh chum Iósa an tráth soin fa leith,
adubhradar, créd é an fáth nachar fhédamairne súd do theilgean amach?

Agus adubhairt Iósa ríusan, ar son bhur míchreidimh: óir adeirim
ribh go fírinnech: dá mbeith oiread re gráinne musdaird do chreidemh
agaibh, adérthaoi ris an sliabh so, athruigh as so annsúd anunn: agus
aithréochuidh sé: agus ní bhía ní ar bioth nach bhudh heidir libh.

Achd cheana ni théid an sórt demhan so amach, achd lé hurnuighthe
agus lé trosgadh.

Agus ar ndénamh comhnuighe ann sa Ghalile dhóibh, adubhairt Iósa
ríu, dobérthar mac an duine a lámhaib na ndáoine.

Agus muirfid síad é, achd an treas lá eiréochaidh sé: agus do ghabh
dobrón romhór íadsan.

Agus an tan tangadar gu Capernaum, tangadar lucht an didrachma
iodhón an dáoirchiósa do thógbháil chum Pedair: agus adubhradar, an
íocann bhur maighisdirsi an didrachma?

Adeir seisean, iócuidh: agus an tráth dochúaidh sé asdeach don tigh,
do labhair Iosa risean ar tús, ag rádha, créd í do bharamhuilsi a
Shímóin? cía ar a dtógbhuid ríghthe na talman ciós, nó cánáchas? an
óna gcloinn féin? nó ó dháoinibh eile?

Adeir Peadar ris, ó dháoinibh eile: adubhairt Iósa ris, ar
an adhbhar soin atáid an chlann sáor.

Achd dochum nach tiobhramáois oilbhéim dhóibh, imthighsi dochum na
fáirge, agus teilg innte dubhán: agus tógaibh an céd iásg thiocfas aniós:
agus ar nosgladh a bhéoil, doghébha tú sdatér iodhón, gné airgid
airighthi: glac sin agus tabhair dhóibh é ar mo shonsa agus ar do shon féin.

An úair sin tangadar a dhisgiobuil chum Iósa, ag rádha, cía is mó
ann sa rioghachd neamhdha?

Agus ar ngairm léinib bhig chuige dhIósa, do chuir sé an a lársan é.

Agus adubhairt sé, go fírinneach adeirim ribh, muna fhilltí, agus
muna bheithí mar leanbána, nach rachdáoi asdeach don ríoghachd nemhdha.

Ar an adhbhar soin giodhbé ísléochus é féin mar an leanbán so, as é
sin is mó a rióghachd neimhe.

Agus gidhbé neach ghébhus chuige én leanbán dá leithéid so a
mainmsi, gabhuidh sé mheisi chuige.

Agus gidhbé neach bhéra oilbhéim déinneach don mhuinntir bhig si
chreides ionnamsa, dob fhearr dhó chloch mhuilinn do chrochadh fana
mhuinél, agus a bháthadh a ndubhaigén na fairge.

Is mairgneach don domhan ar son oilbhéimeann, óir is eigin do na
hoilbhéimeannaibh teachd: achd cheana is anáoibhinn don duine úd tré a dtig
an toilbhéim.

Achd ma dobheir do lámh no do chos adhbhar oilbhéime dhuit, gearr
dhiót agus teilg uaít íad; is fearr dhuit dul asdeach dochum na beatha ar
leathhois nó ar leathláimh, ioná dhá láimh agus dá chois do bheíth agad
agus do theilgean ann sa teine shiórruidhe.

Agus ma dobheir do shúil adhbhar oilbhéime dhuit, bean asad agus teilg
uáit í: is fearr dhuit dul don bheathaidh ar leathshúil, iona dhá shúil do
bheith agad agus do theilgen a dteinidh ifeirn.

Tabhruidh dha bhur naire nach tiobhartháoi tarcuisne air éinneach don
mhuinntir bhig si: oír adeirim ribh gu bhfaicid anaingilsion a
bhfhlaitheamhnas do ghnáth adhaidh mhatharsa atá ar neamh.

Oír táinic mac an duine do tharrachdoin an neithe dochúaidh amugha.

Créd docíthear dháoibh? dá mbeith céd caora ag áonnduine agus go
rachadh áoncháora dhíobh ar seachrán, an é nach fúigfeadh sé na náoi
gcáoiridh dég agus ceithre fichid, agus an é nach rachadh sé ar na sléibhtibh
diárruidh na cáorach dochúaidh amudha.

Agus má theagmhann go bhfhadhann sé í, adeirimsi ribh go fírinneach
gurab mó a lúáthgháir tríthe, iona ar son na náoi gcáorach ndég agus
cheithre fichid nach deachuidh ar seachrán.

Mar an gcéadna ní hí toil bhur natharsa atá ar neamh, go rachadh
éinneach do na dáoinibh beaga sa ámudha.

Achd má fpeacuigheann do dhearbhráthair adhadhuidh, imthigh agus
spreag é eadrad féin agus é féin amháin: agus má éisdeann sé riot, do
ghnodhuigh tú do dhearbhráthair.

Agus muna éisde sé riot, beir leat fós duine nó días eile: dochum
gu mbíadh gach éinní a mbél deisi no trír dfhíadhnuisibh seasmhach.

Agus má dhiúltann sé iádsan déisdechd, innis don eagluis: agus má
dhiúltann sé an eagluis déisdeachd, bíoth mes Eitnic iodhón
anchríosduighe agus phuibliocáin agad air.

Gu fírinneach adeirimsi ribh, giodhbé ar bioth neithe ceangóltáoi
ar an dtalamh, gu mbeid síad cheangailte ar neamh, agus giodhbé ar bioth
neithe sgáoilfidhe ar an dtalamh, gu mbeid sgáoilte ar neamh.

Arís adeirim ribh má theagmhann días agaibh ar áonfhocal ar an
dtalamh, a dtimcheall gach uile ní íarrfuid síad, gu bhfuighid síad é ó
mhathairse atá ar neamh.

Óir gidhbé áit ann a bhfuilid días nó tríur arna gcruinnechadh
a mhainmsi, atáimsi annsin ann a lár súd.

Ar ndul do Fpeadar chuige an tráth soin, adubhairt sé, a thighearna,
ga a mhioncachd doghéna mo dhearbhráthair coir a madhaidh, agus
mhaithfeas mé dhó? an go nuige an seachdmhadh húair?

Adeir Iósa ris, ni abruim riot gus an seachdmhadh húair amháin,
achd gu soithe a deich agus trí fichid seachd núaire.

Ar an adhbhar soin is cosmhuil ríoghachd flaitheamhnais ré rí
dháirighthe, lérb áill cúntas do dhénamh, réna serbhfhóghantuidhibh.

Agus an tráth do thionnsgain sé cúntas do dhénamh, tugadh chuige
féitheamh dháirighthe dár dhligh sé deich míle talann.

Agus an tan nárbh éidir leis na fiácha so dhióc, do aithin a
thighearna, é féin, agus a bhean, agus a chlann, agus a raibhe aige don
tsáoghal do reic, dochum na bhfíach do dhíol.

Ar an adhbhar soin ag dénamh úmhla don tsearbhfhoghantuighe sin do
íarr sé athchuinghidh air, ag rádha, a thighearna, déna foidhide riúm, agus
dobhéra mé tfhíacha uile dhuit.

Annsin ar ngabháil trúaidhe moíre tighearna an óglaóich úd, dó,
do léig sé úadha é, agus do mhaith sé na fíacha dhó.

Agus ag dul amach don tsearbhfhoghanthuigh úd, fuáir sé duine dá
chomhshearbhfhoghantuidhibh féin, dar dhligh sé céd pinginn: agus arna
fhosdadh rug sé ar sgórnuigh air agá rádha, díol rium an ní dhligheas tú.

Ar an adhbhar soin ag tuitim dhá chomshearbhfhogantuidhe ag a
chosuibhsean, do ghuidh sé é, agá rádha, déna foidhide ríum, agus dobhéra
mé tfhiacha uile dhuit.

Achd níorbh áill leisean sin: achd ar nimtheachd dó, do theilg sé a
bprísún é, nó gu niócadh sé na fíacha.

Agus an tráth dochoncadar a choimhshearbhfoghantuidhesion na
neithe dobhí arna ndénamh, do ghabh doilghes romhór íad, agus tangadar,
agus do fhoillsigheadar dá dtighearna gach ní dá ndearnadh ann.

Annsin do chuir a thighearna fios airsean agus adeir sé ris, a
dhroichshearbhfoghantuidh, do mhaith mé na fíacha úd uile dhuit, do
bhríogh gur chuir tú impidhe oram:

Agus an é nár chóir dhuitsi trócaire do dhéanamh ar do
choimhshearbhfhoghantuidh féin, amhail agus mar dorinne meisi trócaire
ortsa?

Agus ar ngabháil fheirge a thighearna, tug sé don luchd piorríachuidh
é, nó gu niócadh sé a fhíacha uile ris.

Agus is mar sin doghéna mhathair nemhdhasa ribhsi, achd muna
maithe gach áon duine agaibh dá dhearbhráthair ó bhur gcroidhthibh a
gcionnta.

Cap. 19

Agus tarrla an tráth do chríóchnuigh Iósa na comhraítesi, gur sgáoil
sé a luing on Ghalile, agus tainic sé gu críochuibh Iúdea tar
Iordán.

Agus do lean cuidechda mhór é: agus do shlánuigh sé íad annsúd.

Tangadar na FPhairisínigh chuige an tráth soin dá bhuaidhreadh,
agus aga rádha ris; an ceaduightheach do dhuine a bhean do leigean trí gach
uile adhbhar?

Agus ar bhfheagra dhósan adubhairt sé ríu, an e nar léghabhair gu
ndearna an crúthaighthéoir ó thús an fear agus an bhean?

Agus gu ndubhairt sé, ar an adhbhar sa fúigfidh duine a athair agus a
mhathair, agus adharfuidh sé dhá mhnáoi: agus beid aráon na
néinfhéoil amhaín.

Ar an adhbhar soin ní fhuilid iona ndís nibhus mo, achd iona
néinfhéoil, uime sin an ní do cheanguil Día, na sgáoileadh duine é.

Adubhradarsan ris, mas fiór sin créd far aithin Máoisi leitir
dhealuighthe do thabhairt, agus ise do leigean?

Adeir seisen ríu, do fhuluing Máoisi dháoibhsi ar son chruáis bhur
gcroidhedh bhur mná do leigean: achd cheana ní mar sin dobhí se ó thús.

Achd adeirimsi ribh, giodhbé neach leigfeas a bhean, achd ar son
sdrípachuis, agus dobhéra bean eile, gu ndénann sé adhaltrannas: agus
giodhbé do fpós an bhean do leigeadh, gu ndénann sé adhaltrannas.

Adeirid a dhisgiobuil risean, ma as é sin is cor don fhior réna
mhnáoi, ní maith an pósadh ré a dhénamh.

Achd adubhairt seisean ríu, ní hé gach áonduine ghabhus an glór sa,
achd an dream dha dtugadh é.

Oir atáid dáoine coillte noch rugadh mar sin as bhroinn a máthar:
agus ataíd caillteánuigh ag ar bhenadar dáoine asda: agus atáid
caillteánuigh do bhean asda féin ar son na ríoghachda neamhdha: giodhbé
fhédus a ghabháil chuige, gabhadh.

Tugadh chuige an tráth soin leinibh bhega, dochum gu gcuirfeadh sé
a lámha orrtha, agus gu ndiongnadh sé urnuidhthe: agus do spreagadar na
disgiobuil íad.

Agus adubhairt Iósa, fuilngidh do na lenbaibh, agus na bacuidh
dhióbh techd chugamsa, oír is léna leithéidibh sin ríoghachd
fhlaitheamhnuis.

Agus tar éis a lámha do chur ortha, do imthigh sé as súd.

Agus tabhair dodhúidh, adubhairt nech dháirighthe ag teachd
chuige ris, a mhaighisdir mhaith, créd í an mhaith doghéna mé, dochum gu
bhfhuidhinn an bhetha mharthanach?

Agus adubhairt seisean ris, créd fá a ngoireann tú maith dhiómsa?
ni fhuil éinneach maith, achd áon Día? achd mas a mhían leat dul
dochum na betha, coimhéd na haitheanta.

Adeir seisean ris, cía híad? agus adubhairt Iósa, Ní dhiongna tú
dúnmharbhadh, ní dhiangna tú adhaltrannas, ní dhiagna tú gaduidheachd, ní
dhiongna tú fíadhnuisi bhréige.

Onóruigh hathair agus do mhathair, agus grádhuigh do chomharsa mar
thú féin.

Adeir an tógánach ris, do choimhéd mé na neithesi uile ó móige,
créd atá dhuireasbhuidh oram fós?

Adubhairt Iósa ris, mas áill leat bheith diongmhála, imthigh, reac
a bfuil don tsáoghal agad, agus tabhair do na bochduibh é: agus doghébha
tú ionnmhas ar neamh, agus tarra, agus lean mheisi.

Agus an tráth dochúaluidh an tógánach an comhrádh soin, do imthigh
sé gu dobrónach: oír dobhí iomad saidhbhris aige.

Agus adubhairt Iósa réna dhisgioluibh, adeirim ribh gu fírinneach
gurab docomhlach rachas duine saidhbhir asdeach a bhfhlaitheamhnus Dé.

Agus arís adeirim ribh, gurab usa do chámhall dul tré chró na
snáthuide, iona do dhuine sháidhbhir dhul asdeach a bhfhlaitheamhnus Dé.

Agus arna chluinsin so dhá dhisgiobluibh, do ghabh machdnadh mór íad,
aga rádha; ar an adhbhar soin cía is éidir do shlánughadh?

Agus ar bhfhéchain dIósa orrtha adubhairt sé ríu, ni fhuil so ar
cumas do na dáoinibh: achd cheana atá gach uile ní ar cumas do Dhía.

Ar bhfhreagra do Fpeadar an tráth soin, adubhairt sé ris, tabhair
dodhúidh, do thréigeamairne gach uile ní, agus do leanamar thusa:
ar an adhbhar soin créd doghébham?

Agus adubhairt Iósa ríu, adeirimsi ribh gu deimhin, an tráth
shuidhfeas mac an duine a gcaithír a ghlóire féin, gu suidhfidhesi
an mhuinntear do lean mheisi, annsan aithgheineamhuin mar an gcédna
ar dhá chaithír dhég, ag breith breithe ar dhá threibh dhég
Isráel.

Agus giodhbé neach do thréig tighthe, nó dhearbhráithreacha, nó
deirbhsheathracha, nó athair, nó mathair, nó ben phósda, nó clann, nó
dúthuidh ar son mhanmasa, doghébha sé a gcéd oiread, agus an bheatha
mharthanach do dhligheadh oidhreachda.

Achd cheana atá mórán ar tosach, bhías fa dheireadh: agus fa
dheireadh, bhiás ar tosach.

Oir is cosmhuil an rióghachd neamhdha ré fear tighe dháirighthe,
dochuaidh amach lé héirghe an láoi do chur lochda oibre ar formáil ann a
fhíneamhuin.

Agus tar éis réidhighthe ris an luchd oibre ar fphinginn sa ló, do chuir
sé ana fhíneamhain íad.

Agus ar ndul amach dhó timcheall an treas úair, dochonaic sé drong
eile dímháoineach iona seasamh ar an margadh.

Agus adubhairt sé ríu, imdhighsi leis don fhíneamhuin, agus giodhbé
ní bhús ceart dobhéra mé dhíbh é.

Agus do imdhigheadarsan. Arís ar nimtheachd amach dhó, timcheall an
seiseadh agus an náomhadh húair, dorinne sé mar an gcédna.

Agus ar ndul amach dhó a dtimchell an áonmhadh húair dég, fúair sé
drem eile iona seasamh dímháoineach, agus adeir sé ríu, créd ioma
bhfhuiltísi ion bhar seasamh annso feadh an láoi dímháoineach?

Adeirid siádsan ris, ar son nár chongaimh duine ar bioth ar túarasdal
sinn. Adeir seisean ríu, imdhighidhsi mar an gcédna don fhíneamhain,
agus giodhbé ni bhus coír doghéubhtháoi é.

Agus ar dteachd don tráthnóna adeir tighearna na fíneamhna réna
sdíobhard, goir an luchd oibre, agus tabhair dhóibh a dtúarasdal, ag
tosughadh ón luchd táinic fá dheireadh, gu soithe na céd dáoine.

Agus ar dteachd don druing úd do fostadh a dtimcheall an áonmhadh
húair dég, fúair gach duine dhióbh pinginn.

Agus ar dteachd don chéid dreim do sháoiledar gu bhfuighbhidís féin
ní bhudh mó: achd chena fúair gach áon díobh mar an gcédna pinginn.

Agus arna ghlacadh dhóibh, dorinneadar monabar anadhuidh fhir an
tighe,

Agá rádha, an dream so thainic fa dheireadh, ni dhearnadar obair achd
aonúair amháin, agus do chuirisi a gcoimhmeas rinne, do iomchuir
muiridhin agus teasbhach an láoi, íad.

Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé ré fear dhíobh, a chompánuigh,
ní fhuilim ag dénamh égcóra ort: an é nár réidhigh tú ríom ar fphinginn?

Tógaibh leat do chuid féin, agus imdhigh, as í mo thoilsí a
thabhairt don tési tháinic fá dheireadh mar thug mé dhuitsi.

An é nach ceaduightheach dhamhsa an ní is toil leam féin do dhénamh
rém chuid féin? an bhfhuil do shúilsi gu holc air son gu bhfhuilimsi
maith?

Is mar sin bheid na dáoine thig fa dheireadh a dtosach: agus na
dáoine atá a dtosach fa dheireadh. Oír is mór atá arna ngairm, agus
is beg atá arna dtogha.

Agus ag dul súas dhIósa gu hIárusaléim, rug sé an dá dhisgiobal
dég leis fa leith ann sa tslighidh, agus adubhairt sé ríu,

Féch atámáoid ag dul súas gu hIárusaléim, agus dobhérthar mac
an duine dhúachdaránaibh na sagart agus do dhoctúraibh an dlidhidh,
agus béruid siad breath bháis air:

Agus dobhéruid síad do na cineadhachuibh é dochum gu ndéndáois
fonámhad fáoi, agus gu sgíursfadáois agus gu gcrochfadáois é: achd an
treas lá éiréochaidh sé arís.

Tainic máthair chloinne Shebedei chuige an tráth soin, maille
réna cloinn, dá onórughadh agus ag iárruidh neithe dháirighthe air.

Agus adubhairt seisean ría, créd í do thoil? adeir sisi ris, abair
gu suidhfid an diás mac so agamsa, fear aca ar do láimh dheis, agus fear
eile ar do láimh chlé, ad ríoghachd.

Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé, ní fhuil a fhios agaibh
créd iárrtháoi, an éidir libh an cupán íobhas meisi dhól, agus bhur
mbaisdeadh leis an mbaisdeadh lé a mbaisdear mheisi? adubhradarsan ris,
is éidir.

Agus adeir seisean ríu, íobhtháoi gu deimhin dom chupánsa agus
baisdfidhthear ribh leis an mbaisdedh lé a mbaisdear mheisi: achd suidhe ar
mo láimh dheis agus chlé, ní lemsa a thabhairt, achd dobérthar é don
dreim úd dá bhfhuil sé arna ullmhughadh ómathair.

Agus an tráth dochúaladar an deichneabhar eile so, dobhí
neimhchion aca ar an días dearbhráthar.

Agus arna ngairm chuige dhIósa, adubhairt sé, atá a fhios
agaibh gu bhfhuil úachdaránachd aga dtighernuibh ar na cineadhachaibh, agus
gu bhfhuilid na daoine móra trén orrtha.

Achd cheana ní mar sin bhías sé eadruibhsi: achd giodhbé neach lé
madh mían bheith na dhuine mhór eadruibh, bíoth sé na
sheirbhiseach agaibh.

Agus giodhbé neach lénab áill bheith na úachdarán eadruibh, bíoth
sé iona shearbhfhoghantuidhe agaibh.

Fá mar nach táinic mac an duine dochum gu ndingéntáoi seirbhís
dhó, achd do dhénamh seirbhísi, agus do thabhairt a anma féin mar
lúaghuidheachd ar son mhóráin.

Ar ndul amach dhóibh an tráth soin as Iericó, do lean slúagh mór
eisean.

Agus tabhair dod húidh, días do dháoinibh dalla dobhí iona suidhe
chois na slidheadh, an tráth dochúaladar gu raibhe Iósa ag gabháil
tharsa, do eighmheadar agá rádha, déna trócaire oruinn, a thighearna
a mhic Dhábhí.

Achd do sbreagadar an slúagh íad dochum gu gcoisgfidis: achd chena
is móide do eighmheadarsan sin, agá rádha, déna trócaire oruinn, a
thighearna a mhic Dhábhí.

Agus ar seasamh dhIósa, do ghoir sé íad, agus adubhairt sé, créd
is áill libh do dhénamh dhamhsa dháoibh?

Adeiridsean ris, a thighearna, ar súile dhosgladh.

Agus do ghabh trúaidhe ghér Iósa dhóibh, agus do bhean sé réna súilibh:
agus táinic radharc dá súilibh ar an mball, agus do leanadar eisean.

Agus an tráth do dhruideadar ré hÍarusaléim, agus tángadar gu
Bethpháge dochum tsléibhe na nOluidhedh, annsin do chuir Iósa diás
disgiobal úadha,

Agá rádha ríu, imdhighidh don bhaile atá as bhur gcomhair, agus ar an
mball doghébhtháoi asal ceanguilte agus searrach iona fhochair:
sgáoilidh agus tabhraidh chugamsa íad.

Agus má labhránn áonnduine ní ar bioth ribh, abruidhsi gu bhfhuil
feidhm ag an dtighearna orrtha: agus leigfidh sé úadha ar an mball íad.

Agus táinic so uile dochum críche dochum gu gcoimhlíonfuidhthe an ní
atá arna rádha trés an bhfháidh, adeir,

Innisidh dinghin tSión, tabhair dodhúidh atá do rí ag teachd
chugad gu ciúin, ar muin asuil, agus bhromuigh mac an asail ar a
gcuirthear cuing.

Agus do imthighedar na disgiobuil, agus dorinneadar mar do aithin
Iósa dhíobh,

Agus tugadar an tasal agus an bromach léo, agus do chuireadhar a
néduighe orrtha, agus do chuireadar eisean na shuidhe ar a muin.

Agus do leathnuigheadar mórán do dháoinibh a mbruit ar an slighidh: agus
do ghearradar drong eile cráoibhech do chrannaibh, agus do sgaradar ar an
slighidh íad.

Agus do thógaibh an slúagh dobhí roimhe agus na dheadhaidh gáir,
ag rádha, hósanna do mhac Dábhí: is bennuighthe an té thig anainm an
tighearna, hósanna annsna hardaibh.

Agus ag dul dIósa asdeach gu hIárusaléim, dobhí an chathair
uile arna búaidhreadh, ag rádha, cía hé so?

Agus adubhairt an coimhthionól, as é so Iósa an fáidh úd ó Násaréth
na Galilé.

Agus dochúaidh Iósa asdeach gu teampoll Día, agus do theilg sé amach
a raibhe ag reic agus ag ceannach annsa teampoll: agus do theilg sé buird
luchda malarta an airgid bun scíonn, agus caithíreacha luchda reactha na
gcolum.

Agus adubhairt sé ríu, atá sgríobhtha, goirfidhthear tech
urnuighthe dom theachsa: achd dorinneabhairsi tuinidhthe bithbhíneach
dhe.

Tangadar chuige an tráth soin doill, agus bacaigh ann sa teampoll:
agus do shlánaigh sé íad.

Agus an tan dochoncadar úachdaráin na sagart agus na Sgríobuidhe na
míorbhuile dorinne sé, agus na leinibh ag eighmhe sa teampoll, agus ag
rádha, hósanna do mhac Dhábhí, do ghabhadar chuca gu feargach é.

Agus adubhradar ris, an gcluin tú créd adeirid an mhuinntir so?
Agus adeir Iósa ríu, dochluinim. An é nachar léghabhair, as bél
leanabh agus náoidhean ciche do chríochnuigh tú moládh?

Agus arna bhfágbháil, dochúaidh sé amach as an gcathraigh gu
Bethanía, agus do an sé annsin an oidhche sin.

Agus ag filleadh dhó dochum na cathrach ar madain, do ghabh ocarus é.

Agus an úair dochonaic sé crann fíge ar an slighidh, táinic sé
chuige, agus ní fhúair sé ní ar bith air achd duillebhar amháin: agus
adeir sé ris, nár fhása toradh ó so amach go brách ort. Agus do chríon an
crann fíge ar an mball soin.

Agus arna fhaicsin do na disgiobluibh, do ghabh iongantus íad, agá
rádha, cionnas do mheath an crann fíge ar an mball?

Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, adeirim ribh gu
fírinneach, ma bhíonn creideamh agaibh, agus nach cuirfithí cunntabhairt
ann, ní hé amháin an ní si tharla don chrann fíge doghéntáoi, achd mar
an gcédna má adeirthí ris an slíabh so, togaibhthear thú, agus teilgther
ann sa bhfhairge thú, bíaidh sin dénta.

Agus gidhbé ar bith neithe iárrfuidhthe ann bhur nurnuighe, má
chreidtí, doghébhtháoi íad.

Agus an tráth tainic sé don teampoll, tangadar úachdaráin na sagart
agus sinnsir an fpobuil chuige agus é ag teagosc, agá rádha ris,
créd é an tughdarrás ré a ndénann tusa na neithe si? agus cía thug na
cumhachda sa dhuit?

Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, fíafróchuidh meisi mar
an gcédna dhíbhsi ní dhaírighthe: agus dá ninnisdi dhamh é, innéosuidh
meisi dháoibhsi mar an gcédna cía an tughdarrás as a ndéanuim na
neithe si:

Ga háit as a dtainic baisdedh Eóin ó neamh, no ó dháoinibh? achd
do smúainteadarsan ionnta féin, aga rádha, ma adeirmíd, ó neamh: adéra sé
rinn, ar an adhbhar soin créd fa nar chreideabhairse dhó?

Agus má adeirmíd ó dháoinibh: atá eagla an fpobail oruinn: óir atá
cion fáidhe ag gach uile dhuine ar Eóin.

Agus ag tabhairt fhreagartha ar Iósa adubhradar, ní fhuil a fhios
aguinn: agus adubhairt seisean ríu, ní mó innéosadsa dháoibhse cía an
tughdarrás as a ndénuim na neithe si.

Achd créd docíthear dháoibhsi? dobhádar días mac ag duine
dháirighthe: agus ag dul a gceann an chéd mhic, adubhairt sé, a mhic,
imdhigh, déna obair aniu am fhíneamhain.

Agus ar bhfreagra dhósan adubhairt sé, ní dhiongan: achd iona
dhiaidh sin an tráth do ghabh aithreachas é, do imdhigh sé.

Agus ag dul a gceann an dara mac, adubhairt sé mar an gcédna. Agus ar
bhfhreagra dhósan adubhairt sé, doghéun a thighearna: gidheadh niór
imdhigh sé.

Cía don dís se dorinne toil a athar? adeiridsean ris, an
cédfhear. Adeir Iósa ríusan, adeirimse ribh gu fírinneach, go
dtéid na puiblicáin agus na sdrípacha romhaibhsi gu flaitheamhnas Dé.

Oír táinic Eóin chugaibh a slighidh na córa, agus nior chreidebhair
dhó: achd do chreideadar na puiblicaín agus na sdríopacha dhó: achd gé do
chonncabhairsi, ní dhearnabhair aithrighe na dhiaidh sin, dochum
gu gcreidfedh sibh dhó.

Eísdigh ré cosamhlachd eile, dobhí fer tighe dháirighthe ann, do
chuir fíneamhuin, agus do chuir sé fál iona timcheall, agus do thochail sé
ionad brúighte an fhíona innte, agus do thogaibh sé tor agus tug sé do
sgológaibh ar feirm í, agus do imdhidh sé féin a gcoigcrich.

Agus an tráth do dhruid aimsear na dtorthadh ríu, do chuir sé a
shearbhfhoghantuidhe dochum na sgológ, do ghlacadh na dtorthadh.

Agus rugadar na sgológa ar a sherbhfhoghantuidhib, agus do ghabhadar
ar fhear dhióbh, agus do mharbhadar fear eile, agus do ghabhadar do
chlochaibh ar fhear eile.

Arís do chuir sé searbhfhoghantuidhe eile úaidh dobúdh lía iona an
chéad chuideachda: agus dorinneadarsan mar an gcédna ríu.

Agus fa dheireadh do chuir sé a mhac féin chuca, agá rádha, dobhéruid
síad onóir dom mac.

Agus ar bhfhaicsin an mhic do na sgológaibh, adubhradar eatorra féin,
as é so an toíghre, tigidh, marbham é, agus congbham a oidhreachd.

Agus ar mbreith air do theilgeadar as an bhfíneamhuin amach é, agus do
mharbhadar é.

Ar an adhbhar soin an tráth tiocfas tighearna na fíneamhna, créd
doghéna sé ris na sgológaibh úd?

Adeiridsean ris, sgriosfuidh sé gu díoghaltach na drochdháoine úd:
agus dobhéra sé a fhíneamhuin air feirm do sgológaibh eile, dobhéra na
toirthe dhó an a naimsearaibh féin.

Adeir Iósa ríu, an é nár léghabhair ríamh annsna sgrioptúraibh,
an chloch úd do dhiúltadar na sáoir, as í atá arna denamh na ceann
ann sa chúainne? as é an tighearna dorinne so, agus atá sé iongantach
ann ar suilibhne.

Ar an adhbhar soin adeirim ribh, gu dtoigébhthar ríoghachd Dé
úaibhsi, agus gu dtiobharthar í do chíneadh dobhéra a toradh úatha.

Agus giodhbé neach thuitfeas ar an gcloich se, dogéntar slígreach
dhe: agus giodhbé ar a dtuitfi sí, doghéna sí luáithreadh lé gáoith dhe.

Agus an tráth dochúaladar úachdaráin na sagart agus na
fPhairisínigh a chosmhalachda san, do aithnigheadar gurab na dtimcheall féin
labhrus sé.

Agus an tráth do shantuighedar breith air, dobhí eagla an fpobail
orrtha: óir dobhí meas fáidhe aca airsean.

Agus ar bhfhreagra dhIósa, do labhair sé arís ríu a gcosmhalachdaibh,
agá rádha,

Is chosmhuil an flaitheas neamhdha ré rígh dháirighthe, dorinne
banais fpósda dhá mhac féin.

Agus do chuir sé a shearbhfhoghantuidhe do ghairm na muinntire fúair
cuireadh dochum an fphósta: achd niórbh áill leosan teachd.

Arís do chuir sé searbhfhoghantuidhe eile chuca, da rádha, abruidhsi
ris an muinntir úd dá dtugadh cuireadh, féch, do ullmhuigh mé mo dhínnér,
atáid mo dhaimh agus mhainmhinntighe bíadhta arna marbhadh, agus atá
gach uile ní ullamh: tigidh dochum an fphósta.

Achd tugadarsan faillighe annso, agus do imthigheadar, fear dhíob dá
fhearann féin, agus fear eile dochum a cheannuigheachda.

Agus rugadar an chuid eile dhíobh ar a shearbhfhogantuidhibhsean,
agus tugadar esonóir dhóibh, agus do marbhadar íad.

Agus an tan dochúalaidh an rí do ghabh fearg é: agus ar gcur a
shlúaighte úadha, do sgrios sé an luchd dúnmharbhtha úd, agus do loisg sé a
gcathair.

Adeir sé an tan soin réna shearbhfhoghantuighibh, gu fírinneach atá
an pósadh ullamh, gidheadh níorbh fhiú an dream úd fúair an cuireadh
a fhagháil.

Ar an adhbhar soin imdhighsi a gcomhrac na ród, agus giodhbé ar bioth
dáoine doghébhtháoi ann, goiridh dochum an fphósta íad.

Agus ar ndul amach do na searbhfhoghantuidhibh úd ar na slighthibh, do
chruinnigheadar gach uile dhuine dá bhfhuaradar, eidir olc agus mhaith:
agus do líonadh teagh an fphósta do dháoinibh do shuidh chum bídh,

Agus ar ndul asdeach don rígh dféchain ar a luchd gcuiridh,
dochonnaic sé duine annsúd ag nach raibhe édach budh iomchubhaidh don
fphósadh uime:

Agus adeir sé ris, a chomhpánuigh, cionnas táinic tusa asdeach annso
gan édach budh iomchubhaidh don fphósadh iomat? achd ní raibhe áon fhocal
aigesean.

Adubhairt an rí réna mhinisdrighibh an tráth soin, ar gceangal a chos
agus a lámh súd, tógbhuidh é, agus teilgidh ann sa dorchadus amuich ,
mar a mbía gul agus gisgarnach fíacal.

Oír is mór atá arna ngairm, agus is beag atá arna dtogha.

Ag imdheachd annsin do na FPhairisíneachaibh, dochúadar a
gcomhairle cionnas doghébhdáois i bpaindtér é iona bhríathruibh.

Ar an adhbhar soin cuirid síad a ndisgiobuil féin chuige maille ré
muinntir Ióruaith, agá rádha, a mhaighisdir, atá a fhios aguinn gurab
duine fírinnech thusa, agus gu dteagasgann tú slighe Dé gu fírinneach,
agus nach fuil cás agad anáonnduine: óir ní fhéchann tu do fhphearsain
na ndáoine.

Ar an adhbhar soin innis dúinne créd docíthear dhuit, an cóir cíos
do thabhairt do Chésar, nó gan a thabhairt?

Agus ar naithne a mailíse dhIósa adubhairt sé, créd fa a gcuirthí
cathughadh oram a luchd an fhúarchrábhaigh?

Taisbénuidh dhamh airgead an chíosa, agus tugadarsan pinginn chuige.

Agus adubhairt sé ríu, cía dárab íomháidh so, agus cía ré a mbeanann
an sgríbhenn so na timcheall?

Adeiridsean ris, ré César. Adeir seisean ríusan an tráth soin, ar
an adhbhar soin tabhruidh do Chésar na neithe is lé César, agus na
neithe is lé Día, do Dhía.

Agus arna chluinsin do ghabh iongantas íad: agus ar sgur dhe, do
imdhigheadar.

An lá soin féin tangadar na Sadusínigh, adeir nach fuil eiseirghe ann,
chuige: agus do chuireadar ceisd air,

Agá rádha, a mhaighisdir, adubhairt Máoisi, dá bhfaghadh áon nduine
bás gan chloinn aige, pósfuidh a dhearbhrathair a bhean do dhlighedh
comhfhoguis, agus tóigébhuidh sé siól dá dhearbhráthair.

Agus go bhádar móirsheisear dearbhráthar eadrainne: agus tar éis mhná
do thabhairt don chéd duine fúair sé bás: agus an tan nach raibhe slichd
aige, do fhágaibh sé a bhean agá dhearbhráthair.

Agus mar an gcédna fúair an dara dearbhráthair, agus an treas
derbhráthair, bás gu soithe an seachdmhadh dearbhráthair bás.

Agus na ndiáigh uile fúair an bhean bás.

Ar an adhbhar soin annsan eiseirghe, cía don mhóirsheisear dá madh
bean í? óir dobhí sí aca uile.

Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, atátháoi ar seachrán,
gan eolus na Sgrioptúr ná cumhachd Dé agaibh.

Oír annsan eiseirghe, ní thabhruid fir mná, agus ní tugthar mná
dfhearaibh: achd atáid síad mar ainglibh Dé ar neamh.

Achd an é nachar léghabhair an ní adubhairt Dia ribh a dtimchell
eiseírghe na marbh, agá rádha,

Is meisi Dia Abrahám, agus Día Isác, agus Día Iacób? ni hé Día,
Día na marbh, achd Día na mbéo.

Agus an tráth dochúaluidh an pobal sin, do ghabh iongnadh iád tréna
theagosgsan.

Agus an tan dochúaladar na FPhairisínigh gur chuir sé na Saduisínigh
na dtochd do chruinnigheadar a gceann a chéile:

Agus do chuir doctúir dlighidh dháirighthe dhióbhsan ceisd air dá
bhúaidhreadh agus agá rádha,

A mhaigisdir, cía hí an aithne is mó sa dlidheadh?

Agus adubhairt Iósa ris, grádhóchuidh tú do thighearna Día léd
chroidhe uile, agus lédh anam uile, agus léd smuáintiughadh uile.

As í so an chéd aithne, agus an aithne mhór.

Agus is cosmhuil an dara haithne ría so, grádhóchuidh tú do chomharsa mar
thú féin.

Is ann sa dá aithne se atá bunáit an dlidhidh, agus na bhfáidheadh.

Agus an tan dobhádar na FPhairisínigh cruinn a bhfhochair a chéile,
do fhíafruidh Iósa dhíobh,

Ag rádha, créd í bhur mbaramhuilse a dtimcheall Chriósd? cía dhára
mac é? adeiridsean ris, mac Dhábhí.

Adeir seisean ríu, mas eadh cionnas ghoireas Dábhí thríd an spioruid
tighearna dhe? agá rádha,

Adubhairt an tighearna rém thighearna, suidh ar mo láimh dheis
no gu gcuiri mé do náimhde na sdól fád chosuibh.

Ar an adhbhar soin má ghoireann Dábhí tighearna dhe, cionnas atá sé
na mhac aige?

Agus níorbh éidir lé háon nduine fregra ar bioth do thabhairt air:
agus níor lamh éinneach ón lá soin suás ní ar bioth dfhiafruighidh dhe.

Do labhair Iósa an tráth soin ris an bpobal agus réna dheisgiobluibh féin,

Agá rádha, atáid na Sgríobuidhe agus na FPhairisínigh na suidhe a
gcaithír Mháoisi:

Ar an adhbhar soin gach uile ní adéruid síad ribh do choimhéd,
coimhéduidh agus dénaidh íad: achd ná dénuidh do réir a noibrighthe. Oír
adeirid síad, agus ní dhénuid.

Oír ceangluid síad úaluighe troma do iomchuir, agus cuirid síad íad ar
shlinnénuibh na ndáoine: achd cheana ní háill léo féin cor do chur dhíobh
lé hén mhér dá méruibh.

Achd cheana is dochum gu bhfhéchfadáois dáoine orrtha doníd síad a
noibrighthe uile: óir doníd síad a bhfhiolactérighe leathna, agus doníd
síad imill a néduigheadh taidhbhseach.

Agus as ionmhuin léo an céd ionad suidhe annsna fésduidhibh: agus na
céd chaithíreacha annsna coimhthionóluibh.

Agus fáiltighe dfhagháil ar na marguidhibh, agus dáoine do ghairm
Rábbi, Rábbi, iodhón, maighisdrí dhióbh.

Achd ná goirthear Rábbi dhíbhsi. Oír is aon mhaighisdir atá agaibh,
iodhón Criósd: agus is dearbhráithreacha dhá chéile sibh féin uile.

Agus na goiridh bhur nathair do dhuine ar bioth ar dtalamh: oír is áon
athair atá agaibh, noch atá ar neamh.

Ná goirthear doctúridhe dhíbh: oír is áon ndoctúir atá agaibh iodhón
Criósd.

Achd an té is mó eadruibh, bioth sé na óglach aguibh.

Oír giodhbé duine airdéochus é féin, ísléochthar é: agus giodhbé
ísléochas é féin, airdéochthar é.

Achd is truagh dháoibhsi a Sgríobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a
luchd an fhúarchrábhuidh, óir íadhtháoi an flaitheamhnus neamhdha rés na
dáoinibh: oír ní théighthí féin asdeach, agus ní fhuilngthí don luchd atá
ag dul asdeach, dul asdeach.

Is anáoibhinn dáoibh a Scríobuidhe agus a Phairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír ittí tighe na mbaintreabhthach, agus sin fós ar sgáth
bheith gu fada ag urnuighthe: ar a shon so doghébhthaoi an breitheamhnus is
truime.

Is anáoibhinn dáoibh a Sgríobuighe agus a Phairisínecha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír gabhtháoi timcheall mara agus tíre dochum gu ndiongnadh
sibh áon nduine ar bhar ríaghail féin, agus an tráth bhís sé arna dhénamh,
doníthi mac ifeirnn de nísa mhó fá dhó iona dhíbh féin.

Is anáoibhinn daóibh a thréoruightheóra dalla, adeir, giodhbé duine
dobhéra an teampoll mar mhionna, ni ní ar bíoth é: achd giodhbé dobhéradh
ór an tempoill mar mhionna, atá sé cionntach.

A dháoine leamha dalla: an mó an tór, iona an teampoll náomhas an tór?

Agus giodhbé duine dobhéra an altóir: mar mhionna, ni fhuil tabhachd
ann: achd giodhbé duine dobhéra an tiodhlacadh atá uirrthe mar mhionna, doní
sé coir.

A dháoine leamha dalla, an mó an óthráil iona an altóir náomhas an
othráil?

Ar an adhbhar sóin giodhbé dobheir an altóir mar mhionna, dobheir sé í
féin, agus gach ní dha bhfhuil uirrthe mar mhionna.

Agus giodhbé dobheir an teampoll mar mhionna, dobheir sé é féin, agus
an té atá na chomhnuidhe ann, mar mhionna.

Agus giodhbé neach dobheir neamh mar mhionna, dobheir sé caithír Dhia
agus an tí atá na shuidhe uirrthe, mar mhionna.

Is anáoibhinn dáoibh a Scríobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír gabhtháoi deachmhuidh an mhionnduis, agus na hainíse,
agus an choimín; agus leigthí tharuibh an cuid is tábhachduighe don dligheadh,
mar atá comhthrom, agus trócaire, agus fírinne: dobudh cóir dháoibh íad so
do dhénamh, agus gan íad súd dfhágbháil gan dénamh.

A thréoraidhthí dalla, sgagus an mhíoltóg thrí bhur bhfhíacluibh agus
shluigeas an cámhall.

Is anáoibhinn dáoibh a Scriobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhaidh, oír glantáoi an chuid amuich don chupán agus don mhéis,
achd atáid síad táobh asdigh lán do shracaireachd agus do neamhmeasardhachd.

A FhPhairisínigh dhoill, glan ar tús an chuid asdigh don chupán agus don
mhéis, dochum gu mbiadh an táobh amuich dhíobh glan mar an gcédna.

Is anáoibhinn dáoibh a Scriobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhuidh, oír is cosmhuil sibh ré túamuidhibh fionnaólta atá
deaghmhaiseach don taobh amuich, agus atá asdigh lán do chnámhaibh dáoine
marbh agus dá gach uile shalchar.

Is mar an gcédna atátháoisi leth amuich a bhfhíadhnuisi na ndáoine ion
bhar bhfhírénchuibh, achd don táobh asdigh atáthaoi lán dfhúarchrábhadh
agus dégcóruigh.

Is anáoibhinn dáoibh a Sgríobuidhe agus a FhPhairisíneacha, a luchd an
fhúarchrábhuidh, oír donithí túmbuidhe do na Fáidhibh, agus deaghmhaisighthí
fúarulaidh na bhfhírénach:

Agus adeirtí, da mbémís a láithibh ar naithreach, ni bhemís
pairteach ríu a bhfhuil na bhfáidheadh.

Agus is mar sin doníthí fíadhnuisi ion bhar nadhuidh féin, gurab sibh
clann na muinntire úd do mharbh na fáidhe.

Agus líonuidhsi mar an gcédna mesúr bhar naithreach féin.

A naithreacha neimhe, a shíol na naithreach neimhe, cionnas is éidir libh
teitheadh ó dhamnughadh ifeirn?

Ar an adhbhar soin, tabhair dodhúidh cuirim chugaibh fáidhe, agus
dáoine glioca, agus Sgríobuidhe, agus cuirfidhísi cuid dhíobh chum báis, agus
crochfuidhthí cuid eile, agus sgiúrsfuidhthí cuid eile: ann bhur
sínagógaibh, agus díbéortháoi íad ó chathair gu cathair.

Dochum gu dtiocfadh oruibh gach uile fhuil fhírénta dar dóirteadh ar an
dtalamh, ó fhuil Abél fhírénta gu fuil Shacarias mhic Barachías, neoch do
mharbhabhairsi eidir an teampoll agus an altóir.

Gu fírinnech adeirimsi ribh, gu dtiocfuid na neithesi uile ar an
línesi.

A Iárusaléim, a Iárusaléim, mharbhus na fáidhe , agus ghabhus do
chlochuibh ar an luchd chuirthear chugad, créd a mhionca dobudh áill lem do
chlann do chruinníughadh, mar chruinnigheas an chearc a gearrcuigh fa na
sgiathánaibh, agus níorbh áill libh?

Tabhair dodhúidh, fáguibhthear bhur dteach agaibh iona fhásach.

Oír adeirimsi ribh, nach faicfithí mheisi ó so súas, no gu nabartháoi,
is beannuighthe an té thig anainm an tighearna.

Agus ar bhfhágbháil an teampuill dIósa, do imthigh sé: agus tangadar
a dhisgiobuil chuige do thaisbénadh oibreach an teampuill dó.

Agus adubhairt Iósa ríu, an bhfaicthí íad so uile? gu fírinneach
adeirimsi ribh, nach fúicfidhthear cloch ar muin chloiche annso, nach
sgáoilfidhthear.

Agus ar suidhe dhó ar shlíabh na nOluidheadh, dochuadar a
dhisgiobuil chuige fa leith, ag rádha, innis dúinne, ga húair
thiocfuid na neithesi chum críche, agus créd é comhartha do
theachdasa, agus dheiridh an tsáoghail?

Agus ar bhfhreagra dhIósa adubhairt sé ríu, tabhruidh dhá bhar
naire nach meallfa neach ar bioth sibh.

Oír tiocfuid mórán am mainmsi, agá rádha, is meisi Criósd, agus
mellfuid síad mórán.

Dochluinfithí cogthuidhe, agus túarasghbháil cogthadh: tabhruidh dhá bhur
naire gan búaidhreadh do bheith oruibh. Oír is éigin na neithe si uile do
theachd chum críche: achd ní fhuil deireadh ann fós.

Oír éiréochuidh cineadh anadhaidh chinidh, agus ríoghachd anadhaidh
ríoghachda: agus beid pláidheanna agus gorta agus crioth talmhan a mórán
dionaduibh.

Achd ni fhuil ionnta so uile achd tosach amhgar.

Annsin dobhéruid síad sibhsi dá bhur gcésadh, agus muirbhfid síad sibh:
agus bíaidh fúath ag na huile chineadhachuibh dháoibh ar son mhanmasa.

Annsin doghébhuid mórán adhbhar oilbhéime, agus bráithfid daoine a
chéile, agus bíaidh fúath aca dhá chéile.

Agus éiréochuid mórán dfháidhibh fallsa, agus meallfuid síad mórán.

Agus do bhríodh gu mbía an égcóir arna médughadh, fúairéochuidh grádh
mórán.

Achd giodhbé fhuiléongas gu deiredh, as é shláinéochthar.

Agus doghéntar an soisgél sa na ríoghachda do sheanmóir ar feadh an
domhain uile, dochum gu mbíadh sé na fhíadhnuisi do na huile
chineadhachuibh:agus annsin tiocfuidh an deireadh.

Ar an adhbhar soin an tráth dochífidhe an adhúathmhuireachd úd an
fhásuigh do labhradh lé Dániél fáidh, na seasamh annsan ionad
choisearca: (an té léghus tugadh sé dhá aire.)

Annsin an luchd bhías a nIúdea, teithidh síad fa na sléibhtibh:

In té atá ar mhullach an tighe, ná tigeadh sé anúas do bhreith neith ar
bioth leis as a thigh.

Agus an té atá ar an machaire, ná filleadh sé ar a ais do thógbháil a
éduighedh leis.

Agus budh truágh do na mnáibh torrcha, agus don luchd dobheir cíche
úatha annsna laithibh sin.

Agus guidhidh gan bur dteitheadh do bheith ann sa gheimhreadh, ná sa
tsaboíd.

Oír bíaidh amhgar mór ann an tráth soin, amhail nach raibhe ann ó thús
an domhain gus anois, agus nach bía, go brách.

Agus muna ngearruighthí na laithe úd, ní rachadh féoil ar bioth as: achd
gerrócthar na laithe úd ar son na ndáoine atá arna dtogha.

Annsin ma adeir áon nduine ribh, féch atá Críosd annso, nó annsúd, ná
creididh é.

Oír eiréochuidh Críosdanna fallsa, agus fáidhe fallsa, agus doghénuid
síad comharthuidhe agus miorbhuile móra: ionnas gu meallfuid síad (dá madh
éidir e) na dáoine tóghtha féin.

Tabhair dodhaire, tug mé sgéula dháoibh rés anaimsir.

Ar an adhbhar soin dá nabruid síad ribh, tabhair dodhúidh atá sé
ar an bhfásach, ná himdhigh amach. Féuch atá sé a seomruidhibh úaigneacha,
na creididh sin.

Oír do réir mar thig téinnteach ó an aird toir, agus docíthear í gu
soithe an aird tíar: gu deimhin is mar sin bhías teachd mhic an duine.

Óir giodhbé ball an a mbía an conablach, is annsin chruinnéochthar na
hioluir.

Ar an mball a ndíaigh bhúaidheartha na laitheadh úd, bíaidh an ghrían
arna dorchughadh, agus ni thiobhra an ghealach a soillsi uaithe, agus
tuitfid na réltanna do neamh, agus craithfidhthear subháltuidhe neimhe.

Annsin docífidhthear comhartha mhic an duine a nemh: agus annsin cáoifid
trebha na talmhan uile, agus dochífid síad mac an duine, ag teachd a néllaibh
neimhe maille ré cumhachdaibh, agus ré glóir mhóir.

Agus cuirfidh sé a aingil lé guth mór trompa, agus cruinnéochuid síad a
dháoine toghthasan ó na ceithre gáothaibh, ó leithimeall neimhe gu soithe an
leithimeall eile dhe.

Agus foghlomuidh cosamhailes ón chrann fhíge: an úair bhís a ghég bog,
agus fhásas a dhuilleabhar, aitheantar gurab fogas an samhradh.

Mar an gcédna bíth a fhios agaibhsi, an tráth dochífidhe na neithisi
uile, gu bfuil sé a ngar dháoibh annsna doirsibh.

Adeirim ribh gu fírinneach nach racha an líne si tharuinn no gu ndéntar
na neithe si uile.

Rachuidh neamh agus talamh thart: achd ní rachuid mo bhríathrasa gu
brách thart.

Achd ni fhuil fios an láoi na húaire úd ag duine ar bioth, iona fós ag
ainglibh neimhe, achd aga mathairse amháin.

Agus mar dobhádar laithe Náoi, is mar sin bhías teachd mhic an
duine.

Oír mar dobhádar annsna laithibh rés an dílinn ag ithe agus ag ól, ag
pósadh ban agus ag tabhairt ban dfhearuibh gu soithe an lá an a ndeachuidh
Náoi asdeach annsan Aírc:

Agus ni raibhe a fhios aca nó go dtáinic an díle, agus gur thógaibh sí lé
íad uile, agus is mar sin bhías teachd mhic an duine.

Beid días ar an machaire an tráth soin: gébhthar lé fear aca,
agus fuigfidhthear an fear eile.

Beid días ban ag meilt ann sa mhuileann: gébhthar lé mnáoi aca, agus
fuigfidhthear an bhean eile.

Ar an adhbhar soin dénuidhsi faire: oír ni fhuil a fhios agaibh ga húair
thiocfas bhur dtighearna.

Achd bíoth a fhios so agaibh, dá mbeth a fhios ag fear an tighe cía an
fhaire don oidhche an a dtiocfadh an gaduidhe, gu deimhin doghénadh sé
faire, agus ní fhuiléongadh sé a theach do thochailt tríd.

Agus ar an adhbhar soin bíthísi ullamh: oír is annsan úair nach sáoiltí
thiocfas mac an duine.

Uime sin cía atá na óglach fhírinneach ghlic, noch do chuir a
thighearna ós cionn a mhuinntire do thabhairt bhídh dhóibh na am féin?

Is bennuighthe an tóglach úd, agá bhfuidhe a thighearna dá dhénamh mar
sin é, ag teachd dó féin.

Gu fírinneach adeirimsi ribh, gu gcuirfe sé ós cionn a bhfuil aige é.

Achd má adeir an drochshearbhfhoghantuidhe úd an a chroidhe, atá mo
thighearna ag cur a thechda a ríghnes.

Agus má thionnsgnann sé a chomhsherbhfhoghantuidhe féin do bhúaladh, agus
fós bheith ag ithe agus ag ól a bhfhochair luchd meisge:

Tiocfuidh tighearna an ógláoich úd ann sa lá nach fuil súil aige rís,
agus annsan úair nach fuil a fhios aige:

Agus doghéna sé dhá leith de, agus dobhéra sé a chuid dó a bhfhochair
luchda an fhúarchrábhaidh, mar a mbía gul agus giosgarnach fíacal.

Annsin budh cosmhuil an flaitheas nemdha ré deichneabhar do mhaighdeanuibh
do ghlac a lampuidhe, agus dochúaidh amach do theagmháil ar an bhfear
núafphósda.

Agus dobhí cúigear dhióbh glic, agus cúigear eile oínmhideach.

Agus an chuid dobhí aimidech dhíobh, ar mbreith a lampuidhe léo, ni
rugadar ola léo:

Achd an chuid dobhí glic, rugadar ola an a soithighibh léo ré cois a
lampuidheadh.

Agus ar ndénamh moille don fhior núafpósda, do thuit smédearnach
chodalta orrtha uile, agus do chodladar.

Agus ann sa meadhón oidhche, do heighmheadh ann agá radha tabhair
dodhúidh atá an fear núafpósda ag teachd, imdhigh amach do theagmháil
air.

Annsin do éirgheadar na hógha úd uile, agus do dheasuigheadar a lampuidhe.

Agus adubhradar na haimide ris an gcuid nglic, tabhruidh dhúinne cuid dá
bhur nola: oír atáid ar lampuidhene ar ndul as.

Achd do fhreagradar an chuid ghlic, agá rádha, ni tíobhram, ar eagla
nach bíadh ar sáith aguinn féin, agus aguibhsi; imdhighsi nisa tháosga dochum
na gceannuightheadh, agus ceannchuigh ola dhíbh féin.

Agus an feadh dobhádar ag dul do cheannach, táinic an fear núafpósda:
agus an chuid úd dobhí ullamh, dochúadar leis asdeach dochum anf pósda,
agus do híadhadh an dorus.

Agus na dhíaidh sin tángadar na hógha eile, agá rádha, a
thighearna, a thighearna osguil dúinne.

Agus ar bhfhreagra dhósan adubhairt sé, gu fírinneach adeirim ribh,
nach fuil a fhios agam cía sibh féin.

Ar an adhbhar soin dénuidh faire, oír ni fhuil fios an láoi iona na
húaire agaibh an a dtiocfuidh mac an duine.

Oír is amhluidh atá mac an duine fa mar dobhíadh duine ag dul a
gcoigcrích do ghoir a shearbhfhoghantuidhe chuige agus tug sé a
shaidhbhreas dóibh.

Agus tug sé chúig thallanna do dhuine aca, agus dá thallann do dhuine
eile, agus do dhuine eile áon tallann: dá gach neach do réir a acfuinne: agus
ar an mball do imthigh sé a gcoigcrích.

Agus do imthigh an té fúair na cúig thallanna, agus dorinne sé
ceannuigheachd léo, agus do ghnodhuigh sé chúig thallanna eile léo.

Agus ar an nós gcédna dorinne an té fúair an dá thallainn, agus
fúair sé dhá thalluinn eile do bhiseach.

Achd do imthigh an té úd fúair an áon tallunn, agus dorinne sé tochuilt
ann sa talamh, agus do fholuigh sé airgead a thighearna ann.

Agus tar éis aimsire faide, táinic tighearna na searbhfhoghantuidheadh
úd, agus doní sé cúntus ríu.

Agus ar dtechd don té fúair na cúig thallanna, tug sé chúig thallanna
eile leis, agá rádha, a thighearna, chúig thallanna tug tú dhamhsa: féch,
do ghnodhuigh mé chúig thallanna eile léo.

Agus adubhairt a thigherna ris, is maith sin, a shearbhfhoghantuidhe
mhaith fhírinnigh, dobhí tú ionnruic ar bheagán, cuirfidh mé ós cionn
mhóráin tú: imthigh asdeach a ngáirdeachus do thighearna féin.

Agus ar dteachd chuige don té úd fúair an dá thalluinn, adubhairt sé, a
thighearna is dá thalluinn tug tú dhamhsa: féch do ghnodhuig mé dhá
thalluinn eile léo.

Adubhairt a thighearna ris, is maith sin a shearbhfhoghantuidhe
mhaith ionnruic: dobhí tú ionnruic a mbeagán, cuirfidh meisi ós cionn
mhoráin thú: imthigh asdeach a ngáirdeachas do thighearna féin.

Agu ar dteachd don té úd fúair an áon tallann adubhairt sé, a
thighearna, dobhí a fhios agám gur dhuine crúadhdhálach thú, bheanus
annsan áit nachar chuir tú síol, agus chruinnigheas as an áit nachar
leathnuigh tú:

Uime sin do ghabh egla mheisi, agus do imthigh mé agus do fholuigh mé do
thallann ann sa talamh: féch, ag sin do chuid féin agad.

Agus ar bhfhreagra dhá thighearna, adubhairt sé ris, a
dhroichshearbhfhoghantuidhe leisg, dobhí a fhios agad go mbenuimsi annsan
áit nach derna mé siolchur, agus gu gcruinnighim as an áit nar leathnuigh mé:

Uime sin dobudh cóir dhuitsi mo chuid airgid do thabhairt do luchd
iomluit, agus ag teachd damh doghébhuinn mo chuid féin maille lé biseach.

Ar an adhbhar soin beanuigh dhe an tallann, agus tabhruidh don tí úd
ag á bhfhuilid na deich dtallanna.

(Oír dobérthar da gach duine aga bfhuil ní aige, agus bíaidh a sháith
aige: achd an té atá gan ní aige, toígébhthar úaidhe fós an ní atá aige.)

Agus teilgidh an searbhfhoghantuidhe neamhtharbhach úd ann sa
dorchadus atá leath amuich mar a mbía gul agus drandtughadh fhíacal.

Agus an tráth tiocfas mac an duine an a ghlóir féin, agus na haingil
náomhtha uile maille ris, annsin suidhfidh sé ar chaithir a ghlóire féin.

Agus cruinnéochthar na huile chinedhuigh an a fhíadhnuisi: agus
dealóchuidh sé ó chéile íad, mar dheluighes an táoghaire na cáoirigh ó na
gabhruibh.

Agus cuirfidh sé na cáoirigh ar a láimh dheis, agus na
meannain ar a láimh chlé.

Annsin adéra an Rí ris an luchd bhías ar a láimh dheis, tigidh a dháoine
bennuighthe mhatharsa, gabhuidh chugaibh oighrechd na ríoghachda atá arna
hullmhughadh dháoibh ó thosach an domhuin.

Oír dobhí ocarus oram, agus tugabhair ní ré a ithe dhamh: dobhí tart
oram, agus tugabhair deoch dhamh: dobhí mé am dhuine coigcríche, agus
tugabhair áoidhigheachd dhamh.

Dobhí mé lomnochd, agus do chuirebhairsi édach iomam: dobhí mé ag
ég, agus tangabhair dom fhéchuin: dobhí mé a bpríosún, agus tangabhuir
ar cúairt chugam.

Annsin freagóruid na fírénuigh é, agá rádha, a Thighearna, ga húair
dochoncamairne ocaras ort, agus do shásamar thú? no tart ort, agus tugamar
deoch dhuit?

Agus ga húair dochoncamar ad choigcrích thú, agus tugamar lebuidh
thighe dhuit? nó lomnochd, agus do chuireamar édach iomad?

Nó ga húair dochoncamar ag ég, nó a bprísún tú, agus tangamar
dodfhiosrughadh?

Agus freagóruidh an Rí, agus adera sé ríu, adeirim ribh gu fírinneach,
an tionadh dorinneabhair é, don duine is lugha do na dearbhráithreachaibhsi
agumsa, gurab damhsa dorinnebhair é.

Annsin adera sé mar an gcédna ré luchd na láimhe clí, a dháoine
malluighthe, imthidhidh úaim ann sa teinidh shíorruidhe, atá arna
hullmhughadh don díabhal agus dá ainglibh:

Oír dobhí mé ocrach, agus ní thugabhair bíadh dhamh: dobhí tart oram,
agus ní thugabhuir deoch dhamh.

Dobhí mé coigcríchi, agus ní thugabhair leabuidh thighe dhamh: dobhí
mé lomnochd agus níor chuireabhair édach iomam: dobhí mé égcrúaidh agus a
bpríosún, agus ní thangabhair dom fhéchuin.

Annsin dobhéruid siádsan mar an gcédna freagra air, ag rádha, a
Thighearna, ga húair dochoncamairne ocarach, nó tartmhar, iona
ad dhéora, nó lomnochd, nó égcrúaidh, nó a bprísún tú, agus nar fhóireamar
ar do ríachdanas?

Annsin dobhéra seisean freagra orrtha, agá rádha, adeirim ribh go
fírinnech, an mhéid nach dearnabhair é dhéinneach don mhuinntír
roibhigsi, nach dernabhair dhamhsa é.

Agus iméochuid so a bpennuid tsíorruidhe: achd iméochuid na fírénuigh
don bheathuigh mharthanuigh.

Agus tarrla an tan do chríochnuigh Iósa na bríathrasa uile, gu ndubhairt
sé réna dhisgiobluibh,

Atá a fhios agaibh gu bhfhuil an Chaísg táobh asdigh do dhá lá, agus gu
dtiobharthar mac an duine dá chrochadh.

Annsin do chruinnigheadar úachdaráin na sagart agus na sgriobuidhe
agus seinnsir an fpobuil gu halla an ardshagairt, dá ngoirthior,
Caiaphás:

Agus dorinneadar comhairle ré chéilé, dochum gu mbérdáois ar Iósa a
bhfheall, agus gu muirfidis é.