Cúrsaidhe an tSaoghail
THALL 'S I BHFUS I dTÍRCHONAILL
Nuair a bhí an tae ólta againn & sinn ag suidhe
thart cois na teineadh arís, lean Proinnsias dá
laoidh: —
Le sin rith an sgéala gan spás
Go críoch na nIndiach na n-airm tláith,
Go ndeachaidh bás an fhir go beacht
Go dtí Buadhaidhe Catha, a dhearbhráthair.
“Nach truaigh,” ar seisean, “bás an fhir
Is gan mé d'fhagháil a éiric?”
Nuair a chuala Ingilt Mhór
A mac féin gur éag sé leobhtha.
“Fan, a mhic eile, & bhí slán,
Nó is leor a cailleadh as tigh amháin.”
“Fuist, a mháthair, & ná habair liom,
Is gur bh'é mo ghaol-bhráthair, a tréan sonn.”
“Níor fhág sé Goll ariamh slán
Gan cleith urlaidhe & bothán.”
Annsin ghluais Buadhaidhe Catha tar sáile
Fá dhéin an fhathaigh mo sgéal cráidhte!
Níor bh'fhada do'n Fhiann go bfhaca siad chuca
Tréad mór de'n mhac Amhalghaidh;
Chuir an Fhiann a gcomhairle gluais
Go rachadh siad fá'n talamh dá bhféadfadh;
Nó go bhfuighbheadh siad Éire fá'n fhear
Sul ma marbhtaighe gach aon díobhtha.
Bhí Goll 'na luighe 'na hothrach dhá léigheas,
Is bhí a chorp uilig 'na mhór-chreachaibh.
Nuair chuala sé an Fhiann bheith fá throm-chás,
Tháinig sé chuca amach i ngearr spás;
“Nach olc do mhisneach, a Fhinn?” ar sé,
Ar bhfeicsint curaidh do theacht thar tuinn.
“Cá bhfuil na fir udaigh ba treise lámh? -
Anois airigh bhur n-éifeacht!
Cá bhfuil Oscar ar dtús,
Agus Oisín féin nach lag lúth?
“Cá bhfuil a' fear is file, do mhac?
Nó an mac úd na gcleas lúth?”
Annsin thug an Fhiann a bhfocal dó
Nach bhfuighbheadh fear díobh an cnoc beo.
Annsin tháinig Goll chuca amach,
Agus, má tháinig, ba hé an tréan-fhear;
Ar an chéad shaothar a bhuain dó
D'éirigh a chuid creachta in aon stróic.
Annsin bhí a chuid fola a' teacht,
Is bhí sé féin ar lag-neart;
D'iarr sé comairc ar an bhFiann,
Agus furtacht dó ar phéin bháis.
“Comairc,” arsa Fionn, “ní bhfuigh' aoinneach
Feasta a mbéidh dhá iarraidh;
Is tú féin a tharraing ort é;
Íoc olc, & is é gheobhair.”
“Ná déan sin orm, a Fhinn,
Agus mé faoi leath-trom ins an roinn;
A Righ! ná feall ar mo bhás,
Nó ba mhaith a cuideadh mé i gcruaidh chás.”
“Chá dearn tú maith dhúinn ariamh
I dtír na hÉireann thoir nó thiar
Nár mharbh' tú a luach uainn nó ba mhó
Dár muinntir féin fá Chonán.”
“Nach cuimhin leat,” arsa Goll,
Nuair a mharbhaigh mé Dearg,
Airicín na dtréan-shluaigh,
Agus Maghnus Bán ins an taoibh thuaidh?”
Nuair a chuala Diarmuid Donn
Goll tréan a bheith gan chuidiughadh,
D'éirigh sé suas imeasg an tsluaigh,
Sheasuigh sé suas le n-a uillinn.
Thóg Goll annsin a lann,
Bhuail sé an curadh go lán teann,
Bhuain sé a cheann dé d'aon bhéim,
Agus d'éirigh a aigne d'aon léim.
Stad Proinnsias nuair a bhí an laoidh críochnuighthe
aige. Luigh sé siar ar chúl na cathaoireach. Dhruid sé
a shúile, & d'fhan go socair annsin go cionn cúpla