LÁ FÁ'N TUAITH

Labhair sé liom i ndeireadh na dálach.

“Go Guirtín na mBó atá tú ag dul, a Athair?” ar
seisean.

“Go díreach glan,” arsa mise. “Tá fúm an
tAthair Máirtín a fheicsint. Bhfuil aithne agat air?”

“Maiseadh, cia an chiall nach mbéadh, a Athair?” ar
seisean. “Nach é sagart an phobail seo é? Maiseadh,
is lághach an duine bocht é an tAthair Máirtín! Ní
fhaca tú riamh créatúr chomh deas síbhéalta leis.”

Chorruigh an t-asal faoi seo.

“Maiseadh tá mé sáruighthe agat ó mhaidin, a
mhúirnín!” ars' an sean-fhear ag tabhairt leadóige
do'n chlaidhe leis an maide draighin. Ba mhinic na
focla “a mhúirin” as a bhéal dá mbadh liom-sa nó
leis an asal bhéadh sé ag labhairt, & rud eile, chuireadh
sé “in” i ndiaidh gacha sé focal dá leigeadh sé as a
bhéal.

“Cia cineál fir [e]{é}, an tAthair Máirtín?” adeirim-
se.

“Gallóta mhór atá ann, a Athair,” ar seisean.
“Craistín mór fir é. Ní'l tú féin ró-chaithte, a
Athair, bail ó Dhia ort,” ar seisean, “acht ní'l ionnat
acht spideóigín i gcomórtas leis an Athair Máirtín.
Fear an-chuirpíseach é.”

D'imthigh an t-asal ar fán faoi seo ag iarraidh
feóthanáin.

“Maiseadh, ní thiubhradh triúr aire dhuit, a mhúirnín!”
ars' an sean-fhear, ag tabhairt snaoim do'n chlaidhe do
leag cúpla cloch. D'fhill an t-asal. Thosuigh an sean-
fhear ag obair arís. Níor labhair sé hu ná há ar feadh
nóimid. Stad sé annsin & ar seisean —

“Is cosmhail le frog é,
Bolg ar fad é!”

“'Ar ndó', ní hé an tAthair Máirtín atá tú ag cur
i gcomórtas le frog?” adeirim-se, ag leigint orm go
rabhas sgannruighthe aige.

“Nár leigidh Dia,” ar seisean, “cé gur chuir sé an
sean-fhocal sin i gcuimhne dham. Bhfuil aon Ghaedhilg
agat ar frog, a Athair?” ar seisean.

“'Ar ndó', tá,” arsa mise. “Tá luasgán a' chlaidhe
agam.”

“'Bhfuil aon ainm eile agat air?” ar seisean.

“Tá, muis,” arsa mise. “Tá leipreachán na
Laithighe agam.”

Bhain an t-ainm sin gáire as.

“Maiseadh, is fíor dhuit, a Athair,” ar seisean, “acht
tá ainm a sháruighthe agam-sa.”

“'Ar ndó', ní'l?” arsa mise.

“M'anam go bhfuil,” ar seisean.

“Amach leis,” arsa mise.

“Tá an Capaillín Uaithne,” ar seisean. “Nach
deas an t-ainm é?”

Leigeas leis gur dheas an t-ainm é, acht 'sé mo
mheas gurab amhlaidh chum sé an t-ainm uaidh féin, mar
níor chualas riamh ná ó shoin é.

Pádraig Mac Piarais

(Leanfar dhe seo.)