Sgoraidheacht an Leasa.
Oidhche Shamhna do b'eadh í.  Bhí 
gasradh bailighthe ag an Lios.  
Bhí Seaghán an Leasa féin sa' 
chúinne i n-aice na teine agus a 
chaipín breac air, agus a bhríste gearra air, agus 
sgéal fiannaidheachta aige dá innsint.  Ní 
raibh an sgéal críochnuighthe go dtí go raibh 
uair an mheadhóin oidhche go maith ann.  
Dubhairt cuid aca go raibh sé ag déanamh 
ar buille a chlog.
Sgéal aedhearach do b'eadh an sgéal.  
Ní raibh sprid ná púca ná samhail i roilig 
ná i n-uaigneas, nach raibh tabhartha isteach 
sa' sgéal ag Seaghán, i dtreó, féach, nuair 
bhí an sgéal críochnuighthe aige, gur dhóigh 
leat go raibh siabhraidhe agus daoine maithe na 
 
hÉireann bailighthe amuigh sa' Lios, agus ag 
gluaiseacht mór-thimcheall an tighe agus thíos 
insan tseomra, agus thall 's i bhfus ins na 
cúinníbh dorcha.
“B'fhearr liom go mbeinn sa' bhaile,” 
arsa Domhnall Mór, agus badh dhóigh leat go 
raibh creathán 'n-a ghlór.
“Tá an bóthar céadna agat a-bhaile a 
bhí agat ag teacht.  Is dócha go bhfuil sé 
ann fós,” ars' an táilliúir.
Fear do b'eadh é an táilliúir nach raibh 
aon phioc de na cosaibh air, acht dhá staimpín 
beaga — slán mo chomhartha!  Acht ceardaidhe 
maith go bh'eadh é, agus bhí tuilleamh mór aige.  
Bhí na lámha go maith aige agus bhí an béal go 
maith aige.  Dá n-aireóchthá ag caint é, agus 
gan radharc do bheith agat air, badh dhóigh 
leat gur ghaisgidheach é, agus gur bheag aige 
aghaidh do thabhairt ar aonach.
Bhíodh sé i gcomhnuidhe dhá mhaoidheamh ná 
cuirfeadh sprid ná púca aon eagla air 
féin, agus ná géillfeadh sé a leitheidí bheith i 
n-aon-chor ann.
“Is dócha,” arsa Domhnall Mór, “go 
bhfuil, nídh nach iongnadh.  Acht ní hé an 
t-am a bhí an uair sin agam atá anois 
agam.  Dá mbeinn thar an roilig, badh 
chuma liom.”
“Tá cúram éigin eile ar mhuintir na 
roilge, d'éagmais bheith ag féachaint ad' 
dhiaidh — beannacht Dé le n-a n-anam!” arsa 
'n táilliúir.
“Mar 'dh eadh,” arsa Domhnall Mór, 
“ná beadh eagla ort-sa gabháil thar an 
roilig anois.”
“Am briathar ná beadh,” ars' an táilliúir.
“Am briathar ná creidfinn é,” arsa 
Domhnall.
“Ní fhágann sain ná gur fíor é,” arsa 
an táilliúir.
“Caidé an tairbhe dhuit bheith ag caint 
mar sin?” arsa Domhnall.  “Cá 'bhfios 
d'aon'ne cia 'ca is fíor é nó nach fíor?”
“Dá mbíodh na cosa agam-sa chomh maith 
agus atáid agat-sa, badh gheárr a mhoill orm 
a thaisbeaint gur fíor é,” ars' an táilliúir.
“Bíodh geall” arsa Domhnall, “dá 
mbíodh na cosa agat, ná biadh an chaint 
chomh dána agat.”
“Caidé an eagla bheadh orm?” ars' an 
táilliúir.  “Nach í an roilig chéadna í san 
oidhche nó sa' lá?”
“'Neosad-sa daoibh cad dheanfaidh sibh,” 
arsa fear an chaipín bhric.  “Beir-se leat 
an táilliúir, a Dhomhnaill, agus fág i gcúinne 
na roilge 'n-a aonar é, agus fanadh sé ann 
ar feadh uaire an chluig.  Annsain féad-
fair dul agus é thabhairt leat a-bhaile, agus 
taisbeanfaidh sain gur fíor ná fuil aon 
eagla aige roimh sprid ná roimh phúca.”
“Dar fiadh”! déanfad,” arsa Domhnall.
Do thuit an log ar an lag ag an táil-
liúir, acht ní fhéadfadh tarrang siar, agus a 
raibh de chaint déanta aige.
“Táim sásda,” ar seisean.
Bhí súil aige, ámh, go mb' fhéidir nach 
leigfeadh eagla do Dhomhnall an bheart do 
dhéanamh.  Agus ní leigfeadh, acht go 
ndubhairt sé leis féin go mbiadh an 
chuideachta aige, an fhaid bhiadh an táilliúir 
ar a mhuin aige, agus annsain go bhféadfadh sé 
rith thar n-ais.  Ba mhór an sásamh leis, 
dá éagmais sin, an t-anfadh thabhairt do'n 
táilliúir de bhar a cod' cainte.
“Seo!” arsa Domhnall Mór.  “Bhuailidh 
chugam annso ar mo mhuin an fear bocht.”  
Agus chuireadar.
An fhaid a bhí an sgoraidheacht agus an sgéal 
fiannaidheachta agus gnó an táilliúra ar 
siubhal ag an Lios, bhí gnó eile ar siubhal 
sa roilig.
Bhí beirt bhitheamhnach, athair agus a mhac, 'n-a 
gcomhnuidhe sa' chomhursanacht.  Shocruigh-
eadar, an oidhche sin, go dtiucfaidís agus go 
ngoidfidís caora ó Sheaghán an Leasa féin.
Nuair bhí am mairbh na hoidhche aca, do 
ghluaiseadar.  Ní raibh, dar leó, áit badh
 
lugha baoghal dóibh, chum an chroicinn do 
bhaint de'n chaoirigh, ná an cúinne céadna 
úd sa' roilig, toisg an droch-ainm do bheith 
ar an áit.
“Imthigh-se,”  ars' an seanduine, “ó 's 
agat atá an óige, agus tabhair leat an chaora, 
agus raghad-sa go cúinne na roilge, agus bead 
ann reómhat.”
D'imthigh an fear óg fá dhéin na caorach, 
agus d'imthigh an seanduine, agus do luigh sé sa' 
bhfoithin i gcúinne na roilge, agus ba ghearr 
gur thuit míogarnach codlata air.
Ba ghearr gur airigh sé rud éigin do 
dhúisigh é.  D'airigh sé an duine ag teacht 
agus é ag séideadh, fá mar bhiadh ualach air.  
Cheap sé, d'ar ndóigh, gur bh'é fear na 
caorach a bhí ann.  Ní hé fear na caorach 
bhí ann, ámh, acht Domhnall Mór agus an 
táilliúir ar a mhuin aige.
Tháinig Domhnall go falla na roilge 
lasmuigh, agus chuir sé an táilliúir 'n-a shuidhe 
ar an bhfalla.  Annsain do rug sé fá 'n 
dá osgaill air, agus bhí sé ghá leigint uaidh 
síos de dhruim an fhalla isteach sa' chúinne.
Le n-a linn sin, do shín an fear thíos a dhá 
láimh i n-áirde agus do rug sé 'n-a bhaclainn 
ar an ualach.
“An bhfuil sé méath?” ar seisean.
Ní túisge d'airigh Domhnall an focal ná 
do sgaoil sé uaidh an táilliúir, agus do rith sé 
an fhaid bhí sé 'n-a choraibh.  Ba ró-ghearr 
gur sgiúrd sé an doras isteach chum muin-
tire an Leasa arís, agus ní túisge bhí sé la-
stigh de dhoras ná thuit sé i luige.  Bhíodar 
ag caitheamh uisge air agus glaodhach air, agus 
fá dheireadh tháinig sé chuige féin, agus is é 
céad fhocal a tháinig as, ná “Ó! an sprid!  
Ó! an sprid!”       
Geallaim duit go raibh sgeón ionnta.
“Cár fhágais an táilliúir?” arsa fear 
an chaipín bhric.
“Ó! leig dom féin!” arsa Domhnall.
“Do sgiob sí léi as mo lámhaibh é.”
Nuair chonnaic an bitheamhnach a bhí i 
gcúinne na roilge nach caora do leigeadh 
anuas chuige acht duine, geallaim duit gur 
baineadh geit as.  Do chaith sé uaidh ar an 
talamh an táilliúir, agus do rith sé leis féin
gan focal do labhairt.
Ba mhó an gheit do baineadh as an táil-
liúir ná as aon'ne aca, nuair bhí greim ag 
an sprid thíos air, agus gur sgaoileadh síos é.  
Acht nuair fágadh i n-a aonar é, níor ro-
fhada go dtáinig sé chuige féin.
Ar ball do bhí fear na caorach ag teacht.  
D'airigh an tailliúir ag teacht é, acht ní 
raibh blúire coinne aige ná gur bh' é 
Domhnall Mór a bhí ag teacht d'á iarraidh, 
fá mar do gealladh dó.
Bhí sé díreach ghá chuimhneamh i n-a aigneadh, 
dá mhéid maoidheamh do rinne sé riamh as a 
neamh-eagla roimh phúcaíbh, nár mhísde dhó 
maoidheamh níos mó do dhéanamh feasda, agus 
é tar éis cúpla uair an chluig do chaitheamh 
annsúd, 'san áit aedhearach úd, — nuair do 
labhair an duine thuas:
“An bhfuilir annsain?” ar seisean, i 
gcogar.
“Táim,” arsa 'n táilliúir i gcogar eile,” 
“Cad do choimeád thú?”
“Ní fhéadfainn breith air,” arsa'an fear 
thuas.
“Ní fhéadfá breith air!” ars' an fear 
thuas.
“Ní fhéadfá breith air!” ars'an táilliúir.
“Caidé an chaint sin ort mar sin?  Caidé 
mar ghnó thuit mé fhágáilt annso ar feadh 
cheithre huair an chluig, 'om leathadh le fuacht 
na hoidhche?”
“Ceithre huaire an chluig!  Ní'l dá uair 
an chluig ó 'fhágamair an baile.  Seo — 
beir air seo uaim agus leig dom féin.”
Le n-a linn sin, do sgaoil sé uaidh síos 
an chaora mharbh.  Thuit an chaora ar an 
táilliúir.  Do bhéic an táilliúir.
“Ó!” ar seisean, “caidé an rud é sin?”.  
Nuair d'éirigh guth an táilliúra, d'aithin 
an fear thuas é, agus má d'aithin, do chuir sé 
an talamh de, agus d'fhág sé annsain iad idir 
chaora agus táilliúir.  
 
Nuair bhí Domhnall Mór tar éis an 
sgannraidh mhóir do chur dhe, do bhailigh fear 
an chaipín bhric uaidh cruinneas an sgéil i 
ndiaidh a chéile.  D'éirigh sé 'n-a shuidhe agus chuir 
sé a chóta mór uime agus d'aimsigh sé a bhata.
“Cá raghair?” arsa Domhnall Mór.
Níor thug sé aon fhreagra air, acht bualadh 
an doras amach.
Phreab Domhnall 'n-a shuidhe agus do lean sé 
é.  Do leanadar go léir é.  Thug sé aghaidh 
ar an roilig.  Do leanadar é.  Nuair 
thángadar go dtí an cúinne, d'airigheadar 
an duine thíos agus é ag cneadaigh.  Do léim 
Seaghán síos.  An chaora mharbh an chéad nídh 
gur chuir sé lámh air.  Thóg sé an chaora.
“Cia hé seo annso agam?” ar seisean 
leis an té d'airigh sé ag cneadaigh.
“Mise!” ars' an tailliúir.
“Cia hé thusa?” arsa Seaghán, ag breith 
ar chloigeann air.
“Diarmaid Riabhach, is dó'!  ó 'sé is 
fearr a thuigfir.”
“Airiú, greadadh chughat, an tú an táil-
liúir?” arsa Seaghán.
“Ó, is me cheana, mhaise', agus is dócha go 
bhfuil deireadh liom anois munab ionann 
as riamh,” ar seisean.
“Agus cia leis an chaora mharbh so, nó 
cad a thug annso í?” arsa Seaghán.
“Ní'l aon phioc dá thuairisg agam, acht 
gur chaith duine éigin anuas orm í, agus go 
bhfuilim basgaithe múchta aici,” ars' an 
táilliúir.
Thóg Seaghán an táilliúir ar bhaclainn 
leis.  Thóg beirt eile aca an chaora 
mharbh, agus ghluaiseadar chum tighe an Leasa.  
Nuair thángadar isteach agus rinneadar solas, 
do chonnaic Seaghán go mba leis féin an 
chaora, agus is é adubhairt se:-
“Oidhche shúgach, maidean bhrónach -
“A ghearráin duinn, is olc do ghnó-sa.”