L. 101

[MARBHRANN PHÁDRAIC.]

Claoidhte [atá] sancta cháidh faoi'n sgáth,
caill ó's buan do'n mnaoi i gclais; ise nach
gnaoi-dhathach, óg-ríoghain Tailtean néata so.

Slán a' misneach sain aige sul ar ghabh taos-
nach Anna an rúindeilín, agus na huile gan a
líon a réidhtigh (?) an toil nó grádh gach aon
dhuine (?) - seaghain a corp, seaghain a cúl,
seaghain a béal. Chuaidh go fada a' bhán-
bhuidhe mhná agus ná cailltear ar Éan-Mhac ar
n-Athar-ne. Beannuighthe an tí sin Anna
mhín, 's a corpán álainn suidhte ar an mbac,
sgoith leinbh d'á bhfuil an domhan as áit, nach
gcailleann a claoidhte[acht]. Mise Pádraig
naomh [atá] claoidhte agus fágaim i gcomhnaidhe
mo mhar[bh]rann indiu ag gach aon dhuine [ar
dhóigh] nach baoghal dó miosgais ná daoi-fhocal.

[NA CÚIG BEANNACHTA.]

I. Duine ar bith deireas mo mhar[bh]rann
i bpeannaid, is deimhin a leanbh go dtiocfa
sí slán ó gach gálra (= galar).

II. Duine ar bith deireas mo mhar[bh]rann
'g dul ar tús catha no comhraig, is deimhin
nach géar leis i ndeireadh chomhraic.

III. Duine ar bith deireas mo mhar[bh]rann
'g dul ar tús a luinge go taoide, is deimhin
go racha sé slán an bealach céadna.

IV. Duine ar bith deireas mo mhar[bh]rann
ag béal an tighe, [ar] ndóigh nach baoghal dó
guth miosgaise nó daoi-fhocail.

V. Duine ar bith deireas mo mhar[bh]rann
'g dul ar tús tábail ann, ní'l osgar 'sa'
chló seo a thlachtachas a dtóma (= dtuamba?).